Jean Daniel:  Η «στερνή γνώση» ενός εξέχοντος αριστερού για τo έθνος!

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

 

Jean Daniel (1920-2020): Στην ενεργό ζωή του έβλεπε την πατρίδα και το έθνος του υπό το πρίσμα της Αριστεράς. Όταν η ζωή τον έθεσε στο περιθώριο είδε, επιτέλους, την Αριστερά υπό το πρίσμα της πατρίδας και του έθνους.

«Δεν θα συγχωρήσω ποτέ την οικογένειά μου, την αριστερά, που εγκατέλειψε το έθνος στους εθνικιστές, την αφομοίωση στους ξενοφοβικούς και την κοσμικότητα στους κοινοτιστές. “

Εκφράζοντας τη λύπη του που μια κακώς διεξαγόμενη συζήτηση για την εθνική ταυτότητα συνεχίζει να διαλύει τη Γαλλία, σε αυτό το μεταθανάτιο βιβλίο ο Jean Daniel ενστερνίζεται την πεποίθηση ότι το γαλλικό έθνος θα επιβιώσει μόνο αν ανακαλύψει ξανά το νόημα της ιστορίας του: η δημοκρατία ριζώνει σε μια περιοχή, η Γαλλία κάνει Γάλλους και τους ξένους και η ανεξιθρησκεία είναι αγώνας της Δημοκρατίας. Ωστόσο, μπροστά σε αυτήν την ανανεωμένη φιλοδοξία, ορθώνεται μια τριπλή πρόκληση: η μετανάστευση, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η παγκοσμιοποίηση.

Παραθέτοντας στις σελίδες του Renan, Michelet ή Braudel, Tocqueville,  Lévi-Strauss ή Sartre, Barrès, Camus και Malraux, Jaurès, Blum, συχνά Mitterrand, αλλά, περισσότερο απ’ όλους τον de Gaulle, ο Jean Daniel με το ύφος απομνημονευματογράφου αναφέρεται στα σημαντικά γεγονότα στην ιστορία της Γαλλίας. Όταν, κατευνασμένη από τις χριστιανικές της ρίζες, έμεινε πιστή στην Επανάστασή της που την στερέωσε στην Ευρώπη και στην Οικουμένη. Όταν, επίσης, αμαυρώθηκε από τη συνεργασία του Vichy, το δράμα της Αλγερίας και την επίθεση του ισλαμισμού.

Σήμερα, για να συμφιλιώσει τη Γαλλία, τίποτα δεν του φαίνεται πιο επείγον από τον έλεγχο της μετανάστευσης για την αποκατάσταση της ενσωμάτωσης και την καταπολέμηση του ρατσισμού επιβεβαιώνοντας εκ νέου την κοσμικότητα. 

Éditions de l’Observatoire

Σε αντίθεση με ορισμένες θέσεις του εβδομαδιαίου του, ο ιδρυτής του  Nouvel Observateur , τον οποίο ανακαλύπτουμε υπό νέο πρίσμα, λυπάται ιδιαίτερα για την εγκατάλειψη του γαλλικού μοντέλου ενσωμάτωσης.

Η αριστερά όχι μόνο έχασε τον λαό, με την κοινωνιολογική έννοια του όρου, δεν τον έχασε μόνο ως πολιτική πραγματικότητα – μια ιστορικά συγκροτημένη κοινότητα εδραιωμένη από μνήμες, γλώσσα, έθιμα – έχασε τον άνθρωπο, τους ανθρώπους, αποδοκιμάζοντας αρκετές δεκαετίες  ιστορία και μάλιστα ιστορίες, παρελθόν, ρίζες, ιστορική συνέχεια.

Αυτό είναι το συναίσθημα, το συγκλονιστικό, που μας κερδίζει και μας θερμαίνει κλείνοντας το βιβλίο του Jean Daniel, Réconcilier la France. Une histoire vécue de la nation [Συμφιλιώνοντας ξανά τη Γαλλία. Μια βιωμένη ιστορία του έθνους], που κυκλοφορεί σήμερα από τις Éditions de lObservatoire.

Le Figaro

Ο Ζαν Ντάνιελ ήταν ένας από τους σπάνιους Γάλλους διανοούμενους που, στα αριστερά, σε καμία περίπτωση δεν καταδίκασαν τη συζήτηση για την εθνική ταυτότητα. Ακόμα καλύτερα: δεν συγχώρεσε τους ομοϊδεάτες του που το εγκατέλειψε στη δεξιά, ούτε συγχώρεσε τη δεξιά που το έθεσε με τους όρους ενός εθνικισμού που κατέληγε να διχάζει τους Γάλλους αντί να τους ενώσει. Επιθυμία του: να βρεθεί το εθνικό αφήγημα που σήμερα θα μπορούσε να ενσωματώσει τα νέα παιδιά της Δημοκρατίας, ενώ θα μένει ασυμβίβαστο στο αδιαίρετο και στην κοσμικότητά του. […]

Le Monde

Mετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος

Πηγή: https://lesobservateurs.ch/2021/12/29/aux-antipodes-du-nouvel-observateur-quil-a-fonde-jean-daniel-regrette-entre-autres-labandon-du-modele-dassimilation-dans-son-livre-posthume/

 

 

spot_img

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Σχετικά με το θέμα, είναι αξιομνημόνευτος ένας εξέχων Έλληνας, ο Παναγιώτης Κονδύλης.
    Η “αριστερά” (πάντα σε εισαγωγικά), λέει ο ΠΚ, δεν απομυθοποιεί πια τα ιδεολογήματα του αστικού φιλελευθερισμού, αλλά εξιδανικεύει τον αμερικανισμό.
    Ως ηττημένη, αποδέχεται την ιδεολογία του νικητή για ερμηνεία της πραγματικότητας. Ενστερνίζεται τον “οικουμενισμό” των αγορών κεραυνοβολώντας κάθε εθνικισμό.
    Προκειμένου να ηθικολογεί ως φερέφωνο του Ισχυρού, ο “αριστερός” σήμερα αδιαφορεί για το αν ο εθνομηδενισμός επιτρέπει σε ένα μικρό έθνος να αντισταθεί στις αδηφάγες διαθέσεις ενός μεγάλου.

    Η κατανόηση του πραγματικού, λέει ο Κονδύλης, χρειάζεται την ιστορική διάσταση (αντί της “ιστορίας των ιδεών”), συνεπώς την αμφισβήτηση της Δύσης σαν μια εδραία κατάκτηση της ανθρωπότητας που δεν ανατρέπεται ούτε περιορίζεται σε ένα μέρος του πλανήτη. Η ιστορικότητα μας υποχρεώνει να διακρίνουμε την ιδεολογία από την πραγματικότητα προκειμένου να αντιληφθούμε τις ιστορικές τομές του 1900 και του 2000.

    Το 1900 έλαβε χώρα μια ολοσχερής αλλαγή Υποδείγματος (στην επιστήμη, στην τέχνη, στη σκέψη).
    Στον 20ο αιώνα, βιώνεται το τέλος του αστικού-ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού του 19ου. Σε παγκόσμια κλίμακα, διαδίδονται τα αιτήματα της μαζικής δημοκρατίας. Από το 1920, ξεκινάει η Μετανεωτερικότητα, δεν ισχύει πια το Υπόδειγμα (Paradigm) των Νέων Χρόνων.
    Μάλιστα, ταυτόχρονα με την αρχή του αμερικανισμού, έχουμε το τέλος του Ελληνισμού!!!!……
    Από την πρώτη δεκαετία του 20 αιώνα αρχίζει το ξήλωμα του “έθνους-κράτους” που υπηρετούσε την ολιγαρχία της ιεραρχικής αστικής-ευρωπαϊκής δημοκρατίας.Στη θέση της δημοκρατίας των ελίτ, μεταβαίνουμε στη μαζική δημοκρατία. Σύνθημα η “ανοικτή” (αμερικανική) κοινωνία. Στο συλλογικό υποσυνείδητο κυριαρχεί η σημασία της υλικής ισότητας. Σιγά-σιγά, κάθε κομμουνιστική-μαρξιστική ή σοσιαλδημοκρατική εκδοχή θα εννοεί την “ελευθερία” σαν ίσες ευκαιρίες για υλική ευημερία.
    Ήταν η σειρά του “κοινωνικού κράτους” του 20ου αιώνα.

    Τώρα που η παγκοσμιοποίηση απέδειξε πως η υλική ευημερία δεν έχει ανάγκη τα εθνικά πλαίσια παραγωγής και κατανάλωσης, μάλλον δε προκύπτει από την παρασιτική οικονομία παρά από την παραγωγική (και την μεσαία τάξη), το κοινό ιδεώδες κεντροδεξιάς και κεντρο-αριστεράς μαζί με την δεξιά και την αριστερά έγινε ο “εκσυγχρονισμός”, ο καθαρά αμερικανικός φιλελευθερισμός, ο στεγνός-στυγνός ατομοκεντρισμός (που εχθρεύεται την κοινωνία).
    Ο αμερικανικός φιλελευθερισμός, με “οικουμενισμό” και “ανθρώπινα δικαιώματα” σαν της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας,γίνεται ελκυστικός γιατί παρουσιάζει την Ισχύ του Ιδιωτικού τομέα σαν “Δημόσιο πράγμα”. Έτσι προκύπτει η φαντασίωση μιας “καλής παγκοσμιοποίησης” και η νομιμοποίηση μιας ολοκληρωτικής παγκόσμιας διακυβέρνησης.

  2. Επειδή δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις γραπτές ιδέες του αειμνήστου Παναγιώτη Κονδύλη -που χάθηκε νωρίς-(δεν είναι εντός παρενθέσεως) υπογραμμίζουμε τις φράσεις μετανοίας του Γάλλου αρθρογράφου για την Αριστερά ,που πρώτη δίδαξε και εφήρμοσε τον οικουμενισμό -διεθνισμό μαζί με την κοινοκτημοσύνη ,-που καταργεί την δημιουργικότητα των διαφορετικών ανθρώπων- , φρονούμε ότι πολύ δύσκολα θα ανατραπεί η φορά της κοινωνικοοικονομικής εξελίξεως, γιατί αυτή εξασφαλίζει περισσότερα αγαθά από κάθε άλλη περίοδο της Ιστορίας και κυρίως περισσότερη και άμεση πληροφόρηση με τα κινητά-φορητά τηλέφωνα ,που καθημερινώς εξελίσσονται και με αυτά ικανοποιεί και τους πεινασμένους(όλοι οι προσφυγομετανάστες έχουν τα πιο σύγχρονα κινητά).
    Αλλά ”πόλεμος πάντων πατήρ” και μόνο μαυτό το απευκταίον μπορεί να αλλάξουν όσα τώρα ενοχλούν -μερικούς αβάσταχτα- ,ή, με συνεχόμενες πανδημίες ,Θεός φυλάξοι.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα