Στράτος Σιμιτζής: Μικρά αλλά σημαντικά

του Στράτου Σιμιτζή*

Πολλές φαινομενικά μικρές παρεμβάσεις με ελάχιστη ή και μηδενική δαπάνη μπορούν να αλλάζουν σημαντικά την εικόνα μιας πόλης ιδίως αν θεωρείτε τουριστικός προορισμός.

Είναι γνωστό πως στο ιστορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης δραστηριοποιείται μία δράκα κουλουροπώλων. Ο Δήμος Θεσσαλονίκης θα μπορούσε να τους εξοπλίσει με μία αξιοπρεπή καλαίσθητη βιτρίνα, όπου τα φημισμένα κουλούρια Θεσσαλονίκης θα προβάλουν ασφαλή και καθαρά. Αν μάλιστα “ντύσει” τους κουλουροπώλες και με μία κάτασπρη ποδιά η εικόνα θα είναι ολοκληρωμένη. Αν τυχόν δεν υπάρχει σχετικό κονδύλι ουδέν πρόβλημα. Μία απλή χορηγία από Θεσσαλονικιώτικη επιχείρηση αφαιρεί κάθε άλλοθι για το πρακτέο.

Ομοίως, ο Δήμος σε συγκεκριμένα σημεία του ιστορικού κέντρο να στήσει ελαφρά κιόσκια όπου θα παρέχονται πληροφορίες για την πόλη και θα διανέμεται ένας οδικός χάρτης της πόλης.

Με την συνεργασία χορηγού η δαπάνη μπορεί να είναι μηδενική.

Κατά διαστήματα η μπάντα του Δήμου θα μπορούσε να εκτελεί μουσικό ρεπερτόριο από ελληνική και ξένη μουσική. Επίσης, σε δύο κεντρικά σημεία – Πλατεία Αριστοτέλους, Πλατεία Λευκού Πύργου – θα μπορούσε να στηθεί επάνω σε ειδικά φορητά σταντ έκθεση με φωτογραφικά πλάνα από την Θεσσαλονίκη σε παλαιότερη εποχή, θα ήταν κάτι εντυπωσιακό.

Και κάτι πιο μεγάλο. Η Θεσσαλονίκη έχει κραυγαλέα έλλειψη σημείων ανακούφισης (τουαλέτες) για τους πολίτες. Μία-δύο που λειτουργούν μέσα στις παραδοσιακές αγορές έχουν κατασκευαστεί κατά την περίοδο της … Οθωμανικής κατοχής. Αλίμονο στους περιηγητές ημεδαπούς και αλλοδαπούς, αν δεν τους εξυπηρετούσαν τα καφέ, οι καφετέριες και τα άλλα συναφή καταστήματα.

Μπορεί η Θεσσαλονίκη να μην είναι τουριστικό θέρετρο, όμως ο πλούτος των μοναδικών βυζαντινών μνημείων και η μακραίωνη ιστορία της, πολιτική και πολιτιστική την καθιστούν σπουδαίο προορισμό για θρησκευτικό και προσκυνηματικό τουρισμό. Εξάλλου, τα Πανεπιστήμια Αριστοτέλειο και Μακεδονίας, όπως και η Διεθνής Έκθεση, ομοίως την καθιστούν δυναμικό συνεδριακό προορισμό.

Είναι βέβαιο πως αυτά τα μικρά, όπως προφανώς και κάποια άλλα, θα έκαναν την Θεσσαλονίκη πολύ πιο ελκυστικό και ενδιαφέρων προορισμό.

Φαρισαϊσμος

Έμπορος που διατηρεί κατάστημα στο κέντρο μας εξέφραζε την αγανάκτηση για την συμπεριφορά ορισμένων συναδέλφων του, οι οποίοι δεν χάνουν ευκαιρία να “κλείσουν” τα καταστήματά τους για ξεκούραση και χαλάρωση. Είναι οι ίδιοι, μας έλεγε, που διαμαρτύρονται και “χαλάνε τον κόσμο” όταν οι αρχές επέβαλαν τα περίφημα lockdown.

Αυτό κι αν είναι φαρισαϊσμος.

Η παρέλαση

Η καθιερωμένη παρέλαση για τον εορτασμό των Εθνικών Εορτών και επετείων δεν τελούνταν ανέκαθεν στην Παραλιακή Λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου.

σημ. αρχικά στη Λεωφόρο είχε δοθεί το όνομα του δολοφονηθέντος προέδρου Τζων Φιτζέραλντ Κέννεντυ, όμως ωριμότερες σκέψεις επικράτησαν και μετονομάστηκε σε Λεωφόρο Μεγ. Αλεξάνδρου. Μεγάλος Πρόεδρος ο Κέννεντυ, όμως ο Αλέξανδρος Μέγας φυσικά σαρξ εκ της σαρκός.

Πριν από τη Λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου η παρέλαση τελούνταν στην οδό Εγνατίας, ενώ μετά την Απελευθέρωση το 1912 τελούνταν στη Λεωφόρο Νίκης – Παλιά Παραλία για τους Θεσσαλονικείς.

Εδώ παρατηρούμε, πως όσο τα οπλικά συστήματα πλήθαιναν και αποκτούσαν άλλες διαστάσεις, τόσο απαιτούνταν και ευρύτερος χώρος.

Και μία λεπτομέρεια.

Επειδή η διέλευση των βαρέων αρμάτων μάχης κατέστρεφε εν μέρει τον ασφαλτικό τάπητα, “έντυναν” τις ερπύστριες με κάλυμμα ελαστικού που δεν προκαλούσαν φθορές στο οδόστρωμα.

Το περίφημο δοκάρι

Δεν είναι λίγοι οι αθλητικοί παρουσιαστές που χαρακτηρίζουν κάθε σουτ στο δοκάρι ως ευκαιρία.

Είναι όμως έτσι;

Εμείς έχουμε μια άλλη ερμηνεία, σίγουρα πιο ρεαλιστική.

Όταν το σουτ του ποδοσφαιριστή γίνεται από μακριά και η μπάλα “βρει” το δοκάρι, τότε πρόκειται για τύχη, για τον απλούστατο λόγο ότι ο ποδοσφαιριστής αποκλείεται ή τουλάχιστον απίθανο να το επαναλάβει.

Τώρα όταν το σουτ γίνεται από κοντά, τότε δεν είναι ευκαιρία, ούτε ατυχία, αλλά είναι αδυναμία, αστοχία και ανικανότητα του ποδοσφαιριστή.

Συνεπώς, το δοκάρι μόνο ευκαιρία δεν είναι.

Η λανθασμένη εκτίμηση του Χίτλερ

Είναι γνωστό ότι ο Αδόλφος Χίτλερ περιέβαλε τον Μπενίτο Μουσολίνι με τιμές και εκτίμηση, γιατί θεωρούσε πως ήταν μέγας πολέμαρχος.

Πως όμως σχημάτισε αυτή την πεποίθηση και τον θεωρούσε δυναμικό σύμμαχο του.

Δύο τινά έλαβε υπόψη του.

Καταρχάς, η Ιταλία είναι μια μεγάλη πληθυσμιακά χώρα, έντονα βιομηχανική. Όμως εκείνο που ιδιαίτερα εντυπωσίασε τον Χίτλερ, ήταν οι περιφανείς νίκες του Μουσολίνι στην τότε Αβησσυνία, αργότερα Αιθιοπία και την Λιβύη. Και απ’ αυτό το γεγονός παρασύρθηκε και σχημάτισε την λανθασμένη εκτίμηση.

Γιατί οι περιφανείς νίκες που κατήγαγε ο Μουσολίνι ήταν η ιταλική πολεμική μηχανή, με τον σύγχρονο εξοπλισμό, ήταν άρματα μάχης, αεροπλάνα και πυροβολικό απέναντι στους ταλαίπωρους Αβησσυνούς που πολεμούσαν ακόμη με δόρατα, ακόντια και άλλα πρωτόγονα μέσα.

Αυτό περίπου συνέβη και στην Λιβύη. Έτσι ο Χίτλερ σχημάτισε την εντύπωση πως πρόκειται για μεγάλου πολέμαρχου. Όταν όμως οι περιώνυμες ιταλικές μεραρχίες Κένταυροι, Λύκοι της Τοσκάνης και λοιπά εξουδετερώθηκαν από τον ελληνικό στρατό πλημμελώς εξοπλισμένο και περιορισμένο σε αριθμός και οι Ιταλοί στρατηγοί άλλαξαν κάθε τόσο για την ανικανότητά τους να καταβάλουν τον ελληνικό στρατό τότε ο Χίτλερ αντιλήφθηκε πως επρόκειτο για φούσκα, φανφαρόνο και τίποτε άλλο, άλλαξε συμπεριφορά απέναντι στον οπερετικό σύμμαχο.

Τέλος, μετά την συνθηκολόγηση του Μπαντόλιο ο Χίτλερ αντιλήφθηκε με καθυστέρηση με ποιους είχε να κάνει.

Μία άποψη για γεγονός του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.

*Ο Στράτος Σιμιτζής είναι Δημοσιογράφος και Συγγραφέας. Από τα βιβλιοπωλεία διατίθεται η νέα συλλογή διηγημάτων του με τίτλο: “Η αρχόντισσα του κάμπου”. Εκδόσεις “Μέθεξις”.