Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

 

“Το μεγαλείο της απλότητας”

Μια ταινία-σταθμός στην “χρυσή εποχή” του ελληνικού κινηματογράφου είναι το “Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο”.

Ένα καστ σπουδαίων ηθοποιών με προεξάρχοντες τον Βασίλη Αυλωνίτη, τον Μίμη Φωτόπουλο και την Τζένη Καρέζη συμπρωταγωνιστεί τον επίσης σπουδαίο Αλέκο Αλεξανδράκη και σε δεύτερο πλάνο οι εξαίρετοι Χρήστος Τσαγανέας, Λαυρέντης Διανέλλος, Ερρίκος Κονταρίνης και Κώστας Παπαχρήστος μας δίνουν με τους χαρακτήρες που υποδύονται, μια ταινία βγαλμένη από τη ζωή και την πραγματικότητα, στοιχείο που την κάνει να εγγίζει τον φίλο του κινηματογράφου.

Οι σπουδαίοι Βασίλης Αυλωνίτης και Μίμης Φωτόπουλος υποδύονται δύο λατερνατζήδες που στις πόλεις η παραδοσιακή λατέρνα έχει “ξωφλήσει” και υποχρεώνονται να “πάρουν τα βουνά” για να βγάλουν τον άρτον τον επιούσιον.

Ο ένας ρομαντικός, κολλημένος στα παλιά, θεωρεί εαυτόν καλλιτέχνη, ενώ ο άλλος ρεαλιστής, βλέπει πιο πρακτικά τη ζωή.

Η σπουδαία Τζένη Καρέζη από τα κεφάλαια του ελληνικού κινηματογράφου, που εγκατέλειψε την άνετη ζωή και τα πλούτη του πατέρα της για να βρει τον έρωτά της, συναντά τους δύο πλανόδιους λατερνατζήδες και κοντά τους βρίσκει την απλότητα, τον αυθορμητισμό και την καλή καρδιά του απλού ανθρώπου.

Απλά, αληθινά πράγματα, χωρίς υπονοούμενα, αμπελοφιλοσοφίες και υψηλά νοήματα. Απλά σαν την κοινωνία και την ζωή.

Μια ταινία αριστούργημα της “χρυσής εποχής” σε σενάριο και σκηνοθεσία του μεγάλου Αλέκου Σακελλαρίου και μουσική επένδυση από τον μοναδικό Μάνο Χατζηδάκη, που μας άφησε μελωδίες που παίζονται και τραγουδιούνται, έκτοτε, σαν κλασσικές και διαχρονικές.

Η μεγάλη επιτυχία της ταινίας έφερε και δεύτερη με τον τίτλο “Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο”.

“Γαρύφαλλο στ’ αφτί, λοιπόν, και πονηριά στο μάτι…”

Αν φυσικά μιλούμε για αριστουργήματα.

Ο Αντώνης, ο βαρκάρης ο σερέτης

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλοί τραγουδοποιοί μας “δανείστηκαν” δημοφιλείς λαϊκές μελωδίες κυρίως από την Ιταλία αλλά και την Ισπανία και ελεύθερα παρέφρασαν τα λόγια τους στα ελληνικά.

Ήταν συνήθως ναπολιτάνικες καντσονέτες και δημώδη τραγούδια.

Ένα απ’ αυτά ήταν το “Vola Colomba bianka vola” που εξελληνίστηκε σε “άσπρο μου περιστέρι πέτα στον ουρανό τον γαλανό τα άσπρα φτερά σου…”

Ένα άλλο είχε τίτλο “Tiritomba” που εξελληνίστηκε σε “στης Νεάπολης σαν βγαίνω τα σοκάκια βλέπω κάτι κοριτσάκια…”

Ακόμη πόλη γνωστό λαϊκό άσμα έγινε η ισπανική μελωδία “Antonio Varga Heredia” που εξελληνίστηκε σε “ο Αντώνης ο βαρκάρης, ο σερέτης έπαψε να ζει ρεμπέτης, τραγουδάει κι όλο πίνει…”

Το ελληνικό μουσικό ρεπερτόριο περιλαμβάνει πολλές παρόμοιες μελωδίες που παραπέμπουν σε δημοφιλείς ξένες μελωδίες στις οποίες οι τραγουδοποιοί μας “έβαλαν” ελληνικά λόγια, οι οποίες έγιναν επιτυχίες και καθιερώθηκαν.

Αυτές οι περιπτώσεις είναι πολλές και ένας μελετητής θα είχε πλούσιο υλικό για δουλειά.

Εμείς, θίξαμε το θέμα επιδερμικά.

Ή πρωταθλητές ή τίποτε

Είναι αυτό που, δυστυχώς, έχει γίνει μοναδική επιλογή μεταξύ των οπαδών των ποδοσφαιρικών ομάδων, με αποτέλεσμα να μην συμβιβάζονται με κάτι λιγότερο που έχουν ως επακόλουθο αυτά τα θλιβερά που συμβαίνουν στα γήπεδά μας.

Όλοι θέλουν να είναι πρώτοι και πρωταθλητές κι αν δεν συμβεί αυτό, τότε “γαία πυρί μειχθήτω”.

Αυτή είναι μια έκφραση του ποδοσφαιρικού πολιτισμού, που αναφέραμε σε προηγούμενο σημείωμά μας.

Μα είναι ποτέ δυνατόν να συμβεί αυτό;

Για πολλούς είναι!!!

Να και η έλλειψη κοινής λογικής που τόσο απουσιάζει από τα γήπεδά μας.

Συμβουλευθήκαμε τη λίστα των ομάδων που αγωνίζονται στην κατηγορία Championship – την δεύτερη τη τάξει στην Αγγλία.

Είδαμε πρώην πρωταθλητές Αγγλίας, πρώην κατόχους ευρωπαϊκών τίτλων και διεθνών διακρίσεων και όμως αγωνίζονται στην Β’ κατηγορία.

Άραγε θα έπρεπε οι οπαδοί τους να επαναστατήσουν;

Νότιγχαμ, Ντέρμπι, Στόουκ, Κουίνς Παρκ Ρεϊντζερς, Μπλακπουλ κλπ.

Οι οπαδοί και οι πραγματικοί φίλοι των ομάδων πρέπει να είναι σταθερά κοντά τους. Τόσο στις νίκες, όσο και τις ήττες. Στις αποτυχίες και τις επιτυχίες. Τότε μόνον όλα θα είναι ασφαλή.

Μέτρο προστασίας των λειτουργιών του κράτους, όχι τιμωρία

Είναι γνωστό πως ο Έλληνας χαρακτήρας και πολίτης φύσει απείθαρχος, ατίθασος, του οποίου “ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει” ένα μόνο μέτρο υπολογίζει, γιατί τον τσούζει.

Τη χρηματική ποινή, το πρόστιμο που θα του επιβάλουν.

Αυτά όμως κάτω από ομαλές κοινωνικές συνθήκες, σε κανονικότητα και φυσικά όχι σε έκτακτες καταστάσεις  όπως είναι η πανδημία που απασχολεί ολόκληρο τον πλανήτη.

Σε μια τέτοια περίπτωση όπου διακυβεύονται η λειτουργία της κοινωνίας, της υγείας, το μετρό, της επιβολής των 100 ευρώ στους ανεμβολίαστους, μόνο τιμωρία δεν πρέπει να θεωρηθεί, παρά συμμόρφωση στους υγειονομικούς κανόνες.

Είναι μέτρο προστασίας των ουσιωδών λειτουργιών του κράτους.

*Ο Στράτος Σιμιτζής είναι Δημοσιογράφος και Συγγραφέας. Από τα βιβλιοπωλεία διατίθεται η νέα συλλογή διηγημάτων του με τίτλο: “Η αρχόντισσα του κάμπου”. Εκδόσεις “Μέθεξις”.

spot_img

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,400ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα