των Danièle Dehouve και Christophe Lemardelé[i]
Κατηγορώντας μονομερώς τους ανεμβολίαστους ως φραγμό στην «Ελευθερία» από τον Covid-19, και ενώ η πανδημία βρίσκεται σε αποδρομή, ο πρωθυπουργός μετατρέπει την υγειονομική κρίση σε πολιτική, και αυτό μόνο ανησυχίες μπορεί να προκαλεί…
Το φαινόμενο του αποδιοπομπαίου τράγου είναι ένας ανθρωπολογικός μηχανισμός· υπάρχει σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες, και έχει επισημανθεί από τα τέλη του ΧΙΧ ου αιώνα, από ερευνητές διαφορετικών σχολών στις ανθρωπιστικές επιστήμες. Αυτός ο μηχανισμός δημιουργείται λίγο πολύ συνειδητά αν δεν προσέξουμε, όποια κι αν είναι η κοινωνία, ακόμα και σε δημοκρατικές κοινωνίες που πιστεύουν ότι έχουν αντιλήψεις που βασίζονται στην επιστήμη ως αναπαράσταση του κόσμου.
Ο χαρακτηρισμός των μη εμβολιασμένων ως υπεύθυνων για την επιδημία και ο αποκλεισμός τους από μια κανονική καθημερινότητα πηγάζει από αυτόν τον μηχανισμό και ανησυχούμε βλέποντας ξανά να αναδύονται αυτές οι λογικές ενοχοποίησης, παρενόχλησης και αποκλεισμού λες και η επιστημονική και ακαδημαϊκή γνώση είναι απλώς… «έπεα πτερόεντα».
Όταν η κοινωνία νομίζει ότι δέχεται επίθεση από έναν εξωτερικό εχθρό – εδώ ο ιός προσωποποιείται ως ένα διεστραμμένο ον εναντίον του οποίου βρισκόμαστε σε πόλεμο – υπάρχει η συλλογική ασυνείδητη ανάγκη να βρεθεί ένας εσωτερικός εχθρός. Αυτή η κατηγορία [ανθρώπων] επινοείται πάντοτε. Πρέπει να είναι μια οντότητα, να θεωρείται ως ομάδα που λειτουργεί αλληλέγγυα. Η κατηγορία του “αντιεβολιαστών”, που δημιουργήθηκε είκοσι χρόνια νωρίτερα για να στιγματίσει άτομα που αμφισβητούσαν τα εμβόλια, κυρίως λόγω της παρουσίας ανοσοενισχυτικών αλουμινίου, έχει επανενεργοποιηθεί. Και το πάσο υγείας άρχισε να δημιουργεί μια κατηγορία πολιτών δεύτερης κατηγορίας.
Αλλά η δήλωση του Εμμανουέλ Μακρόν στην Le Parisien, στις 5 Ιανουαρίου, άλλαξε τα πάντα. Στο εξής ο μηχανισμός του αποδιοπομπαίου τράγου δεν είναι πλέον κοινωνικό φαινόμενο, με το οποίο η Πολιτεία θα έπαιζε επικίνδυνα. Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, και από την καρδιά της γαλλικής δημοκρατίας, η ανώτατη κρατική αρχή διεκδικεί τον μηχανισμό του αποδιοπομπαίο τράγο ως τρόπο διακυβέρνησης. «Τους ανεμβολίαστους, θέλω πολύ να τους τσαντίσω. Και έτσι θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, μέχρι το τέλος, αυτή είναι η στρατηγική (…) Όταν η ελευθερία μου απειλεί την ελευθερία των άλλων, γίνομαι ανεύθυνος. Ένας ανεύθυνος δεν είναι πια πολίτης». Αυτό το τμήμα του πληθυσμού που στερείται τα πιο βασικά του δικαιώματα – του αμφισβητείται ακόμα και το δικαίωμα στην ιθαγένεια – δεν έχει κάνει τίποτα παράνομο, αφού το εμβόλιο δεν είναι υποχρεωτικό. Ούτε αποτελεί μια καλά καθορισμένη κατηγορία, αλλά παρουσιάζει διακυμάνσεις – αφού ο εμβολιασμένος του σήμερα μπορεί να γίνει ο μη εμβολιασμένος του αύριο, εάν για διάφορους λόγους σταματήσει να κάνει καινούριες ενέσεις.
Το πρόβλημα με τις «λογικές ενοχοποίησης» είναι ότι προκύπτουν από ανθρωπολογικούς μηχανισμούς που δεν έχουν καμία σχέση με την επιστήμη. Κάθε μέρα που περνά επιβεβαιώνει ότι δεν είναι οι μη εμβολιασμένοι που διαδίδουν την επιδημία. Σε όλες τις χώρες, αναγνωρίζεται ότι το εμβόλιο δεν αποτρέπει ούτε τη μόλυνση ούτε την εξάπλωση του ιού. Επομένως, δεν είναι η στρατηγική υγείας που στοχεύει στον έλεγχο της εξάπλωσης του ιού. Αυτός ο πρωτοφανής χαρακτηρισμός του «ψευδούς ενόχου» είναι πολιτικός.
Η γραπτή, σκόπιμη δήλωση του Εμμανουέλ Μακρόν έρχεται σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Είχε προηγηθεί η δημοσίευση άρθρου γιατρών που αμφισβητούσαν την εισαγωγή στις ΜΕΘ των ανεμβολίαστων. Με τον δικό τους τρόπο και στη σφαίρα δράσης τους, αυτοί οι γιατροί εφάρμοσαν τη στρατηγική του αποδιοπομπαίου τράγου. Αυτή η απίστευτη δήλωση είναι αντίθετη με όλες τις αρχές της ιατρικής από πάντα, όπως διατυπώνονται στον όρκο του Ιπποκράτη. Εάν ο Ιατρικός Σύλλογος δεν αντιδράσει και η άρνηση περίθαλψης σε μέρος του πληθυσμού καθιερωθεί, τότε η ίδια η ιατρική αλλάζει φύση.
Μετά την εφαρμογή της στρατηγικής του αποδιοπομπαίου τράγου στην ιατρική, η διακήρυξη του προέδρου την καθιερώνει στην πολιτική σφαίρα, ως τρόπο διακυβέρνησης, τη στιγμή ακριβώς που εξετάζεται στη Βουλή ο νόμος που μετατρέπει το πάσο υγείας σε πάσο εμβολιασμού. Όταν ο πρόεδρος γράφει “θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, μέχρι το τέλος, αυτή είναι η στρατηγική” βάζει όλα αυτά τα γεγονότα σε πλαίσιο, διεκδικεί τον χαρακτηρισμό του αποδιοπομπαίου τράγου ως παγκόσμια στρατηγική, που θα πραγματοποιηθεί σήμερα στη Γαλλία.
Επίσης, ο νόμος για το «πάσο εμβολίου» που μόλις ψήφισαν οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι δεν μπορεί να διαχωριστεί από αυτήν την παγκόσμια στρατηγική. Το πλαίσιο ψηφοφορίας έχει αλλάξει. Η ψήφιση αυτού του νόμου ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με την αποδοχή του χαρακτηρισμού των αποδιοπομπαίων τράγων ως τρόπο διακυβέρνησης, κάτι που είναι εντελώς αντίθετο με όλες τις αρχές της Δημοκρατίας και της δημοκρατίας.
[i] Η Danièle Dehouve είναι ανθρωπολόγος που ειδικεύεται σε θρησκευτικές τελετουργίες στη Μεσοαμερική. Ο Christophe Lemardelé είναι ιστορικός θρησκειών, ειδικός στις θυσίες στη μεσογειακή Αρχαιότητα.
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
Πηγή: https://www.lefigaro.fr/vox/politique/la-strategie-du-bouc-emissaire-n-a-rien-a-voir-avec-la-science-20220106
