του Philippe Ricard*

Επρόκειτο να είναι η αποθέωση της θητείας του Εμανουέλ Μακρόν σε ένα προνομιακό πεδίο γι’αυτόν, την Ευρώπη. Ο Γάλλος Πρόεδρος και οι υπουργοί του ήταν προετοιμασμένοι για μια εξαμηνιαία προεδρία της ΕΕ που θα επέτρεπε στον Μακρόν να βρεθεί στο κέντρο της ευρωπαϊκής σκηνής, κάτι που θα συνέβαλλε στην επανεκλογή του τον Απρίλιο.

Στα ευρωπαϊκά πράγματα, η Δεξιά είναι φοβισμένη, η Αριστερά πολυδιασπασμένη και η Ακροδεξιά εχθρική. Ο Γάλλος Πρόεδρος, αντιθέτως, θεωρεί ότι «μόνο η Ευρώπη μπορεί να εξασφαλίσει μια πραγματική κυριαρχία, την ικανότητά μας δηλαδή να υπάρχουμε στον σημερινό κόσμο για να υπερασπιζόμαστε τις αξίες μας και τα συμφέροντά μας».

Στο τέλος της θητείας του, ο Μακρόν έδωσε βάρος σε αυτή την ατζέντα, σε μια περίοδο που η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ και η πανδημία έδιναν ώθηση σε πολλές από τις ιδέες που υποστηρίζει η Γαλλία, όπως το σχέδιο ανάκαμψης που υποστήριξε τελικά και η Γερμανία.

Δύο μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές, όμως, τα σχέδια του Γάλλου Προέδρου προσέκρουσαν στη σκληρή πραγματικότητα. Οι εντάσεις με τη Ρωσία λόγω της Ουκρανίας, που μπορεί να εξελιχθούν σε ανοιχτό πόλεμο στην καρδιά της ηπείρου, ήρθαν να υπενθυμίσουν πόσο εύθραυστο είναι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Όσο για την αποχώρηση των Γάλλων και Ευρωπαίων στρατιωτών από το Μάλι, λόγω της ρήξης με την ηγεσία τής χώρας αυτής μετά την πρόσκληση Ρώσων μισθοφόρων, αποτέλεσε μια σημαντική υποχώρηση στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Και έθεσε εν αμφιβόλω τις δεσμεύσεις της Γαλλίας στη Δυτική Αφρική, εννιά χρόνια μετά την αποστολή δυνάμεων στην περιοχή από τον Φρανσουά Ολάντ.

Στις 17 Φεβρουαρίου, έτσι, ο Εμανουέλ Μακρόν αναγκάστηκε να ανακοινώσει την απόσυρση των γαλλικών δυνάμεων από το Μάλι, δύο μόλις ώρες πριν από το άνοιγμα μιας συνόδου της ΕΕ και της Αφρικανικής Ένωσης, στις Βρυξέλλες, που επρόκειτο να ανανεώσει τις σχέσεις των δύο πλευρών μπροστά στις ορέξεις της Κίνας και της Ρωσίας.

Η Ρωσία, η Ουκρανία και το Μάλι δεν διαταράσσουν απλώς την ημερήσια διάταξη της κυλιόμενης προεδρίας της ΕΕ. Εκτός του ότι αναγκάζουν τον Μακρόν να καθυστερήσει την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του, επηρεάζουν αποφασιστικά και την εκστρατεία του. Διότι μπορεί ο Γάλλος Πρόεδρος να πολλαπλασιάζει τα τηλεφωνήματά του στον Βλαντίμιρ Πούτιν και τον Τζο Μπάιντεν με σκοπό την εκτόνωση της κρίσης, την ίδια στιγμή όμως κινδυνεύει να εκτεθεί αν αυτές οι πρωτοβουλίες δεν φέρουν αποτέλεσμα.

(*) O Φιλίπ Ρικάρ είναι αρθρογράφος της Monde

(Πηγή: Le Monde)