Το πολιτικό παιχνίδι φαίνεται να παίζεται μεταξύ των τριών πρώτων πολιτικών κομμάτων και είναι, δυστυχώς, αδιέξοδο.
Η Νέα Δημοκρατία θα πετύχει, κατά τις ενδείξεις, μια νίκη με σημαντική διαφορά απο το δεύτερο κόμμα και με σημαντική άνεση εδρών. Για τους τυφλούς υποστηρικτές της, η πολιτική της ήταν ό,τι καλύτερο είχαν να δουν, πιθανώς, καθόλη την μεταπολίτευση. Για τους πιο συντηρητικούς οπαδούς της ο Μητσοτάκης είναι η καλύτερη επιλογή απο τις υπάρχουσες και για τους κριτικά σκεπτόμενους η πολιτική Μητσοτάκη ήταν απο τις χειρότερες που είχε η χώρα. Αυστηρός έλεγχος των ΜΜΕ, αδιαφορία για τους θεσμούς, συγκεντρωτισμός, αποκλεισμός όσων δεν στοιχίζονται αυστηρά στο κόμμα και την πολιτική του, παρακολουθήσεις, μεγαλοποίηση αλλαγών που έπρεπε να γίνουν εδώ και χρόνια. Και που αλλού έχουν συντελεστεί εδώ και καιρο. Παράδειγμα, ο ψηφιακός μετασχηματισμός ο οποίος παρουσιάζεται ως θαύμα ενώ η χώρα βρίσκεται προτελευταία στην Ευρώπη.
Ο Συριζα επικαλείται την αριστερά χωρίς τίποτε να δείχνει ότι έχει κάποια σχέση μαζί της. Το μόνο που παρουσιάζει για να υποστηρίξει τον ισχυρισμό του είναι τα επιδόματα που έδινε στις ασθενέστερες τάξεις επι κυβερνήσεώς του, αλλά το ίδιο έκανε και η Νέα Δημοκρατία. Όλα τα ανατιλαϊκά μέτρα που υλοποιούνται και σήμερα έχουν τις ρίζες τους στην κυβέρνηση Συριζα (π.χ. πλειστηριασμοί).
Εκεί που έχει υψηλές επιδόσεις είναι στον δικαιωματισμό. Η ηγετική του ομάδα έχει κατακλυσθεί απο πρόσωπα με αντιλήψεις κυρίαρχες και στο παλιό ΚΚΕ εσ. Οι οικονομικές ανάγκες των πολιτών, όπως και οι ανάγκες στοιχειώδους επιβίωσής τους, θεωρούνται λαϊκισμός ενώ υψηλή πολιτική θεωρείται το δικαίωμα επιλογής κοινωνικού φύλου. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν το φύλο τους (κατά βάσιν κοινωνικό, αφού το βιολογικό το δίνει η φύση) αλλά δεν μπορεί η εστίαση σε αυτό να είναι το κύριο πρόταγμα μιας αριστερής πολιτικής.
Ο δικαιωματισμός, εξάλλου έχει ενδογενείς αντιφάσεις. Γιατί έχει δικαίωμα ο αποδομητής της εθνικής ταυτότητας να το κάνει και δεν έχει δικαίωμα να υποστηρίζει την ταυτότητά του αυτός που το επιθυμεί; Γιατί είναι δικαίωμα η επιβολή της μπούρκας και δεν είναι δικαίωμα η άρνηση να την φέρει μια γυναίκα. Το τι είναι αριστερά σήμερα είναι ζητούμενο αλλά ο Συριζα δεν συντρέχει κανένας λόγος να θεωρείται αριστερά. Το αν η αριστερή πολιτική είναι καλή ή κακή είναι άλλη υπόθεση.
Ο καιροσκοπισμός της ηγετικής του ομάδας που έχει λύσει το βιοτικό της πρόβλημα και οράται αφ υψηλού την κοινωνία είναι ένα άλλο ζήτημα.
Το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει πρόβλημα ταυτότητας. Είναι λογικό σε ένα κόμμα που επικαλείται την ιστορική του συνέχεια αλλά παρουσιάζει χάσμα με το παρελθόν του. Το ΠΑΣΟΚ απο την ιδρυτική του γενιά πέρασε στην σημερινή νέα γενιά του η οποία μπορεί να μην γνωρίζει ποιος ήταν ο ιδρυτής του και πια η ιστορία του. Λείπει η γέφυρα μεταξύ της παλιάς ιδρυτικής γενιάς και της σημερινής και αυτό του δημιουργεί ένα ταυτοτικό πρόβλημα. Δυστυχώς, όχι, μόνο, ταυτοτικό αλλά και ηλικιακού ρατσισμού. Στο ΠΑΣΟΚ για να επιβιώσεις πολιτικά πρέπει να είσαι νέος, ωραίος και άλλα παρεμφερή τα οποία δεν έχουν σχέση με την πολιτική ενός ιστορικού κινήματος το οποίο ξεκίνησε με άλλες αρχές έστω και αν στην πορεία εκφυλίστηκε.
Τα ψήγματα επιβίωσης παλαιών πολιτικών στο Κίνημα ενώ δεν έχουν καμιά δύναμη να επηρεάσουν την πολιτική του, αντιμετωπίζονται με απέχθεια και μια επίμονη τάση εξοβελισμού τους.
Επειδή η τρέχουσα πολιτική είναι κάτι πολύ σκληρό και πραγματικό, αυτό δεν θα είχε καμιά σημασία αν το ΠΑΣΟΚ κατάφερνε να αποκτήσει ταυτότητα.
Σήμερα, η εύλογη προτεραιότητά του είναι να επιβιώσει με κυρίαρχη παρουσία της νέας γενιάς του και τα άλλα θα τα δει αργότερα. Τα δείγματα προτεραιότητας των “άλλων” δεν είναι διαφορετικά απο του Συριζα.
Αυτή είναι επιγραμματικά μια περιγραφή της πολιτικής πραγματικότητας στην Ελλάδα με βάση τα τρία μεγάλα κόμματα.
Το τι συμπληρωνει το πολιτικό φάσμα λειτουργεί περισσότερο ως αντίδραση παρά ως πολιτική πρόταση.
Π.Σ.
Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα
“Ο Συριζα επικαλείται την αριστερά χωρίς τίποτε να δείχνει ότι έχει κάποια σχέση μαζί της.”
&
“Όλα τα ανατιλαϊκά μέτρα που υλοποιούνται και σήμερα έχουν τις ρίζες τους στην κυβέρνηση Συριζα (π.χ. πλειστηριασμοί).”
Προφανώς ο Σύριζα δεν είναι Αριστερά, όχι όμως εξαιτίας των αντιλαϊκών μέτρων που νομοθέτησε.
Το αυθεντικό πρόταγμα της Αριστεράς ήταν ο λενινιστικός στόχος “εξηλεκτρισμός και κολχόζ” (ας πούμε εκβιομηχάνιση και αγροτικός συνεταιρισμός). Την πολιτική αναδιανομής υπέρ των λαϊκών στρωμάτων την παρουσιάζουν ως κεντρική θέση εδώ και πολλά χρόνια, τουλάχιστον μετά την Χούντα, εξίσου οι Αριστεροί, οι Κεντρώοι και οι Δεξιοί. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η “δεξιά” παράταξη επί δεκαετίες πριν και μετά τον Πόλεμο στην Ελλάδα εκφραζόταν κυρίως από το “Λαϊκό κόμμα”. Μα αν η “Δεξιά” ή το “Κέντρο” παρουσιαζόταν με αντιλαϊκές θέσεις, δεν θα έβλεπαν Κυβέρνηση ούτε με κιάλι. Συνεπώς όλες οι παρατάξεις στα λόγια “φιλολαϊκές” είναι.
Υπάρχει όμως καμία συγκροτημένη πολιτική πρόταση που να είναι και “φιλοπαραγωγική”;
Τέτοια φιλοπαραγωγική πρόταση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς παραγωγικές τάξεις.
Όπως έχω ήδη πεί, τις τελευταίες παραγωγικές τάξεις στην χώρα μας τις διέλυσε το ΠΑΣΟΚ για να τις μετατρέψει σε εισοδηματικές τάξεις άμεσα εξαρτημένες από τον κρατικό κορβανά.
Για την ιστορία:
η λαϊκή δεξιά στην χώρα μας δεν ήταν φιλολαϊκή στις παροχές αλλά στην προσήλωσή της στις παραδόσεις και στα έθιμα των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων. Το Κέντρο παρέλαβε την σκυτάλη από τους Φιλελεύθερους εκπροσωπόντας τις λιγότερο προνομιούχες μάζες και ειδικά αυτούς οι οποίοι δεν τύχαιναν να βολευτούν στο κράτος της δεξιάς. Η δεξιά δηλαδή κατά κάποιον τρόπο εκπροσωπούσε τους αρματολούς, το Κέντρο τους κλέφτες. Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο γεννήθηκε η ιδεά της (ευρωπαϊκής) αριστεράς, δηλαδή μιας μή κομμουνιστικής αριστεράς, η οποία σε συνεργασία με το κεφάλαιο δεν απέβλεπε στην κατάληψη των μέσων παραγωγής από τους εργάτες, αλλά στην δημιουργία μιας προνομιούχας γραφειοκρατίας, χωρίς να δίνεται δεκάρα για τον απλό φτωχό λαό.
Ως προς την ιστορία, βεβαίως και δέχομαι τις επισημάνσεις περί του ιδεολογικού προσήμου των πολιτικών παρατάξεων μέχρι μία εποχή (δηλαδή την προσήλωση της λαϊκής Δεξιάς στα εθνικά ιδεώδη και κατ’ αναλογίαν της αξιώσεις εκδημοκρατισμού που προέβαλλε το Κέντρο), αλλά ο χαρακτήρας συλλήβδην του πολιτικού συστήματος αλλάζει με την Μεταπολίτευση. Τότε εγκαταλείπεται από τις κυβερνητικές δυνάμεις (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) η εντατική στρατηγική βιομηχανικών επενδύσεων και εκσυγχρονισμού των υποδομών, στοιχεία υπαρκτά τόσο κατά τον Μεσοπόλεμο με την πολιτική του Βενιζέλου που συνεχίστηκε επί Μεταξά, όσο και επί της πρώτης περιόδου του Καραμανλή (τέλη δεκαετίας ’50 – αρχές ’60). Συγχρόνως με την Μεταπολίτευση η Αριστερά, τόσο η φιλοσοβιετική, όσο η ανανεωτική της πτέρυγα εγκαταλείπουν τελείως τα αναπτυξιακά αιτήματα του “Ανταίου” και της ΕΠ-ΑΝ (που εκπροσωπείτο στα τέλη του ’40 εκτός των άλλων από ανθρώπους με τεχνικές και οικονομικές γνώσεις, όπως οι Κιτσίκης, Μπάτσης, Σόλων Κυδωνιάτης, Άγγελος Αγγελόπουλος κ.α).
Σε αυτήν την περίοδο αναφέρθηκα, γιαυτό θεωρώ ότι το φάσμα “Αριστερά -Δεξιά” είναι πλέον άνευ αντικρίσματος. Από την Μεταπολίτευση και μέχρι τις ημέρες μας όλοι ασκούν πολιτική αναδιανομής και τίποτα άλλο.
Τώρα με αφορμή την ορθή διαπίστωση ότι “φιλοπαραγωγική πρόταση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς παραγωγικές τάξεις”, διατυπώνω την αναγκαιότητα σχηματισμού αυτών των τάξεων, η οποία σαφώς και είναι εφικτή, αν ληφθεί υπόψιν ο τεράστιος βαθμός εκμηχανισμού της σύγχρονης παραγωγής. Επισημαίνω ότι δεν απαιτείται δημιουργία “εργάτη-προλετάριου”, ούτε προλεταριοποιημένου επιστήμονα, αλλά εφαρμογή στρατηγικής παραγωγικών επενδύσεων με ρομποτικές τεχνικές. Είναι φανερό ότι υπάρχει το αναγκαίο κεφάλαιο (βλ. για παράδειγμα τους εφοπλιστές), αλλά κατευθύνεται προνομιακά σε παρασιτικές δραστηριότητες.
Το παραγωγικό όραμα λείπει εντελώς από το σημερινό πολιτικό κατεστημένο. Η νέα εκβιομηχάνιση της Ελλάδας δεν είναι αδύνατον να υλοποιηθεί: η κοινωνία διαθέτει τις απαραίτητες δυνάμεις. Απλώς τα κόμματα δεν υιοθετούν αναπτυξιακές/παραγωγικές κατευθύνσεις, γιατί προτιμούν να συντηρούν πελατειακές σχέσεις μέσω επιδομάτων, φοροελαφρύνσεων, διορισμών κλπ.
Θεωρώ τις επισημάνσεις ορθές αλλά ο καταλογισμός των ευθυνών στα κόμματα δεν ανταποκρίνεται επαρκώς στην ουσία του προβλήματος.
Έχουμε ένα εκλογικό σύστημα (ενισχυμένη αναλογική) το οποίο καθορίζει στην βάση του και τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού και προπαντώς δεν δίνει περιθώρια για ουσιαστικές ανατρεπτικές πολιτικές.
Η κοινωνία παραμένει να είναι κοινωνία με πολίτες δυο ταχυτήτων. Οι βολεμένοι (στο δημόσιο) και οι ματσωμένοι (στον φοροδιαφεύγοντα ιδιωτικό τομέα) αποτελούν μαζί με τους απογόνους των (οι οποίοι δεν έχουν ανάγκη τον βιοπορισμό και λόγω των κληρονομήσεων δεν χρειάζονται παραγωγικές επενδύσεις πέρα από τις ενοικιάσεις ακινήτων) το τμήμα εκείνων των Ελλήνων οι οποίοι διαθέτουν τέτοιο εισόδημα ή τουλάχιστο τέτοια περιουσία ώστε να είναι πλήρως αποσυνδεδεμένοι από την ελληνική παραγωγή (ακόμη και εάν υπήρχε τέτοια). Δεν δίνουν δηλαδή το κίνητρο για ανάπτυξη εγχώριας παραγωγής.
Τέλος η δεύτερη ταχύτητα πολιτών, έχει πάντα την δυνατότητα να αποδημήσει έστω για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα στο εξωτερικό και να επιστρέψει όταν μπορέσει να κερδίσει κάποια χρήματα.
Όσο δηλαδή η χώρα έχει αυτό το εκλογικό σύστημα, είναι μέλος της ευρωζώνης και δεν φορολογείται η περιουσία αλλά μόνο το εισόδημα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνδεθεί η εγχώρια ζήτηση με την εγχώρια παραγωγή για να δημιουργηθεί και μια σοβαρή αστική τάξη.
Αγαπητέ Λούμπεν, πιστεύω ότι αν και πιάνουμε το θέμα από διαφορετικές οπτικές, υπάρχει ξεκάθαρα πεδίο σύγκλισης και σύνθεσης των απόψεών μας. Αλλά μισό λεπτό, για να καταλάβω το σκεπτικό σου:
α) Γράφεις: “δεν φορολογείται η περιουσία αλλά μόνο το εισόδημα”
Μα στην Ελλάδα η περιουσία υπερφορολογείται:
-φόροι μεταβίβασης
-ΕΝΦΙΑ
-ΤΑΠ
-δημοτικά τέλη κλπ
Γιατί η αστική γη συνεχίζει να θεωρείται η νο 1 ασφαλέστερη τοποθέτηση χρημάτων στην χώρα;
β) Γιατί η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη ανακόπτει τις παραγωγικές επενδύσεις; Το αντίθετο θα έπρεπε να ισχύει, αφού το ευρώ εξασφαλίζει σταθερό τραπεζικό περιβάλλον κλπ. Αν μία ξένη βιομηχανία επενδύσει π.χ. στην Τουρκία, κερδίζει μεν από τα χαμηλά ημερομίσθια, αλλά εκθέτει τα κεφάλαιά της (πάγια και ρευστό) σε συνεχή υποτίμηση λόγω πληθωρισμού. Γιατί η ΒΙΟΧΑΛΚΟ μετέφερε την έδρα της στο Βέλγιο και όχι στην Βουλγαρία; Εξάλλου ευρώ έχουν και διάφορες βιομηχανικές χώρες μεσαίου πληθυσμού (Ολλανδία, Ιρλανδία, Σλοβενία κλπ), αλλά διατηρούν ισχυρότατο παραγωγικό ιστό.
γ) Η σύνδεση της εγχώριας ζήτησης με την εγχώρια παραγωγή έχει ήδη επιτευχθεί στο πεδίο της ελληνικής βιομηχανίας τροφίμων, η οποία στην Ελλάδα έχει σχεδόν το μονοπώλιο της αγοράς -και επιπλέον εξάγει. Ωστόσο ένας πυρήνας “αστικής τάξης” δεν διαμορφώθηκε μέσα από αυτές τις επιχειρήσεις. Γιατί;
Θεωρώ πως κάτι άλλο φταίει για την υπανάπτυξη της πατρίδας μας.
Στην Ελλαδα η ιδιοκτησια επιβαρυνεται με τεραστια αμμεση και εμμεση φορολογια απο κρατος και δημους
Μην γραφεις βλακειες
@Α.Δ.Δ.,
στο α) υπάρχουν πολλοί τρόποι για την μεγάλη περιουσία (για αυτό και εξάλλου είναι ο υπ’ αριθμόν 1 επενδυτικός τομέας) όπως και επίσης το αφορολόγητο της ακίνητης περιουσίας
στο β) η συμμετοχή της χώρας στην Ευρωζώνη επιτρέπει σε όσους έχουν πολύ χρήμα (ευρώ), κυρίως οι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά και οι μαυραγορίτες, να αγοράζουν σχετικά φθηνά τα ξένα προϊόντα σε βάρος της εγχώριας παραγωγής (έχουμε π.χ. τα καλύτερα κρασιά αλλά πολλοί προτιμούν το…ουίσκι). Για αυτό και ο Γεωργιάδης πριν από το δημοψήφισμα απειλούσε με άδεια ράφια στα σούπερ μάρκετ χωρίς να τον απασχολεί το γεγονός ότι και με γεμάτα ράφια δεν μπορείς να αγοράσεις χωρίς ευρώ
γ.) για αυτό και ο μόνος τομέας στην χώρα στον οποίο υπάρχει υγιείς ανταγωνισμός προς όφελος των πελατών είναι το φαγητό. Αλλά και αυτός δεν μπορεί να λειτουργήσει προς την δημιουργία αστικής τάξης επειδή πολλά τρόφιμα καλύπτονται με εισαγωγές και επειδή δεν υπάρχει προθυμία για επιστροφή των κατοίκων στην επαρχία
@LENA,
τί σημασία μπορεί να έχει το ύψος των φόρων για αυτούς που (δεν) τους πληρώνουν; Άσε καλύτερα τις κουτοπονηριές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν έχει κάποια σχέση με την αριστερά είναι ότι κατάφερε, κατά την περίοδο που αυτός κυβέρνησε, να την απαξιώσει στη συνείδηση του του συνόλου του ελληνικού λαού. Τρομακτικό χτύπημα στην ελπίδα για έναν ‘καλύτερο’ κόσμο.
Κι αυτός, όμως, ξεκίνησε από το 3% πριν φτάσει στην κατάληψη της εξουσίας.
Γιατί να μη γίνει το ίδιο και τώρα με κάποιο από τα κόμματα που συμπληρώνουν το πολιτικό φάσμα κι ας λειτουργεί περισσότερο ως αντίδραση; Ίσως, κάτι αλλάξει.
Έτσι κι αλλιώς η μοίρα του ελληνικού λαού είναι προαποφασισμένη από τα κόμματα εξουσίας. Και το χειρότερο είναι ότι τίποτα δεν προοιωνίζεται καλύτερες συνθήκες για την πλειοψηφία του.
Αγαπητέ κ. Σαββίδη και πλήρης και νηφάλια είναι η περιγραφή της ανθρωπογεωγραφίας των ηγετικών ομάδων του Σύριζα και του Πασόκ-Κινάλ , -μια από τις οποίες δεν θα επιβιώσει μετά τις εκλογές της 25ης Ιουνίου-μετά την αναμενόμενη μετά βεβαιότητος σαρωτική νίκη της Νέας Δημοκρατίας , η οποία-και αυτό πρέπει να καταγραφεί- από τις ιδρύσεώς της ουδέποτε παλιμβουλεί στις ιδέες και την κυβερνητική της -κατά το εφικτόν-πολιτική, στην δε μεταμνημονιακή περίοδο έτυχε να έχει τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη αρχηγό , οποίος διακρίνεται για την άνεση της πρωθυπουργίας του σε Δύση και Ανατολή, όπου -με λίγες εξαιρέσεις- λείπουν και τα πολιτικά αναστήματα , ενώ οι πρωθυπουργοί μας από το 1981 συνυπήρχαν με ”ογκόλιθους” ηγέτες στην Δύση ( και στην οποίαν από το 1915 ανήκομεν) κάτι που μόνο ο Μακεδών Κων/νος Καραμανλής δεν φοβήθηκε να διακηρύξει , ρήση την οποίαν πρέπει να επαναλαμβάνουν συνεχώς όσα ελληνικά πολιτικά κόμματα θέλουν να κυβερνήσουν για να επανέλθουμε στην σύγχρονη κανονικότητα και να σταματήσουν οι φίλοι μας ξένοι να ποντάρουν σε διχασμούς και να ”εργαλειοποιούν” αυτά τα κόμματα ,όπως τώρα στην Θράκη μας , με τις αγεφύρωτες σχεδόν διαφορές τους στο ακίνδυνο μέχρι τώρα μειονοτικό ,θέμα για το οποίο η χειρότερη εξέλιξη είναι ότι αμφισβητούν και τις αρμόδιες κρατικές Υπηρεσίες της Θράκης και όχι μόνο (άκου κυπατζιδικες πρακτικές).
ΤΕΛΟΣ, η τελική φράση του άρθρου σας ” το τι συμπληρώνει το πολιτικό φάσμα λειτουργεί περισσότερο ως αντίδραση, παρά ως πολιτική πρόταση ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ.
Υ.Γ Μήπως ήρθε η ώρα των μορφωμένων ευρωπαϊστών κ. Νίκου Μαραντζίδη και του Νίκου Παπανδρέου για τα εναπομείναντα υπολείμματα του Σύριζα και του Πασόκ.;;;.
Διαδώστε το την τούρτα της μαμάς.
Αδιέξοδα αντιμετωπίζουν όσοι βλέπουν τις εξελίξεις με παρωπίδες και όσοι βλέπουν συνεχώς μισοάδειο το ποτήρι.
Εντάξει, γιατί τότε δεν σχηματίζεται κυβέρνηση με την απλή αναλογική;
Ο Λούμπεν June 14, 2023 At 2:00 pm:
Αδυνατώ να κατανοήσω την σκέψη σου -χωρίς να λέω ότι διαφωνώ υποχρεωτικά.
α) αφορολόγητο της ακίνητης περιουσίας δεν υπάρχει (η φοροδιαφυγή είναι άλλης τάξεως ζήτημα). Η σταθερή αντοχή της αγοράς ακινήτων οφείλεται στην παραδοσιακή αγάπη των Ελλήνων για ιδιοκτησία, στο άνοιγμα του τουρισμού και του airbnb και στην απαξίωση των αποδόσεων τραπεζικών προϊόντων (τόκοι, ασφάλιστρα, μερίσματα).
β) οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι μαυραγορίτες (ποιοι είναι αυτοί στις μέρες μας; υποθέτω εννοείς τους φοροδιαφεύγοντες ελεύθερους επαγγελματίες) έχουν διαφορετική καταναλωτική συμπεριφορά από τα πλατιά στρώματα της κοινωνίας; Η εισαγωγή ουίσκι ανοίγει την ψαλίδα του εμπορικού ισοζυγίου ή το πετρέλαιο, τα αυτοκίνητα, οι ηλεκτρονικές συσκευές κλπ; Από όσο παρατηρώ γύρω μου, οι συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, εργαζόμενοι και άνεργοι, πλούσιοι, μέτριοι ή και φτωχοί, όλοι σχεδόν αγοράζουν αυτοκίνητα ή δίτροχα μετά μανίας.
γ) Εδώ και δύο χρόνια περίπου ο α’ γενής τομέας στην Ελλάδα κατάφερε να γίνει πλεονασματικός (δηλ. εξάγουμε περισσότερο από όσο εισάγουμε). Η παραγωγή αγροτικών προϊόντων γίνεται όντως στην ύπαιθρο. Αλλά ένα μεγάλο μέρος της καθετοποίησης της (πιστοποίηση, επεξεργασία, συσκευασία) γίνεται σε βιομηχανικές μονάδες στα μεγάλα ή μεσαία αστικά κέντρα. Άρα η απροθυμία για επιστροφή των κατοίκων στην επαρχία δεν επηρεάζει την δυνατότητα συσσώρευσης κεφαλαίου από τις επιχειρήσεις τροφίμων. Επιπλέον η ελληνική α’γενής παραγωγή έχει φυσικό άνω όριο (δεν έχουμε τις εκτάσεις του Καναδά). Συνεπώς η εισαγωγή αγροτικών προϊόντων με σκοπό την καθετοποίηση και την επανεξαγωγή τους δεν είναι κάτι a priori αρνητικό, αν φέρνει χρήμα στον τόπο. Η διατήρηση και ενίσχυση αυτών των επιχειρήσεων είναι βέβαια σημαντική, αλλά δεν επαρκεί για να καλύψει το αίτημα παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Δημιουργία αστικής τάξης από το μηδέν στις σημερινές συνθήκες δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί. Ως αστική τάξη για την Ελλάδα στις μέρες μας νοείται η ομάδα κεφαλαιούχων οι οποίοι μπορούν να αναπτύξουν διεθνή δράση. Τέτοιου χαρακτήρα ελληνικές επιχειρήσεις θα βρεθούν σχεδόν αποκλειστικά στον εφοπλισμό. Αυτά είναι τα κεφάλαια που πρέπει να επανεπενδυθούν στην ελληνική παραγωγή τεχνολογικού χαρακτήρα. Αλλά για κάτι τέτοιο απαιτείται στρατηγικός σχεδιασμός, σε συνδυασμό με κάποιου τύπου προστατευτισμό.
α.) Δικό μου λάθος, εννοούσα μάλλον τον φόρο μεταβίβασης. Η σταθερή αντοχή της αγοράς ακινήτων προκύπτει κατά την δική μου εκτίμηση από την ευκολία της φοροδιαφυγής (για τις μεγάλες περιουσίες) και της φοροαποφυγής (βλέπε εξαιρέσεις ΕΝΦΙΑ) και εξακολουθώ να υποστηρίζω, ότι στην χώρα μας οφείλει να φορολογηθεί η περιουσία και όχι το εισόδημα.
β.) δεν έχουν διαφορετική καταναλωτική συμπεριφορά για αυτό και οι μή βολεμένοι Έλληνες ένιωσαν και νιώθουν την ακρίβεια και εγώ μιλάω για πολίτες δυο ταχυτήτων. Το ουίσκι είναι ένα παράδειγμα. Δεν συμπεριφέρονται το ίδιο βολεμένοι/ματσωμένοι και οι υπόλοιποι αφού χωρίς ευρώ δεν μπορείς να αγοράσεις. Απλά υπάρχει τρομερή ανισότητα η οποία έχει αμβλυνθεί με δυο τρόπους: 1. την σύνταξη του παππού και της γιαγιάς (όπου υπάρχει), 2. εξωτερικό.
γ.) Εδώ και δύο χρόνια περίπου ο α’ γενής τομέας στην Ελλάδα κατάφερε να γίνει πλεονασματικός (δηλ. εξάγουμε περισσότερο από όσο εισάγουμε). Εδώ εννοείς ότι καλύπτουμε με την εγχώρια παραγωγή όλες τις ανάγκες και επιπλέον εξάγουμε;
Κατάλαβα τι εννοείς. Αυτά που θίγεις ναι, είναι σημαντικά και πρέπει να ληφθούν υπόψιν στις σχετικές αναλύσεις. Το θέμα βέβαια σηκώνει τεράστια συζήτηση που υπερβαίνει τις δυνατότητες ενός διαδικτυακού διαλόγου. Εύχομαι ο κ. Σαββίδης να δημοσιεύσει κάποια κριτική ή άποψη για το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης, διότι αυτό είναι το μέγα πρόβλημα που θα κληθούμε ως κοινωνία να αντιμετωπίσουμε μετά τις εκλογές -παράλληλα με το δημογραφικό και τα εθνικά θέματα. Θα έχουμε τότε την δυνατότητα να ξαναπιάσουμε το νήμα.
Ως προς το (γ): Εννοώ ότι τα έσοδα από τις εξαγωγές αγροτικών προϊόντων (γεωργικών, κτηνοτροφικών και αλιευτικών) είναι πλέον περισσότερα από το κόστος των εισαγωγών. Με άλλα λόγια κερδίζουμε. Σε επιμέρους είδη (π.χ. σίτος ή βοδινό κρέας) μπορεί να είμαστε ελλειμματικοί. Σε άλλα (π.χ. ελαιόλαδο, κηπευτικά, φρούτα, προϊόντα ιχθυοκαλλιέργειας κλπ) είμαστε πλεονασματικοί. Στο σύνολο των ανταλλαγών η Ελλάδα βγαίνει κερδισμένη.