του Ανδρέα Μελεζιάδη, πρώην Στρατιωτικού
Οι όποιες αναλύσεις αναφέρονται στην έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία, εγγίζουν τα όρια της εκθέσεως ιδεών, εφόσον αγνοούν την βασική αρχή της Τακτικής, σύμφωνα με την οποία, προκειμένου να διεξαγάγεις με επιτυχία Αμυντικές Επιχειρήσεις, απαιτούνται ισχυρές Εφεδρείες και Μέσα. Δυστυχώς για τους Ουκρανούς, αυτοί δεν διαθέτουν ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Οι Εμπεπλεγμένες Δυνάμεις τους δεν είναι δυνατόν να ενισχυθούν, διότι οι υπόλοιπες, είναι εγκλωβισμένες στην υπεράσπιση του Κιέβου και του Χαρκόβου. Όταν οι ρωσικές Δυνάμεις λάβουν την επαφή με την ισχυρή και καλά οργανωμένη Αμυντική Τοποθεσία Σλοβιάνσκ – Κραματόρσκ-Μπαχμούτ, είναι θέμα χρόνου να την διασπάσουν και να καταλάβουν ολόκληρη την περιοχή του Ντονμπάς. Τα πράγματι ισχυρά και αξιόπιστα Μέσα Πυρός που παραλαμβάνουν οι ουκρανικές Δυνάμεις από χώρες της Δύσεως (HIMARS, MLRS M-270, Πυροβόλα CEASAR) σε μικρούς όμως αριθμούς, δεν είναι ικανά να αντιστρέψουν την κατάσταση. Ούτε καν να επιβραδύνουν την ρωσική Προέλαση. Είναι σε θέση μόνο να αυξήσουν τις απώλειες των Ρώσων.
Σχετικά με το ερώτημα γιατί χρησιμοποιούνται, από την Ρωσία, από της ενάρξεως ακόμη των Επιχειρήσεων, Οπλικά Συστήματα και Πυρομαχικά παλαιότερης τεχνολογίας, θεωρώ πως η απόφαση αυτή ελήφθη για δύο λόγους: Ο ένας είναι ότι η Ρωσία εκτίμησε πως δεν ήταν απαραίτητο να γίνει αυτό, υπό την έννοια ότι τα εν ενεργεία Όπλα και Πυρομαχικά, ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του αγώνος που διεξάγεται. Ο δεύτερος είναι πως η Ρωσία, όπως συμβαίνει με όλες τις χώρες που παράγουν νέα Οπλικά Συστήματα και Πυρομαχικά, χρησιμοποιεί αυτά, αφ’ ενός μεν για να ενισχύσει το οπλοστάσιό της, αφ’ ετέρου δε, για να πραγματοποιήσει και πωλήσεις σε άλλες χώρες. Συνεπώς, εάν σε πραγματικές συνθήκες μάχης, κάποιο από τα παραπάνω, είτε παρουσιάσει αστοχίες, είτε δεν κατορθώσει να επιτύχει τις επιχειρησιακές του προδιαγραφές, θα χάσει ένα μέρος από την επιχειρησιακή αξιοπιστία του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η υψηλή τεχνολογία της Αμυντικής Βιομηχανίας της κατασκευάστριας χώρας θα διορθώσει τα σφάλματα που θα εμφανισθούν. Δεν θα μπορέσει όμως να εξαλείψει τον δικαιολογημένο δισταγμό και τον σκεπτικισμό των υποψηφίων αγοραστών.
Στον αντίποδα των προαναφερθέντων, η χρησιμοποίηση του Υπερηχητικού Πυραύλου KINZHAL επιβλήθηκε τόσο για πολιτικούς όσο και για στρατιωτικούς λόγους. Κατ΄ αρχάς, λόγω του ότι οι ΗΠΑ και οι άλλες χώρες της Δύσεως, δεν διαθέτουν ακόμη τέτοιου είδους Πυραύλους, η Ρωσία, αναμφίβολα, ήθελε να πραγματοποιήσει επίδειξη ισχύος, υποδηλώνοντας ότι ουδείς στόχος μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. Ο υπόψιν υπερηχητικός Πύραυλος με βεληνεκές 2.000 χιλιομέτρων, ταχύτητα δεκαπλασία της ταχύτητος του ήχου (10 MACH) και δυνατότητα πραγματοποιήσεως ελιγμών και αλλαγής κατευθύνσεως εν πτήσει, είναι αδύνατον να εντοπισθεί και να αναχαιτισθεί από τα υπάρχοντα σήμερα Συστήματα Αεράμυνας των χωρών της Δύσεως. Απλά γίνεται αντιληπτός όταν προσβάλει τον στόχο. Εκτιμάται ότι χρησιμοποιήθηκε επειδή προέκυψε η ανάγκη να προσβληθούν στόχοι υψηλής προτεραιότητος (Μέσα Εκτοξεύσεως Πυραύλων, αποθήκες Πυρομαχικών Αεροσκαφών, Κέντρα Διοικήσεως, Μεγάλες Μονάδες) οι οποίοι, λόγω της προστασίας που διαθέτουν, οι περισσότεροι και της αποστάσεώς τους από τα πεδία των μαχών, δεν ήταν δυνατόν να προσβληθούν από άλλα μέσα. Επί πλέον, λόγω των δυνατοτήτων του, σχεδόν μηδενίζεται ο κίνδυνος να εντοπισθεί και να αναχαιτισθεί από την όχι και τόσο ισχυρή Αεράμυνα της Ουκρανίας. Συμπερασματικά, πιθανολογώ ότι, και στην συνέχεια των Επιχειρήσεων, δεν θα χρησιμοποιηθούν από τους Ρώσους, άλλα όπλα τελευταίας τεχνολογίας.
