Στη χθεσινή επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Ισραήλ, τέθηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο, μια σειρά από ζητήματα, τα οποία ξεκινούσαν από τη στρατηγική σχέση και την άμυνα και έφθαναν μέχρι τον τουρισμό, τις επενδύσεις και την οικονομία. Ωστόσο, η σχέση της Ελλάδας με το Ισραήλ, πέρα από τις σημαντικές επιμέρους λεπτομέρειες, έχει στο επίκεντρο μια στρατηγικά κοινή αντίληψη. Σχετικά με το ποιο είναι το στάτους κβο της περιοχής, αν κάποιοι το απειλούν, πώς μπορούν να συγκροτηθούν τοπικές ισορροπίες, ποιες είναι οι περιφερειακές πραγματικότητες και άλλα ερωτήματα, για τα οποία δύσκολα μπορεί τρίτοι παρατηρητές να έχουν ουσιαστική άποψη, αποσυνδεδεμένη από τα συμφέροντά τους. Αυτή η αντίληψη του χώρου και των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών συνθηκών που επικρατούν σε αυτόν έχει φέρει κοντά την Ελλάδα με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, αλλά και χώρες στα όρια της περιφέρειας, όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία. Πρόκειται για χώρες οι οποίες δεν έχουν κάποια ομοιογένεια μεταξύ τους, παρά την προφανή σύμπτωση συμφερόντων.
Αντιθέτως, η Ελλάδα και ιδιαιτέρως οι παλαιότερες χώρες της Ε.Ε., όπως η Γερμανία, έχουν δεσμούς που ξεκινούν από το πολίτευμα και εκτείνονται σε όλο το φάσμα της κοινωνίας των πολιτών, με τις ιδιαιτερότητες που έχει κάθε κράτος. Γι’ αυτό και στην Ελλάδα ακούγονται ως απολύτως παράδοξες οι απόψεις που εκπέμπονται κατά καιρούς από το Βερολίνο σχετικά με την ανάγκη η Αθήνα να είναι «εποικοδομητική» έναντι της Αγκυρας, να πάψει να έχει «μαξιμαλιστικές» απόψεις σχετικά με το Καστελλόριζο και άλλες, υποτίθεται «ουδέτερες», παρατηρήσεις σχετικά με την κατάσταση στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Διερωτάται κάθε καλόπιστος παρατηρητής αν στο Βερολίνο θα είχαν πρόβλημα αν βρετανικά ερευνητικά σκάφη δραστηριοποιούνταν έξι μίλια από την Ελιγολάνδη (η οποία, βεβαίως, έχει 12 μίλια χωρικών υδάτων), συνοδεία, μάλιστα, του μισού βασιλικού ναυτικού. Το ερώτημα είναι, βέβαια, υποθετικό. Στην πραγματικότητα φαίνεται ότι η Γερμανία είναι «έξω από τα νερά της» στην Ανατολική Μεσόγειο. Μπορεί να ακούγεται ιστορικό κλισέ, αλλά ίσως τελικά η Γερμανία να μην μπορεί να αποβάλει την αμιγώς ηπειρωτική διάσταση που είχε τα τελευταία 150 χρόνια η εξωτερική πολιτική της. Ωστόσο, σε μια περίοδο που ο κόσμος χωρίζεται με πολύ πιο περίπλοκες γραμμές, αυτή η επιμονή ίσως κοστίσει σε όλους. Στην Ελλάδα την εμπιστοσύνη στις δυνατότητες της Ε.Ε. και στη Γερμανία την ηγεμονία της στην Ευρώπη.
