Η πολιτική είναι μια πολύ πραγματική κατάσταση. Έχει να κάνει με το “δέον γενέσθαι” με βάση πραγματικούς όρους. Όχι ονειροπωλήσεις. Και με ανθρώπους υπαρκτούς. Όχι φανταστικούς ή υποτιθέμενους.
Την πολιτική την ασκούν αυτοί που δείχνουν ενδιαφέρον να ασχοληθούν με αυτήν Οι “‘αλλοι” οι “ικανοί” που δεν ασχολούνται για να μην τσαλακωθούν, δεν υπάρχουν. Και αν υπάρχουν μας είναι αδιάφοροι. Όποιος φοβάται να κατέβει στο πεδίο δεν κάνει γι αυτήν τη δουλειά.
Πολιτική στρωμένη με χαλιά και ροδοπέταλα δεν υπάρχει. Η πολιτική είναι σύγκρουση συμφερόντων. Δεν είναι “τμήμα πολιτικών επιστημών” όπως θα έλεγε και ο άθλιος Κίσιγκερ. Μπορεί να απορρίπτουμε αυτό που μας παρουσιάζεται, σήμερα, ως πολιτικό φάσμα στη χώρα μας αλλά αυτό έχουμε. Κάποιος θα κυβερνήσει. Και αυτός ο κάποιος θα είναι απο αυτούς που διεκδικούν αυτόν τον ρόλο.
Με βάση όλα αυτά, στο πολιτικό φάσμα της χώρας μας αυτά είναι τα κόμματα που έχουμε, αυτά τα πρόσωπα και με αυτά και αυτούς θα πορευθούμε. Άλλοι δεν υπάρχουν. Και αν υπάρχουν απολαμβάνουν τον καφέ τους απο το σαλόνι τους.
Αν γνωριζει κανείς κάτι άλλο ας μας το πει.
Μπροστά σ αυτήν την πραγματικότητα τίθεται το ερώτημα:
Η Νέα δημοκρατία έχει καταφέρει να συσπειρώσει ένα σημαντικό ποσοστό του εκλογικού σώματος απο τη Δεξιά και το Κέντρο. Και να το σταθεροποιήσει ως εκλογική δύναμη.
Ο Συριζα κέρδισε εκλογές και κρατά ένα άλλο σημαντικό ποσοστό απο το Κέντρο και την “ανανεωτική”- παραδοσιακή αριστερά. Το ποσοστό του Συριζα, όμως, είναι ρευστό. Ο βασικός ιδεολογικός πυρήνας του είναι “ανανεωτικός- παραδοσιακός” της αριστεράς. Ποτέ αυτός ο χώρος δεν ήταν πλειοψηφικός απο το Κέντρο ως την μη κομμουνιστική Αριστερά.
Αν ο κόσμος αυτού του χώρου δεν είναι ικανοποιημένος απο τον Συριζα και την πολιτική που ανέπτυξε μέχρι τώρα, θα βρεθεί μπροστά στο δίλημμα: Σύριζα όπως τον ξέρουμε ή ένας επαναπροσδιορισμός του πολιτικοιδεολογικού στίγματος του χώρου απο δυνάμεις που “ανδρώθηκαν” απο διαδικασίες ΠΑΣΟΚ; Υπήρξε η πολιτική και η συμπεριφορά Συριζα καλύτερη απο του ΠΑΣΟΚ σε όλες τις εκφάνσεις της;
Η γενιά που προσδιόρισε τον χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ τα χρόνια της μεταπολίτευσης έχει παρέλθει. Είναι στο περιθώριο. Μεγάλωσε. Η νέα γενιά φέρει μόνο το όνομα ή αφομοίωσε δημιουργικά μια πορεία που ξεκίνησε πολιτικά απο το τέλος της δεκαετίας του πενήντα και διακυβέρνησε τη χώρα επι τρείς σχεδόν δεκαετίες;
Με δύο λόγια το δίλημμα είναι: Σύριζα ή ένα ανανεωμένο ΠΑΣΟΚ που έχει διδαχθεί απο τα λάθη του;
Ας το έχουν αυτό υπόψη τους οι ψηφοφόροι του Κινήματος όταν εκλέξουν ηγεσία.
Τα υπόλοιπα θεωρητικά είναι για τις ταβέρνες όταν απαλαγούμε απο τον covid.
Η πολιτική ιστορία μας -εδώ και 60 χρόνια-έγραψε ότι την αποκληθείσα Δημοκρατική Παράταξη-(Ε.Κ και ΠΑΣΟΚ) ακολουθούσαν οι περισσότεροι των Αριστερών γιαυτό και έγινε, όταν έγινε- αυτοδύναμη μάλιστα -πλειοψηφία και το 1964 και το 1981-89, 1993-2004 και το 2009-2011.
Έκτοτε πείραξε πολλούς που ”κρέμονταν από τα λόγια και χέρια του ” εκείνο το ”λεφτά υπάρχουν” -που δεν διανεμήθηκαν- και ”πανωσάμαρα” το Καστελλόριζο στις 23 Απρ.2010 ,από το οποίο ο τότε πρωθυπουργός και τώρα υποψήφιος για νέος πρόεδρος κ.ΓΑΠ ανήγγειλε την πτώχευση της Πατρίδος ,αφού μεσολάβησε ένα 6μηνο μετά τις εκλογές ,που δεν τους -μας- προιδέαζε για κάτι τέτοιο και δεν προσέφυγε σε νέες εκλογές μετά την διαπίστωση-ίσως να ήταν και πλαστή-ότι το έλλειμμα από 9% προεκλογικώς έγινε σε μια εβδομάδα μετά τις εκλογές 15%.
Τώρα ,αν δεν δημιουργηθεί ένα νέο ΠΑΣΟΚ καθαρά πατριωτικό στα εξωτερικά θέματα με ολίγες ”δημοκρατικές” ευαισθησίες στα εσωτερικά θέματα, θα αποροφηθεί από τον εξουσιομανή ΤσιπροΣύριζα, ο ο ποίος στο Συνέδριό του θα ”ενδυθεί” και λίγο πατριωτισμό και θα γραβατωθεί.