του Jacques Baud*
Οι Δυτικοί αρνήθηκαν ρωσσικό σχέδιο απομάκρυνσης του Ασαντ από την εξουσία, γιατί στόχος τους είναι να καταστρέψουν τη Συρία, υποστηρίζει ο Jacques Baud.
Η εικόνα μας για τη Συρία είναι αυτή ενός ολοκληρωτικού κράτους. Διαμορφώθηκε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου υπό τη δικτατορία του Χαφέζ αλ Άσαντ, πατέρα του Χαφάζ, και μας επιβλήθηκε λόγω Ισραήλ, το οποίο προσπαθεί να διαμορφώσει απειλητική εικόνα για τους γείτονές του. Αλλά η πραγματικότητα είναι πιο διαφορετική.
Ερχόμενος στην εξουσία κάπως απρόθυμα, ο Μπασάρ αλ Άσαντ δεν είναι ο αιμοδιψής που συνήθως περιγράφεται. Με σπουδές ιατρικής στη Δύση, αμέσως επιδιώκει να αλλάξει και να μεταρρυθμίσει το καθεστώς που κληρονόμησε και με το οποίο πρέπει να λειτουργήσει. Αναπτύσσει την ψηφιοποίηση της κοινωνίας και την πρόσβαση στα κοινωνικά δίκτυα. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, οι προσπάθειές του να συνεχίσει τα ανοίγματα που ξεκίνησε ο πατέρας του ήταν πραγματικές [1]. Αλλά το διεθνές πλαίσιο δεν είναι ευνοϊκό γι ‘αυτόν, και ο κόσμος κυριαρχείται από «πολεμοχαρείς» ηγέτες αμφισβητήσιμου ορθολογισμού: Aριέλ Σαρόν στο Ισραήλ, Τζωρτζ Ουίλιαμ Μπους στις ΗΠΑ, Tόνι Μπλαίρ στη Βρετανία.
Μια μονάδα του ναυτικού των ΗΠΑ που ναυλοχούσε στη Συρία πριν από τη σύγκρουση μας δίνει μια ριζικά διαφορετική εικόνα από αυτήν που μας επιβάλλουν τα ΜΜΕ σήμερα [2]. Επιπλέον, από την αρχή της σύγκρουσης, τα παραδοσιακά ΜΜΕ αγνόησαν τον πληθυσμό που ζει – εθελοντικά – σε κυβερνητικές περιοχές. Ομως, η Συρία δεν είναι Δημοκρατία, στα πρότυπα της Ευρώπης και χρειάζεται σίγουρα μεταρρύθμιση, όπως η Τυνησία και η Αίγυπτος. Αλλά ούτε είναι μεθοδική και αδίστακτη τυραννία, όπως η Ευρώπη τη βίωσε στα τέλη του 20ού αιώνα.
Από την έναρξη των εξεγέρσεων στην Τυνησία και την Αίγυπτο, τέθηκε το ενδεχόμενο μετάδοσής τους στη Συρία. Τον Ιανουάριο του 2011, δημιουργήθηκε μια σελίδα στο Facebook με τίτλο Syria Revolution 2011 από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους (στη Σουηδία [3]) και ανακοίνωσε “Ημέρες οργής” στις 4 και 5 Φεβρουαρίου. Η κυβέρνηση αντιδρά διακόπτοντας την πρόσβαση στο Facebook. Ωστόσο, η επιτυχία της έκκλησης είναι περιορισμένη: οι συμμετέχοντες εκτοξεύουν συνθήματα περισσότερο κατά του καθεστώτος της Λιβύης παρά κατά της συριακής κυβέρνησης [4]. Η πρόσβαση στο Facebook αποκαταστάθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2011 και από τότε τα κοινωνικά δίκτυα λειτουργούν κανονικά, χωρίς διακοπή. Η αντιπολίτευση επιχείρησε μια νέα δράση στις αρχές Μαρτίου, αλλά χωρίς πραγματική επιτυχία, όπως αναφέρει το περιοδικό TIME των ΗΠΑ:
Ακόμη και οι επικριτές συμφωνούν ότι ο Άσαντ είναι δημοφιλής και ιδίως στην τεράστια πλειονότητα των νέων της χώρας, τόσο συναισθηματικά, ιδεολογικά όσο και, φυσικά, ηλικιακά. [5]
Η δημοσιογράφος επιβεβαιώνει τη διαπίστωσή της σε ένα άλλο άρθρο:
(…) Παρόλο που υπήρξαν εκκλήσεις στο Facebook για διαμαρτυρίες στη Συρία, οι νέοι της χώρας, που αποτελούν την πλειονότητα των 22 εκ. πολιτών της χώρας (65% κάτω των 30 ετών), αγνόησε σε μεγάλο βαθμό του ακτιβιστές του Διαδικτύου [6].
Τον Φεβρουάριο του 2012, μπροστά στην επιδείνωση της κατάστασης, η Ρωσία πρότεινε στις δυτικές χώρες ένα σχέδιο που προέβλεπε την αποχώρηση του Μπασάρ αλ-Άσαντ, σε τρία σημεία. Συζητήθηκε με τον Βιτάλι Τσούρκιν, Πρέσβη της Ρωσίας στα Ηνωμένα Έθνη, και τον Μάρτι Αχτισάαρι, κάτοχο Νόμπελ Ειρήνης και πρώην Φινλανδού Προέδρου [7]:
Σημείο 1: να σταματήσει ο εξοπλισμός της αντιπολίτευσης. 2: να ξεκινήσει διάλογο αντιπολίτευσης και Άσαντ τώρα. 3: πρέπει να βρούμε έναν εύσχημο τρόπο ο Άσαντ να παραμεριστεί [8].
Από την αρχή υπήρχε επομένως μια λύση για την αποχώρηση του Μπασάρ αλ-Άσαντ χωρίς βίαια μέσα. Όμως οι Δυτικοί αρνούνται: ο στόχος τους δεν είναι να αντικαταστήσουν τον Μπασάρ αλ Άσαντ, αλλά να διαλύσουν τη Συρία, την οποία το Ισραήλ – και επομένως οι ΗΠΑ – θεωρεί ως προχωρημένο προπύργιο του Ιράν. Αρα, πρέπει να παρεμβάλλουν ένα σουνιτικό εμπόδιο στον άξονα της Τεχεράνης-Βηρυτού. Επιδιώκουν έτσι να στρατιωτικοποιήσουν τη σύγκρουση διανέμοντας κρυφά όπλα σε Σουνίτες μαχητές [9]. Αυτό εξηγεί την υποστήριξη του Ισραήλ στους συριακούς ισλαμιστές και τις καλές σχέσεις του με το ISIS, όπως θα δούμε παρακάτω.
Το 2013, βάσει ερευνών που διενεργήθηκαν από ανεξάρτητες ανθρωπιστικές οργανώσεις, το ίδιο το ΝΑΤΟ διαπίστωσε ότι ο Μπασάρ αλ-Άσαντ απολάμβανε την υποστήριξη του 70% του συριακού πληθυσμού, κυρίως επειδή οι ισλαμιστές συντάχτηκαν με την υποστηριζόμενη από τους Δυτικούς επανάσταση. [10]. Ο λόγος για τον οποίο, οι Δυτικοί – πρώτες οι ΗΠΑ και η Γαλλία – είναι απρόθυμοι σε γενικές εκλογές για να βρουν διάδοχο του Μπασάρ αλ Άσαντ, είναι ότι αυτός θα μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές [11]!
Το εξώφυλλο του βιβλίου του Jacques Baud «ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΑΣ ΜΕ ΨΕΥΔΕΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ, Διεθνείς συγκρούσεις: τριάντα χρόνια παραπληροφόρησης από τη Δύση»
Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει – τουλάχιστον εν μέρει – το διεστραμμένο παιχνίδι που κατευθύνουν η Γαλλία και οι ΗΠΑ, οι οποίες έκαναν τα πάντα για να απομακρύνουν από τη Συρία τα σιιτικά και χριστιανικά στοιχεία της, γενικά ευνοϊκά προς το καθεστώς, υποστηρίζοντας τις σουνιτικές ισλαμιστικές πολιτοφυλακές και το ASL, ένοπλη πτέρυγα των Αδελφών Μουσουλμάνων στη Συρία. Αυτό πιθανώς εξηγεί επίσης γιατί, κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών της Συρίας στις 3 Ιουνίου 2014, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ελβετία απαγόρευσαν στους συριακούς υπηκόους να ψηφίσουν στις πρεσβείες [12]. Παρά το οξύμωρο – εκλογές σε περίοδο πολέμου (και με την κυβέρνηση να ελέγχει τις περισσότερες από τις κατοικημένες περιοχές), απορούμε με την έλλειψη εμπιστοσύνης των Δυτικών στην ετυμηγορία του συριακού λαού, ιδίως στο ευρωπαϊκό έδαφος, μακριά από την πίεση της εξουσίας.
*Aπόσπασμα από το βιβλίο του Jacques Baud, ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΑΣ ΜΕ ΨΕΥΔΕΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ. Ο συγγραφέας (γεν. το 1955) είναι Ελβετός στρατηγικός αναλυτής, ειδικός σε θέματα πληροφοριών και τρομοκρατίας. Πρώην αξιωματικός των Ελβετικών Υπηρεσιών Πληροφοριών (SRS), ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
[1] « Bachar Al-Assad, Dictateur ou Visionnaire Démocrate ? », YouTube, 10 novembre 2013
[2] “ISIS in Syria are CIA backed trained and funded”, YouTube, 18 novembre 2015
[3] Joshua Landis, « The Man behind “Syria Revolution 2011” Facebook-Page Speaks Out », Syria Comment, 24 avril 2011
[4] Aryn Baker, “Syria Is Not Egypt, but Might It One Day Be Tunisia ?”, Time Magazine, 4 février 2011
[5] Rania Abouzeid, “Sitting Pretty in Syria : Why Few Go Bashing Bashar”, Time Magazine, 6 mars 2011
[6] Rania Abouzeid, “The Youth of Syria : The Rebels Are on Pause”, Time Magazine, 6 mars 2011
[7] Julian Borger & Bastien Inzaurralde, “West ‘ignored Russian offer in 2012 to have Syria’s Assad step aside’ “, The Guardian, 15 septembre 2015.
[8] Fanny Arlandis, « En 2012, la France et ses alliés auraient ignoré un plan prévoyant le départ de Bachar el-Assad », Slate.fr, 15 septembre 2015
[9] « Syrie : La France a livré des armes aux rebelles syriens », 20 Minutes/AFP, 21 août 2014 (mis à jour le 22 aout 2014).
[10] « NATO data : Assad winning the war for Syrians’ hearts and minds », WorldTribune.com, 31 mai 2013 (http://www.worldtribune.com/nato-data-assad-winning-the-war-for-syrians-…)
[11] Jonathan Steele, « Most Syrians back President Assad, but you’d never know from western media », The Guardian, 17 janvier 2012.
[12] « Syrie : Paris et Berlin interdit le vote dans leurs ambassades », Lefigaro.fr/AFP, 12 mai 2014
