της Σοφίας Γιαννακά
Χωρίς να προκαλεί κάποια έκπληξη (αφού έχει ξαναγίνει), η Εφημερίδα των Συντακτών παραχώρησε βήμα σε έναν τρομοκράτη της 17Ν, τον Δ. Κουφοντίνα, για να μας κάνει μαθήματα διεθνούς διπλωματίας και πολιτικής, για το Ουκρανικό και τα ελληνοτουρκικά.
Το πιθανότερο είναι ότι λίγους ενδιαφέρει τι έγραψε ο Κουφοντίνας στην «ΕφΣυν». Για όσους έχουν την περιέργεια, ας διαβάσουν παρακάτω, αφού η ίδια η εφημερίδα φρόντισε να το διαφημίσει στα social media. Μίσος για την Ελλάδα, έπαινοι για τον Ερντογάν και τον Πούτιν. Δεν ξαφνιαστήκαμε…
Το άρθρο Κουφοντίνα -πέραν του τι γράφει ο άνθρωπος!- ήταν ένα καλό χαστούκι για όσους διαβάλλουν τα ελληνικά ΜΜΕ ως ανελεύθερα. Εκ του πονηρού, βέβαια, οι διαβολές, από αυτούς που ήθελαν ως πρόσφατα να τα καθυποτάξουν ή να κλείσουν το στόμα στους μη αρεστούς δημοσιογράφους.
Όταν τρομοκράτες αρθρογραφούν σε καθημερινά έντυπα, τα ΜΜΕ τι είναι; Φιμωμένα; Πώς γίνεται να δημοσιεύονται «φίδια», ο κάθε ψεκ εμμονικός να διατυπώνει ελεύθερα την άποψή του ή να χυδαιολογεί, και κάποιοι, στην αντιπολίτευση, να ισχυρίζονται ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει σήμερα ελευθερία του Τύπου; Τι εννοούν; Ότι οι εφημερίδες, τα σάιτ και τα κανάλια δεν μεταδίδουν τις δικές τους εμμονές, δεν αναπαράγουν τη δική τους ατζέντα; Εκτός κι αν εννοούν ότι στο όνομα της ελευθερίας του Τύπου, κάποιοι θέλουν (ξανά) να επιβάλουν τον δικό τους Τύπο.
Συμπτωματικά, την περασμένη Κυριακή ξέσπασε αντιπαράθεση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ για το σύνθημα «Πρετεντέρη, Πρετεντέρη, θα τρέχεις σαν τον Κώστα τον Κεντέρη». Το φώναζε το 2015 ο σημερινός εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Νάσος Ηλιόπουλος, σε διαδήλωση, κυκλοφόρησε και σχετικό βίντεο. Ναι, είναι ο ίδιος Ηλιόπουλος (που κόπτεται σήμερα για την ελευθερία του Τύπου) με αυτόν που το 2015 ήθελε να πάρει στο κυνήγι τον γνωστό δημοσιογράφο, γιατί δεν του άρεσαν οι απόψεις του.
Αυτό το σύνθημα, που στιγματίζει δημοσιογράφους και τάσσεται κατά της ελευθερίας του Τύπου, μας θύμισε μια εποχή που την έχουμε ξεχάσει: ήταν η περίοδος 2015-2019, όταν η τότε κυβέρνηση έκλεινε κανάλια και ραδιόφωνα (συμπτωματικά αντιπολιτευόμενα), απειλούσε ιστορικά συγκροτήματα του Τύπου και μη φιλικά Μέσα, αγόραζε ΜΜΕ με βοσκοτόπια, τους επέβαλε επιτρόπους να ελέγχουν την ύλη, συλλάμβανε δημοσιογράφους της αντιπολιτευόμενης εφημερίδας «Φιλελεύθερος» και τους οδηγούσε στο αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων. Ήταν η εποχή που κάποιοι ήθελαν να υπαγορεύουν τι θα γράφουν τα Μέσα, τι θα πιστεύουν οι δημοσιογράφοι και ποιες ειδήσεις θα αναμεταδίδουν ή θα κόβουν. Σύμφωνα με τους Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα (που έπεσαν σε παγίδα, δεν εξηγείται), αυτή ήταν η καλή εποχή για την ελευθεροτυπία στην Ελλάδα.
Όσοι διοχέτευσαν, προπαγάνδισαν και ανέδειξαν αυτή την έρευνα των ΡΧΣ, ακόμη και στο ευρωκοινοβούλιο, είναι οι ίδιοι που χειροκροτούσαν τον Ηλιόπουλο το 2015: αυτοί που ήθελαν όλα τα ΜΜΕ να γίνουν «Αυγή», «Δημοκρατία» και «Documento», να γίνουν, με άλλα λόγια, «δικά τους» και απόλυτα ελεγχόμενα Μέσα.
Χώρα στην οποία ακόμη κι ένας καταδικασμένος τρομοκράτης μπορεί να αρθρογραφεί σε εφημερίδα -φιλικά προσκείμενη στην αξιωματική αντιπολίτευση- δεν υπάρχει πρόβλημα ελευθερίας Τύπου. Υπάρχουν κάποια προβλήματα με το περιεχόμενο, τις αξίες, την ποιότητα των Μέσων, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Δεν είναι όμως ούτε μια «ανελεύθερη» Ελλάδα της 108ης θέσης στον κόσμο, ούτε η Μπουρκίνα Φάσο, όπως θέλουν να μας πείσουν οι λάτρεις του ολοκληρωτισμού και οι αναγνώστες της «Πράβντα».
Και για να γυρίσουμε στο «άρθρο» Κουφοντίνα… Κάθε ομοιότητα στις απόψεις του για Πούτιν, Δύση, Ουκρανία, ΗΠΑ, Ερντογάν κ.λπ. με τις θέσεις της αντιπολίτευσης ελέγχεται ως αληθινή.
iefimerida.gr
Αν κατάλαβα σωστά, η κ. Γιαννακά συμπεραίνει ότι εξαιτίας του άρθρου Κουφοντίνα στην ΕφΣυν δεν υπάρχει πρόβλημα ελευθερίας του τύπου στην Ελλάδα. Συνεπώς, όλοι όσοι, στο εξωτερικό, κάνουν λόγο για χειραγώγηση των ΜΜΕ στην Ελλάδα το κάνουν γιατί δεν συμπαθούν την κυβέρνηση της ΝΔ. Ακόμη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που σχετίζεται με τα θέματα αυτά έχει πρόβλημα με την κυβέρνηση και όχι ότι ισχύουν τα περί ανελευθερίας του τύπου στη χώρα μας. Η έλλειψη διαφάνειας στην κατανομή των κρατικών επιχορηγήσεων στα μέσα ενημέρωσης, οι επιθέσεις και οι απειλές κατά δημοσιογράφων και άλλα πολλά είναι, μάλλον, εικονική πραγματικότητα. Έωλο το επιχείρημα και θλιβερή η διαπίστωση ότι η έλλειψη αντικειμενικότητας και μιας διευρυμένης οπτικής στα γεγονότα γίνεται χαρακτηριστικό της δημοσιογραφίας!