Stefano Folli (La Republica)
(reuters)
Όπως η Πολωνία, η Ιταλία των FdI (Fratelli d’ Italia) είναι φίλη της Αμερικής και ψυχρή απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά η Ρώμη δεν είναι Βαρσοβία.
26 Σεπτεμβρίου
Η Ιταλία ξυπνά πολύ διαφορετικά. Το πολιτικό της πρόσωπο έχει μεταμορφωθεί σε λίγες ώρες όπως ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν γνωρίζουμε ακόμη αν έχει αλλάξει και η μοίρα της ως έθνους στην Ευρώπη, αλλά αυτό είναι το πρώτο ερώτημα που απασχολεί πολλούς.
Στην πραγματικότητα, η μοίρα όλων των πρωταγωνιστών και των υποστηρικτών αυτού του ιστορικού περάσματος αλλάζει από σήμερα, όπου για πρώτη φορά ένα κόμμα που δεν αναγνώριζε τον εαυτό του, πριν από εβδομήντα και πλέον χρόνια, στο συστατικό σύμφωνο της Δημοκρατίας κερδίζει τη σχετική πλειοψηφία των ψήφων και των εδρών.
Κατά συνέπεια, βρισκόμαστε μπροστά με μια κενή σελίδα που θα πρέπει να γεμίσει γρήγορα γιατί η ύφεση πλησιάζει και η διεθνής κρίση μας απειλεί πολύ στενά. Αλλά καταρχήν είναι σκόπιμο να αναρωτηθούμε τι αλλάζει η μοίρα της Τζώρτζια Μελόνι, της πραγματικής νικήτριας των εκλογών. Κέρδισε αυτή, όχι ένας συνασπισμός που διαλύθηκε από την ψηφοφορία, στον οποίο οι ηττημένοι αποκαλούνται Μπερλουσκόνι και Σαλβίνι.
Τώρα η νεαρή αρχηγός μιας ριζοσπαστικής δεξιάς μοναδικής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση Ντράγκι -υπήρχαν άλλοι σιωπηροί, για να μην πω υποκριτικοί- αντιμετωπίζει μια δοκιμασία ωριμότητας που θα έπρεπε να γνωρίζει καλά. Με άλλα λόγια: αν η σκληρότητα ορισμένων θέσεων (η ψήφος υπέρ του Όρμπαν, το «θεϊκό δώρο» για την Ευρώπη κ.λπ.) ήταν μια εκλογική πονηριά για να επιτευχθεί συναίνεση μεταξύ της Λίγκας του Βορρά και των οπαδών του Italexit, μπορούμε να νιώσουμε , να το πω έτσι, καθησυχασμένοι. Αν, από την άλλη, ήταν η προσμονή ενός υπερλαϊκιστικού προγράμματος, υπάρχουν πολλά να μας ανησυχούν.
Επιπλέον, γνωρίζουμε ότι η αφετηρία της Τζώρτζια Μελόνι είναι ένας επιδεικτικός ατλαντισμός που σήμερα μεταφράζεται στη γραμμή υπέρ της Ουκρανίας και κατά του Πούτιν. Στο οποίο προστέθηκε η υπεράσπιση της Ταϊβάν από κινεζικούς στόχους με επιχειρήματα που σίγουρα θα αρέσουν στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Όπως η Πολωνία, η Ιταλία των FdI παρουσιάζεται ως πολύ φίλη της Αμερικής και ταυτόχρονα πολύ ψυχρή απέναντι στην Ένωση. Ωστόσο, η Ιταλία δεν είναι Πολωνία, αλλά ιδρυτική χώρα της πολιτικής Ευρώπης: δεν χρειάζεται να θυμόμαστε πόσο διαφορετική είναι η ιστορία, το βάρος, η οικονομική δύναμη. Είναι πολύ λογικό ότι αυτός ο ατλαντισμός, χρήσιμος για την απόκτηση τουλάχιστον της μη εχθρότητας της Ουάσιγκτον, είναι απαραίτητη αλλά όχι επαρκής προϋπόθεση για τη διακυβέρνηση.
Είναι αλήθεια ότι ένα δημοσίευμα της Wall Street Journal μόλις περιέγραψε την ηγέτη των FdI ως μια συντηρητική πολιτικό που δεν διαφέρει από άλλους που έχουν πατήσει την σκηνή στην Ευρώπη και καταλήγει: «δεν είναι η Μαρίν Λεπέν». Ούτε είναι, θα μπορούσε κανείς να προσθέσει, η Μάργκαρετ Θάτσερ. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, η άλλη όψη του νομίσματος, δηλαδή η σχέση με την Ένωση, αλλά κυρίως με το Παρίσι και το Βερολίνο, αξίζει κάποια διευκρίνιση.
Σε ό,τι αφορά την Ουκρανία και τη Ρωσία, η Giorgia Meloni εμφανίζεται σε αρμονία με τον Μάριο Ντράγκι, τον πρωθυπουργό στον οποίο αρνιόταν πάντα ψήφους στο κοινοβούλιο, ενώ διατηρεί μια σχέση θεσμικής ορθότητας. Αλλά υπάρχει μια προφανής απόσταση απο την Ένωση. Τόσο πολύ που ο απερχόμενος πρωθυπουργός θέλησε να θυμηθεί προ ημερών ότι οι σημαντικές μας σχέσεις δεν είναι με τον Όρμπαν, αλλά με τον Μακρόν και τον Σολτς.
Είναι σε θέση η επίδοξη πρωθυπουργός, η πρώτη γυναίκα στην ιταλική ιστορία, να κάνει αυτό το βήμα χωρίς να χάσει την κληρονομιά του Ντράγκι; Είναι σε θέση να δεχτεί τη συμβουλή του τελευταίου επειδή αναγνωρίζει το κύρος του, παραδεχόμενη ότι είναι προς το συμφέρον της νέας κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει την αξιοπιστία προς όφελος μιας άρχουσας τάξης που έχει ακόμα τα πάντα να αποδείξει;
Αυτό προϋποθέτει ότι η δεξιά πλειοψηφία, στην οποία η Μελόνι είναι ηγέτης ενώ ο Σαλβίνι και ο Μπερλουσκόνι έχουν περιοριστεί σε υποστηρικτικούς παράγοντες, είναι εξοπλισμένη να εγκαταλείψει το λιμάνι χωρίς να βυθιστεί στον κυματοθραύστη. Άλλωστε όλα κρατούνται. Οι ασάφειες της δεξιάς στην εξωτερική πολιτική είναι αδιαμφισβήτητες. Και για μια φιλοδυτική Μελόνι υπάρχουν τα μπλουζάκια με το πρόσωπο του Πούτιν που φορούσε ο Σαλβίνι, καθώς και οι επικίνδυνες φιλίες του Μπερλουσκόνι.
Στα χαρτιά, η πρωθυπουργός στο βάθος έχει τις ψήφους και τις έδρες και μαζί τους θα παρουσιαστεί στον Ματαρέλλα. Ο δρόμος όμως για εκείνη είναι μακρύς και με πολλές στροφές. Θα πρέπει να κρατήσει την αξιοπιστία που της αφήνει η Ιταλία του Ντράγκι και τα συνθήματα δεν θα είναι αρκετά για να το κάνει.
