Ανάρτηση της Caroline Galactéros, Προέδρου του Geopragma
Παρασυρμένη από το προαιώνιο μίσος εναντίον της Ρωσίας – πολύ πριν την εκστρατεία του Ναπολέοντα – η Ευρώπη σύρθηκε πίσω από το άρμα των ΗΠΑ, ενώ ξέρει ότι τελικά θα αναγκαστεί να συνομιλήσει με τη Ρωσία.
Η Γαλλία τα πάει άσχημα: ο πληθωρισμός ξεφεύγει, τα πιστωτικά επιτόκια εκτινάσσονται στα ύψη, τα ακίνητα βρίσκονται σε αδιέξοδο και, σα να θυμηθήκαμε την αμέλειά μας, η οικονομική μας αξιολόγηση μόλις υποβαθμίστηκε ξανά σε AA- από μια μεγάλη αμερικανική υπηρεσία. Αυτή η υποβάθμιση δεν είναι χωρίς σημασία. Αντανακλά την πραγματικότητα της επιδείνωσης των δημοσίων λογαριασμών μας, αυξάνει περαιτέρω την εξάρτησή μας από τις ΗΠΑ και την απειλή στάσης πληρωμών του αβυσσαλέου χρέους μας και διευρύνει το έλλειμμα αξιοπιστίας μας και συνεπώς αξιοποίησης στις διεθνείς σχέσεις. Αυτή η προειδοποιητική βολή μπορεί μόνο να παραλύσει περαιτέρω την όση μας μένει ικανότητα να κινούμαστε με λογική και ευφυΐα ενόψει της καταστροφής της δυτικής στάσης στη σύγκρουση στην Ουκρανία… Θα μου πείτε ότι είναι ψευτοπρόβλημα και μη μας λείψει το θάρρος.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η τρέλα του εγκλεισμού των Αμερικανών νεοσυντηρητικών σε μια μόνιμη στρατιωτική κλιμάκωση κατά της Μόσχας επιταχύνει την ολοκληρωτική καταστροφή του ουκρανικού κράτους και εδάφους και αυξάνει τον κίνδυνο διολίσθησης, απειλώντας συγκεκριμένα ολόκληρη την Ευρώπη. Ωστόσο, το φανερό μίσος για τη Ρωσία, η φαντασίωση αφανισμού της και διαμελισμού της εκφράζονται ανοιχτά.
Τα δυτικά ΜΜΕ, βουτηγμένα στην άγνοια και την αλαζονεία, αξιολύπητοι απόηχοι της παραληρηματικής προπαγάνδας, δεν έχουν πλέον καμία αξιοπιστία. Επιστρέψαμε στις χειρότερες ώρες του Μακαρθισμού ή χειρότερα, του φασισμού της σκέψης, της συκοφαντίας και της καταγγελίας.
Αυτό το μπουκέτο αναξιοπρέπειας βρωμάει αλλά μας πετάγεται συνεχώς στα μούτρα, και βέβαια με έναν όλο και πιο γελοίο και απελπισμένο τρόπο. Γιατί η αυλαία και οι μάσκες πέφτουν μπροστά στην απερίσκεπτη πραγματικότητα. Ωστόσο, η αμερικανική οργή και τώρα ο πανικός εξακολουθούν να επιδιώκουν να διαιωνίσουν τη φαντασίωση μιας «νίκης» που έρχεται, τα περιγράμματα της οποίας προφανώς ποτέ δεν έκαναν τον κόπο να καθορίσουν. Τι σημαίνει «κερδίζω» τον πόλεμο στην Ουκρανία; Δεν έχω ιδέα. Δεν υπάρχει όραμα σε αυτόν τον τομέα. Όσο για την κατάκτηση της ειρήνης, δεν τη θέλουμε. Πόσο απαίσιο !
Να κάνουμε ειρήνη με τον Βλαντιμίρ Πούτιν;!!! φαίνεται αδύνατο για τους εθελοντές ημιπληγικούς που έχουν κολλήσει στη ερασιτεχνική ρητορική τους οι οποίοι σκέφτονται μόνο να ταπεινώσουν έναν «συστημικό εχθρό» και χορεύουν στη βροχή για να εξορκίσουν το αναπόφευκτο.
Είναι λοιπόν φυγή προς τα μπρος το ανεξήγητο μίσος του Ρώσου… μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό. Η ζάλη είναι τόσο μεγάλη μπροστά στην άβυσσο που δεν ξέρουμε παρά να πατούμε το γκάζι της στρατιωτικής και στρατηγικής καταστροφής και να βυθιζόμαστε σε μια απεχθή και αδιέξοδη τρέλα. Αυτό το μίσος εξαπλώνεται και διαχέεται παντού στην Ευρώπη, ειδικά μεταξύ των υποταγμένων ή/και επιδοτούμενων «ελίτ» μας, επίσης παγιδευμένες σε αυτήν την τραγική παγίδα που προσποιούνται ότι αγνοούν. Ωστόσο, το στρατιωτικό φιάσκο είναι ξεκάθαρο εδώ και μήνες. Ακόμη και τα «κύρια μέσα ενημέρωσης» αρχίζουν, κατόπιν διαταγών ή μέσω τυχαίων διαρροών, να διαρρέουν την αδυσώπητη αλήθεια: για τη στρατιωτική πραγματικότητα στο έδαφος, για τις αλυσιδωτές λιποταξίες ατυχών νεαρών Ουκρανών που μαζεύτηκαν από τους δρόμους και πετάχτηκαν με τη βία στη «Ρωσική κρεατομηχανή», για τις πραγματικές απώλειες, για τη δομική αδυναμία των δυνάμεων του ΝΑΤΟ να τροφοδοτήσουν την Ουκρανία σε ποσότητα, ρυθμό και ποιότητα για να μπορέσει να ισχυρίζεται ότι αντέχει το σοκ και ακόμη λιγότερο, να αντιστρέψει τη σχέση δυνάμεων έναντι της Ρωσίας.
Βέβαια, στο Πεντάγωνο όπως και στα ευρωπαϊκά επιτελεία, γνωρίζουν εδώ και μήνες ότι η υπόθεση τελείωσε και το στοίχημα χάθηκε. Έχουν μείνει μόνο οι Πολωνοί και οι Βαλτικές χώρες υπέρ. Αλλά δεν θέλουμε να ξυπνήσουμε και συνεχίζουμε να πλημμυρίζουμε την Ουκρανία με όπλα (σε μεγάλο βαθμό πλαγίως) και σωρούς χρημάτων για να εξασφαλίσουμε τη «μεγάλη αντεπίθεση» – καλοκαίρι … ή φθινόπωρο – για την τιμή των όπλων, της οποίας η αναμενόμενη αποτυχία θα χρησιμεύσει ως απόδειξη ότι «η καλή πλευρά» έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά ότι η Ουκρανία δεν μπόρεσε να νικήσει τη Ρωσία (λες και μπορούσε!) και ότι είναι απαραίτητο για «να σώσει την Ουκρανία και τον λαό της» (που έκανε μεγάλες θυσίες για δύο χρόνια ) να αποφασίσει επιτέλους να διαπραγματευτεί με τη Μόσχα. Αναμφίβολα όχι με έναν Πρόεδρο Ζελένσκι που απανθρακώνεται από τη σκληροπυρηνική του στάση και απειλείται όλο και περισσότερο από το ακροδεξιό περιβάλλον του με απροκάλυπτα φασιστικούς τόνους. Η ηθική μας απομόνωση είναι ολοκληρωτική, αλλά και πάλι, την αρνούμαστε. Υποστηρίζουμε ολόθερμα από το 2014, με αχαλίνωτο κυνισμό, μια κλίκα στους αντίποδες των αξιών για την οποία υπερηφανευόμαστε που υποθάλπει και διεξάγει μάλιστα αυτόν τον «πόλεμο δι’ αντιπροσώπων».
Με την καουμπόικη συμπεριφορά – από πόλεμο σε πόλεμο – οι ΗΠΑ τρόμαξαν το κόσμο και πολλά κράτη προσεταιρίστηκαν την Κίνα.
Δυστυχώς, είναι ακόμα και οι «Νεοσυντηρητικοί» του Λευκού Οίκου, η CIA, το NSC και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ που κάνουν κουμάντο στην Ουάσιγκτον. Και δεν παραδέχονται ότι η Ρωσία κέρδισε και δεν θα καταρρεύσει ούτε στρατιωτικά ούτε οικονομικά. Αντιθέτως. Τα υπερηχητικά της όπλα δεν έχουν ίσα προς το παρόν, μπόρεσε να προβλέψει και να αποτρέψει την παγίδα των κυρώσεων, η οικονομία της άντεξε, ο λαός της εξακολουθεί να υποστηρίζει αρκετά μαζικά τη στρατιωτική απάντηση στη στρατιωτική απειλή του ΝΑΤΟ στα σύνορά του.
Πάνω απ’ όλα, τώρα συμμαχεί με την Κίνα. Ομολογουμένως, είναι μια συμμαχία που φαίνεται να είναι τουλάχιστον ανισόρροπη. Αλλά μια ζωτική συμμαχία, με όλο τον σεβασμό. Μια τακτική και στρατηγική σύγκλιση συμφερόντων. Ο Πρόεδρος Xi τρίβει τα χέρια του, αναγορεύεται σε πόλο οικονομικής σταθερότητας και πολιτικής υποκατάστασης και προσφέρεται ακόμη και ως ειρηνοποιός (προσέγγιση Ιράν-Σαουδικής Αραβίας, σχέδιο 12 σημείων κ.λπ.). Συγκεντρώνει τα καινούρια ποίμνια, ένα ανόμοιο κοπάδι σαστισμένων που χρειάζονται προστασία που δεν αντέχουν άλλο το αμερικανό Αφέντη και τις καουμπόικες πρακτικές του. Μαζική συγκέντρωση. Όχι λιγότερες από 19 χώρες σπεύδουν τώρα προς την πόρτα των BRICS+, μια πραγματική «κόντρα στην G7».
Μια γιγάντια διαδικασία ολοκλήρωσης διαμορφώνεται από αυτόν τον φιλόξενο και μεταβλητής γεωμετρίας πυρήνα, γύρω από την Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών (CSI), την Ευρασιατική Οικονομική Ένωση (EAEU), τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), τον ΟΠΕΚ+ και κατ’ επέκταση το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου (ΣΣΚ). Όλα αυτά προς όφελος του Κινεζικού BRI (Belt and Road Initiative), της επιτακτικής οχύρωσης του Οικονομικού Διαδρόμου της Κεντρικής και Δυτικής Ασίας, αλλά και του Διεθνούς Διαδρόμου Μεταφορών Βορρά-Νότου (INSTC) που θα συνδέει τη Ρωσία και το Ιράν με την Ινδία. Τα χρηματοπιστωτικά μέσα αυτής της γιγαντιαίας ολοκλήρωσης, που είναι η AIIB (Asian Bank for Investments and Infrastructures) και το Χρηματιστήριο Πετρελαίου και Φυσικού Αερίου της Σαγκάης, είναι ήδη πολύ ενεργά.
Είναι τραγικό αλλά ολοφάνερο και απλό: Είμαστε οι νεκροθάπτες του εαυτού μας. Είναι ο παθολογικός μας αντιρωσισμός και η πολεμική μας υποκίνηση στην Ουκρανία για να προκαλέσουμε τη Μόσχα με την ελπίδα να τη βαλτώσει και να την χωρίσει για πάντα από την Ευρώπη που επιτάχυνε τη μεγάλη Τραμπάλα του κόσμου, την εμφάνιση μιας πολυμερούς δομής που περικλείει τα πάντα και καθησυχάζει ικανή να φέρει μειώνουν την ηγεμονία του δολαρίου, και που απειλούν την Ευρώπη με μια οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση ακόμη πιο σοβαρή από αυτή του 2008.
Στη Γαλλία, φυσικά, συμπεριφερόμαστε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Μας προκαλεί «έκπληξη» η επιδείνωση της οικονομικής μας αξιολόγησης, ενώ όλες οι δείκτες είναι στο κόκκινο και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού εδώ και μήνες και ότι τα πρώτα τραπεζικά σοκ στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως στη Γερμανία και στην Ελβετία, καταπνίγηκαν βιαστικά. Μπορούμε να αποφύγουμε μια μεγάλη και συστημική κρίση αντιμετωπίζοντάς την με περιφρόνηση; Φαίνεται αμφίβολο. Όπως και να έχει, οι προεδρικές εκλογές του 2024 στην Ουάσιγκτον διαμορφώνονται άσχημα για το Δημοκρατικό στρατόπεδο. Ο Ντόναλντ Τραμπ θα μπορούσε κάλλιστα να κερδίσει ξανά παρά το τείχος των επιχειρήσεων και τις κατηγορίες εναντίον του. Έχει χοντρόπετσος.
Και είναι για άλλη μια φορά απαραίτητη αυτή η περίφημη ετυμηγορία του Τζέιμς Κάρβιλ, συμβούλου του Μπιλ Κλίντον, το 1992 : «Είναι η οικονομία, ηλίθιε!» Οι Αμερικανοί δεν ενδιαφέρονται τόσο για την «απρόκλητη» επίθεση στην Ουκρανία ή για τη νίκη της δημοκρατίας στον κόσμο, όσο για τα πορτοφόλια τους και την αυξανόμενη ευθραυστότητα του δολαρίου τους, του οποίου η κυριαρχία διαβρώνεται εμφανώς. Στην αντιρωσική της φρενίτιδα, η Ουάσιγκτον έκανε πράγματι ένα ριζικό λάθος παγώνοντας με εντελώς αυθαίρετο τρόπο για άλλη μια φορά τα 300 δις δολάρια ρωσικών περιουσιακών στοιχείων την άνοιξη του 2022. Μοιραία απόφαση. Πολλά κράτη κατάλαβαν εκείνη την ημέρα ότι θα μπορούσε να είναι η σειρά τους αύριο. Αυτή η επίδειξη δύναμης ήταν η τελευταία σταγόνα στο βάζο που ήταν ήδη γεμάτο αγανάκτηση και οργή απέναντι στις μονόπλευρες μεθόδους της Ουάσιγκτον όσον αφορά τις κυρώσεις και τη νομική ανεδαφικότητα των «αμερικανικών κανόνων». Δεν μιλούμε για τη Ρωσία, το Ιράν ή τη δυστυχισμένη Συρία, της οποίας ο Γολγοθάς δεν τελειώνει ποτέ.
Ωστόσο, κανείς δεν υποστηρίζει πλέον αυτήν την «Παγκόσμια Τάξη που βασίζεται σε Κανόνες». Όλοι κατάλαβαν ότι μόνο η Αμερική θέσπιζε αυτούς τους περίφημους «κανόνες» και τους τροποποιούσε κατά τα συμφέροντά της. Οι αρχές του ατελούς Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών είναι πολύ πιο προστατευτικές. Το δολάριο δεν είναι πια αυτό που ήταν για πολύ καιρό, εγγύηση σταθερότητας. Τώρα ενσαρκώνει την αβεβαιότητα και την καθαρή κυριαρχία. Ωστόσο, το διεθνές εμπόριο δεν μπορεί να κάνει χωρίς ασφάλεια και σταθερότητα. Το πάγωμα των ρωσικών περιουσιακών στοιχείων έδωσε το σήμα μιας αλυσιδωτής δυσπιστίας από πολλές χώρες, οι οποίες έχουν καταλάβει ότι τώρα πρέπει να προστατευτούν από τα ουκάζια της Ουάσιγκτον και επομένως να κοιτάξουν προς τον νέο σινο-ρωσικό πόλο. Οχι για να ευθυγραμμίζονται, να δοκιμάζουν και να εξισορροπούν τις εξαρτήσεις τους ανάλογα με τα θέματα ή τους τομείς.
Αυτή είναι η εποχή της «πολυευθυγράμμισης» -δηλαδή του τέλους της ευθυγράμμισης τύπου Ψυχρού Πολέμου και της επιστροφής στην εύνοια της μη ευθυγράμμισης- της οποίας η Γαλλία πρέπει να ξέρει πώς να είναι η ηγέτιδα. Τα στοιχεία είναι ξεκάθαρα: το μερίδιο του δολαρίου στα παγκόσμια αποθέματα έχει πέσει από 73% το 2001 σε 55% το 2021 και…. 47% το 2022. Η επιτάχυνση τα τελευταία 20 χρόνια είναι σημαντική. Χωρίς μια επείγουσα διόρθωση, η οποία προϋποθέτει μια δραστική αλλαγή κατεύθυνσης των ΗΠΑ στη συμπεριφορά τους έναντι του υπόλοιπου κόσμου, η πτώση θα πρέπει να συνεχιστεί. Το 70% του εμπορίου μεταξύ Ρωσίας και Κίνας γίνεται πλέον σε γιουάν ή σε ρούβλια. Η Ρωσία και η Ινδία διαπραγματεύονται σε ρουπίες, το CIPS (κινεζικό διατραπεζικό σύστημα που είναι εναλλακτικό του SWIFT) λειτουργεί με πλήρη ταχύτητα. Η Total και ο κινέζος ομόλογός της CNOOC μόλις υπέγραψαν συμφωνία φυσικού αερίου…. σε γιουάν! Όχι για την αγάπη της Κίνας. Επειδή είναι θέμα εταιρικής επιβίωσης, ο πραγματισμός ταιριάζει περισσότερο στις επιχειρήσεις παρά στον δογματισμό και η ιδεολογία γκρεμίζει τη δυτική οικονομία.
Ο κόσμος είναι πολυπολικός και δεν μπορούμε πλέον να προσποιούμαστε ότι τον αγνοούμε. Το ΔΝΤ αναγνωρίζει ότι οι πέντε BRICS από μόνες τους συμβάλλουν στο 32,1% της παγκόσμιας ανάπτυξης έναντι 29,9% για τις χώρες του G7. Και υπάρχουν ακόμη 19 υποψήφιοι… Η στενή συνεργασία μεταξύ Μόσχας και Ριάντ είναι επίσης κακός οιωνός για την Αμερική. Επιτρέπει στη Ρωσία να ισορροπεί τη στρατηγική της συνεργασία με το Ιράν και ενισχύει τους χειρισμούς του Βλαντιμίρ Πούτιν και του MBS στο μέτωπο τους κατά της Ουάσιγκτον για τις τιμές του πετρελαίου. Οι BRICS έχουν στο πλευρό τους όλες τις «ανέσεις» και τους φυσικούς πόρους του κόσμου και αμφισβητούν ήδη ανοιχτά τη μόνη κυριαρχία που απέμεινε στις χώρες της G7, αυτή της χρηματοδότησης.
Πίσω από όλα αυτά τα γεγονότα, υπάρχει ένα «υποκείμενο», μια πραγματικότητα που πρέπει να κατανοήσουμε πριν ναυαγήσουν μαζικά οι ευρωπαϊκές οικονομίες μας και πριν η Κίνα – πέρα από την προσπάθειά της να ξεφύγει, χάρη στο BRI, από την αμερικανική κυριαρχία στις θάλασσες και τις θαλάσσιες οδούς μεταφοράς προς την Ευρώπη – καλλιεργήσει ένα όνειρο περισσότερης επιθετικής ισχύος. Αυτή η πραγματικότητα, η σύγχρονη επανάσταση στην παγκόσμια γεωπολιτική εκφράζει μια αναγκαία επανεξισορρόπηση των σχέσεων μεταξύ των κρατών. Θα υπάρξουν εμπόδια, κρίσεις, συγκρούσεις τα επόμενα χρόνια, αλλά βρισκόμαστε σε φάση επανασταθεροποίησης μετά την παρακμή της αμερικανικής ηγεμονίας, η οποία είχε γίνει αβάστακτη και δεν ανταποκρινόταν πλέον στην πραγματικότητα του πεδίου των γεωπολιτικών και γεωοικονομικών δυνάμεων.
Ο πλανήτης μας χρειάζεται κατευνασμό, σταθερότητα, σεβασμό, αποκατάσταση μιας μορφής τυπικής ισότητας και σε κάθε περίπτωση πραγματική ισότητα μεταξύ των μελών του, μικρών ή μεγάλων. Θα μου πουν ότι σκέφτομαι αγγελικά. Νομίζω ότι αυτό είναι το πρωταρχικό κίνητρο χωρών και ολόκληρων περιοχών του πλανήτη που θέλουν να ισχύει και αρνούνται αυτό το παιχνίδι αμοιβαίου οφέλους που η Αμερική πίστευε ότι θα μπορούσε να επιβάλει ad vitam aeternam. Αυτό ισχύει για τις δυνάμεις της Μέσης Ανατολής (Ιράν, Συρία, Λιβύη) που πρέπει να βγουν από το μαρασμό, για την Αφρική –η οποία βλέπει τεράστιες ευκαιρίες σε αυτό το άνοιγμα του παιχνιδιού–για τη Λατινική Αμερική– που αρχίζει να απομακρύνεται από το Δόγμα Μονρόε. Ισχύει τελικά για την ίδια την Ασία, η οποία δίνει ορισμένα σημάδια φόβου και επιφυλακτικότητας μπροστά στον νέο κινεζικό στόχο της πολεμοχαρούς Αμερικής, που προκλήθηκε από ορυμαγδό πολεμικών δηλώσεων (Ταϊβάν).
Μόνο η ΕΕ φαίνεται να ζει σε φούσκα. Η οποία δεν την προστατεύει πια. Μοιάζει να μην βλέπει ότι όλα έχουν αλλάξει, ότι βρίσκεται στην ευρασιατική ήπειρο που είναι ένας χώρος ευκαιριών με την οποία πρέπει να συγκρίνει τον εαυτό της λεπτομερειακά αλλά χωρίς φόβο. Το μέλλον της δεν έγκειται σε μια ριζική ρήξη με τη Ρωσία ή μια ευθυγράμμιση με το Πεκίνο.
Δεν υπάρχει κανένα πλεονέκτημα σε μια συναινετική υποτέλεια στην Ουάσιγκτον, η οποία μετά την Ουκρανία, στοχεύει ήδη να οδηγήσει το ΝΑΤΟ (που στην πραγματικότητα είναι μόνο αμυντική περιφερειακή συμμαχία) προς τα ύδατα της Θάλασσας της Κίνας. Για ποιο λόγο; Για να ταΐσει το αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό καρτέλ; Για να συνεχίσει την αποσταθεροποίηση και τον κατακερματισμό του κόσμου; Εξυπηρετούν αυτοί οι στόχοι τα εθνικά, οικονομικά συμφέροντά μας και την ασφάλειά μας; Η Ευρώπη πρέπει, όπως λέω εδώ και χρόνια, να βγει επιτέλους από τη στρατηγική παιδική της ηλικία και να μάθει να περπατάει με το κεφάλι ψηλά. Χωρίς πατερίτσες ή λουριά.
Οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί έχουν θέσει σε μεγάλο κίνδυνο όχι μόνο την Αμερική αλλά και την Ευρώπη. Είναι καιρός να βάλουμε τέλος σε αυτή την τρέλα και να επισπεύσουμε τη σύναψη εκεχειρίας στην Ουκρανία και μια διαρκή ανοικοδόμηση της ασφάλειας στην Ευρώπη. Ο ουκρανικός λαός, η ασφάλεια της Ευρώπης συνολικά, η δυτική οικονομία και οι λαοί μας το αξίζουν. Είναι προς το συμφέρον όλων. Τι περιμένουμε?
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
Πηγή: https://geopragma.fr/loccident-danse-sur-un-volcan-et-monte-le-son/
