«Οι πολύ δύσκολες καταστάσεις φέρνουν και μεγάλες αλλαγές» (Ευριπίδης)

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

anarchypress.gr

«Ως τότε (σ.σ. δεκαετία του ’90), όμως, η επικάλυψη και η αλλοδιείσδυση κόμματος-κράτους-κοινωνικών οργανώσεων θα γεννήσει ένα από τα πιο απεχθή χαρακτηριστικά της πασοκικής εξουσίας. Αυτό που οι εχθροί αλλά και τα στελέχη του ίδιου του Πασοκ, συμπεριλαμβανομένου του Α. Παπανδρέου, αποκάλεσαν αλαζονεία της εξουσίας. Ένα ήθος και ένα ύφος άσκησης της εξουσίας γεμάτο επιθετικότητα προς τον αντίπαλο, περιφρόνηση προς τους θεσμούς, υποκρισία των λόγων και των επιδιώξεων, αναξιοκρατικών επιλογών, μαζικού πελατειασμού, υποταγής των θεσμών και των θεσμισμένων διαδικασιών στο στεγνό κομματικό συμφέρον, και εν αρχή ή εν τέλει ευεπίφορο στην διαφθορά και στον χρηματισμό. Ο «πρασινοφρουρός, ο κομματικός που συνεχώς παρεμβαίνει στις κρατικές λειτουργίες και στους κρατικούς λειτουργούς για πελατειακούς λόγους, ο κομματικός που έχοντας την κομματική-κρατική εξουσία γίνεται διώκτης των αντιφρονούντων αποτέλεσε γέννημα εκείνης της περιόδου και εκείνου του ήθους της εξουσίας».(Γιάννης Βούλγαρης, Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης 1974-1990)

Λέγεται συχνά αν και για διαφορετικούς λόγους και από διαφορετικούς αφετηρίες ότι το κράτος έχει συνέχεια. Ως αναρχικοί θα συμφωνήσουμε κατ’ αρχήν πιστεύοντας ακράδαντα ότι οι εξουσιαστικές διαφορές και αντιθέσεις όχι μόνο δεν αναιρούν, αλλά αντίθετα εμπεδώνουν τις κοινές επιδιώξεις και στοχεύσεις, που πρώτα απ’ όλα προϋποθέτουν την επιβολή με οποιουσδήποτε όρους στον κοινωνικό χώρο που ελέγχουν μέσω των διαθέσιμων θεσμών και μηχανισμών.

Η πρόσφατη κομμουνιστική διαχείριση των εξουσιαστικών υποθέσεων είναι παραδειγματική όσον αφορά τα παραπάνω. Δυνάμωσε την εξουσία στο σύνολό της αφ’ ενός συνδεόμενη άμεσα με σημαντικά τμήματα του «παλιού και διεφθαρμένου πολιτικού προσωπικού» με τον πλέον λειτουργικό τρόπο, την ίδια στιγμή που τα κατήγγειλε και μάλιστα με ιδιαίτερη δήθεν σφοδρότητα.

Αφ’ ετέρου, πρόσφερε το απαραίτητο «έδαφος» στις υπόλοιπες εξουσιαστικές μερίδες να ανασυγκροτηθούν, την ίδια ώρα που μιλούσε στους «ιθαγενείς» για τις «μάταιες» προσπάθειες παλινόρθωσης τού «παλαιού καθεστώτος». Ταυτόχρονα, εξ ίσου υποδειγματικά, ακινητοποίησε τα δυναμικότερα τμήματα του κοινωνικού χώρου από οποιαδήποτε, έστω και υποτυπώδη, διεκδίκηση σε μια χρονική έκταση διόλου ασήμαντη, αφού η απομάκρυνση από τις τελευταίες σκληρές αντιμνημονιακές κοινωνικές συγκρούσεις έγινε ακόμη μεγαλύτερη.

Εδώ θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας ακόμη ορισμένα δεδομένα που αφορούν την ιστορία των μεταπολιτευτικών κομμάτων. Το Πασοκ πήρε την εξουσία το 1981 στηριζόμενο σ’ ένα μαζικό κόμμα, που μετρούσε 110.000 μέλη, ενώ το 1984 δήλωσε 220.000 μέλη. Επρόκειτο, δηλαδή, για έναν πραγματικό κομματικό στρατό με χιλιάδες νέα στελέχη, με στέρεες οργανωτικές δομές, με σημαντικότατες δυνατότητες κινητοποίησης και βέβαια συγκρότησης νέων συνθηκών στην οργανική σχέση κόμματος και κράτους. Μ’ άλλα λόγια το νέο σκληρό σύστημα εξουσίας, όχι μόνο δεν βασιζόταν σε ξύλινα πόδια αλλά, αντίθετα, μπορούσε να συμπλεχθεί, να εκπροσωπήσει ολοένα και πιο απαιτητικά κοινωνικά, συνδικαλιστικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά συμφέροντα στην δεύτερη αυτή φάση της Μεταπολίτευσης.

Η διεύρυνση της συμμετοχής στους θεσμούς, αλλά ακόμα και η «αυτοοργάνωση» στις οποίες καλούσε το Πασοκ, δεν αποτελούσαν ψευδεπίγραφες συνιστώσες ενός ιδεολογικού προγράμματος αλλά τα προτάγματα που γίνονταν πράξη μέσω του συνδικαλισμού, του φεμινιστικού κινήματος, των κάθε είδους επιτροπών και συμβουλίων γειτονιάς, ενώ το περιβόητο υπουργείο Νέας Γενιάς με επικεφαλής τον Λαλιώτη έσπευδε να δηλώσει έτοιμο για κάθε είδους χρηματοδότηση εκδοτικών εγχειρημάτων ακόμα και αντί-εξουσιαστικών.

Στο τομέα της τοπικής αυτοδιοίκησης, άλλωστε, το Πασοκ είχε ήδη επενδύσει ιδεολογικά και όχι μόνο προτού αναλάβει την εξουσία, ορίζοντάς την ως το προνομιακό πεδίο «αυτοδιαχείρισης των κοινών από τους πολίτες». Στην δημόσια διοίκηση το Πασοκ έχοντας στην διάθεση του μια κραταία συνδικαλιστική οργάνωση (ΠΑΣΚΔΥ) έλεγχε πλήρως τις προαγωγές των δημοσίων υπαλλήλων.

Όσο για τις δυνατότητες οικονομικών παροχών προς τον κοινωνικό χώρο μπορούμε μόνο και μόνο να θυμίσουμε ότι οι οικονομικές παροχές του 1982 ήταν άγνωστες ακόμα και στον Απόστολο Λάζαρη (υπουργού Συντονισμού) ή τον Γεράσιμο Αρσένη, οι οποίοι, όπως ισχυρίστηκαν τις πληροφορήθηκαν από το ραδιόφωνο και βέβαια τις εκτίμησαν εκ των υστέρων ως υπέρμετρες.

Τα μαζικά κόμματα, βέβαια, αρχίζουν και πνέουν τα λοίσθια ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, ενώ το ίδιο συνέβη και με την αντιιμπεριαλιστική ρητορική του Πασοκ, το οποίο βέβαια είχε στείλει τα κατάλληλα μηνύματα εφησυχασμού, σε ΗΠΑ και ΕΕ, ήδη από την θέση της αντιπολίτευσης διαβεβαιώνοντας τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ ότι δεν σκοπεύει να δημιουργήσει προβλήματα.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο καθεστώς Τσίπρα ύστερα από αυτή την σύντομη, αλλά χρήσιμη ιστορική αναδρομή. Η επικείμενη εναλλαγή στην εξουσία είναι σημαντική εξ ίσου τόσο για τον ίδιο τον Σύριζα όσο και για την ΝΔ που, εκτός απροόπτου, θα αναλάβει την εξουσία είτε αυτοδύναμα είτε με την συνδρομή ολόκληρου ή μέρους του ΚΙΝΑΛ. Και οι κύριοι λόγοι είναι απλοί. Η συνδρομή του Σύριζα στο κοινό εξουσιαστικό ταμείο δεν είναι αμελητέα. Η Συμφωνία των Πρεσπών, η επιβολή διπλού μνημονίου σε κοινή συσκευασία, η αφομοίωση των κοινωνικών αντιδράσεων, η εμπέδωση της αγαστής συνεργασίας αριστεράς-δεξιάς, η διαχείριση δεκάδων χιλιάδων προσφύγων που με πολιτική επιλογή, καθ’ ομολογίαν παλαιότερα του Μουζάλα, παραμένουν σε αδιανόητες συνθήκες ανείπωτης εξαθλίωσης, που δεν συναντώνται ούτε στον χειρότερο προσφυγικό καταυλισμό της Αφρικής, είναι ίσως από τα πιο σημαντικά επιτεύγματα της κομμουνιστικής διαχείρισης.

Η διαδοχή, λοιπόν, του καθεστώτος Τσίπρα θα δώσει ώθηση στους κυριαρχικούς σχεδιασμούς και θα βάλει τις πιο στέρεες βάσεις ενός νέου δικομματισμού απαλλαγμένου από τα πλέον αχρείαστα βαρίδια της λόγου χάρη της Χρυσής Αυγής, ή της Ένωσης Κεντρώων ή του Ποταμιού και των ΑΝΕΛ, που φυσικά έδωσαν πειστικές λύσεις για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα στα εξουσιαστικά προβλήματα. Ο Μεγάλος Συνασπισμός, όπως έχουμε ξαναπεί, είναι η επιλογή που προκρίνει και σχεδιάζει ο λεγόμενος ξένος παράγοντας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επιδιώκεται η συγκρότησή του δίχως όρους και προϋποθέσεις.

Η κομμουνιστική διαχείριση στον ελλαδικό χώρο έδωσε, λοιπόν, τα καλύτερά της διαπιστευτήρια πρώτα απ’ όλα στον λεγόμενο ξένο παράγοντα σε μια περίοδο, που με αφορμή την λεγόμενη κρίση μπήκε σαν ταύρος σε υαλοπωλείο, όχι μόνο στον ελλαδικό χώρο, αλλά στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, προχωρώντας σε πολύπλοκες «ασκήσεις» στα πλαίσια ενός σκληρότατου ανταγωνισμού, που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη με τις σοβαρότερες φάσεις του να βρίσκονται μπροστά μας.

Σ’ αυτές τις «ασκήσεις» συμπεριλαμβάνονται πρώτα απ’ όλα η περαιτέρω διάλυση της Μέσης Ανατολής, όπου μετά την συντριβή της «αραβικής άνοιξης» ήρθε ο πολύχρονος και αιματηρός πόλεμος στην Συρία, το χάος στη Λιβύη, ο «άγνωστος βρώμικος» πόλεμος της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη, που ήρθαν να προστεθούν στην πληγή που άνοιξαν προηγουμένως οι σταυροφόροι στον Ιράκ.

Η λεγόμενη, λοιπόν, σταθεροποίηση ενός σημαντικού σημείου ελέγχου (με το καλό ή με το άγριο) όπως ο ελλαδικός χώρος, ήταν και παραμένει μια σημαντική προϋπόθεση για την υλοποίηση ευρύτερων κυριαρχικών σχεδιασμών τόσο στην Βαλκανική χερσόνησο (βλ. Συμφωνία Πρεσπών κα) όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και για τον έλεγχο των λεγόμενων προσφυγικών ροών που προήλθαν κυρίως από το αιματοκύλισμα της Συρίας, το οποίο πυροδότησαν οι ίδιοι οι «σωτήρες» και «ανθρωπιστές» ανεξαρτήτου προελεύσεως (γαλλικό, βρετανικό, ιταλικό, τουρκικό και ρωσικό κράτος, ΗΠΑ, αλλά και αραβικά κράτη όπως η Σαουδική Αραβία κ.ά.).

Αν λέγαμε ότι οι διαθέσιμοι παγκόσμιοι πόροι μοιράζονται εκ νέου δεν θα είμασταν ακριβείς εφ’ όσον θέλουμε να δώσουμε μια συνολικότερη εικόνα ενός αδυσώπητου κυριαρχικού ανταγωνισμού, που περιλαμβάνει εκτός από νομισματικούς πολέμους, επιβολή, περιορισμό ή εξάλειψη δασμών και την διαχείριση των νέων τεχνολογιών. Όσοι έχουν έστω και μια υποτυπώδη επίγνωση των εξελίξεων, οι οποίες «τρέχουν» με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, απλά μιλούν για την κατασκευή του «νέου ανθρώπου» με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οι κολοσσοί της πληροφορικής υπόσχονται «θαύματα» πίσω από τα οποία δύσκολα μπορεί να κρυφθεί ο εφιάλτης μιας δυστοπίας δίχως προηγούμενο.

Συσπείρωση Αναρχικών

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 194, Ιούνιος 2019

«Οι πολύ δύσκολες καταστάσεις φέρνουν και μεγάλες αλλαγές» (Ευριπίδης)

spot_img

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα