Για περίπου μία τετραετία, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη (γιατί υπάρχει και η άλλη Ν.Δ., η καραμανλική…) προσπάθησε να μας πείσει ότι δημιουργεί ένα νέο μοντέλο διοίκησης της χώρας, το επονομαζόμενο επιτελικό κράτος.
Πρόκειται στην ουσία για ένα σύστημα διοίκησης που καθιερώθηκε με τον νόμο 4622/2019, κατ’ απομίμηση, όπως αναφέρεται, του αμερικανικού συστήματος διοίκησης. Μόνο που εδώ δεν είμαστε Αμερική…
Εν πάση περιπτώσει, βασικοί πυλώνες του νέου (copy-paste) συστήματος είναι η Εθνική Αρχή Διαφάνειας, στην οποία συγχωνεύτηκαν όλα τα ελεγκτικά σώματα του Δημοσίου, και η Προεδρία της Κυβέρνησης, ως αυτοτελής, απευθείας υπαγόμενη στον πρωθυπουργό υπηρεσία. Για τη λειτουργία του χρησιμοποιούνται μέθοδοι και εργαλεία του μάνατζμεντ, συμπεριφορικού ή μη.
Το αφήγημα του επιτελικού κράτους κράτησε καλά για μερικά χρόνια, με τις διάφορες μικροταχυδακτυλουργίες τύπου open.gov που επέβαλε η υγειονομική κρίση, αλλά πρόσφατα φάνηκε πως δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια «φούσκα» που έσκασε με αφορμή το δυστύχημα τής -υποτίθεται- υπερσύγχρονης αμαξοστοιχίας, η οποία πότισε την κυβέρνηση με το αίμα 57 νεκρών – νέων παιδιών στην πλειονότητα.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στις άμορφες μάζες σιδερικών, χαμένων ζωών, ανθρώπων που «εξαϋλώθηκαν», οικογενειών που δεν έχουν τι να θάψουν, αχθοφόρων που βαφτίστηκαν σταθμάρχες, κέντρων τηλεδιοίκησης που έμειναν άδεια αραχνιασμένα δωμάτια, συμβάσεων που υπογράφηκαν και δεν υλοποιήθηκαν, αναλώσιμων υπουργών και ανάληψης ευθυνών οι οποίες στην πράξη δεν αναλαμβάνονται… το αφήγημα του επιτελικού κράτους εκτροχιάστηκε.
