του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Και στην Ελλάδα δυστυχώς το περιεχόμενο της Ιστορίας, δεν είναι αποτυπωμένο σε ένα ενιαίο υλικό. Τα βιβλία της είναι διπλά, όπως ακριβώς συμβαίνει και σε κάθε παραμάγαζο στο οποίο κάνει πάρτι η φορολογική εξαπάτηση…
Εδώ η εξαπάτηση είναι πολιτική, μιας και οι αποφάσεις στα κορυφαία ζητήματα, δεν λαμβάνονται με γνώμονα τις αδιαπραγμάτευτες εθνικές μας προτεραιότητες, οι οποίες πολλές φορές δεν είναι καν αποτυπωμένες με την απαραίτητη σαφήνεια και δεν οχυρώνονται από την απαιτούμενη ομοψυχία. Η μοναδική σταθερή αξία είναι η κολυμβήθρα του εξαγνισμού, μέσα στην οποία το υπαγορευόμενο βαφτίζεται εθνικά επωφελές και οι συνέπειες αυτών των επιλογών, κατά κανόνα επισφραγίζονται με εθνικές τραγωδίες.
Το αυθεντικό βιβλίο της Ελληνικής Ιστορίας, το έγραψε με τα έπη του, με τις θυσίες του αλλά και με το αίμα του ο Ελληνικός λαός, γι αυτό και οι πολίτες έχουν την απαίτηση να είναι διακριτή, πριν απ’ όλα η αποτίμηση των ιστορικών λαθών, τα οποία σηματοδότησαν αυτές ακριβώς τις τραγωδίες.
Η πολιτική τάξη της χώρας όμως, έχει μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση, την οποία διατηρεί αμετάβλητη εις το διηνεκές. Πρόκειται στην ουσία για έναν ιδιότυπο «κώδικα τιμής», ο οποίος μεταβιβάζεται από τους απερχόμενους στους επερχόμενους και αποτελεί μέρος των πολιτικών τους διαπιστευτηρίων.
Σύμφωνα με αυτόν τον «κώδικα τιμής», κάποιοι ελάχιστοι ρομαντικοί – περιθωριοποιημένοι πλήρως από το μιντιακό σύστημα, την πολιτική εξουσία, τους θεσμούς και τους μηχανισμούς των αποφάσεων, μπορούν να συνεχίσουν να ασχολούνται με την σοβαρή αποτίμηση της εθνικής μας ιστορικής παρακαταθήκης, αρκεί το αποτέλεσμα της δουλειάς τους να μην ενσωματωθεί στην διεργασία «παρασκευής πολιτών» και φυσικά να μην αποτελεί παράμετρο που θα καθορίζει το περιεχόμενο των εθνικών πολιτικών αποφάσεων.
Μέρος αυτού του «κώδικα τιμής», είναι το δεύτερο, το πέτσινο βιβλίο της ιστορίας. Ένας εξαμβλωματικός οδηγός υποτελούς διαχείρισης δηλαδή, που δεν περιλαμβάνει τίποτε άλλο παρά μια αλληλουχία από φαιδρότητες και δουλοπρεπείς συμπεριφορές, στην βάση των οποίων δομήθηκε η μεταπολεμική κουλτούρα της μειοδοσίας.
Κομβικά σημεία αυτής της κουλτούρας είναι η λογική του «ανήκομεν»… η ψευδαίσθηση του «συναποφασίζομεν»… και η πρακτική του «συγκαλύπτομεν», τα οποία σέβονται και τηρούν απαρέγκλιτα οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις του τόπου.
Όταν λοιπόν ο πρωθυπουργός της χώρας, σπεύδει να πρωταγωνιστήσει σε μια πλειοδοσία απερισκεψιών και ανευθυνότητας με αφορμή το Ουκρανικό, καμαρώνοντας για το γεγονός ότι δήθεν τοποθετήθηκε στην «σωστή πλευρά της Ιστορίας» και αναζητώντας προσχήματα για τις επιλογές του, τα οποία συνιστούν μια εντελώς παιδαριώδη προσέγγιση των κρίσιμων γεωπολιτικών προκλήσεων με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η πατρίδα μας…
Τότε είναι φανερό ότι αυτός ο πρωθυπουργός, προσβάλει και πάλι την νοημοσύνη των πολιτών του, αφού τολμά να βαφτίσει ως Ιστορία, αυτόν ακριβώς τον οδηγό της υποτελούς διαχείρισης, στις απαιτήσεις του οποίου στοιχήθηκε από την πρώτη στιγμή και χωρίς την παραμικρή δεύτερη σκέψη.
Ιστορικά βέβαια, η δουλοπρέπεια του κραυγαλέου «ανήκομεν» ουδέποτε επιβραβεύτηκε και αυτός ο κανόνας δεν υποστηρίζεται από εξαιρέσεις. Η επιβεβαίωση του μεγέθους της τραγικότητας αυτής της ολέθριας επιλογής, ήρθε με μια σειρά αλυσιδωτών παρεμβάσεων, που δεν είχαν την σφραγίδα της εχθρικής Ρωσίας της οποία σπεύσαμε να ρίξουμε στο πυρ το εξώτερο σε ένα κρεσέντο απερίσκεπτης μεγαλοστομίας…
Είχαν την σφραγίδα της κ. Νούλαντ η οποία έσπευσε με την παρουσία της να απαξιώσει πλήρως την Ελλάδα αλλά και την Κύπρο. Ήταν δε τέτοιο το μέγεθος του θράσους της, που έσπευσε να αναβαθμίσει σε «πρόεδρο» το ανδρείκελο του Ερντογάν στην κατεχόμενη Κύπρο…
Είχαν την σφραγίδα του εκπροσώπου του Αμερικανικού ΥΠΕΞ ο οποίος κληθείς να σχολιάσει την συμπεριφορά της συμμαχικά απείθαρχης Τουρκίας, έσπευσε να λιβανίσει την συμμαχική «σπουδαιότητά» της στην διαχείριση της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης…
Είχαν την σφραγίδα των συμμαχικών πιέσεων που ασκούνται και αποσκοπούν στην γενίκευση του αφοπλισμού των Ελληνικών νησιών…
Έχουν την σφραγίδα της Αμερικανικής σιωπής στις καθημερινές παραβιάσεις στο Αιγαίο και της επίσης Αμερικανικής σιωπής (ενδεικτικής του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνεται η υπερδύναμη την στήριξη των «δεδομένων») στην νέα Τουρκική εισβολή στο Ιράκ και στο σφυροκόπημα των Κουρδικών θέσεων…
Και φυσικά έχουν και την σφραγίδα του θρασύτατου κλόουν του Κιέβου ο οποίος ξεσάλωσε με την ανοχή όλων και τόλμησε να προσβάλει τόσο το Ελληνικό κοινοβούλιο με την παρέλαση τρων νεοναζί, όσο και το κοινοβούλιο της Κύπρου με την ανοικτή και απροκάλυπτη συγκάλυψη του Τούρκου εισβολέα.
Με δυο λόγια, η Ελλάδα έχει αρχίσει ήδη να θερίζει αυτό που έσπειρε. Η Ελλάδα δια χειλέων του πρωθυπουργού της, προσέβαλε την Ιστορία αναβαθμίζοντας το φιάσκο της υποτελούς διαχείρισης σε δήθεν «σωστή πλευρά» και τώρα γεύεται τους καρπούς των απερίσκεπτων και απαράδεκτων επιλογών της.
Και η κοινωνία κύριε;;;
Προφανώς υπάρχει μέσα σ αυτήν, εκείνο το κομμάτι που έμαθε να λειτουργεί με την ψυχολογία του οπαδού και που δυστυχώς για το ίδιο και για την πατρίδα μας, θα συνεχίσει να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο, σπεύδοντας να στοιχηθεί πίσω από φαιδρότητες, γιατί μόνο αυτόν τον τρόπο αντιλαμβάνεται ως πολιτική συμπεριφορά.
Υπάρχει όμως και η μεγάλη πλειοψηφία που εκφράζει την απόλυτη αποδοκιμασία της στους κυβερνητικούς χειρισμούς, και τα ευρήματα της δημοσκόπησης της PUBLIC ISSUE είναι χαρακτηριστικά. Ας τα αποτυπώσουμε…
πίνακας 1
πίνακας 2
πίνακας 3
πίνακας 4
πίνακας 5
πίνακας 6
Αυτά είναι τα επίχειρα από το έργο του μεγάλου πολιτικού “βαρκάρη” που έσπευσε να “πλανάρει” στη σωστή πλευρά της Ιστορίας… Τα συμπεράσματα είναι εμφανή… Πρόκειται για αποφάσεις που υπαγορεύτηκαν από καραμπινάτη δουλοπρέπεια, και ως τέτοιες δεν υπηρετούν ούτε κατ’ ελάχιστον την αλήθεια και τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας…
Η πολιτική πρόκληση ωστόσο, είναι η ανάγκη να μετουσιωθεί αυτό το πλειοψηφικό ρεύμα της αποστροφής, σε ισχυρό πολιτικό ρεύμα, ικανό να διεκδικήσει ρόλο πρωταγωνιστικό στις εξελίξεις.
Δεν είναι εύκολη υπόθεση αυτό…
Μια τέτοια εξέλιξη θα πολεμηθεί… Θα υπονομευθεί… Απαιτεί πολιτικό προσωπικό αποφασισμένο να διαχειριστεί τις προκλήσεις της. Χρειάζονται επιτελεία που θα πρέπει να μελετήσουν σοβαρά τον βρώμικο ρόλο της Δυτικής συμμαχίας στην Ρωσοουκρανική σύγκρουση. Και χρειάζεται να την μελετήσουν γιατί η άμυνα της χώρας μας αυτήν την στιγμή είναι αιχμάλωτη των επιλογών και της βούλησης των διόλου έντιμων «συμμάχων» μας και στο δίλημμα «υποταγή ή κατάρρευση» η Ελλάδα θα πρέπει να απαντήσει δραπετεύοντας από το δίλημμα και όχι εγκλωβιζόμενη στις δολοφονικές παραμέτρους του. Όλα αυτά δεν είναι μια εύκολη και απλή διαδικασία. Συνδέονται με ευρύτερες ανατροπές τις οποίες οφείλουμε να διαχειριστούμε με σχέδιο και αυτοπεποίθηση.
Αυτή η πολιτική μεταστροφή, είναι ο αναγκαίος μονόδρομος εάν θέλουμε πραγματικά να σώσουμε την χώρα. Το δημόσιο χρέος στο τέλος του χρόνου θα ξεπεράσει τα 450 δις… Υπάρχει ανάμεσά μας άνθρωπος που πιστεύει σοβαρά ότι μπορεί να υπάρξει στρατηγική επιβίωση μέσα από την διαχείριση της δουλοπρέπειας;;;
Πολύ καλογραμμένο και τεκμηριωμένο άρθρο, το οποίο εξηγεί τα … αυτονόητα σε όσους δεν μπορούν/θέλουν να τα καταλάβουν. Αυτοί είναι είτε βλάκες, είτε οπαδοί (άνθρωποι χωρίς δική των κρίση).
Στην Ελλάδα, οι ψηφοφόροι ψηφίζουν κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα και είναι συνεχώς … δυσαρεστημένοι. Δεν κάνουν ποτέ τον κόπο να ψάξουν για κάποιο διαφορετικό (υπάρχουν πολλά), να δώσουν μία ευκαιρία και σε κάποιον άλλον. Δυστυχώς, ο “μικρός” δεν μπορεί να “τάξει”, να κάνει ρουσφέτια, πράγματα απαραίτητα για να πάρει ψήφο Έλληνος ψηφοφόρου, ο οποίος ψηφίζει στην συντριπτική του πλειονότητα βάσει τού ατομικού του συμφέροντος. Το κακό σε όλο αυτό είναι ότι τα μεγάλα δύο, άντε τρία, κόμματα γίνονται καθεστώς, εναλλάσσονται στην εξουσία, τής οποίας η νομή είναι η μόνη ιδεολογία των κι έτσι δεν αλλάζει τίποτε στην χώρα τής φαιδράς πορτοκαλέας.
Κύριε Κυριακόπουλε, εσείς καλά τα λέτε. Πόσοι άραγε προβληματίζονται διαβάζοντάς τα;