Του Κωνστ. Ζιαζιά, Επίτιμου Αρχηγού ΓΕΣ
«Νησί πικρό, νησί γλυκό, νησί τυραγνισμένο
κάνω τον πόνο σου να πω και προσκυνώ και μένω.
Εσύ της θάλασσας ρυθμός, ολάνθιστο κλωνάρι,
πώς σου μαδήσαν τ΄άνθια σου διπλοί, τριπλοί βαρβάροι.
Τι θλιβερά που σεργιανάν τριγύρω σου τα ψάρια
κι αντίχριστοι να παίζουνε την τύχη σου στα ζάρια.
Κουράγιο, μικροκόρη μας, που μας εγίνης μάνα
Ύμνος και Θρήνος της ζωής κι ανάστασης καμπάνα».
Θρηνεί και ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος , τον διαμελισμό της Μεγαλονήσου ……
Τον Ιούλιο του 1974 στην Κύπρο διεπράχθη μια από τις απεχθέστερες ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ σε βάρος του Έθνους των Ελλήνων.
Μια ακόμη εθνική τραγωδία με την θαλασσοφίλητη Κύπρο να παίρνει τη θέση της, και χωρίς ίχνος υπερβολής, δίπλα στον εθνικό οδυρμό του 1453 και στα ματωμένα χώματα του 1922.
Σημερα η Κύπρος θυμάται και τιμά όλους όσοι υπερασπίστηκαν την πατρίδα εναντίον του Τούρκου εισβολέα το 1974
Χιλιάδες οι νεκροί, εκατοντάδες οι αγνοούμενοι της κυπριακής τραγωδίας.
Στην Κύπρο το 1974, υπήρξαν πολεμιστές που έγραψαν ιστορία…Στρατιώτες, νέα παιδιά που μόλις είχαν απολυθεί και επέστρεψαν στις μονάδες για να υπερασπιστούν τη γη τους…………Στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων ,που τίμησαν τη στολή τους και δεν υποχώρησαν ούτε ένα πόντο πίσω από τις θέσεις τους… ΣΤΕΛΕΧΗ ΜΑΣ που έδωσαν όρκο “να μην ξεφτιλιστούμε, δεν θα περάσουν”……Δυστυχώς τις θύρες τις είχαμε ανοίξει εκ των έσω…….
Τιμουμε σημερα τους ΗΡΩΕΣ που κοίταξαν τον θάνατο στα μάτια και έμειναν αλύγιστοι μέχρι και την τελευταία τους πνοή, πιστοί στον όρκο που έδωσαν στην πατρίδα .
Κλίνουμε σε αυτούς σήμερα ευλαβικά το γόνυ και καταθέτουμε τον σεβασμό που αρμόζει στη θυσία και την προσφορά τους προς την πατρίδα.
Δόξα και τιμή σε όλους όσοι πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της ελευθερίας. Δόξα και τιμή στους ήρωες της Κύπρου ……
Οι Ανώνυμοι Έλληνες και Κύπριοι στρατιώτης, που πολέμησαν στη Κύπρο απροστάτευτοι, μόνοι εναντίον όλων ,χρήζουν απόδοσης των μέγιστων τιμών και αποκατάστασης ……
Η θυσία των Ελλήνων και Κύπριων αγωνιστών στα πεδία μαχών της μεγαλονήσου, που τίμησαν την σημαία επιτελώντας στο ακέραιο το εθνικό τους καθήκον, προασπίζοντας τα ιερά και τα όσια του ελληνισμού, αποτέλεσε και θα συνεχίσει να αποτελεί στο διηνεκές, φωτεινό φάρο για όλους, λειτουργώντας ως εφαλτήριο εθνικής αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας.
Στην Ελλάδα πονάμε κάθε φορά που αντιλαμβανόμαστε τις ιστορικές ευθύνες απέναντι στην καταστροφή που έγινε στην Κύπρο…………..
Από το 1974 μέχρι σήμερα, συνέπεια των γεγονότων της εισβολής δημιουργήθηκε στην πολιτική ελίτ της Ελλάδος ένα φοβικό σύνδρομο που οδήγησε στην υιοθέτηση μιας πολιτικής κατευνασμού και διαύλων επικοινωνίας υπό οποιαδήποτε περίσταση. Η πολιτική αυτή, εκλαμβάνεται από την Τουρκία ως ένδειξη αδυναμίας με συνέπεια την πρόκληση μια σειράς κρίσεων (1978, 1987, 1996,2020) όπου προσπάθησε να προωθήσει τις επιδιώξεις στο Αιγαίο. Στην Ελλάδα δημιουργήθηκε η σχολή σκέψεις που θέλει τον διάλογο και την επίτευξη ενός θεωρούμενου “έντιμου συμβιβασμού” με την Τουρκία μέσω της προσφυγής στην Χάγη πράγμα που στην πράξη αποδεικνύεται ουτοπικό. Όταν η Ελλάδα ως χώρα δηλώνει από το 1974 ότι δεν διεκδικεί τίποτα και η Τουρκία πλέον θέτει ζητήματα θαλάσσιας και εδαφικής κυριαρχίας στο Αιγαίο τότε τι ακριβώς διάλογος μπορεί να γίνει; Όταν η Ελλάδα αναγνωρίζει ως διαφορά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και η Τουρκία θέτει τα προαναφερόμενα ζητήματα τότε σε τι ακριβώς θα συμφωνήσουμε για προσφύγουμε στην Χάγη. Εκείνο που πρέπει να γίνει κατανοητό στην Ελλάδα είναι το δεδομένο πως όταν μια χώρα θέλει να θεωρείται πυλώνας ασφάλειας και σταθερότητας στην περιοχή τότε αυτή η χώρα σε καμία των περιπτώσεων δεν διαπραγματεύεται ζητήματα της κυριαρχίας της σε διαιτητικά όργανα έστω και διεθνούς επιπέδου.
Η ανάσχεση της τουρκικής προκλητικότητας και επιθετικότητας πρέπει να γίνει κατά τρόπο ενιαίο από Ελλάδα και Κύπρο. Σαράντα οκτώ χρόνια από την γεγονότα του 1974 στην Κύπρο θα πρέπει να μας γίνει βίωμα ότι η Κύπρος αποτελεί τον προμαχώνα του Ελληνισμού. Αν πέσει Κύπρος τότε έπεσε και η Ελλάδα.. Είναι καιρός να εγκαταλειφθεί σε Ελλάδα και Κύπρο η πολιτική του κατευνασμού με την Τουρκία και να υπάρξει μια πιο ενεργητική πολιτική ανάσχεσης της . Πρέπει να γίνει βίωμα τόσο στους Έλληνες της Ελλάδας όσο και στους Έλληνες της Κύπρου ότι μέλλον τους και η επιβίωσή τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένο μαζί τους.
