Δρ. ΒΕΝΙΑΜΙΝ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑΝΟΓΛΟΥ (*)
Οι πρόσφατα επαναληφθείσες Ελληνοτουρκικές άτυπες διερευνητικές συνομιλίες, μετά την 5ετή διακοπή τους (2016-2020), αλλά και η συνάντηση στις 15 Απριλίου του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών κ. Δένδια με τον ομόλογό του κ. Τσαβούσογλου στην Άγκυρα, της οποίας προηγήθηκε συνάντησή του με τον Τούρκο Πρόεδρο, καταδεικνύουν ότι στήνεται εσπευσμένα ένα διπλωματικό «θέατρο», για να συγκαλυφθεί το χάσμα απόψεων που υφίσταται, επί της ουσίας, στα θέματα της κυριαρχίας και κατανομής ζωνών κυριαρχικών δικαιωμάτων και δικαιοδοσίας, μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας σε όλες τις παρακείμενες θάλασσες αλλά και στα θέματα της ασφάλειας.
Η Ελλάδα επιδιώκει να επιδείξει την συμπεριφορά του «καλού παιδιού», όπως συνήθως, προς τους Ευρωπαίους και Νατοϊκούς εταίρους και συμμάχους της, ώστε να μην χρεωθεί την ευθύνη του μη διαλόγου και να μπορεί να απαιτεί (ουσιαστικά να επαιτεί) οικονομικές και άλλες κυρώσεις προς τον επιθετικό γείτονά της, ώστε αυτός να συμμορφωθεί προς την διεθνή νομιμότητα. Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι η στάση του κ. Δένδια, μέσα στην Άγκυρα, ήταν γενναία και σταθερή και τα όσα εξέθεσε απαντώντας στον κ.Τσαβούσογλου ήταν τεκμηριωμένα!
Το σταδιακό ξετύλιγμα της νέας πολιτικής του Προέδρου Μπάιντεν, το ενεργειακό παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο, η άτυπη αλλά κρίσιμη πενταμερής διάσκεψη για το Κυπριακό, η εξελισσόμενη άκρως επικίνδυνη αντιπαράθεση για την Ανατολική Ουκρανία-Κριμαία μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, αλλά και το πολύπτυχο Ισραήλ-Ιράν-Ιράκ-Συρίας-Κούρδων, αποτελούν τις εκρηκτικές συνιστώσες μίας άκρως επιβαρυμένης κατάστασης, με υψηλή επικινδυνότητα παγκόσμιας κλίμακας και όχι μόνο περιφερειακής.
Σε κεντρικό ρόλο ταραξία και επίδοξου αναθεωρητή του status quo, βρίσκεται βέβαια η Τουρκία, με τον προκλητικό, θρασύ και μεγαλομανή ηγέτη της, ο οποίος, σχοινοβατώντας μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, μεταξύ Ευρώπης και Ευρασίας, μεταξύ του Ισλαμικού κόσμου του οποίου ορέγεται την ηγεσία (απέναντι στη Δύση), προσπαθεί να προσπορισθεί πολύπλευρα οφέλη, χωρίς να νοιάζεται για το Διεθνές Δίκαιο, για την ευημερία και το αληθινό συμφέρον του λαού του, για την διεθνή ειρήνη, την καλή γειτονία και την σταθερότητα, για τα ανθρώπινα δικαιώματα των ίδιων των Τούρκων, που τους κρατάει σε αυταρχικό και αντιδημοκρατικό Μεσαίωνα (ιδίως τους Κούρδους, τις Τουρκάλες και το όποιο, μικρό πια ποσοστό, των φιλοδυτικών ή προοδευτικών Τούρκων).
Από την Κύπρο, το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, μέχρι την κατεχόμενη Βορειοδυτική Συρία και το Βόρειο Ιράκ, την διχασμένη Λιβύη, την Αρμενία και τη Σομαλία, κινείται με απειλή ή χρήση βίας, με δέλεαρ οικονομικές δοσοληψίες και οτιδήποτε άλλο έχει, με διακηρυγμένο στόχο να καταστήσει την Τουρκία μία νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία και να γίνει η 5η μεγαλύτερη δύναμη παγκοσμίως!
Ως μικρομέγαλος, αγνοεί τις ιστορικές νομοτέλειες και ήδη φέρνει το λαό του στην φτώχεια και στον άκρατο εθνικισμό, ως αντίδοτο, κλεισμένος ο ίδιος στα πολυτελή παλάτια του!
Έχοντας την ατυχία ως Έλληνες να έχουμε έναν τόσο πλεονέκτη, πονηρό και επικίνδυνο γείτονα, πρέπει να διδαχθούμε από το πρόσφατο και απώτερο παρελθόν, τουλάχιστον των 200 τελευταίων ετών του Νεοελληνικού Κράτους, και όχι να λησμονούμε τις τραγωδίες, τα τουρκικά ήθη της εξουσίας και να τρέφουμε «ευσεβείς πόθους»!
Όταν έργω και λόγω μας απειλούν και μας καθυβρίζουν (ακόμη και τους νεκρούς προγόνους μας που οι δικοί τους πρόγονοι γενοκτόνησαν), όταν αρνούνται ρητές και παγκοσμίως αποδεκτές διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου, όταν θέλουν παρανόμως να αναθεωρήσουν πολυμερείς Διεθνείς Συνθήκες και να αλλάξουν τα μεταξύ μας σύνορα, αφαιρώντας χώρο ελληνικής κυριαρχίας στα νησιά, στη θάλασσα και στην Κύπρο, όταν προετοιμάζουν μειονοτική υποκίνηση και αυτονομία στη Θράκη μας, όταν υποσκάπτουν τα ελληνικά συμφέρονται όπου τα συναντήσουν (Αλβανία, Σκόπια, Λιβύη, Αίγυπτος), τότε, το μόνο που πρέπει να κάνουμε (και δυστυχώς το έχουμε αμελήσει και τώρα τρέχουμε να το πράξουμε με άδηλο χρονικό ορίζοντα), είναι να αναπτύξουμε την στρατιωτική μας ικανότητα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να είναι πλήρως αποτρεπτική κάθε επιβουλής από τον τουρκικό ιμπεριαλισμό και επεκτατισμό! Μετά από 62 γύρους διερευνητικών επαφών, και πολλές άλλες προσπάθειες στο παρελθόν, οι εκατέρωθεν θέσεις είναι απόλυτα γνωστές, και είναι προφανώς αγεφύρωτες. Εκτός αν σκεφτόμαστε να προβούμε σε υποχωρήσεις και να βάλουμε όσα θέλουν οι Τούρκοι στο τραπέζι του διαλόγου, για πολιτικό διάλογο χωρίς τους απαράβατους όρους του Διεθνούς Δικαίου!
Δηλαδή να δώσουμε «γην και ύδωρ»! Οι διεθνείς πιέσεις πιθανώς εκεί κατατείνουν, γι’ αυτό και η τόση εμμονή στον διάλογο…! Σε μας εναπόκειται να αντισταθούμε στις άμεσες και έμμεσες πιέσεις για να διασφαλίσουμε τα νόμιμα και θεμιτά δικαιώματά μας στο ιστορικό μας Αρχιπέλαγος και τις άλλες θάλασσες όπου φθάνουν νόμιμα οι θαλάσσιες ζώνες των νησιών μας. Και βέβαια να διασφαλίσουμε τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας στις θαλάσσιες ζώνες της και της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελληνοκυπρίων στην διακυβέρνηση της Μεγαλονήσου.
Τέλος, να αξιοποιήσουμε τους θετικούς για μας συσχετισμούς με γείτονες όπως η Αίγυπτος, το Ισραήλ και άλλες Αραβικές χώρες, αλλά και με τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, όπου όμως οι συνεχείς υποχωρήσεις μας και αντιφάσεις μας, έστω στο διαδικαστικό επίπεδο, απομακρύνουν την οφειλόμενη στήριξη, λόγω προφανούς ένδειξης της αμφιθυμίας και διστακτικότητας μας. Εδώ, οι συνέπειες των «κατευναστικών» και υποχωρητικών απόψεων είναι καταστροφικές!
Με δεδομένο το παραπάνω πλαίσιο, ο μόνος ρεαλιστικός λόγος για «διερευνητικές» περιπλανήσεις και πολιτικές διαβουλεύσεις και συναντήσεις, είναι να ολοκληρώσουμε τάχιστα τις εξοπλιστικές μας προμήθειες και να εξοικειωθούμε με τα νέα οπλικά μέσα, χωρίς να υποβαθμίζουμε βέβαια την ήδη υπάρχουσα στρατιωτική ικανότητά μας που δεν είναι αμελητέα! Και βέβαια, όσο συζητάμε, να προωθήσουμε θεσμικά μέτρα εκσυγχρονισμού και επέκτασης των θαλασσίων δικαιωμάτων μας, ως αντίβαρο στην παράνομη και ανυπόστατη τουρκολιβυκή «οριοθέτηση» που διατηρεί αναλλοίωτη η Τουρκία αν και συζητά «διερευνητικά» μαζί μας! Κι ενώ το casus belli παραμένει με απίστευτη θρασύτητα και βαρβαρότητα, να μας απειλεί!
Μετά από 47 χρόνια τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, αυτό που οφείλουμε είναι στο Αιγαιακό Αρχιπέλαγος επέκταση στα 12 ν.μ. και κοινή μας οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών με την Κύπρο! Αφού δε, αποχωρήσει ο Αττίλας (με γνήσια διζωνική-δικοινοτική λύση), αποσυρθεί το casus belli άνευ όρων και το τουρκολιβυκό έκτρωμα, τότε να συζητήσουμε για εθελούσιες ρυθμίσεις μας στο Ανατολικό Αιγαίο (π.χ. 10 μίλια χωρική θάλασσα και διάδρομο «πλου διέλευσης»).
Ας μην ολιγωρήσουμε κι άλλο στην αξιοποίηση του Δικαίου της Θάλασσας, αν και έχουμε 15.200 χλμ ακτογραμμής και τα περισσότερα (227) κατοικημένα νησιά στην Ευρώπη!
Ας μην τους δώσουμε κι άλλη πρωτοβουλία των κινήσεων!
Ας σταματήσει η σταδιακή «Φινλανδοποίηση» της Ελλάδος…!
(*) Διεθνολόγος, Λέκτορας Νομικής Σχολής Α.Π.Θ. Πρόεδρος Περιφερειακού Συμβουλίου Κεντρικής Μακεδονίας
“Μακεδονία”
