Καθώς η σύγκρουση στην Ουκρανία έχει πλέον περάσει το όριο των έξι μηνών, οι φόβοι για έναν βίαιο πόλεμο φθοράς σε ένα ακίνητο μέτωπο έχουν πλέον εξελιχθεί σε μια σειρά επιτυχημένων αντεπιθέσεων από τις ουκρανικές δυνάμεις σε πόλεις που κατείχε η Ρωσία από την αρχή του πολέμου. Είναι πλέον δυνατό να φανταστούμε μια ουκρανική νίκη νωρίτερα από όσο περίμεναν πολλοί στη Δύση, και με τεράστιες γεωπολιτικές συνέπειες για την Ευρώπη και τον ευρύτερο κόσμο.
Ως παραμεθόριο κράτος, (σσ. βλέπε χάρτη) η Ουκρανία μπορεί να καθοδηγείται από γειτονικές δυνάμεις, αλλά το πεπρωμένο της διαμορφώνεται όλο και περισσότερο εντός των συνόρων της. Η πιθανότητα μιας πλήρως απελευθερωμένης Ουκρανίας που θα είναι υπεύθυνη για το στρατηγικό της πεπρωμένο απαιτεί αξιολόγηση της θέσης της στην ιστορία της γεωπολιτικής θεωρίας.
Η ικανότητα της Ρωσίας να διαχειρίζεται τις σχέσεις και να προβάλλει ισχύ σε όλη τη σφαίρα επιρροής της στην καρδιά της Ευρασίας μειώνεται. Ως εκ τούτου, πάνω από τριάντα χρόνια από την ανεξαρτησία της από τη Σοβιετική Ένωση, ο αγώνας της Ουκρανίας σηματοδοτεί μια διαχωριστική γραμμή της μετασοβιετικής εποχής σε μια από τις πιο σημαντικές γεωπολιτικά περιοχές του πλανήτη.
Η ιστορία της Ουκρανίας από γεωπολιτική προοπτική
Ο γεωγράφος και ιδρυτής της σύγχρονης γεωπολιτικής Χάλφορντ Μάκιντερ έθεσε περίφημα στη Θεωρία της Χάρτλαντ ότι
όποιος «κυβερνά την Ανατολική Ευρώπη διοικεί την Χάρτλαντ». Όποιος κυβερνά την Χάρτλαντ διοικεί την παγκόσμια Νήσο. Όποιος κυβερνά την παγκόσμια Νήσο διοικεί τον Κόσμο.»
Από τη δημοσίευση του άρθρου του Mackinder το 1904, η Ανατολική Ευρώπη έχει σε μεγάλο βαθμό περιέλθει σε δυτικό προσανατολισμό, με αξιοσημείωτη εξαίρεση τη Λευκορωσία ως ρωσικό εξάρτημα με ευρασιατική τάση και την Ουκρανία και τη Μολδαβία που προχωρούν προς την Δυτικά, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν σε μια κατάσταση γεωπολιτικού κενού. Οι εγγυήσεις ασφαλείας της Ουκρανίας είναι πιο ισχυρές από αυτές της Μολδαβίας, η οποία εξακολουθεί να κινδυνεύει από ρωσικές προκλήσεις στην Υπερδνειστερία, σε συνδυασμό με τη σταθερή υποστήριξη προς το ευθυγραμμισμένο προς το Κρεμλίνο Σοσιαλιστικό Κόμμα του πρώην προέδρου Igor Dodon.
Επιπλέον, πάνω από εκατό χρόνια μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του Mackinder Democratic Ideals and Reality, Δημοκρατικά Ιδανικά και Πραγματικότητα, η σύγκρουση μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας, και συνεπώς της Κεντρικής Ευρώπης και της Ρωσίας, έχει γίνει πιο διαχειρίσιμη προς όφελος και των δύο εθνών, αλλά αναμφισβήτητα ως εμπόδιο εθνών της Heartland όπως η Ουκρανία.
Η Γερμανία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει ακόμη το «πρόβλημα Ρωσία» σύμφωνα με τα λόγια του John Lough, το οποίο ευνοεί την ηπειρωτική ασφάλεια έναντι του ανταγωνισμού με τη Μόσχα και δίνει σημαντική έμφαση στον ρόλο που έπαιξε η Ρωσία στον καθορισμό του ρόλου της Γερμανίας στην Ευρώπη.
Έξι μήνες μετά, το πραγματικό «Zeitenwende», ή το σημείο καμπής όπως ανακοίνωσε ο καγκελάριος Scholz, εμφανίζεται στην Heartland πολύ πιο κοντά στην πρόσφατα ανακαταληφθείσα πόλη Izium παρά στους διαδρόμους εξουσίας στο Βερολίνο. Η Γερμανία έχει ακόμη σημαντικούς στόχους να επιτύχει καθώς επιδίδεται σε μια δραματική αναθεώρηση της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας, και οι επιτυχίες της Ουκρανίας στην αντεπίθεσή της μπορεί τελικά να αναγκάσουν το Βερολίνο να δράσει.
Η σύγκρουση στην Ουκρανία αποκάλυψε επίσης την αιώνια σημασία της Ευρασίας για τις φιλοδοξίες των αντίπαλων δυνάμεων. Ο Jeffrey Mankoff στο βιβλίο του Empires of Eurasia, Αυτοκρατορίες της Ευρασίας, υποστηρίζει ότι η μεταψυχροπολεμική Ευρασία είναι μια ήπειρος «λιγότερο από κράτη παρά απο περιοχές», όπου «μεγάλες, ισχυρές πολιτικές» και εξωτερικές δυνάμεις όπως η ΕΕ και οι ΗΠΑ μάχονται για επιρροή στα μικρότερα κράτη που έμειναν μεταξύ τους.
Αυτή η Heartland είναι ένα ανανεωμένο μεγάλο παιχνίδι κατάκτησης, με την κυριαρχία των κρατών να υπάρχει σε ένα «περιορισμένο και υπό όρους» επίπεδο σύμφωνα με τον Mankoff, όπως μαρτυρεί η αντίληψη του Πούτιν για την Ουκρανία.
Πριν από περισσότερο από έναν αιώνα, η εκτίμηση του ιστορικού Henry Adams ότι το βασικό πρόβλημα της Ευρώπης ήταν η Ρωσία εξακολουθεί να είναι αληθινή και οι προσπάθειες να διαμορφωθεί σταθερά η στρατηγική μοίρα της Ρωσίας είτε ως ευρωατλαντική είτε ως ευρασιατική δύναμη έχουν αποτύχει.
Ο Πούτιν έχει δείξει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον να επανεντάξει τα παλιά αυτοκρατορικά σύνορα στην Ευρώπη, της παλιάς Ρωσίας του Κιέβου, που από καιρό αποτελούν την καρδιά του ρωσικού πολιτισμού και ταυτότητας αντί να συγχωνεύσει τα κράτη της Κεντρικής Ασίας για να αντισταθμίσει την ΕΕ.
Η Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, (Eurasian Economic Union) που συχνά θεωρείται ως η απάντηση του Πούτιν στην ΕΕ, είναι περισσότερο μια πρακτική οικονομική διευθέτηση μεταξύ μακροχρόνια συμμαχικών κρατών παρά ένα ιδεολογικό στήριγμα ή έργο που διαμορφώνει συνέχεια για το Κρεμλίνο.
Η πιο κρίσιμη αλλαγή από την εποχή του Mackinder είναι ο ρόλος της Κίνας στην Ευρασία, με τη Ρωσία να παίζει το ρόλο του κατώτερου εταίρου σε όλα σχεδόν τα σημαντικά ζητήματα, με επικεφαλής το Πεκίνο, παρά το γεγονός ότι εμπλέκεται σε μια σχέση χωρίς όρια.
Ομοίως, ο ρόλος της Ρωσίας ως ενός εγγυητή ασφαλείας στον Καύκασο, μια κομβική περιοχή στο σταυροδρόμι πολλών πρώην αυτοκρατοριών, δοκιμάζεται επίσης λόγω των ενεργειών της στην Ουκρανία. Η ικανότητα της Ρωσίας να χρησιμοποιήσει τον ηγετικό της ρόλο σε οργανισμούς συλλογικής ασφάλειας σε όλη τη σφαίρα επιρροής της, όπως ο CSTO, (Collective Security Treaty Organization, Οργανισμός Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας) μειώνεται, αναγκάζοντας άλλες δυνάμεις από την Κίνα μέχρι την Τουρκία και τις ΗΠΑ να κάνουν εισβολές.
Στην Ανατολική Ευρώπη, η επιρροή της Ρωσίας παραμένει ισχυρή από άποψη πολιτισμού και ταυτότητας, αλλά αδύναμη όσον αφορά τις προοπτικές οικοδόμησης συμμαχιών και οικονομικής ανάπτυξης σε σύγκριση με την ΕΕ. Αυτό συμβαίνει στη Σερβία, έναν μακροχρόνιο σύμμαχο της Ρωσίας με σλαβικές ρίζες που ακολουθεί μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική καθώς αναζητά επενδύσεις από την Κίνα και, επίσης, ένταξη στην ΕΕ.
Στην Ουκρανία, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί Ρώσοι με μακροχρόνιες συνδέσεις με τη Μόσχα, υπάρχει ευρεία λαϊκή υποστήριξη σε όλες τις περιοχές από τα πολωνικά σύνορα μέχρι το Ντονμπάς για μια ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και στρατηγική προοπτική. Ως εκ τούτου, η Ουκρανία μπορεί να υπάρχει φυσικά στον αμφισβητούμενο χώρο της Heartland, αλλά τώρα είναι όλο και πιο κοντά ιδεολογικά, στρατιωτικά και στρατηγικά με τους γείτονές της στη Δύση.
Ο πόλεμος του Πούτιν στην Ουκρανία απλώς επιτάχυνε αυτήν την τάση, προκαλώντας τις ίδιες απειλές που φανταζόταν με την επέκταση του ΝΑΤΟ καθώς η Σουηδία και η Φινλανδία πρόκειται τώρα να ενταχθούν στη συμμαχία. Έτσι, η Heartland είναι πιθανό να γίνει όχι απλώς αδιαμφισβήτητη, αλλά να δεσμευθεί βάση συνθήκης με θεσμούς υπό την ηγεσία της Δύσης, οι οποίοι θεσμοί θεωρούνται από τον Πούτιν ως υπαρξιακές απειλές για την επιβίωση της Ρωσίας.
Για την Πολωνία και τα κράτη της Βαλτικής, η Ουκρανία παραμένει η Heartland της Ευρώπης ως ένας αμφισβητούμενος χώρος μεταξύ δύο ανταγωνιστικών μπλοκ, της ΕΕ και της Ρωσίας, που είναι ζωτικής σημασίας για τη δύναμη κάθε αντίπαλης πλευράς και για την έκφραση των αξιών της.
Αντίθετα, η Γαλλία, η Γερμανία και άλλα δυτικοευρωπαϊκά κράτη εξακολουθούν να θεωρούν την Ουκρανία ως ένα περιφερειακό κράτος που εντάσσεται στο επόμενο κύμα διεύρυνσης της Ευρώπης, ένα κράτος του οποίου η ενσωμάτωση δεν είναι κρίσιμη για την επιτυχία και την ευημερία τους, αλλά μάλλον αναζητούν ένταξη για την ίδια την Ουκρανία ως κράτος.
Η Ουκρανία παραμένει ένα αναλώσιμο ζήτημα ασφάλειας για κράτη όπως η Γαλλία που έχουν φιλοδοξίες να επαναπροσδιορίσουν τον ευρωπαϊκό πυρήνα και να εμπλακούν σε προβολή ισχύος σε άλλες περιοχές όπως η Αφρική και ο Ινδο-Ειρηνικός.
Για τη Γαλλία και τη Γερμανία, η Ουκρανία δεν είναι ακόμη ένα «νέο Βερολίνο» που στέκεται στην πρώτη γραμμή της ελευθερίας, αλλά ένα υποψήφιο μέλος ενός ολοκληρωμένου ευρωπαϊκού πυρήνα που εξακολουθεί να είναι ανοιχτός να συμπεριλάβει τη Ρωσία ως σημαντικό οικονομικό εταίρο.
Τα κράτη της Βαλτικής και η Πολωνία βλέπουν διαφορετικά την Ουκρανία ως το τελευταίο προπύργιο ελευθερίας λόγω της γεωγραφίας και της θέσης της στην Heartland, κάτι που απηχούσε και η Φινλανδή πρωθυπουργός Sanna Marin σε πρόσφατη ομιλία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Οι δυτικοί σύμμαχοι γείτονες της Ουκρανίας στην Heartland βλέπουν δικαίως το Κίεβο όχι ως πιόνι στη γεωπολιτική σκακιέρα χωρίς αντίκρυσμα, αλλά μάλλον ως κύριο παίκτη, που αξίζει τον ηγετικό του ρόλο.
Ο Μελλοντικός Προσανατολισμός της Ουκρανίας
Στα περισσότερα από 100 χρόνια από τότε που ο Mackinder διατύπωσε για πρώτη φορά τη θεωρία του, η Ουκρανία έχει περάσει από την Heartland στην αυτοκρατορική περιφέρεια και απο συνοριακό, σε κράτος πρώτης γραμμής. Σε αντίθεση με τους προηγούμενους πολέμους, η κατάκτηση του ουκρανικού εδάφους για υλικό πολιτικό όφελος είναι λιγότερο σημαντική από την άμυνα αυτής της επικράτειας και τα διακυβεύματα που εμπλέκονται για την προβολή ισχύος και αξιών στον 21ο αιώνα.
Η Ουκρανία είναι ένας φύλακας της Ευρώπης, ένας βασικός δείκτης για το πού πηγαίνει η ήπειρος και πώς θα ανταποκριθούν οι καθιερωμένες δυνάμεις στην Ευρώπη, καθώς και εκείνες με αυτοκρατορικές κληρονομιές. Από την εισβολή της Ρωσίας στις 24 Φεβρουαρίου, η Ουκρανία έχει αποδειχθεί ότι είναι ένα αποφασιστικά ευρωπαϊκό κράτος που αγωνίζεται για τις ευρωπαϊκές αξίες με έναν προσανατολισμό που διαφέρει σημαντικά από αυτόν της Μόσχας. Ωστόσο, από τη φύση της γεωγραφίας της, θα χρειαστεί χρόνος για να γίνει πλήρως αποδεκτή η Ουκρανία ως ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος που ανήκει σταθερά στην ευρωπαϊκή οικογένεια των εθνών.
Η Ουκρανία δεν είναι αποδιοπομπαίος τράγος για τα δεινά της ΕΕ, αλλά παρέχει ηθική σαφήνεια για το μπλοκ και υπενθύμιση της σημασίας της διεύρυνσης για την αναζωογόνηση της βασικής του αποστολής. Λίγα έθνη ήταν τόσο καθοριστικά όσο η Ουκρανία στην εξουσία των ανταγωνιστικών, γειτονικών δυνάμεων τόσο τον 20ο όσο και τον 21ο αιώνα. Καθώς η σύγκρουση συνεχίζεται, είναι επίσης επιτακτική ανάγκη για την ανάπτυξη και τον μελλοντικό προσανατολισμό της Ουκρανίας η επικράτειά της να μην θεωρείται, πλέον, ως συνοριακή περιοχή στον μετασοβιετικό χώρο.
Ενώ αυτό μπορεί να είναι σημαντικό για την τοποθέτησή της στο ιστορικό πλαίσιο, στην παρούσα σύγκρουση, συνεχίζει να υποβάλλει την Ουκρανία στην μετα-αυτοκρατορική περιφέρεια που σύμφωνα με τον Πούτιν δεν είναι πλήρως κυρίαρχη αλλά υπό όρους μέλος ενός νεφελώδους εγγύς εξωτερικού.
Επιπλέον, η έννοια του να είσαι μετασοβιετικός έχει πολλές διαφορετικές ερμηνείες και προοπτικές και συχνά ορίζεται από τη Μόσχα ή τη Δύση, αναλόγως, για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους στρατηγικούς υπολογισμούς και τα εθνικά τους συμφέροντα σε έναν αμφισβητούμενο χώρο. Η Ουκρανία είναι πλέον σε θέση να διεκδικήσει και να επαναπροσδιορίσει τι σημαίνει να είσαι μετασοβιετική και να εξάγει την εκσυγχρονισμένη αντίληψή της για την περιοχή της Heartland της στην άλλη πλευρά της Ευρώπης καθώς δεσμεύεται με τις Βρυξέλλες για την ένταξη στην ΕΕ.
Όπως έχουν αναγνωρίσει από καιρό κορυφαίοι γεωπολιτικοί στοχαστές, η Ουκρανία είναι πολύ σημαντική και πολύ σπουδαίο μέλος της Heartland για να αποτύχει πολιτικά ή στρατηγικά. Όπως αποκάλυψαν οι τελευταίοι μήνες, η Ουκρανία δεν δείχνει σημάδια αποτυχίας και είναι καιρός η Δύση να εξετάσει τις συνέπειες μιας ουκρανικής νίκης για την υπάρχουσα τάξη ασφαλείας στην Ευρώπη. Δεδομένης της δυσεπίλυτης δύναμης του ουκρανικού σχεδίου και του λαού της, δεν είναι πρωτοφανές να πιστεύουμε ότι η Ουκρανία κάποια στιγμή θα οδηγήσει σε συζητήσεις για το μέλλον της Ευρώπης.
Πριν από εκατό και πλέον χρόνια, αυτό που ο Mackinder δεν έλαβε υπόψη στην αρχική του ανάλυση ήταν μια Ουκρανία που υπήρχε ως κράτος-heartland μιας αποδυναμωμένης και απομονωμένης Ρωσίας, με την ουκρανική ταυτότητα και θέληση για μάχη να είναι πολύ ισχυρότερη από αυτή του μεγαλύτερου γείτονά της.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη γεωπολιτική εξέλιξη προς όφελος της Ουκρανίας, καθιστώντας την Ουκρανία heartland όχι μόνο γεωγραφικά αλλά και πνευματικά ως ηγέτiδα μιας ηθικής υπόθεσης ικανής να επαναπροσδιορίσει τον πυρήνα της Ευρώπης και να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις στην Ευρασία.
*Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο ανήκουν μόνο στους συγγραφείς και δεν αντικατοπτρίζουν απαραιτήτως αυτές του Geopoliticalmonitor.com
** Η επιλογή των εικόνων είναι των Ανιχνεύσεων.
