Gökhan Bacık
ahvalnews.com
Η θεωρία σχετικά με το θέμα καθιστά σαφές ότι ο ισλαμισμός είναι αναγκασμένος να μετατρέψει την Τουρκία σε πολεμικό κράτος. Αυτή η θεωρία δηλώνει ότι ο ισλαμισμός κανονικοποιεί την κατάσταση πολέμου, καθιστώντας τον μόνιμο χαρακτηριστικό.
Ένα δημοφιλές ρητό στην Τουρκία λέει ότι πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε με τους σεισμούς. Από πολιτική άποψη, αυτό σημαίνει να συνηθίσουμε τον πόλεμο.
Ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε σε πρόσφατη ομιλία του, πριν από τη συνάντησή του με τον Ρώσο Βλαντιμίρ Πούτιν την περασμένη Πέμπτη, ότι επιθυμούσε να πολεμήσει πιο ανοιχτά με τη συριακή κυβέρνηση. Σε αυτήν την ομιλία, προκάλεσε τον Πούτιν να κάνει στην πάντα στην επαρχία Idlib της Συρίας και να επιτρέψει στην Τουρκία και τη Συρία να πολεμήσουν μεταξύ τους, αποκαλύπτοντας τη διάθεση των τούρκων ιθυνόντων για πόλεμο.
Τα τελευταία τρία χρόνια, η Τουρκία επικέντρωσε την πολιτική της στη Ρωσία, γενόμενη, έτσι, επίμονη πηγή προβλημάτων για το μπλοκ του ΝΑΤΟ. Αυτό δεν έκανε κανέναν πιο ευτυχισμένο πέραν του Πούτιν. Ωστόσο, τις τελευταίες εβδομάδες, η Τουρκία έφθασε στο σημείο οι σύριοι αντιπρόσωποί της να στοχεύουν τους Ρώσους και να πολεμούν με τις ιρανικές πολιτοφυλακές και με την μαχητική ομάδα του Λιβάνου Χεζμπολάχ στο Idlib.
Αν αυτό σημαίνει ότι δεν είναι τίποτα άλλο από την καταδίκη για τη δολοφονία των στρατιωτών της, τότε η Άγκυρα έχει πραγματοποιήσει μια μεταστροφή και τώρα επιτρέπει στους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ να γνωρίζουν ότι είναι έτοιμη να προκαλέσει πόνο στη Ρωσία και τους συμμάχους της.
Το σημαντικό μέρος εδώ είναι ότι ούτε η Ρωσία ούτε το Ιράν ανέμεναν ποτέ ότι η Τουρκία θα έρθει εντελώς στις τάξεις τους πρόθυμα και μόνιμα. Οι σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και αυτών των δύο χωρών είναι επιφανειακές και βασίζονται κυρίως στον οικονομικό και πολιτικό ρεαλισμό.
Όμως, ακόμα χειρότερα για την Τουρκία, η Άγκυρα δεν κατάφερε να πείσει πλήρως τη Δύση με τις τελευταίες κινήσεις της. Η τουρκική εξωτερική πολιτική ακολούθησε μια σειρά zigzags για σχεδόν έξι χρόνια και το δυτικό μπλοκ είναι φυσικά ύποπτο σε μια πολιτική που δεν παραμένει σταθερή και μεταβάλλεται από τη μία μέρα στην άλλη.
Σε αυτό το σημείο η Τουρκία δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια απομονωμένη χώρα για τη Δύση.Εάν η Τουρκία παίξει με πρόθεση να καταστρέψει τον ρόλο της Ρωσίας, του Ιράν και της Χεζμπολάχ στη Συρία, θα λάβει φυσικά την ενθάρρυνση ορισμένων Δυτικών.Το πραγματικό πρόβλημα εδώ είναι ότι η Τουρκία δεν κατάφερε να συνειδητοποιήσει ότι οι προσπάθειές της να παίξει και με τις δύο πλευρές δεν είναι άμοιρες πολιτικού κόστους.
Τα άσκοπα ζιγκ-ζαγκ της Τουρκίας δεν έχουν γίνει χωρίς τίμημα και το κόστος για την οικονομία και την κοινωνία της χώρας έχει αυξηθεί.
Ένα κρίσιμο σημείο εδώ είναι η πολιτικοποίηση του στρατού. Φυσικά, οι ένοπλες δυνάμεις πρέπει να λογοδοτούν στην πολιτική διοίκηση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι πολίτες υπαγορεύουν την τακτική του στρατού.
Είναι ο υπουργός Άμυνας Hulusi Akar, πρώην επικεφαλής του γενικού επιτελείου των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, ο οποίος έχει εκ των πραγμάτων την εντολή για τον τουρκικό στρατό – όχι ως ηγέτης που θέτει την πολιτική του, αλλά ουσιαστικά ως διοικητής του.
Με άλλα λόγια, είναι ο Akar, πολιτικός ηγέτης, ο οποίος είναι επικεφαλής της επιχείρησης του τουρκικού στρατού στη Συρία.
Η κυβέρνηση προσπάθησε να καθιερώσει ένα νέο καθεστώς εκμεταλλευόμενη την αντιπαράθεση με το θρησκευτικό κίνημα του Gülen, το οποίο κατηγορεί ότι ενορχήστρωσε την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016.
Ο πόλεμος στη Συρία θα εξυπηρετήσει παρόμοιο σκοπό.Δεν πιστεύω ότι κάτι ανάλογο με το μιλιταριστικό, εθνικιστικό κύμα που διογκώνεται σήμερα στην Τουρκία, παρατηρήθηκε ακόμα και στις ημέρες του πολέμου της Τουρκικής Ανεξαρτησίας.
Είναι ζωτικής σημασίας να δούμε ότι αυτό το κύμα έχει δημιουργήσει μια νέα κοινωνία.Αυτό που είναι παράξενο είναι ότι άτομα από κάθε φατρία της Τουρκίας φαίνεται να έχουν προσχωρήσει στο νέο στρατιωτικό-ισλαμο-τουρκικό κύμα του Erdoğan: κάποιοι από τους θρησκευτικούς κύκλους που είναι θυμωμένοι με τον πρόεδρο εξακολουθούν να προσυπογράφουν τις θρησκευτικές του απόψεις, ενώ υπάρχουν κοσμικοί που εκτιμούν τις πολιτικές του κατά των μεταναστών.
Εν συντομία, η κοινωνία αποδέχθηκε ευχαρίστως αυτό το νέο κύμα.Υπήρχαν δύο μεγάλες παράμετροι που κράτησαν την Τουρκία, ευεξήγητα, σε λογική. Ένας από αυτούς, η εξωτερική πολιτική, έχει καταρρεύσει. Το άλλο είναι η οικονομία. Αλλά ενόψει του μεγάλου λαϊκιστικού κύματος του Ερντογάν, δεν πρέπει να προσφέρουμε υπερβολική πίστη στην οικονομική πραγματικότητα για να διατηρήσουμε το πλοίο σε πορεία.Είναι σαφές ότι ο Ερντογάν έχει χαρτογραφήσει έναν νέο προορισμό για την Τουρκία και δεν υπάρχει τίποτα για μας να κάνουμε παρά να περιμένουμε και να δούμε πού οδηγεί η πορεία του.
Μετάφραση: Παντελής Σαββίδης
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα αιφνιδιασθεί η Ευρωπαική Ένωση ,που ταλαιπωρείται εντονώτερα εδώ και δεκαπέντε μέρες από την Τουρκία και ότι μετά την συνάντηση στην Κων/πολη την Τρίτη 17 Μαρτίου με την Γερμανίδα καγκελάριο και τον Γάλλο Πρόεδρο” θα περιμένουν τον κ.Ερντογάν αμφότεροι στην γωνία” ,αν ”δεν τα βρούν” στο μεταναστευτικό.
Μέχρι και τον ‘άρχοντα”’ κ.Τραμπ θα παρακαλέσουν ,για να τον συνετίσει με οικονομικά μέτρα. Του το είπε εξάλλου παλαιότερα.
Εμάς πάντως ο κ.Ερντογάν θα μας ”υποσχεθεί ένα μπερντάκι” επειδή η κυβέρνησή μας του χάλασε τα σχέδια και τον ”κόντραρε στον Έβρο.
Κατά πως φαίνεται ”μπήκαμε στον χορό” μαζί με τον κορονο-ιό και με Θρακιώτισα Πρόεδρο της Δημοκρατίας από μεθαύριο ,αλλά και με δηλωμένη πια ομοψυχία και των ”προοδευτικών” δυνάμεων .οι οποίες όμως ”τρέμουν” μήπως ”τους καταπιεί” καμιά ακροδεξιά ,αν δεν επιλυθεί το μεταναστευτικό και μας πιέζει η Τουρκία.