του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Η παρακμιακή πολιτική της Αθήνας οδηγεί την Ελλάδα σε μια ήττα ιστορικών διαστάσεων.
Για να μην φανεί το μέγεθός της και υπάρξουν επιπτώσεις στο πολιτικό σύστημα, επιλέχθηκε η οδός της διολίσθησης.
Το κακό ξεκινά απο τον μεγάλο, σε ηλικία, όταν ζούσε, Καραμανλή με το πρακτικό της Βέρνης (1976). Ελλάδα και Τουρκία συμφωνούν να μην κάνουν έρευνες σε περιοχές που η Τουρκία αμφισβητεί. Πρόκειται για περιοχές ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
-Συνεχίζεται με το Νταβός, επι Ανδρέα Παπανδρέου, την επομένη της , υποτίθεται, ελληνικής νίκης σε εκείνην την αντιπαράθεση του 1987 που έφερε στα πρόθυρα στρατιωτικής ρήξης Ελλάδα και Τουρκία. Η Ελλάδα, μας είπαν, κέρδισε εκείνο το βράδυ διότι το τουρκικό πλοίο δεν θα παραβίαζε την ελληνική υφαλοκρηπίδα αλλά η κυβέρνηση οδηγήθηκε στο Νταβός όπου για πρώτη φορά η Τουρκία έθεσε το σύνολο των ε/τ , κατ αυτήν, διαφορών.
-Ακολουθεί η περίοδος Σημίτη όπου οι διολισθήσεις πήραν τη μορφή κανόνων. Ίμια (απώλεια εδάφους. Σε σοβαρές χώρες τέτοιες απώλειες τιμωρούνται με εξωβελσμό), Μαδρίτη (αναγνώριση ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας, Ελσίνκι (αναγνώριση θαλάσσιων συνοριακών διαφορών, εγκατάλειψη της πολιτικής ενίσχυσης των Ε.Δ. προς όφελος της διπλωματίας κα).
Αυτά και άλλα είναι η βάση των σύγχρονων διολισθήσεων που στις μέρες μας παίρνουν ακραίες μορφές.
-Αποχαρακτηρισμός, ως ποινικού αδικήματος, της αλιείας απο τουρκικά πλοία στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Το σκεπτικό, προφανώς, θα ήταν να υποβαθμιστεί το αδίκημα για να μην απασχολεί την Αθήνα ένα, ακόμη, πρόβλημα.
Αποφασιστική διεκδίκηση, απο πλευράς, Τουρκίας της Γαλάζιας Πατρίδας ανοικτά της Κρήτης. Αναγνωρίζουν στο νησί μόνο χωρικά ύδατα με τους κυβερνώντες να κάνουν, απλώς, διαβήματα. Η περίπτωση παρενόχλησης του ερευνητικού πλοίου δείχνει ότι η Ελλάδα δεν υφίσταται ως ανεξάρτητη, κυρίαρχη οντότητα.
-Αδυναμία αντιμετώπισης του τουρκικού casus belli.
-Εγκατάλειψη του ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου. Ο Ράμα ασχημονεί επι των Ελλήνων βορειοηπειρωτών και η Αθήνα χαζεύει αμήχανα. Σε αντίθεση, και σε σύγκριση με το Κόσοβο και την υποστήριξη που παρέχουν η σερβική κυβέρνηση και οι Σέρβοι πολίτες στους ομοεθνείς τους.
-Παντελής εγκατάλειψη της Κύπρου.
-Εγκατάλειψη των δικαιωμάτων του Πατριαρχείου αλλά απαίτηση να τηρεί σκληρή στάση.
Η κίνηση του Ελπιδοφόρου να συμμετάσχει στην τουρκική εκδήλωση στις ΗΠΑ ήταν απαράδεκτη λόγω της συμμετοχής του κατοχικού ηγέτη. Διαφορετικά, στον Ερντογάν το Πατριαρχείο και οι ομογενείς της Κωνσταντινούπολης βρήκαν υποστήριξη στα αιτήματά τους. Στα περισσότερα, όχι σε όλα, για να είμαστε ακριβείς. Και ό,τι πέτυχαν, το πέτυχαν μόνοι η με την καλή θέληση τους Ερντογάν. Ρωτήστε τους να σας πούν.
-Ενώ η ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση ύπαρξης της χώρας, η επιλογή φρεγατών καθυστερεί απαράδεκτα επικίνδυνα, χρονικά. Η δικαιολογία περί γραφειοκρατίας είναι μη αποδεκτή. Να αλλάξουν τις γραφειοκρατικές διαδικασίες.
-Η Ελλάδα δεν ξέρει τι θέλει. Καθυστερεί, εξίσου, επικίνδυνα η διαμόρφωση ενός εθνικού δόγματος και των θεσμών που θα το υποστηρίξουν.
Ένα φοβικό σύνδρομο έχει καταλάβει μια πολιτική ηγεσία ανέτοιμη να αντιμετωπίσει σκληρές καταστάσεις.
Ενώ η χώρα είναι γνωστό ότι απο τη μεταπολίτευση αντιμετωπίζει ρευστές καταστάσεις με την Τουρκία, οι πολιτικοί ηγέτες της, ιδιαιτέρως, απο τον Σημίτη και εδώ αγνοούν στοιχειώδη περί σκληρής ισχύος. Είναι εντελώς απροετοίμαστοι ενώ είναι βέβαιον ότι επι της θητείας των ως πρωθυπουργών μιας μορφής σοβαρή κρίση θα αντιμετωπίσουν. Ένα σχολείο υποψηφίων πρωθυπουργών που θα εκπαιδεύονται στην αντιμετώπιση κρίσεων είναι απαραίτητο.
Η φοβική αντίληψη έχει περάσει και στην κοινωνία η οποία σε οποιαδήποτε επισήμανση των διολισθήσεων, επαναλαμβάνει το ρεφρέν: τι θέλετε, να κάνουμε πόλεμο με την Τουρκία, για έναν βράχο, για τα πετρέλαια που θα τα εκμεταλλευτούν οι ξένοι, για τα ψάρια;
Ίσως, ακόμη και για την διεκδίκηση, απο πλευράς Τουρκίας, του Παρθενώνα κάτι θα έχουν να πουν.
Η διολίσθηση είναι επικίνδυνη. Έχει φθάσει σε επικίνδυνο σημείο. Και το σύστημα, γενικότερα, όχι μόνο το πολιτικό έχει αποφασίσει να την αποδεχθεί.
Προσωπικά, έχω πάψει εδώ και καιρό να αναφέρομαι στην ‘εννοια της πατρίδας. Δεν συγκινεί, πλέον, παρά ελάχιστους. Την θεωρούν αναχρονισμό. Υπάρχει, όμως, μια κρατική υπόσταση, τα δικαιώματα της οποίας βοηθούν στην επιβίωση ενός λαού (ούτε για έθνος μιλάω, πια). Η απεμπόληση αυτών των δικαιωμάτων θα δημιουργήσει σοβαρό υπαρξιακό πρόβλημα σ αυτήν την κρατική υπόσταση και στον λαό που εγκαταβιεί.
Αυτό θα έχει επιπτώσεις σε όλους μας. Δεν ενοχλεί ούτε αυτό;
Π.Σαβ
Εκείνο που μένει είναι και μια αίτηση στο σουλτάνο να μας δεχθεί σαν τμήμα της υπό ίδρυση νέας Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Δυστυχώς.
“Ενώ η ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση ύπαρξης της χώρας”
Από μόνες των οι ισχυρές ΕΔ δεν φτάνουν, αν δεν υπάρχει πολιτική βούληση για την χρήση των και προθυμία τού λαού να πολεμήσει για τα δίκαια τής πατρίδος του. Όπως κι εσείς διαπιστώνετε, τα δύο τελευταία δεν υπάρχουν, άρα οι ΕΔ είναι καλές μόνο για παρελάσεις.
” Ένα σχολείο υποψηφίων πρωθυπουργών που θα εκπαιδεύονται στην αντιμετώπιση κρίσεων είναι απαραίτητο”
Χα, χα, χα καλό. Θα δισάσκουν οι Σημίτης και Ροζάκης 🙂 🙂
Η ελληνόφωνες ηγεσίες, από την Μεταπολίτευση και μετά, έχουν πάρει τον δρόμο τής παράδοσης τής χώρας στην Τουρκία. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος τής περίτεχνης και καταστροφικής (για την Κύπρο) ανατροπής τής δικτατορίας κι επαναφοράς των παλιών, ήδη φθαρμένων πολιτικών, οι οποίοι φρόντισαν να εκπαιδεύσουν και τον λαό καταλλήλως. Δεν είναι τυχαία όλα αυτά.