του Παντελή Σαββίδη
Φωτογραφία: η Ιταλίδα ελληνίστρια, Andrea Marcolongo
Ως κύριο θέμα επιλέξαμε σήμερα στις anixneuseis.gr μια μετάφραση απο το ÉLÉMENTS συνέντευξης που αναφέρεται στο έργο δύο ελληνιστριών: της Ιταλίδα Andrea Marcolongo και της Γαλλίδας Louise Guillemot, οι οποίες έχουν δώσει μια σημαντική ανανέωση στην ελληνική κληρονομιά με γενναιόδωρη προσπάθεια και αστραφτερή ευφυΐα.
Την συνέντευξη στο περιοδικό παραχωρεί η Anne-Laure Blanc συγγραφέας παιδικών βιβλίων, μεταξύ άλλων και το “Ο Ηρακλής και οι δώδεκα άθλοι του”.
Είναι μια συνέντευξη την οποία αξίζει να διαβάσετε. Συμπυκνώνεται στο ερώτημα του περιοδικού: Γιατί πρέπει να αφυπνιστεί ο Όμηρος για να σώσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό; Και αυτά σε μια στιγμή που η Ευρώπη έχει χάσει τον προσανατολισμό της και στην Ελλάδα, πέραν της απώλειας προσανατολισμού με την βοήθεια και ηγετικών προσωπικοτήτων της χώρας, η πνευματική παραγωγή περιστρέφεται περί το μηδέν. Σε μια χώρα που, υποτίθεται, φέρει ως βαρύ φορτίο έναν πολιτισμό ο οποίος, ακόμη, και σήμερα σηματοδοτεί την πορεία μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας.
Χωρίς το πολιτισμικό στοιχείο της ταυτότητάς μας θα έχει δίκαιο ο κ. Μητσοτάκης που στον χαιρετισμό του στο βιβλίο του Μάρκ Μαζάουερ μίλησε για νεογέννητο έθνος- κράτος. Μια έξυπνη έκφραση που καλύπτει την θέση της “νεοελληνικής” (σε εισαγωγικά γιατί δεν ξέρω αν θέλει να ονομάζεται, έστω, και νεοελληνική) αποδομητικής ομάδας που πιστεύει πως το κράτος δημιούργησε το 1821 το έθνος. Δηλαδή ότι ήμασταν κάποιοι κατσαπλιάδες της περιοχής που οι ευρωπαίοι περιηγητές τους ονόμασαν Έλληνες επειδή ζούσαν στον τόπο αυτό. Και τους δημιούργησαν κράτος.
Με τέτοιες αντιλήψεις όχι, μόνο, εθνική συνείδηση δεν συγκροτείται αλλά, βεβαίως, το κράτος που δημιουργείται είναι της ποιότητας για την οποία επαίρεται ο κ. Μητσοτάκης και οι ομοϊδεάτες του. Αυτό που βιώνουμε καθημερινά με την επιβολή του ως αρίστου απο τους οπαδούς του κόμματος. Σήμερα της Νέας Δημοκρατίας, χθές άλλου και αύριο κάποιου άλλου.
Την ελληνική κοινωνία απο την συγκρότησή της σε νέο κράτος την διέτρεξαν διάφορες διαιρετικές γραμμές.
Η πρώτη, πριν, ακόμη, ξεσπάσει η Επανάσταση ήταν μεταξύ αυτών που ήθελαν μια οικουμενική Ελλάδα (Ρήγας Φερραίος) και εκείνων που επιθυμούσαν μια στενή, μικρή και “καθαρή” Ελλάδα (Κοραής).
Η “δεύτερη” μεταξύ αυτών που ήθελαν έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκ των έσω και ανάληψης της ηγεσίας της απο τους Έλληνες και εκείνων που προέκριναν την Επανάσταση σε ένα μικρό, ελεγχόμενο μέρος, όπου θα εξαντλείτο η δυναμική της.
Η τρίτη, μετά την έναρξη της Επανάστασης, ήταν μεταξύ αυτών που ήθελαν μια αυτόνομη και αυτοδύναμη ανάπτυξη (Κολοκοτρώνης και οι συν αυτώ) και εκείνων που ήθελαν την ένταξη στις, τότε, δυτικές δομές και την εξέλιξή της υπο την δυτική επιρροή (Μαυροκορδάτος).
Η τέταρτη ήταν μεταξύ της ομάδας που συσπειρώθηκε περί τον Όθωνα και των συνταγματιστών.
Η πέμπτη μεταξύ αυτών που υποστήριζαν την Μεγάλη Ιδέα και την ένταξη του συνόλου του ελληνισμού στο νέο ελληνικό κράτος και των οπαδών της μικράς, εντίμου Ελλάδος.
Η έκτη μεταξύ Βενιζελικών και Βασιλικών.
Και μετά το 1936, η έβδομη μεταξύ δεξιάς και αριστεράς. Μια διαίρεση που ταλάνισε τον ελληνικό λαό μέχρι πριν λίγα χρόνια.
Σήμερα έχουμε μια έβδομη διαίρεση, μεταξύ αυτών που υποστηρίζουν την εθνική συνέχεια των Ελλήνων, απο την αρχαία εποχή ως σήμερα, και εκείνων που πιστεύουν πως ο ελληνισμός, ως εθνότητα, δημιουργήθηκε μετά την συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους.
Αυτή η- τελευταία- διαχωριστική γραμμή είναι οριζόντια. Διατρέχει όλα τα κόμματα.
Και το ερώτημα είναι τι συσπειρώνει τον κόσμο στις κομματικές παρατάξεις; Ποιό είναι το κοινό στοιχείο των κομμάτων; Υπάρχει ή τα κόμματα είναι το προκάλυμμα, η επίφαση μιας, ουσιαστικά, ανύπαρκτης δημοκρατίας;
Διότι το κοινό χαρακτηριστικό όσων συσπειρώνονται στα κόμματα θα είναι ή η μαρξιστική άποψη ότι η οικονομία είναι η σε τελευταία ανάλυση καθοριστική ή το εποικοδόμημα, ο πολιτισμός, για τους μη μαρξιστές. Και στον πολιτισμό το κυρίαρχο στοιχείο είναι η αίσθηση της ταυτότητας. Ποιοί είμαστε.
Ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο είναι το κριτήριο της συσπείρωσης των πολιτών, σήμερα, στα κόμματα.
Αλλά, τότε, τι είναι;
Διαβάστε το κείμενο, θα το βρείτε ενδιαφέρον.
