του Σεραφείμ Μηχιώτη
Ε(θελοντής)Μ(ακράς)Θ(ητείας) ο οποίος επιλέγει, δημοσίως τουλάχιστον, να κρατήσει την ανωνυμία του, στην οικεία ανάρτησή του από το «Militaire, διεκδικεί τη δική του παρουσίαση του θέματος των συναδέλφων του ΕΜΘ, πτυχιούχων ΑΕΙ, και «το παιχνίδι της διελκυνστίδας» που συνυφαίνεται σχετικώς…
Αρχίζοντας από την αρχή του δικαιώματος καθενός, συνεπώς και κάθε στρατιωτικού, να βελτιώνει συνεχώς το επίπεδό γνώσεών του αποκτώντας και τους σχετικούς τίτλους σπουδών, όπου προβλέπονται, άλλο τόσο είναι προφανές ότι τέτοιες προσωπικές γνώσεις, οι οποίες μεταφράζονται και σε ατομικές δεξιότητες, θα πρέπει να αντιστοιχίζονται –κατά το δυνατόν- και στο σταδιοδρομικό πεδίο, σε σύμφυτο αντικείμενο εργασίας γιά το οποίο ο καθένας απασχολείται στον εργασιακό του βίο.
Mε πρόδηλο, προφανώς, ότι οι απαιτήσεις του εκάστοτε αντικειμένου εργασίας είναι αυτές που καθορίζουν και τις απαιτήσεις των απασχολουμένων σε εγγράμματες γνώσεις που κατοχυρώνονται σε τίτλους σπουδών και όχι σε αντίστροφη βάση.
Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος, ώστε να μην υπάρχουν στην κοινότητα εργαζόμενοι που είτε υποαπασχολούνται ως εργαζόμενοι, είτε υπεραπασχολούνται, σε σχέση με το καθηκοντολόγιο (job description) της θέσης τους. Δηλαδή να υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις, ώστε και οι πρώτοι να απασχολούνται με δημιουργικότητα και αποτελεσματικότητα και οι δεύτεροι να αποδίδουν στην αποστολή τους, δίχως άγχη και «εντατικοποιίηση», όπως συνηθίζεται να λέγεται.
Τί, από τα προηγούμενα, αδυνατεί άραγε να αντιληφθεί ο ΕΜΘ που αρθρογραγεί από το «Militaire», με αφορμή τον πρόσφατως ψηφισθέντα Νόμο 5018/2023 του ΥΠΕΘΑ, έναντι του οποίου τοποθετείται κατ’ αρχήν θετικά, καθώς με αυτόν θεσπίζεται ότι οι ΕΜΘ θα εξελίσσονται μέχρι το βαθμό του Υπολοχαγού, αποστρατευόμενοι ως Λοχαγοί, αντιστοίχως δε γιά τους ομοιοβάθμους τους της ίδιας κατηγορίας του ΠΝ και της ΠΑ;
Πάντως,ο ίδιος ΕΜΘ, δεν παραλείπει να αναφέρει, ότι «αυτή η ομολογουμένως ευνοϊκή ρύθμιση για τους ΕΜΘ άφησε και αφήνει αδιευκρίνιστα από παράλειψη (;) ή από προχειρότητα κατά τη νομοθέτηση, τον τρόπο, τον χρόνο, τους όρους και τις προϋποθέσεις για να συμβούν όλα τα παραπάνω».
Στο σημείο αυτό, απαιτείται η επισήμανση γιά όσους δεν γνωρίζουν ασφαλώς την ουσία του θέματος και προκειμένου να κατανοηθεί επαρκώς και η ουσία όσων παραθέτει ο ίδιος ΕΜΘ, να εξηγηθεί εν συντομία η ουσία του ίδιου του θεσμού των ΕΜΘ.
Οι ΕΜΘ, αποτελούν το σχήμα μακροπρόθεσμης μονιμοποίησης των ΕΠ(αγγελματιλών).ΟΠ(λιτών) πενταετούς θητείας, οι οποίοι άρχισαν να προσλαμβάνονται στη δεκαετία του 1990, ώστε να αντιμετωπισθεί η διογκούμενη υστέρηση σε κληρωτούς Οπλίτες θητείας, συνεπεία της υπογεννητικότητος, σε ένα βήμα μετάβασης σε ημιεπαγγελματικό Στρατό. Εν συνεχεία τους παρείχετο δυνατότητα ανανέωσης αυτών των πενταετιών και τελικώς να μεταπέσουν σε ΕΜΘ.
Πέραν δε αυτού, ενδεχομένως εξ ίσου ή και περισσότερο, το πρόβλημα διευρύνθηκε και έγινε μέγα, συνεπεία των διαδοχικών μειώσεων του χρόνου της στρατιωτικής θητείας που κινείται πλέον στους εννέα μήνες, γιά καθαρώς ψηφοθηρικούς λόγους, των οποίων δεν αφίστανται όλες οι Κυβερνήσεις, αγνοώντας τις περί του αντιθέτου εισηγήσεις της Στρατιωτικής Ηγεσίας των ΕΔ. Και μάλιστα σε μία χώρα, όπως η Ελλάς, που έχει άμεση, οξεία επί το ορθότερο, ανάγκη εφεδρειών, γιά την αντιμετώπιση, σε δεύτερο στάδιο, της άμεσης, υπαρκτής γιά τη χώρα εξ Ανατολών απειλής.
Είχε προβλεφθεί επίσης δυνατότητα σε απολυόμενους Οπλίτες από τις ΕΔ, να αιτηθούν περαιτέρω παραμονή τους, ως βραχείας ανακατατάξεως, για κάποιο χρόνο.
Είναι, συνεπώς, προφανές, ότι, στην περίπτωση των ΕΜΘ, ομιλούμε για αναγκαίο μεν Στρατιωτικό Προσωπικό στη βάση της πυραμίδας των ΕΔ, σε επίπεδο των τριών Όπλων (ΣΞ, ΠΝ,ΠΑ), που δεν μπορεί, όμως, να συγκριθεί με αυτό των μονίμων στελεχών που αποφοιτούν από τις Ανώτατες παραγωγικές σχολές των τριών Κλάδων των ΕΔ (ΑΣΕΙ) και τις αντιστοιχες Ανώτερες Σχολές Υπαξιωματικών (ΑΣΣΥ)που εξελίσσονται αντιστοίχως μέχρι το βαθμό του Αντιστρατήγου και του Αντισυνταγματάρχη αντιστοίχως (όπως και στο ΠΝ και την ΠΑ), αναλαμβάνοντας θέσεις ευθύνης, αναλόγως με το φέροντα βαθμό και την προέλευσή τους.
Ο υπογράφων ΕΜΘ, αποφαίνεται, λοιπόν, ότι «η συγκεκριμένη νομοθετική παρέμβαση μπορεί να ικανοποίησε βαθμολογικά, ή κατά κάποιο τρόπο να χρύσωσε το χάπι στο μεγαλύτερο ποσοστό των ΕΜΘ, αλλά άφησε ακόμη μια φορά μετέωρους και εξόχως αδικημένους τους ΕΜΘ πτυχιούχους ΑΕΙ».
Για να επικαλεσθεί αμέσως εν συνεχεία: «Σε μια ακόμη νομοθετική ευκαιρία, στο παιχνίδι της διελκυστίνδας μεταξύ των αγκυλώσεων και του κριτηρίου του πτυχίου ΑΕΙ, οι αγκυλώσεις για τους ΕΜΘ νίκησαν. Οι ΕΜΘ απόφοιτοι γυμνασίου, λυκείου, ΙΕΚ, ΑΤΕΙ, ΑΕΙ κλπ σαλαμοποιήθηκαν στον ίδιο αποστρατευτικό βαθμό. Από την άλλη, στο πρόσφατο παρελθόν, στο ίδιο παιχνίδι της διελκυστίνδας για τους προερχόμενους από ΑΣΣΥ, το κριτήριο του πτυχίου ΑΕΙ νίκησε και δώρισε έναν επιπλέον αποστρατευτικό βαθμό στους ΑΣΣΥ πτυχιούχους ΑΕΙ, επειδή βοηθήθηκε σκανδαλωδώς, αφενός από το «ειδικό» βάρος της προέλευσης και αφετέρου από τους ΑΣΣΥ επιτελείς, πτυχιούχους ΑΕΙ, που πλαισιώνουν τα κύρια πόστα στα κέντρα των αποφάσεων»(…)
Ο ίδιος υπογράφων ΕΜΘ φαίνεται ότι δεν τρέφει και ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση σε όσα καταμαρτυρεί, αλλά και σε γλώσσα συνδικαλιστική προς προειδοποίηση(…)δεν παραλείπει να προσθέσει: «Και τώρα που θα αρχίσουν οι συζητήσεις, οι φωνές, τα άρθρα, οι ατομικές αναφορές και ενδεχομένως τα δικαστήρια για την απονομή του αποστρατευτικού βαθμού Ταγματάρχη και αντιστοίχων στους ΕΜΘ πτυχιούχους ΑΕΙ, είναι επίσης βέβαιο ότι θα αρχίσουν οι διαφωνίες, οι ειρωνίες, οι κακίες, οι αντιδράσεις κλπ από συναδέλφους ΑΣΕΙ, ΑΣΣΥ, ΕΜΘ κι ΕΠΟΠ οι οποίοι θα αναρωτιούνται ιδιωτικά, δημόσια, υπόγεια και υπηρεσιακά, μέχρι ποιον βαθμό θα φτάσουν επιτέλους αυτοί οι (παρακατιανοί) ΕΜΘ;»
Γιά να προσθέσει, σε μία κίνηση αυτοκριτικής, ώστε να μη φανεί ότι αγνοεί και την κεκτημένη εμπειρία έργου από τους ΕΜΘ, στα χρόνια εφαρμογής του θεσμού: «Για να προλάβω τους συναδέλφους και να μετριάσω τους χείμαρρους αγανάκτησης, κακίας και ειρωνείας, καταθέτω κι εγώ την προσωπική μου άποψη και ανησυχία. Όλοι και όλες γνωρίζουμε κάποιες περιπτώσεις συναδέλφων ΕΜΘ και έχουμε σκεφτεί, πώς θα υποστηρίξει ο τάδε αυτούς τους βαθμούς; Τελικά όμως όλα θα γίνουν, όπως πάντοτε γίνονται από όποιο θεσμό και να προέρχεται κάποιος που λειτουργεί με άλλους ρυθμούς ή που χρειάζεται μια μικρή βοήθεια για να ανταπεξέλθει σε κάτι που τον δυσκολεύει»(…)
Και γιά να καταλήξει: «Όπως όμως ειλικρινά εκφράστηκα με την παραπάνω δημόσια ερώτηση, θέλω και όσοι συζητούν, κρίνουν, αντιστέκονται, πολεμούν προτείνουν, νομοθετούν, από όποιο θεσμό και να υπηρετούν στις Ένοπλές Δυνάμεις, να σκεφτούν καθαρά και να μορφώσουν άποψη για το αν πρέπει να δίνεται ένας επιπλέον βαθμός στους ΕΜΘ πτυχιούχους ΑΕΙ σε σχέση με τους ΕΜΘ μη πτυχιούχους ΑΕΙ, όπως αντίστοιχα συμβαίνει με τους ΑΣΣΥ», υπενθυμίζοντας ότι οι δύο εκφράσεις του στρατιωτικού συνδικαλισμού, πριν από την ψήφιση του Νόμου 5018/2023, είχαν καταθέσει προτάσεις για την αναγνώριση του πτυχίου ΑΕΙ στους ΕΜΘ, γιά τις οποίες αναμένονται νεώτερες επικαιροποιημένες.
Αυτό που δεν εννοεί να εξηγήσει ο υπογράφων ΕΜΘ, από άγνοια ή από εσκεμμένη παράλειψη, είναι γιατί ο τίτλος πτυχίου ΑΕΙ αποτελεί υποχρεωτικό λόγο γιά τη χορήγηση επιπλέον βαθμού, σε μία «δεξαμενή» ομοιοβάθμων ΕΜΘ, προφανώς με κοινό καθηκοντολόγιο, από το οποίο δεν μπορεί να προκύψει εξαίρεση συνεπεία εξαιρετισμού γιά διαφορερική μεταχείριση επί τα βελτίω.
Συνοπτικώς το όλο κείμενο,επιτρέπει να διατυπωθούν οι ακόλουθες σκέψεις, ως λογικές διεργασίες:
–Οι απόφοιτοι των ΑΣΣΥ που ορκίζονται μόνιμοι Λοχίες (και αντιστοίχως γιά τους άλλους δύο Κλάδους των ΕΔ) δεν νοείται να αποτελούν συγκρίσιμες περιπτώσεις με τους ΕΜΘ, ώστε να επιχειρείται εξομοίωση προβλεπομένων, δεδομένου ότι οι πρώτοι αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης από την αρχή ακόμη της σταδιοδρομίας τους ως μόνιμα στελέχη, πράγμα που δεν ισχύει γιά τους ΕΜΘ.
-Ο όρος «συνάδελφοι» γιά τους αποφοίτους ΑΣΕΙ, ΑΣΣΥ, ΕΜΘ, ΕΠ.ΟΠ., μπορεί μεν να γίνεται με σειρά προβαδίσματος αναλόγως με την προέλευση, αλλά κατά βάθος εμφανίζεται ισοπεδωτικός, με κριτήρια συνδικαλισμού, σε ένα σύστημα εξουσίας όπως οι ΕΔ, που λειτουργεί, όπως απαιτείται, στη βάση της ιεραρχίας, σε μία πυραμίδα από τη βάση έως την κορυφή, επικεφαλής της οποίας είναι ο Αρχηγός του οικείου Γενικού Επιτελείου.
-Οι βαθμοί στις ΕΔ, αλλά και γενικότερα σε ένα σχήμα διοίκησης που θέλει να λειτουργεί εύρρυθμα και αποτελεσματικά, πρέπει να απονέμονται με κριτήρια απόδοσης στις απαιτήσεις εκάστης θέσεως, όχι ex officio τίτλου σπουδών και μόνον. Το τελευταίο συνιστά λογική που οδηγεί σε ευτελισμούς και ισοπεδωτικές λογικές, που δεν προάγουν την απαραίτητη αποτελεσματικότητα και βεβαίως ποιότητα που υπαγορεύουν και απαιτούν τα κατά περίπτωση καθηκοντολόγια.
-Η απονομή βαθμών για ψηφοθηρικούς λόγους, μόνο κακό κάνει μακροπρόθεσμα. Αλλά και πέραν αυτού τό θέμα δεν είναι τόσο ως προς το διεκδικούμενο βαθμό, αλλά με την οιοκονομική επιβάρυνση που αυτός συνεπάγεται αυτομάτως. Μία μερική αποσύνδεση αμοιβής και βαθμού με ενίσχυση του χρονοεπιδόματος θα ήταν προς την ορθή κατεύθυνση. Προκειμένου να απονεμηθεί βαθμός, κριτήριο πρέπει να αποτελεί και η ικανότητα, ως πρώτη προϋπίθεση, πέραν αυτής του πτυχίου. Σημαντικό για σταδιοδρομική ανέλιξη αποτελεί η άσκηση διοικήσεως και η εργασιακή εμπειρία επί του πεδίου (και όχι στο γραφείο). Εδώ ακόμα και η απονομή βαθμών σε μόνιμα στελέχη από ΑΣΣΥ φαντάζει υπερβολική.
-Εις ό,τι αφορά τους ΕΜΘ, που, με τη βούλα του Νόμου, θα εξελίσσονται σε κατώτερους Αξιωματικούς στη δύση της σταδιοδρομίας τους, γεννάται πλέον το εύλογο ερώτημα κατά πόσο θα είναι χρήσιμοι γιά την ίδια την αποστολή τους ως ΕΠ.ΟΠ, από όπου και ξεκίνησαν, βαθμοφόροι πλέον, αλλά με καθηκοντολόγιο Οπλίτη. Ίσως αυτό να είναι το πιό βασανιστικό εξ όλων: Τί θα κάνουν, ως σκιά του πρότερου ακμαίου και αποτελεσματικού τους εαυτού, γιά τον οποίο και προσελήφθησαν αρχικώς…
Είναι προφανές, ότι, όσο υπάρχουν πλευρές και πτυχές που συνδέονται με την πιο αποτελεσματική αξιοποίηση του θεσμού των ΕΜΘ οι οποίες πρέπει να αναζητούνται και να υιοθετούνται, άλλο τόσο ψηφοθηρικές λογικές που συνδέονται με πολιτική παροχών επί παροχών που κατατείνουν στο να περάσει ένα φερώνυμο «μήνυμα» στην κατεύθυνση «συνείδησης στελεχών», δεν συμβάλλουν στη συνοχή της πυραμίδας, που αποτελεί sine qua non προϋπόθεση γιά τη λειτουργία των ΕΔ.
Πώς π.χ. μπορεί να «σταθεί» ένας Ανθυπολοχαγός, που πέρασε τέσσερα σκληρά χρόνια εκπαίδευσης στην ΣΣΕ μέχρι να ορκισθεί Αξιωματικός και να παραλάβει ξίφος ή ένας Ανθυπολοχαγός εξ Υπαξιωματικών με άνω των είκοσι ετών πραγματική υπηρεσία στους προηγούμενους βαθμούς, μόνιμα στελέχη αμφότεροι, εάν ευρεθούν υποδεέστεροι ενός Υπολοχαγού (ΕΜΘ), στον ανώτερό τους βαθμό;
Και η απλή σκέψη τέτοιων πιθανών ενδεχομένων, έστω και με μικρή πιθανότητα να προκύψουν εν τοις πράγμασι, δείχνουν και δίνουν το μέτρο της ευθύνης και της περίσκεψης που απαιτούν τέτοιες ρυθμίσεις, ακόμη κι αν υπάρχουν «πιεστικά» κίνητρα σε τέτοιες κατευθύνσεις, με κριτήρια πρόσκαιρα, όσο και αβέβαια, εκλογικά ωφέλη…
Η επιστολή του μη (αυτο)κατονομαζόμενου ΕΜΘ-αρθρογράφου από το «Militaire» επιτρέπει τέτοιες ασφαλείς σκέψεις και απότοκες διεργασίες, όπως οι προηγούμενες…
Η ανάγκη γιά ημι-επαγγελματικό Στρατό δεν δικαιολογεί και πολλώ μάλλον δεν επιτρέπει εκπτώσεις επί των βασικών που δεν θα σταματήσουν να διέπουν τη λειτουργία ενός τέτοιου συστήματος που λειτουργεί με βάση την πυραμίδα που οδηγεί στην κορυφή, δηλαδή στην εξουσία του επικεφαλής…
Είναι προφανές ότι κάθε συζήτηση που αφορά το απολύτως κρίσιμο κεφάλαιο «ανθρώπινο δυναμικό» πρέπει να γίνεται συνολικά και όχι ανά κατηγορία προέλευσης. Βεβαίως δε οι οποιεσδήποτε λύσεις πρέπει να προκύπτουν μετά από διάλογο, με ανοικτά χαρτιά και αποφάσεις που δεν θα αιφνιδιάζουν το Προσωπικό.
Επί των ανωτέρω απαιτούνται δείγματα βούλησης γιά την εξεύρεση λύσεων, από πλευράς της ηγεσίας του ΥΠΕΘΑ (Πολιτικής και Στρατιωτικής), γιά τις οποίες και θα κριθεί αναλόγως. Απουσία ηθικής (τι είναι αγαθό και τι όχι, αυτονόητη βάση οιασδήποτε ηθικής συζήτησης και πράξης) εκτρέπει την συζήτηση σε δικαιωματισμό, ο οποίος είναι και ξεπερασμένος ακόμη και ως αντίληψη πλέον.
Εις ό,τι αφορά τους ΕΜΘ: Δεν έχουμε ανάγκη «αρχηγών» αλλά «ινδιάνων».
Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης
