Είμαι λάτρης της ρωσικής λογοτεχνίας. Στο εξομολογητήριο θα ομολογήσω ότι μπορεί τον Ντοστογιέφσκι να μην τον διαβάζω στη γλώσσα του, αλλά αν έχω στο μυαλό μου μια αντίληψη για τις δυνατότητες της τέχνης του μυθιστορήματος αυτός κατέχει την πρώτη θέση. Είμαστε τυχεροί διότι στα Ελληνικά τον έχει μεταφράσει ο Αρης Αλεξάνδρου στη δεκαετία του ’50 και η Ελένη Μπακοπούλου πρόσφατα. Ο Ντοστογιέφσκι στοιχειοθετεί ένα από τα ισχυρά επιχειρήματα της συμμετοχής της Ρωσίας στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Το μυθιστόρημα, κατά τον Κούντερα, είναι το είδος της γηγενούς ευρωπαϊκής έκφρασης. Και οι Ρώσοι το οδήγησαν στα άκρα του. Είναι δυνατόν να συλλάβεις την ευρωπαϊκή λογοτεχνία χωρίς τον Ντοστογιέφσκι, τον Τολστόι ή τον Γκόγκολ; Αν τους αγνοείς δεν σημαίνει ότι έχεις χάσει περιοχές ολόκληρες από την ήπειρο της σκέψης και της αισθητικής απόλαυσης; Κι αν στο κάτω κάτω κάτι διακρίνει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό από αυτό που ο ίδιος αντιμετωπίζει ως βαρβαρότητα είναι η δυνατότητα αισθητικής απόλαυσης. Μπορείς να συλλάβεις τη μουσική αισθητική απόλαυση χωρίς τον Τσαϊκόφσκι ή τον Σοστακόβιτς;
Συμφωνώ: Πρέπει να αναθεωρήσω την αισιοδοξία μου. Το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» μπορεί να κατέρρευσε, φαίνεται όμως ότι τα κύτταρά του παραμένουν ζωντανά. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν μπορεί να ερμηνευθεί μόνον με τις γεωστρατηγικές επιλογές της υπερδύναμης. Είναι και μια αντανακλαστική αντίδραση που φέρνει αντιμέτωπη τη Ρωσία απέναντι στη Δύση. Με ή χωρίς κομμουνισμό, με τον νεο-τσαρισμό του Πούτιν. Είναι το θέμα της πραγματείας του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη με τίτλο: Ρωσία, ο μεγάλος εχθρός της Δύσης. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Επίκεντρο» και θα το συζητήσω μαζί με τον συγγραφέα σήμερα στις 20.00 στο πλαίσιο των διαλέξεων που δίνω στο Ιδρυμα Θεοχαράκη.
Είναι η Ρωσία ο μεγάλος εχθρός της Δύσης; Κι αν η απάντηση στο ερώτημα είναι καταφατική έπεται η συνέχεια: Ποια είναι η Ρωσία και ποια είναι η Δύση; Για τη συνείδησή μας μετά την εισβολή στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου του 2022; Μπορούμε ακόμη να μιλάμε για ευρωπαϊκό πολιτισμό στον οποίον συμμετέχει η Ρωσία;
Καθημερινή
Θα ήθελα να κάνω την εξής ερώτηση, με βάση τη συλλογιστική που αναφέρεται στο παραπάνω άρθρο:
Μπορούμε ακόμη να μιλάμε για ευρωπαϊκό πολιτισμό στον οποίο συμμετέχει η Γερμανία (που αιματοκύλισε δύο φορές τον πλανήτη); Για να μη ρωτήσω για όλες τις αποικιοκρατικές ευρωπαϊκές δυνάμεις που σε περίοπτη θέση του ‘βιογραφικού’ τους βρίσκεται η εκμετάλλευση χωρών και η σφαγή χιλιάδων ανθρώπων.
Ο “νεο-τσαρισμός” του Πούτιν σε τι διαφέρει από τον άκρατο καπιταλισμό των Δυτικών; Σε τι διαφέρει η εισβολή στην Ουκρανία από την εισβολή στο Ιράκ και τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας;
Δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Πόση υποκρισία ακόμη;
@ Christos
Ευρωπαϊκός πολιτισμός δεν νοείται ούτε χωρίς την Γερμανία, ούτε χωρίς την Ρωσσία. Το αιματοκύλισμα δεν έχει σχέση με το ευρωπαϊκό πνεύμα. Η Γερμανία έχει να επιδείξει κορτφές σε όλους του τούς τομείς. Το ίδιο και η Ρωσσία.
Μια χαρα μπορεις να ζησεις και χωρις Τσαικοφσκι και Ντοστογιεφσκι. Βλεπουμε live τον πονο και το κακο που προκαλει η Ρωσια στην ανθρωποτητα και το τελευταιο που χρειαζομαστε ειναι να μας πει κάποιος οτι οι Ρώσοι εχουν κάνει και καλα πραγματα. Οτι καλο μπορει να εχουν προσφερει στην ανθρωποτητα το εχουν θαψει μαζι με τους αθώους πολιτες της Ουκρανιας που δολοφονουσαν στις επαρχιες.
Φουρθιώτη, άντε να πεις πουθενά αλλού τις αρλούμπες σου, αφού πρώτα καταλάβεις για τι πράγμα μιλάμε.
Πόνος υπάρχει και εκεί που δεν εισβάλλουν Ρώσοι αλλά δεν απασχολεί κανέναν, αλλά και στα δουλεμπορικά μου μεταφέρουν δυστυχισμένες ψυχές στα άγρια κύματα και στο Αφγανιστάν, την Αφρική, το Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη που κάποτε ήταν κράτη….
@Επισκέπτης
Αυτό ακριβώς ήθελα να τονίσω αγαπητέ “Επισκέπτη”.
Θεωρώ άτοπο (αν όχι προβοκατόρικο) το ερώτημα του αρθρογράφου.