Κύριε διευθυντά Για την υπόθεση των προσφύγων στη νησίδα Κισσάρι το περασμένο καλοκαίρι έχουν γραφτεί πολλά τερατώδη ψεύδη. Για μεγάλο διάστημα απέφευγα τις δημόσιες παρεμβάσεις
Κύριε διευθυντά
Η απάντηση είναι ότι δεν θα είχε, εάν δεν ήταν ενδεικτικός (ο λίβελλος) της κακοδαιμονίας της ελληνικής δημοσιογραφίας και αρθρογραφίας. Ειδικά όταν βρίσκει διέξοδο σε μια εφημερίδα εγνωσμένης εγκυρότητας όπως η «Κ». Δεν θα σταθώ τόσο στα λάθη του άρθρου, κυρίως λόγω του πλήθους και του βαθμού της ανοησίας τους. Ενα στοιχειώδες fact-checking θα διέσωζε πιθανόν μόνο τους συνδέσμους και τις προθέσεις. Π.χ., «πρώτος ανέδειξε [ο υπογράφων] το θέμα», γράφει ο κ. Δρυμιώτης (ενώ αυτό αναδείχθηκε πρώτα από τον ελληνικό Τύπο), ο οποίος επιδίδεται σε ένα αναμάσημα θεωριών συνωμοσίας (η μία Σύρια «δεν ήταν πρόσφυγας… αλλά ζούσε στη Γερμανία»), τις οποίες αλίευσε προφανώς από τα κατάβαθα του Τwitter και βασίζονται μεταξύ άλλων φαιδρών στο Instagram ή στο μανικιούρ μιας εκ των προσφύγων.
Λόγω χώρου, είναι αδύνατον να αναφερθώ αναλυτικά και στην υπόθεση αυτή καθαυτή. Εν ολίγοις όμως: Τον Ιούλιο του περασμένου έτους, ενώ βρισκόμουν σε διακοπές, πληροφορήθηκα ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έδωσε εντολή διάσωσης των εν λόγω προσφύγων στην Ελλάδα. Με άλλους συναδέλφους και δικηγόρους ήμασταν σε συστηματική επικοινωνία μαζί τους. Επί αρκετό διάστημα, σε πείσμα του πλήθους των αποδεικτικών στοιχείων που είχαν στην κατοχή τους, οι ελληνικές αρχές ισχυρίζονταν ότι «δεν τους έβρισκαν» στη νησίδα. Επειτα προβλήθηκε το επιχείρημα ότι, ούτως ή άλλως, η νησίδα ήταν «τουρκική» και κάθε επέμβαση διάσωσης θα μπορούσε να οδηγήσει σε θερμό επεισόδιο. Ολα αυτά πολύ πριν από τις καταγγελίες για τον θάνατο του κοριτσιού και προτού ο υπογράφων στείλει οποιοδήποτε ρεπορτάζ προς δημοσίευση.
Σε ό,τι αφορά το κορίτσι. Το Spiegel όπως και πολλά άλλα έγκυρα διεθνή μέσα (Le Monde, Al Jazeera, Channel 4 κ.λπ.), κατέγραψαν τις καταγγελίες των προσφύγων για τον θάνατό της. Στο ρεπορτάζ του Spiegel, όπως το ίδιο το περιοδικό αναγνώρισε δημόσια, εσφαλμένα παραλήφθηκε κατά την επιμέλεια της ανταπόκρισης η συνήθης και αυτονόητη επιφύλαξη ότι ο θάνατος επήλθε «σύμφωνα με τις μαρτυρίες των προσφύγων». Οι καταγγελίες για τον θάνατο του παιδιού ήταν, όμως, υπαρκτές και επώνυμες. Επαναλήφθηκαν δε και μετά τη διάσωσή τους από τις ελληνικές αρχές στον εισαγγελέα. Εγιναν μάλιστα αρχικά δεκτές και από τον κ. Μηταράκη, ο οποίος τους συλλυπήθηκε. Βάσει αυτών των επώνυμων μαρτυριών, οι γονείς, και όσα μέλη της ομάδας παρέμειναν στην Ελλάδα, έλαβαν ήδη άσυλο από τις ελληνικές αρχές, οι οποίες έκριναν τις μαρτυρίες τους άκρως αξιόπιστες. Μετά την πολύμηνη επανεξέταση του θέματος, το Spiegel ουδέποτε ισχυρίστηκε ότι δεν υπήρξε το κορίτσι ούτε βρήκε αποδείξεις ότι ο θάνατός του ήταν κατασκευασμένος ούτε ασφαλώς ζήτησε συγγνώμη, όπως διαδόθηκε από την κυβέρνηση και φίλια μέσα αυτής.
Μήνες μετά τα γεγονότα, η «Κ» δημοσίευσε ρεπορτάζ που αμφισβητεί τον θάνατο του κοριτσιού. Το ρεπορτάζ βασίζεται σε μια ανώνυμη μαρτυρία μέλους της ομάδας των προσφύγων. Ασφαλώς αυτό –ένα πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ βάσει ανώνυμης μαρτυρίας μήνες μετά τα γεγονότα– είναι απολύτως θεμιτό. Υποθέτω ότι ήταν εξίσου θεμιτό, για την ακρίβεια αναγκαίο, για ένα ξένο ή εγχώριο ΜΜΕ να δημοσιεύσει επώνυμες μαρτυρίες, την ώρα μάλιστα των γεγονότων, και ειδικά όταν το διακύβευμα ήταν ανθρώπινες ζωές.
Εξάλλου, αν ο εγχώριος Τύπος (πλην εξαιρέσεων) έκανε τη δουλειά του, θα γνώριζε (και θα είχε συμβάλει στον όγκο των αποδείξεων) ότι οι παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα σύνορα έχουν τεκμηριωθεί πλειστάκις και δεν θα προσποιούνταν ότι έπεφτε από τα σύννεφα για τα δεινά που υπέστη η ομάδα των προσφύγων από τις ελληνικές και τις τουρκικές αρχές. Οι παραβιάσεις αυτές έχουν τεκμηριωθεί τόσο από το Spiegel όσο και από αναρίθμητα άλλα ξένα μέσα και διεθνείς οργανισμούς (από τους New York Times και τη Wall Street Journal μέχρι τη Le Monde, το Politico, τον Guardian, τον ΟΗΕ, τη Διεθνή Αμνηστία). Παραβιάσεις που επιβεβαιώθηκαν από τις ευρωπαϊκές αρχές (OLAF) και οδήγησαν στην παραίτηση του επικεφαλής του Frontex. Πρακτικές που πρόσφατα έκαναν τον αξιωματούχο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Frontex να εισηγηθεί την απόσυρση του οργανισμού από την Ελλάδα, σύμφωνα με τους New York Times.
Εκαστος εφ’ ω ετάχθη.
Γιώργος Χρηστίδης
∆ηµοσιογράφος, ανταποκριτής του Der Spiegel στην Ελλάδα και µέλος του ∆.Σ. της Ενωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου.
Καθημερινή
Το θράσος ορισμένων δεν έχει όρια!
Γιατί όμως ο Χρηστίδης δεν επιχειρεί να αντικρούσει – σημείο προς σημείο – τα επιχειρήματα της Σιούτη και του Σουλιώτη, στις πολύ εμπεριστατωμένες έρευνές τους (ακολουθούν σύνδεσμοι), παρά επικεντρώνεται σε επιφανειακά και δευτερεύοντα ζητήματα;
https://www.lifo.gr/articles/apostoli-ston-ebro-den-xeroyme-den-thymomaste
https://www.kathimerini.gr/society/562241482/tis-evale-meik-ap-kai-ti-fotografise/
https://www.kathimerini.gr/society/562239841/o-diakinitis-mas-eipe-vapste-to-paidi-i-apokalypsi-tis-k-gia-osa-eginan-sti-nisida-toy-evroy/
Η απολογία του “Spiegel”.
https://www.spiegel.de/backstage/debatte-ueber-fluechtlingsberichterstattung-des-spiegel-der-fall-maria-a-60436ed1-a07d-4288-88bf-baa530bf0ef3
Και η κριτική στο “Spiegel” από άλλα δύο ευρωπαϊκά έντυπα.
https://www.faz.net/aktuell/feuilleton/medien/wie-die-spiegel-story-ueber-die-angeblich-tote-maria-entstand-18494494.html
https://www.nzz.ch/feuilleton/fall-maria-der-spiegel-muss-berichterstattung-zurueckziehen-ld.1719368
Λόγω της μη ελεύθερης προσβάσεως σε αυτά, παρατίθενται και ελληνικές αποδόσεις.
https://www.lifo.gr/now/world/i-faz-gia-ta-kena-toy-spiegel-stin-ypothesi-tis-mikris-marias-ston-ebro-epikaleitai
https://www.kathimerini.gr/world/562239031/nzz-i-maria-toy-evroy-apodeichthike-i-megalyteri-ypothesi-fake-news-gia-to-spiegel/
Ο καθείς ας βγάλει τα συμπεράσματά του…
Όψιμος υπερασπιστής φαντασμάτων προέκυψε ο Χρηστίδης. Νομίζω πως δεν αξίζει τον κόπο ν’ ασχοληθεί κανείς περεταίρω, αλλά απορώ με τις ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ (το έχω γράψει ξανά), που δεν κάνουν ό,τι και ο Spiegel, αλλά εξακολουθούν να δημοσιεύουν τις ανοησίες τού ενός και τού άλλου.
Δείτε εδώ κι εδώ.
Οι ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ οφείλουν να κατεβάσουν αυτές τις αηδίες, μιας και αποδείχτηκαν ως τέτοιες, και να ζητήσουν συγγνώμη, όπως και άλλα έντυπα, εκτός του Spiegel.