Η τραγωδία των Τεμπών προκάλεσε, δικαιολογημένα, τόσο μεγάλο κοινωνικό σοκ που ήταν αναμενόμενο να στραφεί η οργή, συχνά στα τυφλά, εναντίον όχι μόνο όσων συνδέονται με τις πολιτικές που έφεραν την καταστροφή αλλά και όσων τις παρουσιάζουν, τις δικαιολογούν ή τις συσκοτίζουν. Πόσο μάλλον όταν σε κάποιες περιπτώσεις η μεροληψία συνδυάστηκε με αυτοαναφορικότητα, επίδειξη θλίψης και φανατισμό.

Είναι και πάλι της μόδας να εκφράζει κανείς το θυμό του για κανάλια και σχολιαστές, να δικάζει προθέσεις, ακόμη και να συνομωσιολογεί. Και φυσικά αυτό επιβαρύνει τη θεσμική κρίση που μαστίζει τη χώρα και τη δύσοσμη ατμόσφαιρα στη δημόσια ζωή, ενώ προφανώς δεν βοηθά ούτε στην κάθαρση ούτε στην άρση των παθογενειών.

Είναι άδικη η κριτική;

Καθόλου. Κυβερνητικά non papers παρουσιάστηκαν σαν ρεπορτάζ, έγιναν αμετροεπή σχόλια συμψηφισμού και αντιπερισπασμού για να υποστηριχθεί η κυβέρνηση σε κάτι μη υπερασπίσιμο, έγινε θορυβώδης προπαγανδιστική προσπάθεια σε μια στιγμή που χρειαζόταν σοβαρότητα, υπευθυνότητα και μέτρο.

Εγινε στοχοποίηση;

Όχι απλώς απαράδεκτη, αλλά και επικίνδυνη. Το να επικηρύσσονται δημοσιογράφοι επειδή εκφράζουν την άποψη τους, όποια και αν είναι αυτή, πλήττει την ίδια την ποιότητα της δημοκρατίας. Τα πανό σε γήπεδα και οι “δολοφονίες χαρακτήρα” με όρους οπαδισμού δεν προκαλούν μόνο αποτροπιασμό αλλά και τρόμο.

Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά;

Ως συνήθως. Δημοσιογράφοι, άλλωστε, είναι οι πρώτοι διδάξαντες των ισοπεδωτικών γενικεύσεων απαξιώνοντας συλλήβδην τους συνδικαλιστές ως αρνητές της προόδου, τους δημόσιους υπαλλήλους ως κηφήνες, τους αριστερούς ως ανεκτικούς στη βία, τους επικριτές τους ως λαϊκιστές.

Είναι αναστρέψιμη η κατάσταση;

Δύσκολα. Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που τα ΜΜΕ προκαλούν την κοινωνική πλειοψηφία δείχνοντας αγωνία για την προστασία της πολιτικής ηγεσίας, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για εργοδοτική επιθυμία ή εθελοντισμό. Και γιατί δεν υπάρχει δικαιολογία για τη δημοσιογραφική αμέλεια σε σχέση με τον έλεγχο της ασφάλειας των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών από τη στιγμή που υπήρξαν σαφείς προειδοποιήσεις.

Ποιος ωφελείται από την καταρράκωση του κύρους των ΜΜΕ;

Οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές δυνάμεις που επενδύουν στην αντιπολιτική, στο χάος, στην καθυστέρηση της χώρας. Χωρίς αξιόπιστα ΜΜΕ, τα συστήματα εξουσίας γίνονται ανεξέλεγκτα, τα εξωθεσμικά συμφέροντα αποκτούν δυσανάλογη επιρροή, το έδαφος γίνεται εύφορο για τσαρλατάνους που μαζεύουν ψήφους σε στάχτες και συντρίμμια.

Καθημερινή