Γράφει ο Παντελής Σαββίδης
Αν παρακολουθήσει κανείς τις διεθνείς εξελίξεις των τελευταίων ημερών θα δει τις Ηνωμένες Πολιτείες χαμένες στη… μετάφρασή τους.
Στη Μέση Ανατολή σπεύδουν να συγκρατήσουν το Ισραήλ να μην επιτεθεί στο Ιράν που πρέπει να βρίσκεται πολύ κοντά στη δυνατότητα απόκτησης πυρηνικής βόμβας, την ίδια ώρα που Σαουδική Αραβία και Ιράν έρχονται σε συνεννόηση για τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων (έχουν διακοπεί από το 2016), με τη μεσολάβηση της Κίνας. Αυτό αποτελεί πλήγμα στη διεθνή εμβέλεια της Ουάσινγκτον, αν και αναλυτές στην αμερικανική πρωτεύουσα παροτρύνουν την κυβέρνηση να δει το θέμα από τη θετική του πλευρά.
Και στο ουκρανικό μέτωπο δύο ειδήσεις «ρευστοποιούν» την εικόνα των ΗΠΑ ως μοναδικής παγκόσμιας δύναμης: αν αληθεύει ότι υπόγειο στρατηγείο του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία χτυπήθηκε από ρωσικούς πυραύλους Kinzhal χωρίς να υπάρξει αντίδραση, είναι μια ενέργεια που πλήττει ολόκληρη τη Συμμαχία, όχι μόνο τις ΗΠΑ. Αλλά και η πτώση (ή κατάρριψη, αναλόγως ποια εκδοχή προτιμάτε) του MQ9 Reaper αποτελεί επίσης ένα σοβαρό χτύπημα στο αμερικανικό κύρος. Το μη επανδρωμένο ξεκίνησε από τη βάση στη Σιγκονέλα, πέρασε πάνω από την Ελλάδα και κατέπεσε ενώ βρισκόταν στον εναέριο χώρο ανοιχτά της Κριμαίας.
Η παρακολούθηση των αμερικανικών ΜΜΕ, ή των αναλύσεων των δεξαμενών σκέψης τους, δεν βγάζει εικόνα αισιοδοξίας. Αποκαλύπτει μια νευρική δύναμη που δεν γνωρίζει πώς να αντιδράσει ώστε να αναχαιτίσει την κινεζική άνοδο και επιρροή. Μια δύναμη που αγωνίζεται να κρατήσει την πρωτοκαθεδρία της, αλλά δεν γνωρίζει το πώς.
Το εμβληματικό The Atlantic δημοσίευσε τις προηγούμενες ημέρες άρθρο με τίτλο «Η εποχή της αμερικανικής ναυτικής κυριαρχίας έχει τελειώσει». Σε αυτό ο αρθρογράφος προσπαθεί να πείσει για την αναγκαιότητα να γίνουν και πάλι οι ΗΠΑ μεγάλη θαλάσσια δύναμη, να μην ασχολούνται με εδαφικές διαφορές που δεν άπτονται των αμερικανικών συμφερόντων, και να δημιουργήσουν ένα σύγχρονο και ισχυρό ναυτικό επενδύοντας σε προηγμένα υποβρύχια, εξοπλισμένα με τους πιο πρόσφατους υπερηχητικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς που δεν θα μπορούν να εντοπιστούν.
Επικαλούμενος τον Τζορτζ Ουάσινγκτον, ο Αμερικανός αρθρογράφος επισημαίνει πως ο πρώτος πρόεδρος συμβούλευε ότι η Αμερική έπρεπε να βασιστεί στο ναυτικό της και να συνάπτει προσωρινές, όχι μόνιμες, συμφωνίες για την προώθηση των συμφερόντων της.
Εδώ είναι που τίθεται θέμα αξιοπιστίας της υπερδύναμης απέναντι στους συμμάχους και σε χώρες όπως η Ουκρανία που ενθαρρύνθηκαν να μπουν σε μια πολεμική περιπέτεια από την οποία δεν γνωρίζουν πώς θα εξέλθουν. Ούτε η Ουκρανία, ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Ευρώπη.
Η ασάφεια και η απροσδιοριστία στην αμερικανική πολιτική, η οποία θα καθορίζεται από το στενό συμφέρον και όχι από τη βούληση της υπερδύναμης να επιβάλει τη διεθνή τάξη σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, είναι θέμα που αφορά και την Ελλάδα. Η διαφαινόμενη αλλαγή στην τουρκική πολιτική ενδέχεται να οδηγήσει σε παραχωρήσεις από την Ουάσινγκτον προς την Άγκυρα που θα ανατρέψουν την ισορροπία στην περιοχή.
Η Τουρκία αφήνει να εννοηθεί ότι δεν έχει ανάγκη τους S-400, διαρροή που στέλνει το μήνυμα ενδεχόμενης μετακίνησής τους είτε στο Αζερμπαϊτζάν είτε στο Κατάρ. Αν μια τέτοια κίνηση συνδυαστεί και με την υποχώρηση στο θέμα της ένταξης της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, είναι ευνόητο πως οι λόγοι της αμερικανικής δυσαρέσκειας θα περιοριστούν σε βαθμό που όχι μόνο θα είναι δυνατή η προμήθεια της Άγκυρας με F-16, αλλά ακόμη και η επαναφορά της στο πρόγραμμα των F-35. Υποτίθεται πως η αρχή της διαμόρφωσης ισορροπίας μεταξύ των δύο χωρών, Ελλάδας και Τουρκίας, βασίζεται στην εξισορρόπηση του τουρκικού όγκου από την προμήθεια στην Ελλάδα οπλικών συστημάτων με μια ελαφρά τεχνολογική υπεροχή.
Οι ΗΠΑ φροντίζουν επίσης να διαρρέουν σε συνομιλητές τους που επισκέπτονται την Ουάσινγκτον, είτε πρόκειται για πολιτικούς, είτε για δημοσιογράφους, είτε για ακαδημαϊκούς, ότι έχουν μειωμένο ενδιαφέρον για την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, παρόλο που τίποτε από όσα συμβαίνουν στο χώρο αυτό δεν το επιβεβαιώνει.
Η πολιτική των ΗΠΑ στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο –κατά διπλωματικές πηγές– βασίζεται σε πέντε σημεία:
Πρώτον, εξασφάλιση αξιοποίησης των υδρογονανθράκων και του φυσικού αερίου σε όσες από τις 7 μεγάλες αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες ενδιαφέρονται. Προηγήθηκε η πίεση για ενεργειακή –και όχι μόνο–απεξάρτηση της ΕΕ από τη Ρωσία.
Δεύτερον, αναμένεται να εκδηλωθεί αμερικανικό ενδιαφέρον για λύσεις σε εκκρεμή ζητήματα της περιοχής μετά την ολοκλήρωση των εκλογικών διαδικασιών σε Κύπρο, Ελλάδα, Τουρκία. Το πώς θα εγγράψουν οι ΗΠΑ το τρίγωνο Αθήνα-Άγκυρα-Λευκωσία στη σφαίρα επιρροής τους παραμένει ζητούμενο.
Ο τρίτος αμερικανικός στόχος είναι ο ενεργειακός έλεγχος της ΕΕ, η αναθεώρηση των ευρωπαϊκών συνθηκών που θα θέσουν τέρμα στο ερώτημα της εμβάθυνσης και η εξασθένιση της κοινής εξωτερικής πολιτικής.
Ένας τέταρτος αμερικανικός στόχος –κατά τους ίδιους κύκλους– είναι η ένταξη Τουρκίας και Ουκρανίας σε έναν απομακρυσμένο από το κέντρο εξωτερικό κύκλο της ΕΕ, έστω και χαλαρό, σε μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων που θα γονατίσει τον κοινοτικό προϋπολογισμό και θα εξανεμίσει τα οράματα σύγκλισης και συνοχής της Ένωσης.
Υπάρχει και πέμπτος στόχος: Η επίτευξη της επιθυμίας του Ηνωμένου Βασιλείου, αφού πέτυχε την έξοδό του από την ΕΕ, να προσπαθήσει να την υποβαθμίσει σε κοινή αγορά, και μόνο.
Μέσα σε αυτούς τους 5 στόχους που έχουν δρομολογηθεί και βρίσκονται υπό πυρετώδη επεξεργασία η Ελλάδα και η Τουρκία θα κάτσουν στο τραπέζι, η Κύπρος θα παραμείνει με βρετανικές βάσεις και δεν αποκλείεται να επιχειρηθεί να της δοθεί επώδυνη λύση.
Οι εκλογές στην Ελλάδα (και στην Τουρκία) αναμένεται να σηματοδοτήσουν δύσκολες εξελίξεις και για την Αθήνα.
Πόσο προετοιμασμένο είναι ένα κράτος που δεν μπόρεσε να εγκαταστήσει ένα σύστημα τηλεδιοίκησης στη μια και μοναδική σιδηροδρομική γραμμή που διαθέτει, να αντιμετωπίσει τις πιέσεις για ένα νέο τοπίο στην περιοχή;
Γιατί το υπουργείο Εξωτερικών δεν διαμορφώνει τις δικές του προτάσεις ώστε να επηρεάσει και να μην ακολουθεί τις εξελίξεις;
Έβαλαν τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι την Τουρκία και διώχνουν τον Ερντογάν.
Την Ελλάδα την ετοιμάζουν επιχειρησιακά και ενεργειακά ως εμπροσθοφυλακή τους.
Στην Κύπρο δεν υπάρχει γυρισμός . Επιβαλλόμενη ΔΔΟ με πολιτική ισότητα ή αίτηση ένταξης στο ΝΑΤΟ αρχικά ως pfp ή operational partner (τύπου Ισραήλ, Ιορδανίας, Μαρόκου).
Η Κύπρος θα πρέπει πρώτα να χτίσει την ασφάλεια της και μετά η επιθυμητή λύση θα έρθει.
Ο Ερντογάν θα πέσει και οι Κεμαλιστές θα γονατίσουν στη Δύση για να ξαναμπούν στο δυτικό κλάμπ.
Αυτή την περίοδο θα πρέπει να εκμεταλλευτεί η Ελλάδα με την Κύπρο.
Η Ευρώπη δεν θέλει και δεν μπορεί να λύσει το Κυπριακό. Μόνο οι ΗΠΑ μπορούν και αν η Κύπρος δώσει την ένταξη στο ΝΑΤΟ και προτείνει εγγυήσεις ασφαλείας από το ΝΑΤΟ η λύση θα είναι ευκολότερη.
Άρα το δίλημμα είναι ΔΔΟ ή ΝΑΤΟ
Η ΚΔ δεν μπορεί να μπει στο ΝΑΤΟ, επειδή σκοντάφτει στο τουρκικό βέτο. Ούτε με τούς κεμαλιστές πρόκειται ν’ αλλάξει κάτι, διότι δεν χρειάζεται να “γινατίσουν” (sic), αφού η Δύση θα τούς δεχτεί με ανοικτές αγκάλες, όπως ο πατέρας τον άσωτο υιό τής παραβολής.
Το ΝΑΤΟ (δόγμα Λούνς) δεν ανακατεύεται στις διαφορές των μελών του. Αυτό το δηλώνει από το 1974 μέχρι σήμερα. Θα ενδιαφερθεί η Ελλάδα ξανά για την Κύπρο, θα αποκαταστήσει το καταργημένο ενιαίο αμυντικό δόγμα, ή θα κάθεται να χαζολογά με την Τουρκία; Αυτό είναι νομίζω το ερώτημα.
Όταν αφορά είσοδο στο ΝΑΤΟ όλα τα βέτο με την πίεση των ΗΠΑ αίρονται. Το έκανε η Ελλάδα με τα Σκόπια και τώρα το κάνει και η Τουρκία με την άρση του βέτο για Φιλανδία και Σουηδία.
Το ΝΑΤΟ για τις ΗΠΑ αποτελεί υπ’ αριθμόν ένα προτεραιότητα εξωτερικής πολιτικής.
Ας κάνει η Κύπρος την αίτηση και ξέρουν οι ΗΠΑ να την προωθήσουν
Η Ελλάδα δεν πιέστηκε για να άρει βέτο, επειδή:
α) Ουδέποτε έθεσε, εκτός κι αν εννοείς την αντίρρηση τού Βουκουρεστίου, το οποίο δεν ήταν βέτο και
β) Ήδη η Ελλάδα, από τον Σ/μβριο τού 2007, είχε δώσει το “πράσσινο φώς” για μεικτή ονομασία τού μορφώματος, με γεωγραφικό προσδιορισμό erga omnes.
Η Τουρκία ήρε το βέτο για την Φινλανδία, όχι όμως και για την Σουηδία, εφ’ όσον η τελευταία δεν ενδίδει στις πιέσεις της. Η Φινλανδία είχε ενδώσει.
Για να δώσει το έχειν καλώς η Τουρκία για την Κύπρο, πρέπει πρώτα ν’ αναγνωρίσει την ενιαία Κυπριακή Δημοκρατία, την οποία δεν αναγνωρίζει ως κράτος. Ας μην κάνομε, λοιπόν, πρόχειρες υποθέσεις, διότι τα πράγματα δεν είναι τόσον απλά.
Το θέμα του άρθρου αφορά στις χαμένες στην μετάφραση ΗΠΑ .
Ας μη το περιορίσουμε σε Ελλάδα και Κύπρο μόνο ,που μας αφορούν, αλλά για τις ΗΠΑ είναι θέματα παρωνυχίδας μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και την ενεργοποίηση της Κίνας και για ειρηνικές πρωτοβουλίες και γιαυτό -εκτιμώ- ότι τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό δεν θα είναι θέματα πρώτης προτεραιότητός τους , λόγω και της διαφαινόμενης υποχωρητικότητος -σχεδόν σε όλα-της Τουρκίας ,είτε επανεκλεγεί ο κ. Ερντογάν ή οι έξι υπό τον κ.Κιλιντσάρογλου.
Στην Ανατολική Μεσόγειο θα δοθεί ευκολότερα λύση ,εφόσον η Τουρκία άρει το casus belli για την Ελλάδα και αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία ως κρατική οντότητα για να καθίσει στο ”τραπέζι των διαπραγματεύσεων” ως χώρα που βρέχεται και αυτή από την Ανατολική Μεσόγειο.
Αλλά ας επανέλθουμε στις χαμένες στην μετάφραση ΗΠΑ, που -ας μη ξεχνάμε κάθε 8ετία το πολύ αλλάζουν κυβερνήσεις-.
Αυτές λοιπόν οι ΗΠΑ από τον Πρόεδρό τους Αϊζενχάουερ-αλλά και από νωρίτερα-έχουν κτίρια και υποδομές σε όλο τον κόσμο που ξεπερνούν σε αριθμό τα (580.000) και καλύπτουν μια έκταση 120.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων-μια Ελλάδα περίπου κτισμένη ,με (823) κυριότερες Βάσεις εκτός του εδάφους της σε (163) -κατά το ”Τάιμ”- χώρες του κόσμου, κάπου στο 80% των συνολικών χωρών της Γης και στις οποίες Βάσεις τους υπάρχουν στρατιωτικοί , αεροπλάνα και πλοία.
ΚΑΙ η Κίνα και η Ε.Ε -κυρίως η Γερμανία – και η Ρωσία είναι περικυκλωμένες από θάλασσα. Η μόνη αφρούρητη διέξοδος της Ρωσίας είναι ο βόρειος Αρκτικός κύκλος ,που αποτελεί Ρωσική αυλή ,αλλά με την Νατοϊκή Νορβηγία και τώρα και την Σουηδία καιροφυλακτούσες.
Σίγουρα δεν θα παίζει μόνη της ,όπως έπαιζε από την αυτοδιάλυση της Σοβιετικής Ενώσεως, αλλά έπαυσε να ζητά αφοπλισμό και να καταργεί τις Βάσεις της . Αντιθέτως τις αυξάνει ,χωρίς να ρωτάει τους εκάστοτε εκλεγμένους Προέδρους, αφού έχει στην Δημοκρατία της την Βίβλο ,την εορτή των Ευχαριστιών στον Θεό και το παντοδύναμο Κογκρέσο. Αλίμονο στην Ελλάδα μας που εφεύρε την Δημοκρατία προ 2500 ετών και την εφαρμόζουν άλλες χώρες και ιδίως οι πλήρως οι ΗΠΑ .
ΕΜΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ 1986 ΓΙΝΑΜΕ ΚΡΑΤΟΣ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ , ΜΕ ΑΠΕΙΡΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΟΛΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ .
Υ.Γ Πολλοί ελπίζουν και μάχονται να έρθει στην εξουσία ”προοδευτική” κυβέρνηση με όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις για να διαλυθούμε μια ώρα αρχύτερα ,όπως περιμένουν οι ”ενδιαφερόμενοι” μετά το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών και τις καθημερινές φιέστες ”θυμού” , που είναι αυτοκαταστροφικές για όλα και για όλους μας.