Τὸ «λάθος» τοῦ Χάντιγκτον καὶ ἡ «ἀφύπνιση» τῆς Ρωσίας

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

του Ιωάννη Φριτζαλά, Γεωπολιτικού, Ιστορικού Ερευνητή.

«Ἡ Ρωσία εἶναι μία δύναμη ἰσχυρὴ καὶ καλότυχη διπλωματικά· δὲν θὰ ἀπειλήσει ποτὲ τοὺς γείτονές της ἢ τὴν Εὐρώπη. Ὃμως ἡ ἀμυντικὴ θέση της πρέπει νὰ εἶναι τόσο ἐντυπωσιακή, ὣστε νὰ καθιστᾷ ἀδύνατη κάθε ἐναντίον της ἐπίθεση».

(Τσάρος Νικόλαος Α΄)

Ἡ παγκόσμια κοινότητα διέρχεται μία ἀπὸ τὶς πλέον κρίσιμες καὶ κομβικὲς περιόδους στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας. Ἀρκεῖ κανεὶς νὰ ρίξει μία ματιὰ στὶς ἐξελίξεις γύρω ἀπὸ τὴν Οὐκρανία, τὴν Συρία, τὸ Ἰράν, τὴν Βενεζουέλα καὶ τὴν Τουρκία, τὶς πέντε βασικὲς ψηφίδες στὸ ψηφιδωτὸ τοῦ διεθνοῦς ἀνταγωνισμοῦ μεταξὺ Η.Π.Α καὶ Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας – Κίνας. Ὃποια κι ἂν εἶναι ἡ ἰδεολογικὴ ταυτότητα ἢ ἡ πολιτικὴ κατεύθυνση τοῦ παρατηρητῆ τῶν διεθνῶν ἐξελίξεων, ἡ ἀντικειμενικὴ συνθήκη ποὺ τὶς καθορίζει δὲν ἐπιδέχεται ἀμφισβήτησης: Ἡ στρατηγικὴ μονοκρατορία τῶν Η.Π.Α ἀποσυντίθεται, ἐγκαινιάζοντας μία νέα περίοδο γιὰ τὸν κόσμο, τὴν ἐπονομαζόμενη ὡς «μεταδυτικὴ ἐποχή»[1].

Ἡ σταδιακὴ διαμόρφωση ἑνὸς πολυπολικοῦ διεθνοῦς συστήματος καὶ ἡ ἀνάδειξη νέων κέντρων οἰκονομικῆς καὶ πολιτικῆς ἐξουσίας καθιστοῦν τὴν διάρθρωση καὶ τὴν ἑρμηνεία τῶν διεθνῶν σχέσεων ὁλοένα καὶ πιὸ περίπλοκη. Πέραν πάσης ἀμφιβολίας, «ἡ παγκόσμια ἰσχὺς καὶ τὸ ἀναπτυξιακὸ δυναμικὸ ἀποκεντρώνονται καὶ μετατοπίζονται πρὸς τὴν περιοχὴ Ἀσίας-Εἰρηνικοῦ, γεγονός τὸ ὁποῖο συντείνει στὴν διάβρωση τῆς παγκοσμίου οἰκονομικῆς καὶ πολιτικῆς κυριαρχίας τῶν παραδοσιακῶν δυτικῶν δυνάμεων καὶ στὴν ἐνίσχυση ἐναλλακτικῶν κέντρων ἐξουσίας»[2], ὑπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας καὶ τῆς Κίνας.

Εἶναι πλέον προφανές πὼς διάγουμε τὴν πρώτη (στὴν μετα-σοβιετικὴ ἐποχή) χρονικὴ περίοδο στὴν ὁποία ἀμφισβητεῖται ἐντόνως ἡ μορφὴ τοῦ διεθνοῦς status quo, τὸ ὁποῖο ἑδραιώθηκε μὲ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ στρατηγικοῦ μονοπωλίου τῶν Η.Π.Α.[3] Ἡ ἐπικείμενη πτώση τῆς ἀμερικανικῆς μιλιταριστικῆς αὐτοκρατορίας[4], ἡ ὁποία ἐνδέχεται νὰ συνοδευτεῖ ἀπὸ τὴν κορύφωση τῆς κοινωνικῆς ἀστάθειας καὶ τῆς πολιτικῆς βίας στὶς Η.Π.Α. καὶ στὴν Δυτικὴ Εὐρώπη[5], εἶναι πιθανὸν νὰ πυροδοτήσει ἀπρόβλεπτες δυσμενεῖς ἐξελίξεις σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, ἀκόμα καὶ ἀναθεώρηση τῶν ὑπαρχόντων πολιτικῶν συνόρων, ἀποσκοποῦσες στὴν ἀναχαίτιση τοῦ πολυπολικοῦ συστήματος καὶ τῶν δυνάμεων ποὺ τὸ ὑποστηρίζουν, στὴν ἀποσταθεροποίηση τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας καὶ στὴν ἀποτροπὴ τῆς γεωστρατηγικῆς της ἀνάκαμψης.

Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ ἒκταση ποὺ λαμβάνουν: ἡ ἀμφισβήτηση τῶν ζωτικῶν συμφερόντων τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας ἐκ μέρους τῆς Δύσης, ἡ μεθοδικὴ ἐπιδίωξη ἀνάσχεσης τῆς ἀνάκαμψής της στὸ διεθνὲς στερέωμα ὡς ἡγέτιδα πλανητικὴ δύναμη καὶ ἡ συνεπακόλουθη κλιμάκωση τοῦ κλίματος πολώσεως μεταξὺ τῶν δύο ἀντιμαχόμενων πλευρῶν. Σύμφωνα μὲ τὸ «Δόγμα Ἐξωτερικῆς Πολιτικῆς τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας», «οἱ προσπάθειες ποὺ καταβάλλονται ἀπὸ τὶς δυτικὲς δυνάμεις ὑπὲρ τῆς διατήρησης τῆς θέσης τους στὸν κόσμο – στὶς ὁποῖες συγκαταλέγονται ἀφ’ ἑνὸς ἡ ἐπιβολὴ τῆς ἂποψής τους σχετικὰ μὲ τὶς παγκόσμιες διαδικασίες καὶ ἀφ’ ἑτέρου ἡ ὑλοποίηση πολιτικῶν ποὺ ἒχουν ὡς στόχο τὴν ἀναχαίτιση ἐναλλακτικῶν κέντρων ἐξουσίας – εἶναι ἐπιζήμιες γιὰ τὰ μακροπρόθεσμα συμφέροντα ὃλων τῶν πλευρῶν, ἀντιβαίνουν στὴν αὐξανόμενη ἀνάγκη γιὰ συνεργασία καὶ ἀπὸ κοινοῦ ἀντιμετώπιση τῶν σημερινῶν διακρατικῶν προκλήσεων καὶ ἀπειλῶν καὶ ὁδηγοῦν τόσο σὲ μεγαλύτερη ἀστάθεια στὶς διεθνεῖς σχέσεις, ὃσο καὶ σὲ αὐξανόμενη ἀναταραχὴ σὲ παγκόσμιο καὶ περιφερειακὸ ἐπίπεδο».[6]

Ἡ ἐκ τῶν πραγμάτων ἀποτυχημένη εὐρωατλαντικὴ ἀρχιτεκτονικὴ ἐμμένει σὲ μία ἀπαρχαιωμένη ψυχροπολεμικὴ νοοτροπία, ἡ ὁποία δὲν ἀντιπροσωπεύει τὴν στρατηγικὴ φιλοσοφία ἑνὸς ὀρθολογικοῦ λήπτη ἀποφάσεων, ἀλλὰ τὶς ἀνορθολογικὲς μεθοδεύσεις μίας διεθνοῦς ἐλίτ (ἑδραιωμένης ἐπὶ τῆς ἀνίερης συμπαιγνίας μεταξὺ τοῦ ἀμερικανικοῦ στρατιωτικοβιομηχανικοῦ συμπλέγματος καὶ μίας ἑτερόκλητης συμμαχίας Ἂλ Σαοὺντ καὶ βαθέως σιωνισμοῦ, μὲ ἀντισημιτικὰ χαρακτηριστικά), ἡ ὁποία καθορίζει τὴν πολιτικὴ κατεύθυνση τοῦ δυτικοῦ κόσμου, μέσῳ τῆς χειραγώγησης τῶν – τεχνοκρατικῆς φύσης – ἡγεσιῶν του, μὲ αὐτοσκοπὸ τὴν ἐξασφάλιση προνομίων ποὺ ἐναντιώνονται στὴν παγκόσμιο εὐημερία, ἐλευθερία καὶ εἰρήνη.[7] Ἡ δυναμικὴ ἀνάκαμψη τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας στὸ διεθνὲς στερέωμα, ἡ ὁποία, σύμφωνα με τὸν Μ. Γκορμπατσόφ, δὲν ἀποκλείεται νὰ συνδυαστεῖ μὲ τὴν «ἐγκαθίδρυση μίας ἓνωσης τῶν τέως σοβιετικῶν κρατῶν, ὑπὸ μία σύγχρονη μορφή, μὲ τὰ ἲδια ἀκριβῶς μέλη καὶ στὴν βάση τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως»[8], φαίνεται πὼς ἀποτελεῖ μία ἐκ τῶν κυριωτέρων ἀπειλῶν στὴν διαιώνιση τῶν συγκεκριμένων προνομίων.

Δὲν ἀποτελεῖ ἒκπληξη, συνεπῶς, ὁ στεῖρος ἀντιρωσικὸς χαρακτήρας τῆς δυτικῆς πολιτικῆς καὶ γεωπολιτικῆς κοσμοθεωρίας, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ «Ρωσία τοῦ Putin» ἀποτελεῖ ἐχθρὸ τοῦ «εὐρωπαϊκοῦ συστήματος ἀξιῶν» καὶ τοῦ «δυτικοῦ πολιτισμοῦ». Εἶναι, ὃμως, πράγματι ἒτσι ἢ μήπως ἀπαιτεῖται μία βαθύτερη κατανόηση τόσο τῆς ρωσικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, ὃσο καὶ τῆς στρατηγικῆς κουλτούρας ἐν γένει;

Γιὰ νὰ ἐξάγουμε ἓνα ἀσφαλὲς συμπέρασμα, ὀφείλουμε νὰ γνωρίσουμε καὶ νὰ ἐξετάσουμε τὶς βασικὲς προτεραιότητες τῆς ρωσικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς. Σύμφωνα μὲ τὴν «Ρωσικὴ Ἐθνικὴ Στρατηγικὴ Ἀσφαλείας» καὶ τὸ «Δόγμα Ἐξωτερικῆς Πολιτικῆς τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας», οἱ βασικὲς ἐθνικὲς προτεραιότητες ποὺ ἒχουν τεθεῖ ἀπὸ τὴν ρωσικὴ ἡγεσία, στὸ πλαίσιο μίας ὁλοκληρωμένης ὑψηλῆς στρατηγικῆς στόχευσης, εἶναι ἐνδεικτικῶς οἱ ἑξῆς[9]:

  1. Ἡ ὑλοποίηση μίας ἐξωτερικῆς πολιτικῆς ποὺ ἐπιδιώκει ἐνεργὰ τὴν ἀνάπτυξη τῶν σχέσεων μὲ τὰ ὑπόλοιπα ἡγετικὰ κράτη, τοὺς διεθνεῖς ὀργανισμοὺς καὶ τὶς λοιπὲς ὀργανώσεις σὲ διάφορα μέρη τοῦ κόσμου.
  2. Ἡ ἑδραίωση τῆς θέσης τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας στὸν σημερινὸ κόσμο, ὡς κέντρο ἐπιρροῆς καὶ ὡς ἡγέτιδα παγκόσμια δύναμη, οἱ ἐνέργειες τῆς ὁποίας ἀποσκοποῦν στὴν διατήρηση τῆς στρατηγικῆς σταθερότητας καὶ τῶν ἀμοιβαίως ἐπωφελῶν συνεργασιῶν ἐντὸς ἑνὸς πολυκεντρικοῦ κόσμου.
  • Ἡ περαιτέρω προώθηση τῶν προσπαθειῶν γιὰ τὴν ἐνδυνάμωση τῆς διεθνοῦς εἰρήνης καὶ τῆς διασφάλισης τῆς διεθνοῦς ἀσφαλείας καὶ σταθερότητας, μὲ ὁρίζοντα τὴν ἐγκαθίδρυση ἑνὸς δίκαιου καὶ δημοκρατικοῦ παγκοσμίου συστήματος, στὸ πλαίσιο τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου καὶ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Ο.Η.Ε. Τόσο ὁ Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν, ὃσο καὶ ὁ Πρόεδρος τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας ἒχουν ἐκφράσει μὲ σαφήνεια, κατὰ τὴν παρουσία τους στὶς Διασκέψεις Ἀσφαλείας τοῦ Μονάχου τὸ 2017 καὶ τὸ 2007 ἀντιστοίχως, τὴν ἀνάγκη οἰκοδόμησης ἑνὸς δίκαιου καὶ δημοκρατικοῦ παγκοσμίου συστήματος, στὸ πλαίσιο τοῦ ὁποίου θὰ ἐξασφαλίζεται τόσο ἡ ἐξισορρόπηση μεταξὺ τῶν ἐπιμέρους ἐθνικῶν συμφερόντων, μὲ ἀμοιβαῖο σεβασμὸ στὴν ἱστορία, στὸν πολιτισμὸ καὶ στὴν ἐθνικὴ ταυτότητα τοῦ κάθε κράτους , ὃσο καὶ ἡ διασφάλιση τῆς ἀσφαλείας καὶ τῆς εὐημερίας γιὰ ὃλους τοὺς ἑταίρους καὶ ὂχι μόνο πρὸς ὂφελος κάποιων ἐκλεκτῶν.
  1. Ἡ ὑλοποίηση μίας στρατιωτικῆς πολιτικῆς μὲ πυρῆνα τὴν στρατηγικὴ ἀποτροπὴ καὶ τὴν πρόληψη τῶν ἐνόπλων συγκρούσεων καὶ ἡ βελτίωση τῆς στρατιωτικῆς ὀργάνωσης τοῦ κράτους, καθὼς καὶ τῶν μορφῶν καὶ μεθόδων ἀνάπτυξης τῶν ρωσικῶν ἐνόπλων δυνάμεων, μὲ σκοπὸ τὴν ἀποτροπὴ τῆς χρήσης στρατιωτικῶν δυνάμεων εἰς βάρος τῆς Ρωσίας καὶ τὴν προστασία τῆς ἐθνικῆς της κυριαρχίας καὶ τῆς ἐδαφικῆς της ἀκεραιότητας.
  2. Ἐπιπροσθέτως, ἡ Ρωσικὴ Ὁμοσπονδία ἒχει ἐκφράσει τὴν ἀπόλυτη βούλησή της γιὰ τὴν δημιουργία μίας εὐρείας διεθνοῦς ἀντιτρομοκρατικῆς συμμαχίας μὲ συμπαγῆ νομικὴ θεμελίωση, ἀφ’ ἑνὸς ἀντιμετωπίζοντας τὴν καταπολέμηση τῆς διεθνοῦς τρομοκρατίας ὡς θεμελιῶδες κυβερνητικὸ καθῆκον καὶ βασικὴ προτεραιότητα γιὰ τὴν διεθνὴ ἀσφάλεια, καὶ ἀφ’ ἑτέρου ἐκτιμώντας πὼς ἡ τρομοκρατία μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ἀποτελεσματικὰ μόνο μὲ τὴν ἐξάλειψη τῶν πηγῶν καὶ τῶν καναλιῶν χρηματοδοτήσεώς της, καθὼς καὶ μὲ τὸν ἐντοπισμὸ τῶν κρατῶν καὶ τῶν φυσικῶν/νομικῶν προσώπων ποὺ διατηροῦν οἰκονομικοὺς δεσμοὺς μὲ τρομοκρατικὲς ὀργανώ­σεις.[10]

Στὸ πνεῦμα τῶν ἀνωτέρω ἐπιδιώξεων, ὁ Ρῶσος Πρόεδρος – σὲ μία ἱστορική, ἀλλὰ ὂχι ἰδιαιτέρως προβεβλημένη, ὁμιλία του στὸ πλαίσιο τῶν ἐργασιῶν τοῦ Valdai Discussion Club στὸ Sochi τὸ 2016 – ἐπισήμανε στὴν διεθνὴ κοινότητα τοὺς νέους «κανόνες τοῦ διεθνοῦς παιγνίου», βάσει τῶν νέων ἀντιλήψεων τῆς Ρωσίας[11]:

  1. Ἡ Ρωσία δὲν θὰ συμμετέχει σὲ παρασκηνιακὲς διαπραγματεύσεις γιὰ ἀσήμαντα ζητήματα. Ἀντιθέτως, εἶναι ἓτοιμη γιὰ σοβαρὲς συνομιλίες καὶ συμφωνίες, ἐφ’ ὃσον αὐτὲς συμβάλλουν στὴν συλλογικὴ ἀσφάλεια, βασίζονται στὴν δικαιοσύνη καὶ λαμβάνουν ὑπ’ ὂψιν τὰ συμφέροντα κάθε πλευρᾶς.
  2. Ὃλα τὰ συστήματα παγκόσμιας συλλογικῆς ἀσφαλείας ἒχουν ἀποτύχει. Δὲν ὑπάρχουν πλέον διεθνεῖς ἐγγυήσεις ἀσφαλείας. Καὶ τὸ κράτος ποὺ χρεώνεται τὴν καταστροφή τους ἒχει ὂνομα: Ἡνωμένες Πολιτεῖες Ἀμερικῆς.
  3. Οἱ δυνάμεις ποὺ ἐπιδίωξαν τὴν οἰκοδόμηση τῆς «Νέας Τάξης Πραγμάτων» ἀπέτυχαν. Τὸ ἂν ἡ Ν.Τ.Π. θὰ ἀντικατασταθεῖ ἢ ὂχι ἀπὸ μία νέα παγκόσμια τάξη δὲν εἶναι μία ἀπόφαση ποὺ ἐπαφίεται ἀποκλειστικὰ στὴν Ρωσία, ἀλλὰ θὰ εἶναι μία ἀπόφαση ποὺ δὲν θὰ ληφθεῖ χωρὶς νὰ συνυπολογίζεται ἡ Ρωσία.
  4. Ἡ Ρωσία δὲν ἒχει πρόθεση «νὰ ἀλιεύσει στὰ θολὰ νερά» ποὺ δημιουργεῖ ἡ ἀμερικανικὴ «αὐτοκρατορία τοῦ χάους» καὶ δὲν ἒχει κανένα συμφέρον νὰ οἰκοδομήσει μία δική της αὐτοκρατορία. Ἐπίσης, δὲν εἶναι διατεθειμένη νὰ ἐνεργήσει ὠς σωτήρας τοῦ κόσμου, ὃπως εἶχε πράξει στὸ παρελθόν.
  5. Ἡ Ρωσία δὲν θὰ ἐπιχειρήσει νὰ ἀναδιαμορφώσει τὸν κόσμο, βάσει τῶν δικῶν της ἀντιλήψεων, ἀλλὰ δὲν θὰ ἐπιτρέψει σὲ κανέναν νὰ τὸν ἀναδιαμορφώσει βάσει τῶς δικῶν του. Ἡ Ρωσία δὲν ἐπιδιώκει τὴν ἀπομόνωσή της ἀπὸ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο, ἀλλὰ ὃποιος προσπαθήσει νὰ τὴν ἀπομονώσει εἶναι βέβαιο πὼς «θὰ θερίσει θύελλες».
  6. Ἡ Ρωσία δὲν ἐπιθυμεῖ τὴν ἐξάπλωση τοῦ χάους, δὲν ἐπιδιώκει τὸν πόλεμο καὶ δὲν σκοπεύει νὰ τὸν ξεκινήσει. Παρόλα αὐτά, θεωρεῖ ὃτι ἡ ἒναρξη ἑνὸς παγκοσμίου πολέμου εἶναι σχεδὸν ἀναπόφευκτη, συνεπῶς προετοιμάζεται γι’ αὐτὸν καὶ θὰ συνεχίσει νὰ προετοιμάζεται. Ἡ Ρωσία δὲν ἐπιθυμεῖ ἓναν πόλεμο, οὒτε ὃμως τὸν φοβάται.
  7. Ἡ Ρωσία δὲν σκοπεύει νὰ ἀναλάβει ἐνεργὸ ρόλο στὴν ἀποτροπὴ ἐκείνων ποὺ ἐπιμένουν ἀκόμη στὴν οἰκοδόμηση τῆς Ν.Τ.Π., ἓως τοῦ σημείου ποὺ οἱ προσπάθειές τους ἀρχίσουν νὰ ἐπηρεάζουν τὰ ζωτικά της ἐθνικὰ συμφέροντα.
  8. Τόσο στὴν ἐξωτερική, ὃσο καὶ στὴν ἐσωτερική της πολιτική, ἡ εξουσία στὴν Ρωσία δὲν θὰ καθορίζεται ἀπὸ τὶς ἐλὶτ καὶ τὶς παρασκηνιακές τους διαβουλεύσεις, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν βούληση του ρωσικοῦ λαοῦ.

 

Τὸ μήνυμα τοῦ Ρώσου Προέδρου ἦταν σαφὲς καὶ δὲν ἀφήνει περιθώρια παρερμηνειῶν. Γνωρίζει καλλίτερα ἀπὸ τὸν καθένα πὼς «ἡ Ρωσία καλεῖται νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν ἀπειλὴ κατὰ τῆς ὓπαρξής της μόνη, γιὰ ἂλλη μία φορὰ κατὰ τὴν μακραίωνη ἱστορία της».[12] Ἲσως, ἒχει ὑπ’ ὂψιν του κάτι ἀκόμα· τὴν ἀνάγκη ριζικῆς ἀναθεώρησης τῶν ἑδραιωμένων – κατὰ κύριο λόγο δυτικῶν – κοσμοθεωριῶν, βάσει τῶν ὁποίων ἑρμηνεύονται καὶ ἀναλύονται οἱ διεθνεῖς σχέσεις καὶ συγκρούσεις.

Πόσο δίκιο εἶχε τελικὰ ὁ Χάντιγκτον, ὃταν μιλοῦσε γιὰ ἐπερχόμενη σύγκρουση τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ μὲ τὸν ἰσλαμικό; Μήπως βρίσκεται ἢδη σὲ ἐξέλιξη μία διαφορετικὴ πολιτισμικὴ σύγκρουση, μὲ ἓναν βαθύτερο γεωπολιτισμικὸ καὶ ψυχολογικὸ χαρακτῆρα; Δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολικὸς ὁ ἰσχυρισμὸς ὃτι ὁ πυρήνας τῆς συγκρούσεως θὰ πρέπει νὰ ἐντοπιστεῖ στὴν διαμάχη μεταξὺ δύο ἐκ διαμέτρου ἀντίθετων κοσμοαντιλήψεων, οἱ ὁποῖες ἐπέφεραν τὸν νομοτελειακὸ διχασμὸ τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου· ἀφ’ ἑνὸς τῆς προτεσταντικῆς κοσμοαντίληψης, τῆς βασισμένης στὴν νοοτροπία τοῦ «μηδενικοῦ αθροίσματος» (zero-sum mentality)[13], ἡ ὁποία ἒχει διαμορφώσει τὴν ψυχοσύνθεση τοῦ δυτικοῦ κόσμου καὶ ἒχει καθορίσει τὴν πολιτικὴ κατεύθυνση καὶ ταυτότητα τῶν δυτικῶν δυνάμεων καὶ ἀφ’ ἑτέρου τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς νοοτροπίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ διαχρονικὸ ταυτοτητοποιητικὸ χαρακτηριστικὸ τῆς ρωσικῆς στρατηγικῆς κουλτούρας καὶ ψυχοσύνθεσης ἐν γένει καὶ ἡ ὁποία ἀποβλέπει στὴν ἑδραίωση ἑνὸς ὂντως δημοκρατικοῦ καὶ δίκαιου παγκοσμίου συστήματος, θεμελιωμένου σὲ ἰσότιμες καὶ ἀμοιβαίως ἐπωφελεῖς περιφερειακὲς καὶ διεθνεῖς συνεργασίες.

Ὑπάρχουν ἂραγε ἀκόμα περιθώρια οἰκοδόμησης μίας νέας παγκόσμιας τάξης ποὺ θὰ ἐγγυᾶται τὴν διεθνὴ εἰρήνη, τὴν δικαιοσύνη, τὴν σταθερότητα καὶ τὴν ἀσφάλεια; Ἐκτιμοῦμε πὼς ὑπάρχουν, ἀρκεῖ ἡ ἡγεσία – καὶ πρωτίστως τὸ βαθὺ κράτος – τῶν Η.Π.Α. νὰ συμβιβαστεῖ μὲ τὴν ἰδέα πὼς οἱ ὃροι τοῦ παιγνίου ἒχουν πλέον ἀλλάξει, ἀναγνωρίζοντας πὼς δὲν θὰ μπορέσει νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς προκλήσεις τοῦ ὑπὸ διαμόρφωση κόσμου, ἂν ἐπιμείνει στὴν ἀνορθολογικὴ νοοτροπία τῶν μονομερῶν ἐνεργειῶν, στὴν καταστρατήγηση τοῦ διεθνοῦς δικαίου καὶ στὴν κυνικὴ ἐργαλιοποίηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Στὴν ἀπευκταία περίπτωση ἀποτυχίας, «ἡ σταδιακὴ ἀποδόμηση τοῦ στρατηγικοῦ μονοπωλίου τῶν Η.Π.Α καὶ ἡ μετάβαση τοῦ κόσμου στὴν μεταδυτικὴ τάξη πραγμάτων, θὰ φέρει τὴν παγκόσμια κοινότητα ἀντιμέτωπη μὲ τὸν κίνδυνο ἀνάφλεξης ἐκτεταμένων περιφερειακῶν συγκρούσεων, οἱ ὁποῖες θὰ ὁδηγήσουν, κατὰ πᾶσα πιθανότητα, σὲ ἓναν νέο παγκόσμιο πόλεμο».[14]

 

[1] Oliver Stuenkel: The post-western order – www.ips-journal.eu (27/3/2017)

[2] Foreign Policy Concept Of The Russian Federation – ΙΙ.4 (30/11/2016)

[3] Ἰ. Σ. Φριτζαλᾶ: Κριμαία – Ἡ ἐνεργειακὴ γέφυρα τῆς Εὐρώπης, Σελ. 80 – Πελασγός

[4] πρβλ. Dr. L. Semashko on J. Galtung: The US Empire Fall & Liberation of a Way towards Global Peace in the XXI Century – www.peacefromharmony.org (25/4/2016)

[5] P. Turchin: a. Political instability may be a contributor in the coming decade – www.nature.com (3/2/2010)

  1. Entering the Age of Instability after Trump – http://evonomics.com (17/10/2016)

[6] Foreign Policy Concept Of The Russian Federation – ΙΙ.5 καὶ IV.61

[7] πρβλ. Ἰ. Σ. Φριτζαλᾶ: Κριμαία – Ἡ ἐνεργειακὴ γέφυρα τῆς Εὐρώπης, Σελ. 40 – Πελασγός

[8] Dr. M. Gorbachev – A New Union is possible – http://tass.com (12/12/2016)

[9] Ἰ. Σ. Φριτζαλᾶ: Κριμαία – Ἡ ἐνεργειακὴ γέφυρα τῆς Εὐρώπης, Σελ. 70 & 71 – Πελασγός

[10] Ἰ. Σ. Φριτζαλᾶ: Κριμαία – Ἡ ἐνεργειακὴ γέφυρα τῆς Εὐρώπης, Σελ. 42 – Πελασγός

[11] Putin to Western Elites: Playtime is Over – https://russia-insider.com (17/3/2016)

[12] Ἡ. Ἡλιοπούλου: Ζητήματα Γεωπολιτικῆς & Διπλωματίας Ναυτικῶν & Ἠπειρωτικῶν Δυνάμεων στὸν Σύγχρονο Κόσμο, Σελ. 183 – Παπαζήσης

[13] Ἡ νοοτροπία τοῦ μηδενικοῦ ἀθροίσματος – βάσει τῆς Θεωρίας Παιγνίων – ἀναφέρεται στὴν στερεότυπη ἀντίληψη, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία τὸ κέρδος ἑνὸς ἀτόμου προκύπτει ἀπὸ τὴν ζημία κάποιου ἂλλου. (πρβλ. Ἰ. Σ. Φριτζαλᾶ: Κριμαία – Ἡ ἐνεργειακὴ γέφυρα τῆς Εὐρώπης, Σελ. 82 & 83  – Πελασγός)

[14] Ἰ. Σ. Φριτζαλᾶ: Κριμαία – Ἡ ἐνεργειακὴ γέφυρα τῆς Εὐρώπης, Σελ. 130  – Πελασγός

spot_img

6 ΣΧΟΛΙΑ

  1. αντί:
    «η προφανής αναγκαιότητα…»
    ορθότερα
    «άν καί προφανής η αναγκαιότητα…»

    είς παρηγορίαν:

    • ποιός ξέχασε τήν εξίσωση τού Θεού;

      ό Θεός = Φώς, Αλήθεια, Δικαιοσύνη, αγάπη(«ού ζητεί τά εαυτής», έ;!), Ζωή

  2. Μας έχεις ζαλίσει με τους Εβραίους. Όπου βλέπω να τους αναφέρεις, θα σβήνω το σχόλιο. Να εξηγούμεθα. Βγαίνει δεν βγαίνει νόημα, μόλις βλέπω εβραίος, θα το σβήνω.

    • Χα χα χα δεν πρόλαβα να το δω. XD

      Μ’ αρέσει αυτό που γράφει συχνά-πυκνά για τους 42 Βενιζέλους. Ή είναι 56;

      ΑΧΑΧΑΧΑ

  3. Το μεροκάματο να βγαίνει δε βαριέσαι
    Βάλε μέσα και βαρυγδουπες εκφράσεις όρους που απαντώνται σε αναλύσεις και κείμενα διεθνών σχέσεων και είσαι έτοιμος
    Μέχρι τη μέση του κείμενου πάντως δεν κατάλαβα ότι το πήγαινε στο κωμικό με το που μπήκε η παγκόσμια ειρήνη κι άλλα ωραία κίνητρα κι επιδιώξεις της ρωσικής ομοσπονδίας άρχισε… να ανακατεύετε το στομάχι
    Συγγνώμη κι όλας έτσι ένιωσα, απλά αυθαίρετα όλα.

    • Αν είχατε την διάθεση να μελετἠσετε το κείμενο με αμεροληψία και προσοχή, θα διακρίνατε πως η μόνη άποψη που εκθέτω ουσιαστικά είναι η ανάγκη αναθεώρησης του τρόπου με τον οποίον αντιλαμβανόμαστε και ερμηνεύουμε την γεωπολιτική. Από εκεί και πέρα όλα τα υπόλοιπα έχουν εξαχθεί από τα επίσημα εγχειρίδια εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας και τις απόψεις του ίδιου του Ρώσου Προέδρου.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα