Αν προχωρήσουμε στην αναγνώριση του Κοσόβου, θα πρέπει να ζητήσουμε έμμεσα ανταλλάγματα από την Αλβανία.
Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια άνευ προηγουμένου προσέγγιση της Αθήνας με το Κόσοβο. Αν θέλουμε να έχουμε λόγο για όσα συμβαίνουν στα Βαλκάνια επιβάλλεται να έχουμε σχέσεις με το Κοσσυφοπέδιο.
Όμως πρέπει η Ελλάδα να αναγνωρίσει το Κόσοβο; Η χώρα μας και άλλες τέσσερις χώρες (Ισπανία, Κύπρος, Ρουμανία και Σλοβακία) είναι τα μοναδικά κράτη-μέλη της Ε.Ε. τα οποία δεν έχουν αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσόβου, η κάθε χώρα για τους δικούς της λόγους.
Τι κινδύνους ενέχει η αναγνώριση; Την διατάραξη των σχέσεων μας με την Σερβία;
Όχι, πολλές χώρες που αναγνώρισαν το Κόσοβο διατηρούν πολύ καλές σχέσεις με το Βελιγράδι. Μέσα σε αυτές τις χώρες είναι και η Τουρκία.
Η αναγνώριση δεν θα αποδυναμώσει τα επιχειρήματά μας εναντίον του ψευδοκράτους;
Θεωρητικώς ναι, αν και οι περιπτώσεις διαφέρουν ριζικά.
Όμως ίσως δημιουργήσει πρόβλημα μελλοντικά για την Θράκη.
Πάντως η αναγνώριση ενός de facto ανεξάρτητου κράτους δεν σημαίνει ότι αναγνωρίζεις όλες τις μη αναγνωρισμένες κρατικές οντότητες.
Η Τουρκία, για παράδειγμα, αναγνωρίζει το ψευδοκράτος αλλά όχι το Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Η Ρωσία αναγνωρίζει την Αμπχαζία, τη Νότια Οσετία, την Υπερδνειστερία, αλλά όχι το Κόσοβο.
Η Γερμανία αναγνωρίζει το Κόσοβο αλλά όχι τα προαναφερθέντα κρατίδια. Η Αιθιοπία αναγνωρίζει την Αραβική Δημοκρατία του Sahrawi αλλά όχι την Σομαλιλάνδη.
Το πιο ενδιαφέρον, χώρες στις οποίες υπάρχουν ένοπλα αποσχιστικά κινήματα ή αποσχισθείσες περιοχές έχουν αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσόβου. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατηγορίας κρατών είναι η Σομαλία.
Η καλύτερη πολιτική επιλογή, κατ′ εμέ, δεν είναι η αναγνώριση αλλά να παίξουμε τον ρόλο του διαμεσολαβητή – κάτω από την ομπρέλα της Ε.Ε. – για την εξεύρεση μιας οριστικής πολιτικής λύσης για το εν λόγω ζήτημα, κάτι το οποίο μπορεί μελλοντικά να οδηγήσει και στην αναγνώριση.
Όμως αν τελικώς προχωρήσουμε στην αναγνώριση του Κοσόβου, θα πρέπει να ζητήσουμε έμμεσα ανταλλάγματα από την Αλβανία. Διότι οι διεθνείς σχέσεις είναι δούναι και λαβείν.
Τα ανταλλάγματα αυτά πρέπει να αφορούν στην προστασία της ελληνικής μειονότητας στην Βόρεια Ήπειρο, στην επίσπευση της παραπομπής της υπόθεσης για τα όρια των ΑΟΖ Ελλάδος-Αλβανίας στην Χάγη ή στον τερματισμό της αλβανικής προπαγάνδας περί «γενοκτονίας» των Τσάμηδων.
Huffington Post
Μα προφανώς και πρέπει να ζητήσουμε ανταλλάγματα από την Αλβανία. Όλες αυτές οι χώρες που αναφέρει ο αρθρογράφος είναι μακριά, εμείς όμως ζήσαμε και ζούμε με τους συγκεκριμένους γείτονες εδώ και μία χιλιετία. Κι όχι μόνο αυτό, έχει γίνει και αφομοίωση κάποιων απ’ αυτούς από την παρακμή του Βυζαντίου και μετά.
Και υπάρχει η βάση. Ν’ αναγνωριστεί το πρωτόκολλο της Κέρκυρας του 1914 στο οποίο περιγράφονται με σαφήνεια όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα. Οι ελληνικής καταγωγής εξισλαμισμένοι Τουρκοκύπριοι ήταν 18% πριν την εισβολή, όμως και τα διάφορα σχέδια ομοσπονδιοποίησης που έχουν κατατεθεί κατά καιρούς, τους δίνουν το 29% της έκτασης, κατέχουν βέβαια στρατιωτικά το 36%. Και πολιτειακά η όποια αντιπροσώπευσή τους στην κεντρική διοίκηση και εξουσία φτάνει από το 33,333% στο 50%. Γιά το τελευταίο θυμούμαι καλά ότι με βάση το Κυπριακό Σύνταγμα, ο αντιπρόεδρος μπορεί να είναι τουρκοκύπριος και με βάση το σχέδιο Ανάν, μπορεί να είναι κι ο πρόεδρος Τουρκοκύπριος.
Αντίστοιχα, οι Αλβανοί στη Βόρεια Μακεδονία μετά από κάποιες πολεμικές συγκρούσεις το 2000, και βαθμιαία, μέσα από την ελεύθερη δράση των κομμάτων τους, απόχτησαν μέχρι και τη θέση του προέδρου της Βουλής, ακόμα επί ΒΜΡΟ κι έχουν εδώ και πολλά χρόνια υπουργικές θέσεις.
Τα ίδια, απ’ ό, τι γνωρίζω, ισχύουν και με την ελεύθερη δράση των τουρκικών κομμάτων στη Βουλγαρία όπου ανεβοκατεβάζουν μέχρι και κυβερνήσεις.
Τίποτα λοιπόν δεν είναι αμετακίνητο, άμα όμως το ΘΕΛΟΥΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ οι ελληνικές πολιτικές αρχές. Όχι μόνο λόγια. Οι Αλβανοί τα κέρδισαν όλα αυτά στη Βόρεια Μακεδονία χωρίς πρωτόκολλα και συνθήκες. Εμείς τα έχουμε από το 1914. Και δε θέλουμε πρωθυπουργό, ούτε υπουργούς. Τουλάχιστο να δοθούν ελευθερίες να εκλεγούν οι Έλληνες δήμαρχοι και οι νομάρχες, να γίνει δημόσιο ελληνικό πανεπιστήμιο(το οποίο ήταν το πρώτο που πήραν οι Αλβανομακεδόνες το 2000), να λειτουργούν ελεύθερα τα ελληνικά κόμματα, να αναγνωριστεί η περιοχή της Κορυτσάς με τα βλαχοχώρια ως μειονοτική, να μην αρπάζονται οι ελληνικές περιουσίες με τεχνάσματα, να αναγνωριστεί η ελληνική ως τοπική γλώσσα στη Νότια Αλβανία και η εκπαίδευση στα σχολεία της μειονότητας να είναι δίγλωσση, ακριβώς όπως έχουμε εμείς τα μουσουλμανικά στη Θράκη. Εννοείται ότι αυτά θα μας τα ικανοποιήσουν ανεξάρτητα από το τί θα γίνει με την ΑΟΖ και τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας. Κι εμείς να βοηθήσουμε τους Αλβανούς να ενωθούν με το Κοσσυφοπέδιο αν το επιθυμούν.
Ταυτόχρονα βέβαια, να στηρίξουμε και τη Σερβία να ενωθεί με τη Σερβική Βοσνία και με το Μαυροβούνιο, όπως εκείνη επιθυμεί, έτσι ώστε να υπάρξει εξισορρόπηση δυνάμεων στην περιοχή. Αλλά αυτά θέλουν διορατική, πολύπλευρη και με αποτέλεσμα εξωτερική πολιτική.