Τι θα γίνει αν η Ρωσία κάνει μια συμφωνία; Πώς να τερματιστεί ένας πόλεμος που κανένας δεν είναι πιθανό να κερδίσει

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

Περίληψη:

Η διατλαντική συμμαχία δεν μπορεί να υπαγορεύσει τίποτα στον Πούτιν. Μπορεί μόνο να βοηθήσει την Ουκρανία στο να πλοηγηθεί προς μια πιθανώς μη ικανοποιητική ειρήνη. Αυτή η ταπεινωτική πραγματικότητα πρέπει να είναι η αφετηρία για την πολιτική και την διπλωματία.

Η LIANA FIX είναι εσωτερική συνεργάτις στο German Marshall Fund στην Ουάσιγκτον.
Ο MICHAEL KIMMAGE είναι καθηγητής Ιστορίας στο Catholic University of America και επισκέπτης συνεργάτης στο German Marshall Fund. Από το 2014 έως το 2016 υπηρέτησε στο προσωπικό του Σχεδιασμού Πολιτικής του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, όπου κατείχε το χαρτοφυλάκιο της Ρωσίας / Ουκρανίας.

Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι του εικοστού αιώνα είναι μια ατελείωτη πηγή προηγούμενων και αναλογιών. Το διάστημα μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παρήγαγε την «αναλογία του Μονάχου» (Munich analogy), μια παραπομπή στην απόφαση της Βρετανίας και της Γαλλίας του 1938 να επιτρέψουν στη ναζιστική Γερμανία να προσαρτήσει τμήμα της Τσεχοσλοβακίας. Το «Μόναχο» έχει γίνει η συντομογραφία του «κατευνασμού». Ο απόηχος του πολέμου παρήγαγε την «αναλογία της Νυρεμβέργης», μια αναφορά στις δημόσιες δίκες των επιζώντων ηγετών του απολύτως ηττημένου ναζιστικού καθεστώτος. Η «Νυρεμβέργη» σημαίνει πλέον «παράδοση άνευ όρων».

24032022-1.jpg

Ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, σε συνάντηση στη Μόσχα, τον Μάρτιο του 2022. Mikhail Klimentyev / Sputnik via Reuters
———————————————

Αντίθετα, το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ασαφές και ελλιπές. Το Βερολίνο δεν έπεσε τον Νοέμβριο του 1918. Αντίθετα, η κυβέρνηση που διεξήγαγε τον πόλεμο διαλύθηκε˙ ο Κάιζερ Γουλιέλμος [Β’] πήγε στην εξορία. Οι σκληροί όροι της ειρήνης -οι επανορθώσεις και η απόδοση της ενοχής στην Γερμανία- έγιναν οι προϋποθέσεις για την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ και για το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή είναι η ιστορία των «Βερσαλλιών»: μια συντομογραφία για μια ειρηνευτική συμφωνία που οδηγεί σε περαιτέρω πόλεμο.

Το ερώτημα τώρα είναι τι είδους τέλος θα έχει ο πρώτος μεγάλος πόλεμος της Ευρώπης του εικοστού πρώτου αιώνα. Ο Ρωμαίος πολιτικός και λόγιος Κικέρων υποστήριξε ότι μια άδικη ειρήνη είναι καλύτερη από έναν δίκαιο πόλεμο. Οι συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας θα δοκιμάσουν αυτή την πρόταση.

Η γενναία αντίσταση των Ουκρανών έχει σταματήσει την ρωσική προέλαση. Με το να διατάξει την εισβολή στην Ουκρανία, ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, ενήργησε παρορμητικά. Αν τώρα σκεπτόταν στρατηγικά, θα περιόριζε τις απώλειές του και θα αναζητούσε έναν τρόπο να τελειώσει τον πόλεμο. Οι μεγαλύτεροι πολιτικοί στόχοι του είναι ήδη ανέφικτοι. Δεν μπορεί να ελέγξει την Ουκρανία και θα δυσκολευτεί να διχοτομήσει μια χώρα που αντιτίθεται στην ρωσική κατοχή. Η Μόσχα έχει μπροστά της μόνο μια ακριβή και αφιλόξενη στρατιωτική οδό, η οποία, μαζί με τις κυρώσεις, θα επιβαρύνει σημαντικά το καθεστώς του Πούτιν. Αλλά ό,τι κι αν συμβεί στην Ουκρανία, η Ρωσία θα παραμείνει μια πυρηνική δύναμη και θα διατηρεί τον μεγαλύτερο συμβατικό στρατό της Ευρώπης.

Η Ουκρανία έχει δομήσει μια τρομερή άμυνα, αλλά δεν μπορεί να ανατρέψει την συνολική στρατιωτική κυριαρχία της Ρωσίας ή να σταματήσει το σφυροκόπημα και τους βομβαρδισμούς αμάχων και στρατιωτικών στόχων. Η διπλωματική εξισορρόπηση της Ουκρανίας -μεταξύ της διατήρησης της κυριαρχίας της και του τερματισμού ενός σκληρού πολέμου- θα είναι εξαιρετικά δύσκολη. Τα όπλα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους Ευρωπαίους συμμάχους τους θα ενδυναμώσουν την διαπραγματευτική θέση της Ουκρανίας. Αλλά χωρίς την άμεση εμπλοκή τους στον πόλεμο, η οποία δεν πρόκειται να υλοποιηθεί, η Ουκρανία δεν θα απολαύσει μια ξεκάθαρη νίκη και η Ρωσία δεν θα υποστεί μια ξεκάθαρη ήττα.

Εάν καταλήξουν σε μια συμφωνία κατόπιν διαπραγμάτευσης, τόσο η Ουκρανία όσο και η Ρωσία θα πρέπει να συμβιβαστούν με τμηματικά και εύθραυστα κέρδη. Σε αυτόν τον πόλεμο, δεν θα υπάρξει Μόναχο, δεν θα υπάρξει Νυρεμβέργη και δεν θα υπάρξουν Βερσαλλίες.

Η πρόσφατη ιστορία παρέχει άλλη μια (όχι πολύ ενθαρρυντική) αναλογία για τα μέρη: την «αναλογία του Μινσκ», η οποία παραπέμπει στις Συμφωνίες που διαπραγματεύθηκαν σε ετούτη την πόλη της Λευκορωσίας το 2014 και το 2015, σε μια απόπειρα να τερματιστούν οι μάχες μεταξύ της Ουκρανίας και των υποστηριζόμενων από την Ρωσία αυτονομιστών, που ήταν ο προπομπός του σημερινού πολέμου. Η πλήρους κλίμακας εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία απέδειξε την ανεπάρκεια των Συμφωνιών του Μινσκ, οι οποίες αντιπροσώπευαν μια μορφή διαχείρισης της κρίσης που ενοχλούσε τους πάντες και δεν ικανοποιούσε κανέναν, μεταθέτοντας και ίσως ακόμη και επιδεινώνοντας τα θεμελιώδη προβλήματα της Ουκρανίας.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη δεν βρίσκονται σε πόλεμο με την Ρωσία και δεν μπορούν να εφαρμόσουν ούτε το μοντέλο της Νυρεμβέργης ούτε των Βερσαλλιών στην συγκεκριμένη ευρωπαϊκή σύγκρουση. Η αποστολή τους, επομένως, είναι να τα καταφέρουν καλύτερα από όσο [τα κατάφεραν] στο Μινσκ. Οι Δυτικές κυρώσεις στην Ρωσία και η στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία παρέχουν αληθινή μόχλευση. Η Ουάσιγκτον και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί της θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν και να επεκτείνουν αυτή τη μόχλευση αναλογικά με τις συνεχιζόμενες παραβιάσεις της ουκρανικής κυριαρχίας από την Ρωσία. Η διατλαντική συμμαχία δεν μπορεί να υπαγορεύσει τίποτα στον Πούτιν. Μπορεί μόνο να βοηθήσει την Ουκρανία στο να πλοηγηθεί προς μια πιθανώς μη ικανοποιητική ειρήνη. Αυτή η ταπεινωτική πραγματικότητα πρέπει να είναι η αφετηρία για την πολιτική και την διπλωματία.

ΓΙΑΤΙ ΑΠΕΤΥΧΕ ΤΟ ΜΙΝΣΚ

Μέσω των διαπραγματεύσεων του Μινσκ, ο Πούτιν ήλπιζε να διασφαλίσει την ουκρανική ουδετερότητα με ρωσικούς όρους, και να θέσει σε κίνδυνο την ουκρανική κυριαρχία με το να δημιουργήσει μια ημιαυτόνομη ζώνη στα ανατολικά της χώρας. Αντίθετα, αφότου συνήφθησαν οι Συμφωνίες του Μινσκ, η Ουκρανία σφυρηλάτησε όλο και στενότερους δεσμούς με τις Ηνωμένες Πολιτείες, το ΝΑΤΟ, και τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Μια γραμμή επαφής δημιουργήθηκε στα ανατολικά της χώρας μεταξύ αυτής καθαυτής της Ουκρανίας και μιας «ενδιάμεσης» χώρας υπό ρωσικό έλεγχο. Με σημαντικό κόστος, η Ρωσία είχε αποκτήσει έδαφος που δεν της έδινε πραγματική μόχλευση για το γεωπολιτικό μέλλον της Ουκρανίας.

Εν τω μεταξύ, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι ευρωπαϊκές χώρες επέβαλαν κυρώσεις στην Ρωσία, δεσμευόμενες να μην τις άρουν έως ότου η Ρωσία αποσύρει τον στρατό της από την ανατολική Ουκρανία και τερματίσει τον πόλεμο, παρόλο που η Ρωσία παρέμενε αήττητη στο πεδίο της μάχης. Ο Πούτιν δεν θα μπορούσε να εξομαλύνει τις σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους εκτός κι αν εφάρμοζε με τους δικούς τους όρους τα Σύμφωνα του Μινσκ, κάτι που δεν είχε καμία πρόθεση να κάνει. Αλλά οι κυρώσεις δεν ήταν αποσταθεροποιητικές για την Ρωσία και δεν ήταν αρκετά ισχυρές για να καταναγκάσουν τη Μόσχα να αποδεχτεί τους όρους της Δύσης.

Η αποτυχία του Μινσκ έχει πολλούς υπαίτιους. Οι υπογράφοντες τις συμφωνίες ήταν η Γαλλία, η Γερμανία, η Ρωσία, και η Ουκρανία. Το Παρίσι και το Βερολίνο ήταν ρητορικά δεσμευμένα στην συμφωνία, αλλά δεν έκαναν κάτι για να την επιβάλουν, και η επίδραση των κυρώσεων εξασθενούσε κάθε χρόνο που περνούσε. Η Ουάσιγκτον ήταν εξίσου εφησυχασμένη και νωθρή. Η στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ εισέρρευσε στην Ουκρανία όταν η κυβέρνηση του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ συμφώνησε να παράσχει φονική στρατιωτική βοήθεια -με αρκετές δεσμεύσεις ώστε να γίνει πρόταση μομφής (impeachment) εις βάρος του Τραμπ για τις χειριστικές σχέσεις του με την Ουκρανία. Ωστόσο, παρά τις προηγούμενες υποσχέσεις, στην Ουκρανία δεν δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ ή σε οποιαδήποτε άλλη συμμαχία: καμία δέσμευση μέσω συνθήκης από τις Ηνωμένες Πολιτείες ή από άλλη μεγάλη εξωτερική δύναμη δεν εμφανίστηκε ποτέ.

Η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο ωθήθηκε από ένα ρεβανσιστικό όραμα [1] για τους ιστορικούς δεσμούς της Ουκρανίας με την Ρωσία και από την αυτόκλητη αποστολή του να τερματίσει την ουκρανική κρατική υπόσταση. Αλλά η εισβολή εμπνεύστηκε επίσης από την πιο πρακτική απογοήτευση του Πούτιν από τις [Συμφωνίες του] Μινσκ. Μολονότι ο ρωσικός στρατός είχε κερδίσει τις μάχες του το 2014 και το 2015, το Κρεμλίνο έχανε τον πόλεμο για το μέλλον της Ουκρανίας. Ο Πούτιν πίστευε ότι η ταχεία ανατροπή της κυβέρνησης στο Κίεβο θα άλλαζε αυτή την κατάσταση και θα έσερνε την Ουκρανία πίσω προς την Ρωσία, τιμωρώντας τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς εταίρους του Κιέβου. Κατά την άποψή του, μια εισβολή δεν θα οδηγούσε σε έναν ευρύτερο πόλεμο, επειδή η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μόνο επιφανειακά δεσμευμένες στην Ουκρανία. Αν ήταν αληθινά δεσμευμένες δεν θα είχαν αφήσει το Μινσκ να κυλήσει στην αδιαφορία.

ΑΘΕΤΗΜΕΝΕΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ

Η αναπάντεχη επιτυχία της Ουκρανίας έχει κάνει το Κρεμλίνο να αναθεωρήσει τους πολεμικούς στόχους του. Ο Πούτιν ξεκίνησε την εισβολή με τον μαξιμαλιστικό στόχο [2] να ανατρέψει την ουκρανική κυβέρνηση. Το νόημα του πολέμου ήταν, με την αλλόκοτη γλώσσα του Πούτιν, να «απο-ναζιστικοποιήσει» την Ουκρανία, το οποίο σήμαινε αλλαγή του καθεστώτος. Δεδομένων των τεράστιων απωλειών της Ρωσίας στο πεδίο της μάχης, η κατάληψη του Κιέβου μπορεί να έχει καταστεί αδύνατη για τις ρωσικές δυνάμεις, και περιορίζοντας τις συζητήσεις για την αποναζιστικοποίηση, ο Πούτιν έχει σηματοδοτήσει ότι μπορεί να δεχτεί την κυβέρνηση του Ουκρανού προέδρου, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ως νομιμοποιημένη ομόλογο στις διαπραγματεύσεις. Αλλά αυτό μπορεί επίσης να είναι μια παγίδα στο Κίεβο, μια παύση πριν η Ρωσία επιστρέψει σε ένα κλιμακούμενο σύνολο απαιτήσεων. Ο Πούτιν θα χρησιμοποιήσει ούτως ή άλλως ως διαπραγματευτικό χαρτί οποιοδήποτε έδαφος έχουν καταλάβει οι ρωσικές δυνάμεις τις τελευταίες εβδομάδες.

Ο Πούτιν πιθανώς έχει τρεις βασικούς στόχους σε αυτό το σημείο. Ένας [στόχος] είναι να επισημοποιήσει την ενσωμάτωση της Κριμαίας στην Ρωσία, ένα επίτευγμα–σήμα κατατεθέν της προεδρίας του στα μάτια του Πούτιν. Ίσως η προσάρτηση των περιοχών Ντονέτσκ και Λουχάνσκ, μόνο ένα μέρος των οποίων ήταν κατεχόμενο πριν από την εισβολή του 2022, να ενσωματωθεί σε αυτό το αίτημα. Σε συνάφεια με αυτό, η Ρωσία μπορεί επίσης να πιέσει για μια χερσαία γέφυρα από τη Μολδαβία έως τη Μαριούπολη, ανάλογα με το πώς θα εξελιχθεί ο πόλεμος.

Ένας δεύτερος στόχος είναι να εδραιωθεί η ουδετερότητα της Ουκρανίας, κάτι που θα μπορούσε να σημαίνει είτε την αδυναμία της να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και να εισέλθει σε συμμαχίες της επιλογής της μέσω Συνθηκών, είτε την «αποστρατιωτικοποίησή» της, όπως το έχει θέσει ο Πούτιν, πιθανώς με την εξάλειψη της στρατιωτικής της ικανότητας. Πράγματι, ο Πούτιν μπορεί να επιδιώξει αμφότερα τα αποτελέσματα. Σε ένα λιγότερο δραστικό σενάριο, η ουδετερότητα θα μπορούσε επίσης να σημαίνει περιορισμούς σε ορισμένα οπλικά συστήματα και την απαγόρευση ξένων βάσεων στην Ουκρανία. Τέλος, ο Πούτιν θα θελήσει να περιορίσει ή να εμποδίσει την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ειδικά σε αυτούς που συνδέονται με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Από την πλευρά του, ο Ζελένσκι θέλει να εξασφαλίσει την πλήρη κυριαρχία και αυτονομία της χώρας του. Θεωρητικά, αυτό θα συνεπαγόταν την απόσυρση όλων των ρωσικών στρατευμάτων από την Ουκρανία, την επιστροφή της Κριμαίας στην Ουκρανία, και την ελευθερία να εμβαθύνει τις οικονομικές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Ετούτα τα αποτελέσματα, ωστόσο, θα προϋπέθεταν ότι η Ρωσία θα έχανε τον πόλεμο [3]. Ενώ δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στον Πούτιν ότι θα τιμήσει τα έγγραφα που θα υπογράψει και δεν πρέπει να του γίνουν παραχωρήσεις για τον εγκληματικό του πόλεμο, [ο ίδιος] δεν μπορεί να μείνει έξω από τις διαπραγματεύσεις. Η Ρωσία έχει στην διάθεσή της την απειλή των χημικών και βιολογικών όπλων και των τακτικών πυρηνικών όπλων, για να μην αναφέρουμε την χρήση περαιτέρω συμβατικής στρατιωτικής βίας. Υπό αυτή την βαριά σκιά, ο Ζελένσκι πρέπει να καθορίσει τον βαθμό του συμβιβασμού που μπορεί να ανεχτεί και που θα αποδεχτούν οι Ουκρανοί πολίτες. Θα πρέπει να μετρήσει τις επιταγές μιας άδικης ειρήνης εναντίον εκείνων ενός δίκαιου αλλά καταστροφικού πολέμου.

Ο Ζελένσκι έχει κάποια ευελιξία για την Κριμαία και την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Η προσάρτηση της Κριμαίας από την Ρωσία ήταν μια παράνομη παραβίαση της ουκρανικής κυριαρχίας. Ωστόσο, η Ρωσία, και όχι μόνο η Ρωσία του Πούτιν, είναι απίθανο να την επιστρέψει ποτέ στην Ουκρανία. Επίσης, η Κριμαία μπορεί να έχει μικρότερη σημασία για τους Ουκρανούς από άλλες περιοχές της χώρας [που βρίσκονται] υπό τον μερικό έλεγχο της Ρωσίας, κάτι που θα μπορούσε να κάνει ευκολότερη την de facto αποδοχή του ρωσικού ελέγχου. Και μολονότι το ΝΑΤΟ ίσως να αποφασίσει να δεχτεί την Σουηδία ή την Φινλανδία ως μέλη, δεν θα δεχτεί την Ουκρανία —παρά τις προηγούμενες υποσχέσεις ότι θα το πράξει. Ο Ζελένσκι έχει καταδείξει την προθυμία του να εξετάσει εναλλακτικές πέραν της ένταξης στο ΝΑΤΟ, και έχει ζητήσει εγγυήσεις ασφαλείας από την Δύση -δηλαδή, υπόσχεται να εφαρμόσει οποιαδήποτε δυνητική συμφωνία με την Ρωσία, διασφαλίζοντας ότι οποιαδήποτε συμφωνία δεν θα ισοδυναμεί με κούφια λόγια.

Για το Κίεβο, οι νομικά δεσμευτικές εγγυήσεις ασφαλείας —που περιλαμβάνουν τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ρωσία, τις ευρωπαϊκές χώρες, και ενδεχομένως την Τουρκία- είναι κρίσιμες. Τέτοιες εγγυήσεις θα ισοδυναμούσαν με την επέκταση του Άρθρου 5 του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία: η δέσμευση να πάνε σε πόλεμο εάν παραβιαζόταν η κυριαρχία της Ουκρανίας ή οι όροι οποιασδήποτε πιθανής συμφωνίας μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Μια τέτοια δέσμευση θα ήταν σίγουρα ένα δραματικό βήμα που θα αψηφούσε κάθε προηγούμενο για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους, οι οποίοι έχουν προσπαθήσει να αποφύγουν να συρθούν στον πόλεμο. Ο Πούτιν μπορεί να μην συμφωνήσει με αυτό -ή μπορεί να μην συμφωνήσει καλή τη πίστει με αυτό. Αλλά οι δεσμευτικές εγγυήσεις -σε αντίθεση με το ανεφάρμοστο Μνημόνιο της Βουδαπέστης (Budapest Memorandum) του 1994, το οποίο η Ρωσία παραβίασε πρώτη το 2014, καταλαμβάνοντας την Κριμαία- θα παρείχαν σε όλες τις πλευρές μια λύση για το ουσιαστικό πρόβλημα της ασφάλειας της Ουκρανίας. Οι πραγματικές διμερείς ή πολυμερείς εγγυήσεις ασφαλείας θα ήταν καλύτερες από την πολιτική του ΝΑΤΟ για μια ανοιχτή πόρτα γενικά αλλά μια κλειστή πόρτα για την Ουκρανία. Ο Πούτιν θα μπορούσε να πουλήσει αυτή την λύση -τον αποκλεισμό οποιασδήποτε πιθανότητας να ενταχθεί ποτέ η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ- ως νίκη. Ταυτόχρονα, μια υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ εγγύηση ασφαλείας στην Ουκρανία θα μπορούσε να αποτρέψει την Ρωσία από το να επιτεθεί ξανά στην Ουκρανία.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ

Ίσως τα μέρη να κάνουν μια μεγάλη, ευνοϊκή για την Ουκρανία, συμφωνία, εάν η Ρωσία συνεχίσει [να έχει] σημαντικές απώλειες στο πεδίο της μάχης. Το πιθανότερο, ωστόσο, είναι ότι αυτός ο πόλεμος δεν θα επιτρέψει την εύκολα βιώσιμη ειρήνη. Εάν η Ρωσία υποκύψει, πιθανώς θα υποκύψει σε μια προσωρινή ειρήνη. Ο Πούτιν δεν φαίνεται ικανός [4] να μαθαίνει από τα λάθη του. Ωστόσο, μια προσωρινή ειρήνη που θα διατηρεί την κυβέρνηση του Ζελένσκι, θα επιφέρει μια διαρκή κατάπαυση του πυρός, και δεν θα καταπατά μονίμως την ανεξαρτησία, την κυριαρχία, και την αυτονομία της Ουκρανίας (όπως ορίζει το Κίεβο τους όρους αυτούς) μπορεί να είναι εφικτή. Όσο άδικο κι αν θα ήταν, είναι προτιμότερη από όλες τις πραγματικές εναλλακτικές.

Ο πόλεμος έχει καταστήσει αστήρικτη την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας. Ο Πούτιν επιδιώκει φιλοδοξίες που η ρωσική οικονομία και η ρωσική πολιτεία δεν θα μπορέσουν να πραγματοποιήσουν. Μολονότι ο Πούτιν δεν θα μεταβάλλει θεμελιωδώς τους υπολογισμούς του, η Ρωσία δεν μπορεί να ξεφύγει από το γεγονός ότι οι στόχοι της ξεπερνούν τα μέσα που διαθέτει. Κάποια στιγμή, ο Πούτιν θα συναντήσει το πολιτικό Βατερλό του, ως αποτέλεσμα αυτού του πολέμου. Και όταν οι συνέπειες της υπέρβασής του φτάσουν στη Μόσχα και ο δικτάτορας αναχωρήσει [5], η ευκαιρία της Ουκρανίας για μια ειρήνη που θα είναι κάτι παραπάνω από προσωρινή μπορεί επιτέλους να φανεί.

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.foreignaffairs.com/articles/ukraine/2022-01-27/putin-doctrine
[2] https://www.foreignaffairs.com/articles/ukraine/2022-02-18/what-if-russi…
[3] https://www.foreignaffairs.com/articles/ukraine/2022-03-04/what-if-russi…
[4] https://www.foreignaffairs.com/articles/russia-fsu/2022-03-18/dangers-pu…
[5] https://www.foreignaffairs.com/articles/russian-federation/2022-03-02/be…

Copyright © 2022 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/ukraine/2022-

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition

spot_img

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα