Emily Tamkin
Την Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου ανακοινώθηκε ένας νέος συνασπισμός. Με το αμήχανο όνομα AUKUS, η εταιρική σχέση μεταξύ Αυστραλίας, Ηνωμένου Βασιλείου και Ηνωμένων Πολιτειών θα συγκεντρώσει την τεχνογνωσία και την ασφάλεια των τριών χωρών και θα αναπτύξει ένα πυρηνικό υποβρύχιο στην Αυστραλία, για να αποτρέψει την Κίνα από οποιαδήποτε εχθρική συμπεριφορά.
Η κίνηση αντιμετωπίστηκε με ενθουσιασμό στο Λονδίνο και την Καμπέρα. Για την Αυστραλία, έρχεται σε μια στιγμή που η κινεζική επιθετικότητα στη θάλασσα της Νότιας Κίνας έχει γίνει μια αυξανόμενη αιτία ανησυχίας. Για το Ηνωμένο Βασίλειο, θα μπορούσε να είναι μια πορεία προς τα εμπρός για μια φιλόδοξη παγκόσμια Βρετανία.
Όπως έγραψε για τον New Statesman ο Rory Medcalf, καθηγητής και επικεφαλής του Εθνικού Κολλεγίου Ασφάλειας στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας, «Η τριάδα άφησε να εννοηθεί μια μεγαλύτερη δέσμευση μεταξύ τους: τίποτα λιγότερο από μια συγχώνευση στρατιωτικών, βιομηχανικών και επιστημονικών δυνατοτήτων. .. στα νέα επιβλητικά ύψη της κυβερνοχώρας, της τεχνητής νοημοσύνης και της κβαντικής υπολογιστικής ».
Στη Γαλλία, εν τω μεταξύ, η είδηση του συνασπισμού ερμηνεύτηκε ως διπλωματικό χτύπημα και αντιμετωπίστηκε με οργή. Όχι μόνο η Γαλλία δεν κλήθηκε να συμμετάσχει στην ομάδα, αλλά η επιδίωξη της Αυστραλίας για ένα υποβρύχιο πυρηνικής ενέργειας σημαίνει ότι η χώρα έχει ακυρώσει τώρα τη σύμβαση υποβρυχίων της με τη Γαλλία, η οποία θα κόστιζε περίπου 90 δισ. AU. Ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Ζαν-Ιβ Λε Ντριάν και η υπουργός άμυνας Φλόρενς Πάρλι επέκριναν τις ΗΠΑ για τον παραμερισμό ενός συμμάχου τους. Ο Λε Ντριάν το αποκάλεσε «μαχαίρι στην πλάτη». Η Γαλλία έφτασε στο σημείο να ακυρώσει μια γιορτή στην Ουάσινγκτον για να γιορτάσει τη ναυτική συμμαχία Γαλλίας-ΗΠΑ, σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Τι σχεδίαζαν λοιπόν οι ΗΠΑ για το σύμφωνο; Και τι αποφασίσθηκε που να άξιζε τον κίνδυνο της γαλλικής οργής;
Πρώτον, η κυβέρνηση του προέδρου Τζο Μπάιντεν κατέστησε σαφές ότι μία από τις κύριες προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής είναι η τοποθέτηση των ΗΠΑ με τρόπους που θα μπορούσαν να είναι σε θέση να παρακολουθήσουν τις κινεζικές ενέργειες. Αντίθετα, στη G7, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ήταν ένας από τους παγκόσμιους ηγέτες που διαφώνησαν με τον Μπάιντεν για την προσέγγιση που έπρεπε να ακολουθήσουν με την Κίνα, λέγοντας ότι η G7 δεν προοριζόταν να είναι εχθρική λέσχη.
Επιπλέον, η ιδέα ενός ξεχωριστού συνασπισμού που συμπληρώνει άλλες ομάδες στις οποίες είναι μέλη και οι ΗΠΑ και η Γαλλία είναι επίσης σύμφωνη με το πώς βλέπουν τον κόσμο ο Μπάιντεν και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής του. Όπως σημειώνω σε ένα άρθρο αυτής της εβδομάδας, για τους συμβούλους του Μπάιντεν για την Κίνα, τον Κουρτ Κάμπελ και τον Ρας Ντόσι, οι οποίοι είναι τώρα υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής που επικεντρώνεται στην Ασία, στις αρχές Ιανουαρίου σκιαγραφήθηκε ένα όραμα που περιελάμβανε μια ποικιλία συνασπισμών που θα λειτουργούσαν σε διαφορετικά ζητήματα. , όχι μία ομάδα που θα ασχοληθεί με τα πάντα που αφορούν την Κίνα.
Υπήρξε κάποια ηχώ αυτής της προσέγγισης στην απάντηση της εκπροσώπου Τύπου του Λευκού Οίκου, Jen Psaki’s, σε ερωτήσεις σχετικά με το γιατί οι Γάλλοι δεν συμπεριλήφθηκαν στο νέο σύμφωνο: αυτή δεν ήταν η μόνη παγκόσμια ομάδα συνεργασίας, απάντησε, και υπάρχουν όντως άλλες που περιλαμβάνουν τη Γαλλία.
Ο Λε Ντριάν είπε ότι η κίνηση του θυμίζει τον προκάτοχο του Μπάιντεν, Ντόναλντ Τραμπ. Αυτή είναι μια δίκαιη σύγκριση όσον αφορά την εστίαση στην Κίνα. Αλλά στην πραγματικότητα αυτή δεν είναι μια μονομερής κίνηση, αλλά μια πολυμερής κίνηση, η ίδια την οποία απέφυγε ο Τραμπ και η ίδια που ο Μπάιντεν και ο κύκλος του έλεγαν ότι ήθελαν να κάνουν πριν αναλάβουν τα καθήκοντά τους.
Ωστόσο, εάν η Ουάσινγκτον θέλει να συνεργαστεί με τους συμμάχους της, για την Κίνα ή οτιδήποτε άλλο, θα χρειαστεί να επιδιορθώσει τις σχέσεις με τη Γαλλία. Η ευρωπαϊκή χώρα είναι πολύ μεγάλη και σημαντική – στην ΕΕ, στον ΟΗΕ ή απλώς στον κόσμο – για να αφήσει μια πληγή σαν αυτή να μαίνεται.
Η αντιμετώπιση της Κίνας είναι σημαντική προτεραιότητα για τη διοίκηση του Μπάιντεν, αλλά για χάρη της υπόλοιπης παγκόσμιας ατζέντας της – ΝΑΤΟ, δίκαιη φορολογική πολιτική, κλιματική αλλαγή – θα πρέπει επίσης να αντιμετωπίζει τα γαλλικά συναισθήματα ως σημαντικά.
New Statesman
