του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η έκτακτη σύνοδος των υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ πραγματοποιήθηκε χθες υπό την βαριά σκιά ακόμη και περιστατικών κρατικής πειρατείας μεταξύ μελών του, τα οποία εκδηλώθηκαν τις προηγούμενες ημέρες, με την επέλαση της βιολογικής κατάρας να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη…
Ο Γ.Γ του ΝΑΤΟ Γ. Στόλτενμπεργκ, προσπάθησε να κρύψει το πρόβλημα, τόσο αυτό όσο και το πρόβλημα των αντιθέσεων που σοβούν στο εσωτερικό της ατλαντικής συμμαχίας, κάτω από το χαλί, κραδαίνοντας με το ένα χέρι τον κίνδυνο της “επιθετικά απειλητικής Ρωσίας” και με το άλλο, ένα πακέτο μεγαλοστομιών για την συμμαχική αλληλεγγύη και την προετοιμασία όλων εν όψει της πιθανής επανόδου του κορωνοϊού την μετακαλοκαιρινή περίοδο.
Απογοητευτική υπήρξε η παρέμβαση του Έλληνα υπουργού Εθνικής Άμυνας, ο οποίος αρκέστηκε να περιγράψει τις επιχειρήσεις ανάσχεσης των λαθρομεταναστών στον Έβρο και στα νησιά του Αιγαίου, ωσάν να απευθυνόταν σε εσωτερικό ακροατήριο και χωρίς να απαιτήσει ρητές και συγκεκριμένες δεσμεύσεις που να αποδίδουν στην Τουρκία το μέγεθος των πραγματικών της ευθυνών και να οριοθετούν ένα υπολογίσιμο εύρος συνεπειών ικανό να αποτρέψει την διαφαινόμενη επανάληψη.
Και αυτό την στιγμή που ο Τούρκος υπουργός εξωτερικών Μ. Τσαβούσογλου δηλώνει ανερυθρίαστα για λογαριασμό της χώρας του, πως: «Συνεχίζουμε να προτείνουμε έναν νέο διάλογο για την Ανατολική Μεσόγειο στο υψηλότερο επίπεδο», με την απόλυτη κάλυψη των Αμερικανών και με την ευνοϊκή συγκυρία που σπεύδει να αξιοποιήσει, μετά και από το πάγωμα των γεωτρήσεων στην Ν.Α Μεσόγειο που ανακοίνωσαν οι ενεργειακοί κολοσσοί με αφορμή την πανδημία.
Πρόκειται για μια στάση η οποία δημιουργεί πολλά ερωτηματικά και εύλογες ανησυχίες που δεν διασκεδάζονται από την όποια επικοινωνιακή διαχείριση των καθημερινών περιστατικών στο Αιγαίο.
Μέσα και πληρώματα έχουν ξεπεράσει προ πολλού τα όριά τους. Η δεκαετής μνημονιακή διαδρομή υπήρξε καταστροφική για την εθνική άμυνα, αφού ελάχιστα προγράμματα επικαιροποίησης πραγματοποιήθηκαν με πρώτο θύμα της αδράνειας τα εξοπλιστικά.
Και το χειρότερο όλων, είναι ότι η πατρίδα μας εισέρχεται και πάλι βιαίως σε μία παρατεταμένη περίοδο αβεβαιότητας, σε ένα περιβάλλον ευρύτατα αποσταθεροποιημένο, σε μια κρίσιμη ιστορική εποχή.
Δυστυχώς, η πορεία της χώρας μας στην εποχή της βίαιης επιστροφής στην ύφεση, δεν είναι και δεν θα είναι παράλληλη με την όποια προσωρινά υφεσιακή πορεία της Τουρκίας, η οποία υφεσιακή πορεία -ειρήσθω εν παρόδω- θα επηρεάσει ελάχιστα έως καθόλου τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις.
Πρωταρχικός λόγος είναι το γεγονός ότι η οικονομία της Τουρκίας έχει στρατηγικό προσανατολισμό και αυτό πρακτικά σημαίνει πως υπηρετεί και στηρίζει συνολικά την τουρκική αναθεωρητική στρατηγική ενώ παράλληλα διασφαλίζει μια ανατροφοδοτούμενη και αυτοχρηματοδοτούμενη δυναμική στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις.
Η παραγωγική υποδομή της τουρκικής στρατιωτικής βιομηχανίας, διασφαλίζει σε αυτές μια σχετική εξοπλιστική αυτάρκεια σε ποσοστά που αγγίζουν το 80% ενώ ταυτόχρονα χρηματοδοτεί σχεδόν κατ αποκλειστικότητα, την τουρκική επεκτατική παρουσία, από το Κατάρ και την Λιβύη μέχρι την Βαλκανική και τούμπαλιν.
Και βεβαίως ο συγκεκριμένος σχεδιασμός ισχυροποιείται και σε κάθε περίπτωση δεν επηρεάζεται από τις όποιες αναπτυξιακές ή μη μεταπτώσεις της Τουρκικής οικονομίας γενικώς, διότι πέρα από τα εμφανή υπάρχουν και τα άδηλα κανάλια χρηματοδότησης της Τουρκικής οικονομίας και συνακόλουθα της Τουρκικής στρατιωτικής βιομηχανίας που οριοθετούνται από το λαθρεμπόριο στα καύσιμα, την μπίζνα του λαθρομεταναστευτικού, τα ηγεμονικά χαράτσια έναντι τρίτων κοκ…
Την ίδια στιγμή η Ελλάδα, αυτό που έχει να αντιπαραθέσει στην στρατηγική και διπλά οχυρωμένη οικονομία της Τουρκίας, είναι ο συμβιβασμός με μια οικονομία τακτικής διαχείρισης της μιζέριας, στο πλαίσιο της οποίας το μοναδικό που θριαμβεύει είναι οι αυταπάτες μας και η διαχρονική αντίληψη του παρασιτικού προστατευτισμού.
Μόνο που αυτή την φορά, η επιτάχυνση των εξελίξεων και η αναγκαιότητα όσο και η διακηρυγμένη πρόθεση της Τουρκίας να ανταποκριθεί στα προβλεπόμενα του ιστορικού της ρόλου, είναι παράμετροι που δημιουργούν μια συνολικά καινούρια κατάσταση, πολλαπλά δυσκολότερη, πολύ πιο σύνθετη και απειλητική.
Η ανάγκη να ανασκουμπωθούμε, και να δρομολογήσουμε τα αυτονόητα που θα μας επιτρέψουν να αξιοποιήσουμε στο έπακρο τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και να διεκδικήσουμε την ουσιαστική πρωτοβουλία των κινήσεων, είναι εξαιρετικά επείγουσα.
Η βίαιη επιστροφή στην Ύφεση και η απαράδεκτη Νιρβάνα με την οποία προσεγγίζονται τα Ελληνοτουρκικά, συνιστά μια επικίνδυνη συνταγή ολέθρου που επείγει να εγκαταλειφθεί χθες. Οποιαδήποτε ολιγωρία, αυτήν την φορά, θα πληρωθεί με πολύ ακριβό και μη αναστρέψιμο τίμημα.
