Τα πολύπλοκα συστήματα και η κληρονομιά που άφησε ο Ιλία Πριγκοζίν είναι το θέμα της εκπομπής “Τομές στην Επικαιρότητα” σήμερα Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2017.
Ο Ιλία Πριγκοζίν γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 1917 στη Μόσχα και πέθανε στις 28 Μαίου 2003 στις Βρυξέλλες. Φέτος, συμπληρώνονται 100 χρόνια απο τη γέννησή του και η Σχολή Θετικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης πραγματοποιεί την ίδια ημέρα (25 Ιανουαρίου) ημερίδα αφιερωμένη στο έργο του.
Η εκπομπή αρχίζει στις 9μμ και τελειώνει στις 10μμ. Επαναλαμβάνεται το Σάββατο απο τις 5μμ-6μμ.
Προσκεκλημένοι της εκπομπής είναι:
–Χαρίτων Σάρλ Χιδίρογλου, κοσμήτορας της Σχολής Θετικών Επιστημών του ΑΠΘ.
–Ιωάννης Αντωνίου, καθηγητής Μαθηματικών ΑΠΘ
–Σπύρος Παυλίδης, καθηγητής Γεωλογίας ΑΠΘ.
Το σήμα της TV-100 μεταδίδεται:
Μέσω της Digea στην Κεντρική Μακεδονία
Απο την OTE TV οπουδήποτε
Διαδικτυακά απο τη διεύθυνση:
και
www.fm100.gr
Αμ εδώ είναι τα δύσκολα Νικόλα, αφού σχετικά ευκόλως καταδεικνύεται το τι πάει λάθος, μετά το τι χρειάζεται να γίνει για να έρθουν τα πράγματα στα ίσα τους, αντιλαμβανόμαστε ότι το “δέον γενέσθαι” μοιάζει απολύτως αδύνατον -γι’ αυτό ευκόλως καταφεύγουμε στα ημίμετρα. Τα οποία όπως και να το κάνουμε έχουν περισσότερο τζερτζελέ και ίντριγκα.
Όμως επειδή την οδό των ημίμετρων την έχουμε ακολουθήσει άπειρες φορές χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα, είπα να κοιτάξουμε πρώτα τον βούβαλο στα μάτια. Να χωνέψουμε πόσο μεγάλος και δυσκινητος είναι, και ν’αρχίσουμε να συλλογιζόμαστε πως ακριβώς θα τα βάλουμε μαζί του, πέρα απ τα μικρά δαγκωματάκια που καταφέραμε ως τώρα να του δώσουμε.Δηλαδή όλη αυτή η διαδικασία που ακολουθήσαμε μέχρι να προσδιορίσουμε το πρόβλημα, δεν ήταν παρά δαγκωματάκια. Ίσα-ίσα για να θυμώσει ο βούβαλος και να είναι ακόμα πιο επιθετικός. Πάντως μη μου πεις πως μόλις συνειδητοποιήσουμε τη φύση του προβλήματος, χωρίς να αποδεχόμαστε τους αντιπερισπασμούς των ημίμετρων, δεν μας αφήνει άφωνους και άλαλους…Να το λες κι εσύ, ότι δυσκολεύεσαι να προχωρήσεις παρακάτω.
Μέρες που ‘ναι κιόλας, άδραξε την ευκαιρία να συγκεντρωθείς στον εαυτό σου και ήρεμα, πάνω στο υψίπεδο της συζήτησης όπου καταφέραμε να φτάσουμε, άκου τη σιωπή . Εκεί που εξαντλούνται οι προσπάθειες, τα επιχειρήματα, τα ημίμετρα, τα μεγαλεπίβολα όνειρα προόδου, η βοή μένει μόνο η σιωπή. Εμείς , και το πρόβλημα αντίκρυ. Και συλλογίσου λίγο, αν πράγματι θΕΛΕΙΣ να λυθεί, αν ΣΥΝΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ μέχρι το κόκκαλο, την αδήριτη ανάγκη να λυθεί. Σκέψου όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο και στους ανθρώπους και στα ζώα, που συνέβαιναν πάντα και που θα συμβαίνουν αν δεν αλλάξει ΚΑΤΙ , και απάντησε κατ’ αρχάς στον εαυτό σου αν όλα αυτά που βλέπουμε όταν δεν έχουμε κλειστά τα μάτια, είναι αντάξια δισεκατομμυρίων ετών εξέλιξης από την εποχή της μεγάλης έκρηξης. Ίσως πεις πως δεν έχει νόημα να το σκεφτείς γιατί είναι κάτι αδύνατον ν’ αλλάξει. Ξέρουμε όμως ότι είναι αδύνατον να δημιουργηθεί ένας ιδανικός πολιτισμός, κι όμως το προσπαθούμε διαρκώς παρά τις αποτυχίες όλων των προηγουμενων πολιτισμων.
Αλλά εδώ θα σου πω, και τι έγινε που είναι αδύνατη η ριζική αλλαγή (με βάση πάντα τους βαθμούς ελευθερίας που έχουμε από τη φύση, το συναίσθημα και τη θέληση) ; Θα χρησιμοποιήσω το σλόγκαν μιας διαφήμισης ηλεκτρονικών ειδών μεγάλης γνωστής ιαπωνικής νομίζω εταιρείας :
“Κάνε αυτό που δεν μπορείς”.(Do what you can’t)
Kάπου γράφτηκε ότι ο Άινστάιν είπε ότι “αν ήμουν θεός έτσι θα έφτιαχνα τον κόσμο” ,δηλαδή μ’ αυτές τις μαθηματικές σχέσεις. Αν όμως η όποια δημιουργική αρχή χρησιμοποιούσε την συναισθηματικη νοημοσύνη, θα ήταν ποτέ δυνατόν να φανταστούμε κάτι τόσο τερατώδες όσο η τροφική αλυσίδα όπου υποχρεωτικά για να επιβιώσει ,το ένα ζώο τρώει το άλλο ;
Βγάλε απ’ το μυαλό σου κάθε έννοια περί ‘διαχείρισης του συναισθήματος” όταν σκέφτεσαι τη συναισθηματική νοημοσύνη , πράγμα που καταλήγει και στη δυνατότητα χειρισμού των άλλων. Δεν εννοώ αυτό, εννοώ το ατόφιο συναίσθημα που “βιώνει’ αυτό που βιώνουν οι ζωντανές και ιδίως νοήμονες υπάρξεις. Και φαντάσου, αν ήταν η συν.νοημ. στο τιμόνι, ο κόσμος ΕΤΣΙ θα ήταν ;
Ήρθε λοιπόν η ώρα να κάνουμε αυτό που δεν μπορούμε , το αδύνατο, αφού όλα τ’ άλλα έχουν οικτρά αποτύχει όσον αφορά στην ποιότητα νοήμονος (όλων των βαθμίδων) ζωής. Η καλύτερα, αισθανόμενης ζωής.Ένα ον μπορεί να μη θεωρείται “έξυπνο” αλλά άμα αισθάνεται , πρέπει να ληφθεί υπόψη και η δική του τύχη.
Το πρώτο βήμα είναι να ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΄με κάθε ίνα της ύπαρξής μας ότι κάτι πρέπει να γίνει, και να ΘΕΛΟΥΜΕ με την ίδια ένταση να γίνει.
Το δεύτερο βήμα είναι, αυτό το “νιώθω” και ‘θέλω’ να μην είναι μια νευρωτική απαίτηση κακομαθημένου παιδιού, αλλά να συνοδευτεί από μια έμπνευση αυθόρμητη προς αυτή τη κατεύθυνση, να “πιάσουμε τον άνεμο στα πανιά”. Η έμπνευση αυτή θα μας αναδείξει τις δυσκολίες και τα εμπόδια, αλλά και τις πιθανές χαραμάδες απ τις οποίες θα μπορούσαμε να περάσουμε ψάχνοντας μια λύση.Οι χαραμάδες αυτές στο αδιαπέραστο πρόβλημα είναι οι εκτυλισσόμενες δυνατότητες της πολυπλοκότητας που δεν τις ξέρουμε κε προτέρων αλλά που ελπίζουμε να τις ανακαλύψουμε.
Με παρακολουθείς ως εδώ , ή σ’ εχω αφήσει πίσω στο στάδιο “νιώθω” και “θέλω” ;
Αυτό που φοβίζει τους ανθρώπους στη διαδικασία αυτή , είναι ότι δεν μπορούμε να φανταστούμε πως ακριβώς θα ήταν ένας κόσμος με τόσο ριζικές αλλαγές, ας πούμε χωρίς την τροφική αλυσίδα που είναι πηγή φρίκης. Ούτε κι εγώ ξέρω πως θα μπορούσε να ήταν, αλλά αυτό που ξέρω με κάθε βεβαιότητα είναι ότι δεν μπορέι να συνεχίζεται αυτή η φρίκη με θύμα πάντα το νόημα. Ορθώνω απλώς ένα ανάχωμα κι ό, τι ήθελε προκύψει. Ούτως ή άλλως η καταστροφή έτσι όπως πάμε, είναι το μόνο δεδομένο. Η φυση αυτό ξέρει να κάνει ως τώρα. Καταστρέφει και αναγεννά και όποιον πάρει ο χάρος… Τυχαία, ανεγκέφαλα, χωρίς σκοπό. Απλώς καννιβαλίζει τον εαυτό της. Σημειωτέον ότι υπάρχει ένα σύνδρομο, το Lesch -Nyhan, κατά το οποίο εξαιτίας ενός ελαττωματικού γονιδίου, δεν παράγεται ένα κρίσιμο για την λειτουργία του νευρικού κυρίως συστήματος ένζυμο με αποτέλεσμα οι ασθενείς αυτοί κυριολεκτικά να καννιβαλίζουν τον εαυτό τους, να τρώνε κυριολεκτικά τη σάρκα τους δαγκώνοντας τα χείλη τους , τα δάχτυλά τους, ό, τι φτάνουν. Μία αστοχία γενετική, τόσο δραματικό αποτέλεσμα.
Φαντάζομαι να ‘πιάνεις” τον παραλληλισμό.
Σ’ αφήνω τώρα μ’ αυτές τις σκέψεις, μέρες που ‘ναι κιόλας μπορεί να μην έχεις χρόνο ν’ ασχοληθείς και μπορεί κι εγώ να μην έχω πρόσβαση στο διαδίκτυο. Όταν επιστρέψουμε, περιμένω να μου πεις κατ’ αρχάς σε ποιό σημείο της κλίμακας θέλησης και συναισθήματος βρίσκεσαι με αναφορά στο εν λόγω θέμα. Στην φάση της διερεύνησης ; Της ενισχυσης της θέλησης/συναισθήματος προς άλλη γραμμή πλέυσης ; Στη φάση της έμπνευσης ; ή στη φάση του “δε βαριέσαι, εγώ θα βγάλω το φίδι απ την τρύπα ;” ;
Πάντως το πρώτο “κρακ” απ τα κόκκαλα του βούβαλου ακούγεται όταν αναπτύξεις ανυποχώρητο , ασυμβίβαστο συναισθημα και θέληση, πράγμα που παρέχει το ΚΡΙΤΗΡΙΟ και την ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ βάσει των οποίων στη συνέχεια θα κινηθεί η λογική (η μαθηματική λογική).
Καλή Ανάσταση στη φύση όλη – και δεν εννοώ τη περίοδο της άνοιξης.!
Είναι κανείς εδώ ;
Συγνωμη Ερωτων για την απουσια μου, ηθελα να δοσω συνεχεια στο θεμα απαντοντας επι της ουσιας αλλα δεν ειχα απαραιτητο χρονο για να το σκεφτω. Το διαβασα και να πω αληθεια λιγο πανικοβληθηκα απο το πολεμικο ενθουσιασμο σου. Εννοιωσα σαν να ετοιμαζεται μια μεγαλη πολεμικη εκστρατια εναντιον του “Κακου” και οτι εγω κριθηκα υποχρεος σε στρατευση στα ψυχικα γεραματα μου που με τοσο κοπο απεκτησα απαραιτητο για την επιβιωση επιπεδο συναισθηματικης και βουλητικης ηλιθιοτητας και συμβιβασμου. Βρισκομαι λοιπον Ερωτων σε φαση “το συναισθανομαι και το θελω αλλα πια μονο με ακρο συνειδησης”. Αν θα με εβρισκες στην ηλικια 5-10 ετων που τα προαναφερομενα κουσουρια του κοσμου τουτου με ενοχλουσαν τοσο εντονα οσο εσενα τωρα και οταν ειχα αντιστοιχο συναισθηματικο σθενος τοτε θα μπορουσα να συντονισθω καλυτερα με το δικο σου πολεμικο ενθουσιασμο. Τωρα ομως το θεμα που εθεσες για μενα ειναι πια περισσοτερα ενα “μαθηματικο” “λογικο” προβλημα προς επιλυση που εχει αντιστοιχο ενδιαφερον. Ειδικα επειδη οπως ξερεις εχω διεξοδο στην προσδοκια για την χριστιανικη λυση στο προαναφερομενο προβλημα του “κακου” ως αποτελεσμα δεν εχω και εντονο συναισθηματικο σθενος για αναζητηση αλλων λυσεων. Οποτε ναι μεν ειμαι ετοιμος για στρατευση στο πολεμο που εχεις κηρυξει αλλα μαλλον περισσοτερα ως ψυχρος στρατηγικος συμβουλος παρα οπως εσυ ως ιδεολογος και εμπνευστης του πολεμου. Κατσε λοιπον να βγαλω απο το παταρι τις μουχλιασμενες αρβυλες μου και την στολη (αν την χωραω ακομα) και ερχομαι στο στρατηγειο σου απο εβδομαδα να συνεχισουμε.
Xa, xa ! Γέλασα έτσι όπως τα παρουσιάζεις, αλλά απλώς επιβεβαιώνεις εκείνους που λένε ότι οι θρησκείες (όπως και ο χριστιανισμός) είναι το όπιο του λαού. Ανακουφίζουν προσωρινά τον πόνο που προκαλεί η συνειδητοποιηση του κακού. Εκείνοι βέβαια που έλεγαν αυτά για το όπιο του λαού, έπαιρναν LSD εξ’ ου και τα κοινωνικά οράματα…. Δηλαδή ,τα κοινωνικά οράματα είναι το LSD του αρχηγού…..
Π
Xa, xa ! Γέλασα έτσι όπως τα παρουσιάζεις, αλλά απλώς επιβεβαιώνεις εκείνους που λένε ότι οι θρησκείες (όπως και ο χριστιανισμός) είναι το όπιο των λαών. Ανακουφίζουν προσωρινά τον πόνο που προκαλεί η συνειδητοποιηση του κακού. Εκείνοι βέβαια που έλεγαν αυτά για το όπιο του λαού, έπαιρναν LSD εξ’ ου και τα κοινωνικά οράματα…. Δηλαδή ,αν οι θρησκείες είναι το όπιο των λαών, τα κοινωνικά οράματα είναι το LSD του αρχηγών…..
Πάντως αν ο χριστιανισμός μπορεί να λύσει το πρόβλημα , ιδού η Ροδος, ιδού και το πήδημα… Ευπρόσδεκτος κάθε -ισμός αρκεί να μη ζητάει εκ προτέρων τυφλή πίστη όσο το πρόβλημα διαιωνίζεται επ’ αόριστον.
Όσες ‘πίστεις’ προσέλθετε. Αιώνια ζωή ως επιβράβευση αναμένει εκείνη την πίστη που μπορεί να λύσει το πρόβλημα . Όχι να υπόσχεται λύσεις χωρίς ντελίβερυ, γιατί αυτό μπορώ να το κάνω κι εγώ – αλλά και πολλές διαφημιστικές εταιρείες ακόμα μπορούν να το πετύχουν.
Ενταξει Ερωτων, αυτο ακριβως ηθελα να πω ειρωνικα (ή αυτειρωνικα αν θες) οτι δηλαδη οι πιστευοντες στον Θεο συχνα παιρνουν πολυ χαλαρα το θεμα της καθημερινης συγκρουσης με το Κακο “μεσα” και “εξω” τους επειδη εχουν το πειρασμο να φορτονουν ολη την ευθυνη στον Θεο που ετσι και αλλιως θα ερθει στο τελος και θα τα ρυθμησει ολα. Προφανως ομως για αυτο δεν φταιει ο ιδιος χριστιανισμος ως διδασκαλια που προτρεπει ακριβως το αντιθετο δηλαδη την εγρηγορση της προσωπικης ευθυνης και της ενεργης συμμετοχης εδω και τωρα. Παραφραζοντας αλλα διατηροντας το πνευμα του γνωστου ρητου “Fais ce que dois, advienne, que pourra” θα μπορουσαμε να εκφρασουμε την αντιστοιχη σταση που πρωτεινει το χριστιανικο πνευμα ως: “Κανε αυτο που πρεπει και μπορεις να κανεις και ασε τα “του Θεου” να κανει ο Θεος”. Ο καθενας ομως μπορει καλλιστα να το ξεχασει και να το αγνοησει κανοντας την χριστιανικη διδασκαλια απλως μια επιπλεον μορφη του οπιου για να πετυχει την προσωπικη αναισθησια. Μη πουμε οτι και οι περισσοτεροι “μη πιστευοντες” κυκλοφορουν ναρκομενοι μεσα στα δικα τους οραματα οπως λες και ιδιος. Αρα καθολικο και ασχετο απο τα “πιστευω” ειναι το φαινομενο αναισθησιας και απλως ειναι λιγο διαφορετικα τα ψυχικα εργαλεια δια των οποιων επιτυγχανεται.
Οσο για το καθολικο αποτελεσμα “εδω και τωρα” που θες, δεν μας το επιτρεπει ουτε η προαναφερομενη σταδιακη αυξηση της πολυπλοκοτητας στην οποια βασιζονται οι ελπιδες της θεωρησης που συζηταμε. Το μονο σιγουρο ειναι οτι ο κοσμος αυτος αποδειδιγμενα εχει προβλημα με το “εδω και τωρα” και επομενως ειναι ακυρο και το παραπονο σου προς το χριστιανισμο ή αλλο ισμο που απλως τιμια επιβεβαιωνει αυτο το δεδομενο στοιχειο της πραγματικοτητας και μιλαει μονο για την μελλοντικη δυνατη καθολικη λυση στο προβλημα του “κακου”. Υπαρχουν βεβαια μερικες ουσιες που προσφερουν την αισθηση της “εδω και τωρα καθολικης ενοτητας, της αθανασιας και της ευτυχιας αλλα φανταζομαι αυτες δεν μας καλυπτουν ως “λυσεις”.
ΥΓ ” Όχι να υπόσχεται λύσεις χωρίς ντελίβερυ, γιατί αυτό μπορώ να το κάνω κι εγώ – αλλά και πολλές διαφημιστικές εταιρείες ακόμα μπορούν να το πετύχουν.”
Ειναι σαν να λες Ερωτων οτι μια γυναικα απεναντι σου που ισχυριζεται οτι ειναι εγκυος στην πραγματικοτητα “δεν ειναι” γιατι αν ηταν τοτε θα ειχε γενησει ηδη και οτι ετσι και εσυ μπορεις να ισχυριζεσαι οτι εισαι εγκυος. Ενταξει θα πεις οτι δεν μπορει να ειναι κανεις εγκυος “επ αοριστον” αλλα το θεμα ειναι οτι απλως δεν ξερουμε το χρονικο διαστημα της συμπαντικης εγκυμοσυνης οχι μονο στην χριστιανικη θεωρηση οπου δηλωμενα δεν το ξερουμε αλλα ντε φακτο και στην θεωρηση περι μεταβολης δια τγς αυξησης πολυπλοκοτητας που συζηταμε.
Η μάνα μου τρελαίνεται τά βράδια
κι ανάβει στόν διάδρομο κεριά
διαβάζει λόγια σ’ ένα συναξάρι ρε παιδιά
καί μού κρεμάει στό στήθος μου φλουριά
Η αγάπη μου τρελαίνεται τά βράδια
καί στά υπόγεια ψάχνει νά μέ βρεί
μασάει μαστίχα κάτω απ’ τό φεγγάρι ρε παιδιά
καί μέσ’ από μιά μαύρη γυάλα μέ θωρεί
Οί φίλοι μου τρελαίνονται τά βράδια
πουλάνε κι αγοράζουνε παιδιά
κοιμούνται σάν ποντίκια στό κελάρι
καί τό πρωί μοιράζουν τή σοδειά
Τα χέρια μου τρελαίνονται τά βράδια
σκαρώνουν κόλπα στό σκοτάδι μ’ ένα σουγιά (τραγουδάκια στο χαρτί)
γυναίκες κι άντρες ρίχνουν ζάρια γειά σας ρε παιδιά (Εμπόροι τα σκοτώνουν στο παζάρι)
κάνουν παζάρια μέ τήν άδεια μου καρδιά (Και το πρωί με πνίγουν στην ακτή)
Δημήτρης Μπάσης – Το τραγούδι του Δημήτρη (Επιλύχνιος ευχαριστία)*
Στίχοι + Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
*
Φως ιλαρόν άγίας δόξης αθανάτου Πατρός, ουρανίου, άγίου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ, ελθόντες επί την ήλίου δύσιν, ίδόντες φως εσπερινόν υμνούμεν Πατέρα, Υίόν και Άγιον Πνεύμα, Θεόν. Άξιον σε εν πάσι καιροίς υμνείσΘαι φωναίς αισίαις, Υιέ Θεού, ζωήν ο διδούς· διό ο κόσμος σε δοξάζει.
Jose Cascada Πριν από 1 χρόνο
είναι πολλών ανθρώπων λόγια, τά λόγια μας(λογόπληκτον γάρ όν, ό άνθρωπος!…), π.χ.
«Ἡ εὐτυχία εἶναι μέθεξη στό θεῖο εἶναι.
Δέν ἔχει τέτοια ἀρετή ἡ σπουδή τους.
Ἡ σπουδή τους τοῦ Γολγοθᾶ τά ἀργύρια.», ναίσκε
μάθκια μας!
Στίχοι – Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης από το Τρίτο Στεφάνι (1995).
Η φωτογραφία είναι από το deviantart και ανήκει @ahermin.
Δημοσιεύτηκε στις 20 Σεπ 2013
Elith0m
α γειά σου Εξ, η ευτυχία είναι μέθεξη στο θείο είναι, εσύ όμως μας έλεγες παλιά πως η ευτυχία είναι για τα ζώα όπως έλεγαν οι κυνικοί.
(Νικόλα , όντως κινείται κάτι !!! Ο καρδιογράφος κατέγραψε έναν παλμό ! Ο Εξ αναγνώρισε την αξία της ευτυχίας ! )
Να λεμε την αληθεια ο Εξ ειχε αναγνωρησει την αξια της ευτυχιας εδω και καιρο. Πολυ παλια απλως την ευτυχια την ειχε στο νου ως κατι χαζοχαρουμενη και μικροπρεπης κατασταση στην οποια απεικονιζονται ανθρωποι στα φυλλαδια των μαρτιρων Ιεχωβα. Μετα ομως καπου του βοηθησα να αναβαπτισει μεσα του την εννοια της ευτυχιας ως κατι πιο “ανδροπρεπες” που επιτυγχανεται δια του π(τ)ολεμικου πλαισιου της σταυρικης αγαπης και απο τοτε ο κρυφοηδονικος ασκητης Εξ σταυροφορει αναζητοντας το δυσκοποτηρο της χρονικα και ποσοτικα απειρης ηδονης.
ΥΓ θα επανελθω για τα υπολοιπα
Έλα Χριστέ και Παναγιά !!! ‘Εγινε όντως αυτό Νικόλα εν τη απουσία μου ;; Θαύμα ! Θαύμα !
Το ότι κατόρθωσες κάτι τέτοιο, είναι αξιέπαινο, όσο και ευχάριστο , αλλά το κυριότερο είναι ότι δικαιώθηκε δι’ όλων αυτών ο λόγος ύπαρξης του μπλόγκ των Ανιχνεύσεων και της πολύχρονης συμμετοχής μας σ’ αυτό. Όχι γιατί ασπάστηκε κάποιος μια συγκεκριμένη ιδεολογία ή θρησκευτική άποψη -αυτό δεν είναι επιθυμητό από τις σελίδες τούτες- αλλά γιατί με όποια αφορμή ξεπεράστηκε η προκατάληψη απέναντι στην ευτυχία. Η οποία προκατάληψη είναι και η βασική αιτία που δεν προοδεύουμε προς την ευτυχία.
Καλή σύμπτωση που αναφέρθηκες στο αρνητικό παράδειγμα των μαρτύρων του Ιεχωβά, γιατί είχα σκοπό να διευκρινίσω ότι αυτά που λέω δεν έχουν καμία σχέση με χιλιαστικές αιρέσεις. Όχι ότι το ζητούμενο για μένα δεν είναι η αλλαγή της παρούσας τάξης πραγμάτων όπως ειπαμε, αλλά οι χιλιαστικές αιρέσεις είναι άλλη μια παγίδα της σκέψης ακριβώς για να μην αλλάξει απολύτως τίποτα.
Το ειχα πει κι εγώ παλιά στον Εξ ότι όχι μόνο η ευτυχία, αλλά ακόμα και ο ίδιος ο πόθος της ευτυχίας απαιτούν ανδρεία ψυχής και πόλεμο πνευματικό. Γι’ αυτό και, σημειολογικά το αναφέρω, η κατάθλιψη θεωρείται “αμαρτία” στην ορθόδοξη παράδοση. Γιατί σημαίνει δειλία και παραίτηση. Εκ του αντιθέτου λοιπόν αποδεικνύεται ότι η ευτυχία είναι κάτι δυναμικό, ισχυρό, κι όχι γλυκανάλατο.
Χα χα , Νικόλα ! Καλά , όταν πρωτοδιάβασα προ ημερών αυτό που έγραψες για την “προσωπική αναισθησία” ήταν τόσο επίκαιρο εκείνη τη στιγμή που δεν μπορείς να φανταστείς. Ωρυόμουν λίγες ώρες νωρίτερα για την αναισθησία, ακριβώς. Ιδίως το “Αρα καθολικο και ασχετο απο τα “πιστευω” ειναι το φαινομενο αναισθησιας και απλως ειναι λιγο διαφορετικα τα ψυχικα εργαλεια δια των οποιων επιτυγχανεται.” πρέπει να μπει σε κορνίζα όπως λέγαμε εδώ παλιά αν ήσουν τότε.
Ωραία, λοιπόν έχουμε εντοπίσει το πρόβλημα που είναι η καλλιέργεια της προσωπικής αναισθησίας με όποιο, με κάθε μέσο. Βέβαια να διευκρινίσουμε ότι για λόγους επιβίωσης, είμαστε υποχρεωμένοι να αναισθητοποιούμαστε απέναντι στο χάος της συμφοράς αλλιώς θα είχαμε αυτοκτονήσει στο άκουσμα της πρώτης συμφοράς. Άλλο όμως η σχετική απομόνωση απ’ το πρόβλημα όσο ψάχνουμε τη λύση κι’ άλλο η καλλιεργεια της αναισθησίας ως ιδεολογική στάση ή γενική συμπεριφορά.
Όσον αφορά στον χριστιανισμό,ακόμα κι αν κάνουμε αυτό που λέει το ρητό, δεν υπάρχει εγγενώς στον Χριστιανισμό προοπτική “λύσης”. Η λύση του χριστιανισμού αναφέρεται σε μια άλλη πραγματικότητα, όχι στη βελτίωση αυτής της πραγματικότητας που ζούμε. Σαν να λέμε “θέλω καλές , όχι σάπιες,μπανάνες” και η απάντηση του χριστιανισμού να είναι ” καλά άσε τις μπανάνες που είναι παχυντικές, σου χω όμως κάτι φραουλίτσες στον άλλο κόσμο, σκέτη μούρλια”.
Δηλαδή ο χριστιανσμός απαντά σε άλλο ερώτημα τελικά , μόνο που ταχυδακτυλουργικά αποσιωπάται το αρχικό ερώτημα “γιατί είναι ΤΟΥΤΟΣ ο κόσμος έτσι, αν υπάρχει θεός ;” και απαντά σε άλλο ερωτημα που δεν τέθηκε καν όπως “τι υπάρχει μετά από τούτον τον κόσμο ;”. Να μην ξεχνάμε ότι ο αρχικός προβληματισμός κάθε ανθρώπου ξεκινά απ’ αυτά που βλέπει γύρω του, πρώτα οικογεκνειακά, μετά κοινωνικά, μετά στην ίδια τη φύση. Τα πρώτα 2 ας πούμε ότι απαντώνται επαρκώς. Στη περίπτωση της φύσης όμως, δεν υπάρχει εξήγηση σοβαρή και τότε σε πάνε απ’ άλλο μονοπάτι για να ξεχάσεις το πρόβλημα. Κι αυτό, είναι εγγενής αδυναμία του χριστιανισμού, όχι των χριστιανών που δεν τον εφαρμόζουν καλά. Για να ξεχάσεις ένα πρόβλημα, δεν χρειάζεται παρά να σου παρουσιάσουν ένα ακόμα μεγαλύτερο. Έτσι όταν αρχίζεις και προβληματίζεσαι για τον βασανισμό των όντων στο εδώ και τώρα, σου λένε “Αυτό ; Μα δεν είναι τίποτα , που να δεις τι γίνεται στον άλλο κόσμο, στη κόλαση !” Εκεί μένεις με το στόμα ανοιχτό, και λες ο.κ για ν’ ασχοληθούμε τότε με το σοβαρό πρόβλημα , και τσουπ ! το αρχικό πρόβλημα ταχυδακτυλουργικά, ομοιοπαθητικά “εξαφανίζεται” ! Άρα αναισθητοποιείται ο χριστιανός απέναντι σ’ αυτό γιατί “εδώ έχουμε άλλα σοβαρότερα” …. Στο μεταξύ , αφού στον άλλον κόσμο δεν υπάρχουν ζώα που να υποφέρουν, επειδή δεν υπάρχουν καν ζώα, αμέσως-αμέσως το φορτίο του πόνου έχει μειωθεί δραστικά….χωρίς να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Απλώς και μόνο με τη σκέψη του ‘μετά”.
Νομίζω όμως αυτό το θέμα ήδη το κάλυψες πλήρως στη δεύτερη παράγραφό σου. Νομίζω πράγματι ότι υπάρχει consensus σε όλους τους ισμούς ότι το εδώ και τώρα είναι προβληματικό. Για αυτό και σε πάνε αλλού. Να διευκρινίσω μόνο ότι το “εδώ και τώρα” , δεν το εννοώ με την έννοια του “αύριο το πρωί, μαγικά, χωρίς διαδικασία”, εννοώ φυσικά μέσα από τις διαδικασίες της πολυπλοκότητας αλλά κατά τρόπο ώστε η απάντηση ν’ αφορά στην φυσική κατάσταση που ζούμε τώρα (που είναι και η αιτία κάθε προβληματισμού). Δηλαδή όχι σε μια φανταστική , μετά-την- φύση ύπαρξη.
Και όσον αφορά το “Υπαρχουν βεβαια μερικες ουσιες που προσφερουν την αισθηση της “εδω και τωρα καθολικης ενοτητας, της αθανασιας και της ευτυχιας αλλα φανταζομαι αυτες δεν μας καλυπτουν ως “λυσεις”.” , εκτός του ότι “έγραψες” μ’ αυτό, ν’απαντήσω ότι όχι βέβαια, δεν μας καλύπτουν…
Για το υστερόγραφό σου, ναι , το πιασες. Μόνο που δεν είχα υπόψη ακριβώς το ντελίβερυ ως γέννα αλλά απλώς ως παράδοση όπως με τη πίτσα.Με την σημασία που έδωσες, το κανες ακόμα καλύτερο. Στην χριστιανική θεώρηση μπορούμε πια να πούμε ότι είναι ανεμογκάστρι , γιατί έχουν υπάρξει αμέτρητοι άγιοι που τον έχουν εφαρμόσει κατά γράμμα κι απλώς επαναλαμβάνουν τα ίδια πράγματα. Παρά το γεγονός ότι υποτίθεται έχουν άμεση επικοινωνία μ’ έναν προσωπικό θεό, θεό πρόσωπο, δεν έχουν απολύτως καμία ουσιαστική πληροφορία για τη ταμπακιέρα . Στην καλύτερη περίπτωση πρόκειται για παλίνδρομη κύηση, κάτι πήγε να γίνει αλλά δεν προχώρησε σε γέννα. Το έμβρυο πέθανε και μετά απασβεστώθηκε, απολιθώθηκε. Αυτή η κύηση μπορεί να κρατήσει για πάντα … Όσον αφορά στη διάρκεια της συμπαντικής εγκυμοσύνης ,με την διαδικασία της πολυπλοκότητας που συζητάμε, σαφώς δεν μπορούμε να ξέρουμε τη διάρκειά της, αλλά και πάλι δεν μπορεί να είναι επ’ αόριστον κύηση. Θα πρέπει τέλος πάντων ΚΑΤΙ να βλέπουμε στα υπερηχογραφήματα, ν’ ακούμε έστω έναν παλμό, για να ξέρουμε ότι δεν κυοφορούνται απλώς πέτρες ή κοπανιστός αέρας. Ας πούμε ότι είμαστε ακόμα στη φάση της σύλληψης, αναλόγως θα πρέπει να διαπιστώνουμε κάποια έστω ελάχιστη πρόοδο.
Από το :
https://www.anixneuseis.gr/?p=167014
“Η παραγωγή Παραξενιάς προσδιορίζεται στην πράξη με την καταμέτρηση του αριθμού των παράξενων σωματιδίων που παράγονται σε μια δεδομένη σύγκρουση και στη συνέχεια τον υπολογισμό του λόγου των παράξενων προς τα μη παράξενα σωματίδια.”
Η “παραξενιά” όπως βλέπεις είναι καρα-επιστημονικός όρος όσο και ν’ ακούγεται παρα-επιστημονικός, ημι-επιστημονικός, ή αντι-επιστημονικός.
Με τα παράξενα που λέμε εδώ, δηλαδή με την μεγάλη παραγωγή Παραξενιάς, αποδεικνύεται σύμφωνα με το παραπάνω απόσπασμα του άρθρου ότι κάνουμε τελικά ,βαθιά επιστήμη…για να καθησυχάσω τις αρχικές σου ανησυχιες.
Αν θυμάμαι καλά σ’ είδα στην επαρχία
και μου είπες δειλά πως σε λεν Ευτυχία
κι έτσι απλά ξεκινήσαμε
τη ζωή να γνωρίσουμε
Και που λες Ευτυχία ευτυχία δε βρήκαμε
λίγα μόνο στοιχεία ευτυχίας χαρήκαμε
δε μας πέσαν λαχεία τυχεροί δε σταθήκαμε
και που λες Ευτυχία ευτυχία δε βρήκαμε
Αν θυμάμαι καλά είπα έτσι στ’ αστεία
πως μου τάζει πολλά τ’ όνομά σου Ευτυχία
μα πολλά δε ζητήσαμε
κι έτσι απλά ξεκινήσαμε
Και που λες Ευτυχία ευτυχία δε βρήκαμε
λίγα μόνο στοιχεία ευτυχίας χαρήκαμε
δε μας πέσαν λαχεία τυχεροί δε σταθήκαμε
και που λες Ευτυχία ευτυχία δε βρήκαμε
Και που λες Ευτυχία – 1985
Στίχοι: Ρόνη Σοφού
Μουσική: Αλέξης Παπαδημητρίου
1. Αντώνης Καλογιάννης
galanta, Νικόλας @ 08-11-2002
Ελεείστε τους αόμματους….!
Βρε Εξαρχείου, μήπως της έλεγες της Ευτυχίας πως είναι μόνο για τα ζώα και γι’ αυτό δεν μπορέσατε να τη βρείτε μαζί ; Την ευτυχία, εννοώ.
Η απαντηση του χριστιανισμου Ερωτων σχετικα με τις “σαπιες μπανανες” ειναι: ” καλιεργεσε τις καλες μπανανες οσο μπορεις και ετσι στο τελος θα γινεις μετοχος και κατοικος ενος καθολικου μανανοκηπου που θα προκηψει δια της θεανθρωπινης γεωπονιας” (βεβαια ο “μπανανοκυπος” ακουγεται σαν “πιθηκοπαραδεισσος” αλλα μαλλον εσυ προβακατορικα εβαλες την αλληγορια με μπανανες).
Το αλλο… να λεμε οτι οι “ισμοι” υποσχουντε αλλο κοσμο αντι της επιδιορθωσης του συγκεκριμενου κοσμου οπως στην θεωρηση που συζηταμε…νομιζω πως αυτη διακριση ειναι περισσοτερα λογοπαιγνιο γιατι μπορουμε καλιστα να πουμε οτι πχ και στο χριστιανισμο ο υποσχομενος κοσμος θα προκυψει απο την μεταβολη του συγκεκριμενου και οτι αυτο θα γινει απλως δια της “συνεργητικης” παρεμβασης του Θεου. Δηλαδη με αλλα λογια για τους “αγιους” που λες και την “εγκημοσυνη” … υποτηθεται πως στις πραξεις και την ζωη των με ευρυτερη εννοια “αγιων” ακριβως ακουμε τους “εδω και τωρα” παλμους ενος καινουριου κοσμου που παει να γενηθει απ αυτο το κοσμο.
Δεν ειναι ομως αυτο το θεμα. Εντοπησες πολυ σωστα οτι στο προβλημα του “φυσικου κακου” η απαντηση της χριστιανικης θεολογιας ειναι μαλλον επιφανιακη και προχειρη. Η υπαρξη του φυσικου κακου μαλιστα οντως ειναι και κυριο και σοβαροτερο επιχειρημα του αθεισμου εναντιον του ενδεχομενου υπαρξης του Θεου-αγαπης του Χριστιανισμου. Να εξηγουμε το φαινομενο του φυσικου κακου με το οτι οι πλημμυρες, πυρκαγιες, σεισμοι, αρροστιες οπως και η διατροφικη αλυσιδα που λες, προεκηψαν απο την λαθος χρηση ελευθεριας δια του αποπροσανατολισμενου ενστικτου ερευνας της κακομοιρας Ευας και απο την αφελεια τον υποδουλο χαρακτηρα και την αποφιγη ευθυνων του Αδαμ, οστε το συνολο της φυσης πασχει μεχρι και σημερα, ακουγεται για το συγχρονο ανθρωπο καπως παρατραβιγμενο. Παντως μια τετοια εξηγηση δεν καλυπτει τον συγχρονο ανθρωπο που ξερει πια και επιστημονικα οτι ετσι στραβος με την διατροφικη αλυσιδα κατακλισμους αρροστιες κτλ ηταν ο κοσμος απο τις επαρχες του . Οσο για τα ζωακια που τρωμε εμεις και τρωγοντε μεταξυ τους και τα κατοικιδια μας αν θα πανε στο παραδεισσο μαζι μας οπως πιστευουν 70% των αμερικανων πολιτων…το θεμα οντως γινεται ακομη πιο δυσκολο και καλυτερα να το αφησουμε παρα να χαθουμε στην απλοικη “απολογητικη του κακου” (Εδω βεβαια δυσκολα αλλα καπως χωραει μια οχι απηθανη εξηγηση οτι ενδεχομενως σε αντιφαση νε τον ανθρωπο, στα ζωα, οσο αυτα και να μας μοιαζουν εκδηλωνοντας τα συναισθηματα και την νοημοσυνη, πηθανον τελικα δεν υπαρχει καν “εκει μεσα” “πισω απο τα ματια” ενος ζωου καποιο “υποκειμενο” για να βιωνει ολα αυτα τα βασανα και αγωνιες αντιστοιχες του ανθρωπου. Δηλαδη οτι τα ζωα ειναι ενος ειδους “βιορομποτ”…Καπως ανθρωπο-εγωκεντρικο ακουγεται αυτο βεβαια , αλλα λεμε τωρα και αυτο ως πηθανο ενδεχομενο).
Επομενως η πολυ γενικη αλλα η μονη δυνατη συμβατη με χριστιανικη ιδεα περι Θεου-Αγαπης απαντηση στο προβλημα του φυσικου κακου ειναι εκεινη που εδοσα στην αρχη της συζητησης. Οτι δηλαδη το φυσικο κακο με ενα ή αλλο τροπο μπορει να ειναι η απαραιτητη προυποθεση της ιδιας της υπαρξης του κοσμου ή (και) μαζι με την δυνατοτητα του “ηθικου κακου” ειναι η απαραιτητη προυποθεση της δυνατοτητας αναπτυγμενων οντων αυτου του κοσμου να ευτυχησουν. Τωρα πως ακριβως προεκηπτει αυτη η αναγκαιοτητα δυσκολο να δοσουμε καποια συγκεκριμενη απαντηση. Ομως αν περνουμε ως θεωρητικη προυποθεση οτι ο Θεος οντως υπαρχει και οτι ειναι Αγαπη τοτε διαπιστωνουμε οτι μαλλοιν η απαντηση στο προβλημα “κακου” βρισκεται στο προαναθερομενο πλαισιο. Δηλαδη οτι ο Θεος αν και ειναι αγαπη με καποιο τροπο ομως ειχε αυτους τους αναγκαιους περιορισμους κατα δημιουργεια. (Προηγουμενως στην συζητηση με το Ασπικ, για την οποια σου ελεγα, ειπαμε οτι ο χαρακτηρισμος του Θεου ως “παντοδυναμου” μαλλον δεν μπορουμε να νοουμε κυριολεκτικα γιατι ειναι προφανες οτι τοτε θα ειχε την δυνατοτητα να δημιουργησει και ελευθερα και ταυτοχρονα ευτυχισμενα νοημων οντα και σε ενα καταλληλο για αυτο περιβαλλον χωρις να μας περασει απο το ενδιαμεσο σταδειο του κοσμου τουτου οπως το βρηκαμε εμεις στα χαλια του). Με αλλα λογια οτι λογο των περιορισμων της ιδιας της ταξης πραγματων εχουμε ενα βελτιστο κοσμο που θα μπορουσε να δημιουργησει ο Θεος και οτι το σταδιο της “πτωσης” με καποιο τροπο ειναι απαραιτητο στην εξελιξη του κοσμου προς την “καθολικη ευτυχια”.
Τελος παντων Ερωτων τα παραπανω λεω απλα ως διευκρινηση για να ειμαστε λογικα δικαιοι απεναντι στην θεολογικη θεωρηση της πραγματικοτητας. Δεν εστιαζω ομως αλλο στο συγκεκριμενο θεμα γιατι διατηρουμενος απομειναρια της συναισθηματικης νοημοσυνης αντιλαμβανομαι οτι εισαι ενα παιδι “τραβματισμενο” απο δημαγωγικη “απολογητικη του Κακου” των κατηχητικων σχολειων που οπως θυμαμαι περασες. Και πηθανον ως συνεπεια εχεις και την ταση και αυτα που λεω παραπανω δινοντας το πλαισιο ενδεχομενων εξηγησεων στο προβλημα του κακου να αντιλαμβανεσαι απλως ως ευρυτερη παραλλαγη του ιδιου πνευματος αυταπατης που σε διαβεβαιωνω πως δεν ειναι. Οποτε παμε παρακατω.
Αυτο που δεν καταλαβα ειναι ο τροπος που θα περιμενες να γινει μια τετοια “μετανοια” της φυσης. Θα την προκαλεσουν συνειδητα τα νοημων οντα (πχ ο ανθρωπος) δια της συνειδητης παρεμβασης στην φυση? Ή θα αλλαξει η φυση “αυτοματα” λογο της απεκτησης απαραιτητου επιπεδου συναισθηματικης νοημοσυνης στην κρισιμη μαζα των νοημων οντων? Με απλα λογια η μονη δουλεια μας ειναι να “παλεψουμε” για την αυξηση της συναισθηματικης νοημοσυνης και τα υπολοιπα θα γινουν αυτοματα απο καποιους μηχανισμους της φυσης ή πρεπει να ψαχνουμε συνειδητα και τον τροπο μιας τετοιας μεταβολης της φυσης? Αν ειναι το δευτερο τοτε προσπαθησε να γινεις πιο συγκεκριμενος σχετικα με αυτο το “τροπο” γιατι δεν μπορω καν να φανταστω το περιεχομενο του.
Το έχω δει Νικόλα, εδώ και 4 μέρες, επανέρχομαι ίσως αύριο.
Νικόλα, μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι ,είχα γράψει αυτές τις μέρες ένα σεντόνι και τη τελευταία στιγμή από κάποια δυσλειτουργία ιστοσελίδας ή σύνδεσης, χάθηκε. Θα επιχειρήσω να συνοψίσω.
πάνε οκτώ χρόνια τώρα, πού
λές τά ίδια ψέματα μέ τήν ευκολία “γυναίκας”,
προκειμένου νά μπαλώσεις
-κακήν κακώς καί δείχνεις νά σού αρκεί αυτό, σάν δέν ντρέπεσαι!…-
τίς ανεπάρκειές σου,
Βλαξ!…
νισάφι, πιά
στυλοβάτη τού ατομικού σου μπουρδιστάν εκεί έξω,
όπως κι εδώ μέσα…
Γειά σου Εξ, πες μου ότι είχες τόση αγωνία να δεις τι θα έγραφα κι εκνευρίστηκες που καθυστέρησα να γράψω τις μπούρδες μου….
Μπουρδιστάν Εξ είναι ο τόπος όπου άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους επειδή απλώς επέβαιναν σε τρένο. Μπουρδολογία κάθε θεωρία η πίστη που βρίσκει “νόημα” σε τέτοια φαινόμενα.
Σύνελθε Εξ, γιατί κι εσύ .όπως το τρένο. έχεις εκτροχιαστεί…..τραυματίζοντας ανθρώπους.
Είσαι αυτό που λένε, “μυστήριο τρένο”…..
Λοιπόν , Νικόλα, αν κι έπρεπε ως τώρα να είχαμε φτάσει στο κυρίως πρόβλημα, φαίνεται πως ακόμα είναι απαραίτητες κάποιες διευκρινίσεις επί των διευκρινίσεων. Θα ξεκινήσω αλλιώς απ’ ό, τι είχα κάνει στο κείμενο που χάθηκε μήπως το κάνω πιο σύντομο.
Κατ’ αρχάς , δεν ισχύει ότι φέρω τραύματα από το κατηχητικό, γιατί απλά δεν είχα ποτέ σχέση με τα κατηχητικά. Κι αυτό έχει σημασία να το καταλάβεις για να μη νομίζεις ότι έχω προκατάληψη απέναντι στον Χριστιανισμό και την ορθοδοξία. Εγώ μπήκα στη διαδικασία της θεολογικής μελέτης αυτοβούλως νομίζοντας πως εκεί υπήρχαν απαντήσεις που εγώ δεν είχα σκεφτεί ακόμα, αφού πρόκειτο για παράδοση πολλών πολλών αιώνων – τι θα μπορούσα να ξέρω εγώ άλλωστε. Ο λόγος που επέλεξα ειδικά αυτό το πεδίο προσωπικής μελέτης, ήταν αρκετά συγκυριακός αφού κατόπιν αυθόρμητης έμπνευσης, σχετικά με το τι γίνεται στον κόσμο, έτυχε ν’ ακούσω κάποιες ιδέες από τον χώρο της πίστης που έμοιαζαν μ’ αυτά που είχα καταλάβει αυτόματα. Δεν ξεκίνησα ούτε ν’ αμφισβητήσω, ούτε να αποδεχτώ τυφλά, αλλά να βρω βαθύτερες απαντήσεις σ’ αυτά που μ’ απασχολούσαν. Αφού λοιπόν στραμπούλιξα το μυαλό και τη ψυχή μου προσπαθώντας να βγάλω άκρη, κάποια στιγμή ξεχείλισε το ποτήρι κι άρχισα να ξηλώνω το κακοφτιαγμένο πουλόβερ.
Αυτό που λες για τους -ισμούς , ότι επιχειρούν να λύσουν το πρόβλημα στο εδώ και τώρα, δεν ισχύει, γιατί ενώ η αφορμή λαμβάνεται απ’ τα εδώ και τώρα προβλήματα, η λύση της εξίσωσης βρίσκεται εκτός κόλλας πάνω στο θρανίο. Δηλαδή ξεκινάνε να γράφουνε την εξίσωση πάνω στη κόλλα διαγωνίσματος, αλλά επειδή δεν τους παίρνει ο χώρος , προεκτείνουν την εξίσωση πέρα απ τα όρια του χαρτιού πάνω στο θρανία. Ναι, αλλά ο εξεταστής, αξιολογεί αυτό που είναι πάνω στη κόλλα, όχι τι θα μπορούσε να βρίσκεται π.χ. ακόμα και σε γκράφιτι στους τοίχους μιας άλλη πόλης. Θέλω να πω ότι ας πούμε στη περίπτωση των ανατολικών θρησκειών ή και αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, η ιδέα της μετενσάρκωσης, όπου οι ψυχές επανέρχονται διαρκώς στον ενθαδικό μας κόσμο μέχρι να τελειοποιηθούν, επινοήθηκε ως αντίβαρο στο άλυτο φαινόμενο της αδικίας. Οπότε, προεκτείνοντας τεχνητά τον χώρο απαντήσεων, σου λέει “για να είσαι εδώ και να υφίστασαι αυτά, κάποιος λόγος υπάρχει, πληρώνεις αμαρτίες προηγούμενης ζωής. Άρα δεν υπάρχει αδικία, όλα καλά. Τίποτα δεν διορθωθηκε, απλώς με λογοπάιγνια και νοητικές ακροβασίες κρύβουν το πρόβλημα κάτω απ’ το χαλί. Τέτοια τεχνάσματα στις φιλοσοφίες και τους -ισμούς του κόσμου, είναι αμέτρητα.
Για να τα συνδέσω αυτά με τον χριστιανισμό/ορθοδοξία, να πω ότι σαφώς υπάρχουν κι εδώ τεχνάσματα. Δεν είναι ιδέα μου, δεν είναι προκατάληψη , δεν είναι στείρα άρνηση, αλλά δυστυχώς έφτασα κατόπιν πολλής αναμονής και υπομονής στο συμπέρασμα ότι υπάρχει πάρα πολύ νοητικό μανιπουλάρισμα, και γι’αυτό έχοντας διαβεί αυτά τα μονοπάτια, διακρίνω πλέον αυτό το χειριστικό στυλάκι ακόμα και στον χώρο της επιστήμης. Τα μοτίβα είναι ίδια. Όπως η επιστήμη ξεκίνησε με την φιλοδοξία να λύσει υπαρκτά προβλήμτα, στο τέλος τα έκανε τόσο χάλια , που οι ίδιοι οι “κορυφαίοι” επιστήμονες μας λένε ότι η μονη λύση κι ελπίδα είναι να εγκαταλείψουμε αυτή τη χαβούζα που λέγεται γη και να εποικίσουμε τον Άρη ή και την Ανδρομέδα…..Πιο συγκεκριμένα στην ορθοδοξία υπάρχουν 2 παραδόσεις . Η μία τείνει σαφώς στην εγκατάλειψη της γης για να βρούμε τον παράδεισο στους ουρανούς , σαφώς χωρίς τα ζώα και το οικοσύστημα, πράγμα που ακυρώνει τον λόγο ύπαρξής τους, και η άλλη παράδοση μιλάει για “ανακαίνιση της κτίσης” αλλά χωρίς καμία επίγνωση ότι στη κτίση συμπεριλαμβάνονται όλα τα ζώα και τα φυτά.Γι αυτό και φάνηκε αστείο όταν ο Καζαντζάκης υπαινίχθηκε ότι και τα γαϊδουράκια πρέπει να μπουνε στον παραδεισο. Για φαντάσου το γαιδουράκι που μετέφερε τον Χριστό να θεωρείται κι απ’ τον ίδιο τίποτα περισσότερο από βιορομπότ όπως λες….Γι’ αυτό και μοιάζει αλλόκοτο που όπως λες οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι και τα κατοικίδιά τους ή γενικώς τα ζώα θα πάνε στον παράδεισο. Πρώτον φαινεται αστείο γιατί έχουμε στρεβλή εικόνα για το τι θα έπρεπε να είναι ο παράδεισος και δεύτερον όταν μιλάμε για την ‘κτίση” έχουμε στρεβλή εικόνα για το τι σημαίνει κτίση- αγνοούμε επιδεικτικά ότι κτίση είναι και τα σκυλιά και οι κροκόδειλοι. Τι είναι λοιπόν η βαρύγδουπη διδαχή περί “ανακαίνισης της κτίσης” , παρά ΚΕΝΟΣ (άδειος) λόγος τελικά;
Το ότι τα ζώα δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν τα πράγματα πέρα από τις ανάγκες τους τις ατομικές,ή της αγέλης τους, δηλαδή το ότι δεν διαθέτουν υπαρξιακή διερώτηση και φαντασία που να τα ταξιδεύει πέρα απ τα σύνορα της επιβίωσής τους, δεν σημαίνει πως δεν πονούν, δεν υποφέρουν, δεν βασανίζονται , δεν αγωνιούν κλπ. Όταν λοιπόν μιλάμε για σωτηρία και των ζώων, προφανώς μιλάμε για σωτηρία κατά το είδος του καθενός. Οι πίθηκοι δεν θα γίνουν άνθρωποι, και οι κροκόδειλοι δεν θ\ αποκτήσουν την ευφυϊα των πιθήκων, αλλά το ζητούμενο είναι κανένα να μην υποφέρει ούτε καν από μοναξιά για όποια ζώα έχουν ανάγκη την παρέα -πράγμα που πιθανώς να μην αντιλαμβανεται ο κροκόδειλος. Η σωτηρία όμως του ανθρώπου θα πρέπει να περιλαμβάνει σαφώς παραπάνω απ’ αυτά που σημαίνει και το να του δοθουν απαντήσεις στα αγωνιώδη υπαρξιακά του ερωτήματα.
Βλέπεις νομίζω πως περιπλέκονται τα πράγματα όταν απαιτούμε οι λέξεις που χρησιμοποιούμε να σημαίνουν όντως “κάτι”. Μεγάλη κουβέντα η ανακάινιση της κτίσης αλλά εκεινοι που την χρησιμοποιούσαν -ναι οι άγιοι- δεν είχαν την παραμικρή επίγνωση του τι σημαίνει αυτό, πέρα από μια πιασάρικη θεολογική ατάκα. Δυστυχώς.
Για το κατά πόσο ο κόσμος μας αυτός είναι ο βέλτιστος δυνατός, αυτό μοιάζει μ’ αυτό που έλεγε ο Σοπενχάουερ για τον οποιον μιλήσαμε παραπάνω ακροθιγώς. Αυτό μπορεί να ισχύει, πότε όμως ; Όταν δεν υπάρχει ο παντοδύναμος ,πανάγαθος, παντογνώστης Θεός. Αυτός μπορεί να υπάρχει μόνο ως ιδεατό, ποθητό, ζητούμενο, όχι ως δεδομένο μ’ έναν τέτοιο κόσμο ατελή και μονόπλευρο υπερ της μαθηματικής νοημοσύνης. Έτσι, μπορώ να καταλάβω γιατί ‘έπρεπε” να προηγείται η μαθηματική νοημοσύνη για να μπορεί να λειτουργεί ως ικρίωμα (“σκαλωσιά”) για ο, τιδήποτε άλλο. Να λοιπόν που κι ο Μίτσιο Κάκυ επιβεβαιώνει πως αυτός ο κόσμος είναι ένας μαθηματικός κόσμος.https://www.youtube.com/watch?v=jremlZvNDuk
Τώρα για το κυρίως θέμα που συνοψίζεται στη τελευταία σου παράγραφο. Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, αν υπάρχει πιθανότητα λύσης, αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να υπάρχει κάπου βαθιά στα θεμέλια της φύσης η δυνατότητα ν’ ανταποκριθεί στα αιτήματα της συναισθηματικής και βουλητικής νοημοσύνης. Φαντάζομαι πως από ένα κρίσιμο σημείο και μετά η αυτοοργάνωση θα πρέπει να συμβεί αυτόματα όχι βέβαια εν ριπή οφθαλμού αλλά με βαθμιδωτές διαδικασές οι οποίες όμως θα “έχουν πάρει το δρόμο τους”. Για να φτάσουμε όμως σ’ αυτό το σημείο, σαφώς δεν αρκεί ο συναισθηματισμός αλλά θα χρειαστεί η μετ’ επιγνώσεως ανάπτυξη και καλλιέργεια της συναισθηματικής αλλά και βουλητικής νοημοσύνης. Θα πρέπει να βρεθεί μάλλον η χρυσή τομή ανάμεσα στην κοπιώδη καλλιέργεια από πλεράς μας και στην αυτόματη βαθμιδωτή αυτο-οργάνωση του σύμπαντος γύρω από νέα κριτήρια. ΑΝ υποθετικά επιτευχθεί αυτό, τότε μόνο θα είχαμε τα πραγματικά κι όχι συμβολικά “θεοφάνεια”.
Με την καλλιέργεια της συναισθηματικής /βουλητικής νοημοσύνης, φαντάζομαι ότι θα ορθώνονται μπροστά μας λογικά, μαθηματικά εμπόδια, τα οποία θα πρέπει να επεξεργαζόμαστε ένα-ένα, βήμα-βήμα. Αν υποθέσουμε πως τώρα ανεβάζαμε κατακόρυφα το επίπεδο της συναισθ/βουλητ νοημοσύνης, το πρώτο πρώτο εμπόδιο/πρόβλημα που θα συναντούσαμε θα ήταν το πρόβλημα της παραμορφωμένης στο μυαλό μας ιστορίας των έμβιων όντων. Πρέπει να ξέρουμε ακριβέστερα τι προηγήθηκε ΄. Η “επιστήμη” πλέον συζητά για πθανότητα ύπαρξης ζωής στον Άρη που καταστράφηκε. Δεν γνωρίζουμε τα πραγματικά αρχαιολογικά και γεωλογικά δεδομένα της ίδιας της γης, κι επιπλέον δεν έχουμε ιδέα τι υπάρχει στα βάθη των ωκεανών ενώ τάχα ξέρουμε τι υπάρχει στη σελήνη. Πρέπει να ξέρουμε, ΑΝ υπήρχαν νοήμονα όντα πριν από μας , που ακριβώς αποτύχανε για να μη κάνουμε τα ίδια λάθη που είναι σπατάλη χρόνου
“Matrix reloaded” λοιπον όσον αφορά στην ιστορία των έμβιων όντων. Δεν εμπιστευόμαστε ΤΥΦΛΑ την mainstream επιστήμη, αλλιώς καταντά θρησκεία και φετίχ.
Νικόλα, πολυ σχετικό με όσα λέμε, αν μπορείς, διάβασέ το, νομίζω εξαιρετικά ενδιαφέρον
http://www.i-gata.gr/?p=21207
Κι εδώ Νικόλα ο νομπελίστας Christian de Duve που πιστεύει ότι η ανάπτυξη ζωής είναι όχι τυχαίο γεγονός αλλά “κοσμική αναγκαιότητα” , και υπόψιν μιλάει ως αθεϊστής. Δηλαδή ότι η φύση του σύμπαντος είναι τέτοια που θα τείνει πάντα να παράγει ζωή και μάλλον και νοήμονα ζώή.
http://www.esalq.usp.br/lepse/imgs/conteudo_thumb/Life-as-a-cosmic-imperative.pdf
Νομίζω το πράγμα γίνεται ενδιαφέρον αρκετά.
έχων κατά νού νά διερευνήσεις 10 είς τήν 506 δυνατότητες
∞ περιεχομένου εκάστη,
σέ δουλειά νά βρίσκεσαι
προκειμένου νά ξεχνάς τήν απάντηση πού αρνείσαι ενώ σέ αφορά προσωπικά,
νά πάρεις καί δραμαμίνες μαζί σου,
θνητέ(επ’ ελπίδι αναστάσεως ζώμεν καί κοιμώμεθα ευσεβώς, άν θέλουμε, θά πεί)
Βλαξ
κι έχε υπ’ όψιν σου ότι
Ο μακαρισμός γέροντας Παΐσιος έλεγε για τους ψαλμούς:
«Ευλογημένη ψυχή, τίποτε δεν είναι αδύνατο στο Θεό.
Ζήτα του με ευγένεια αυτό που θέλεις.
Εάν δυσκολεύεσαι, διάβασε τους ψαλμούς του Δαβίδ.
Θα δης εκείνος με τι τρόπο ζητούσε από το Θεό και ελάμβανε αυτό που ποθούσε».,
καί π.χ.
«Σε ευαίσθητους ανθρώπους που θλίβονται για το παραμικρό και έρχονται σε απόγνωση,
να τους ενισχύει ο Θεός.»:
Ὁ Θεός, εἰς τὴν βοήθειάν μου πρόσχες· Κύριε, εἰς τὸ βοηθῆσαί μοι σπεῦσον.
Αἰσχυνθήτωσαν καὶ ἐντραπήτωσαν οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχήν μου·
ἀποστραφήτωσαν εἰς τὰ ὀπίσω, καὶ καταισχυνθήτωσαν οἱ βουλόμενοί μου κακά.
Ἀποστραφήτωσαν παραυτίκα αἰσχυνόμενοι οἱ λέγοντές μοι εὖγε, εὖγε!
Ἀγαλλιάσθωσαν καὶ εὐφρανθήτωσαν ἐπὶ σοὶ πάντες οἱ ζητοῦντές σε, ὁ Θεός,
καὶ λεγέτωσαν διαπαντός· Μεγαλυνθήτω ὁ Κύριος, οἱ ἀγαπῶντες τὸ σωτήριόν σου.
Ἐγὼ δὲ πτωχός εἰμι καὶ πένης· ὁ Θεός, βοήθησόν μοι·
βοηθός μου καὶ ῥύστης μου εἶ σύ, Κύριε· μὴ χρονίσῃς.
Ο μακαριστός γέροντας…
Α, ώστε έτσι ε, Εξ ; Υπάρχουν 10 εις την 506 δυνατότητες ;
Λοιπόν , αντί να μας προτρέπεις να κοιμώμεθα όρθιοι επ’ ελπίδι αναστάσεως, και μια και γνωρίζεις τον τρόπο προσέγγισης του Chief, ζήτησέ του με τον εγκεκριμένο και ενδεδειγμενο τρόπο να δημιουργήσει νόμους της φύσης που να διέπονται από συναισθηματκή νοημοσύνη. Πώς το ‘πες αυτό ; Έχεις βολευτεί πια με την συναισθηματική ηλιθιότητα των νόμων της φύσης και δεν μπορείς ν’ ασχοληθείς μ’ αυτά ; Κι εσύ ρε καπετάνιε ;
Λοιπόν καν’το όπως νομίζεις αλλά να έχεις αποτέλεσμα εντός εβδομάδος . Όχι σαν εμάς τα παρτσακλά (εννοώ τον Νικόλα κι εμένα) που σε όλο σε “δουλειά” βρισκόμαστε .
Αν δεν έχεις αποτέλεσμα, τότε άσε με να το κάνω με τον δικό μου τρόπο.
https://www.youtube.com/watch?v=6E2hYDIFDIU
Στο 3, 37 μήνυμα για σένα. Οι Έλληνες δεν κλίνουν το γόνυ.
Ε βίβα Εξαρχείου, αγαπητέ.!
τών βολονταριασμένων στιχουργών καί
τού ταλαντούχου γκάνγκστερ:
My way
(τού μάλακος πού αγνοεί ότι αγνοεί
πόσες είναι οί αριθμημένες τρίχες τής κεφαλής του, έ;!…)
And now, the end is near
And so I face the final curtain
My friend, I’ll say it clear
I’ll state my case, of which I’m certain
I’ve lived a life that’s full
I traveled each and every highway
And more, much more than this, I did it my way
Regrets, I’ve had a few
But then again, too few to mention
I did what I had to do and saw it through without exemption
I planned each charted course, each careful step along the byway
And more, much more than this, I did it my way
Yes, there were times, I’m sure you knew
When I bit off more than I could chew
But through it all, when there was doubt
I ate it up and spit it out
I faced it all and I stood tall and did it my way
I’ve loved, I’ve laughed and cried
I’ve had my fill, my share of losing
And now, as tears subside, I find it all so amusing
To think I did all that
And may I say, not in a shy way
Oh, no, oh, no, not me, I did it my way
For what is a man, what has he got?
If not himself, then he has naught
To say the things he truly feels and not the words of one who kneels
The record shows I took the blows and did it my way
[instrumental]
Yes, it was my way
Thanks to James Worman for correcting these lyrics.
Writer(s): Paul Anka, Claude François
http://www.azlyrics.com/lyrics/franksinatra/myway.html
Κανείς σοβαρός δέν θά ζητούσε ποτέ από τόν οιονδήποτε, νά γονατίσει ενώπιόν του
καί οί Έλληνες πού τό γνωρίζουν αυτό ανέκαθεν,
επειδή ποτέ δέν έπασχαν από αγκύλωση γονάτων,
γονατίζουν όπου, όποτε καί όταν οί ίδιοι κρίνουν αβίαστα ότι χρειάζεται καί τούς εκφράζει
κι άν σκορπά καί στά εύκολα, ό νούς σου
είναι πού «χωνεύεις δέντρο εξωτικό»,
πού λέει ό Σαββόπουλος,
Βλαξ,
ΕΥ ΟΙ(ΕΙ) ΕΥ ΑΝ
ειμί εί εστί, εσμέν εστέ εισί, έ;!
Ακριβώς Εξ, θα γονατίσω αβίαστα όταν με τους ψαλμούς θα μεταμορφώσεις τους νόμους τους σύμπαντος ώστε να διακρίνονται από συναισθηματική νοημοσύνη αντί της συναισθηματικής ηλιθιότητας , επειδή κάτι τέτοιο θα μ’εκφράζει.
Ευ οι ευ αν , λοιπόν.
Άν νομίζεις
Βλαξ
πώς θά κάτσω απαθής ώς “κύριος”, νά πούμε
όσο εσύ θά παίρνεις παραμάσκαλα κατ’ έτος
τά νόμπελ μαθηματικών, φυσικής, χημείας,
βιολογίας, τής γάτας τού Schrödinger κτλ
καθ’ όλη τή διάρκεια τής προσεχούς δεκαετίας,
μέ τόσο βαθειά κατανόηση τών συμπαντικών νόμων, πού
σέ διακρίνει απ’ όταν είπες νά ξεπεράσεις σέ ομορφιά
τόν μακαρίτη Μανούσο Δασκαλάκη, πού
στήν αυτοβιογραφία πού μάς αφήκε έν είδει διαθήκης,
μάς ξεκαθαρίζει ότι
ό μπαμπάς του ήταν άσχημος
ενώ ό ίδιος πολύ ωραίος βεβαίως-βεβαίως,
είσαι γελασμένος
καί θά σού γεμίσω τά μπατζάκια εξαρχειώτικα πυροφάνια
άν δέν συμφωνήσεις τώρα εδώ μέσα ενώπιον όλων, ότι
τά μισά, δικά μου
εκτός κι άν δύνασαι πιά νά καταπιαστείς παραγωγικά καί
ν’ αξιοποιήσεις πρός τό συμφέρον όλων μας καί τό κοινό καλό
-δέν εννοώ τών Μαουνιέρηδων εδώ μέσα, μόνο…-
τόν όρο «τό Μυστήριο τού Κακού»,
γιατί τότε
όλα τ’ αληθή δικά σου/Του, μάθκια μας
κι όχι πώς δέν τό ξέρω ότι
τότε θά βγείς στή μοιρασιά(ποιός θά σ’ ακούει, όμως, έ;)
μέ τή βοήθεια τού Θεού
(τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν, ενώ
εδώ μέσα είναι γνωστή η κίνηση μάτ κατά τού Θεού,
κατά τήν οποία κίνηση Εκείνος χάνει
κι ό άνθρωπος τά κερδίζει όλα όσα χρειάζεται πραγματικά, αφού
Παντοδύναμος Πατέρας, ό Θεός πού είναι αγάπη
κι άν τού ζητήσει Πίστη τό παιδί, τί νά κάνει, τότε
δίνει, δίνει!)!
Που ‘σαι ρε Νικόλα να μου εξηγήσεις αν ο Εξαρχείου με βρίζει ή αν πρέπει να τον ευγνωμονώ για τα καλά του λόγια. Παρά τα Νόμπελ πάσης επιστήμης που μου καταλογίζει, ομολογώ δεν καταλαβαίνω τι μου λέει. Θέλω να πω , βρέχει ή με φτύνει ; Αν του δώσω τα μισά, θα με αφήσει να πω αυτά που σκέπτομαι ή θα με κυνηγάει αιωνίως με τα Εξαρχειώτικα πυροφάνια έως Δευτέρας παρουσίας αλλά κι επέκεινα ;
Άκου Εξαρχείου, προς το συμφέρον όλων μας εδώ μέσα κι εκεί έξω, για το “μυστήριο του κακού” έχω να πω τούτο ; Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πανεπιστήμων για να καταλάβει ότι κάθε ψυχικό αίτημα του ανθρώπου , το οποίο αίτημα απευθύνεται είτε σε Θεό είτε γενικώς προς τη ζωή ή την ανθρωπότητα, υφίσταται ακριβώς γιατί το Σύμπαν με τους νόμους του δεν ανταποκρίνεται στα ψυχικά κελεύσματα. Η επιστήμη είναι αυτή που ειναι ακριβώς γιατί μελετά τις μαθηματικές σχεσεις μεταξύ των μορφών που προσλαμβάνει η ύλη. Βεβαίως υπάρχουν οι “μαλακές” (soft) επιστήμες οι οποίες μελετούν τις ψυχικές και κοινωνικές διαδικασίες αλλά αυτοί οι τομείς περιορίζονται και πάλι από την γενικότερη λογική του σύμπαντος που είναι μαθηματική, λογιστική, πως να το πω. Το “κακό” λοιπόν προκύπτει από την απόσταση μεταξύ ψυχικών/συναισθηματικών αιτημάτων και συμπαντικής πραγματικότητας. Το σύμπαν δεν νοιάζεται αν χαθούν 400,000 άνθρωποι σε μια μέρα όπως στο Πουκέτ. Δεν νοιάζεται αν θα ψοφάνε αμέτρητα ζώα από τη δίψα ή αν βιώνουν αγωνία κατά την επιβίωσή τους. Κι’ αυτό, γιατί δεν βασίζεται στην συναισθηματική νοημοσύνη. Αυτή τη γνωρίζουμε ως εντελώς περιορισμένης εμβέλειας επιφαινόμενο στα έμβια όντα.Το σύμπαν λοιπόν στερείται συναισθηματικής (αλλά και βουλητικής ελλείψει σκοπού) νοημοσύνης. Κι αυτό είναι το μεγάλο μυστήριο. Πώς εμφανίζεται μόνο το ένα από τα 3 βασικά είδη νοημοσύνης ως κινητηρια δύναμη του σύμπαντος ; Ο “θεός” δεν μπορει παρά να διακρίνεται κι απ τα 3 είδη ταυτόχρονα δηλαδή μαθηματικές σχέσεις (φύση) , αγάπη και βούληση, όλα σ’ ένα. Όχι αγάπη ελλείψει φύσης, ούτε φύση ελλείψει βούλησης άρα σκοπού, ούτε βούληση ελλέιψει αγάπης. Τούτο είναι το μέγα μυστήριο. Θα μπορούσε να μην εμφανίζεται καμιά νοημοσύνη στο σύμπαν, να είναι όλα μια αδρανής σούπα. Θα μπορούσε από την άλλη να είναι όλα τέλεια. Αλλά δεν ισχύει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αντιθέτως ισχύει μια ατελής, ετεροβαρής,προβληματική κατάσταση που δίνει τροφή σε φιλοσοφίες και θρησκείες αλλά και κακίες, όλα χωρίς νόημα.Μπορούν οι νόμοι της φύσης να προσαρμοστούν σύμφωνα με κριτήρια συναισθηματικής νοημοσύνης ; Αν ναι, δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο με ανεπίκαιρους ψαλμούς. Αν όχι, γιατί όχι ; Ποιός ορίζει ότι το σύμπαν μπορεί να υφίσταται μόνο ως ελλειματικό και νοητικά ανάπηρο ; Απλά πράγματα Εξαρχείου.
μή γίνεσαι φόρτωμα τού
Νικόλα
πού σέρνει τίς δικές του σοβαρές αστοχίες τού βίου
κι ανάλαβε τήν ευθύνη αυτής τουλάχιστον τής απάντησης,
σεσημασμένε από χρόνια εδώ μέσα αρνητή κάθε απάντησης,
πού κρύβεσαι πίσω από τό απατηλό
“εγώ πάντα ρωτάω!…”
-ρωτάνε πάντα οί “γυναίκες” καί τά παιδιά· οί άνθρωποι απαντάνε!* σσ-
πράγμα πού ερεθίζει τά χαζά αισθήματα τού καλοπροαίρετου χαζοβιόλη
ό οποίος δέν καταλαβαίνει πού πατάει σκατά καί πού γλιστράει, ώστε
«νά τού δώσουμε τό βραβείο μεγάλης φιλομάθειας μ’ ένα χαρτζιλίκι, τού παιδιού»,
τρομάρα σου!
*
κι άς μήν μάς μπερδεύουν οί πούστιδοι τής μισάνθρωπης προπαγάνδας·
ασφαλώς καί «όλα ξεκινούν μέ μιά καλή ερώτηση», επειδή
μιά καλή ερώτηση έχει ώς προϋπόθεση καμπόσες καλές απαντήσεις
(άν τό ψάξετε, θά βρείτε ότι στήν αρχή υπάρχει κι αποκαλύπτεται ό Θεός μέσα μας…)…
κι όχι
«έως… κι επέκεινα»,
Βλαξ,
γιατί εγώ τό μόνο πού σού έχω τάξει εδώ μέσα, είναι
«νά σέ πάω κωλοσουρτό ώς έξω αφ’ τή μπόρτα τής Παράδεισος»,
κι απέ
σά μεγάλο παιδί, κανονίζεις μόνος σου
κι άν μπαίνοντας θυμηθείς κι εμέναν έξω κι έρθεις νά μέ μαζέψεις,
έχει καλώς
χα..θυμηθηκα αυτο που ελεγε ενας νεος κληρικος στον αμετανοητο εγκληματια πατερα του: “Η υποχρεωση μου ειναι να σε κηδεψω μπαμπα και θα σε κηδεψω, αλλα απο κει και περα μονος σου…”
Χα χα καλό Νικόλα, αλλά ήθελα από καιρό να είχα απαντήσει στον Εξ τα εξής :
Βρε Εξαρχείου , εμένα αποκαλείς “Βλαξ” αλλά μου φαίνεται άλλος είχε το όνομα και άλλος τη χάρη..Αφού βρε Εξ, αν φτάσω έστω με κλωτσομπουνίδια ως τη μπόρτα της Παράδεισος και αν στη συνέχεια καταφέρω να περάσω το κατώφλι, βλέπε ουδό , φυσικά και θα γυρίσω να σε μαζέψω κι εσένα αφού το ξέρεις ότι νοιάζομαι για όλα τα έμβια όντα. Μα θα πρέπει να μαζέψω και τον Νικόλα και τη Μαρία Δ που παραστράτησε σε ηδονικές συζητήσεις, και τον Άφαντο που αφαντάνει, και δικούς μου ανθρώπους, και όλα τα αδέσποτα της περιοχής και τα ψάρια που προσπαθούσε να σώσει ο σκύλος στο βίντεο που έστειλε ο Νικόλας- μη πάει χαμένος ο κόπος του σκυλιού.Είναι και το γαιδουράκι που λέει ο Καζαντζάκης- θα πρέπει να το μαζέψω κι αυτό και μετά όλους τους ανθρώπους και τα ζώα και τα φυτά της υφΗλίου. Αλλά βλέπεις Εξ, είναι άπειρες οι υπάρξεις που πρέπει να μαζέψω και πολύ φοβάμαι ότι θα χάσω καμιά νεφραμιά με τόσο κουβάλημα. Και πως θα πίνω απ το ποτάμι της αιώνιας ζωής, χωρίς τη νεφραμιά μου ; Γι’ αυτό λέω καλύτερα να φέρουμε τη Παραδεισος εδώ όπου είναι όλα τα έμβια όντα αντί να πεθάνω απ’ το πολύ κουβάλημα. Και κοίτα Εξ , αν τυχόν σε ρωτήσει ο Κύριος γιατί τη μεταφέρουμε την Παράδεισός Του, πες του συ το συνθηματικό “Κατ’ οικονομίαν Κύριε”. και θα καταλάβει Αυτός .
Πριν επανελθω Ερωτων θα πεταξω μια προχειρη σκεψουλα που ενδεχομενως θα μπορουσε να εξηγησει την Θεικη “προνοια” της απουσιας της συναισθηματικης και ιδιαιτερα της βουλητικης νοημοσυνης στο ευρυτερο “αψυχο” συμπαν. Αν ο Θεος θα ειχε ενσωματωσει την συναισθηματικη και ιδιαιτερα την βουλητικη νοημοσυνη στο συνολο του συμπαντος τοτε το ευρυτερο συμπαν δεν θα μπορουσε να ειναι για μας ενα “περιβαλλον” δηλαδη ενας “ουδετερος” κοινως τοπος συγκατοικησης εμβιων οντων αλλα θα ηταν ενα Υπερον με ενιαια βουληση που θα κυριαρχουσε επανω στα επιμερους οντα τα οποια θα εμοιαζαν με χαζοχαρουμενα ζομπι στα ορια της αβουλιας και της συναισθηματικης ηλιθιοτητας. Με αλλα λογια για να εχουμε εμεις ενα ελευθερο απο καθε βουληση χωρο ωστε να μπορεσει μεσα σαυτο να εκδηλωθει η δικη μας συναισθηματικη και βουλητικη τελος παντων “νοημοσυνη” χρειαζεται αυτος ο χωρος να ειναι ενα αρκετα “αποστειρωμενο” απο το συναισθημα και την βουληση περιβαλλον που θα κινειται κυριως απο την συναισθηματικα και βουλητικα ουδετερη μαθηματικη νοημοσυνη.
Δηλαδη κατι αναλογο με το κβαντικο κενο που δημιουργειται δια της καμπιλωσης του χωρου και της εμφανησης της συμπυκνωσης της υλης ωστε να υπαρχει ενα μειωμενης πυκνοτητας περιβαλλον για την κινηση αυτης της υλης.
Με αλλα λογια, σαν να αφαιρειται η βουλιση και το συναισθημα απο το ευρυτερο περιβαλλον του συμπαντως και να μοιραζεται αναμεσα στα επιμερους οντα οπως η καμπιλωση του χωρου αφαιρει ενεργεια απο το ευρυτερο χωρο και το συμπυκνωνει μεσα στην υλη. Με αυτο το τροπο το ευρυτερο συμπαν αρχιζει και φαινεται ενας σχετικα “κενος” βουλητικα και συναισθηματικα “ουδετερος” χωρος στον οποιο μπορει πια να εκδηλωθει η συναισθηματικη και βουλητικη νοημοσυνη των επιμερους οντων.
Αν θες δες το και ως βουδιστικη διασπαση του Συνολου στο παθητικο Γιν (συναισθηματικα και βουλητικα αποστειρωμενο περιβαλλον μαθηματικης νοημοσυνης) και Γιανγκ (συναισθηματικη και βουλητικη νοημοσυνη των επιμερους οντων). Κατα δημιουργεια η θεικη αγαπη διασπαται στο Γιν της κυριως μαθηματικης νοημοσυνης του ευρυτερου περιβαλλοντος και στο Γινγκ της κυριως βουλητικης και συναισθηματικης νοημοσυνης των επιμερους οντων. Και οπως και στο Γιν παραμενει ενα ασπρο κυκλακι ενω στο Γιανγκ ενα μαυρο ετσι και στο ευρυτερο περιβαλλον παραμενουν καποια ιχνη της συναισθηματικης νοημοσυνης ενω στα επιμερους οντα τα ιχνη της μαθηματικης νοημοσυνης. Επειδη ομως ειμαστε μικροι ενω το συμπαντικο περιβαλλον μας ειναι πολυπλοκα τερραστιο και η συναισθηματικη νοημοσυνη μεσα σαυτο ειναι ισοποσα μοιρασμενη, ως αποτελεσμα το συμπαν ανα “κυβικο μετρο” του “χωρου” της νοηματικης πολυπλοκοτητας του μας φαινεται εντελως ηλιθιο συναισθηματικα ενω εμεις συγκριτικα φαινομαστε στον εαυτο μας ως οντα με συναισθηματικη νοημοσυνη. Το ζητημα ομως ειναι αν το μεγεθος της συναισθηματικης νοημοσυνης του συνολου των εμβιων οντων υπερβαινει το μεγεθος της συναισθηματικης νοημοσυνης του συνολου της νοηματικης εκτασης του συμπαντος.
Με αλλα λογια δεν ειναι καθολου σιγουρο το αν ειμαστε συναισθηματικα νοημων οντα που ταξιδευουν στο ωκεανο της συμπαντικης συναισθηματικης ανοησιας, οπως πιστευεις εσυ, ή ειμαστε απο καθε αποψη ανοητα οντα που ταξιδευουν στο ωκεανο του συμπατικου νοηματος οπως πιστευει ο κωπηλατης Εξ που σαν σκλαβος στην γαλερα αναγκαστικα συνεχιζει να τραβαει το κουπι του διχως ελπιδα διχως προορισμο.
Το παραπανω ηταν απλως ενα προεχειρο νοητικο κατασκευασμα και πηθανον δεν αξιζει καποια βαθια προσεγγιση ή κριτικη αλλα τελος παντων ενδεχομενως μπορει να εχει καποια εμμεση λειτουργικη αξια.
ΥΓ Ενταξει Ερωτων, απλως καπου μου δημιουργηθηκε μια λαθος αναμνηση οτι ανεφερες καποια στιγμη πως περασες απο τους χωρους θρησκευτικης διδασκαλιας. Μαλλον απλως εμμεσα εβγαλα αυτο το λαθος συμπερασμα απο καποιες αναφορες σου αλλα τελος παντων.
Επανερχομαι.
Ελα Ερωτων για την συναισθηματικη νοημοσυνη …ειδικα εντυπωσιακο στο δευτερο λεπτο με τον σκιλο που προσπαθει να σωσει ψαρια…ακου, αντιλαμβανεται κιολας οτι τα ψαρια χρειαζονται νερο για να αναπνεουν
Ρε Νικόλα, μέσα σε 4 λεπτά τα είπες όλα. Μπράβο ρε Νικόλα, αν και είχα κάποιες ενστάσεις για ορισμένα που έγραψες παραπάνω , μ’ αυτό εδώ μου έδειξες ότι παρ’ όλα αυτά καταλαβαίνεις κατά βάθος τι εννοώ.
Ειδικά μ’ αυτό με το σκύλο και τα ψαρια, αν κι έχω αποθυμοποιήσει πια τα πάντα όσον αφορά στον χριτιανισμο, αυθόρμητα έκανα το σταυρό μου ελλείψει άλλου τρόπου να εκφράσω θαυμασμό ανακατεμένο με πόνο και δέος, έως φρίκη. Ακόμα κι αν κάποιος δύσπιστος πει πως κάποια απ τα ζώα αυτά έκαναν κάτι άλλο απ αυτό που υπαινίσσεται το βιντεο, ή αν πει πως κάποια ζώα ήταν εκπαιδευμένα για να πράξουν έτσι, όλοι μας ξέρουμε πόσο ικανά είναι τα ζώα να εκφράσουν πραγματική συναισθηματική νοημοσύνη.
Με το παράδειγμα του σκύλου και τα ψάρια ή του σκύλου που προσπαθεί να σώσει το νεκρό σκυλί, νομίζω κατέστη σαφές ότι συναισθηματική νοημοσύνη, δεν σημαίνει απλώς συναισθηματισμός, αλλά σκέωη και δράση με σκοπό την διατήρηση της ζωής – ΚΑΘΕ ΖΩΗΣ.
Αν έχεις στο μεταξύ συμπληρώσει τις δικές σου θέσεις, θα επανέλθω για την απάντηση στα τελευταία σου ποστς.
Νικόλα, κοίτα μη μου πεις κι εσύ ότι έχεις πέσει με τα μούτρα στις εφήμερες ηδονές….. Ορίστε τι έγινε με τη Μαρία Δ. – πήγε για παιχνίδι και χάθηκε ολότελα.
Α οχι Ερωτων, εγω καταλαβα απο τα λογια σου οτι ηθελες να σχολιασεις κατι και να αναπτυξεις το σκεπτικο σου και περιμενα το σχολιο σου. Εγω ειχα να προσθεσω οτι οι λεξεις “μανιπουλαρισματα” και “τεχνασματα” που χρησιμοποιεις σε σχεση με τις εξηγησεις που δινουν οι λεγομενοι “ισμοι” μαλλον ειναι μια υπερβολη. Σαν να εννοεις καποια εξαρχης προυπαρχουσα ηθικα υποπτη σκοπιμοτητα στην εμφανηση των θρησκειων και των ισμων. Μαλλον θα επρεπε να συμφωνησεις οτι σπανιες ειναι οι περιπτωσεις οταν καποια θρησκεια η διδασκαλια να εμφανηστηκε με σκοπιμοτητα να μανιπουλαρουντε μεσω αυτης ανθρωποι. Ακομη αν οι “ισμοι” περιεχουν καποια “τεχνασματα” με την εννοια υπερβολικα αισιοδοξων και βολικων εξηγησεων που μοιαζουν με αυταπατη και παλι ομως νομιζω πως οι εξηγησεις αυτες συνηθως εμφανιζουντε στα πλαισια μιας “καλοπροαιρετης” αναζητησης ενδεχομενων απαντησεων στα βασικα ερωτηματα.
ΥΓ Μαλλον δεν ειδες Ερωτων αλλα σε αλλο τοπικ με εχουν κηδεψει ηδη (οπως αλλωστε και τον Ασπικ, την Μαρια και την Ελενη αργοτερα). Ο φιλος μας ο Αφαντος κατι επαθε και αρχισε να ανακοινωνει στα διαφορα τοπικ το θανατο των ανιχνευτων (μαλλον αισθανθηκε οτι απειλειται ο “παραδεισσος του ενος” μεσα του και αρχισε να εξοντωνει την ανθρωποτητα ξεκινοντας πειραματικα απο την συμβολικη εξοντωση των ανιχνευτων ). Θελω να πω ας βιαστουμε λιγο πρωτου οντως χαθουμε.
Α, Νικόλα, όντως ήθελα να συμπληρώσω κάτι, αλλά περίμενα πρώτα αυτό το “θα επανέλθω” που είπες στο 96 σου , Δεν ανταπάντησες και στην απάντηση μου για το βίντεο με το σκύλο και τα ψάρια και νόμιζα πως την είχες κάνει μ’ ελαφρά….Όχι δεν είδα τίποτ’ άλλο απ’ αυτά που εξελίσσονται στις Ανιχνεύσεις με Άφαντο κλπ που λες, αλλά ας προχωρήσουμε λίγο τούτα εδώ πρώτα καθότι απ’ ό, τι καταλαβαίνω κανείς μας δεν έχει άπλετο ελεύθερο χρόνο .
Πριν μπω σ’αυτά που εκκρεμούν από προηγούμενες εβδομάδες, να πω ότι πράγματι υποννοώ ότι υπάρχει κάτι σκόπιμο στους -ισμούς. Βεβαίως κάθε ιδέα ξεκινάει ως καλοπροαίρετη αναζήτηση , αλλά σ’ αυτήν τη περίπτωση δεν την ονμάζουμε αμέσως “-ισμό”. Είναι ακόμα μια υπόθεση εργασίας, μια ιδέα, μια έμπνευση ή μια εικασία, μια θεωρία. Από τη στιγμή όμως που μια αρχική ιδέα αρχίζει να διαδίδεται ως βεβαιότητα ερήμην κάποιας ουσιαστικής αλλαγής προς το ποθούμενον, και θεωρείται πλέον “-ισμός”, παύει από κει και μετά να είναι καλοπροαίρετη ή ακόμα κι ευεργετική. Είναι πλέον νοητικός νάρθηκας κι όχι νοητική έμπνευση.
Λοιπόν, για το 96 σου- ως προς την πρώτη παράγραφο έχω σοβαρές ενστάσεις. Αυτό που ανέφερες είναι παράδειγμα έλλειψης βουλητικής νοημοσύνης. Δηλαδή , ενώ έχουμε όλοι συμφωνήσει ότι υπάρχει κάποιο τεράστιο πρόβλημα που επιζητεί επιτακτικά λύση, το γεγονός ότι αυτό φαίνεται δύσκολο να λυθεί, το εκλογικεύουμε και μετά λέμε πως “ίσως δεν είναι καλό να βρεθεί λύση” . Με άλλα λόγια, όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια….. Ακόμα κι αν εχουμε τη συναισθηματική νοημοσύνη ν’ αντιληφθούμε τη φύση του προβλήματος, ακόμα κι αν έχουμε τη μαθηματική νοημοσύνη ν’ αντιληφθούμε τις παραμέτρους και το μέγεθος του προβλήματος, εντούτοις μας εγκαταλείπει η βουλητική νοημοσύνη την ώρα που τη χρειαζόμαστε περισσότερο κι αρχίζουμε τότε να εκλογικεύουμε το αρχικό πρόβλημα ώστε αυτό που “δεν τρώγεται με τίποτα” να το καταστήσουμε….βρώσιμο. Εδώ αρχίζει ο ρόλος των -ισμών. Είναι διάφοροι τρόποι να ρίξουμε νερό στη φωτιά της αναζήτησης και στον πόθο της θετικής αλλαγής. Έλα λοιπόν ν’ αποδομήσουμε το λογικοφανές επιχείρημά σου που ειρήσθω εν παρόδω το εξέφρασες πάρα πολύ ωραία και με ακρίβεια. Εύχομαι να δεις ανάγλυφα την πονηρία των -ισμών και εν προκειμένω του Χριστιαν- ισμού που όπως έχεις πει αποτελεί την οπτική γωνία της επιλογής σου. Αφού λοιπον αναμένεται έτσι κι αλλιώς οι ψυχές και τα αναστημένα σώματα να βρεθούν στον “παράδεισο” όπου υποτίθεται ότι μελλοντικά θα είναι πλήρως εκδηλωμένη πια κι όχι κρυφή ή αινιγματκή η συναισθηματική και βουλητική νοημοσύνη του “Θεού”, μόλις κάνουμε ένα ζουμάρισμα (εστίαση) στο τι μπορεί να σημαίνει αυτή η πολυπόθητη κατάσταση, φέρνοντάς την νοερά πιο κοντά στα δεδομένα μας,ξαφνικά η όλη θεώρηση γίνεται στάχτη και μπούρμπερη από αυτοανάφλεξη. Ξαφνικά η ιδέα ενός “Υπερόντος” μοιάζει αποκρουστική ,αποφευκταία , καταπιεστική, ακόμα και παράλογη – μα, μιλάμε για το ίδιο “Υπερόν” για το οποίο στη περίπτωση του Χρστιανισμού τουλάχιστο αλλά και στις άλλες μονοθειστικές θρησκείες γίνονται ολονυκτίες, προσευχές, νηστείες προκειμένου να έρθει (ξανά) γρήγορα . Σαν να περιμένει κάποιος την επιστροφή της ερωμένης του από μακρινή χώρα, με λαχτάρα , ανυπομονησία, και με μαχητικότητα που εκδηλώνεται στο καφενείο εναντίον όποιου τη θίξει στο ελάχιστο, και μόλις καταφθάνει η είδηση της επιστροφής της , ο ίδιος άνθρωπος να λέει ” μα όχι, δεν έπρεπε να έρθει, θα με κάνει ζόμπι κι ενεργούμενο και πιόνι της !”. Το λιγότερο που θα σκεφτείς γι’ αυτόν τον άνθρωπο είναι ότι “δεν ξέρει τι θέλει” -δηλαδή ότι πάσχει από βουλητική άνοια. Ναι μεν έχει το συναίσθημα , αλλά για μια ιδέα. Ναι μεν συγκινείται, αλλά δεν “θέλει” κατά βάθος. Γι’ αυτό, το κατά τ’ άλλα σωστό επιχείρημά σου περί συμπαντικού χώρου ελεύθερου απο ενιαία βουλητική και συναισθηματική νοημοσύνη δεν μπορεί να ισχύει στη περίπτωση ενός θεού όπως τον φαντάζονται -ως πρόσωπο δηλαδή- οι μονοθεϊστικές θρησκείες, γιατί πολύ απλά αν μπορεί να υπάρξει μελλοντικά ως “παράδεισος” μπορούσε κι απ’ την αρχή. Δεν θα χρειάζονταν τόσα δισεκατομμύρια έτη κοπιώδους μοναχικής εξέλιξης των έμβιων όντων , αλλά θα μπορούσε ίσα-ίσα ν’ αφεθεί λίγος χώρος για την εκδήλωση της προαίρεσης των όντων χωρίς τόση απέραντη φρίκη.Το είχα πεί και παραπάνω στη συζήτηση ότι το μόνο που δικαιολογεί την ανυπαρξία συναισθηματικής και βουλητικής νοημοσύνης γενικότερα στο σύμπαν -δεν μιλώ εδώ για το επιφαινόμενο που εκδηλώνεται μόνο μέσα από τα έμβια όντα- είναι η αναγκαιότητα να υπάρχει η μαθηματική νοημοσύνη εκδηλούμενη ως μαθηματικές σχέσεις μεταξύ των δομικών συστατικών της υλικής ύπαρξης ώστε να υπάρχει ένα ικρίωμα (σκαλωσιά) πάνω στην οποία θ’ αναπτυχθεί/ενεργοποιηθεί κάποτε μια πλήρης συμπαντική νοημοσύνη. Γιατί να αυτοοργανωθεί το σύμπαν σε πλήρη νπημοσύνη ; Γιατί είναι στις προδιαγραφές του, στις δυνατότητές του, αλλά θέλει πολλή δουλειά, υπομονή και…. τύχη γα να φτάσει ως εκεί. Γι΄αυτό και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση όταν συνάντησα τη λέξη “ΝΟΟΓΕΝΕΣΗ” σε κάποιο άρθρο σχετικά με τον θεωρητικό φυσικό David Bohm. To βρήκα ψάχνοντας διάφορα, και σημειωτέον αυτός είχε εντρυφήσει και στις ανατολικές θρησκείες στις οποίες αναφέρεσαι παρακάτω στο ποστ σου. Δεν ξέρω ακριβώς πως εννοούσε τη νοογένεση αλλά ταιριάζει γάντι σ’ αυτό που προσπαθώ να πω. Όχι , ένας ήδη υπάρχων πλήρης Θεός είναι ασύμβατος με τις διαδικασίες που βλέπουμε, γιατί καμιά συναισθηματική νοημοσύνη δεν θα μπορούσε ν’ ανεχτεί τόση φρίκη και πολύ περισσότερο να βάλει ο ίδιος τα έμβια όντα σε τέτοιες περιπέτειες .Αλλά ένας θεός -Υπερόν- εν τω γεννάσθαι ή εν τω γίγνεσθαι αν προτιμάς, δεν έρχεται σε αντίθεση μ’ αυτά που βιώνουμε. Υπάρχει δηλαδή ο πλήρης θεός ,με πλήρη κι όχι ανάπηρη νοημοσύνη, μόνο ως δυνατότητα, όχι ως δεδομένο. Έρχεται συνειρμικά στο νου αυτό που είχε πει ο Βολταιρος , ότι κι αν ακόμα δεν υπήρχε θεός θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Απάντησε βέβαια ο Ντιντερό, σωστά ότι “αυτό ακριβώς κάναμε”, δηλαδή ότι όλες οι περί θεού ιδέες είναι εφευρήματα. Δεν εννοώ λοιπόν να εφεύρουμε έναν ακόμη θεό -ιδεολόγημα. Αλλά να παίξουμε τον ρόλο που μας αναλογεί ως έμβιων όντων στην προώθηση της αυτοοργάνωσης της συμπαντικής πλήρους νόησης. Α, και να διευκρινίσω ότι νοημοσύνη λέγεται επειδή είναι “έξυπνη”. Αποκλείεται λοιπόν εξ’ορισμού η πλήρης εκδίπλωση συμπαντικής συναισθηματικής και βουλητικής νοημοσύνης να καταλήξει σε παραγωγή “χαζοχαρούμενων ζόμπι”.Λέγεται νοημοσύνη επειδή λαμβάνει τα πάντα υπόψιν ώστε και να περιφρουρεί την ελευθερία αλλά και να περιθάλπει τη ζωή. Πως θα γίνει αυτό ; Που να ξέρω ; Αν είχα εγώ την απάντηση θα ήμυυν εγώ ο θεός αυτός, ή το σύμπαν αυτό. Κι αν δεν μπορεί να τα καταφέρει, τότε δεν θα είναι νοήμον το σύμπσν, αλλά ένα ηλίθιο σύμπαν. Γι’ αυτό , δεν μπορεί η μαθηματική νοημοσύνη απλώς ν’ αφήνει χώρο στα άλλα είδη νοημοσύνης, σημασία έχει τα 3 είδη νοημοσύνης να κάνουν….. συλλείτουργο. Δεν μπορεί το ένα απλώς να μετατρέπεται στο άλλο ή να προέρχεται απ το άλλο. Θα πρέπει και τα 3 μαζί ασυγχίτως και αχωρίστως ν’ αποτελέσουν ένα λειτουργικό σύνολο. Αυτό είναι και το νόημα που αποκομίζω από το τριαδολογικό δόγμα.
Όσο για τη συναισθηματική μας νοημοσύνη, δεν λέω ότι είναι τόσο μεγάλη και ολοκληρωμένη, αλλά ως ποιότητα είναι όλως διαφορετική από την μαθηματική νοημοσύνη που διέπει το σύμπαν. Το ίδιο ισχύει και για την βουλητική μας νοημοσύνη. Παρ’ όλο που δεν ξέρουμε τι θέλουμε, έχουμε μια ποιοτική διαφορά από το άβιο σύμπαν.
Το γιν -γιανγκ δεν μου λέει πολλά πράγματα. Είναι προσπάθεια περιγραφή μάλλον παρά πρόταση λύσης.
Όσον όμως αφορά στο εξής που είπες:
“Το ζητημα ομως ειναι αν το μεγεθος της συναισθηματικης νοημοσυνης του συνολου των εμβιων οντων υπερβαινει το μεγεθος της συναισθηματικης νοημοσυνης του συνολου της νοηματικης εκτασης του συμπαντος.”,
θα έλεγα πως προσεγγίζεις κάτι σημαντικό. Πράγματι είναι σαν να υπάρχει κάποια ουδός που πρέπει να υπερβούμε για να τσουλήσει το τρένο. Δεν ξέρω αν είναι θέμα αριθμών ή έντασης ενέργειας . Μάλλον το δεύτερο.
Χα χα, καλό έτσι που μας παρουσίασες εμένα και τον Εξαρχείου προς το τέλος του 96. Πάντως τίποτα απ τα 2 δεν ισχύει απόλυτα. Ούτε τα έμβια όντα είναι αυτά που θα μπορούσαν , ούτε όμως και το σύμπαν ξέρει τι του γίνεται.
Όχι ότ θ’ ασχοληθώ, αλλά που τα λέει αυτά ο Άφαντος ; Μα καλά δεν ξέρει αυτό το παιδί ότι η ζωή στο πεδίο των Ανιχνεύσεων μπορεί να βρίσκεται και υποχθονίως ;
Λοιπόν ναι να βιαστούμε γιατί το σύμπαν έχει ξεφύγει τελείως. Πλέον πέφτουν και τα παιδιά από σφαίρες εντός σχολείου. Ούτε στην Αμερική να ήμασταν…
Δες κι αυτό στο 95.2.1.1
https://www.anixneuseis.gr/?p=160348&cpage=3#comment-623922
” Και κοίτα Εξ , αν τυχόν σε ρωτήσει ο Κύριος γιατί τη μεταφέρουμε την Παράδεισός Του, πες του συ το συνθηματικό “Κατ’ οικονομίαν Κύριε”. και θα καταλάβει Αυτός ”
χα χα….
ΥΓ εδω στο 8.2 ξεκινησε ο Αφαντος κηδευοντας τον Ασπικ
https://www.anixneuseis.gr/?p=167530
και εδω τελειωσε με την Ελενη
https://www.anixneuseis.gr/?p=168461
σε καποιο αλλο τοπικ υπαρχουν τα ενδιαμεσα γεγονοτα αλλα δεν το βρισκω.
Το αστειο της υποθεσης ειναι οτι ο Χρηστος δεν εδωσε καμια σημασια στα ενσωματομενα στο κειμενο του Αφαντου χιουμοριστικα στοιχεια και αρχικα πιστεψε απολυτα για το θανατο του Ασπικ προτινοντας να του γινουν και δικτυακα μνημοσυνα. Μετα μαλιστα ερχεται ο φιλος Ασπικ που δεν το ειδε το περιστατικο και σε αλλο τοπικ βλεπει ανακοινωση του Αφαντου για το δικο μου ατυχο χαμο στο τροχαιο λογο της υπερκαταναλωσης αλκολ με αφορμη τον μονομερη “ερωτα” προς την …Μαρια Δ. Ο φιλος μας Ασπικ φαντασου και αυτος με την σειρα του τα πιστευει ολα και αρχιζει να πνιγεται στην θληψη αγκαλια με τον Σαββιδη οποιος με την σειρα του ηταν στο παραπεντε να βγαλει και ενα τοπικ με τυτλο “Μνημοσυνα του Νικολα”.
Διαισθανομαι λοιπον οτι ολη αυτη ιστορια εχει καποια σχεση με την συναισθηματικη νοημοσυνη που συζηταμε αλλα δεν προσδιορισα ποια ακριβως.
Διασκεδασε το και επανερχομαι επι της ουσιας.
παρεμπιπτοντως Ερωτων ..ενδεχομενως δεν ξερεις αλλα σ αυτο το παρακατω λινκ υπαρχει μια υποχθονια μορφη ζωης…Εδω και πολλες μηνες (απο το αυγουστο 2016) μονος του (μονο η Ανωνυμα του φερνει που και που μια φορα το μηνα καποια “φαγητα”) ο Εξ μεσα στη γαλερα του ασταματητα τραβαει το κουπι του (απο τις 1100 αναρτησεις οι 800 και βαλε ειναι του αγιορειτη Εξ..).
Απιστευτο ε? Ερευνα τα και θα βρεις που και που διαμαντια εξαρχειοτικης σοφιας..
https://www.anixneuseis.gr/?p=144445
Έλα Χριστέ και Παναγιά ! Τέτοια νούμερα ποστς έχουν να δουν οι Ανιχνεύσεις από το 2009-2010 πριν καν έρθεις εσύ. Είπα κι εγώ πως και μας άφησε ο Εξ να κάνουμε κουβέντα σοβαρή , αφού ο τρελάρας ξεδίνει αλλού. Το αστείο είναι ότι κάπου στο τέλος η Ανωνύμα αναρωτιέται που πήγαν οι υπόλοιποι …
Βέβαια δεν είμαι σε θέση να κοροϊδεύω άλλους αφού κι εγώ οσο συζητούσαμε εδώ δεν είχα ιδέα τι γινόταν αλλού , πήγαινα κατυεθείαν στη καρτέλα που μ’ ενδιέφερε.
Αλλά λίγο πριν μου στείλεις τα λινκς είχα δει μέσες άκρες τι γράφανε για τους θανάτους. Πράγματι έχει σχέση το φαινόμενο αυτό με τη συναισθηματική νοημοσύνη που συζητάμε, και λέγεται συναισθηματική…άνοια. Άλλα αντ’ άλλων. Σαν πιτσιρίκια που βγάζουν γλώσσα στο μπαμπουλα για να ξορκίσουν το φόβο τους απέναντί του. Τα βαριέμαι αυτά και το βρήκα άκομψο ότι η φάρσα επισκίασε έναν πραγματικό απ’ ότι κατάλαβα θάνατο του Μανούσου Δασκαλάκη, με τον οποίον δεν είχα μιλήσει πολύ αλλά τον θυμάμαι. Το παράδοξο όμως είναι ότι αν και κατηγορήθηκε ο Χρίστος από Μαρία Δ κυρίως ότι δεν κατάλαβε τάχα τη προφανή φάρσα όταν διάβασε για τη χήρα, πλάκα πλάκα η καλύτερη ατάκα ήταν του Χρίστου που απάντησε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα https://www.anixneuseis.gr/?p=167530#comment-619504 “Μάλιστα. Την χΕΙρα την χρειάζεσαι και την χρησιμοποιείς πάρα πολύ” ή κάπως έτσι δλδ κοινώς μαλακ-ζ—-.
Αλλά αυτό που είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον ήταν το θέμα με το “καμπανάκι που χτύπησε”, θα σου δώσω το λινκ μετά μη χάσω αυτά που γράφω. Εκεί γίνεται από τον κ. Σαββίδη αναφορά στην οριακή πολυπλοκότητα των μηχανημάτων/ρομποτ -πράγμα που έχει σχέση με το εδώ θέμα μας που ξεκίνησε απ’ τη πολυπλοκότητα. Μου έκανε εντύπωση που εκεί ο Άφαντος έκανε αναφορά στις “μεταφορές” που θυμίζει αυτά που έγραφα παραπάνω στον Εξ για την μεταφορά των όντων στη Παράδεισος (ειδική γραφή παρμένη από τον Καζαντζάκη- δεν πρόκειται για ανορθογραφία/ασυνταξία). Ούτε εγώ είχα δει προηγουμένως αυτά που έγραψε ο Άφαντος και προφανώς ούτε αυτός τα δικά μου. Πάλι αυτές οι παράξενες συμπτώσεις που λέγαμε παλιότερα…..
Πάντως υποθέτω ότι η Μαρία Δ εγκατέλειψε την εδώ συζήτηση μ ανάμεσα σ’ άλλα και για το θέμα που αφορούσε στη τέχνη, δεν θυμάμαι τίτλο. Πούλησε απ’ ό, τι είδα την εδώ συζήτηση έναντι πινακίου φακής…
Έλα και το λνκ που σου χρωστάω για την οικονομία χρόνου.
https://www.anixneuseis.gr/?p=169252
Ειδα και μια αλλη συμπτωση οπου ο Αφαντος μιλαει για “σκλαβους στην γαλερα” οπως και εγω παραπανω περιγραφοντας αλληγορικα την δραστηριοτητα του Εξ (βεβαια δεν αποκλειεται αυτο να μην ειναι μια συμπτωση αλλα απλως ο Αφαντος μας παρακολουθει εδω και δανησε την αλληγορια..)
ΥΓ βεβαια δεν πολυ καταλαβα τι νοηματικο κοινο μπορει να εχει η αυτοματοποιημενη μεταφορα των φορτιων και των επιβατων με την μεταφορα των οντων στο παραδεισο (ή του παραδεισου στην Γη). Μηπως υπονοεις ως κοινο στοιχειο το “αυτοματισμο”? με την εννοια δηλαδη οτι οπως δια της αυξησης πολυπλοκοτητας θα προκειψουν αυτοματοποιημενες μεταφορες των μεσων μεταφορας ετσι αντιστοιχα και αυτοματη “μεταφορα” τω οντων στο παραδεισο?
Ναι το σκέφτηκα κι εγώ ότι μπορεί να παίρνει μάτι ο Άφαντος και γι αυτό να εμφανίζονται ως “συμπτώσεις”.
Όσο για τις “μεταφορές” πνίγηκες σε μια κουταλιά νερό. Το θέμα δεν ήταν ο αυτοματσμός στις μεταφορές αλλά η ίδια η έννοια της μεταφοράς όπως και να γίνεται αυτή. Απλώς έκανα χιουμοριστικό/σαρκαστικό σχόλιο για την προφανή αφέλεια όταν αναφέρεται κανείς στη θεολογική ιδέα ότι θα “πάμε” στον παράδεισο μετά θάνατον. Άμα είναι να πάμε, όπως και να πάμε, και παράλληλα να προσευχόμαστε ώστε όσο γίνεται περισσότεροι και περισσότερα όντα να πάνε στον παράδεισο, νομίζω πως γίνεται προφανές πως δεν έχει νόημα τέτοια γιγαντιαία μετακόμιση/μεταφορά και πως η αμέσως επόμενη σκέψη που έρχεται στο νου είναι “καλά και γιατί δεν μπορεί ο παράδεισος να έρθει εδώ ” ή “γιατί δεν μπορεί αυτό που έχουμε να γίνει παράδεισος ;
Όπως βλέπεις όμως τη Μαρία Δ την τράβηξε το θέμα με την κόλαση . Εδώ που εμμέσως συζητάμε για παράδεισο, δεν της άρεσε.
Έλα Νικόλα, να ανεβάσουμε στροφές…
Ξεκόλλα Νικόλα απ τς σειρήνες , έχεις ολόκληρο ταξίδι μπροστά σου και στο τέλος σε περιμένει η “Πηνελόπη” ( βλέπε “συζήτηση”) με τον Πλάστη.
υ.γ. Όχι Νικόλα τον “Πλάστη” όπως λέμε “Θεός” …..αλλά τον πλάστη όπως λέμε “απλώνουμε φύλλο για πίτες”, καθότι χρησιμεύει και ως μέσο σωφρονισμού όταν παίζεις πολύ με τις καθυστερήσεις.
Λοιπον Ερωτων, να διευκρινησω την λογικη των λεγομενων μου που μαλλον δεν εχει γινει κατανοητη οστε λες για “εκλογικευσεις”. Περνω ως βαση ως υποθεση οτι ο Θεος υπαρχει και οτι ειναι Αγαπη. Μετα ρωταω ποια μπορει να ειναι σ αυτη την περιπτωση η εξηγηση της υπαρξης του παρατηρουμενου προβληματος κακου . Η μονη γενικη απαντηση-λυση που διακρινει κανεις με προυποθεση υπαρξης του Θεου-Αγαπης ειναι οτι το φυσικο κακο με ενα ή αλλο τροπο μπορει να ειναι η απαραιτητη αναγκαια προυποθεση της ιδιας της υπαρξης του κοσμου ή (και) μαζι με την δυνατοτητα του “ηθικου κακου” ειναι η απαραιτητη προυποθεση της δυνατοτητας αναπτυγμενων οντων αυτου του κοσμου να ευτυχησουν. Απλως το διαπιστωνω ως μονο πλαισιο των δυνατων λυσεων που υπαρχει με συγκεκριμενα δεδομενα . Με αλλα λογια δεν ψαχνο καποιο “αλλοθι” εκλογικευοντας προβλημα αλλα περνω ως αφητερια μια συγκεκριμενη κοσμοαντιληψη και ψαχνω μια πηθανη λογικη εξηγηση στο προβλημα του κακου στα πλαισια αυτης της κοσμοαντιληψης. Δεν πολυ εξεταζω ποιος μπορει να ειναι συγκεκριμενα ο ενδεχομενος μηχανισμος αυτης της αναγκαιοτητας του “κακου” και στο 96 δινω απλως ως παραδειγμα μια προχειρη ιδεα για το ποιος μπορει να ειναι αυτος ο μηχανισμος. Αλλα τελος παντων ας δουμε τις παρακατω ενστασεις σου σχετικα με το 96.
“…επιχείρημά σου περί συμπαντικού χώρου ελεύθερου απο ενιαία βουλητική και συναισθηματική νοημοσύνη δεν μπορεί να ισχύει στη περίπτωση ενός θεού όπως τον φαντάζονται -ως πρόσωπο δηλαδή- οι μονοθεϊστικές θρησκείες, γιατί πολύ απλά αν μπορεί να υπάρξει μελλοντικά ως “παράδεισος” μπορούσε κι απ’ την αρχή.”
Αυτο που παρατηρουμε ως δεδομενο εμπειρικα ειναι το γεγονος της σταδειακης αναπτυξης των φαινομενων στο συμπαν. Αρα διαπιστονουμε αυτη την υπαρχουσα αναγκαιοτητα (της σταδιακης αναπτυξης) η οποια αυτη καθ αυτη ουτε επιβαιβαιωνει ουτε απορρηπτει την υπαρξη του Θεου. Αν την ενσωματονουμε ως δεδομενο στην θεωρηση περι υπαρξης του Θεου τοτε διαπιστωσουμε και την εκ μερους του Θεου αναγκαιοτητα της χρησης αυτης της σταδειακης αναπτυξης του παραδεισου οποιος επομενως δεν θα μπορουσε να υπαρχει απο την αρχη οπως λες. Αρα ο βουλητητικα και συναισθηματικα ελευθερος χωρος ειναι προυποθεση της αναγκαιας σταδειακης αναπτυξης της αντιστοιχης νοημοσυνης στα επιμερους οντα και εκ των υστερων μπορει να καταργηθει πληρως ή σε καποιο βαθμο με την καθολικη παρουσια του Θεου αντιστοιχη της δικης σου ιδεας καθολικης παρουσιας της συναισθηματικης νοημοσυνης στο συμπαν.
Οσο για το
“Δεν θα χρειάζονταν τόσα δισεκατομμύρια έτη κοπιώδους μοναχικής εξέλιξης των έμβιων όντων , αλλά θα μπορούσε ίσα-ίσα ν’ αφεθεί λίγος χώρος για την εκδήλωση της προαίρεσης των όντων χωρίς τόση απέραντη φρίκη”
θα ελεγα οτι πηθανον ετσι γινεται γιατι αυτο δεν ειναι θεμα της “εκδηλωσης προαιρεσης των οντων” αλλα θα μπορουσε να ειναι καποιου ειδους “τεχνιτη ” αναγκαιοτητα της “διαδικασιας” δημιουργιας.
Τελος παντων, νομιζω πως αρχιζουμε και χανομαστε στην καζουιστικη. Τα επιχειρηματα υπερ και κατα υπαρξης του Θεου ειναι γνωστα και απ αυτα μονο δυο-τρεια απο καθε πλευρα ειναι ουσιαστικα και σοβαρα. Το αξιοσημειοτο εδω που ενδεχομενως δεν εχεις προσεξει ειναι οτι στο θεμα αυτο δυνατα (επιθ.) ειναι τα ιδια τα επιχειρηματα της καθε πλευρας ενω τα αντεπιχειρηματα ειναι αδυναμα και στις δυο περιπτωσεις. Αυτος ειναι ο λογος γιατι σε τετοιες συζητησεις (υπαρχει / δεν υπαρχει θεος) καθενας χωρις καν να το συνειδοποιει τραβαει τον αλλον να παιζει στο γηπεδο δικης του επιχειρηματολογειας κανοντας τον αλλον να αμυνεται με μια εξαρχης αδυναμη αντεπιχειρηματολογεια. Ετσι και εγω στο δικο σου επιχειρημα του προβληματος του κακου εκ φυσεως των πραγματων δεν εχω να δοσω καποια συγκεκριμενη απαντηση που θα μπορουσε να καληψει πληρως τις απαιτησεις της λογικης με αποτελεσμα να αρχιζουμε να χανομαστε στην καζουιστικη της απολογητικης του κακου.
Το αλλο αξιοσημειοτο και απο μονο του περιεργο ειναι οτι στο θεμα αυτο η λογικη βαρυτητα της επιχειρηματολογιας της καθε πλευρας αντικειμενικα ειναι περιπου ιδια. Αυτο που μας κανει υποκειμενικα να αποδιδουμε μεγαλυτερο βαρος στην επιχειρηματολογια της μιας ή της αλλης πλευρας δεν ειναι η λογικη αλλα η γενικη αισθηση της υπαρξης/μη του Θεου και ευρυτερα διάφορα ψυχολογικα αιτια και μηχανισμοι. Και βεβαια απο το βαθμο που αντιλαμβανομαστε αυτα τα ψυχολογικα αιτια εξαρταται και ο βαθμος στο οποιο ειμαστε ικανοι να αντιλαμβανομαστε και το πραγματικο αντικειμενικο λογικο βαρος της σχετικης επιχειρηματολογιας αλλα και να εχουμε την οποια τελος παντων ελευθερια της επιλογης αλλα και της μεταβολης των “πιστευω” μας.
Επομενως λεω ας μη χανομαστε στις απειρες παραλλαγες της κατα τ’αλλα γνωστης επιχειρηματολογιας περι της υπαρξης ή μη του Θεου και της μοιραια επακολουθης καζουιστικης, αλλα ας παρουμε ως θεωρητικη υποθεση το δικο σεναριο και να δουμε τι γινεται σ αυτη την περιπτωση με την σταδειακη αναπτυξη της συναισθηματικης νοημοσυνης του συμπαντος. Περα της “αυτοματης” διαστασης αυτης της διαδικασιας δια της αυξησης κρισιμης μαζας συναισθηματικης και βουλητικης οπως λες νοημοσυνης δεν πολυ καταλαιβαινω τι πρεπει προσωπικα να κανω για να “συμβαλω”. Επισης δεν καταλαβα και παλι “πώς” και “πόυ” μπορουμε να προχωρησουμε στην θεωρητικη εξεταση αυτης της θεωρησης. Επομενως λεω εσυ αναιβασε στροφες γιατι και δεν ξερω πως να τις αναιβασω και προς τα που να κραταω το τιμονι και εγω θα σε ακολουθω βοηθοντας… http://www.krugozormagazine.com/main/content/6-2012_Tandem.jpg
ΥΓ οσο για το “καλοπροαιρετο” και “μη” των ισμων φανταζομαι καταλαβαινεις οτι και η δικη σου θεωρηση, ασχετα αν εκφραζει ή οχι την πραγματικοτητα, ανετα μπορει και αυτη να γινει ενας ισμος. Φανταζομαι πως μπορεις να σκεφτεις και αρκετους τροπους πως να το κανουμε και μια ωραια σεκτα με ιερατειο αποτελουμενο απο τους ανιχνευτες…θα βγαλαμε πολλα λεφτα.
“αφετηρια” και “ψαχνω”
Θελω να πιστευω Ερωτων πως δεν αναιβασες τοσο πολυ στροφες ωστε καμπιλωθηκες υπερβολικα προς την τεταρτη διασταση και αναληφθηκες. Φανταζομαι καπως αλλιως εξηγηται η απουσια σου.
Xa xa καλό το σκιτσάκι…. και ακόμα καλύτερο το 105
Λοιπόν κι εγώ δεν θέλω φυσικά να εξαντλήσουμε τη συζήτηση σε μια στείρα αντιπαραθεση σχετικά με την ύπαρξη η μη του θεού, αλλά κάποια πράγματα είναι σημαντικό να γίνουν κατανοητά.
Η γενική αίσθηση ύπαρξεης του θεού εν είδη ευσεβούς πόθου, δεν πρέπει να συγχέεται με την αντικειμενική πραγματικότητα. Δηλαδή , αν λαχταράμε ένα κομμάτι lemon pie (τάρτα λεμονιού) , και κάποιος μας προσφέρει μια λεμονόκουπα (που σημειωτέον κάποιοι την τρώνε με λίγη ζάχαρη ή αλάτι ως λιχουδιά) θα είμαστε για “λύπηση” αν αναφωνήσουμε “τι φοβερό λέμον πάι!” ενώ όλοι βλέπουν ότι τρώμε ή ότι έχουμε απλώς μια λεμονόκουπα. Μπορεί μεν το λεμόνι ή ακόμα και το ξύσμα λεμονιού να είναι βασικό συστατικό της τάρτας λεμονιού, εκ των ων ουκ άνευ, αλλά απέχει μακράν από το να είναι τάρτα λεμονιού. Μπορεί βέβαια, ελλείψει της πλήρους τάρτας να επιλέξουμε να φάμε μόνο την λεμονόκουπα πασπαλισμένη με λίγη ζάχαρη, μόνο και μόνο γιατί μας θυμίζει κάτι από λέμον πάϊ αρκεί να ξέρουμε ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ λέμον πάϊ- αλλιώς έχουμε πρόβλημα!
Τι θέλω να πω – ότι παρ’ όλο που στη φύση και το σύμπαν βλέπουμε κι αισθανόμαστε πράγματα που μας θυμίζουν κάτ απ’ αυτό που θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι είναι Θεός, εντούτοις είναι μεγαλο λάθος να εκλάβουμε το επιμέρους ως το όλο, γιατί αν χορτάσεις λεμονόκουπες , δεν θα χεις μετά ούτε όρεξη ούτε στομάχι για λέμον πάϊ. Στο σύμπαν λοιπόν βλέπουμε την μαθηματική νοημοσύνη (λεμονοκουπα) πασπαλισμένη με λίγη ζάχαρη ή /και αλάτι. Δεν υπάρχουν όμως τα υπόλοιπα συστατικά (συναισθηματική και βουλητική νοημοσύνη) παρά μόνο σε ίχνη, κι αυτό δεν επιτρέπει να πούμε ότι έχουμε μπροστά μας λεμον πάι , δηλαδή γενική ανώτερη συμπαντική νοημοσύνη ,που μόνο αυτό θα ήταν “θεός” γατί κάθε τι άλλο είναι απελπιστικά ατελές κι ανάπηρο για να είναι “θεός”. Βεβαίως οι σπόροι μιας τέτοιας γενικής νοημοσύνης μάλλον προϋπάρχουν στο σύμπαν κάτι σαν γονότυπος, αλλά ο φαινότυπος δεν παραπέμπει σε γενική νοημοσύνη αλλά μάλλον σε γενικώς απροσάρμοστη ανοησία.Όπως ένα πολυδύναμο βλαστοκύτταρο μπορεί εν δυνάμει να γίνει ένα εξειδικευμένο κύτταρο αλλά δεν είναι αυτό το “κάτι” μέχρι να περάσει από συγκεκριμένες διαδικασίες και βρεθεί σε ειδικές συνθήκες, έτσι και το πολυδύναμο βλαστικό συμπαντοκύτταρο δεν είναι θεός ούτε από θεό μέχρι να περάσει από διαδικασίες. Τώρα , αυτός ο ελεύθερος χώρος ανάπτυξης για τον οποίον μιλήσαμε, δεν μπορεί να υπάρχει σε τέτοιο βαθμό, παρουσία μιας ανώτατης γενικής νοημοσύνης γιατί αυτά που γίνονται είναι πέρα για πέρα ηλίθια, ανοϊκά. Με το να παρουσιάζουμε τον θεό ως τον στοργικό πατέρα που αφήνει το παιδί του να….. πνιγεί για να μάθει να κολυμπάει , δεν περιποιεί καμιά τιμή στην έννοια θεός και δεν μας βοηθάει να λύσουμε το πρόβλημα. Οπότε είναι προτιμότερο να παραδεχτούμε ότι η ύπαρξη τόοοοσου πια χώρου ελευθερίας προς εξέλιξη, τόσου που μοιάζει με χαράδρα ή και Καιαδα, είνα η απόδειξη ότι δεν υπάρχει παρά μόνο δυνάμει αυτός ο πολυπόθητος θεός. Η τέτοιου βαθμού “αναγκαιότητα” δεν είναι ίδιον της πολυσχισδούς ανεπτυγμένης γενικής νόησης αλλά της ελλιπούς νόησης. Οπότε, απόλυτη αναγκαιότητα πέρα από τα όρια της φρικαλεότητας και τέλειος ώριμος θεός δεν πάνε μαζί.
Προτείνω λοιπόν, ως πρώτο βήμα, να λέμε τα σύκα σύκα, τη σκάφη σκάφη και τη λεμονόκουπα λεμονόκουπα. Όχι λέμον πάϊ. Το λέμον πάι είναι το ζητούμενο , όχι το δεδομένο. Το δεδομένο είναι μόνο η λεμονόκουπα προς το παρόν.
Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, προτείνω ότι τα νοήμονα όντα είναι αυτά που πρέπει να παίξουν έναν ενεργό ρόλο στην ανάπτυξη της συναισθηματικής και βουλητικής νοημοσύνης του σύμπαντος όπως οι νευρώνες ενός τεράστιου εγκεφάλου πυροδοτούν τη σκέψη του εγκεφάλου. Αν κάποιοι νευρώνες νεκρωθούν ή δυσλειτουργούν, η συνολική δυνατότητα του εγκεφάλου δεν μπορεί να εκδηλωθεί. Κι εμείς λειτουργούμε ως “νεκρώνες”, αντί ως νευρώνες. Απ την άλλη , επειδή ο εγκέφαλος έχει πλαστικότητα, μπορεί να υπερκερασει τη δυσλειτουργία μερικών νευρώνων και ν’ αναπτύξει νέες διασυνδέσεις και νευρωνικές οδούς.
Ψάχνοντας λοιπόν τα σχετικά με τον David Bohm, είδα κάπου ότι του αποδίδανε τη χρήση του όρου “Νοογένεση” προκειμένου για το σύμπαν. Πόσο ζήλεψα που δεν είχα σκεφτεί εγώ αυτή τη λέξη αφού εκφράζει απόλυτα αυτό που θέλω να πω. Ναι, πρέπει λοιπόν να συμμετάσχουμε στη διαδικασία της νοογένεσης, της Γένεσης (Συμπαντικού ) Νοός ώστε η συναισθηματική και βουλητική νοημοσύνη να μην αποτελούν απλώς το “αλατοπίπερο” της ζωής όπως συμβαίνει τώρα , πάνω σ’ έναν πιάτο ξέφρενης μαθηματικής νοημοσύνης – αλλά ν’ αποτελούν ουσιώδη και φανερά χαρακτηριστικά του σύμπαντος που σημειωτέον θ’ άλλαζε σημαντικά μ’ αυτά τα νέα δεδομένα. Και επειδή το κάθετί όπως είπες μπορεί να γίνει ένας ακόμη -ισμός, ακόμα κι αυτά που λέω, γι’ αυτό πρέπει να το συζητάμε το ενδεχόμενο αυτό της νοογένεσης, κι όχι να το προπαγανδίζουμε αλλά το κυριότερο, να παρατηρούμε συνεχώς το αποτέλεσμα. Αν αυτό δεν υπάρξει, για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε πρέπει να επανέλθουμε στο σχεδιαστήριό μας…
Με ρωτάς προς τα πού να κινηθείς. Μα φυσικά το πρώτο βήμα είναι να σκεφτείς αν όντως θέλεις αυτό που διατείνεσαι ότι θέλεις. Αν πρέπει να λύσουΜε το πρόβλημα της ελλιπούς συναισθηματικής και βουλητικής νοημοσύνης του συμπαντος, φυσικό είναι να ξεκινήσουμε από το πόσο εμείς οι νευρώνες όντως ΘΕΛΟΥΜΕ και οντως ΝΙΩΘΟΥΜΕ.
Όταν νιώσουμε και θελήσουμε, τότε θ’ ακολουθήσουμε τις οδούς που ανοίγονται μπροστά μας.
Οι -ισμοί ρίχνουν νερό στη φωτιά της βούλησης και του συναισθήματος. Για να μην καταλήξει και τούτο εδώ ένας ισμός, θα πρέπει τη φωτιά να την τροφοδοτείς συνεχώς.
Κι’ ό,τι ήθελε προκύψει…..
Μια “θεϊκή τάρτα λεμονιου ”
http://dearlife.gr/2015/02/48tarta-lemoniou-akis-petretzikis/
Και χρησιμες λεμονόκουπες για κάαθε ανάγκη
http://www.pronews.gr/ygeia/farmaka/334020_den-tha-pisteyeis-ti-mporeis-na-kaneis-me-tis-lemonokoypes
Εσύ ψηφίζεις.
Λοιπόν Νικόλα, δεν ξέρω αν ο Άφαντος μας παρακολουθεί, αλλά αν όχι, τότε αυτά που συζητάμε έχουν αρχίσει να διαχέονται μυστηριωδώς αλλού.
Δες εδώ https://www.anixneuseis.gr/?p=170128#comments το σχόλιο 6 του Άφαντου, ιδίως το τελευταίο μέρος της δεύτερης παραγράφου και την τελευταία (τριτη παράγραφο). Νιώθω σαν να τα είχα γράψει εγώ. Δες εκεί που λέει γα τη σαβάνα. Ακριβώς το ίδιο σου έχω πει κι εγώ.
Επίσης πήγαινε στο https://www.anixneuseis.gr/?p=169252 και δες το σχόλιο 9 του Άφαντου. Πολύ καλό κι αυτό και ιδίως η παραπομπή του στο https://www.anixneuseis.gr/?p=167604 όπου σχολιάζει το ενδεχόμενο να υπάρξουν τεράστιοι 3D εκτυπωτές που να εκτυπώνουν ολόκληρα κτήρια. Εγώ λέω να πάμε την εξέλιξη παρακάτω και μια και ήδη εκτυπώνονται μεμονωμένα όργανα, να πετύχουμε την 3D εκτύπωση ολόκληρων ανθρώπων. Να ξεμπερδεύουμε πια και με την γενετήσια πράξη που είναι “μεταπτωτικό φαινόμενο”. Και μετά να την απογειώσουμε την εξέλιξη μέσα στον ελεύθερο χώρο που μας αφήνει ο Θεός , ώστε να κάνουμε και 4D εκτυπώσεις ανθρώπων συμπεριλαμβάνοντας και την…..πνευματική διάσταση.
Καλό ;;
Νικόλα, βρήκα αυτό που έχει μεταφραστεί απ τα ρώσικα και στο οποίο κατέληξα μετά από μια σειρά συνειρμικών σκέψεων. Η περίληψη που έχει γίνει όπως και οι συσχετισμοί μ’ εκφράζουν πολύ αν και δεν μένω σ’ αυτό μόνο.
Μόνο μια υπνωτισμένη θέληση δεν εξεγείρεται ένάντια στο συμπαντικό παράλογο. Και δεν είναι απαραίτητο σε πρώτη φάση η εξέγερση η εσωτερική να έχει αποτέλεσμα, αρκεί να μένε η σπίθα αναμμένη.
http://www.provo.gr/eksegersh/
Που είσαι βρε Νικόλα ; Μην πεις ότι περιμένεις εμένα πάλι… Κουνήσου !
Στο μεταξύ δες αυτό https://www.youtube.com/watch?v=lo0X2ZdElQ4
Όλα καλά , αλλά τι δεν μας απαντά αυτή η τελική προσέγγιση επί της συνειδητότητας, η τόσο χαρακτηριστική στις ανατολκές θρησκείες ;
Ποιόν λάκκο έχει η φάβα ;
Νικόλα , που ει ;
Αυτή η συζήτηση κρατάει ήδη 6-7 μήνες , φρόντισε μη κλείσουμε χρόνο προτού καταλήξουμε κάπου…
Ερωτων αν τυχον θα περασεις εδω… ενα μεγαλο συγνωμη για την ξαφνικη μου εξαφανιση. Καποια γεγονοτα με αποσπασανε αποτομα απο την συζητησή μας.
Έλα Νικόλα, τι κάνεις; Κι εγώ να φανταστείς πρώτη φορά μπήκα στις ανιχνεύσεις μετά από το τελευταίο σχόλιό μου. Μάθαινα από άλλους ότι δεν υπήρχε κίνηση στη συζήτηση. Τώρα θα ρίχνω ματιές, και σε περιμένω.
Εύχομαι όλα καλά.
Τό μπάρμπα μου τό μπσέφτη, ρώταγες
Βλαξ,
αδιόρθωτε;
καιρό είχε νά φανεί τό ταγκαλάκι,
αδιόρθωτε!…
Γειά σου Εξ ! Καιρό είχα ν.ακούσω τα κακά σου λόγια …!
Μια κι είσαι διερχόμενος, δεν κοιτάς μήπως βρίσκεται ο Νικόλας στο επόμενο σταθμό ; Πες του τον περιμένω.
waiting for godot(φούφουτο, σέ ψαγμένη απόδοση) κι εσύ
καί γιά νά περνάει η ώρα μέχρι νά φανεί,
είπες νά χρησημοποιήσεις καί τόν
Νικόλα,
τρομάρα σου
Βλαξ,
αδιόρθωτε φίλε μου.
χρησιμοποιήσεις», λέμε
άθλιο ταγκαλάκιο…
φτού(καί μαζί και χώρια…,* νά, τά εισαγωγικά, έ;!)!…
*
Στα κούλουμα χαρταετός
το Πάσχα αρνί κερνάει,
τη γης την έσπειρε ο εχθρός
αλις τον που πεινάει…
Σφίξε τη λύπη με το δάκρυ,
την πείνα σου με το ζωνάρι,
φτάσαμε στου γκρεμού την άκρη
κέρνα ψωμί, πλούσιε φουρνάρη.
Στο δρόμο ιδρώτα για νερό
κι η αντηλιά φαρμάκι,
το κλάμα δέντρο λυγερό
ποτίζει με μεράκι.
Σφίξε τη λύπη με το δάκρυ
την πείνα σου με το ζωνάρι
φτάσαμε στου γκρεμού την άκρη
κέρνα ψωμί, πλούσιε φουρνάρη.
Στα κούλουμα λίγο χαλβά,
το Πάσχα ένα τσουρέκι
η γης εσπάρτηκεν βουβά,
γι αλέτρι αστροπελέκι.
Σφίξε τη λύπη με το δάκρυ
την πείνα σου με το ζωνάρι
φτάσαμε στου γκρεμού την άκρη
κέρνα ψωμί, πλούσιε φουρνάρη.
Στα κούλουμα – 1966
Στίχοι: Γιάννης Κακουλίδης
(κουλτούρα νά φύγουμε, ό διαφημιστής, λέω, Βλαξ)
Μουσική: Νότης Μαυρουδής
1. Αρλέτα
Γεια σου Ερωτων, μολις τωρα με ενημερωσε ο αργοπορημενος αγγελος Εξαρχειου οτι εισαι εδω. Φαινεται Ερωτων οτι η συζητηση μας πηρε μορφη των αλληλογραφιων του 18 αιωνα οπου πχ ο Βολταιρος ηταν αναγκασμενος να περιμενει μηνες απο την Μεγ. Αικατερινη απαντησεις στις επιστολες του (οχι τοσο λογο των τσαρικων υποχρεωσεων και της ερωτικης υπεραπασχολησης της ζωηρης “Κατιας”, οσο για φυσικους λογους του πολυ αργου “ιντερνετ” εκεινης της εποχης). Αλλα ενταξει, τωρα που ξεμπερδευτηκα λιγο με τις δικες μου “τσαρικες” υποχρεωσεις, επανερχομαι. Ας θεωρησουμε λοιπον οτι η απουσια μου ηταν ταυτοχρονα και μια εξεταση του πραγματικου βαθμου ενδιαφεροντος σου για την ιδεα και το προβληματισμο που εθεσες προηγουμενως. Συνεπως το οτι εισαι ακομα γεματος ενθουσιαμου δειχνει την καταλληλοτητα σου για την θεση του “Εκλεκτου” που ανελαβες.
Παρεμπιπτοντως ασχετο αλλα και σχετικο, Προ ημερων στο ιντερνετ διαβασα οτι το αρχικο σεναριο της συνεχειας του Ματριξ ηταν διαφορετικο. Εκει στο τελος πεφτουν στην μαχη και ο Μορφεος και η Τρινιτη και ολοι κατοικοι του Ζαιον, επιβιωνει μονο ο Νιο..και μετα ο Αρχιτεκτονας αποκαληπτει στο Νιο οτι ο Ζαιον και ολος ο “πραγματικος” κοσμος στον οποιο “ξυπνησε” ο Νιο στο πρωτο μερος, τελικα ηταν και αυτος μια προσομοιωση (ενα υποπρογραμμα μεσα στο Ματριξ) που φτιαχτηκε απο τις μηχανες για να δωσει στους πιο ανεπιμονους ανθρωπους την ελπιδα και την ψευδαισθηση υπαρξης καποιου διεξοδου προς ελευθερια (και ταυτοχρονα για να βρεθουν μεσω αυτης της προσομοιωσης και να καλυφθουν τα τυχον αδυναμα σημεια του Ματριξ). Στην τελικη σκηνη ο Αρχιτεκτονας δειχνει στον Νιο ολους τους πεσοντες φιλους του σωους και αβλαβεις με σβησμενη μνημη να βρισκονται μαζι με το τον Νιο μεσα στις καπσουλες απο τις οποιες δεν εχουν βγει ποτέ και δεν θα βγουν ποτέ και λεει οτι και ο Νιο μαζι με τους υπολοιπους την επομενη στιγμη θα ξεχασει τα παντα απ αυτα που εχει βιωσει πριν γιατι προετοιμαζεται μια ριζικη επανεκκινηση του Ματριξ με καινουριες εμφυτες αναμνησεις και καινουριες προδιαγραφες..
ΥΓ Θα επανελθω λοιπον σε λιγο απο το σημειο που αφησα την συζητηση και στο ενδιαμεσω ευχαρηστως θα ακουσ σχετικες με το θεμα σκεψεις που ενδεχομενως σε εχουν επισκεθτει περασμενες μηνες.
Kαλά , που σε βρήκε κιόλας ο καπετάνιος και σε ανέσυρε ; Ούτε σ’ ενυδρείο να σε είχε, έτοιμο για εύκολο ψάρεμα…
Λοιπόν Νικόλα, όχι ότι ήξερα για την άλλη εκδοχή της ταινίας Μάτριξ, αλλ’ αυτό που περιγράφεις μου ‘χει περάσει πολλές φορές απ το μυαλό. Δηλαδή ότι το σκοτάδι είναι τόσο πυκνό που μετά από κάθε αποκάλυψη εκεί που λες “α να τώρα βγαίνω όπου να ναι στο φως” , αντιλαμβάνεσαι πως υπάρχουν κι άλλα ακόμα αινίγματα που πρέπει να λύσεις.Σαν πραγματικά να μην έχει τελειωμό όλο αυτό. Αλλά ναι η επιμονή μου και η υπομονή αλλ΄κι ο ενθουσιασμός είναι τα μόνα όπλα που διαθέτω προκειμένου να προσπελάσω το όποιο Μάτριξ. Ε νισάφι πια το κάθε μηχάνημα έχει τις αδυναμίες του. Αν επιμείνουμε αρκετά ,κάποια στιγμή το “system failure’ θα λάμψει στην οθόνη του μηχανήματος Ματριξ κι εκεί θα δούμε τι επιλογές έχουμε. Ίσως να τροφοδοτήσουμε εμείς το μηχάνημα με ψευδείς αναμνήσεις ώστε να πιστεύει το ίδιο ότι είναι ένα πραγματικό σύμπαν {που όμως θα λειτουργεί όπως συμφέρει τα έμβια όντα}.
Επίσης μου θύμισες την ταινία με τον Έντυ Μέρφι που μόλις συστήθηκε ως ο “εκλεκτος” όλοι κοιτάζονταν μεταξύ τους με απορία/δυσπιστία/απογοήτευση όλα μαζί…
Έχω περάσει από αρκετά στάδια τους τελευταίους μήνες , αλλά ξεκίνα εσύ από κει που τ’ άφησες κι ακολουθώ με τις νέες σκέψεις -που είναι βέβαια πάνω στις ίδιες ράγες με πριν, απλά πιο επεξεργασμένες.
Σκεφτομουν για την μορφη της συζητησης μας Ερωτων και θυμηθηκα ενα παλιο κινουμενο σχεδιο των παιδικων μου χρονων. Λεγοταν “ο Ωχ και ο Αχ πανε εκδρομη” ( Ωχ και Αχ ειναι και ονοματα ). Αυτοι οι δυο τυποι ειναι δηλαδη:
http://chudesenka.ru/_pu/3/05023845.jpg
Το σεναριο ηταν απλο: ο Ωχ ηταν η ιδια η απαισιοδοξια και παντου εβλεπε μονο εμποδια ενω ο Αχ ηταν η ιδια η αισιοδοξια γεματος ενθουσιασμου και της ορμης. “Αχ τι ωραιος ηλιος”-ελεγε ο Αχ. “Θα μας καψει αυτος ο ηλιος” – ελεγε ο Ωχ, κοκ. Σε σχεση με εμας εδω δεν μας αφορα η διασταση αισιοδοξια / απαισιοδοξια ως καποια πηθανα στοιχεια των χαρακτηρων μας, αλλα κυριως το ρολο που αναλαβαμε στην δικη μας “ομαδα εργου”. Εσυ δηλαδη “αισιοδοξα” υποστηριζεις την θεωρηση σου ενω εγω “καχυπτωτα” ψαχνω αδυναμα σημεια της γιατι απλουστατα οπως ειπα δυσκολα θα μπορουσα να πιστεψω σε κατι τετοιο. Θελω να πω Ερωτων οτι οταν διαφωνω δεν διαφωνω για να κατεδαφισω την δικη σου ιδεα αλλα το κανω στα πλαισια του μονου ρολου που θα μπορουσα να παιξω αναμεσα μας στην εκδρομη στην οποια με εβγαλες, δηλαδη να σου δειχνω τα πηθανα εμποδια και αδυναμα σημεια της διαδρομης, της θεωρησης σου. Το εξηγω για να μην ενοχλεισαι απο το γεγονος οτι δυσκολευομαι να τροφοδοτω την συζητηση με καποια ουσιαστηκα στοιχεια που θα αναπτυσουν την θεωρηση σου παρα κυριως με τα αντιθετα . Παμε λοιπον παρακατω με αυτη την αναγκαια διαταξη.
Θυμαμαι λοιπον Ερωτων τοτε ηθελα να επισημανω τα δυο παρακατω “τεχνητα ” αδυναμα σημεια της θεωρησης σου.
Το πρωτο σε σχεση με το παραδειγμα που ειπαμε στην αρχη με το οργανισμο που ως επιφαινομενο αμφιδρομα αλλαζει τροπο λειτουργειας των κυτταρων απο τα οποια αποτελειται (αντιστοιχα με την συναισθηματικη νοημοσυνη που ως επιφαινομενο θα μπορουσε να αλλαξει τα δομικα στοιχεια λειτουργειας της φυσης). Στο παραδειγμα με το οργανισμο, ο οργανισμος αντιστοιχει ακριβως στο συνολο των κυτταρων και ως συνολο εχει την δυνατοτητα να μετατρεψει των τροπο λειτουργειας των επιμερους στοιχειων, ενω η συναισθηματικη νοημοσυνη ειναι ενα local φαινομενο ενα μικρο υποσυνολο μεσα στο πολυ μεγαλυτερο συνολο της υλης. Με αλλα λογια πώς οποιαδηποτε ακομη και πιο αδιανοητη μεταβολη των λειτουργιων και ακομη της δομης των ανθρωπινων κεφαλιων θα μπορουσε να μετατρεψει τις προδιαγραφες λειτουργειας των παγκοσμιων σταθερων των παραμετρων στοιχειωδων σωματιδιων κοκ στο αστερισμο της αλφα κενταυρου και στο συνολο της φυσης??
Το αλλο που ειναι και παλι ενα “τοπικο” “τεχνητο” ανθρωπινο προβλημα. Ειναι το γεγονος οτι τουλαχιστον εδω στη Γη το επιφαινομενο της συναισθηματικης νοημοσυνης καταρχας εξυπηρετει και θεμελιωνεται σε διαργασιες οχι απλως ασχετες με την συναισθηματικη νοημοσυνη (πχ στην μαθηματικη οπως λες νοημοσυνη) αλλα και ακριβως αντιθετες σε αυτες. Συγκεκριμενα στα ζωα και στον ανθρωπο η ικανοτητα για την συμπονια και την συναισθηση του αλλου εμφανηστηκε στην εξεληξη απλως ως επιπλεον εργαλειο της πιο επιλεκτικης ρυθμισης του aggressio τους και μονο. Ο πυρηνας της βιολογικης υποστασης του ζωου και του ανθρωπου ομως ειναι ακριβως το aggressio τους ως “κατασπαρακτικη” δυναμη προσανατολισμενη στην επιβιωση και στην αμεση ευχαριστηση ως απολυτη προτεραιοτητα. Απλως κατα διαρκεια της βιολογικης εξελιξης και κυριως κατα εμφανηση των ομαδικων ζωων εμφανηστηκαν και πιο συνθετοι μηχανισμοι αυτοαναστολης και επιλεκτικης ρυθμισης του aggressio, οπως και η δυνατοτητα της συναισθησης του αλλου κοκ.
Με αλλα λογια η συναισθηματικη νοημοσυνη ειναι απλως ενα εργαλειο στα “χερια” της αυτορυθμισης μιας οχι απλως “μαθηματικης” “α-συναισθηματικης” αλλα εντελως “αντι-συναισθηματικης” νοημοσυνης. Δηλαδη η μονη ουσιαστικη διαφορα σε σχεση με την συναισθηματικη νοημοσυνη αναμεσα σε μας και ενα κροκοδειλο ή την προγιαγια μας Therapsida ειναι οτι εμεις δια της οποιας τελος παντων συναισθηματικης νοημοσυνης μας εχουμε μηχανησμους της πιο επιλεκτικης και αποτελεσματεκοτερης ρυθμισης της “αρπακτικοτητας” μας. Ομως ο πυρινας της φυσης ολων των οντων που κατεχουν τους νευρονες ειναι ακριβως αυτη η “αρπακτικοτητα” ως ενεργη αντισταση του νευρονα στο περιβαλλον με σκοπο την επιβιωση ως απολυτη προτεριοτητα. Αυτο μαλιστα ειναι και η δευτερη (μαζι και ισοτιμα με την ικανοτητα να αισθανεται) ουσια και φυση του νευρονα ως υλικης δομης οπως και παραγομενων απ αυτο δομων. Δηλαδη η αδιαφορη ως προς τις εξωτερικες συνεπειες αντιδραση “αντεπιθεση” προς το περιβαλλον που αποσκοπευει στην εξασφαλιση της επιβιωσης και της ευχαριστης καταστασης του οργανισμου ως απολυτης προτεραιοτητας .
Επομενως το διλημμα οπως το εθεσες (“νευρωνες αντι “νεκρονες””) δεν φαινεται να ειναι ακριβες γιατι η νεκροτητα ως “α-συναισθησια” οπως εναλακτικα και η “συν-αισθησια” ειναι απλως δυο διαφορετικες εναλλασσομενες αναλογως με την τρεχουσα αναγκη στρατηγικες επιβιωσης του νευρωνα και των παραγομενων απ αυτο συνθετων δομων.
Η συναισθηματικη νοημοσυνη λοιπον βιολογικα δεν εμφανηστηκε απλως στα θεμελεια μιας μαθηματικης “α-συναισθηματικης” νοημοσυνης αλλα στα θεμελεια της εντελως αντι-συναισθηματικης νοημοσυνης. Η βαθυα φυση του “νευρωνα” ναι μεν ειναι να “ασθανεται” οχι ομως να συν-αισθανεται (το τελευταιο οπως ειπα φαινεται να ειναι απλως ενα επιφαινομενο μια εναλλακτικη στρατηγικη επιβιωσης του). Ολα αυτα τα βλεπουμε και στις νευρονικες δομες και δομικα και λειτουργικα και ειναι κατι που δυσκολα μπορει να αμφισβητηθει ή να ερμηνευθει διαφορετικα. Η ερωτηση επομενως ειναι γιατι νομιζεις οτι ενα επιφαινομενο πρεπει να ανατρεψει το φαινομενο απο το οποιο οχι απλως παραχθηκε αλλα το οποιο κιολας εξυπηρετει με την ουσια της φυσης του?
ΥΓ πες και αυτα που εχεις σκεφτει μεχρι τωρα, να κινηθουμε δηλαδη καπου γιατι αρχιζουμε και περιστρεφομαστε γυρο απο τα εμποδια.
Xa xa, Nικόλα, καλό αυτό για το Αχ και το Ωχ…. δεν το έβλεπα αλλα ταιριάζει στη περιπτωσή μας. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον ρόλο του καχύποπτου ή δύσπιστου που αναλαμβάνεις, άλλωστε μου θύμισες που παλιά χρησιμοποιούσα ως προπονητικό σάκο του μποξ έναν συγγενή μου αγνωστικιστή απ τις βαριές περιπτώσεις για ν’ ανακαλυπτει τα αδύναμα σημεία της αναπτυσσόμενης θεώρησης μου η οποία πέρασε από πολλά ενδιάμεσα στάδια.Αυτός αναλάμβανε να είναι πάντα ο δικηγόρος του διαβόλου. Τελικά μας πήρε ο διάβολος και τους δύο, καθότι χαθήκαμε. Τώρα που βρήκα νέο σάκο του μποξ -εσένα- θα “σου δώσω να καταλάβεις”, που λένε, μεταφορικά πάντα.
Για τη δεύτερη παράγραφό σου, έχω να πω , ότι αν και τα γράφεις λίγο μπερδεμένα, το θέμα απλοποιείται ως εξής : το ότι η συναισθηματική νοημοσύνη αποτελεί επιφαινόμενο ή αναδυόμενο φαινόμενο , δεν σημαίνει πως η προέλευσή της είναι εξωσυμπαντική. Αυτή η αντίληψη είναι που τροφοδότησε τους καθε είδους δυϊσμους π.χ. υλικό-πνευματικό, βιολογικό-ψυχικό κλπ σαν να υπάρχει διαφορετική προέλευση του κάθε όρου της εκάστοτε διπολικότητας. Έτσι φτάσαμε να έχουμε τον αγαθό θεό και το διάβολο, τη φύση και την επουράνια ζωή, την ‘πραγματική ζωή’ κι τον κόσμο των ιδεών και πάει λέγοντας. Αυτό που προτείνω είναι ότι τόσο η συναισθηματική όσο και η μαθηματική νοημοσύνη (που αν θυμάσαι, είπαμε δεν σημαίνει να είναι κανείς καλός στα μαθηματικά αλλά να σκέφτεται με βάση τον πραγματισμό), εδράζονται εξίσου στην ίδια υλική φύση. Δηλαδή, ό, τι παράγει το συναίσθημα, βρίσκεται κι αυτό βαθιά ριζωμένο μέσα στην υλικότητα του σύμπαντος. Πιθανώς σε διαφορετικής τάξης υλικά ή “ενεργειακά” σωματίδια αλλά πάντως ανήκοντα στην ίδια θάλασσα των πρωτογενών υλικών. Υπ’ αυτή την έννοια, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον επηρεασμό των γεγονότων στον α-Κενταύρου αφού ό,τι δίνει ύπαρξη στο συναίσθημα, βρίσκεται ήδη εκεί. Θέμα ενεργοποιησης, ας πούμε. Που κι αυτο από μόνο του είναι δύσκολο εγχείρημα,- η ενεργοποίηση- αλλά πάντως μοιάζει πιο εφικτό όταν παραδεχθούμε ότι το συναίσθημα έχει εξίσου υλική προέλευση όσο το υπόλοιπο σύμπαν. Το ότι τα 2 είδη νοημοσύνης βρίσκονται σε πλήρη διάσταση μεταξύ τους, ας πούμε πως είναι ένα “λειτουργικό” θέμα όπως είναι οι νευρώσεις στους ανθρώπους που τρώγονται με τα ρούχα τους ενώ διαθέτουν και τα δύο είδη νοημοσύνης. Δηλαδή στο σύμπαν , δεν υπάρχει κάποιο εγγενές έλλειμμα αλλά μια “δυσλειτουργία” υπαρχόντων δομών μεταξύ τους. Ίσως γιατί η ίδια η λειτουργικότητα είναι το κατ’εξοχήν αναδυόμενο φαινόμενο. Τώρα , τι με κανει να πιστεύω ότι το σύμπαν ως έχει είναι απόλυτα δυσλειτουργικό , θα το πούμε σε μια επόμενη ανάρτηση.
Όσον αφορά τώρα στις επόμενες παραγράφους σου, συνοψίζονται στο ότι αυτό που βιώνουμε ως συναισθημα δεν είναι παρά στρατηγικές του ατομισμού που θεμελιώνεται στην επιθετικότητα και την αυτοσυντήρηση και το πολύ πολύ στην ατομική ευχαρίστηση, αν κατάλαβα καλά.Δέχεσαι το συναίσθημα ως εναλλακτική στρατηγική και αυτορύθμιση κι επιλεκτικότητα του θεμελιώδους aggressio . Οκ σε πρώτη φάση ακούγεται πολύ λογικό επιχείρημα. Γέλασα βέβαια εκεί που είπες ότι δεν υπάρχει ουσιώδης διαφορά ανάμεσα σε μας και σ’ έναν κροκόδειλο καθώς προσπάθησα να φανταστώ έναν κροκόδειλο να πληκτρολογεί απαντήσεις σχετικά με το ερώτημα της συναισθηματικής νοημοσύνης, αλλά δεν μου βγήκε το όνειρο. Θα προσπαθήσω ν’ ανατρέψω αυτή τη βολική θεώρησή σου σ’ επόμενα ποστς και σταδιακά.
Το καίριο ερώτημα λοιπόν είναι αυτό που εκφράζεις στο τέλος : ” Η ερωτηση επομενως ειναι γιατι νομιζεις οτι ενα επιφαινομενο πρεπει να ανατρεψει το φαινομενο απο το οποιο οχι απλως παραχθηκε αλλα το οποιο κιολας εξυπηρετει με την ουσια της φυσης του? ”
Η σύντομη απάντηση είναι “γιατί έτσι επιτάσσει ο νόμος της επιβίωσης”. Όταν γεννιέται ένα νέο λιοντάρι κοιτάζει ν’ ανατρέψει τα κυρίαρχα αρσενικά. Όταν γεννιέται ένα επιφαινόμενο κοιτάζει ν’ ανατρέψει το κυρίαρχο φαινόμενο. Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι βέβαια αλλά πες μου πρώτα, δεν σου φαίνεται κάπως αφύσικο, το επιφαινόμενο να “υποτάσσεται” στο φαινόμενο έτσι αδιαμαρτύρητα, δουλικά χωρίς ούτε μια γενναία μάχη ; Για φαντάσου τα κροκοδειλάκια να ήταν υπάκουα στο κυρίαρχο αρσενικό….. Στο κάτω κάτω είναι απλά θέμα επιβίωσης του συναισθήματος έστω ως επιφαινομένου. θέλει να επιβιωσει και να επικυριαρχήσει, Έχεις κάποιο πρόβλημα μ’ αυτό ή μήπως ανακάλυψες εναλλακτική της εναλλακτικής στρατηγικής ;
Αν θες κάνε ένα σύντομο σχόλιο σ’ αυτά απλώς για να μη χάνουμε τον προσανατολισμό και θα συνεχίσω στην επόμενη ανάρτηση με κάποιες πιο συγκεκριμένες σκεψεις.
Διευκρινιστικά θα έλεγα πως: Ενώ και οι δύο αποδεχόμαστε την κοινή προέλευση ή κοινή βάση της μαθηματικής και συναισθηματικής νοημοσύνης, νομίζω πως διαφέρουμε ως προς το εξής…. Εσύ ταυτίζεις απόλυτα τα 2 είδη, θεωρώντας πως η συναισθηματική νοημοσύνη είναι απλώς παραλλαγή ή διαφορετική στρατηγική της μαθηματικής νοημοσύνης. Βέβαια , δεν εξηγείς τι είναι αυτό που δημιουργεί διαφορετικό κριτήριο σε κάθε περίπτωση αφού το Εγώ και το Εμείς, δεν διαφέρουν απλά ως προς τον αριθμό, αλλά η μετάβαση από το Εγώ στο Εμείς απαιτεί ένα ποιοτικό κι όχι αριθμητικό άλμα. Θεωρώ πως το Εγώ και το Εμείς διαμεσολαβούνται από διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου, όχι απ τα ίδιο κέντρο που απλώς μαθαίνει να μετράει ολοένα και μεγαλύτερους αριθμούς… Αλλά δεν θα τσακωθούμε γι’ αυτό. Έχουμε πολλά ακόμα θέματα για τα οποία μπορούμε να ερίζουμε.
Τώρα, γιατί λέω ότι το σύμπαν είναι δυσλειτουργικό, μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Γιατί, εσύ πώς θα χαρακτήριζες το αυτοκίνητο σου αν κατανάλωνε ασύλληπτες ποσότητες βενζίνης , (βλέπε ενεργειακή δαπάνη σύμπαντος), με αποτέλεσμα ίσα ίσα να μένει στο ρελαντί επί δισεκατομμύρια χρόνια, δίνοντας την ευκαιρια ν’ αναπτυχθούν πάνω στις λαμαρίνες του κάτι βρύα και νοήμονες καλλικάτζαροι (όλα εμείς τα έμβια όντα) ; Δηλαδή , πες μου στ’ αλήθεια, θ’ αγόραζες ένα τετοιο αυτοκίνητο-σύμπαν ; Για ποιό λόγο ; Για την αποδοτικότητα του ; για τη λειτουργικότητά του ; Για την δυνατότητά του να μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο πέρα από φυτώριο βρύων ; Τους καλλικάτζαρους τους αναφέρω γιατί εν σχέσει προς το αυτοκίνητο, είναι μεν νοήμονες αλλά αδυνατούν να το αξιοποιήσουν, να το εξελίξουν να αλληλεπιδράσουν μαζί του Ή ΝΑ ΤΟ ΟΔΗΓΛΗΣΟΥΝ. Απλώς εγκαταβιούν σ’ αυτό. Ναι δεν είναι τέλειο το παράδειγμα, αλλά θα έκρινες ένα τέτοιο σύστημα ως “λειτουργικό” , “αποδοτικό” ή έστω “επιθυμητό ” ; Δεν καταλαβαίνω λοιπόν πώς έχουμε αποδεχτεί πως ένα αναλόγων προσόντων σύμπαν , είναι ό, τι καλύτερο μπορούσε να υπάρξει.
Βασικα Ερωτων δεν ειπα οτι ειναι η μονη διαφορα μας απο το κροκοδειλο αλλα οτι ειναι “η μονη ουσιαστικη διαφορα σε σχεση με την συναισθηματικη νοημοσυνη..” Πλακα πλακα ομως αλλα ακομη και ετσι θα μπορουσαμε να το πουμε, δηλαδη οτι ειναι η “μονη ουσιαστικη διαφορα”.
Εννοω οτι εκεινα τα εγκεφαλικα κεντρα, που σου επιτρεπουν να πληκτρολογεις την απαντηση, να φανταζεσαι ενα κροκοδειλο με πληκτρολογιο, να γελας με αυτο το σκηνηκο και ενδεχομενως να συμπονας τις αδεξιες προσπαθειες του κροκοδειλου, τα κεντρα αυτα λοιπον εμφανηστηκαν αρχικα ακριβως ως κεντρα επιλεκτικης συγκρατησης και αυτορυθμησης του agressio. Δομικα δηλαδη η “αρπαχτηκοτητα” ειναι αδιασπαστο στοιχειο του πυρηνα, ενω η αναπτυγμενη νοηση η συμπονια η συναισθηση του αλλου δηλαδη η “συναισθηματικη νοημοσυνη” δομικα ειναι η εγκεφαλικη περιφερεια. Η σχεση του πυρηνα με την περιφερεια μιας εγκεφαλικης δομης βεβαια δεν ειναι αυστηρα “αυταρχικη”, αλλα η περιφερεια εχει μια σχετικη αυτονομια. Ωστοσο η δομη ειναι αρκετα ιεραρχικη, γιατι απλουστατα ο πυρηνας εδω παιζει και το ρολο του συντονιστη του integrator της περιφερειας και γενικως του συνολου των εγκεφαλικων λειτουργειων. Υπο το πρισμα αυτο το παρακατω ερωτημα σου:
“δεν σου φαίνεται κάπως αφύσικο, το επιφαινόμενο να “υποτάσσεται” στο φαινόμενο έτσι αδιαμαρτύρητα, δουλικά χωρίς ούτε μια γενναία μάχη ;”
αρχιζει και αποκτα και δευτερο εναλακτικο νοημα. Εννοοω οτι οταν η εγκεφαλικη περιφερεια (απο την οποια εξασφαλιζεται το επιφαινομενο της συναισθηματικης νοημοσυνης) αρχιζει και δινει “γενναια μαχη” εναντιων του πυρηνα που συντονιζει τις επιμερους περιφεριακες λειτουργειες, τοτε εχουμε να κανουμε…με βαριες ψυχολογικες διαταραχες . Συγκεκριμενα μιοαμε για την σχιζοφρενεια με ολο το πακετο συνδρομων και συμπτοματων της: παραισθησεις, ψευδαισθησεις, καταστασεις αποπροσωποιησης, παραληρηματικες ιδεες, χαοτικη ροη των σκεψεων και με αλλες ευλογημενες εκδηλωσεις της “λαϊκης” “επαναστασης” των περιφεριακων μοναδων και λειτουργειων εναντιων του εξουσιαστικου κεντρου… (που χαθηκε ο Ασπικ ρε? ξερεις?).
Το παραπανω γεγονος, οπως καταλαβαινεις, θα μπορουσε να μας χαρισει ενα θεμα με τιτλο “η ψυχικες διαταραχες ως πειραματικες “δοκιμες”, ως “μεταλαξεις” στα πλαισια της ροπης ανθρωπινης φυσης προς την επιπλεον εξανθρωπιση της” αλλα αυτο ειναι ενα αλλο θεμα.
ΟΚ Ερωτων μη χανομαστε στις λεπτομεριες, συνεχισε με αυτα που ηθελες να πεις. (Στο 117 σου θα σκεφτω και θα απαντησω μετα γιατι μολις το ειδα.)
εν συντομια γι το 117 σου:
“Θεωρώ πως το Εγώ και το Εμείς διαμεσολαβούνται από διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου,..”
Ναι ακριβως, λιγο απλοποιοντας βεβαια αλλα ακριβως ετσι. Το “εμεις” εξασφαλιζεται απο τα μεταγενεστερα περιφερειακα κεντρα.
“Ενώ και οι δύο αποδεχόμαστε την κοινή προέλευση ή κοινή βάση της μαθηματικής και συναισθηματικής νοημοσύνης, νομίζω πως διαφέρουμε ως προς το εξής…. Εσύ ταυτίζεις απόλυτα τα 2 είδη, θεωρώντας πως η συναισθηματική νοημοσύνη είναι απλώς παραλλαγή ή διαφορετική στρατηγική της μαθηματικής νοημοσύνης.”
Οχι δεν τα ταυτιζω Ερωτων, απλως εχοντας στο νου το βιολογικο background των φαινωμενων που ενωνεις μεσα στην εννοια της “συναισθηματικης νοημοσυνης” το βλεπω ως παραγωμενο δευτερογενες φαινομενο.
Για το τελευταιο παραγραφο.. Ακριβως αυτο που χαρακτηριζεις ως δυσλειτουργικοτητα του συμπαντως ελεγα και εγω με αλλα λογια προηγουμενως και το συζητουσαμε με τον ασπικιο οταν ελειπες. Ως παρατηρουμενο φαινομενο, οντως ακριβως αυτο δειχνει το συμπαν. Απλως εγω κραταω ενδεχωμενο πως κατι πολυ σημαντικο που αφορα την κατανοηση του αιτιου αυτης της καταστασης του σημπαντος βρισκεται εκτος του οπτικου μας πεδιου. Απο την μια οπως βλεπεις γενικως “διασκεδαζω” με την λογικη προσπαθεια κατανοησης της υπαρξης μας “φιλοσοφοντας” και κανοντας επιδρομες στους διαφορους χωρους επιστημης, απο την αλλη δεν χανω αισθηση ενος “μυστηριου” οτι ο κοσμος μας η υπαρξη μας σε βαθος ειναι κατι ακατανοητο και εντελως παραξενο, οτι κατι πολυ σημαντικο μας διαφευγει. Βλεπω δηλαδη το ιδιο με αυτα που βλεπεις εσυ αλλα μαλλον νοιωθουμε διαφορετικα το κοσμο. Σαν να ζεις την “απομαγευση” του κοσμο, εμπιστευεσαι πληρως αυτα που βλεπεις και εξ αυτου και το μεταρυθμιστικο σου θαρρος. Ενω εγω εχω αισθηση ενος “μαγεικου” κοσμου και δεν το “κατακρινω” κρατοντας επιφιλαξης και αφηνοντας ενδεχομενο οτι ειναι τελικα κατι βελτιστο που θα μπορουσε να δημιουργηθει. Καπως ετσι… ΟΚ συνεχιζουμε παρακατω.
Λοιπόν , Νικόλα, από πού να το πιάσω το θέμα… έθεσες ήδη αρκετά σημαντικά ζητήματα. Πρώτον , ξεκινώντας από κάτι λίγο άσχετο, αλλά τελικά σχετικό, να πω ότι πράγματι ζω ένα είδος “απομάγευσης”, αλλά όχι με τον κόσμο. Με την επιστήμη. Γι’ αυτό κι εγώ όπως κι εσύ πιστεύω ότι κάτι πολύ σημαντικό μας διαφεύγει ακόμα κι αν όπως λες εμπιστεύομαι αυτά που βλέπω (τουλάχιστο ως προς την τελική εικόνα). Δεν έχω καμια διάθεση να ωραιοποιήσω αυτό που βλέπουμε θεωρώντας πως είναι το καλύτερο που θα μπορούσαμε να έχουμε ή πως κάποια εξήγηση υπάρχει στο βάθος τέτοια που να “δικαιολογεί” ή να “δικαιώνει” όλη τούτη την προφανή κι’ απέραντη κουταμάρα. Ίσως σ’ αυτή μου στη στάση διακρίνεις κάποια “απομάγευση του κόσμου” . Όμως αντιθέτως , νιώθω πως ΕΠΕΙΔΗ πιστεύω πως ο κόσμος είναι “μαγικός” γι αυτό ακριβώς θεωρώ πως επιδέχεται μεταρρύθμισης και δεν υποχρεούται ν’ ακολουθεί ντετερμινιστικές πεπατημένες.Τώρα , τι εννοώ όταν λέω ότι έχω απομαγευτεί απ την επιστήμη. Όχι βέβαια ότι η επιστήμη δεν περιγράφει απολύτως τίποτα αντικειμενικό, όχι βέβαια ότι θα γινόμουν οπαδός π.χ.της “θεωρίας της επίπεδης γης” αλλά ότι όσον αφορά την λύση του μυστηρίου, δεν μπορεί εξ’ ορισμού να υπάρχει απολύτως αντικειμενική επιστήμη ακριβώς γιατί υπάρχει ο παράγων της βούλησης. Κάτι που σκιαγραφείται απ την απροσδιοριστία του Χάισενμπεργκ αλλά κι απ τις διαρκείς ανατροπές των επιστημονικών “δεδομένων”. Πρόσφατα διάβασα ένα βιβλίο που το βρήκα τυχαία χωρίς να το ψάχνω ,που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα μ’ ενδιέφερε να διαβάσω μια τέτοια θεματολογία. Ήταν το “Η μουσική των πρώτων αριθμών” του Marcus du Sautoy, άγγλου μαθηματικού. Εκεί διέκρινα με ανακούφιση αυτό που περίμενα να δω, ασχέτως αν δεν ήταν ο σκοπός του συγγραφέα. Επιβεβαίωσα λοιπόν ότι η πιο σκληροπυρηνική σε “αντικειμενικότητα” απ’ όλες τις επιστήμες, είναι τελικά πάρα πολύ υποκειμενική. Τόσο που σκέφτηκα πως αν υπήρχε ένα έπαθλο των 50 δις ευρώ, θα βρίσκονταν οπωσδήποτε οι μαθηματικοί εκείνοι που θα μπορούσαν ν’ αποδείξουν με ‘αντικειμενικές’ εξισώσεις ότι ας πούμε 1+1=1 … Επιπλέον, το πόσο ρόλο έπαιξε στην πρόοδο των ανώτερων μαθηματικών, η θρησκευτικού τύπου “αποκάλυψη” με αποκορύφωμα τον Ινδό Ramanoujan αλλά όχι μόνο σ’ αυτόν , είναι από μόνο του μια αποκάλυψη. Η αφαιρετική, ιδεαλιστική σκέψη δίνει και παίρνει, που ; Στην πιο “αντικειμενική” των επιστημών. Όχι ότι αυτό δεν είναι ωραίο, αλλά πρέπει πια να είμαστε πιο υποψιασμένοι απέναντι στις “ακραιφνώς αντικειμενικές επιστημονικές βεβαιότητες’. Ναι , ας μας γοητεύει η επιστήμη με την “μαγεία” της αρκεί να μην πιστεύουμε στις μαγγανείες της.. Τουλάχιστο όχι τυφλά. Κι’ αυτό έρχεται και δένει με κάτι που είχα διαβάσει πολύ παλιά που μου φαινόταν τότε τρελό, αλλά όχι πια. Ότι “η επιστήμη συγγενευει περισσότερο με τη μαγεία”, στο βιβλίο “Θρησκεια κι έρως”. Αυτό ήταν μια μακρά εισαγωγή για να καταλήξω στο ότι η θεώρηση πως το συναίσθημα είναι μια “περιφερειακή” εκδήλωση χτισμένη πάνω στο στέρεο έδαφος της μαθηματικής νοημοσύνης, είναι κάτι που ελέγχεται. Βεβαίως υπάρχει σοβαρός λόγος για τον οποίον η συναισθηματική νοημοσύνη εμφανίζεται οργανωμένη δευτερευόντως, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως στα θεμέλιά της δεν είναι το ίδιο αρχαία όσο και η μαθηματική νοημοσύνη. Ας πουμε σ’ ένα χονδροειδές παράδειγμα ότι η μαθ νοημ αντιστοιχεί στα καλούπια και η συν νοημ στο τσιμέντο. Αν και μπορεί να συνυπάρχουν και τα δύο ταυτόχρονα και τα δύο εξαρχής, είναι προφανές ότι πρώτα πρέπει να μπουν τα καλούπια για να μπορεί στη συνέχεια να τοποθετηθεί το τσιμέντο και να φανεί ένα οικοδόμημα. Όχι όμως ότι το τσιμέντο είναι δευτερογενές παράγωγο των καλουπιών, έστω κι αν ο ρόλος του τσιμέντου εμφανίζεται κατ’ ανάγκη αργότερα. Θα μπορούσε το τσιμέντο να χυθεί χύμα στο έδαφος, αλλά αυτό δεν θα είχε κανένα οικο-δομικό νόημα. Επίσης κάτι που συνηγορεί στην ανάγκη απομυθοποίησης της επιστήμης (όχι απόρριψής της) είναι και η εργασία του James Blachowic ,καθηγητή της φιλοσοφίας της επιστήμης, που επικρίνει το γεγονός ότι η επιστήμη θεωρεί πως η “επιστημονική μέθοδος” είναι αποκλειστικό της προνόμιο στηριζόμενη τάχα στις μετρήσεις. Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας να πω ότι από καιρό έχω καταλήξει στο ότι η απόλυτη επιστημονική απόδειξη για την αλήθεια του σύμπαντος, είναι η ορατή σε όλους ανεξαιρέτως αλλαγή του σύμφωνα με την πειραματική μέθοδο. Μέχρι τότε, όλα έχουν σχετική αξία, και όλα παίζονται. Παρεμπιπτόντως, στα σημερινά άρθρα των ανιχνευσεων, κάπου είδα ότι κάποιος καθηγητής επισημαίνει τον κίνδυνο μαζικών -κατά εκατομμύρια- δολοφονιών μέσα απ το εξ’ αποστάσεως χακάρισμα των “έξυπνων αυτοκινήτων” με αποτέλεσμα την προκληση αμέτρητων τροχαίων δυστυχημάτων. Επιτέλους πια, η επιστήμη και η τεχνολογία δεν πρέπει μόνο να φαίνεται έξυπνη, αλλά και να είναι όντως έξυπνη. Να πάει το σύμπαν πιο μπροστά , όχι ένα βήμα μπρος και 3 πίσω. Φτάνει πια κουραστήκαμε -εγώ πάντως σίγουρα ναι – απ τις επιστημονικές ανακαλύψεις που υπόσχονται βελτίωση της ποιότητας ζωής για όλους αλλά επιτυγχάνουν με μαθηματική ακρίβεια ακριβώς το αντίθετο. Φτάνει πια με τα “παραμυθάκια για πολύ μεγάλα και πολύ έξυπνα παιδιά”.
Επανέρχομαι για τα υπόλοιπα. Αν στο μεταξύ θες ν’ απαντήσεις στα παρόντα, για να κόβουμε δρόμο, θα είναι καλό.
Νικόλα, σχετικά με την τελευταία παράγραφό σου στο 118 ¨, εκεί που λες για τη σχιζοφρένεια΄: εδώ δεν πρόκειται για “λεπτομέρειες” αλλά για την ίδια την ουσία. Η σχιζοφρένεια δεν προκύπτει από την επανάσταση του συναισθήματος κατά του σκληρού πυρήνα αλλά από την αποτυχημένη επανάσταση, ή την υποχώρηση του συναισθήματος έναντι του σκληρού πυρήνα. Αν κι ο Άσπικ έλεγε ότι το σύμπαν παρουσιάζεται ως σχιζοφρενικό, τότε πολύ χαιρομαι γιατί όπως πάντα ο Άσπικ θα έχει δίκιο… Κοίτα εδώ ένα παράδειγμα μη σχιζοφρενικής επανάστασης του συναισθήματος https://www.anixneuseis.gr/?p=179061 . Δεν κρίνω την αξία της τελικής κατάληξης. Ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής φαίνεται ότι ξέφυγε από ένα μάτριξ και βρέθηκε εντός του επόμενου, αλλά πάντος κινήθηκε. Έχει αρκετά ακόμα μάτριξ να ξεπεράσει προτού βρεί τον εαυτό του,καιίχνη της αλήθειας, πάντως – εκτός αν πρόκειται για βρωμοδουλεια- ξεκίνησε το ταξίδι. Βεβαίως μέχρι να βγεί στην άλλη άκρη του τούνελ, ναι μεν δεν θα είναι απολύτως ισορροπημένος , επειδή έχει πολύ δρόμο μέχρι την ωριμότητα, αλλά πάντως δεν θα είναι σχιζοφρενής. Σχιζοφρενής ήταν πριν, όταν πιθανώς θα είχε απεμπολήσει μεν κάθε ανθρώπινη αξία από μέσα του, αλλά παρ’ όλα αυτά θα εμφανιζόταν σε φιλανθρωπικά γκαλά κι εκδηλώσεις…
Το σύμπαν λοιπόν είναι ήδη σχιζοφρενικό , όχι επειδή απειλούν οι συναισθηματικές του δυνάμεις να κηρύξουν την επανάσταση αλλά γιατί παραμένει επί μακρόν στις εγγενείς του αντιφάσεις χωρίς λειτουργική οργάνωση και ωρίμανση και συνεργασία/επικοινωνία των επιμέρους του ιδιοτήτων. Αυτά που απαριθμείς περιγράφουν επακριβώς την τρέχουσα και την εξ’αρχής κατάσταση του σύμπαντος ιδίως εκεί που αναφέρεσαι στη χαοτική ροή σκέψεων. Αλλά όπως κάθε σχιζοφρενής, το σύμπαν νομίζει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό κι’ αντιστέκεται στην επαναστατική θεραπεία…..