Τα μεγάλα γεγονότα δεν έχουν συναισθηματικές ή ιδεολογικές αιτίες που τα γεννούν. Ακόμη και αν τις επικαλούνται. Ας υποθέσουμε ότι αυτά αποτελούν τις αφορμές.
Μετά απο το πρώτο μούδιασμα της κατάρρευσης των κομμουνιστικών καθεστώτων, άρχισε η διαδικασία επαναπροσδιορισμού της παγκόσμιας ισορροπίας.
Η υπόθεση της Ουκρανίας δεν είναι ούτε το ανικανοποίητο ρωσικό όνειρο να ενώσει την κοιτίδα των Ρως με το σύγχρονο ρωσικό κράτος, ούτε η αγωνία των Ουκρανών που απέκτησαν κάποια στιγμή συνείδηση της διαφορετικότητάς τους να ενταχθούν σε δομές ασφάλειας απέναντι στον ρωσικό κίνδυνο. Και τα δύο υπάρχουν αλλά είναι το εποικοδόμημα. Η βάση είναι η διαμάχη για την ηγεμονία μεταξύ ΗΠΑ, Κίνας και Ρωσίας.
Η διαμάχη αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη και θα κρατήσει χρόνια. Και μην αποκλείσετε όλους τους συνδυασμούς τριών πραγμάτων ανά δύο. Ανα δύο Κίνα, Ρωσια και ΗΠΑ θα συμμαχούν ή θα συνεργάζονται υποδόρεια για να πετύχουν κοινούς στόχους κατά του τρίτου.
Ας αρχίσουμε, λοιπόν, απο τις ΗΠΑ.
Για τις ΗΠΑ η Ευρώπη παίζει δευτερεύοντα ρόλο στην νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας.
Οι ΗΠΑ νοιώθουν να κινδυνεύουν απο την διεκδίκηση ηγεμονίας της Κίνας στον Ειρηνικό και την έξοδο της Ρωσίας απο τον αρκτικό κύκλο, μέσω του Βερίγγειου Πορθμού, στον Ατλαντικό.
Πως αντιδρούν;
Στην Ευρώπη δίνουν έμφαση στον Βορρά και στα Νοτιοανατολικά.
Στον Βορρά για να ενισχύσουν το ΝΑΤΟϊκό αποτύπωμα στον αρκτικό κύκλο, και να μπορούν να ελέγχουν καλύτερα τις κινήσεις της Ρωσίας, πρόσθεσαν την Σουηδία και την Φινλανδία στο ΝΑΤΟ. Γι αυτό ήταν αδύνατο να πετύχει αυτά που ήθελε ο Ερντογάν. Βρισκόμαστε στο σημείο που οι ΗΠΑ δεν παίζουν. Υπαγορεύουν.
Ο νότος και, κυρίως, η νοτιονατολική περιοχή έχουν ενδιαφέρον διότι αποτελούν την δίοδο που φέρνει σε επαφή την Ευρώπη, μέσω του Σουέζ με τον Ινδοειρηνικό.
Στον Ινδοειρηνικό, όπου είναι το κρίσιμο αναδυόμενο πεδίο, έχουν δημιουργήσει την AUKUS (ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, Ιαπωνία, Αυστραλία). Στην Ευρώπη έχουν το ΝΑΤΟ. Απομένει κάτι στη Μέση Ανατολή ως ενδιάμεσος χώρος μεταξύ Ευρώπης και Ινδοειρηνικού.
Προωθούν την Τετραμερή Δυτικής Ασίας (Ισραήλ, ΗΑΕ, Ινδία και ΗΠΑ), στην διάσκεψη της οποίας στα μέσα Ιουλίου θα συμμετάσχει ο Μπάϊντεν.
Επειδή αυτά δεν θα τα δείτε πουθενά, φροντίζουν για εσάς οι Ανιχνεύσεις.
Για την Τετραμερή Δυτικής Ασίας εδώ https://www.anixneuseis.gr/%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%ce…/
Για τον Αρκτικό Κύκλο εδώ https://www.anixneuseis.gr/%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%bf%cf…/
Αυτές οι κινήσεις των ΗΠΑ στοχεύουν στο να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ανάσχεσης της Κίνας η οποία, μέχρι στιγμής, προβάλλει ήπια ισχύ.
Η ήπια ισχύς της Κίνας είναι, επίσης, ενοχλητική. Βασίζεται, στην δημιουργία διαφόρων οδών (χερσαίων, σιδηροδρομικών και θαλάσσιων) για την επικοινωνία και προώθηση των εμπορευμάτων της στη Δύση μέσω Ευρώπης.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, απο την οποία θα διήρχοντο οι οδοί, διέκοψε την κινεζική προσπάθεια.
Θα είναι προσωρινή αυτή η διακοπή;
Δεν το γνωρίζουμε. Θα εξαρτηθεί απο την μορφή της λύσης που θα επιτευχθεί.
Και οι ΗΠΑ και η Ρωσία θα έχουν λόγο στην ολοκλήρωση και την ασφάλεια της κινεζικής προσπάθειας.
Μένει ο θαλάσσιος δρόμος που επέλεξε η Κίνα που καταλήγει μέσω του Σουεζ στον Πειραιά ή προωθείται βορειότερα στην Ευρώπη.
Έχει κανείς αμφιβολία ποιος θα ελέγξει τον δρόμο αυτό;
Το παζλ δεν έχει ολοκληρωθεί.
Απλώς, να προσθέσω πως θαλάσσιοι, χερσαίοι ή σιδηροδρομικού οδοί κατασκευάζονται για επικοινωνία και μεταξύ ασιατικών χωρών χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η Ευρώπη.
Ο κόσμος έχει μετακινηθεί.
Η Ελλάδα και η Κύπρος βρίσκονται σε προνομιακό σημείο για να διαδραματίσουν σημαντικό γεωπολιτικό ρόλο. Και διότι βρίσκονται πάνω στην επίμαχη διαδρομή Ευρώπης, Ανατολικής Μεσογείου- Σουέζ και διότι η Ελλάδα βρίσκεται πάνω στον κάθετο άξονα απο τις Βαλτικές χώρες ως την Ανατολική Μεσόγειο (που διέρχεται απο την Αλεξανδρούπολη) για να προσδιοριστεί το όριο Ανατολής-Δύσης χωρίς τις ανατολίτικες πονηριές της Τουρκίας. Γι αυτό ο Ερντογάν θυμώνει με την Ελλάδα και τις ΗΠΑ. Η Ελλάδα της χάλασε τη δουλειά με την Αλεξανδρούπολη.
Αυτην την γεωπολιτική σημασία της πρέπει να αξιοποιήσει η χώρα.
Οι πολιτικοί μόνοι τους δεν θα το κάνουν. Πρέπει να το συνειδητοποιήσει ο κόσμος και να πιέσει.
Π.Σ.
