Ο ΣΛΑΒΙΚΟΣ ΣΩΒΙΝΙΣΜΟΣ ΩΣ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΗΠΑ

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

της Ευμορφίας Δημητρακοπούλου, Δημοσιογράφου.

Είναι πρόδηλο ότι η σύγκρουση των μεγάλων δυνάμεων στην βαλκανική δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο επί σχεδόν δυο αιώνες. Από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου έως σήμερα είναι δεδομένη η επιθυμία της Ρωσίας για έξοδό στις ζεστά  νερά της μεσογείου δια της καθόδου στα Βαλκάνια. Είναι η πιο σταθερή θέση εξωτερικής πολιτικής που έχει διαμορφωθεί ποτέ από κάποια χώρα. Ανάλογη είναι η αντίσταση που προβάλλεται από τις δυτικές δυνάμεις προκειμένου να αποτραπεί η διέλευση των Στενών, με πιο αιματηρή σύγκρουση, εκείνη του Κριμαϊκού πολέμου το 1853. Έκτοτε, πολύ νερό έτρεξε στον μύλο της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έδωσε την ευκαιρία για αναψηλάφηση του Ανατολικού Ζητήματος, της μακροχρόνιας διαμάχης μεταξύ της Ρωσίας και των δυτικών δυνάμεων για τον έλεγχο των Στενών και των Βαλκανίων. Το τέλος του πολέμου έφερε στην επιφάνεια τις εθνικιστικές βλέψεις των Βαλκάνιων γειτόνων, που προσέβλεπαν σε μια γεωγραφική ανακατανομή της Βορείου Ελλάδας, την οποία διεκδικούσαν οι σλάβοι από την εποχή της Συνθήκης του Βερολίνου (1878). Με την λήξη του πολέμου μια αριστερή μειοψηφία, με τον εμφύλιο διεκδίκησε την εξουσία στην Ελλάδα, σηματοδοτώντας την έναρξη του Ψυχρού Πόλεμου και η Μακεδονία κατέστη για άλλη μια φορά πεδίο σύγκρουσης. Ο ίδιος ο Υπουργός εξωτερικών Edward Stettinus διεμήνυσε πως θα θεωρούσε «υπεύθυνη κάθε κυβέρνηση ή ομάδα κυβερνήσεων που ανέχεται ή ενθαρρύνει απειλητικές ή επιθετικές πράξεις «μακεδονικών δυνάμεων» εναντίον της Ελλάδος».[1]

Ο Ελληνικός εμφύλιος και το «Μακεδονικό»

 

Η πολιτική της δύσης για την συγκράτηση ή τον περιορισμό της Ρωσίας στις ακτές του Ευξείνου Πόντου ονομάστηκε containment. Ως αποτέλεσμα την άνοιξη του 1947, ο πρόεδρος Truman εξήγγειλε το ομώνυμο Δόγμα λέγοντας ότι οι ΗΠΑ πρέπει να βοηθήσουν «τους ελεύθερους λαούς που αντιστέκονται στην απόπειρα υποδούλωσης τους από ένοπλες μειονότητες ή από εξωτερικές πιέσεις.» Ήταν η προνοητικότητα και η αποφασιστικότητα αμερικανών συμβούλων και πολιτικών που απέτρεψε τα χειρότερα στην Ελλάδα.

Στην Διάσκεψη του Μπλέντ (1947), Τίτο και Δημητρώφ είχαν αποφασίσει την δημιουργία ενός ενιαίου μακεδονικού κράτους, στο πλαίσιο μιας Νότιο-σλαβικής ομοσπονδίας. Τότε το περιοδικό της Κομινφόρμ «For Lasting Peace», υπερθεμάτιζε την ειρηνική συνύπαρξη των βαλκάνιων. Παραδόξως σήμερα σε μια αντιστροφή των ρόλων, οι σύμμαχοι που τότε είχαν συνδράμει την Ελλάδα απέναντι στην κομμουνιστική επιβουλή, όπως και το σύνολο σχεδόν των ελλήνων πολιτικών χρησιμοποιούν το ίδιο επιχείρημα ταυτιζόμενοι με εκείνο το αφήγημα της αριστεράς, προκειμένου να πείσουν για το επωφελές της αποδοχής ανήκουστων απαιτήσεων εις βάρος της χώρας.

Κατά τον εμφύλιο και ιδιαίτερα από το 1948 και μετά σημαντικός αριθμός ανταρτών ήταν Σλάβοι, ή έλληνες υποκινούμενοι της βουλγαρικής προπαγάνδας, των εντολών της 3ης διεθνούς και δήλωναν σλαβομακεδόνες. Σε αυτούς απευθύνθηκε ο γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης, στην 5η Ολομέλεια (Ιανουάριος 1949), που ήθελε: «να εξασφαλίσει στους Σλαβομακεδόνες -μετά την αναμενόμενη νικηφόρα λήξη του πολέμου, που διεξαγόταν στη βόρεια ελληνική Μακεδονία- το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως». Ήταν η ίδια διεθνιστική, εθνο-μηδενιστική προπολεμική ρητορική του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ), το οποίο ως μέλος της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας, διακήρυσσε την ανεξαρτησία μιας ενωμένης Μακεδονίας και Θράκης. Χάρη στην σοβιετική προτροπή επικράτησαν οι βουλγαρικές θέσεις και το καλοκαίρι του 1924 αυτές υιοθετήθηκαν από το 5ο συνέδριο της Διεθνούς, καθιστάμενες σημαία του ΚΚΕ επί μια δεκαετία. Αυτή η ίδια ρητορική στον εμφύλιο απομόνωσε την αριστερά από τον κόσμο και τελικά με την συνδρομή των ΗΠΑ, ο πόλεμος έληξε με το γνωστό αποτέλεσμα για την Ελλάδα. Οι διεκδικήσεις των σλάβων του Τίτο για την Μακεδονία δεν έπαψαν. Απλώς μετριάστηκε ο επιθετικός τόνος χάρη στον ημι-δυτικό του προσανατολισμό.

Το πουλόβερ της Γιουγκοσλαβίας- προϊόν της ένωσης των απομειναριών της πρώην αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας (Σλοβενίας, Σερβίας, Κροατίας, Βοσνίας-Ερζεγοβίνης), άρχισε να ξηλώνεται το 1989 και μετά την Νατοϊκή επέμβαση το 1999 διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη. Ο «σοσιαλισμός» είχε καταρρεύσει στην ΕΣΣΔ και στην Ευρώπη. Η ύπαρξη της Γιουγκοσλαβίας δεν εξυπηρετούσε πλέον και επανήλθε στα προ του 1918 σύνορα της. Ο χάρτης των Βαλκανίων θυμίζει το τέλος του Α΄ Π.Π.. Εκείνα τα σύνορα δεν πρέπει να διαφεύγουν της προσοχής.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι προσανατολισμένες στα Βαλκάνια, προκειμένου να ανακοπεί η προσπάθεια της Ρωσίας να αποκτήσει στρατηγικό πλεονέκτημα στην περιοχή, προσεταιριζόμενη τους σλαβικούς πληθυσμούς. Σε αυτό οφείλεται η ένταξη των πρώην σοβιετικών δορυφόρων στο ΝΑΤΟ.

Η πολιτική των αγωγών

Η αμερικανική κυβέρνηση κτίζει το Βαλκανικό «Rimland», αν μπορούμε να το πούμε έτσι, με πυραυλική ομπρέλα και βάσεις στην Μαύρη θάλασσα, απέναντι από την Ρωσία, για έλεγχο των Στενών και των ενεργειακών οδών.

Εν τω μεταξύ, Ουγγαρία, Σερβία και Βουλγαρία υπέγραψαν τον οδικό χάρτη επέκτασης του αγωγού φυσικού αερίου Turk-Stream στην Κεντρική Ευρώπη, με δυνατότητα προμήθειας της Ελλάδας και μέσω του αγωγού Poseidon της ιταλικής αγοράς. Ήδη ο Σέρβος πρόεδρος Αλ. Βούτσιτς ανακοίνωσε ότι η κατασκευή της γραμμής διασύνδεσης Βουλγαρίας – Σερβίας ξεκινά  τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο. Να σημειωθεί ότι ο πρόεδρος Trump δεσμεύτηκε να παραδώσει αμερικανικό υγροποιημένο αέριο στην αυλή της Ρωσίας, στα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Η Αλεξανδρούπολη με τον πλωτό τερματικό σταθμό καθίσταται ήδη η πύλη εισδοχής αυτού του σχιστολιθικού αερίου, που θα χρησιμοποιήσει τον ελληνο-βουλγαρικό αγωγό IGB και τον ΤΑΡ για να διεμβολίσει την ρωσική παρουσία. Η περιοχή του Έβρου (Maritza valley), σημείο τομής στα Βαλκάνια, βρίσκεται στο επίκεντρο του αμερικανικού ενδιαφέροντος αυτήν την φορά με την δημιουργία στρατιωτικής βάσης. Η σύγκρουση των ενεργειακών συμφερόντων συνοδεύεται και από στρατιωτική. Στον χάρτη της Μόσχας και των εταίρων της η Ουκρανία μένει εκτός, ενώ στον αμερικανικό ενεργειακό χάρτη παρακάμπτονται οι ρωσικοί αγωγοί. Υπενθυμίζεται ο χάρτης του 1918.

Η υπόγεια σύγκρουση των αγωγών προκαλεί επίγειες δονήσεις. Εάν

δεν ήταν τόσο εμφανής η αντιπαράθεση θα θύμιζε την μυστική συνθήκη μεταξύ Αυστροουγγαρίας – Ρωσίας του 1897, όταν ο Φραγκίσκος Ιωσήφ και ο Νικόλαος Β΄ μοίρασαν μεταξύ τους την Βαλκανική χερσόνησο. Η Σερβία υπήχθη στην Αυστροουγγαρία και η Βουλγαρία στην Ρωσία. Η Μακεδονία έως την Θεσσαλονίκη και η Αλβανία με εξαίρεση ορισμένες περιοχές νοτιοανατολικά του Μαυροβουνίου αποτελούσε την ευρύτερη ζώνη συμφερόντων της Βιέννης, ενώ για την Αγ. Πετρούπολη η ευρύτερη ζώνη περιελάμβανε το ανατολικό τμήμα της χερσονήσου. Η ρήση του Bismarck: «όποιος κατέχει την κοιλάδα του Βαρδάρη είναι ο κυρίαρχος των Βαλκανίων», παραμένει επίκαιρη.

Την ώρα που 13 από τα 28 κράτη – μέλη της ΕΕ απαιτούσαν από την Κομισιόν την επιβολή νέων κανόνων προκειμένου να εμποδίσουν την διέλευση του ρωσικού αγωγού Nord Stream 2, που προωθούν οι Γερμανοί, η Μέρκελ όδευε σε εκλογές και οι ΗΠΑ επέβαλαν νέες κυρώσεις στην Ρωσία, αποκαλύπτοντας τα πολιτικά τους κίνητρα. Σε αυτά να προστεθεί το πώς καρκινοβατεί επί μήνες η συγκρότηση κυβέρνησης στο Βερολίνο, με τους «πασιφιστές» σοσιαλδημοκράτες να βρίσκονται επί ξηρού ακμής. Ανθιστάμενοι στην πολιτική των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, βίωσαν την εκλογική ήττα που περιόρισε τις φιλορωσικές φωνές στην Bundestag. Ήταν ο θρίαμβος των εχόντων σκληρή γραμμή έναντι της Μόσχας Πρασίνων και Φιλελευθέρων, της «Τζαμάϊκα»∙ αλλά ατύχησαν(;). Ο σχηματισμός κυβέρνησης είναι αποκλειστικά εσωτερική υπόθεση των γερμανών;

Περιττό να αναφερθεί η αντίθεση των ΗΠΑ στους TurkStream και Nord Stream 2, όπως εκφράστηκε προ διμήνου από τον John McCarrick, του υπουργείου Ενεργειακών Πόρων. Ανάλογη ήταν η αντίδραση του πρέσβη στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ στην ιδιωτικοποίηση του λιμένος Θεσσαλονίκης, του οποίου το 67% στις 21 Δεκεμβρίου 2017 πέρασε στο επενδυτικό σχήμα South East Gateway Thessaloniki (περιλαμβάνει το γερμανικό fund DIEP, την γαλλική Terminal Link SAS και την Belterra Investments του ομίλου Ιβάν Σαββίδη).

Οι αγωγοί ενέργειας είναι που διαμορφώνουν την γεωγραφία στην Ευρώπη και όπου γης. Είναι ένας λόγος που η Ρωσία συγχώρεσε την θανατηφόρα προσβολή της Τουρκίας. Συμπτωματικά, στις 19 Ιανουαρίου, ημέρα που η Μόσχα έλαβε από την Άγκυρα την άδεια για την δεύτερη διακλάδωση του υποθαλάσσιου TurkStream στην τουρκική ΑΟΖ, ο Ερντογάν είχε το πράσινο φως για τον βομβαρδισμό στο Εφρίν της Συρίας. Επισήμως η Τουρκία βρίσκεται σε ρήξη με τις ΗΠΑ, που «στηρίζουν» τους Κούρδους, αλλά ο στόχος του ΝΑΤΟ είναι υπέρτερος των Κούρδων και έτσι αναγνωρίζεται στην Άγκυρα το δικαίωμα της «άμυνας με μέτρο», όπως είπε ο γ.γ. της Συμμαχίας Γένς Στόλτεμπεργκ.

Εάν η Τουρκία, που αισθάνεται στενόχωρα στο κοστούμι του περιφερειακού αναχώματος, αρχίσει να πιστεύει (ήδη το κάνει) ότι η αλαζονική ρητορική της συνοδεύεται και από την ανάλογη δυνατότητα επιβολής ισχύος, δεν θα περιοριστεί σε ρόλο εκτελεστικού οργάνου, αλλά θα διεκδικήσει ρόλο συν-διαχειριστή στην περιοχή. Πόσο διατεθειμένο είναι το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ να αποκτήσουν έναν αστάθμητο πόλο πιέσεων και εκβιασμών, που θα συνδέει τα τουρκικά και τα ρωσικά συμφέροντα με τις τυχοδιωκτικές αντιλήψεις των βαλκάνιων;

Ποιοι Σύμμαχοι;

Η Μόσχα φαίνεται να κερδίζει στο επίπεδο των εντυπώσεων. Λίγες χώρες πέριξ αυτής εκπέμπουν αντιρωσικά μηνύματα. Η Πολωνία ως θύμα του Συμφώνου Ρίπεντροπ- Μολότωφ, οι Φίννοι Εσθονοί, Λετονοί και Λιθουανοί ως γερμανικά φύλλα, ενώ η Ρουμανία είναι ένα λατινικού τύπου κράμα που η Μόσχα αντιμετώπιζε αρνητικά ειδικά μετά τον Β΄ Π.Π..

Οι ΗΠΑ θεώρησαν ότι οι πρώην δορυφόροι της Μόσχας εντασσόμενοι στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, ως τμήμα του πολιορκητικού τους κριού, θα συγκροτούσαν μια ισχυρή συμμαχία. Πόσο σταθερή και μακρόβια μπορεί αυτή να αποδειχθεί;

Ενδεικτικό των άρρηκτων συγγενικών δεσμών των σλάβων είναι ότι μολονότι η Ρωσία άφησε στα κρύα του λουτρού την Σερβία το 2014 με τον South Stream, το Βελιγράδι επιμένει να προωθεί τα σχέδια των αδελφών ρώσων για τους αγωγούς. Κρίνοντας από την περυσινή άρνηση της Βουλγαρίας, να συμμετάσχει στις ασκήσεις του ΝΑΤΟικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας, διαπιστώνεται ότι η Σόφια διατηρεί δεσμούς με την Μόσχα, που δεν περιορίζονται σε φυλετικούς και θρησκευτικούς. Να υποτεθεί πως δεν διαφεύγει της αμερικανικής σκέψης ότι η Σόφια βλέπει ως πρόκληση και αιτία αναταραχής την αμερικανική και όχι την ρωσική παρουσία στον Εύξεινο Πόντο.

Ευρύτερα, οι υπό γερμανική επιρροή χώρες του Visegrad, μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, βρίσκονται πιο κοντά στην Ρωσία παρά στις Βρυξέλλες. Πρόσφατη δημοσκόπηση στην Σλοβακία ξάφνιασε από το υψηλό ποσοστό συμπάθειας προς τον Βλαντιμήρ Πούτιν. Τον Οκτώβριο 2017, ο Πρόεδρος της Βουλγαρίας Rumen Radev χαρακτήρισε «επιβλαβείς» για τις επιχειρήσεις της χώρας του τις κυρώσεις που επέβαλε η δύση στην Μόσχα, μετά την προσάρτηση της Κριμαίας. Ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Viktor Orban, τάχθηκε υπέρ της άρσης των κυρώσεων, τις οποίες ο Τσέχος πρόεδρος Milos Zeman χαρακτήρισε αναποτελεσματικές και την προσάρτηση της Κριμαίας μη αναστρέψιμη.

Νατοϊκά πλοία στην Μαύρη Θάλασσα

Κάποιοι φοβούνται ότι η Ρωσία επιδιώκει την διάλυση της ΕΕ. Βεβαίως, δεν διαθέτει (προς το παρόν) τέτοια δυνατότητα, αλλά επέχαιρε με το BREXIT και την προοπτική αυτονόμησης της Καταλονίας.

Η Ουάσιγκτον θεωρεί ότι αναβιώνει η ψυχροπολεμική περίοδος. Εν τούτοις, η Ρωσία δεν διαθέτει κάποια συνεκτική οικονομικο-πολιτική ιδεολογία. Επίσης, δεν είναι σε θέση να οικοδομήσει μια οικονομική ένωση, διευρύνοντας λόγου χάρη την  Ευρασιατική Οικονομική Ένωση (EAEU) στα Βαλκάνια. Σερβία, Μαυροβούνιο, Ρεπούμπλικα Σέρπσκα, Σκόπια δηλώνουν ότι επιθυμούν να προσδεθούν στους Ευρωατλαντικούς θεσμούς. Η Μόσχα έχει μόνιμους συμμάχους τους σλαβικούς πληθυσμούς, χωρίς την δυνατότητα δυναμικών παρεμβάσεων για να τους κρατήσει στην επιρροή της. Οπότε υποθάλπτει φιλικές προς αυτήν κυβερνήσεις κυρίως με εθνικιστική ρητορική, η οποία έχει μεγαλύτερο αντίκρισμα στις μάζες από τα οικονομικά ανταλλάγματα των δυτικών.

Θα μπορούσε η Μόσχα να υπονομεύσει την ΕΕ εκ των έσω, αφυπνίζοντας τους φυσικούς της συμμάχους τα πιο ευάλωτα νοτιοανατολικά κράτη, την κατάλληλη στιγμή; Ποιος μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα, όταν η ΕΕ παρά την οικονομική γοητεία που ακόμη ασκεί βιώνει διαδοχικές υπαρξιακές κρίσεις; Ήδη, η Ένωση διαθέτει στο εσωτερικό της πολλές  αντιπολιτευόμενες φωνές χωρών, που είναι ταυτόχρονα και μέλη του ΝΑΤΟ.

Σύμπλευση των πάλαι ποτέ ανταγωνιστών;

Η απόφαση της Ουάσιγκτον να προσφέρει στα Σκόπια ένα όνομα που επί  ένα αιώνα ήταν διακαής πόθος του έως πρότινος αντιπάλου της, της Ρωσίας, αρκεί για να αντιστρέψει την ιστορική πραγματικότητα; Σαφώς όχι. Και δεν θεωρείται συνετή. Απλώς, ρίχνει νερό στον μύλο του Σλαβικού εθνικισμού που θα μετονομαστεί σε μακεδονικό, με προβλέψιμες συνέπειες για το μέλλον της Αλβανίας, του Κοσσόβου, της Σερβίας και της Βουλγαρίας.

Όργανο της αδιάλλακτης πολιτικής ήταν ο Γκρούεφσκι, τον οποίο  στήριξε η Μόσχα, ιδιαίτερα (μέσω του RT) όταν άρχισαν οι εναντίον του διαδηλώσεις για υποθέσεις διαφθοράς το 2015, που οδήγησαν στην παραίτησή του. Τι υποκίνησε τις κινητοποιήσεις είναι μια υπόθεση που συνδέεται άμεσα με την επιδιωκόμενη ένταξη των Σκοπίων στους ευρωατλαντικούς θεσμούς. Η επιλογή και εκλογή ως πρωθυπουργού του κατηγορουμένου για δωροδοκία Αλβανού Ζόραν Ζάεφ, ο οποίος (εν αναμονή της δίκης -απαλλαγής του στις 26 Φεβρουαρίου), ανέλαβε να οδηγήσει την αλβανική κοινότητα στην αποδοχή της ονομασίας, επιτελεί αυτόν τον σκοπό. Η κατάρρευσή της κυβέρνησης Ζάεφ είναι θέμα χρόνου μετά την σύνοδο του ΝΑΤΟ (11-12 Ιουλίου), εφ΄ όσον φτάσει εκεί η υπόθεση. Εκεί που θα λάβουν τα όποια ανταλλάγματα οι αλβανοί θα δημιουργηθεί εστία κρίσεως.

Δεδομένου του Αλβανικού παράγοντα, που είναι ο ευνοούμενος των ΗΠΑ στο Κόσσοβο, σύντομα τα Σκόπια θα βρεθούν στην μέγγενη του αλβανικού εθνικισμού. Είναι βέβαιο ότι σε αυτήν την περίπτωση θα στραφούν σε εκείνους με τους οποίους έχουν ιστορικούς δεσμούς, την Ρωσία, σύνηθες στην νοτιοανατολική Ευρώπη, θέτοντας όμως σε δίλημμα την Ατλαντική Συμμαχία και την ΕΕ.

Το πλέγμα των ασταθών σχέσεων με χώρες- μέλη του ΝΑΤΟ ή της ΕΕ ανησυχεί την Ουάσιγκτον, αλλά τα προβλήματα επιβολής ισχύος δεν θα επιλυθούν αν τα Σκόπια ονομαστούν Μακεδονία. Είναι βέβαιο ότι θα τα περιπλέξουν. Δεν είναι η ικανότητα της ρωσικής πολιτικής που δημιουργεί αθέμιτες συμμαχίες, αλλά τα λάθη της αμερικανικής πολιτικής, που επιμένει σε κοντόφθαλμες  παρεμβάσεις.

Οι πολιτικοί καιροσκόποι αφθονούν και όπως αποδεικνύεται τίποτε δεν εγγυάται την αφοσίωση στις ΗΠΑ. Ο σλαβικός και Αλβανικός πληθυσμός στα Βαλκάνια δεν έχει δυσάρεστα προηγούμενα με την Ρωσία όπως π.χ. οι βαλτικές χώρες. Κυβερνήσεις ή και επιχειρηματικά συμφέροντα εμφανίζονται ως πρόθυμοι συνεργάτες, πιέζοντας για παραχωρήσεις από τη Δύση, σε ένα παζάρι πλειοδοσίας, προς επίτευξη των στόχων τους. Αυτό δεν δικαιολογεί αποφάσεις που θα οδηγήσουν σε αμετάκλητα και επισφαλή αποτελέσματα για τις ΗΠΑ, διότι πάντα θα υπάρχουν πρόθυμοι παίκτες να συνεργαστούν με την Μόσχα, την Άγκυρα ή και τις δυο είτε συγκυριακά είτε πιο μόνιμα.

Εκτιμάται ότι τα προηγούμενα εννέα χρόνια η «Δημοκρατία της Μακεδονίας» έχει υποστεί ισχυρή ανατρεπτική προπαγάνδα και μέσω της πρεσβείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας έχει εφαρμοστεί κατασκοπευτική δραστηριότητα. Τον φάκελο έλαβε η Guardian από το Organised Crime and Corruption Reporting Project

Προφανώς, οι αμερικανοί σύμβουλοι, οι οποίοι στον αρχικό σχεδιασμό εισηγήθηκαν τον ορισμό του κράτους των Σκοπίων ως Μακεδονία, ή δεν εξυπηρετούσαν αμιγώς αμερικανικά συμφέροντα ή αγνοούσαν την πραγματικότητα περί εθνικών ταυτοτήτων ή θεώρησαν ότι το πλήρωμα του χρόνου και η επιλογή αμφιλεγόμενων πολιτικών ηγεσιών στην περιοχή θα έδινε μια λύση, που θα κατέληγε στον αναπόφευκτο εκφυλισμό της δυναμικής άρνησης εκ μέρους των ελλήνων. Δεν συνυπολόγισαν κάποιες παραμέτρους. Είναι όμως βέβαιο ότι είχαν ένα σκεπτικό και συγκεκριμένο στόχο, που πίστευαν/ουν ότι εξυπηρετείται με αυτόν τον τρόπο.

Δεν θα αναφερθούμε στα περί ιστορικής αλήθειας, δικαίου ή ηθικής. Μιλώντας με ρεαλιστικούς όρους το πιο σημαντικό ερώτημα αφορά την πολιτική- στρατηγική στόχευση των ΗΠΑ. Τι όφελος θα έχουν αναγνωρίζοντας τα Σκόπια με έναν προσδιορισμό που περιέχει την λέξη «Μακεδονία»; Σε τι θα βοηθήσει τα μελλοντικά τους σχέδια; Το επιχείρημα ότι θα πρέπει να ικανοποιηθεί το φαντασιακό των κατοίκων της γειτονικής χώρας δεν γίνεται δεκτό όταν προτάσσεται από μια υπερδύναμη, που αν μη τι άλλο έχει δείξει ότι πραγματοποιεί μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς αν και όχι πάντα επιτυχείς, χωρίς συναισθηματικό υπόβαθρο. Ούτε φυσικά θεωρούνται σοβαρές οι δηλώσεις Νίμιτς ότι οι σκοπιανοί συνήθισαν το όνομα τα τελευταία χρόνια. Γιατί τότε θα πρέπει να λάβει υπ΄ όψιν την επί 2.500 χρόνια κτήση και χρήση του ονόματος από τους Έλληνες, οι οποίοι όπως αποδεικνύεται σήμερα, και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των κυβερνήσεων τους την τελευταία 30ετία να τους καταστήσουν πνευματικά απαθείς και οικονομικά ενδεείς δεν το ξεπέρασαν. Επίσης, κατέρριψαν και την αμετροεπή δήλωση περί αμνημοσύνης – άνοιας του λαού έπειτα από την παρέλευση 10ετίας.

Είναι βέβαιο ότι η πνευματική και πολιτική αμερικανική ελίτ γνωρίζει το ψευδεπίγραφο των διεκδικήσεων των Σκοπίων. Αλλά, δεν είναι κάτι που τους απασχολεί, όπως και ουδείς στην real politic ενδιαφέρεται για τέτοια.

Μήπως προσδοκά η Ουάσιγκτον ότι με την εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας θα εξανεμιστεί ο ρωσικός επεκτατισμός, θα εκλείψουν οι δυτικές προσπάθειες αναχαίτισης του και όλα θα ρέουν ανεμπόδιστα; Η απάντηση προκύπτει αβίαστα για όποιον παρακολουθεί τις ιστορικές εξελίξεις στο πλαίσιο των διεθνών σχέσεων.

Επομένως, τι απομένει ως μεσοπρόθεσμος σχεδιασμός; Ένας νέος χάρτης; Η δημιουργία και ο έλεγχος μιας στρατηγικής και ενεργειακής «Buffer Zone»; Και τι θα περιλαμβάνει;

 

ΕΥΜΟΡΦΙΑ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

[1] FRUS, 1945, THE NEAR EAST AND AFRICA, VOL. VIII, 868.014/12–2644: Circular airgram, The Secretary of State to Certain Diplomatic and Consular Officers, Washington , December 26, 1944—10:00 a.m. https://history.state.gov/historicaldocuments/frus1945v08/d258, Stettinius: «Το Υπουργείο σημείωσε με μεγάλη ανησυχία τις αυξανόμενες προπαγανδιστικές φήμες και ημιεπίσημες δηλώσεις υπέρ μιας αυτόνομης Μακεδονίας που προέρχονται κυρίως από την Βουλγαρία, αλλά και από τους Γιουγκοσλάβους Παρτιζάνους και άλλες πηγές, με την ένδειξη ότι η ελληνική επικράτεια θα συμπεριληφθεί στο σχεδιαζόμενο κράτος. Αυτή η Κυβέρνηση θεωρεί κάθε συζήτηση περί “Μακεδονικού Έθνους”, “Μακεδονικής Πατρώας γης”, ή “Μακεδονικής εθνικής  συνειδήσεως” ως αδικαιολόγητη δημαγωγία, χωρίς εθνική ή πολιτική υπόσταση και στην παρούσα επαναφορά διαβλέπει μια πιθανή συγκάλυψη επιθετικών προθέσεων εναντίον της Ελλάδας. Η εγκεκριμένη πολιτική αυτής της κυβέρνησης είναι να αντιταχθεί σε κάθε αναβίωση του μακεδονικού ζητήματος που σχετίζεται με την Ελλάδα…».

spot_img

2 ΣΧΟΛΙΑ

    • Πάρε πίσω τόν τόνο, τρομάρα σου

      τί τό πέρασες εδώ μέσα,
      φιλανθρωπικό ίδρυμα;

      σκέτο δεκάρι στήν πανέμορφη κυρία, πού
      κρατάει τό αποκαλυπτικόν κι απελευθερωτικόν τού νού μας ΕΒΡΑΙΟΚΑΝΟΙ,
      αντί τού Αμερικάνοι, έν είδει καμουφλάζ
      (τά παραδίπλα στρατιωτάκια δέν χαμπαριάζουν Χριστό κι από αποκεφαλισμένη
      ελληνική Σημαία, τί νά χαμπαριάσουν από εβραίϊκο καμουφλάζ…),
      γιά άλλη φορά, ενώ
      μέ τή χρήση του θά μάς απάλλασσε από τή σκοτούρα
      τόσων καί τόσων «ανερμήνευτων» πού μάς περιβάλλουν,

      είσαι κι εσύ άχρηστος
      καί δέν μπορείς νά οργανώσεις μιάνε σεμνή τελετή απονομής ακεραίου δεκαριού,
      ώς χάνος τής φάκεν κουήν, πού λ.ό.λ., στραβάδι, ενώ
      τό παράδειγμα τού επίτιμου Σαββόπουλου στό απίθανο ΑΠΘ δέν σού ‘λειψε, ώστε
      νά βάλεις κατάλληλο μουσικό περιτύλιγμα στά απονεμητικά τεκταινόμενα εδώ μέσα
      -γάμα εβραιομασόνους τέκτονες πού παριστάνουν τούς Έλληνες…-
      νά:

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,400ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα