Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Τα γεράκια του Πενταγώνου και οι Πολωνοί ρεβανσιστές ανοίγουν την πόρτα του φρενοκομείου

Το τελευταίο πράγμα που θα πρέπει να κάνουμε αποτιμώντας την φρίκη αυτού του πολέμου, είναι η καταγραφή και πολύ περισσότερο οι συγκρίσεις που σχετίζονται με τον αριθμό των ένθεν κακείθεν νεκρών…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Όχι γιατί είναι ήσσονος σημασίας ζήτημα οι χαμένες ζωές των ανθρώπων. Κάθε άλλο… Αλλά διότι είναι εκ των ων ουκ άνευ, πως μια συστημική σύγκρουση όταν διαδραματίζεται στο πεδίο και εργαλειοποιεί πληθυσμούς, αυτό που θα παράξει κατ’ εξοχήν είναι εκατόμβες νεκρών από την κρίσιμη μάζα των αναλωσίμων. Αλλά και διότι το ισοζύγιο των νεκρών, με όποιον τρόπο και αν αποτιμηθεί, δεν αρκεί από μόνο του για να προσδιορίσει την ταυτότητα του νικητή και του ηττημένου.

Από την άποψη αυτή, οποιαδήποτε προσπάθεια σοβαρής γεωπολιτικής αποτίμησης, δεν μπορεί να εξαντλείται στην διαχείριση αριθμών, πολύ δε περισσότερο όταν αυτοί οι αριθμοί σχετίζονται με τα θύματα μιας πολεμικής σύγκρουσης που βρίσκεται σε εξέλιξη. Και προφανώς δεν μπορεί να αναπαράγει εμμονικές προσεγγίσεις και αναθέματα, που επιμένουν να παραβλέπουν τα αυτονόητα και να αναπαράγουν ασάφειες γύρω από κρίσιμα ζητήματα που απαιτούν ξεκάθαρες απαντήσεις.

Η σύγκρουση στο έδαφος της Ουκρανίας ήταν μαθηματικά βέβαιο πως κάποια στιγμή θα ξεσπούσε. Όχι απλά γιατί οι «κακοί» της μιας πλευράς προκάλεσαν τους «καλούς» της άλλης πλευράς και κάποιος θα έπρεπε να αναλάβει την πρωτοβουλία να δώσει ένα τέλος σε μια περιφερειακή αταξία. Αλλά διότι η Ουκρανία και η ευρύτερη περιοχή,  έχει προσλάβει μια ιδιαίτερη γεωστρατηγική φυσιογνωμία στην μεταψυχροπολεμική ισορροπία ισχύος, η οποία αποδείχτηκε εξαιρετικά ασταθής, και με «μεταβλητή» την παράμετρο της αντιπυραυλικής ασπίδας, οδήγησε στην αποσταθεροποίηση ολόκληρης της εξίσωσης.

Από την στιγμή λοιπόν που το πραγματικό διακύβευμα είχε συστημικό αποτύπωμα, μόνο αφελείς θα μπορούσαν να περιμένουν ότι αυτή η σύγκρουση θα διατηρούσε επί μακρόν τα στοιχεία μιας διμερούς αντιπαράθεσης και δεν θα προσελάμβανε αργά ή γρήγορα τον χαρακτήρα μιας ανελέητης συστημικής ρήξης.

Η Ρωσία, όταν αποφάσισε να εισβάλει στην Ουκρανία, δεν το έκανε για να απαλλάξει μια γειτονική χώρα από τα μπάσταρδα εξαμβλώματα του νεοναζισμού. Δεν είναι αυτός ο ρόλος μιας υπερδύναμης. Η Ρωσία εισέβαλε, διότι είχε επίγνωση μιας συστημικής απειλής που την βάζει στο στόχαστρο και αυτή η απειλή έχει ονοματεπώνυμο. Λέγεται ΝΑΤΟ. Η Ουκρανία είναι απλώς ο χρήσιμος ηλίθιος που μετατράπηκε σταδιακά σε αναλώσιμο εξ αιτίας των επιλογών της πολιτικής της ηγεσίας.

Επομένως, ουδείς ανακαλύπτει την Αμερική σήμερα, όταν διαπιστώνει έναν ολόκληρο χρόνο μετά το ξέσπασμα αυτού του πολέμου, ότι ολόκληρο το ΝΑΤΟ συγκρούεται με την Ρωσία στο Ουκρανικό έδαφος.

• Το ήξεραν οι πάντες από την πρώτη στιγμή.
• Το ήξερε η Ουκρανία που υφίσταται την επέμβαση…
• Το γνώριζε το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί γι αυτό και φρόντισαν να εργαλειοποιήσουν και να εξοπλίσουν μια υπολογίσιμη δύναμη 50 εκατομμυρίων ανθρώπων, σε μια ανελέητη proxy πολεμική αντιπαράθεση που θα αποδεικνυόταν ιδιαίτερα καταστροφική για τους εμπλεκομένους…
• Φυσικά το γνώριζαν και οι Ρώσοι όταν ξεκίνησαν την επέμβαση, αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς – και όχι μόνο γι’ αυτούς – ήταν οι μόνοι που έκαναν το σφάλμα να το υποτιμήσουν και σήμερα πληρώνουν πολύ ακριβά το τίμημα της απερισκεψίας τους.

Όταν λοιπόν σήμερα, έναν χρόνο μετά, επιμένουμε να αναμασάμε την διαπίστωση που λέει πως η Ρωσία βρίσκεται αντιμέτωπη με ολόκληρο το ΝΑΤΟ, το απλούστερο πράγμα που θα μπορούσε να πει κανείς είναι ότι προφανώς δουλευόμαστε.

• Δουλευόμαστε διότι το αυτονόητο δεν είναι είδηση. Είναι παράμετρος του επιχειρησιακού σχεδιασμού και μόνο επιτελείο ερασιτεχνών θα μπορούσε να το προσπεράσει…
• Δουλευόμαστε διότι παραμένουμε εγκλωβισμένοι στην αυταπάτη που επιμένει να αντιμετωπίζει τον πόλεμο ως ένα «γαμώτο» που αρκεί να ξεσκεπάσουμε την ΝΑΤΟική μπαμπεσιά για να αντιστραφούν οι όροι της σύγκρουσης. Στην αρένα όμως οι όροι του παιχνιδιού προσδιορίζονται από την δεδηλωμένη σύγκρουση συμφερόντων και στρατηγικών επιδιώξεων και αυτή δεν αντιλαμβάνεται τι πάει να πει «έλεος» και «ηθικές αναστολές». Δεν είναι αυτή η δουλειά της…
• Και φυσικά δουλευόμαστε διότι ενώ από την μια μεριά συνειδητοποιούμε επιτέλους το αυτονόητο περί συστημικής σύγκρουσης, την ίδια στιγμή επιμένουμε να θέλουμε να αποτιμήσουμε το αποτέλεσμα της σύγκρουσης στα σημεία, πανηγυρίζοντας για το ότι οι Ρώσοι κατάφεραν να καταλάβουν μια κωμόπολη ή ένα χωριό μιας περιφέρειας του Ντονμπάς.

Δυστυχώς επιμένουμε να μην αντιλαμβανόμαστε ότι το ΝΑΤΟ δεν κλιμακώνει ραγδαία την στήριξή του στην Ουκρανία για να προστατεύσει από τις Ρωσικές δυνάμεις μια Ουκρανική κωμόπολη ή ένα Ουκρανικό χωριό. Την κλιμακώνει για να εξαντλήσει την Ρωσία. Για να απομειώσει την γεωστρατηγική της βαρύτητα. Για να κλειδώσει την γεωπολιτική της υποβάθμιση και εν τέλει για να την αποκαθηλώσει από την κορυφαία περιοχή της συστημικής πυραμίδας. Και θα συνεχίσει να κλιμακώνει αυτήν την στήριξη όσο η Ρωσία εμφανίζεται αδύναμη να δράσει αποτελεσματικά σε επίπεδο συμβατικό.

Προφανώς στο τι διαφορετικό θα έπρεπε να κάνει η Ρωσία δεν θα επανέλθουμε. Όχι μονάχα διότι το έχουμε εξηγήσει επαρκώς σε προγενέστερη αρθρογραφία, αλλά κυρίως διότι το «ο γέγονε γέγονε» εδώ ισχύει στο ακέραιο. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω… Η αλήθεια έχει απομυθοποιηθεί… Και ουδείς εκ των πρωταγωνιστών δεν εμφανίζεται πλέον πίσω από ένα επιμελώς κατασκευασμένο παραμύθι.

Η ανησυχητική εξέλιξη είναι το γεγονός πως στις αποφάσεις της Δυτικής συμμαχίας, φαίνεται να κυριαρχούν οι επιλογές των σκληροπυρηνικών γερακιών που θέλουν την ολοκληρωτική ταπείνωση της Ρωσίας και αυτό ισοδυναμεί με το άνοιγμα της πόρτας του φρενοκομείου. Αν τελικά επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες για την αποστολή των Αμερικανικών και των Γερμανικών αρμάτων στους Ουκρανούς, αυτό θα συνιστά μια πολύ αρνητική εξέλιξη που θα αποτελέσει προάγγελο ακόμη χειρότερων αποφάσεων.

Η σκυτάλη περνά αναγκαστικά σε άλλα κέντρα ισχύος μέσα στην Δυτική συμμαχία (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) αλλά και στις μικρότερες χώρες που θα πρέπει να αντισταθούν προκειμένου να ανακοπεί η βουλιμική μανία των γερακιών που φαίνεται να παίρνει το πάνω χέρι και να παραμερίζει την λογική και την εγκράτεια, αλλά και η ρεβανσιστική σχιζοφρένεια των Πολωνών και λοιπών «ανανηψάντων» που με την στάση και τις επιλογές τους απειλούν να βάλουν την Ευρωπαϊκή Ήπειρο σε πολύ μεγάλες περιπέτειες.