Κάτι τελειώνει στην Τουρκία
Αν εξαιρέσει κανείς το φιλοκουρδικό κόμμα όλοι στην Τουρκία ζουν έναν εθνικιστικό πυρετό με το Oruc Reis και την Γαλάζια Πατρίδα. Η οποία «Γαλάζια Πατρίδα» δεν ήταν εφεύρεση των ισλαμιστών αλλά των κεμαλιστών.
Μιλάμε για μια ανθρώπινη μάζα που τα τελευταία αρκετά χρόνια έχει διαμορφωθεί στη λογική του όλοι την καταδιώκουν αλλά δεν μπορούν να πετύχουν τον στόχο τους λόγω της γενναιότητας του τουρκικού στρατού.
Αυτό το κλίμα εκμεταλλεύεται ο Ερντογάν για να επιβιώσει, τώρα που το δικό του αφήγημα έχει τελειώσει.
Σ αυτήν, λοιπόν, τη συγκυρία έρχεται η Moody,s και υποβαθμίζει την τουρκική οικονομία στο επίπεδο Ουγκάντας και Τανζανίας.
Ο βαθμός αξιολόγησης είναι ο χειρότερος στην τουρκική ιστορία, γράφουν οι τουρκικές εφημερίδες. Ακόμη πιο άσχημη και από το 2001 όταν η Τουρκία φτώχυνε κατά 50% και αναγκάστηκε να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Είχε εμφανιστεί και ο πολύς Κεμάλ Ντερβίς για να τη σώσει.
Τα πράγματα για τον Ερντογάν είναι πολύ άσχημα γιατί δεν φαίνεται να αντιστρέφονται.
Ως αιτίες για την υποβάθμιση ο διεθνής οίκος θεωρεί την αύξηση του ρίσκου για την πληρωμή του εξωτερικού χρέους της χώρας, την απότομη πτώση των αποθεματικών, την ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο, την επιδείνωση των σχέσεων με ΗΠΑ και Ε.Ε. και την αύξηση των γεωπολιτικών ρίσκων.
Έχετε υπόψη σας, επίσης και τα εξής:
Η τουρκική κυβέρνηση πήρε τα χρήματα συνταξιούχων και τα μετέφερε σε έναν κρατικό οργανισμό ο οποίος ελέγχεται από την κυβέρνηση και όχι το Ελεγκτικό Συμβούλιο. Το ποσό που πήρε ανέρχεται στα 20δις ευρώ περίπου και προορίζεται για δάνεια στις επιχειρήσεις.
Στον οργανισμό αυτό η κυβέρνηση ασφάλισε και το Ορούτζ Ρέις.
Ενθαρρύνουν, επίσης, τον κόσμο να βγάλει τις χρυσές λίρες από το πάπλωμα και να τις καταθέσει στην κρατική τράπεζα, χωρίς καμιά επιβάρυνση.
Όλα αυτά ίσως σημαίνουν το τέλος ενός 20ετούς παραμυθιού με το οποίο μεγάλωσαν τα τελευταία χρόνια οι Τούρκοι.
Το τραγικό για την Ελλάδα είναι πως όλες οι εναλλακτικές λύσεις του Ερντογάν είναι χειρότερες, αν όχι ίδιες με αυτόν.
Και επειδή δεν μπορούμε να ζούμε δίπλα μας με έναν λαό 80 εκατομμυρίων ο οποίος να αισθάνεται- και να τον αισθανόμαστε- εχθρικό, κάτι πρέπει να γίνει.
Κάποιο άνοιγμα προς κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της γειτονικής χώρας με την οποία η Ελλάδα και οι Έλληνες θα μπορούσαν να έρθουν σε επαφή.
Π.Σ.
