Με το νομοσχέδιο ικανοποιείται πάγιο αίτημα των ριζοσπαστών φεμινιστριών. Είναι βέβαιο ότι και άλλες «προοδευτικές» κυβερνήσεις θα ακολουθήσουν το παράδειγμα της γαλλικής.
[Αρθρο των Ελιζαμπέτ Μονφόρ (προέδρου του πόλου Οικογένεια και Κοινωνία του Ινστιτούτου Τόμας Μορ), Μισέλ Φοντανόν-Μισεράν (παιδοψυχιάτρου και ψυχαναλύτριας), Κριστιάν Φλαβινί (παιδοψυχιάτρου και ψυχαναλυτή) και Σαντάλ Ντελσόλ (φιλοσόφου), μελών της ομάδας εργασίας Οικογένεια του Ινστιτούτου Τόμας Μορ.]
Ενώ το σχέδιο αναθεώρησης του νόμου για τη βιοηθική, το οποίο επεκτείνει την Ιατρικώς Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή (ΙΥΑ) σε μεμονωμένες γυναίκες ή ενώσεις γυναικών, θα παρουσιαστεί σύντομα στο Συμβούλιο των Υπουργών, είναι σκόπιμο να αναρωτηθούμε για τις κοινωνικές τάσεις που επιτελούνται στην κοινωνία μας. Γιατί το ζευγάρι και η οικογένεια δεν θεωρούνται πλέον ως συνεργασία ανδρός και γυναικός; Γιατί οι ανάγκες του παιδιού παραθεωρούνται τόσο; Γιατί η επιδίωξη ατομικών ικανοποιήσεων υπονομεύει τους δεσμούς που ενώνουν τους μεν με τους δε και οι οποίοι μας κάνουν πρόσωπο; Πώς θα διατηρήσουμε αυτό που μας ενώνει;
Αυτό που αμφισβητεί η “ΙΥΑ για όλες” δεν είναι ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο, παρά η πατρότητα. Από τη γέννηση, δύο ενήλικες ορίζονται νόμιμα ως οι γονείς του. Μόνο αυτοί οι δύο ενήλικες μπορούν να ασκούν τη γονική εξουσία στο παιδί τους και είναι υπεύθυνοι μέχρι την ενηλικίωσή του. Έτσι ορίζει το άρθρο 371-1 του αστικού κώδικα, που διαβάζεται κατά την τέλεση ενός γάμου [πολιτικού].
Γιατί, η πατρότητα, είναι η δέσμευση των γονέων έναντι των παιδιών, εδραιωμένη στη βιολογική πατρότητα, αφού η αναπαραγωγή συνδέεται με τη δυαδικότητα των φύλων. Είναι μάλιστα η μόνη ανθρώπινη λειτουργία όπου είναι απαραίτητη η συνεργασία του άνδρα και της γυναίκας μέσω των γαμετών τους. Επομένως, η θέσπιση της πατρότητας πρέπει να αντανακλά όλες τις συνέπειες αυτής της συνεργασίας. Ετσι, το οικογενειακό δίκαιο δεν μπορεί να αγνοεί το αδιαίρετο της μητρικής ΚΑΙ πατρικής πατρότητας και πρέπει ακόμη να το ενσωματώνει στις διάφορες πτυχές της πατρότητας. Ποιες είναι αυτές οι πτυχές;
Η βιολογική πτυχή είναι η αναγνώριση της δυαδικότητας των φύλων στην αναπαραγωγή. Η νομική πτυχή είναι η εγγραφή του παιδιού στο Ληξιαρχείο, για να του δοθεί ένα όνομα και να καταγραφούν οι γονείς του, οι μόνοι κάτοχοι της γονικής εξουσίας. Αυτόματη καταχώριση με τεκμήριο πατρότητας (ο πατέρας είναι ο σύζυγος της μητέρας), ή με αναγνώριση, ελλείψει γάμου. Η συμβολική ή ψυχική πτυχή αφορά την ανάπτυξη και την ψυχική ανάπτυξη του παιδιού. Εχει ανάγκη να φαντάζεται τον εαυτό του ως “γιο του …” ή “κόρη του …”, δηλαδή ότι είναι “παιδί” δύο ενηλίκων που το γέννησαν (ή που θα μπορούσαν να έχουν γεννήσει, σε περίπτωση υιοθεσίας) ως παιδί ενός άνδρα ΚΑΙ μιας γυναίκας που ο νόμος ορίζει ως γονείς του, πατέρα ΚΑΙ μητέρα. Η κοινωνική πτυχή αφορά την άσκηση της γονικής εξουσίας και την εκπαίδευση. Το παιδί χρειάζεται σαφήνεια για να οικοδομήσει την παιδική του ζωή και να γίνει ελεύθερος και υπεύθυνος άνθρωπος. Για να είναι κατανοητή η πατρότητα, πρέπει να είναι ολοκληρωμένη, πλήρης, συνεπής και εύλογη.
Φυσικά, η βιολογική πατρότητα δεν είναι η πλήρης πατρότητα. Αυτό που δίνει νόημα στην πατρότητα είναι η συσχέτιση όλων αυτών των πτυχών. Επειδή αυτή ανταποκρίνεται στο συμφέρον του παιδιού, δηλαδή στις ανάγκες του, πέρα από τις υλικές ανάγκες του.
Είναι η αξιοπιστία της πατρότητας του παιδιού που διακυβεύεται. Είναι αξιόπιστο για το παιδί ότι αυτός ο άντρας και αυτή η γυναίκα, που ο νόμος ορίζει ως γονείς του, να είναι “ο πατέρας και η μητέρα του”. Από την άλλη είναι αδιανόητο για ένα παιδί να του ορίζονται ως “γονείς του” δύο άτομα του ίδιου φύλου, ανεξάρτητα από τις επιλογές ζωής αυτών των δύο ενηλίκων.
Μπορούν οι βιοηθικοί νόμοι να γενικεύουν τη αναξιοπιστία και την ασυνέπεια; Εάν ψηφιστεί ένας τέτοιος νόμος, το οικογενειακό δίκαιο θα επέτρεπε σκόπιμα ένα παιδί να στερείται τον πατέρα του (ΙΥΑ) ή τη μητέρα του (Κυοφορία Για Αλλη) και αυτοί να αντικαθίστανται από έναν άλλο ενήλικα του ίδιου φύλου με τον πρώτο γονέα του. Το υπέρτατο συμφέρον του παιδιού, αλλά και οι ανάγκες του να μεγαλώσει, απαιτεί να επιβεβαιωθεί η συνοχή της πατρότητας και το δικαίωμα του παιδιού να έχει έναν πατέρα και μια μητέρα για το καλό του ίδιου του παιδιού, του μεγάλου ξεχασμένου της συζήτησης.
Η Nικόλ Μπελουμπέ, υπουργός Δικαιοσύνης, δεν έκανε λάθος. Η πατρότητα θα μπορούσε να γίνει ένα πραγματικό νομικό πρόβλημα: ειδική πατρότητα στα ζευγάρια των γυναικών; Ειδική πατρότητα για ζευγάρια που καταφεύγουν σε δωρητή γαμετών; Αναγνώριση τεκμηρίου σκόπιμης μητρότητας; Όλοι αυτοί οι συνδυασμοί δεν θα οδηγήσουν παρά σε ένα μπέρδεμα σημείων προσανατολισμού που το παιδί δεν χρειάζεται καθόλου. Σε αυτή τη συζήτηση, πρέπει να δούμε την “ΙΥΑ για όλες” ως αυτό που είναι: δείγμα μιας ανθρωπολογικής επανάστασης. Ο άνδρας είναι πράγματι ο μεγάλος απών της αναπαραγωγής. Η ελευθερία και η αυτονομία των γυναικών θα δικαιολογούσαν το άνοιγμα της ΙΥΑ σε όλες τις γυναίκες, λέει η Εθνική Συμβουλευτική Επιτροπή Ηθικής. Ωστόσο, η πατρότητα παρέμεινε η αναπόφευκτη σχέση μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας, του πατέρα και της μητέρας. Η πρόοδος της αναπαραγωγικής ιατρικής θρυμμάτισε αυτη τη σχέση: δεν χρειάζονται πλέον σεξουαλικές σχέσεις, δεν χρειάζεται πλέον άνδρας για να γίνει μια γυναίκα μητέρα. Νίκη των ριζοσπαστών φεμινιστριών που απέρριψαν τον άνδρα από τον ορίζοντα τους για να αποφύγουν την επιστροφή τους σε μια πατριαρχική κοινωνία.
Είναι σα να δεχόμαστε την ιδέα ότι ο άνθρωπος είναι μόνο δότης γαμετών και τίποτε άλλο. Απόντες από τα ζητήματα αναπαραγωγής, οι άνδρες εκπίπτουν ως πατέρες παιδιών. Είναι πραγματικά αυτή η κοινωνία που θέλουμε; Μια κοινωνία όπου οι γονείς θα περιορίζονται σε ένα κοινωνικό ρόλο; Μια κοινωνία όπου η τεχνητή αναπαραγωγή θα γίνει ο συνήθης τρόπος αναπαραγωγής για να ικανοποιήσει όλες τις επιθυμίες των ενηλίκων;
Πηγή: http://www.lefigaro.fr/vox/societe/pma-pour-toutes-l-eviction-des-peres-20190627
Παιδιά «made in labo…»
της Marie-Hélène Verdier*
Παιδιά, ορφανά πατρός εν καιρώ ειρήνης!!!Mε το σχέδιο νόμου που προωθεί η γαλλική κυβέρνηση στερούνται του δικαιώματος να έχουν πατέρα.
Ο πρόεδρος Mακρόν είχε δηλώσει στο περιοδικό Têtu ότι δεν θα φέρει τον νόμο για την (ΙΥΑ) χωρίς την ευρεία συναίνεση των Γάλλων. Η συναίνεση δεν υπάρχει. Γιατί λοιπόν αυτός ο “αντι-γενεαλογικός” νόμος ανακοινώθηκε από τον πρωθυπουργό στην ομιλία του για την γενικότερη πολιτική του; Πίεση των λόμπι; Εγγύηση προς την αριστερά, τώρα που είναι εξασφαλισμένος από τα δεξιά του; Να εκτρέψει τους Γάλλους από τις ανησυχίες τους: ανεργία, συντάξεις, υγεία; Από πείσμα; Ή για την ευχαρίστηση να βλέπει, μετά από κίτρινα γιλέκα και λευκές μπλούζες, άλλα χρώματα στους δρόμους; Όποια και αν είναι η απάντηση, ο δρόμος που επέλεξε η κυβέρνηση είναι επικίνδυνος.
Μπορούμε να πούμε ότι η κυρία Μπυζάν [υπουργός Υγείας] και η κυρία Μπελουμπέ [υπουργός Δικαιοσύνης] κάνουν το καθήκον τους. Αλλωστε τα εξισωτικά επιχειρήματα υπεραφθονούν. Διαβάστε το Made in Lab του Ντομινίκ Φολσέιντ, των εκδόσεων Cerf, ειδικά το κεφάλαιο «Διαλεκτική της διασπασμένης σεξουαλικότητας». Δεν θα μπορούσαν να είναι πιο συγκεκριμένοι για τα έργα και τους πρωταγωνιστές της «αναπαραγωγής»: τον δωρητή, τη γυναίκα, τον γιατρό, τον μάρτυρα. Αυτή η τεχνικότητα του λόγου για τη «σκοπιμότητα» του ανθρώπινου όντος παραδομένου στην τεχνική, επιτρέπει στους Γάλλους, που βολιδοσκοπούνται τακτικά, να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά ηθικά ζητήματα, της σύλληψης, της πατρότητας, αποβάλλοντας τη φοβική ιδεολογία που του καταλογίζουν όπως και τη συναισθηματικότητά του για την ταλαιπωρία της γυναίκας που υφίσταται εξαιτίας του παιδιού. Ας μην αυταπατόμαστε: με αυτόν τον νόμο διακυβεύεται η ισότητα όλων των Γάλλων ενώπιον του νόμου. Αυτός ο αντι-γενεαλογικός νόμος στην πραγματικότητα ξανακάνει μόδα το ύψιστα συμβολικό και καταργημένο “προνόμιο” της γέννησης. Και όχι μόνο. Ανοίγει το δρόμο προς τον μετανθρωπισμό: το τέλος της πατρότητας μέσω της γέννησης. Αυτό δείχνει, σε νομικό επίπεδο, το βιβλίο του Γκρέγκορ Πούπινκ με τον τόσο εκφραστικό τίτλο Τα δικαιώματα του εκφυλισμένου ανθρώπου.
Έρωτας…αγγαρεία
Ισότητα και δικαιώματα των γυναικών, λέτε; Μιλούμε μάλλον για φαλλοκρατία και βία κατά του σώματος της γυναίκας. Ας εξετάσουμε την ΙΥΑ με την ευρεία έννοια. Γνωρίζουμε την τεχνική σπερματέγχυση. Τη μέθοδο με τη πιπέττα. Την “ημι-φυσιολογική” μέθοδος του δότη, που ονομάζεται “το κρίσιμο λεπτό”. Υπάρχει ακόμα και η μέθοδος, πιο σπάνια, που ονομάζεται “φυσιολογική”. Μετά από μια δραστική θεραπεία υπερωορρηξίας, η γυναίκα κάνει έρωτα (πραγματικά, τελικά, όχι πλήρως) με έναν ξένο, με σκοπό την απόκτηση παιδιού. Και κάτω από τα μάτια ενός τρίτου μάρτυρα ο οποίος φροντίζει να είναι «μια χωρίς αισθησιασμό σεξουαλική πράξη». Με άλλα λόγια, η γυναίκα παραδίνεται στον “άγνωστο στρατιώτη” και ταυτίζεται ολόκληρη με την εξωτερικότητα του σώματός της, με τίμημα έναν “εσωτερικό διχασμό”. Μπορούμε να μιλήσουμε για βιασμό; Όχι, δεδομένου ότι η γυναίκα συναινεί. Μιλάμε μάλιστα για “αντι-βιασμό”. Αλλά βία, σίγουρα. Συναινούσα δεν εξαναγκάζεται λιγότερο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, σε όλα τα μέτωπα και στο υψηλότερο επίπεδο, αγωνίζονται για τα δικαιώματα των γυναικών, την ισότητα των φύλων και τιμωρούν τους πελάτες των πορνών! Κάποιοι δωρητές απαιτούν ένα μάρτυρα, γυμνό, να παρακολουθεί τη σκηνή. Για να είναι πλήρης η απουσία ερωτισμού στη συνεύρεση και να εξουδετερώσει το πιθανό ερωτικό της φορτίο: ο καθένας με τα γούστα του. Αυτό ονομάζεται κανόνας παιχνιδιού.
Μηχανορραφία
Στις Γυναίκες μεταξύ φύλου και γένους, που δημοσιεύθηκε στο Seuil, το 2012, η Συλβιάν Αγκασίνσκι λέει για την ΙΥΑ ότι έχει καταντήσει τις γυναίκες “διαθέσιμα σώματα”. Ευτυχώς που η φύση έχει και άλλο απίδι στο σάκο της: μια γυναίκα παραμένει γυναίκα, ικανή να υπερκεράσει την εξουδετέρωση της σεξουαλικότητας από την τεχνική. Έτσι, μια ασθενής – αναφέρεται από τον Ζακ Tεστάρ στο Διαφανές Ωάριο – λέει, μιλώντας για τον πάροχο και τους δύο γιατρούς: «Έκανα έρωτα και με τους τρεις.» Nα λοιπόν που διαβεβαιωνόμαστε για την αδυναμία των γυναικών. Τουλάχιστον, σε ένα ετεροφυλικό ζευγάρι, μπορεί το παιδί να φαντάζεται, σε περίπτωση σπερματέγχυσης με έναν τρίτο δωρητή, ότι είχε συλληφθεί από τον πατέρα με τον οποίο ζει. Χωρίς να παραβιάζουμε τα μυστικά της κρεβατοκάμαρας, αναγνωρίζουμε ότι αυτή η παραγωγή παιδιών, made in labo, προκαλεί τρόμο.
Πώς να κάνουμε παιδιά χωρίς να κάνουμε έρωτα: αυτή είναι όντως η ανησυχία των Γάλλων; Επρεπε να αποτελέσει μέριμνα των πολιτικών; Αυτός ο “αντι-γενεαλογικός” νόμος, που δημιουργήθηκε για μια μειοψηφία, θα συζητηθεί άραγε στο Κοινοβούλιο; Και τι θα κάνουμε, σ’ αυτόν τον κατακερματισμένο κόσμο μας, με την άλλη “μειονότητα’’ – του παιδιού – και του δικαιώματός του να γνωρίζει τους γονείς του “στο μέτρο του δυνατού’’, που αναγνωρίζεται από τη Γαλλία στο άρθρο 7 της Σύμβασης Διεθνούς Δικαίου για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που υπεγράφη στις 26 Ιανουαρίου 1990 και τέθηκε σε εφαρμογή στις 6 Σεπτεμβρίου 1990; Είναι αμελητέα μειονότητα το παιδί; Φαίνεται ότι ναι. Μόνο που η λέξη “δωρητής” σε λίγο θα εξαφανιστεί, δεδομένου ότι ο νόμος αυτός περιλαμβάνει την άρση της ανωνυμίας! Για να διευκρινίσουν το ζήτημα της ΙΥΑ, μιλούν για ΚΓΑ. Δραπετεύουν! Ωστόσο, πρέπει να δούμε τα πράγματα κατά πρόσωπο, να μην αυξήσουμε το κακό στον κόσμο. Στο μεταξύ, καλύτερη αρχή για τη διάσπαση της κοινωνίας, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε. Ερώτηση: ποιος επωφελείται από αυτή την αναπαραγωγική μηχανορραφία;
*Φιλόλογος, ελληνίστρια, ποιήτρια και συγγραφέας. Το τελευταίο της βιβλίο τιτλοφορείται Η φάμπρικα των ορφανών.
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
Πηγή: https://www.causeur.fr/enfants-sans-faire-amour-pma-gpa-162418
