Μου τέθηκαν τις τελευταίες ημέρες δύο ερωτήματα με την επισήμανση πως οι θέσεις μου είναι αντιφατικές.
Το ένα αφορά την κριτική που κάνω στην εξωτερική πολιτική της χώρας και ενίοτε στον Δένδια
Το δεύτερο στην επιμονή μου να ενθαρρυνθεί η συνειδητοποίηση των Πομάκων πως είναι κάτι διαφορετικό.
Θα είμαι πολύ λακωνικός.
Για το πρώτο.
Εκτιμώ τον κ. Δένδια. Και πιστεύω πως έδωσε μια κινητικότητα στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Εκεί που βρισκόταν σε χειμερία νάρκη, τώρα γίνεται κάποια προσπάθεια. Ξύπνησε το ΥΠΕΞ. Ίσως, αναγκαστικά αλλά ξύπνησε.
Από την προσπάθεια αυτή θα υπάρξουν και επιτυχίες και αποτυχίες. Λογικό. Ο δημόσιος λόγος βοηθά στην συνειδητοποίηση των λαθών και, ίσως, προτείνει διεξόδους.
Άρα η κριτική πρέπει να είναι ευπρόσδεκτη. Απο το ίδιο το ΥΠΕΞ.
Η αντιφατικότητα που μου προσδίδεται στις θέσεις μου έχει να κάνει με το σχόλιό μου γιατί σήκωσε τους τόνους ο Δένδιας στην Άγκυρα και, σήμερα, γιατί σχολιάζω αρνητικά τις δημόσιες φιλικές εκδηλώσεις κατά την επίσκεψη Τσαβούσουγλου.
Κατ αρχάς, υπάρχει πάντα η μεσότης. Η Αριστοτελική μεσότης Και στην εξωτερική πολιτική είναι ο κανόνας. Δεν μπορεί να βρεθεί μια μέση συμπεριφορά; ή θα σκοτωνόμαστε ή θα φιλιόμαστε;
Δεύτερον, η κριτική μου στις δηλώσεις Δένδια εστίασε, κυρίως, πως αυτά που ειπώθηκαν δεν έπρεπε να ειπωθούν απο τον ΥΠΕΞ. Όχι πως δεν έπρεπε να ειπωθούν. Έπρεπε. Η Τουρκία έπρεπε να τα ακούσει ας πούμε από την κυβερνητική εκπρόσωπο. Ο ΥΠΕΞ εκφράζει τα στερεότυπα της εξωτερικής πολιτικής. Ό,τι πει ο ΥΠΕΞ αυτό ισχύει. Ακόμη περισσότερο και από τον πρωθυπουργό στον οποίο η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει κάποια πολιτική ευελιξία. Δεν την αναγνωρίζει στον ΥΠΕΞ.
Πείτε, όμως, ότι αυτά είναι διπλωματικές φιοριτούρες.
Η δημοσιογραφική πείρα με έχει διδάξει πως όταν από ελληνικής πλευράς ακούς μεγάλα λόγια, να περιμένεις υποχωρήσεις.
Λίγο μετά τις δηλώσεις του ο κ. Δένδιας είπε πως η Ελλάδα δεν θα επιχειρήσει να εξορύξει υδρογονάνθρακες. Και ο κ. Μητσοτάκης πως θα επενδύσουμε στις ανανεώσιμες πηγές λόγω κλιματικής αλλαγής κλπ.
Ερώτηση προς εσάς: δεν σας λένε τίποτε αυτές οι δηλώσεις; Τι γίνεται με την ΑΟΖ;
Υπενθυμίζω, επίσης, πως στο Νταβός προσήλθε η Ελλάδα αφού λίγο διάστημα πριν έφθασε στο χείλος του πολέμου με την Τουρκία (1987). Υπήρχε κανείς που θα έλεγε όχι, μετά τον φόβο μιας πολεμικής αναμέτρησης, σε συνάντηση οπουδήποτε; Ήταν η πρώτη φορά που καταγράφηκαν, επισήμως, οι διεκδικήσεις της Τουρκίας.
Η δημιουργία κλίματος είναι βασική προϋπόθεση για υποχωρήσεις.
Η Ελλάδα υπέγραψε συμφωνία με την Αίγυπτο κάτω από ένα κλίμα πόλωσης και καλλιέργειας φοβίας στην κοινή γνώμη. Ότι αν δεν υπογράψουμε μπορεί να πάμε σε πόλεμο με την Τουρκία ή να χάσουμε κάτι περισσότερο. Ούτε σε πόλεμο πήγαμε (και δεν θα πάμε) ούτε και το τουρκολιβυκό σύμφωνο ακυρώθηκε με την υπογραφή της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας.
Στην Ελλάδα και, κυρίως, στην εξωτερική της πολιτική να αναζητάτε πάντα ένα γιατί πίσω από τα μεγάλα λόγια.
Η κριτική μου στις δημόσιες εκδηλώσεις αγάπης κατά την επίσκεψη Τσαβούσογλου εστιάζεται στην εικόνα που εκπέμπεται προς την Ευρώπη, παραμονές συζήτησης για την διαμόρφωση των σχέσεών της με την Τουρκία.
Υπάρχει κάποιος που πιστεύει πως η Τουρκία δεν θα επανέλθει στις προκλήσεις; Και αν επανέλθει και η Ελλάδα προσφύγει, και πάλι, στην Ε.Ε. τι θα πει και τι θα της πουν; Αν δείξουν στον Δενδια την φωτογραφία αγκαλιάς με τον Τσαβούσογλου, τι θα τους πει;
ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΜΑΚΙΚΟ
Στο Πομακικό η κριτική που γίνεται είναι ότι αν αναγνωρισθεί η διαφορετικότητα των Πομάκων τότε τι θα πούμε για τους υπόλοιπους εκτός Ρομά; Δεν θα πούμε ότι είναι τουρκογενείς;
Βεβαίως, αυτό θα πούμε. Και τουρκογενείς είναι όσοι αισθάνονται έτσι. Ούτε και επειδή δεν θα αναγνωρίσουμε εμείς τους Πομάκους σημαίνει πως δεν υπάρχουν.
Είναι άλλο πράγμα η μειονότητα και η αναγνώρισή της στο πλαίσιο συμφωνιών και άλλο ποιοι την συνθέτουν.
Η μειονότητα από τη συνθήκη της Λωζάννης αναγνωρίσθηκε ως μουσουλμανική. Και η συμπεριφορά του κράτους απέναντί της προσδιορίζεται από τη Συνθήκη.
Δεν μπορεί, δηλαδή, κάποιος ξένος επίσημος να μιλά για τουρκική μειονότητα. Αλλά για μουσουλμανική. Μπορεί να μιλά, όμως, για πομάκους, ρομά και τουρκογενείς.
Εν κατακλείδι, η μειονότητα των 120 χιλιάδων μουσουλμάνων της Θράκης είναι μουσουλμανική με απαίτηση της Τουρκίας στη Λωζάνη. Ένα μέρος της (περίπου 50 με 60.000) είναι τουρκογενές. Ένα άλλο Πομάκοι και ένα άλλο Ρομά.
Οι Πομάκοι δεν θέλουν να μαθαίνουν με το ζόρι τουρκικά. Δεν θέλουν να εκτουρκέψουν. Θέλουν να αποκτήσουν τη δική του φυλετική συνείδηση.
Nikos D. Kanellos, Dimitris Drosos και 35 ακόμη
6 σχόλια
3 κοινοποιήσεις
Μου αρέσει!
Σχόλιο
Κοινοποίηση
Έπρεπε, μετά τις δηλώσεις περί τουρκικής μειονότητας, να μην γίνει δεκτός ο Τσαβούσογλου. Πρέπει επιτέλους να λέμε την αλήθεια: Να πεταχτεί έξω από κάθε δημόσιο διαγωνισμό και εξοπλισμό η Γερμανία. Γιατί το να αντιμετωπίσεις την Τουρκία σημαίνει ότι έχεις αποφασίσει να τα βάλεις και με την Γερμανία. Να μην ξαχνάμε ότι η Τουρκία εξοπλίζεται από την πολιτική ελίτ της Γερμανίας.