Eίναι αδύνατο να μην επανέλθουμε στο φλέγον ζήτημα της ελευθερίας της έκφρασης και στις αυξανόμενες προσπάθειες λογοκρισίας που σαρώνουν αυτή τη στιγμή τη Δύση.
Πράγματι, το ζήτημα επανήλθε πρόσφατα στο προσκήνιο στην Ιρλανδία, καθώς ένας Noμοσχέδιο για την Ποινική Δικαιοσύνη (“Criminal Justice Bill”) συνεχίζει τη νομοθετική του πορεία και σκοπεύει να τιμωρήσει την απλή κατοχή περιεχομένου ή υλικού που περιέχει μίσος ή ακόμη και δυνητικά μίσος . Αυτός ο νόμος, που δικαίως περιγράφεται ως μαζική επίθεση στην ελευθερία της έκφρασης από διάφορες προσωπικότητες, ανάμεσά τους και από τον Έλον Μασκ, δεν είναι, ωστόσο, ο μόνος που εφαρμόζεται αυτή τη στιγμή στις δυτικές χώρες.
Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι ότι βρίσκουμε τον ίδιο τύπο νόμων να κάνουν ανεμπόδιστα το μοναχικό νομοθετικό τους ταξίδι μέσα από παρεμβάσεις, ο,τι καλούμε δημοκρατικές διαδικασίες: ενώ οι άνθρωποι άλλα έχουν στο μυαλό τους και τα ΜΜΕ, εξαιρετικά φιλόφρονα, τους γεμίζουν το κεφάλι με περισσότερο ή λιγότερο χονδροειδείς και δευτερεύουσες ανοησίες, όλα μπαίνουν σιγά σιγά στη θέση τους σε διάφορες χώρες για να φιμωθεί ξεκάθαρα οποιαδήποτε διαφωνία.
Έτσι, ενώ η Ιρλανδία βυθίζεται στη λάθος πλευρά της δυστοπίας, το Ηνωμένο Βασίλειο κάνει το ίδιο με την πρόταση νόμου για την ασφάλεια στο Διαδίκτυο, (“Online Safety Bill”) που θα είναι δύσκολο να μην συγκρίνει κανείς την ουσία αυτού που συζητείται λίγο πιο δυτικά.
Στον Καναδά, με το Νόμο για τη διαδικτυακή ροή («Online Streaming Act»), η πορεία που ακολουθήθηκε είναι η ίδια και οι μικρές έκπληκτες κραυγές ορισμένων μέσων δεν αλλάζουν απολύτως τίποτα.
Στη Γερμανία, η υπόθεση έκλεισε το 2022. Είναι συνήθεια των Τεύτονων να μην χάνουν χρόνο όταν πρόκειται να κόψουν το βήχα στους αντιπάλους.
Επικριτικός για το νομοσχέδιο της Ιρλανδίας ήταν και ο Ελον Μασκ σε ανάρτησή του.
Επιπλέον, οι Γερμανοί δεν έχουν δυσκολία να προωθήσουν τον Νόμο για τις Ψηφιακές Υπηρεσίες (Digital Service Act), το ισοδύναμο αυτών των άδικων νόμων, σε ευρωπαϊκό επίπεδο που προσθέτουν μια ευρωπαϊκή χροιά στις τοπικές νομοθεσίες, σε περίπτωση που ένα κράτος μέλος έχασε το τραίνο ή δείχνει λίγο υπερβάλλοντα ζήλο στην προστασία των θεμελιωδών ελευθεριών του, αναμφίβολα στο επίπεδό του.
Το αμερικανικό Σύνταγμα μπορεί να επέτρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες να δημιουργήσουν μια διέξοδο μέχρι στιγμής αφού το Συμβούλιο Παραπληροφόρησης, που είχε προσπαθήσει να δημιουργήσει η κυβέρνηση Μπάιντεν το 2021, διαλύθηκε θλιβερά το 2022. Ωστόσο, μην ανησυχείτε: η επιθυμία να το βουλώσουν οι αντίπαλοι, συγγνώμη, να καταπολεμήσουν το μίσος και την παραπληροφόρηση στο διαδίκτυο είναι επίσης πολύ παρούσα πέραν του Ατλαντικού και οι επιθέσεις στην πρώτη τροπολογία (η οποία παρέχει συνταγματική εγγύηση για την ελευθερία της έκφρασης) είναι συχνές.
Μην αυταπατάσθε: αυτό που συμβαίνει σε αυτές τις χώρες δεν είναι τυχαίο και, επομένως, συμβαίνει και στη Γαλλία, για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Σήμερα είναι ο Υπουργίσκος [Ψηφιακής Μετάβασης και Τηλεπικοινωνιών] Barrot που ωθεί την υπόθεση μέσα από τους γαλβανισμένους διαύλους της Δημοκρατίας του Παραλογιστάν, αλλά τα αίτια και οι συνέπειες είναι ακριβώς τα ίδιες, όπως αλλού*.
Ναι, είναι πράγματι ένα συντονισμένο κίνημα διαφόρων δυτικών χωρών, πρώην δημοκρατικών, να λογοκρίνουν τους πολίτες τους, να σβήσουν μια για πάντα την ελευθερία της έκφρασης. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι σύμπτωση, πολύ περισσότερο δεν είναι συμπτώσεις οι προσπάθειες προπαγάνδας που έγιναν, τα ξεδιάντροπα ψέματα και η μόνιμη προσπάθεια «επηρεασμού» των πολιτικών αντιπάλων και των επικριτών των εξουσιών τα τελευταία χρόνια.
Όπως εξηγεί πολύ καλά ο Jacob Siegel σε ένα μακροσκελές αλλά καλά τεκμηριωμένο άρθρο** που αναρτήθηκε πρόσφατα, τίποτα από αυτά που παρατηρείτε σήμερα δεν έχει αφεθεί στην τύχη ή δεν είναι αποτέλεσμα μιας μυστηριώδους σειράς συμπτώσεων.
Το αποτέλεσμα είναι προφανές και είναι γραμμένο αυτή τη στιγμή σε όλους τους τοίχους, σε όλα τα περίπτερα, σε όλες τις τηλεοπτικές συσκευές και στις ραδιοφωνικές εκπομπές που ακούμε από παντού: εκείνοι θεωρούνται ελίτ στη Δύση αποφάσισαν ακράδαντα ότι η ελευθερία του λαού προχώρησε πολύ μακριά, ότι αυτή η ελευθερία στο Διαδίκτυο δεν ήταν πλέον ευνοϊκή για αυτές.
Μπορεί να νομίζετε ότι είναι υπερβολή, αλλά πολλοί δημοσιογράφοι, πολλοί αρθρογράφοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο από μια πραγματική συμπαιγνία για την υποδούλωση των λαών.
Και, επιπλέον, είναι λογικό: με την ελευθερία της έκφρασης και τα σύγχρονα μέσα διάδοσης πληροφοριών στο Διαδίκτυο, καθίσταται περισσότερο από δύσκολο να διατηρηθούν τα άτομα σε συνήθη σχήματα σκέψης.
Παράδειγμα, λόγω αυτής της ελευθερίας της έκφρασης όλων μας, τα χοντροκομμένα ψέματα της περιόδου της πανδημίας αποκαλύφθηκαν σταδιακά. Αυτή η ελευθερία ανταλλαγής και ενημέρωσης απειλεί άμεσα να σπάσει την υπνωτική έκσταση, η οποία εξακολουθεί να κρατά σημαντικό αριθμό πολιτών στο θέμα των εμβολίων, της υπερθέρμανσης του πλανήτη, της ενεργειακής μετάβασης ή της τελευταίας τρέλας του συρμού, ότι επίκειται κατ’ ανάγκη καταστροφή και αναγκαστικά χρειάζονται δρακόντειες λύσεις…
Όσο προχωρούν, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να κρύβεται η ανικανότητα των ηγετών μας, τόσο πιο γελοία και ορατή γίνεται η ανικανότητά τους.
Ωστόσο, οι δημόσιες πολιτικές τους μπορούν να εφαρμοστούν μόνο χάρη στο κλίμα φόβου που επιδίδονται, βοηθούμενοι από τα ανυπόληπτα ΜΜΕ. Το ότι μπορούμε να ανταλλάσσουμε σωστές πληροφορίες, αντίθετες με τις προβαλλόμενες της στιγμής, να διακωμωδούμε τους παραλογισμούς τους, να αντικρούουμε όλα τα ψεύτικα επιχειρήματά τους, εν ολίγοις, το ότι τους αντιμαχόμαστε έξυπνα στις προσπάθειές τους σημαίνει ότι η επιρροή τους στους λαούς δεν είναι πλήρης.
Έτσι, χρησιμοποιώντας τη συνηθισμένη, φθαρμένη δικαιολογία του μίσους, της παρενόχλησης, του εγκλήματος και σήμερα την εξίσου φθαρμένη δικαιολογία της παραπληροφόρησης, αυτοί οι ηγέτες, ως αληθινός εσμός λογοκριτών, τα παίζουν όλα για όλα: ψηφίζουν όλο και πιο περιοριστικούς νόμους, απολύτως αντισυνταγματικούς και αντιδημοκρατικούς, για να φιμώσουν τελικά και οριστικά τους αντιπάλους .
Μπροστά σε αυτές τις αφόρητες επιθέσεις, σε αυτήν την απειλή που, αν πετύχει, σημαίνει την ολοκληρωτική υποδούλωση των λαών, υπάρχει μόνο ένας τρόπος αντίδρασης: να μάθουν όλοι τι συμβαίνει και να ακουστεί η φωνή τους.
*To νομοσχέδιο που κατέθεσε προβλέπει την απαγόρευση των κοινωνικών δικτύων για περίοδο έως και ενός έτους για άτομα που καταδικάζονται για «παρενόχληση στον κυβερνοχώρο, προσβολές της αξιοπρέπειας προσώπων και ανηλίκων, πρόκληση ή εξύμνηση τρομοκρατικών πράξεων και για τα πιο σοβαρά αδικήματα του Τύπου, όταν αυτός ο λογαριασμός έχει χρησιμοποιηθεί για τη διάπραξη αυτών των αδικημάτων»
**https://www.tabletmag.com/sections/news/articles/guide-understanding-hoax-century-thirteen-ways-looking-disinformation
Πηγή: https://www.contrepoints.org/2023/05/10/456355-censure-croissante-quand-les-dirigeants-occidentaux-sen-prennent-a-la-liberte-dexpression
Oταν η Ισλαμική Αδελφότητα φιμώνει τη Σορβόνη…
του Jean – Baptiste Roques
Η «προοδευτική» Γαλλία διεκδικεί πανευρωπαϊκή πρωτιά: Η ερευνήτρια Florence Bergeaud–Blackler για να κυκλοφορήσει στη χώρα της διαθέτει προσωπική φρουρά, επειδή απειλείται η ζωή της!!!
Η εικονιζόμενη κυρία Florence Bergeaud–Blackler είναι κοινωνιολόγος, ειδική στο Ισλάμ και εργάζεται στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (CNRS). Καρπός της εργασίας της υπήρξε η μελέτη με τίτλο Le Frérisme et ses réseaux, l’enquête (Η [Ισλαμική] Αδελφότητα και τα δίκτυά της, η έρευνα). Την περασμένη εβδομάδα – 12 του Μάη – είχε προγραμματιστεί από το Πανεπιστήμιο Σορβόνη η παρουσίαση της έρευνάς της. Αμ, δε!..
Παρακολουθείστε πως αντέδρασε η ίδια.
Πώς μάθατε για την ακύρωση της παρουσίασης;
Florence Bergeaud–Blackler. Ήταν ο διοργανωτής της, ο φιλόσοφος Pierre-Henri Tavoillot, που με τηλεφώνησε τη Δευτέρα το βράδυ για να με ενημερώσει ότι ο κοσμήτορας της σχολής είχε πάρει την απόφαση να τη ματαιώσει.
Είχατε κάποιες εξηγήσεις;
Όχι, γιατί ο κοσμήτορας δεν είπε τίποτα στον κ. Tavoillot και δεν επικοινώνησε μαζί μου.
Είναι για λόγους ασφαλείας; Λένε ότι είστε υπό την προστασία της αστυνομίας.
Δεν μου είπαν κάτι τέτοιο. Διευκρινίζω ότι δεν είχε εκδοθεί καμία έκκληση για διαδήλωση, διαμαρτυρία ή αποτροπή αυτής της παρουσίασης. Μου είπαν μόνο ότι ο κοσμήτορας «δεν ήθελε να ρίξει λάδι στη φωτιά». Ως εκ τούτου, βρίσκομαι σε μια κατάσταση απόλυτης αβεβαιότητας. Δεν έχω πια εμπιστοσύνη σε κανέναν.
Ενημερώθηκε το υπουργείο;
Δεν είχα καμιά σχετική ένδειξη από την ιεραρχία μου. Πριν από δύο μήνες, όταν πρώην συνάδελφοί μου με χαρακτήρισαν δημόσια ρατσίστρια, χρειάστηκε μια έκκληση στο Le Point , υπογεγραμμένη από πολλούς ερευνητές, διδάσκοντες και λογίους, ώστε το CNRS, στο οποίο ανήκω, να κάνει επιτέλους μια δήλωση υποστήριξης, αρκετά λακωνική άλλωστε. Βέβαια, όπως όλοι οι συνάδελφοί μου, απολαύω της λειτουργικής νομικής προστασίας. Αλλά σταματά εκεί. Η σωματική μου προστασία δεν αποτελεί αντικείμενο του ιδρύματος.
Πώς εξηγείτε τη ματαίωση;
Οι προϊστάμενοί μου αναμφίβολα πιστεύουν αυτό που λένε μερικοί από τους χειρότερους επικριτές μου, δηλαδή ότι το τελευταίο μου βιβλίο, το οποίο είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό ερευνητικό έργο και του οποίου αναλαμβάνω κάθε φράση, είναι ένα νέου τύπου Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, όπου αντικατέστησα τον αντισημιτισμό με μίσος για τους μουσουλμάνους. Είναι ο εκβιασμός της ισλαμοφοβίας, ένα φαινόμενο που αναλύω με ακρίβεια στο βιβλίο μου. Όταν βλέπετε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι τόσο λίγοι φοιτητές προτιμούν να αφοσιωθούν στη μελέτη του Ισλάμ και της σχέσης του με την κοινωνία. Eτσι όμως, διευρύνουμε τον νοητικό χώρο του ισλαμισμού.
Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος
