“ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΙΚΟΣ” ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ.

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Η ομάδα και οι κοινωνικές δυνάμεις που εξέφρασε ο κ. Σημίτης ονομάσθηκαν εκσυγχρονιστικές.
Ορισμοί, όμως, για τον εκσυγχρονισμο υπάρχουν πολλοί. Στην Ελλάδα δεν δόθηκε κανείς. Απλώς, κάποια ομάδα πολιτικών και ακαδημαϊκών θέλησε να αντικαταστήσει τον ανδεοπαπανδρεϊσμό (ο οποίος είχε ιδεολογικά χαρακτηριστικά) και αποκλήθηκε εκσυγχρονιστική. Ηχούσε καλά στα λαϊκά αυτιά.
Συνήθως, και πολύ απλοϊκά, εκσυγχρονιστές ονομάσθηκαν στην Ελλάδα όσοι θέλησαν να προσομοιάσει η χώρα τα κράτη της Δυτικής Ευρώπης. Όσοι ήσαν φιλοευρωπαϊστές.
Οι άλλοι, όσοι, δηλαδή, θέλησαν ή θέλουν να αναφέρονται στην παράδοση και επιμένουν στην λειτουργία του εθνικού κράτους, θεωρούνται απο τους “εκσυγχρονιστές”, αναχρονιστές. Στην καλύτερη περίπτωση “παραδοσιακοί”.
Υπάρχει, όμως, και μια τρίτη κατηγορία (μπορεί να υπάρχουν και άλλες), η οποία, ακολουθεί την παράδοση αλλά θέλει τη χώρα στις δυτικές δομές και σέβεται τις αξίες που πήραν σύγχρονη μορφή με τη Γαλλική Επανάσταση. Αυτή η ομάδα δεν είναι η κλασική παραδοσιακή που εμμένει στην απομόνωση, ούτε και η σημιτική “εκσυγχρονστική” που “δύση δώστε και πάρτε μας την ψυχή”.
Βλέπει και στην παράδοση και στον εκσυγχρονισμό.
Αυτή η τάση στην Ελλάδα δεν εκφράζεται ούτε ιδεολογικά ούτε πολιτικά. Διότι η ελληνική κοινωνία είναι μανιχαϊστική. Δεν μπορεί τις συνθέσεις και τις πολυπλοκότητες. Προτιμά τις απλοποιήσεις.
Εκπρόσωπος της κλασικής εκσυγχρονιστικής αντίληψης, όπως περιγράφηκε παραπάνω είναι ο κ. Παναγιώτης Ιωακειμίδης, Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το τονίζω, είναι εκπρόσωπος. Πάνω κάτω οι εκσυγχρονιστές εκφράζονται όπως ο κ. Παναγιώτης Ιωακειμίδης. Απο αυτήν-και μόνο- την πλευρά έχει σημασία ο σχολιασμος της άποψης που διατύπωση σε άρθρο του στα “Νέα”.
Αν και σε πολλά απο αυτά που υποστηρίζει διαφωνώ, σέβομαι τον άνθρωπο διότι πρώτον προσπαθεί να παράγει πολιτική και σκέψη και δεύτερον είναι συνεπής σε αυτά που υποστηρίζει. Δεν αποκλίνει καιροσκοπικά απο τις θέσεις που κάθε φορά αναπτύσσει.
Ο κ. Ιωακειμίδης, σε ένα άρθρο του στα ΝΕΑ πρότεινε να εγκαταλείψει η Ελλάδα τον ανταγωνισμό με την Τουρκία και να συγκλίνει με την γειτονική χώρα.
Η άποψη Ιωακειμίδη δεν είναι πρωτόγνωρη. Δεν στερείται και βάσης. Έχει, μάλιστα, και ιστορικό βάθος.
Είναι, όμως, ανεδαφική και μη συμφέρουσα.
1.-Είναι ανεδαφική διότι ακόμη και αν το ελληνικό πολιτικό σύστημα το θελήσει, δεν είναι σίγουρο ότι θα θελήσει την σύγκλιση η Τουρκία. Η Τουρκία θα θελήσει την σύγκλιση μόνο με όρους υποταγής της Ελλάδας. Αν η πρόταση Ιωακειμίδη προϋποθέτει υποταγή τότε είναι εντελώς ανεδαφική. Υπάρχει κάποιος που θα θελήσει να υποταγεί στην Τουρκία για να σταματήσουν οι ενοχλήσεις;
2.-Ο κ. καθηγητής καθώς κάνει την πρότασή του θα πρέπει να μας πει πως εννοεί την σύγκλιση. Μια σύγκλιση σε ζητήματα χαμηλής πολιτικής είναι ευκταία. Και γίνεται προσπάθεια να επιτευχθεί. Μια σύγκλιση σε επίπεδο κοινωνιών, επίσης. Αλλά μια πολιτική σύγκλιση που μπορεί να επιτευχθεί; Η Τουρκία έχει διατυπώσει συγκεκριμένες απαιτήσεις απο την Ελλάδα. Δεν θα θελήσει καμιά σύγκλιση αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά της αυτά. Η Τουρκία δεν ακολουθεί καιροσκοπική πολιτική όπως η Αθήνα. Έχει στρατηγική και τακτική. Πλανάται ο κ. Ιωακειμίδης αν νομίζει πως η Τουρκία θα εγκαταλείψει τις διεκδικήσεις της για μια ισότιμη σύγκλιση με την Ελλάδα. Ζητά ο κ. Ιωακειμίδης να παραχωρήσει η Ελλάδα ό,τι απαιτεί η Τουρκία για να υπάρξει σύγκλιση; Ας μας το διευκρινήσει.
3.-Στην πρόταση σύγκλισης του κ. καθηγητή περιλαμβάνεται και το σταμάτημα των εξοπλισμών απο ελληνικής πλευράς. Με το επιχείρημα ότι η Τουρκία έχει δική της πολεμική βιομηχανία και όσο και αν ξοδευτεί η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να την παρακολουθήσει.
Και εδώ περνάω στην δεύτερη ενότητα της αρχικής εκτίμησής μου περί ανεδαφικής και μη συμφέρουσας για την Ελλάδα πρότασης του κ. Ιωακειμίδη.
4.-Δυστυχώς, η μοίρα το έφερε η Ελλάδα να είναι εξ ορισμού ανταγωνιστική δύναμη της Τουρκίας. Οι δύο χώρες εκπροσωπούν, στην ίδια περιοχή, δύο διαφορετικούς πολιτισμούς και διεκδικούν επιρροή στον ίδιο γεωπολιτικό χώρο. Είναι χώρες που διαδέχθηκαν δύο διαφορετικούς πολιτισμούς. Η Ελλάδα, όπως εξελίχθηκε απο την Επανάσταση του 1821 που δεν ήταν Παλιγγενεσία αλλά Συνέχεια ενός έθνους και ενός πολιτισμού, για να μπορέσει να ικανοποιήσει τους στόχους της έπρεπε να έρθει σε βίαιη αντιπαράθεση με την Τουρκία. Η αντιπαράθεση αυτή συνεχίζεται. Η επανάσταση του 1821, ως κομβικό σημείο μιας ελληνικής συνέχειας, δεν τελείωσε. Συνεχίζεται. Και δεν συνεχίζεται, μόνο, απο πλευράς Ελλάδας. Αλλά και η Τουρκία έτσι αντιμετωπίζει την εξέλιξη. Η αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας αμφισβητεί ότι συμφωνήθηκε κατά την συνεχιζόμενη εξέλιξη αυής της Επανάστασης.
5.-Υπήρξε μια περίοδος, την οποία αναφέρω, μόνο, ως ιστορικό στοιχείο που η σύγκλιση αυτή μπορούσε να επιτευχθεί. Ήταν η περίοδος μιας τάσης η οποία αναπτύχθηκε, κυρίως, στην Κωνσταντινούπολη απο Ρωμιούς η οποία έβλεπε τον ελληνισμό (ορος που καθιέρωσε ο Παπαρρηγόπουλος) να εξελίσσεται ως μια οθωμανοελληνική σύγκλιση. Να αναλάβουν, δηλαδή, τα ηνία της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οι Έλληνες.
Μια παρόμοια αντίληψη είχε, αργότερα, και ο Ίωνας Δραγούμης.
Δεν θα ήταν κακή ιδέα. Αλλά η ευκαιρία χάθηκε και το γεγονός δεν συνέβη.
Για όσους θα είχαν αντίρρηση στην ιδέα αυτή καλόν είναι να μας εξηγήσουν γιατί; Η Ελλάδα, μέσω της σύνθεσης αυτής θα περιελάμβανε σε ένα νέο κρατικό μόρφωμα το σύνολο του ελληνισμού. Η ιστορία στην περιοχή θα εξελισσόταν πολύ διαφορετικά. 
Προφανώς, δεν θα είχε τα χαρακτηριστικά του εθνικού κράτους όπως εξελίχθηκε αλλά κανείς δεν μπορεί να μας πει ότι η εξέλιξη θα ήταν αρνητική. Αν οι Έλληνες έχουν εμπιστοσύνη στον πολιτισμό τους θα έπρεπε να είναι σίγουροι ότι θα επικρατούσε. Στην ιστορία, οι ισχυρότεροι πολιτισμοί επικρατούν των λιγότερο δελεαστικών.
Αυτή η εποχή, όμως πέρασε με τελευταία προσπάθεια απο τον Βενιζέλο, μια προσπάθεια που διακωμωδείται απο όσους βλέπουν επιφανειακά τα πράγματα.
Ο Βενιζέλος με την πρότασή του δεν ήλπιζε σε όσα αναφέρθηκαν παραπάνω αλλά προσπαθούσε σε μια στιγμή ελληνικής υποχώρησης και αδυναμίας να σώσει ό,τι μπορούσε να σωθεί.
6.-Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Όπως έγραψα και παραπάνω, η Ελλάδα εξ ορισμού είναι ανταγωνιστική δύναμη της Τουρκίας στην περιοχή. Και έτσι βλέπει τα πράγματα και η Τουρκία. Αν η Τουρκία αλλάξει σε επίπεδο ηγεσίας, ιδεολογίας και προτάξεων της αναθεωρητικής πολιτικής της, τότε να βάλουμε το θέμα προς συζήτηση.
Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα αυτό είναι αδύνατον.
Η Ελλάδα μπορεί να ωφεληθεί απο αυτήν την αντιπαράθεση;
Ναι. Κυρίως, μπορεί να επωφεληθεί απο την κούρσα των εξοπλισμών.
Η Ελλάδα, πράγματι είναι σαν να επενδύει σε τρύπιο κουμπαρά με τους συνεχείς εξοπλισμούς. Θα έλεγα πως οι εξοπλισμοί αυξάνουν την εξάρτηση.
Πρέπει να τους κάνει και καλώς τους κάνει αλλά πρώτη προτεραιότητά της θα πρέπει να είναι η ανάπτυξη δικής της στρατιωτικής βιομηχανίας, έστω και αν οικονομικά είναι ασύμφορη.
Διότι η παραγωγή πολεμικού υλικού δεν παρέχει, απλώς, στη χώρα κάποιο βαθμό αυτονομίας σε δύσκολες στιγμές.
Γύρω απο την ανάπτυξη στρατιωτικής βιομηχανίας μπορεί να αναπτυχθεί το σύνολο της οικονομίας και να αυξηθεί εκθετικά η σύγχρονη γνώση στις νέες τεχνολογίες.
Η περί την ανάπτυξη της στρατιωτικής βιομηχανίας προσπάθεια μπορεί να δώσει ώθηση σε όλες τις μορφές της οικονομίας και να εισάγει τεχνογνωσία την οποία στερείται αυτήν την ώρα η χώρα.
Όπως συνέβη με τους αμερικανούς στην διαστημική τους προσπάθεια.
Απορώ γιατί δεν το βλέπει έτσι το θέμα η “εκσυγχρονιστική” ομάδα η οποία επενδύει στην οικονομία.
Θα μου πείτε πως απεχθάνεται τις στρατιωτικές δαπάνες.
Ως εκσυγχρονιστές θα πρέπει να γνωρίζουν πως η φιλειρηνική τους διάθεση θα ικανοποιηθεί μόνο αν υπάρχει ισορροπία ισχύος.
Η στρατιωτική εξισορρόπηση είναι που θα μειώσει τον κίνδυνο πολέμου και όχι η εγκαταλειψη των αμυντικών προσπαθειών.
Θα θυμώνται, άλλωστε, το μέγα λάθος της κυβέρνησης Σημίτη όταν μετά το Ελσίνκι και την έναρξη της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, η τότε ελληνική κυβέρνηση εγκατέλειψε τους εξοπλισμούς με το επιχείρημα ότι, πλέον, τον λόγο έχει η διπλωματία.
Ναι, τον λόγο πάντα πρώτη έχει η διπλωματία. Αλλά μια διπλωματία η οποία υποστηρίζεται απο ισχυρές ένοπλες δυνάμεις. Διαφορετικά μιλάμε για μια διπλωματία που συνδιαλέγεται για τους όρους της υποταγής.
Ξέρετε ποιο είναι το ποιο τραγικό; Ότι οι δυνάμεις που εκφράζονται γύρω απο την αντίληψη Ιωακειμίδη, περιστρέφονται περί το ΠΑΣΟΚ.
Ας ελπίσουμε πως ο νέος επικεφαλής του θα έχει άλλες απόψεις.
 
 
spot_img

14 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Εξελίσεσθε με το σπουδαίο σημερινό άρθρο σας αγαπητέ κ.Σαββίδη-χρόνια πολλά- ως σοβαρός απολογητής της ”παραδοσιακής” -αντιΣημιτικής-Ιωακειμίδικης εκσυγχρονιστικής -αντιλήψεως του ελληνικού κράτους, την οποίαν εξέφρασε από το 1997 η Ν.Δ υπό την αρχηγία του κ.Κώστα Καρααμανλή , ιδίως σε απόψεις αντίθετες με τον προσανατολισμό μας -επί Σημιτοκρατίας-σε εξωτερικά κυρίως θέματα ,που καταχωρήθηκαν σαφώς στα ίμια το 1996 ,στην Μαδρίτη το 1997 και ιδίως στο Ελσίνκι το 2001, γιατί στον εκσυγχρονισμό του ασφαλιστικού συμφωνούσε με τον καθαιρεθέντα υπουργό κ. Γιαννίτση .
    Άποψή μου είναι ότι ο ”εκσυγχρονισμός” του κ.Σημίτη εφευρέθηκε ως νεολογισμός -από τους πολλούς του ΠΑΣΟΚ-για να εξευρωπαίσει τα στελέχη του που γαλουχήθηκαν με το ”ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο” και τις άλλες ιδεοληψίες των εκατομμυρίων οπαδών του και όπως απεδείχθη το κατάφερε ,αφού και το 2000 ξαναψήφισαν αυτό το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ, όπως ξαναψήφισαν και τον ΤσιπροΣύριζα το 32.5% των Ελλήνων ,παρά την κακίστη Συμφωνία των Πρεσπών -για να μη ξεχνιόμαστε-.
    Το ΜΗ παρήγορο είναι ότι μέχρι τώρα εκείνος ο αριστερόστροφος ”εκσυγχρονισμός” υπερτερεί σε οπαδούς ,γιαυτό και ”βγάζουν κεφάλι” ο κ.Ιωακειμίδης και πολλοί άλλοι του καλουμένου στενού κρατικού τομέως λειτουργών (στρατιωτικοί, διπλωμάτες , δικαστικοί και ιεράρχες ακόμη ), ενώ πληθαίνουν οι ιδιοτελείς επιχειρηματίες και οι τοπικοί άρχοντες -δεν ξεχνιέται ο κ.Μπουτάρης ,δήμαρχος επί 10ετια της Θεσσαλονίκης-..
    Τούτων δοθέντων δύσκολα θα αποφύγει ”τον εναγκαλισμό” τους και ο νέος φέρελπις πρόεδρος του ΠασοκοΚινάλ κ.Ανδρουλάκης ,γιατί αλλιώς θα είναι μιας θητείας αρχηγός.
    Δυστυχώς η λεγόμενη Δημοκρατική Παράταξη μετά το 1949 δεν αντέχει τον πατριωτισμό ,που τον βαφτίζει δεξιό.
    Στην Οικονομία και την Παιδεία τον εκσυγχρονισμό -με τα ευρωπαικά κεκτημένα-τον ανέλαβε και τον προχωρά η Νέα Δημοκρατία από το 2004 και θα τον τελείωνε ,εάν δεν βρίσκονταν από τότε ”στα κάγκελα” και αρκετοί ”εκσυγχρονιστές” του ΠΑΣΟΚ, πέραν των Αριστερών, που δυστυχώς επιμένουν και τώρα μετά τα τρία Μνημόνια.
    Υ.Γ Αναφερθήκατε στον θεωρητικό και νοσταλγό της νέας Ελληνικής πολυεθνικής-με σεβασμό των μειονοτήτων- Αυτοκρατορίας αείμνηστο Ίωνα Δραγούμη , χωρίς να διερωτάσθε -εσείς και όλοι μας- γιατί δεν είχε καμιά επαφή μαζί του ο τότε Έλλην ηγέτης Ελευθέριος Βενιζέλος από το 1915 και γιατί τον εξόρισε στην Κορσική και οι οπαδοί του τον δολοφόνησαν απέναντι από το σημερινό ξενοδοχείο Χίλτον των Αθηνών.
    Μήπως -λέω μήπως- και ο εκείνος Βενιζέλος εξέφραζε την ”εκσυγχρονιστική” άποψη της Μεγάλης Ιδέας ,που κατέκαιε όλους τους Έλληνες από το 1844 και ιδίως μετά τους δύο νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους και ένα ”κουζουλό” Στρατηλάτη Βασιλιά, που τον ονόμασαν ντόπιοι και ξένοι Γερμανόφιλο ,για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους στην Μέση Ανατολή ,με την ατιμωτική ήττα μας στην Μικρά Ασία και την πρωτοφανή ανταλλαγή των πληθυσμών;;;.
    Ύστερα από 100 χρόνια από τότε ας εξετάσουμε και αυτά τα ενδεχόμενα.

  2. Απορώ γιατί ασχολείσθε με το ΚΙΝΑΛ/ΠαΣοΚ και αν είναι ή όχι “εκσυγχρονιστικό”, όταν σήμερα μάς κυβερνά το σημιτικό ΠαΣοΚ, με πρωθυπουργικό μέντορα τον Σημίτη και συμβούλους τούς ΕΛΙΑΜΕΠηδες. Ο Ιωακειμίδης είναι απλώς ένας απ’ αυτούς.

    Για χάρη τής συζήτησης, ξεχάσατε να αναφέρετε έναν από τούς πιο επιφανείς οπαδούς τού ελληνοτουρκισμού, τον διεθνώς γνωστό και προσφάτως αποβιώσαντα καθηγητή Δημήτρη Κιτσίκη, ο οποίος είχε υπηρετήσει σύμβουλος τού Καραμανλή (θείου), αλλά και τού Οζάλ, τού οποίου μάλιστα θεωρούνταν “πνευματικός πατέρας”.

  3. ένα εξαιρετικό άρθρο στο οποίο ο Σαββίδης προσφέρει, εκτός από ουσιαστική επιχειρηματολογία κάτι το οποίο οπωσδήποτε χρειαζόμαστε στην περαιτέρω πορεία εάν θέλουμε αυτή να οδηγεί στην κοινωνική εξέλιξη και ανάπτυξη: την σοβαρή διάθεση για διάλογο.
    Στην χώρα μας έχουμε για κάθε θέμα δυστυχώς περισσότερες απόψεις από ό,τι επιχειρήματα. Για τον λόγο αυτό περιοριζόμαστε συνήθως σε παράλληλους μονολόγους με εκάστοτε αφορισμούς των άλλων θέσεων.
    Είναι ωστόσο άκρως σημαντικό να προτιμούμε περισσότερο να ασχολούμαστε με μια αντίθετη θέση και να επιχειρηματολογούμε έστω εναντίον της παρά να διατυπώνουμε απλά την δική μας.
    Σχετικά με το εγχείρημα Δραγούμη θα μου επιτραπεί να παρατηρήσω, ότι αυτό το εγχείρημα απέτυχε για τον απλούστατο λόγο ότι δεν συνυπολόγισε πολλούς εξωτερικούς πλην όμως αποφασιστικούς παράγοντες. Τα Βαλκάνια και η ανατολική Μεσόγειο βρέθηκαν τότε, όπως και σήμερα εξάλλου, στο επίκεντρο των διεθνών εξελίξεων. Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις διέθεταν τότε από έναν ή δυο τοποτηρητές-εκπροσώπους των. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν ήταν δυνατόν να αναπτυχθούν ενοποιητικές τάσεις (θα πρέπει εδώ να δούμε για παράδειγμα και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο στοχοποιήθηκε άμεσα τόσο από τους τούρκους όσο και από τα σλαβικά εθνικιστικά κινήματα).
    Να πούμε τέλος, ότι ο τουρκικός λαός σε όλη την ιστορία του ζούσε από την καταπίεση των άλλων λαών. Δεν έχει δημιουργήσει τίποτε δικό του και αυτό το χαρακτηριστικό θα συνεχίσει να το διατηρεί. Με έναν τέτοιο λαό (όχι μόνο ηγεσία ή ιδεολογία) δεν μπορείς να έχεις συμβίωση χωρίς υποταγή. Υπό αυτό το πρίσμα θα έλεγα ότι μάλλον όσοι θεωρούν ότι η πρόταση Δραγούμη έχει κάποια βάση οφείλουν να μας δώσουν εξηγήσεις (οι οποίες να βασίζονται όμως στην ιστορία, όχι σε αφηρημένες ιδέες).

  4. Κύριε Λούμπεν -επειδή συχνά, πυκνά-αναφέρομαι στον Ίωνα Δραγούμη -σαυτό το άρθρο του αναφέρθηκε και ο κ.Σαββίδης- θα ήθελα αυτά που εσείς θεωρείτε τώρα ανέφικτα -και ενδεχομένως να ήταν- να τα εξηγήσει και στον Δραγούμη και στον Στρατηλάτη -τον βαφτισμένο Γερμανόφιλο από την σύζυγό του- και τέλος πάντων σε όσους είχαν τότε άλλη άποψη από την Βενιζελική , να τους ”ηρεμήσει” και να τους λογικέψει ο τότε ισχυρός από το 1917 πρωθυπουργός Βενιζέλος , αντί να τους εξορίσει και τελικά να τους εξοντώσει.
    ‘Έχετε-έχουμε πεισθεί – ποιοι εθνικοί και στρατηγικοί λόγοι- επέβαλαν την περιπέτεια της Μικράς Ασίας , της οποίας ήταν βεβαία η κατάληξή ,ελλείψει επιμελητείας και επιστρατευτικών δυνατοτήτων από την τότε Ελλάδα σε μη προβλέψιμο χρόνο που σίγουρα θα διαρκούσε , ειδικά μετά την εγκατάλειψή μας από Γάλλους και Ιταλούς από την επομένη της αποβάσεως στην Σμύρνη;;;.
    Ας ασχοληθούμε σοβαρά με αυτή την άτυχη-το ολιγότερο – ιστορική περίοδο της νεώτερης Ιστορίας μας.
    Υ.Γ. Δεν δήλωσε σύμφωνος με τις κυβερνητικές απόψεις και τις απόψεις της Ν. Δημοκρατίας στα εθνικά θέματα ο Σημιτικός κ.Ιωακειμίδης, ο οποίος -όπως πολλοί Έλληνες (και εμείς)- εκφράζει τις απόψεις του.
    Μας” πονάνε” -και καλώς- οι όποιες κυβερνητικές πράξεις (όπως η Συμφωνία των Πρεσπών) και όχι οι απόψεις , τις οποίες ο καθένας δικαιούται να έχει και να εκφράζει ,ειδικά τώρα με το διαδίκτυο..
    Πάντως τελευταία περιθωριοποιήθηκαν εκείνοι που στο δίλημμα ”σύγκρουση και αξιοπρέπεια ,ή, ταπεινωτική ήττα , έντεχνα προέτρεπαν (και ο κ.Τσίπρας) για συνδιαλλαγή ,που θα γινόταν όμως με τους όρους της Τουρκίας.

  5. Σπουδαίο άρθρο, μεγάλη προσφορά!

    Αλλά και αφορμή για σκέψεις πάνω στον “εκσυγχρονισμό”, ο οποίος μόνον από μια σκοπιά, πρόκειται για ενδοπασοκικό γεγονός.
    Δεν πρόκειται για φιλοευρωπαϊσμό αλλά για υποταγή στα αιτήματα της παγκοσμιοποίησης. Kαι για υποδούλωση στην κυρίαρχη σκέψη της Δύσης: τον φιλελευθερισμό ως έχθρα του Ατόμου και της Οικονομίας απέναντι στην Κοινωνία.

    Και επειδή ο φιλελευθερισμός στη Δύση ταυτίζεται με τον προοδευτισμό, οι Έλληνες «προοδευτικοί» έγιναν υπηρέτες του νέο-φιλελευθερισμού. Έγιναν, συνεπώς, «εκσυγχρονιστές» ως φανατικοί της ιδεολογίας της Μετανεωτερικότητας: του «εθνομηδενισμού» και της «πολυπολιτισμικότητας».

    Πράγματι, η λέξη εκσυγχρονισμός ηχεί καλά στα λαϊκά αυτιά επειδή είναι οικεία-ελληνική λέξη σε αντίθεση με τον προοδευτισμό που περιορίζεται στο δυτικό κοινωνικό φαντασιακό.
    Επίσης, ως προς τη χρήση από τους σημητικούς, πρέπει να έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι ο εκσυγχρονισμός-εκμοντερνισμός ανήκει στο γερμανικό Φαντασιακό. Στο γερμανικό μυαλό του Σημίτη, προφανώς, κυριάρχησε ο βεμπεριανός αυτός όρος (του Max Weber) για την Προσαρμογή της κοινωνίας στις νέες συνθήκες (αντί της κοινωνικής Αλλαγής).
    Ενώ το περιεχόμενο της Προόδου που καθιέρωσε ο Διαφωτισμός περιλαμβάνει την Κοινωνική ανάπτυξη και απευθύνεται στη μεσαία τάξη, η Πρόοδος-εκμοντερνισμός της Μετανεωτερικότητας δεν υπολογίζει την Κοινωνία, ούτε συνεπώς τη μεσαία τάξη. Τη θέση της Κοινωνίας, την πήρε η Λειτουργία (από το αμερικανικό Φαντασιακό).

    Όπως συνέβη κατά τη («φωτισμένη»)μετάβαση στη Νεωτερικότητα, οι προοδευτικοί είναι και σήμερα με το μέρος της «ορθολογικότητας», του κομφορμισμού. Οι αντιδρώντες στην ακρότητα της «εκκοσμίκευσης» και του «ατομικισμού» (οι λεγόμενοι ρομαντικοί) είναι πάλι οι απορριπτέοι «παραδοσιακοί».

    Ο εκσυγχρονισμός, που άρχισε με τον Σημίτη, εισήγαγε στη χώρα μας την υπερτίμηση των μεταναστών σε βάρος των πολιτών, την κατάργηση της συλλογικής ταυτότητας, τον μετα-χριστιανισμό. Ο εκσυγχρονισμός είναι ο εθνομηδενισμός. Ο Π. Ιωκειμίδης εξ αυτού του λόγου είναι τυπικός εκπρόσωπος του.

  6. Η αρνητική διαφήμιση που επιδιώκει ο Ιωακειμίδης πετυχαίνει τον σκοπό της να εξαπλώνεται η διάβρωση. Όσο βλέπει τόσο μελάνι να ακολουθεί τις πληρωμένες απόψεις του, τόσο οι σπόνσορες του και ο ίδιος θα ενθαρρύνονται και αποθρασύνονται. Η καλύτερη αντιμετώπιση είναι Ιωακειμίδης delete, διότι διαφορετικά τα επιχειρήματα χάνουν το περιεχόμενο τους.

    • Τα σκέφτηκα και εγώ αυτά που γράφετε. Γι αυτό γενίκευσα το θέμα στους εκσυγχρονιστές. Πάνω κάτω αυτά σκέφτονται οι εκσυγχρονιστές.

  7. Δεν θεωρώ ότι βαραίνει τον Βενιζέλο η θέση του Κωνσταντίνου ή εκείνη του Δραγούμη.
    Όπως έχω γράψει και αλλού, η Μεγάλη Ιδέα δεν ήταν απλά ένας θεσμοθετημένος αλυτρωτισμός αλλά αφετηρία νομιμοποίησης για την χώρα να εκπροσωπεί όλον τον Ελληνισμό.
    Για τον Κωνσταντίνο θεωρώ ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε στο σημείο, ότι είχε θέση τα εθνικά συμφέροντα σε τρίτη θέση, τα γερμανικά συμφέροντα σε δεύτερη και τον θρόνο του σε πρώτη.
    Η αντιμετώπιση του Δραγούμη δεν μπορεί να κριθεί από τις θέσεις του αλλά από την απήχηση την οποία αυτές είχαν όπως και επίσης από την γενικότερη εικόνα του διχασμού.
    Ο Βενιζέλος, έπειτα από την Συνθήκη των Σεβρών περνούσε στο αποφασιστικό στάδιο της πραγμάτωσης της Ελλάδος των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Η όποια προοπτική της κατάληξης του εγχειρήματός του θα ήταν άδικο να κριθεί από τα αποτελέσματα των πράξεων άλλων. Ειδικά εξοργιστικό είναι (και το λέω ως δεξιός) να διαβάζει κανείς τις δικαιολογίες εκείνων που κέρδισαν τις εκλογές του 1920, λες και δεν γνώριζαν ότι διεκδίκησαν και πήραν τα ηνία μιας χώρας, η οποία είχε αποβιβάσει ήδη στρατό στην Ιωνία.
    Ο Βενιζέλος ήταν γνωστός για τον αυταρχισμό του, αλλά είχε αδιαμφισβήτητες ικανότητες, τον εμπιστεύθηκε κατ’ επανάληψη η πλειοψηφία των ψηφοφόρων, τα αποτελέσματα τον δικαίωναν. Γιατί να βαραίνει αυτόν το γεγονός ότι έπρεπε να πεισθεί ο Κωνσταντίνος και οποιοσδήποτε άλλος για το σωστό των επιλογών του.

  8. Με το delete δεν απαξιώνεις τον οιηματία και εμμονικό στις απόψεις του οποιουδήποτε εκκοσμικεύεται και καταχωνιάζει την τρισχιλιετή Ελληνική Ιστορία , για να υποτάξει ευκολότερα τους ανιστόρητους ,διεθνιστές-παγκοσμοποιουμένους με μόδα, γλώσσα και μίμηση και διχασμένους σε όλη την Μεταπολίτευση σε ”δημοκράτες” και δεξιούς κοινωνικά αναίσθητους και ακροοδεξιούς και ας είναι αυτοί που διέσωσαν πολεμώντας από το 1946-49 την Πατρίδα από την κομμουνιστοποίησή της.
    Επιτέλους άρχισε ο αναθεωρητισμός της Ιστορίας που μέχρι τώρα γνωρίζαμε και η οποία γραμμένη από τους νικητές στον διχασμό του 1915-1922 με την εξόντωση όλων των πολιτικών αντιπάλων τους , θα μάθουμε και ότι όλοι οι στρατιωτικοί ηγέτες των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ήταν Βενιζελικοί αξιωματικοί και πολλά άλλα που κρύβονται επτασφράγιστα από το 1915 και το 1919 .

  9. Είναι καιρός να καταδικάσουμε ως δημοκράτες και ευρωπαίοι τους αυταρχικούς κυβερνήτες μας ,που παρέμειναν στην εξουσία όπως ο αείμνηστος Βενιζέλος με στρατιωτικά πραξικοπήματα ,πλην της περιόδου 1928-32, όταν μάλιστα έχουμε τα παραδείγματα δύο λαμπρών πρωθυπουργών του Χαριλάου Τρικούπη και Κων/νου Καραμανλή , που δεν ενέπλεξαν τον στρατό για την παραμονή τους στην εξουσία και δεν εστράφησαν δυναμικώς εναντίον του Ανωτάτου άρχοντος μετά το 1864.
    Σίγουρα σε όλους μας δεν άρεσε η πεζοδρομιακή αντιμετώπιση του Βασιλέως το 1965 , που επέφερε την 2ετή πολιτική αστάθεια και το Κίνημα της 21 Απριλίου 1967.
    Η Βουλή τότε έδινε λύση με τους 178 βουλευτές της Ενώσεως Κέντρου και τους πέντε πρωθυπουργήσιμους.
    Καιρός είναι να τα ξανασκεφθούμε χωρίς ιδεοληψίες όλα αυτά.

  10. Φίλε κ.Λούμπεν ,άμα πιστεύουμε ότι η Ιστορία διδάσκει -και πρέπει να διδάσκει λαούς και κυρίως πολιτικούς(που συχνά μιμούνται προκατόχους τους π.χ Ανδρέας-Τσίπρας) η όποια καταδίκη-απαξίωση την Πατρίδα και τους Έλληνες θα ωφελήσει και γιαυτό δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει αν είναι αναχρονιστική.
    Σήμερα στο ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ.
    .” Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ,με προτροπή των Γάλλων, αποστέλλει χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες στη μεσημβρινή Ρωσία (σημερινή Ουκρανία) στις αρχές του 1919 ,για να καταπνίξουν την επανάσταση των μπολσεβίκων”
    ΚΑΙ ΜΕΤΆ … .ε και μετά αφού ”φιλιώσανε” Λένιν και Κεμάλ οι Αγγλογάλλοι έστειλαν τον Βενιζέλο και τους Έλληνες στην Σμύρνη για να νικήσουν -λέμε τώρα- και για όλα αυτά να υποστηρίζουμε ύστερα από 100 χρόνια εμείς οι μορφωμένοι και α-κομμάτιστοι Έλληνες ότι έγιναν όλα καλώς καμωμένα.
    Δεν αδικούμε τους εαυτούς μας;;;.
    ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.

  11. Δεν βλέπω την σχέση ανάμεσα στην καταδίκη την οποία προτείνεις και το ζήτημα της εκστρατείας στην Ουκρανία. Σίγουρα αυτό οφείλει να συζητηθεί, αλλά σε ποιά βάση να αποδώσει την καταδίκη “ως δημοκράτες”;

  12. Η αχρείαστη εκστρατεία της Ουκρανίας ,με προτροπή των Γάλλων ,αναφέρθηκε παρεμπιπτόντως για να δούμε το μέγεθος της υποταγής του συγκεκριμένου πολιτικού-αρίστου κατά την 4ετία 1910-1914- στους ”συμμάχους” του , που από το 1916-1923 έπαιξαν βασικό ρόλο στα εθνικά και πολιτικά θέματα της Πατρίδος μας.
    Μετά 100 χρόνια δεν προβληματιζόμαστε γιαυτήν την ταύτιση μαζί τους και την απομάκρυνσή του από το ελληνικό πολιτειακό και πολιτικό προσωπικό, το οποίο και εξόντωσε, πλην του Μεταξά ;;;.
    Για να το τελειώνουμε – αυτά έγραψε η Ιστορία ,αλλά τώρα είναι καιρός να τα ξαναδεί- .
    Πάντως ο Βενιζέλος είναι ο πρώτος που ”αφέθηκε” από το 1916 στους ξένους για την προώθηση των εθνικών μας θεμάτων ,εάν δημιουργούσε το κράτος της Θεσ/νίκης ,αντίθετο με το Βασιλικό κράτος των Αθηνών, μετά είναι ο Ιωαννίδης ,που ”αφέθηκε’΄’ στους Αμερικανούς, εάν εξόντωνε το 1974 τον Μακάριο και τρίτος ο κ.Τσίπρας ,που και αυτός ”αφέθηκε” στους Αμερικανούς ,εάν υπέγραφε την Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά όλοι αυτοί οι ”σύμμαχοι” μας έβλαψαν από το 1916-1922 και το 1974 (Αύγουστο) και μετά τις Πρέσπες δοκιμάζουν την εθνική συνοχή και αντοχή μας.
    Και διηγώντας τα να κλαις. Καταστροφές και θρίαμβοι , όπως τα παρουσιάζει στο ΣΚΑΙ ο καθηγητής κ.Καλύβας.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα