Μητροπολίτης Μεσογαίας & Λαυρεωτικῆς Νικόλαος

Θέλω πολὺ νὰ Σᾶς εὐχαριστήσω, Μακαριώτατε, γιὰ τὴν τιµὴ καὶ τὴν ἐµπιστοσύνη νὰ παρουσιάσω ἐνώπιον τῶν Σεβασµιωτάτων Μητροπολιτῶν ἀδελφῶν, ποὺ συγκροτοῦν τὸ ἱερὸ σῶµα τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, µάλιστα µέσα στὴν ἰδιαιτέρως φορτισµένη ἀτµόσφαιρα τῶν ἡµερῶν, κάποιες σκέψεις γύρω ἀπὸ τὸ πολυσυζητηµένο θέµα τῆς προαγγελθείσης ψήφισης τοῦ νόµου, ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ θεσπίζει γάµο µεταξὺ ἀτόµων τοῦ ἰδίου φύλου στὴ χώρα µας. Νὰ ἔχω τὴν εὐχή Σας.

Θεωρῶ πὼς δὲν ὑπάρχουν πολλὰ περιθώρια νὰ πῶ πράγµατα ποὺ µέχρι σήµερα δὲν ἀκούσθηκαν. Τὸ ὑπ’ ἀριθ,. 6315/286/18.12.2023 Ἐγκύκλιο Σηµείωµα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου «Περὶ τῶν θέσεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διὰ τὸν γάµον καὶ τὴν υἱοθεσίαν ὑπὸ ὁµοφύλων ζευγαριῶν», ἡ Ἀνακοίνωση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, τοποθετήσεις πλειάδος ἀδελφῶν ἀρχιερέων εἴτε µέσω Ἐγκυκλίων, δηλώσεων καὶ δηµοσιεύσεων εἴτε καὶ µέσω συνεντεύξεων, ὅπως καὶ παρεµβάσεις ἐγκρίτων νοµικῶν, πιστεύω πὼς ἔχουν ἐξαντλήσει τὸ θέµα. Εἶναι γνωστὴ σὲ ὅλους ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας.

Παρὰ ταῦτα θὰ προσπαθήσω νὰ κάνω µία σύνοψη τῶν παραπάνω, µία ἐκτίµηση τῆς ὅλης καταστάσεως καὶ τοῦ σχετικοῦ προβλη- µατισµοῦ ἀπὸ βιοηθικῆς, ἐπιστηµονικῆς, κοινωνικο-ψυχολογικῆς καὶ πολιτικῆς πλευρᾶς, χωρὶς νὰ ἐπαναλάβω γνωστὲς σὲ ὅλους µας θεολογικὲς ἀναλύσεις, ἀφήνοντας δὲ γιὰ τὴ συζήτηση τὶς προτάσεις γιὰ τὴν ἀντιµετώπιση τῆς ὅλης καταστάσεως ἀπὸ πλευρᾶς τῆς Ἐκκλησίας µας.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Οἱ συζητήσεις περὶ τοῦ φύλου ὅλο καὶ περισσότερο ἐµφανίζονται στὴν καθηµερινότητα, µὲ ἕναν πρωτοφανῆ στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου τρόπο.

Ὅροι καινοφανεῖς, ὅπως ἐπιλογὴ φύλου, ἐπαναπροσδιορισµός, προσανατολισµός, ρευστότητα καὶ ταυτότητα τοῦ φύλου, ἀλλὰ καὶ συναφῆ, ὅπως ἔµφυλες ταυτότητες, διαφυλικότητα, διεµφυλικότητα, ὁµοφοβικότητα, µὲ ἀνάλογα παράγωγά τους2, παρουσιάζονται στὰ δηµοσιεύµατα, στὶς συζητήσεις, στὶς πολιτικὲς ἀντιπαραθέσεις, καὶ ὄχι µόνον σὲ θεωρητικὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ καὶ σὲ πρακτικό. Ὅλη αὐτὴ ἡ θεµατολογία δὲν ἀφορᾶ κάποια µεµονωµένα ἄτοµα ἢ ἐλάχιστες οἰκογένειες οὔτε βρίσκεται στὸ περιθώριο τῆς κοινωνικῆς ζωῆς, ἀλλὰ ἐγείρει δικαιώµατα, προξενεῖ κοινωνικὲς διεκδικήσεις καὶ πολιτικὲς ἀντιπαραθέσεις, ἔχει γεννήσει κινήµατα µὲ ὀπαδοὺς καὶ ἀντιπάλους, ἐπηρεάζει βαθειὰ τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις καὶ τὴ νοµικὴ σκέψη, διαµορφώνει νέες ἠθικὲς ἀντιλήψεις σὲ παγκόσµια κλίµακα, ἀλλάζει τὴν κοινωνία καὶ ἐπηρεάζει καίρια τὴ σχέση τοῦ κόσµου µὲ τὴν Ἐκκλησία.

Ἔτσι, τὰ τελευταῖα µόλις χρόνια, στὶς µεγάλες πόλεις τοῦ κόσµου, ὀργανώνονται πορεῖες καὶ ἐκδηλώσεις, ποὺ ὀνοµάζονται καὶ «παρελάσεις ὑπερηφανείας», οἱ ὁποῖες µὲ πρόφαση τὴ διεκδίκηση ἀναγνώρισης καὶ δικαιωµάτων, ποὺ ἤδη ἔχουν πετύχει σὲ µεγάλο βαθµό, στὴν οὐσία προβάλλουν προκλητικὰ ἀντιλήψεις, µάλιστα µὲ στήριξη ἐπιφανῶν ἐκπροσώπων τοῦ πολιτικοῦ κόσµου, πρωθυπουργῶν, προέδρων κρατῶν, ἀκαδηµαϊκῶν προσωπικοτήτων, χρηµατοδοτούµενες ἀπὸ µεγάλους ὀργανισµοὺς ὅλου τοῦ φάσµατος. Ἡ ὑπόθεση ἔχει ξεφύ- γει ἀπὸ τὸ ἐπίπεδο τοῦ διαλόγου καὶ ἔχει λάβει πλέον τὴ µορφὴ ἐπίµονης καὶ ἐπιθετικῆς προσηλυτίζουσας ἰδεολογίας, συχνὰ µὲ σαφὲς ἀντιθρησκευτικὸ καὶ ἀθεϊστικὸ χρῶµα, ἡ ὁποία ὅµως συµπαρασύρει σὲ ἀνεκτικὲς ἢ καὶ ὑποστηρικτικὲς αὐτῶν τῶν κινηµάτων ἀπόψεις ἡγέτες τοῦ χριστιανικοῦ κόσµου3, ἐσχάτως δὲ προκαλεῖ σοβαρὸ προβληµατισµὸ καὶ µεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἀξίζει νὰ σηµειωθεῖ ὅτι ὅλο καὶ συχνότερα πρόσωπα ποὺ αὐτοπροσδιορίζονται ὡς µέλη τῆς κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ (LGBT ) καταλαµβάνουν θέσεις ὑψηλῆς εὐθύνης στὸν δηµόσιο βίο, ὅπως βουλευτές, γερουσιαστές, ὑπουργοί, πρωθυπουργοί, πρόεδροι κρατῶν κ.λπ., πολλοὶ δὲ ἐξ αὐτῶν µὲ ἰδιαίτερα ἀκτιβιστικὴ διάθεση 4. Σύµφωνα µὲ πληροφορίες, ἡ Διακοµµατικὴ τῶν LGBT στὸ Εὐρωκοινοβούλιο ἀριθµεῖ 157 εὐρωβουλευτὲς ἀπὸ τὰ 27 κράτη µέλη τῆς ΕΕ καὶ σχεδὸν ἀπ’ ὅλες τὶς πολιτικὲς ὁµάδες5.

Τὰ παιδιά, ἀπὸ τὴν προσχολικὴ ἀκόµη ἡλικία, µέσα ἀπὸ ταινίες, κινούµενα σχέδια, σχολικὰ ἐγχειρίδια, ἐκτίθενται σὲ ἐντυπώσεις ποὺ δικαιολογοῦν τὸ φαινόµενο, προβάλλοντάς το εἴτε ὡς κάτι φυσικὸ ἢ ὡς «σεβασµὸ καὶ ἀνεκτικότητα στὴ διαφορετικότητα» ἢ ὡς «δικαιωµατισµό», στὴν οὐσία προκαλῶντας σύγχυση καὶ ἐθισµό, µὲ ἀνυπολόγιστες ἐνδεχοµένως συνέπειες.

Ἐπιπλέον, ὁ γάµος µεταξὺ ἀτόµων τοῦ ἰδίου φύλου καὶ ἡ τεκνοθεσία, ὅπως καὶ ἡ λεγόµενη «διόρθωση ἢ ἐπαναπροσδιορισµὸς» τοῦ φύλου ἢ ἡ ἐλεύθερη ἐπιλογὴ σεξουαλικοῦ προσανατολισµοῦ, µάλιστα καὶ ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν 15 ἐτῶν καὶ ἄνω, ἔχουν νοµοθετηθεῖ σὲ  πλεῖστες ὅσες χῶρες, τὴ στιγµὴ ποὺ οἱ «θεραπεῖες µεταστροφῆς» ποινικοποιοῦνται αὐστηρά.

Tὸ ὅλο θέµα ἔχει ἔντονα πολιτικοποιηθεῖ, καθὼς οἱ µὲν λεγόµενες «χριστιανικὲς» χῶρες τῆς Εὐρώπης, ἡ Αὐστραλία καὶ ὁ Καναδᾶς, ἀπορρίπτοντας τὴν πολιτισµικὴ παράδοσή τους, σταδιακὰ προωθοῦν νόµους, πολιτικὲς καὶ ἀντιλήψεις στὴ βάση τῶν ἀνθρώπινων δικαιω- µάτων, µάλιστα καὶ µὲ µία ἠθικὴ ἐπικάλυψη συµπάθειας καὶ κατανόησης τῶν δῆθεν ἀσθενεστέρων, εἰς δὲ τὶς Ἡνωµένες Πολιτεῖες τῆς Ἀµερικῆς τὰ δύο µεγάλα κόµµατα βρίσκονται σὲ διαρκῆ ἀντιπαράθεση ἐπ’ αὐτοῦ.

Στὸν ἀντίποδα ὅλων αὐτῶν, χῶρες ὅπως ἡ Ρωσία, ἡ Οὐγγαρία, οἱ µουσουλµανικὲς τῆς Ἀφρικῆς καὶ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἀνθίστανται µὲ σαφεῖς καὶ σκληρὲς ἀπαγορεύσεις τῶν νέων πρακτικῶν, θεωρούµενες ἀπὸ τοὺς ἀντιθέτους ὡς σκοταδιστικὲς ποὺ προωθοῦν τὸν ρατσισµὸ καὶ τὸ µίσος.

Τὸ κίνηµα τῶν ΛΟΑΤΚΙ, ἔχει ἐξελιχθεῖ σὲ ἰδεολόγηµα µὲ φανατικοὺς ὑποστηρικτές, ἔχει λάβει διαστάσεις µόδας καὶ χύνεται πλέον ὡς ὁρµητικὸς χείµαρρος στὴ θάλασσα τῆς κοινωνικῆς ζωῆς συµπαρασύροντας τὰ πάντα.

Ἡ σύγχρονη προβληµατικὴ περὶ φύλου συνδυάζεται µὲ ἕνα πανίσχυρο lobbying, µιὰ προπαγανδιστικὴ µηχανὴ µονόπλευρης προβολῆς ἀπόψεων, ποὺ προσπαθοῦν νὰ κλονίσουν τὴ σαφῆ διάκριση καὶ σεξουαλικὴ ταυτότητα τῶν φύλων καὶ νὰ ἐπιβάλουν µιὰ ἰδεολογία αὐθαίρετης ἀλλαγῆς, ἐπιλογῆς ἢ καὶ ἐπαναπροσδιορισµοῦ τοῦ φύλου, ἡ ὁποία ἐκµεταλλεύεται τὴν ἀδιαφορία τῆς κοινωνίας, ὅπως παραστατικὰ περιγράφει µὲ τὸ παράδειγµα µὲ τὸ βατραχάκι καὶ τὸ θερµαινόµενο νερό τοῦ Olivier Clerk στὸ ἄρθρο του «Ἕνα ἀπέραντο φρενο- κοµεῖο»6 ὁ Σεβασµιώτατος Μητροπολίτης Ἀργολίδος κ. Νεκτάριος, καὶ βέβαια ἡ ἀξιοποίηση τῶν πολιτικῶν καὶ οἰκονοµικῶν συµφερόντων.

Τὸ κίνηµα τῶν LGBT ἀποτελεῖ ἴσως τὸ ἰσχυρότερο στὸν κόσµο lobby.

Ὅλο αὐτὸ ἐκφράζεται µὲ τὴ µορφὴ παγκοσµίως διαδιδόµενης µόδας καὶ τὴν ὁρµὴ πολιτικῆς προπαγάνδας, προερχόµενης ἀπὸ ἀθέατα κέντρα µὲ ἄγνωστους σκοπούς, συνοδεύεται δὲ ἀφ’ ἑνὸς µὲν ἀπὸ κατευθυνόµενη ψευδοπληροφόρηση (παραποιηµένες στατιστικές, ἀλ- λοιωµένα δεδοµένα, ἐπιστηµονικὲς ἀξιολογήσεις, ὑπερτονισµὸς ἐξαιρετικὰ ἀκραίων καὶ σπανίων περιπτώσεων ποὺ ἐκθέτουν τὴν παραδοσιακὴ οἰκογένεια καὶ µεγέθυνση τῶν δῆθεν θετικῶν παραδειγµάτων ἀπὸ ὁµοφυλοφιλικὲς συµβιώσεις κ.ο.κ.), ἀφ’ ἑτέρου δὲ ἀπὸ ἀντί- στοιχο bullying µὲ εἰρωνεῖες, ἀπειλές, ἐκφοβισµούς, ἀδίστακτους ἀποκλεισµούς.

Κάθε ἀντίλογος χαρακτηρίζεται ὁµοφοβικός7, κάθε ἀντίθετη ἐπιχειρηµατολογία ὡς συνωµοσιολογία. Ἔτσι, ἐνῶ φαίνεται πὼς ἑδράζεται σὲ κοινωνικὴ εὐαισθησία ἔναντι κάποιων ἀτόµων ποὺ παρουσιάζουν ὄντως πρόβληµα καὶ χρήζουν στήριξης ἢ στὴν προστασία τῶν δικαιωµάτων κάποιας ἀνάλογης µειονότητας, στὴν οὐσία συρρικνώνει τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀποτελεῖ ἐπίθεση κατὰ τῆς ἀνθρώπινης φύσης µὲ χειρότερες συνέπειες ἀπὸ τὴν κλιµατικὴ ἀλλαγή, καθὼς δὲν ἀλλοιώνει τὸ περιβάλλον τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ προσβάλλει τὴν ἴδια τὴν ὀντολογία του.

Τέλος, τὸ 1973, ἡ Ἀµερικανικὴ Ψυχιατρικὴ Ἑταιρεία πῆρε τὴν ἀπόφαση να ἀφαιρέσει τὴν ὁµοφυλοφιλία ὡς ψυχικὴ διαταραχή. Ἀργότερα τὸ 1992, δηµοσίευσε τὴν ἀκόλουθη δήλωση: Ἡ ὁµοφυλοφιλία αὐτὴ καθ’ ἑαυτὴν δὲν ὑπονοµεύει τὴν κρίση, τὴ σταθερότητα, τὴν ἀξιο- πιστία ἢ τὶς γενικὲς κοινωνικὲς ἢ ἐπαγγελµατικὲς ἱκανότητες8.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Αὐτὸ ποὺ φαίνεται µὲ ἰδιαίτερο τρόπο νὰ ἀπασχολεῖ τὴν ἐπικαιρότητα στὴ χώρα µας καὶ ἀναδείχθηκε ἐσχάτως εἶναι τὸ θέµα τῆς µὲ νοµοθετικὴ ρύθµιση θέσπισης γάµου µεταξὺ ἀτόµων τοῦ ἰδίου φύλου.

Οἱ τελευταῖες βουλευτικὲς ἐκλογὲς διεξήχθησαν στὶς 25 Ἰουνίου 2023. Στὶς 4 Ἰουλίου, λίγες µόλις µέρες µετά, ὁ ἐκλεγεὶς πρωθυπουργὸς σὲ συνέντευξή του στο Bloomberg δήλωσε: «ὁ γάµος µεταξὺ ἀτόµων τοῦ ἰδίου φύλου θὰ γίνει κάποια στιγµὴ καὶ εἶναι µέρος τῆς στρατηγικῆς µας… ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία εἶναι πολὺ πιὸ ἕτοιµη καὶ ὥριµη». Φάνηκε λοιπὸν πὼς ἦταν συγκαλυµµένη προτεραιότητα τῆς Κυβέρνησης, ἡ ὁποία τώρα ἑτοιµάζεται νὰ προχωρήσει.

Ἀπὸ τὶς 27 χῶρες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης οἱ 18 ἔχουν νοµιµοποιήσει τὸν γάµο τῶν ἀτόµων ἰδίου φύλου. Αὐτὸ καὶ µόνο δικαιολογεῖ τὴν πίεση ποὺ ἀσκεῖται στὶς κυβερνήσεις καὶ στοὺς λαοὺς ἀπὸ τὶς περιρρέουσες ἀντιλήψεις. Δὲν χρειάζονται ὁδηγίες καὶ ἄλλες πιέσεις.

Τὸ γεγονὸς ὅµως ὅτι γειτονικές µας χῶρες ποὺ ἀνήκουν στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ὅπως ἡ Ἰταλία, ἡ Πολωνία, ἡ Βουλγαρία, ἡ Ρουµανία, ἡ Κύπρος κ.λπ. πρὸς τὸ παρὸν εἴτε δὲν ἔχουν προχωρήσει σὲ ἀνάλογες νοµοθετικὲς ρυθµίσεις ἢ καὶ ἀντιδροῦν, ὅπως οἱ Κυβερνήσεις τῆς Ἰταλίας καὶ τῆς Οὑγγαρίας9, σηµαίνει ὅτι δὲν ὑπάρχει λόγος γιὰ σπουδή, ἐνῶ ὑπάρχουν περιθώρια ἀκόµη καὶ γιὰ ἄρνηση καὶ ἐνστάσεις.

Τὸ ἐρώτηµα ποὺ αἱωρεῖται εἶναι γιατὶ ἡ Κυβέρνηση, ἢ µᾶλλον ὁ Πρωθυπουργὸς καὶ τὸ περιβάλλον του, ἐπιµένουν τόσο, ἀγνοοῦν τὶς ἀντίθετες φωνὲς ἀκόµη καὶ ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Κυβερνήσεως καὶ τῆς παράταξής τους, πολὺ δὲ περισσότερο ἔχουν µεταµορφωθεῖ σὲ ἰδεολογικοὺς ἱεροκήρυκες αὐτῆς τῆς νοµοθετικῆς συµµόρφωσης, τὴ στιγµὴ µάλιστα ποὺ ἡ πολιτισµική, κοινωνικὴ καὶ θρησκευτικὴ παράδοση τῆς χώρας µας εἶναι ἐντελῶς ξένη καὶ ἀντίθετη µὲ τέτοιες πρακτικὲς καὶ ἀντιλήψεις;

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Μέσα στὴν ἔντονη ἀτµόσφαιρα τῶν τελευταίων ἑβδοµάδων φάνηκε ὅτι ἀµφισβητήθηκε τὸ δικαίωµα καὶ ἡ ὑποχρέωση τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἐκφράσει τὶς ἐπιφυλάξεις της καὶ φυσικὰ νὰ ἀντιδράσει.

Πιστεύουµε, ὅτι ἡ Πολιτεία ποὺ σκοπὸ ἔχει τὴν προστασία τῆς ἀξιοπρέπειας τῶν πολιτῶν, θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπιζητεῖ τὴ βοήθεια τῆς Ἐκκλησίας, καὶ τὴ συµβουλὴ καὶ τὴ συµβολή της, ἰδίως ὅταν ὁ Πρωθυπουργὸς ἐπικαλεῖται τὴν ἐλευθερία τῆς συνειδήσεως γιὰ τοὺς βουλευτὲς τῆς παρατάξεώς του, δηλαδὴ τὴν ἐσωτερική τους αἴσθηση περὶ τῆς ἀνθρώπινης ἀξίας καὶ τιµῆς. Αὐτὸ εἶναι συνείδηση.

Ὅταν λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία ὑποστηρίζει ὅτι τὸ νοµοθέτηµα καὶ ἡ ἐπιχειρούµενη παρέµβαση στὶς ἀρχὲς τοῦ οἰκογενειακοῦ δικαίου, ὅπως παρουσιάζεται, πλήττει καίρια τὴν ἀνθρώπινη ἀξία καὶ τὴν οἰκογένεια, φυσικὰ καὶ πρέπει νὰ ὑψώσει τὴ φωνή της καὶ µάλιστα δυναµικὰ νὰ ἀσκήσει τὴν ἐπιρροή της. Ἐὰν σιωπήσει ἢ ἀδρανήσει, αὐτοκαταργεῖται.

Ἡ οἰκογένεια εἶναι κύτταρο καλλιέργειας τῶν µελῶν της, συζύγων καὶ παιδιῶν. Ἀπαραίτητη προϋπόθεση λειτουργίας της εἶναι νὰ συντηρεῖ τὶς ἠθικὲς ἀρχὲς ποὺ ὁπωσδήποτε ἐναρµονίζονται µὲ τοὺς φυσικοὺς ὅρους.

Κάθε παραβίαση καὶ ἀλλοίωση τῆς φυσιολογίας ἀντιβαίνει στὴν ἠθική. Κάθε ἀνατροπὴ τῆς ἠθικῆς ἀποδοµεῖ τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν ἡ ἀνθρώπινη ἀξία, γιὰ τὴν ὁποία ἀγωνίζεται ἡ Ἐκκλησία, κατακρηµνίζεται, τότε καὶ ἡ ἀξιοπρέπεια, τὴν προστασία τῆς ὁποίας ἔχει ἡ Πολιτεία, καταρρακώνεται.

Ἐπιπλέον, ἡ Πολιτεία ζητεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία µεταξὺ ἄλλων νὰ στηρίξει τὴν οἰκογένεια. Καὶ ἡ Ἐκκλησία τὸ κάνει ἀπὸ αἰώνων, µάλιστα µὲ µεγάλη χαρὰ καὶ φροντίδα, τόση ποὺ τὴν ἀναγνωρίζουν οἱ πάντες, πολύ πρὶν ἡ Κυβέρνηση σκεφθεῖ νὰ συστήσει Ὑπουργεῖο Οἰκογένειας, ἔχει δὲ ἀναβιβάσει τὸν γάµο, τὴ θεµελίωσή της, σὲ µυστήριο. Γιατὶ λοιπὸν τώρα ἀντιδροῦν στὴν κατάθεση τῆς µακροχρόνιας ἐµπειρίας της καὶ ἐπιδιώκουν τὴ φίµωση τοῦ λόγου της; Δὲν ὑποστηρίζουµε οὔτε νεκρὸ ἰδεολόγηµα οὔτε πολιτικὴ σκοπιµότητα. Οὔτε προστατεύουµε τὸν συντηρητισµό µας.

Ἡ οἰκογένεια καὶ ὁ γάµος δὲν εἶναι «δικαιώµατα» κάποιων, εἶναι θεσµοί.

Γι’ αὐτοὺς ἀγωνιζόµαστε καὶ καταθέτουµε ὑπεύθυνα τὴν ἐκτίµηση καὶ τὴν ἐµπειρία µας. Δὲν µπορεῖ νὰ ἰσχυρίζονται µὲ ψυχρὴ καρδιὰ ὅτι «νοµοθετοῦν γιὰ ὅλη τὴν κοινωνία. Ἡ ὀπτικὴ γωνία µίας Πολιτείας, εἶναι ἀναγκαστικὰ εὐρύτερη ἀπ’ ὅ,τι εἶναι µίας θρησκείας»10.

Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι µιὰ θρησκεία. Αὐτὸ κατάλαβαν τόσα χρόνια; Ὅσοι ἔτσι σκέπτονται εἶναι καὶ ἀπροσγείωτοι καὶ ἄδικοι. Γι’ αὐτὸ καὶ νοµοθετοῦν καὶ αὐθαίρετα καὶ λάθος.

Ἂς προχωρήσουµε σὲ µερικὲς πρῶτες βασικὲς σκέψεις, ποὺ δὲν ἐξαντλοῦν µὲν τὸ θέµα, θεωρῶ ὅµως πὼς συµβάλλουν στὴν ὅλη προβληµατική.

ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΟΥ ΦΥΛΟΥ

Ἀνατοµικὰ χαρακτηριστικὰ

Τὶ εἶναι τελικὰ ἡ ταυτότητα τοῦ φύλου; Ὑπάρχει κάτι ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἄνδρα καὶ τὴ γυναῖκα; Εἶναι ἐπιλέξιµο τὸ φύλο; Ὑπάρχουν πολλὰ φύλα γιὰ τὸν ἴδιο ἄνθρωπο, βιολογικό, κοινωνικό, συναισθηµατικό, µεταξύ τους ἀντικρουόµενα; Γεννιέται κανείς µὲ συγκεκριµένο σεξουαλικὸ προσανατολισµὸ ἢ αὐτὸς διαµορφώνεται στὴ συνέχεια ἀπὸ ποικίλους παράγοντες; Πόσο φυσικὸ εἶναι τὸ µὴ φυσιολογικό;

Ἐξ ἀπόψεως βιολογικῆς ὑπάρχουν δύο φύλα, ὅπως καὶ στὰ ἀνώτερα θηλαστικά: τὸ ἀρσενικὸ καὶ τὸ θηλυκό. Ὅλα τὰ συστήµατα ποὺ συναπαρτίζουν τὸν ἀνθρώπινο ὀργανισµὸ ἔχουν στὴ βάση τους τὴν ἴδια ἀνατοµική µορφολογία καὶ φυσιολογία καὶ στὰ δύο φύλα. Ὅλες οἱ λειτουργίες, καρδιακή, ἀναπνευστική, νεφρική, ἀκολουθοῦν τοὺς ἴδιους µηχανισµοὺς ἀνεξαρτήτως φύλου.

Ἐξαίρεση ἀπὸ αὐτὸν τὸν κανόνα ἀποτελεῖ τὸ ἀναπαραγωγικὸ σύστηµα καὶ ὅ,τι σχετίζεται µὲ τὴν ἀναπαραγωγικὴ λειτουργία (γενετικὸ ὑπόβαθρο, ὁρµόνες κ.λπ.). Τὰ ἀναπαραγωγικὰ ὄργανα τῆς γυναίκας εἶναι ἐντελῶς διαφορετικὰ ἀπὸ αὐτὰ τοῦ ἄνδρα.

Συνεπῶς, αὐτὸ ποὺ διαφοροποιεῖ τὰ φύλα καὶ τὰ ταυτοποιεῖ εἶναι τὸ ἀναπαραγωγικό τους σύστηµα. Μάλιστα, τὸ βασικό τους χαρακτηριστικὸ δὲν εἶναι µόνο ὅτι εἶναι διαφορετικὰ καὶ ἔτσι διακρίνονται τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο, ἀλλὰ ὅτι τὰ φύλα εἶναι µόνο δύο, δὲν ὑπάρχει τρίτο, καὶ κυρίως ὅτι εἶναι συµπληρωµατικά, ποὺ σηµαίνει ὅτι ἡ ἀνατοµικὴ διαφοροποίηση ἐξυπηρετεῖ τὴ δυνατότητα ὄχι ἐπαφῆς ἀλλὰ ἕνωσης τῶν σωµάτων.

Δύο γυναικεῖα σώµατα δὲν ὑπάρχει φυσιολογικὸς τρόπος νὰ ἑνωθοῦν µεταξύ τους, οὔτε δύο ἀνδρικά.

Ἐπίσης, ὅλα τὰ ὄργανα καὶ οἱ λειτουργίες εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖα γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ ἀνθρώπινου ὀργανισµοῦ στὸν ὁποῖο ἀνήκουν -γι’ αὐτὸ ἐξάλλου καὶ ὀνοµάζονται ζωτικά. Αὐτὸ δὲν συµβαίνει µὲ τὰ ἀναπαραγωγικά. Αὐτὰ δὲν εἶναι ἀπαραίτητα οὔτε χρησιµεύουν στὴν ἐπιβίωση τοῦ ὀργανισµοῦ, ἀλλὰ µπορεῖ κάποιος νὰ ζήσει ὑγιής, χωρὶς ποτὲ νὰ ἀξιοποιήσει τὴ λειτουργία τους. Μοναδικὸ προορισµὸ ἔχουν νὰ συνεργασθοῦν µαζὶ ἀρσενικὸ καὶ θηλυκό, προκειµένου νὰ γεννηθεῖ µιὰ νέα ζωή ἀπὸ δύο ἀνθρώπους. Ἡ κάθε ζωή, ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔτσι ἔρχεται στὴν ὕπαρξη, ἀπὸ τὴ σωµατικὴ ἕνωση ἑνὸς ἄνδρα καὶ µιᾶς γυναίκας. Ἡ φυσιολογία δὲν γνωρίζει ἄλλον τρόπο.

Γενετικὰ χαρακτηριστικὰ

Ὅλα τὰ σωµατικὰ κύτταρα (καρδιακά, ἠπατικά, νεφρικά κ.λπ.) δὲν διαφέρουν ἀπὸ φύλο σὲ φύλο, ἔχουν δὲ διπλοειδὲς γονιδίωµα, εἶναι συµπληρωµένα, ὁλοκληρωµένα καὶ αὐτάρκη. Ἐξαίρεση ἀποτελοῦν τὰ γενετικὰ κύτταρα, τὸ ὠάριο τῆς γυναίκας καὶ τὸ σπερµατοζωάριο τοῦ ἄνδρα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἐπίσης διαφορετικὰ καὶ συµπληρωµατικά, ἀλλὰ καὶ ἁπλοειδῆ, δηλαδὴ ἀπὸ µόνα τους ἀνεπαρκῆ νὰ ἐπιτελέσουν τὸν προορισµό τους. Καὶ αὐτὰ ἀπαιτοῦν ἕνωση. Δύο ὅµοια µεταξύ τους δὲν ἑνώνονται. Τὸ καθένα ψάχνει τὸ συµπληρωµατικό του. Ἡ ἕνωση τῶν δύο δηµιουργεῖ τὸ θαῦµα τῆς ζωῆς, ἕνας νέος ἄνθρωπος µὲ αἰώνια προοπτικὴ ἔρχεται στὸν κόσµο.

Ἐπίσης,

• Τὸ ὠάριο εἶναι τὸ µεγαλύτερο κύτταρο τοῦ ὀργανισµοῦ (περίπου 120-150µ, ὅταν ὠριµάσει) µὲ ἐντελῶς διαφορετικὴ µορφολογία ἀπὸ τὸ σπερµατοζωάριο (µικρὴ κεφαλὴ µὲ προεξέχουσα οὐρά).
• Τὰ ὠάρια εἶναι λίγα καὶ ἐνυπάρχουν στὸ γυναικεῖο σῶµα ἀπὸ τὴν ἐµβρυϊκὴ ἡλικία, τὰ σπερµατοζωάρια διαρκῶς γεννῶνται καὶ σὲ κάθε ἐκσπερµάτωση ὁ ἀριθµός τους ἀνέρχεται σὲ 100-200 ἑκατοµµύρια.
• Ὁ ἄνδρας παράγει σπερµατοζωάρια µέχρι προχωρηµένη ἡλικία, ἐνῶ ἡ γυναῖκα ἔχει καταναλώσει τὰ ὠάριά της περίπου 35 χρόνια µετά τὴν ἔναρξη τῆς ἀναπαραγωγικῆς της δράσης.
• Ὁ ἄνδρας καθορίζει τὸ φύλο τοῦ παιδιοῦ, ἡ γυναῖκα κυοφορεῖ, δίνει ζωή, τίκτει καὶ θηλάζει. Αὐτὴ µεγαλώνει τὸ παιδί. Ἡ ἐννεάµηνη κύηση, ὁ θηλασµός, δηµιουργοῦν βαθειὰ ἐσωτερικὴ σχέση µὲ τὴ µητέρα.
• Ὁ ἄνδρας φτάνει σὲ ὀργασµὸ πολὺ εὔκολα καὶ σύντοµα, ἐνῶ ἡ γυναῖκα θέλει πολλαπλάσιο χρόνο.
• Τὸ κάλλος, ἡ χάρη εἶναι χαρακτηριστικὰ τῆς γυναικείας φύσεως γιὰ νὰ ἑλκύει. Ἡ φορὰ ἕλξης εἶναι ἀπὸ τὸν ἄνδρα πρὸς τὴ γυναῖκα.
• Ἀντίστοιχα διαφοροποιηµένα χαρακτηριστικὰ παρουσιάζουν καὶ οἱ ὁρµόνες τῶν δύο φύλων11.

Ὅλα τὰ παραπάνω ἰδιώµατα τῶν δύο φύλων ἔχουν τὸν λόγο τους καὶ φυσικὰ διαµορφώνουν ἀνάλογα καὶ τὴν προσωπικότητα καὶ γενικὰ τὴν ψυχολογία τῶν φύλων.

Ἔτσι, γιὰ παράδειγµα, ὑπάρχει διαφορετικὴ σχέση µὲ τὸν χρόνο, ἔτσι ἐξηγεῖται τὸ ὅτι ἡ γυναικεία φύση χαρακτηρίζεται ἀπὸ ὑποµονὴ καὶ ἀντοχή, ἐνῶ ἡ ἀνδρικὴ ἀπὸ ὁρµὴ καὶ δύναµη, λειτουργεῖ δὲ διαφορετικὰ τὸ συναίσθηµα καὶ ἡ λογική. Οἱ γυναῖκες εἶναι πιὸ εὐαίσθητες καὶ εὐσυγκίνητες, πιὸ ἐπιρρεπεῖς σὲ ἀδυναµίες τοῦ συναισθήµατος, ἀλλὰ καὶ πιὸ εὔκολες σὲ ἀρετές, ὅπως ἡ πίστη, τὸ φιλότιµο, ἡ ἀφοσίωση, ἡ διάθεση προσφορᾶς καὶ θυσίας. Τὰ δύο φύλα ἔχουν καὶ ψυχολογία συµπληρωµατική.

Κατόπιν ὅλων αὐτῶν θὰ µπορούσαµε νὰ ποῦµε ὅτι ἡ ταυτότητα τοῦ φύλου ἔχει ἀναφαίρετη βιολογικὴ βάση καὶ στηρίζεται στὴ βιογενετική διαφορετικότητα καὶ κυρίως στὴ συµπληρωµατικότητα τῶν δύο φύλων, ὑπακούει στὴ γενικὴ Ἀρχὴ τῆς Συµπληρωµατικότητας (Complimentarity Principle), ἡ ὁποία συγκροτεῖ τὸν φυσικὸ κόσµο (ἄτοµα, µόρια, ὕλη), καὶ σύµφωνα µὲ τὴν ὁποία τὰ ἑτερώνυµα ἕλκονται καὶ τὰ ὁµώνυµα ἀπωθοῦνται. Ἡ ταυτότητα τοῦ φύλου δὲν εἶναι ἐπιλέξιµη· εἶναι δεδοµένη.

Ἐρωτικὴ ἕλξη, σεξουαλικὴ ἐπιθυµία

Γιὰ νὰ µπορέσει νὰ γίνει ἡ ἕνωση τῶν σωµάτων πρέπει νὰ προηγηθεῖ ἀµοιβαία ἕλξη τοῦ ψυχικοῦ κόσµου τῶν ἀνθρώπων, ὁ ἕνας νὰ ἐπιθυµήσει τὸν ἄλλον, νὰ κινηθεῖ πρὸς αὐτόν. Αὐτὴ ἡ κίνηση τοῦ ἑνὸς πρὸς τὸν ἄλλον εἶναι ἡ ἐρωτικὴ ἕλξη, ἡ ὁποία προκαλεῖ τὴ σεξου- αλικὴ ἐπιθυµία καὶ ἡ ὁποία προφανῶς καὶ ἐφόσον ὁ ἄνθρωπος εἶναι ψυχοσωµατικὸς θὰ πρέπει νὰ ἐναρµονίζεται µὲ τὴ βιολογικὴ ταυτότητα τοῦ καθενὸς ἀπὸ τοὺς δύο.

Μία σχέση στὴν ὁποία ἡ ψυχὴ δὲν βρίσκεται σὲ ἁρµονία µὲ τὸ σῶµα, προξενεῖ ρήγµα στὴν προσωπικότητα, ἀσάφεια καὶ διχασµὸ ταυτότητας καὶ βέβαια εἶναι µὴ κατὰ φύσιν καὶ µὴ ἐπιθυµητή.

Στὸ σηµεῖο αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ σηµειώσουµε ὅτι δὲν ὑπάρχουν σεξουαλικὰ ὄργανα, ἀλλὰ µόνον ἀναπαραγωγικὰ ὄργανα καὶ σεξουαλικὰ αἰσθητήρια, αἰσθητῆρες, σηµεῖα διεγέρσεως, ὅπως δὲν ὑπάρχουν γευστικὰ ὄργανα ἀλλὰ πεπτικὰ ὄργανα καὶ γευστικὰ αἰσθητήρια. Ὅπως ὁ σκοπὸς δὲν εἶναι ἡ γεύση ἀλλὰ ἡ πέψη, ἔτσι καὶ ἡ σεξουαλικὴ ἕλξη δὲν µπορεῖ νὰ αὐτονοµηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀναπαραγωγικὴ προοπτικὴ τοῦ ὀργανισµοῦ.

Ἡ σεξουαλικὴ ἡδονὴ δὲν µπορεῖ νὰ ἀποτελεῖ αὐτοσκοπό, δὲν εἶναι αὐτόνοµη, συνυπάρχει µὲ τὴν εὐθύνη τῆς νέας ζωῆς καὶ µάλιστα στὸ προστατευτικὸ πλαίσιο µιᾶς οἰκογένειας. Τὰ παιδιὰ δὲν γεννιοῦνται καὶ ἐγκαταλείπονται στὴν τύχη τους, ἀλλὰ προστατεύονται µέσα στὸ περιβάλλον τῆς οἰκογένειας. Αὐτὸ ὁδηγεῖ στὸν θεσµὸ τοῦ γάµου. Γάµος δὲν εἶναι ἱκανοποίηση τῆς ἀνάγκης γιὰ συντροφικότητα, ἀλλὰ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εὐθύνη, εἶναι «ἔννοµος συζυγία καὶ ἡ ἐξ αὐτῆς παιδοποιΐα». Συνεπῶς ἡ ἐρωτικὴ σχέση δὲν νοεῖται ἐκτὸς τοῦ γάµου, ὁ δὲ γάµος εἶναι ὑποχρεωτικὰ ἑτεροφυλικός.

Ἡ ταυτότητα τοῦ φύλου ὁρίζεται ἀπὸ βιολογικοὺς παράγοντες, τὴν ἀνατοµία, τὴ φυσιολογία, τὸ γενετικὸ ἀποτύπωµα, τὶς ὁρµόνες, τοῦ ἀτόµου ὄχι ἀπὸ τὴ σεξουαλικὴ τάση ἢ προσανατολισµό. Δὲν ὁρίζεται ἀπὸ ὀρέξεις, ἀπὸ τὸ τὶ νοµίζω γιὰ τὸν ἑαυτό µου ἢ ἀπὸ τὸ πῶς νοιώθω, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ τί τελικὰ εἶµαι. Μπορεῖ νὰ νοιώθω ὑγιὴς ἢ πολὺ ἔξυπνος ἢ λογικὸς καὶ βέβαια νὰ µὴν εἶµαι. Ἡ ταυτότητα ὁρίζεται ἀπὸ ἀντικειµενικὰ κριτήρια. Οὔτε ἕνα φυσιολογικὸ ἄτοµο µπορεῖ νὰ ἔχει πολλά φύλα, ἐνδεχοµένως ἀµοιβαίως ἀντικρουόµενα: βιολογικό, συναισθηµατικό, κοινωνικό.

Τελικῶς, ὅπως γράφει καὶ ὁ Σεβασµιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος «ἡ πραγµατικότητα εἶναι ὅτι ὑπάρχουν µόνο δύο φύλα ἀπὸ βιολογικῆς πλευρᾶς καὶ πολλοὶ «σεξουαλικοὶ προσανατολισµοί», ὅσα εἶναι καὶ τὰ πάθη τῶν ἀνθρώπων».

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΓΑΜΟΣ – ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΦΥΛΟΥ

Ἡ χρήση τοῦ σώµατος πρέπει νὰ ὁδηγεῖ στὸν ἁγιασµό, καθὼς ὁ ἄνθρωπος ἁγιάζεται ψυχοσωµατικά. Λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος:

«Δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώµατι ὑµῶν καὶ ἐν τῷ πνεύµατι ὑµῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ»12, εἰς δὲ τὴν θεία λειτουργία προσευχόµαστε γιὰ τὸν ἁγιασµὸ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωµάτων13. Μὲ ἄλλα λόγια, καθὼς ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασµένος «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» καὶ ἔχει δεχθεῖ τὴν πνοὴ τοῦ Θεοῦ, ὅλος, σῶµα καὶ ψυχή, σῶµα καὶ πνεῦµα, εἶναι ἱερός, ἐπειδὴ δὲ «τὸ σῶµα ἡµῶν ναὸς τοῦ ἐν ἡµῖν ἁγίου Πνεύµατος ἐστὶ»14 καὶ «τὰ σώµατα ὑµῶν µέλη Χριστοῦ ἐστιν»15, ἡ κάθε ἕνωση τῶν σωµάτων πρέπει νὰ ἀντανακλᾶ αὐτὴν τὴν ἱερότητα.

Στὴν ἀντίληψη τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὸ ποὺ λέγεται γιὰ τοὺς συζύγους ὅτι «ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα µίαν»16 σηµαίνει καὶ «εἰς ψυχὴν µίαν», ὄχι δύο ψυχὲς κολληµένες µεταξύ τους, ἀλλὰ µία ψυχὴ ἀναγεννηµένη, ποὺ προέρχεται ἀπὸ δύο «ἀλλοιούµενες» πρὸς τὸ ἀγαθό· δύο ἄνθρωποι ἁγιαζόµενοι, «σύµψυχοι, τὸ ἓν φρονοῦντες», «µιᾶ ψυχῇ συναθλοῦντες»17. Ἡ συζυγικὴ ἀγάπη εἶναι ὅπως ἡ γονιµοποίηση, τὰ γενετικὰ κύτταρα ἑνώνονται χωρὶς νὰ µποροῦν νὰ ξαναχωρισθοῦν, καὶ δηµιουργοῦν κάτι ἐντελῶς νέο µὲ τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν ἀρχικῶν. Αὐτὴ ἡ προοπτικὴ καθιστᾶ τὴν ἕνωση µυστήριο.

Ἡ φυσικὴ ἕλξη δόθηκε γιὰ νὰ ἑνώνει δύο ἀνθρώπους. Ὁ φυσικὸς νόµος ὑπάρχει γιὰ νὰ συγκροτεῖ, νὰ ἑνώνει, νὰ ἐναρµονίζει ψυχοσωµατικὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἐκτροπὴ ἐκ τῆς φυσικῆς ὁδοῦ, ἀντὶ νὰ ἑνώνει τοὺς δύο, διχάζει ἀµφοτέρους. Καὶ ἀντὶ νὰ γίνουν «οἱ δύο εἰς σάρκα µίαν», ὁ καθένας διχάζεται στὰ δύο, ὄντας ὁ ἄνδρας µὲ ἀνδρικὰ βιολογικὰ ἰδιώµατα καὶ θηλυκὴ ἐπιθυµία καὶ ἀντιστοίχως ἡ γυναῖκα.

Γιὰ τὴν Ἐκκλησία, γάµος εἶναι ἡ συζυγία, ὄχι ἡ συντροφικότητα, εἶναι ἡ εὐθύνη, ὄχι ἡ ἀπόλαυση· εἶναι ἐγκρατὴς συνεύρεση, ὄχι ἐγωιστικὴ συµπάθεια· εἶναι ζωὴ καὶ ἁγιασµός, εἶναι ἀδιάζευκτη ἕνωση, ἡ δὲ ἕνωση εἶναι θυσιαστικὴ τοῦ ἐγὼ κένωση, εἶναι ἀγάπη ποὺ «πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑποµένει», ἀγάπη ποὺ «οὐδέποτε ἐκπίπτει»18. Ὁ πρῶτος καὶ ἀπαραίτητος ὅρος γιὰ νὰ γίνει µία σχέση γάµος εἶναι ἡ δυνατότητα φυσιολογικῆς σωµατικῆς ἕνωσης. Γιὰ νὰ γίνει καὶ µυστήριο πρέπει νὰ ὑπάρχει καὶ ἀγαπητικὴ ἐν Κυρίῳ κένωσις. Μόνον ἔτσι, ὁ γάµος εἶναι «µυστήριο µέγα εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν» 19, καὶ κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο, «πατὴρ ἁγίων»20, ἡ δὲ οἰκογένεια «κατ’ οἶκον ἐκκλησία»21.

Σὲ ὅλα τὰ παραπάνω εἶναι ἐµφανὲς ὅτι γάµος σηµαίνει ἕνωση ἄνδρα καὶ γυναίκας, ποὺ σαφῶς διακρίνονται µεταξύ τους κατὰ τὸ φύλο καὶ εἶναι ἀµφότεροι πλασµένοι «κατ’ εἰκόνα τῆς Τριαδικῆς θεότητος καὶ καθ’ ὁµοίωσιν»22. Ὡς ἐκ τούτου, οἱ ὅροι «οἰκογένεια» καὶ «γάµος» εἶναι µοναδικοί. Περιγράφουν κάτι ἐξόχως ἱερό, τὸ ὁποῖο µὲ κανέναν τρόπο δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀλλοιωθεῖ καὶ νὰ προκληθεῖ σύγχυση περὶ τοῦ περιεχοµένου του.

 

ΕΚΤΡΟΠΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ

Στὸν ἀντίποδα τοῦ ἁγιαστικοῦ στόχου ὑπάρχει ἡ ὑποδούλωση στὰ πάθη, ἡ ἀποϊεροποίηση τῆς σχέσης, ἡ ἐκτροπὴ τῆς σεξουαλικῆς ζωῆς καὶ ἀσέβεια στὴ φύση.

Χαρακτηριστικά, ὁ Παῦλος στὴν Πρὸς Ρωµαίους Ἐπιστολή23,

(α) ἐνῶ ἀπαριθµεῖ δι’ ἁπλῆς ἀναφορᾶς ποικίλες ἐµπαθεῖς καταστάσεις24, ὅταν ἀναφέρεται σὲ αὐτοὺς ποὺ «ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχηµοσύνην κατεργαζόµενοι» εἶναι ἀναλυτικός, ἡ δὲ γλῶσσα ποὺ χρησιµοποιεῖ εἶναι σκληρὴ καὶ ἀφοριστική.

(β) Κάνοντας σαφῆ ἀναφορὰ στὴν παρὰ φύσιν συνάφεια ἀτόµων τοῦ ἰδίου φύλου, τὴν χαρακτηρίζει µὲ βαρεῖς ὅρους, ὅπως «ἀσχηµοσύνη» (α΄ 27), «ἀκαθαρσία» (α΄ 24) καὶ «ἀτιµία» (α΄ 26), δηλαδὴ ἀπώλεια τῆς δόξας καὶ τιµῆς τοῦ σώµατος καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου25.

(γ) Δὲν καταδικάζει µόνο τὴν πράξη ὡς ἁµαρτία, ἀλλὰ ἀναφέρεται κυρίως στοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὴν διαπράττουν, χωρὶς κανένα ἐλαφρυντικό, λέγοντας «ὅτι ἀρσενοκοῖται βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονοµήσουσιν»26 καὶ ὅτι · «οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες ἄξιοι θανάτου εἰσί» (στ. 32).

(δ) Θεωρεῖ ὅτι «ἡ µετάλλαξις τῆς φυσικῆς χρήσεως εἰς τὴν παρὰ φύσιν» σχέση (α΄ 26) εἶναι συνέπεια «τῆς µετάλλαξης τῆς ἀληθείας τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει» (α΄ 25) καὶ τῆς ἐκτροπῆς ἐκ τῆς πίστεως στὸν ἀληθινὸ Θεό, «οὐχ ὡς Θεὸν ἐδόξασαν» (α΄ 21), ὅπως καὶ σκοτισµένης καὶ ἀσύνετης καρδιᾶς, «ἀλλ’ ἐσκοτίσθη ἡ ἀσύνετος αὐτῶν καρδία» (α΄ 21). Ἡ µὴ κατὰ φύσιν συνουσία ἀποτελεῖ ἠθικὴ ἔκπτωση καὶ εἶναι συνέπεια τῆς ἀποµάκρυνσης ἀπὸ τὸν Θεό, τῆς ἀπόρριψης τῆς ἀληθείας Του27.

(ε) Ἡ σχέση µὲ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ διαρρηγνύεται σὲ τέτοιο βαθµό, ὥστε ὁ Θεὸς τοὺς ἐγκαταλείπει, τοὺς «παραδίδει» ὁ Ἴδιος «εἰς ἀκαθαρ- σίαν τοῦ ἀτιµάζεσθαι τὰ σώµατα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς», (α΄ 24), «εἰς πάθη ἀτιµίας» (α΄ 26) καὶ «εἰς ἀδόκιµον νοῦν ποιεῖν τὰ µὴ καθήκοντα» (α΄ 28).

(στ) Τέλος, ἡ κατὰ φύσιν συνάφεια, ὀνοµάζεται «χρῆσις», ποὺ σηµαίνει ὅτι ἡ συνεύρεση σκοπὸ ἔχει τὴν ἀξιοποίηση τῆς φυσικῆς λειτουργίας καὶ ὄχι τὴν ἱκανοποίηση τῆς ἡδονίζουσας ἐπιθυµίας. Ἡ ἡδονὴ ὑπηρετεῖ τὴν «χρῆσιν» καὶ ἐπισφραγίζει τὴν ἀγάπη. Ἀγαπῶ ὅµως δὲν σηµαίνει συµπαθῶ, ἀλλὰ προσφέροµαι, δίνω ὅ,τι ἔχω, τὸν ἑαυτό µου, δὲν κρατάω τίποτα γιὰ µένα, αὐτὸ εἶναι κένωση· καὶ λαµβάνω ὅ,τι µοῦ προσφέρεται ὡς ἀντίστοιχη κενωτικὴ ἀνταπόκριση, ὄχι ὡς ἀνταπόδοµα. Εἶναι σὰν νὰ ἀδειάζω ἀπὸ τὸ αἷµα µου καὶ νὰ γεµίζω µὲ τὸ αἷµα τοῦ ἄλλου.

Ἀνάλογα προσεγγίζει τὸ θέµα καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστοµος, καθὼς ὑποµνηµατίζει τὴν πρὸς Ρωµαίους Ἐπιστολὴ τοῦ Παύλου, θεωρῶντας τὴν παρὰ φύσιν σχέση ὡς τὴ µεγαλύτερη ἁµαρτία. Ἡ κατὰ φύσιν ἕνωση γεννᾶ ζωὴ καὶ γιὰ τοὺς ἴδιους καὶ ἀπὸ τοὺς ἴδιους. Σχετικὴ µελέτη ἔχει γράψει ὁ Σεβασµιώτατος Μητροπολίτης Μάνης κ. Χρυσόστοµος28, στὴν ὁποία γιὰ ἐξοικονόµηση χρόνου παραπέµπω, χωρὶς νὰ σχολιάσω περαιτέρω τὸ θέµα.

Τελικά, αὐτὸ ποὺ ὀνοµάζεται στὴ σύγχρονη κοινωνία δικαίωµα, ἀγάπη, προσανατολισµός, ταυτότητα, ὑπερηφάνεια, αὐτὸ τὸ ἴδιο χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο ἀτιµία, ἀσχηµοσύνη, ἀκαθαρσία, µὴ καθῆκον, ἀπὸ δὲ τὸν Χρυσόστοµο µανία, ὕβρις, ἀλλόκοτη λύσσα29. Καὶ ἐπειδὴ ἡ ἐκτροπὴ ἀπὸ τὴ φύση προσβάλλει τὸν πυρῆνα τῆς σχέσης τοῦ ἀνθρώπου µὲ τὸν Θεό, δὲν µποροῦµε νὰ ἰσχυρισθοῦµε, ὅτι οἱ θέσεις αὐτὲς ἀντανακλοῦν τὶς ἠθικὲς ἀντιλήψεις τῆς τότε ἐποχῆς καὶ συνεπῶς θὰ µποροῦσαν νὰ παραθεωρηθοῦν.

Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασµένος «κατ’ εἰκόνα τοῦ Τριδικοῦ Θεοῦ καὶ καθ’ ὁµοίωσιν». Αὐτὴ ἡ εἰκόνα ἔχει ἀλλοιωθεῖ ἀπὸ τὴν ἁµαρτία. Σκοπὸς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι «ἡ ἀνάστασις τῆς πρὶν πεσούσης εἰκόνος», δηλαδὴ ἡ ἀνάδειξη τῆς ἀνθρώπινης ἀξίας, τιµῆς καὶ δόξης. Ἀναφαίρετο στοιχεῖο σὲ αὐτὴν τὴν πορεία εἶναι ἡ ἠθικὴ κάθαρση ποὺ κατορθώνεται µὲ τὴν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν, ἡ ὁποία ἀναπόφευκτα περνάει ἀπὸ τὸν σεβασµὸ στοὺς φυσικοὺς ὅρους, στὴ φυσιολογία.

Ἐπίσης, ὁ ἄνθρωπος εἶναι ψυχοσωµατικός, οἱ ψυχικὲς λειτουργίες πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ ἐναρµονίζονται µὲ τὴ φυσιολογία τοῦ σώµατος. Κάθε παρέκκλιση ἀπὸ αὐτὸν τὸν κανόνα ἀποτελεῖ ἀσθένεια καὶ διαταραχὴ ποὺ πρέπει νὰ θεραπευθεῖ. Γι’ αὐτὸ ὑπάρχει ἡ ἐπιστήµη καὶ ἡ γνώση. Ἐὰν δὲ εἶναι ἑκουσίως προκλητή, τότε ἀποτελεῖ ἁµαρτία καὶ διαστροφή. Γι’ αὐτὸ ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία. Ἡ ρήξη τῆς ἁρµονικῆς σχέσης ψυχῆς καὶ σώµατος, ὡς ἀποτέλεσµα ἐπιλεγµένης παρέµβασης ἀποσκοπεῖ στὴν ἀλλοίωση τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καὶ ἀποτελεῖ βεβήλωση τῆς ἴδιας τῆς ἀνθρώπινης φύσεως. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἡ Ἐκκλησία διὰ στόµατος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου τὴν θεωρεῖ ἁµαρτία, ὅσο καὶ ἂν ὅλως ἀσύνετα τὴν ἀµνηστεύουν τὰ σηµερινὰ ὑπουργικὰ στόµατα. Ὅπως πολὺ εὔστοχα παρατηρεῖ ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος, «τὸ παρὰ φύσιν δὲν καθίσταται κατὰ φύσιν µὲ νοµικὲς διατάξεις» καὶ συµπληρώνουµε ἐµεῖς· καὶ ἡ ἁµαρτία δὲν ἀµνηστεύεται αὐθαιρέτως µὲ ἀνεύθυνες ὑπουργικὲς δηλώσεις.

ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΥ ΝΟΜΟΥ

Τὸ φαινόµενο τῆς νοµικῆς θεσµοθέτησης τοῦ γάµου µεταξὺ δύο ἀτόµων τοῦ ἰδίου φύλου, δὲν ἔχει ρίζες στὴν ἱστορία, σὲ κανένα πολιτισµὸ καὶ σὲ καµµία θρησκεία, πουθενὰ δὲν τὸ συναντοῦµε. Ποτὲ ἡ ὁµοφυλοφιλικὴ συµβίωση δὲν χαρακτηρίσθηκε ὡς οἰκογένεια. Οἱ κοινωνίες ὅµως λειτούργησαν, προχώρησαν, ἀναπτύχθηκαν, ἐξελίχθηκαν, δηµιούργησαν πολιτισµό. Τὸ ἐπιχειρούµενο πείραµα, ἀντὶ νὰ λύσει προβλήµατα, θὰ γεννήσει καὶ θὰ τὰ πολλαπλασιάσει.

(α) Τυχὸν ψήφιση τοῦ νόµου θὰ δηµιουργήσει σύγχυση µεταξὺ τοῦ τὶ εἶναι φυσικὸ καὶ τὶ ὄχι, τὶ ἠθικὸ καὶ τὶ ἁµαρτία, τὶ οἰκογένεια καὶ τὶ συµβιωτικὴ ὁµάδα. Ἡ ἀλλοίωση τῶν κοινωνικῶν ἠθῶν, ὁ ἐθισµὸς στὸ ἑλκυστικὸ παράξενο καὶ ἀφύσικο, ἡ δηµιουργία νέων στερεοτύπων, ὁδηγοῦν σὲ µιὰ νέα δῆθεν ἠθικὴ ποὺ ἀντιβαίνει πλήρως στὴν ἠθικὴ τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς ἱστορίας, τῆς ἑλληνικῆς παράδοσής µας.

(β) Ἡ ὁµοφυλοφιλία ὡς ἰσότιµη νοµικὰ πρὸς τὴν ἑτεροφυλία ἐµφανίζεται ὡς ἐναλλακτικὴ πρόταση ζωῆς στὰ νέα κυρίως ἄτοµα. Αὐτὸ σηµαίνει ὅτι ἐπιπλέον δηµιουργεῖ σύγχυση ἀνάµεσα στὸ τὶ εἶναι κάποιος/α, στὸ πῶς νοιώθει καὶ στὸ τὶ µπορεῖ νὰ γίνει. Ἐὰν ἡ ταυτότητα τοῦ ἀτόµου εἶναι ἐπιλέξιµη, τότε µπορεῖ νὰ δοκιµάσει, νὰ πειραµατισθεῖ, µὲ πιθανότατα ἀθεράπευτες συνέπειες. Ἡ ἀνθρώπινη ὀντολογία µεταλλάσσεται καταστροφικά, ἀποκτᾶ προοπτικὴ ὑπαρκτικοῦ θανάτου. Καὶ ὅλα αὐτὰ µὲ τὴν ἀπόλυτη εὐθύνη τῆς Κυβέρνησης.

(γ) Τὸ πρόβληµα γίνεται ἰδιαζόντως µεγάλο ὅταν µέσω τῆς ἐκπαίδευσης καὶ τῆς σχετικῆς νοµοθέτησης ἐπιβάλλεται στὰ παιδιὰ µιὰ ἀγωγὴ σύµφωνα µὲ τὴν ὁποία παρουσιάζεται τὸ ἀφύσικο καὶ ὁπωσδήποτε µὴ ἐπιστηµονικὰ τεκµηριωµένο καὶ ἐµπειρικὰ ἀποδεδειγµένο ὡς φυσικὸ καὶ κυρίως ὡς προοδευτικό, σύγχρονο, ἀπελευθερωτικὸ καὶ φυσικὰ ὡς ἐπιλέξιµο καὶ ἐπιθυµητό30.

(δ) Ὅταν αὐτὸς ὁ τύπος ζωῆς καὶ οἰκογένειας προβάλλεται ὡς κάτι σύγχρονο, εὔκολα µπορεῖ νὰ γίνει µόδα καὶ ἀντὶ νὰ βοηθήσει κάποιους λίγους ποὺ βρίσκονται σὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση, νὰ πολλαπλασιάσει ἐπικίνδυνα τὴν παρέκκλιση ἀπὸ τὴ φυσικὴ ὁδὸ καὶ ἐκτροπή. Ἡ λάθος εἰκόνα δηµιουργεῖ ἀσθένεια, ἡ ὁποία µεταδίδεται ταχύτατα, δεδοµένου ὅτι τὰ ἄτοµα αὐτὰ ἔχουν τὴν τάση νὰ προβάλλουν τὸν τύπο τῆς ζωῆς τους ὡς πρότυπο δῆθεν ἀπελευθέρωσης, νὰ παρελαύνουν καµαρωτὰ καὶ µὲ ὑπερηφάνεια καὶ ἔτσι νὰ δηµιουργοῦν ἐθισµὸ καὶ ἐξοικείωση, µεταµορφώνοντας τὸ φαινόµενο σὲ κατάσταση, κάτω ἀπὸ τὰ χαµόγελα καὶ τὰ χειροκροτήµατα τῶν ἀπερισκέπτως νοµοθετούντων.

(ε) Ὅπως πάλι ὑποστηρίζει ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος, «ἡ διαιώνιση τῆς ἀνθρωπότητας ἔχει στηριχθεῖ στὴν ὕπαρξη δύο φύλων καὶ στὴν ἕνωσή τους. Ἀντίθετα, ἕνας τέτοιος νόµος προσβάλλει τὴ δηµιουργία… Δὲν ἀποτελεῖ κοινωνικὴ πρόοδο ἀλλὰ σύγκρουση µὲ τὴ φυσικὴ τάξη, κατήφορο» (21.1.2024).

(στ) Ἡ πιθανότητα ἀφοῦ ψηφισθεῖ ὁ νόµος ὡς προτείνεται ἀργότερα νὰ συµπεριλάβει καὶ τὴν προσφυγὴ σὲ δυνατότητες ποὺ παρέχουν οἱ σύγχρονες ἀναπαραγωγικὲς τεχνικές, ὅπως ἡ χρήση παρένθετης µητρότητας, ὡς παρατηρεῖ ὁ Σεβασµιώτατος Μητροπολίτης Δηµητριάδος κ. Ἰγνάτιος, ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα σὲ «σκανδαλώδη ὑποτίµηση τῆς γυναίκας ὡς ἐργαλείου τεκνοποιίας, στερηµένης τοῦ µητρικοῦ της ρόλου καὶ τῆς συµµετοχῆς της σὲ µιὰ ὁλοκληρωµένη οἰκογένεια. Ἀφαιρεῖ δικαιώµατα καὶ ὑποτιµᾶ τὴν ἀξία της».

(ζ) Ὁ γάµος δὲν εἶναι δικαίωµα. Εἶναι θεσµός. Τὸν προστατεύει τὸ Σύνταγµα ἐπειδὴ συντηρεῖ, ἀναπαράγει καὶ προάγει τὸ Ἔθνος. Ἀντίθετα, ἡ προπαγάνδα περὶ δικαιωµάτων καὶ ἰσότητος τῶν ὁµοφυλοφίλων στὸν γάµο καὶ ἡ τυχὸν ψήφιση τοῦ νοµοσχεδίου ὑπονο- µεύει τὸ Ἔθνος καὶ ὑπὸ τὴν ἔννοια αὐτὴν λειτουργεῖ ἀντεθνικά. Οἱ δηµογραφικὲς συνέπειες ἑνὸς τέτοιου νόµου φαντάζουν τροµακτικές, ἰδίως µάλιστα σὲ µιὰ χρονικὴ συγκυρία σὰν τὴν παροῦσα, ὅπου τὸ δηµογραφικὸ πρόβληµα ἀποτελεῖ τὸν µεγαλύτερο κίνδυνο καὶ χαρακτηρίζεται ὡς ἐφιάλτης, µάλιστα καὶ ἀπὸ ἐπίσηµα βουλευτικὰ χείλη, τοῦ πρ. ὑπουργοῦ κ. Τάκη Θεοδωρικάκου31.

Τελικά, ἡ νοµιµοποίηση τοῦ γάµου µεταξὺ ἀτόµων τοῦ ἰδίου φύλου, στὴν οὐσία καταστρέφει τὰ ὁµοφυλόφιλα ἄτοµα, δηµιουργεῖ σύγχυση στὰ φυσιολογικά, διχάζει τὴν κοινωνία, προσβάλλει τὴ φύση. Ἐπιπλέον, ὁ θεσµὸς τῆς οἰκογένειας ἀπαξιώνεται, οἱ ἠθικὲς ἀξίες ἐκφυλίζονται, ὁ ἄνθρωπος εὐτελίζεται, ἡ δηµογραφικὴ ἀπειλὴ κορυφώνεται, ἡ πίστη στὸν Θεὸ κλονίζεται, ἡ νέα γενιὰ αὐτοαµφισβητεῖται, ὁ πολιτισµὸς ὅπως τὸν γνωρίζουµε καταστρέφεται. Εἶναι δυνατὸν νὰ µὴν ἀντιδράσει ἡ Ἐκκλησία;

ΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

Δὲν θὰ ἤθελα νὰ ἀσχοληθῶ στὴν παροῦσα ὁµιλία µὲ τὴ νοµικὴ διάσταση τοῦ θέµατος. Τὸ Ἐγκύκλιο Σηµείωµα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τὰ σχόλια καὶ οἱ εὔστοχες ἀναλυτικὲς παρεµβάσεις τῶν ἀδελφῶν Μητροπολιτῶν Λαρίσης, Πειραιῶς, Μάνης, καὶ Μεσσηνίας, ὅπως καὶ οἱ ἐπι- στηµονικὲς δηµοσιεύσεις εἰδικῶν περὶ τὸ οἰκογενειακὸ καὶ ἀστικὸ δίκαιο νοµικῶν, καθ. Ρόης Παντελίδου32, καθ. Γεωργίου Γεωργιάδη33, ἐναργῶς παρουσιάζουν νοµικὴ προσέγγιση ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ καταδεικνύουν µὲ σαφήνεια τὴ δυνατότητα νοµικῶν διεξόδων, προκειµένου νὰ ρυθµισθοῦν ζητήµατα, χωρὶς τὴν κατ’ ἀνάγκην νοµικὴ θεσµοθέτηση τοῦ γάµου µεταξὺ ἀτόµων τοῦ ἰδίου φύλου.

Τὸ πρόβληµα δὲν εἶναι ἡ ἀδυναµία ἐξευρέσεως νοµικῶν ρυθµίσεων, ἀλλὰ ἡ ἀνυπαρξία πολιτικῆς βουλήσεως.

 

ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ – ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

Α. Σύµφωνα µὲ τὰ παραπάνω, ὑπάρχει µία βασικὴ ἀρχὴ ποὺ ἔχει τέσσερα µέρη ἀδιαπραγµάτευτης ἰσχύος. Τὰ φύλα:

1. Εἶναι µόνον δύο, δὲν ὑπάρχει κάτι ἄλλο διαφορετικὸ ἢ ἐνδιάµεσο, ὅπως ἐξυπονοεῖ ὁ ὅρος ΛΟΑΤΚΙ.
2. Εἶναι µεταξύ τους διαφορετικά, ποὺ σηµαίνει ὅτι ὑπάρχει σαφὴς διάκριση ἀνάµεσα στὰ δύο φύλα, ἡ ὁποία καὶ πρέπει µὲ κάθε τρόπο νὰ διατηρεῖται. Ἡ ἀσάφεια δηµιουργεῖ σύγχυση καὶ ἡ σύγχυση κρίση ταυτότητας.
3. Δὲν εἶναι µόνον διαφορετικά, ἀλλὰ εἶναι κυρίως συµπληρωµατικά. Ἡ διαφορετικότητά τους δὲν ὑπάρχει ἁπλῶς γιὰ νὰ τὰ διακρίνει, ἀλλὰ ὄντας συµπληρωµατικά, ὑπάρχει κυρίως γιὰ νὰ ὑπηρετεῖ τὴν ἕνωσή τους. Ἡ σωµατικὴ ἕνωση ἔχει διπλὸ σκοπό· τὴν ἀνα- παραγωγὴ τῆς ζωῆς καὶ τὴν ψυχοσωµατικὴ ὁλοκλήρωση τοῦ ἀγαπητικοῦ συνδέσµου. Γιὰ τὸν λόγο αὐτόν, δὲν ἀποτελεῖ πράξη ἀλλὰ ἱερὴ σχέση, ἡ ὁποία προφανῶς καὶ πρέπει νὰ εἶναι ψυχοσωµατικά ἄρτια καὶ κατὰ φύσιν.
4. Ἡ ἀρχὴ τῆς ζωῆς καὶ συνεπῶς ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη στηρίζεται στὴν ἑτεροφυλικότητα. Κάθε τι ποὺ ἀποδυναµώνει τὴ διάκριση τῶν φύλων εἶναι προσβολὴ τῆς ἱερότητας τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἀνθρώπου.

Β. Ἕνα ἐπιχείρηµα ποὺ συχνὰ ἀκούγεται εἶναι ὅτι ἐφόσον µεταξὺ δύο ἀνθρώπων ὑπάρχει ἀγάπη, ἡ ἀγάπη αὐτὴ πρέπει νὰ ἐκφρασθεῖ καὶ συνεπῶς δικαιοῦνται νὰ συνάψουν σχέση γάµου, ἀκόµη καὶ δύο ἄτοµα τοῦ ἰδίου φύλου, µιᾶς καὶ ὁ σκοπὸς τοῦ γάµου εἶναι ἡ διὰ τῆς ἀγάπης τελείωση. Εἶναι ὅµως ἡ ἐρωτικὴ ἕλξη ἐξ ὁρισµοῦ γνήσια ἀγάπη, µάλιστα ἀνεξάρτητη τῶν φύλων;

Ἡ ἀγάπη ἔχει πολλὲς µορφές. Ἄλλη εἶναι ἡ ἀγάπη µεταξὺ ἀδελφῶν, ἄλλη µεταξὺ γνωστῶν καὶ φίλων, ἄλλη τῶν γονέων πρὸς τὰ τέκνα καὶ ἀντιστρόφως, ἄλλη ἡ ἀγάπη πρὸς ὅλους, ἀκόµη καὶ πρὸς τοὺς ἐχθρούς, ποὺ ἀναφέρει τὸ Εὐαγγέλιο. Ἡ φυσικὴ σχέση στὶς παραπάνω περιπτώσεις µπορεῖ νὰ περιλαµβάνει σωµατικὲς ἐκδηλώσεις ἁπλῆς ἐπαφῆς (ἐναγκαλισµοὺς καὶ διακριτικοὺς ἀσπασµούς), ἀλλὰ εἶναι ἐλεύθερη ἀπὸ σεξουαλικὲς ἐξάρσεις καὶ κινήσεις ἀµοιβαίας σωµατικῆς ἑνώσεως. Δὲν ὁδηγεῖ σὲ γάµο. Στὴν Καινὴ Διαθήκη ἡ ἀγάπη, ἐνῶ ἐκθειάζεται ὡς µείζων τῶν ἀρετῶν καὶ χρησιµοποιεῖται ὡς ρῆµα ἢ οὐσιαστικὸ 315 φορές, σὲ καµµία τῶν περιπτώσεων δὲν συνδέεται µὲ τὸ ἐρωτικὸ αἴσθηµα, τὸ ὁποῖο ἀποκαλεῖται «ἐπιθυµία»34.

Ἡ ἰδιοµορφία τῆς ἐρωτικῆς ἕλξης εἶναι ὅτι ἀναπόφευκτα συνοδεύεται ἀπὸ σεξουαλικὴ ἐπιθυµία, ἡ ὁποία βέβαια χαρακτηρίζεται ἀπὸ παρορµητισµὸ καὶ ἡδονικὸ αἴσθηµα καὶ συνεπῶς τὸ ἐνδεχόµενο ἡ ἀγάπη νὰ νοθεύεται ἀπὸ ἀνελευθερία καὶ ἰδιοτέλεια εἶναι ὁρατό. Ὡς ἐκ τούτου ἡ σεξουαλικὴ ἱκανοποίηση δὲν µπορεῖ νὰ ἀποτελεῖ αὐτοσκοπό.

Αὐτὸ ἀντισταθµίζεται, ὅταν ὁ σκοπὸς τῆς ἑνώσεως εἶναι νὰ δώσει ζωὴ σὲ ὅλες της τὶς µορφὲς καὶ ὅταν τὰ πάντα γίνονται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη «…εἶναι ἡ ἐν Θεῷ κοινωνία τῶν ψυχῶν, ὅπως ἡ κοινωνία τῶν ἁγίων…»35, εἶναι πάντοτε στὸ ὄνοµα τοῦ Θεοῦ, σε- βόµενη ἀσφαλῶς τὰ ἔργα Του, κορύφωση τῶν ὁποίων εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὅπως ὅµως Αὐτὸς τὸν δηµιούργησε. Ἡ ἀγάπη προϋποθέτει σεβασµὸ τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας, ὅτι «ὁ Θεὸς ἐποίησεν τὸν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα Θεοῦ, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς»36. Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο ἡ Ἐκκλησία κατανοεῖ τὸν γάµο καὶ τὸν ἀναβιβάζει σὲ µυστήριο. Ὁ γάµος πρέπει νὰ ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ ἀναπαράγει τὴ ζωή.

Ἐὰν ἴσχυε ὅτι ἡ ἐρωτικὴ ἕλξη εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχὴν ἔκφραση τῆς ἀγάπης καὶ ὡς ἐκ τούτου δικαιολογεῖ κάθε σχέση, τότε θὰ µποροῦσε νὰ δικαιολογηθεῖ καὶ ἡ εὔκολη ἐναλλαγὴ συντρόφων καὶ ἔµµεσα ἡ µοιχεία, σίγουρα δὲ ἡ πολυγαµία. Ὁ ἔρωτας δὲν εἶναι πάντοτε γνήσια ἀγάπη.

Γ. Ἡ Κυβέρνηση ὑποστηρίζει ὅτι ἀποτελεῖ εὐθύνη της νὰ ἐπιλύσει προβλήµατα ποὺ ἀντιµετωπίζουν παιδιὰ τὰ ὁποῖα γεννιοῦνται ἐντὸς περιβάλλοντος ὁµοφυλοφιλικῶν συµβιώσεων. Τὰ παιδιὰ ὅµως αὐτὰ εἶναι ἐλάχιστα, προέκυψαν ἐκτὸς τῆς πατρίδος µας καὶ τὸ ὅλο πρόβληµα ἀφ’ ἑνὸς µὲν εἶναι εἰσαγόµενο, ἀφ’ ἑτέρου δὲ προκαλεῖ τεκτονικὲς ἀναστατώσεις στὴν κοινωνία µας, καθὼς ἔρχεται σὲ κάθετη ἀντίθεση µὲ τὸν πολιτισµό, τὴν κοινωνικὴ ἠθικὴ καὶ τὶς ἀρχές µας.

Δ. Τὸ πρόβληµα ἐµφανίζεται ἀρκετὰ δύσκολο, ὄχι ἐξ αἰτίας τῆς ἀντικειµενικὰ ὑφιστάµενης ἀνάγκης, ποὺ πρέπει κάπως νὰ ρυθµισθεῖ, ἀλλὰ λόγω τῆς ἔντονης φόρτισης ποὺ τὸ συνοδεύει. Ἡ Κυβέρνηση θέλει νὰ τὸ ἐπιβάλει µὲ κάθε τρόπο. Γι’ αὐτὸ καὶ µεθοδευµένα προβάλλει µία σχετικὴ ἰδεολογία ποὺ προφασίζεται καὶ ἠθικοὺς λόγους, ὅπως τὴν προάσπιση ἀτοµικῶν δικαιωµάτων, τὰ ὁποῖα γίνονται διεθνῶς ἀποδεκτά. Κάθε ἕνας ποὺ δὲν ἀποδέχεται τὴ µεθόδευση καὶ ἀντιδρᾶ στὴν ἐπιβολὴ τῶν µέτρων στιγµατίζεται ὡς ἀντιδραστικός. Αὐτὸ ἔχει ὡς ἀποτέλεσµα νὰ παρουσιάζεται ἡ Κυβέρνηση ὡς ἠθικὰ εὐαίσθητη καὶ ἡ Ἐκκλησία ὡς ἐθελοτυφλοῦσα ἔναντι τῶν δῆθεν πιεστικῶν προβληµάτων τῶν δύστυχων αὐτῶν παιδιῶν.

Ε. Τελικά, ἀπευθυνόµαστε σὲ µία κοινωνία, κυρίως νέων, οἱ ὁποῖοι ἀντιδρῶντας ἔντονα στὰ παραδοσιακὰ στερεότυπα, τὰ ἔχουν ἀντικαταστήσει µὲ ἄλλα στερεότυπα καὶ προκαταλήψεις ὑπὸ τὸ κάλυµµα τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας. Πρέπει νὰ καταλάβουµε ὅτι δὲν µᾶς καταλαβαίνουν.

Αὐτό, παρὰ τὸ ὅτι δυσκολεύει τὴν ἐπικοινωνία µας, δὲν µᾶς ἐµποδίζει, ἀλλὰ µᾶς ἐπιβάλλει νὰ µιλήσουµε µὲ σωστὸ τρόπο, µὲ λογικὴ ἐπιχειρηµατολογία, τεκµηριωµένα, µὲ κατανόηση, µὲ εὐγένεια, µὲ ἔµπνευση, µὲ πληρότητα χριστιανικοῦ ἤθους καὶ φρονήµατος, ἀλλὰ καὶ µὲ µαχητικότητα. Ὁ λόγος µας ὡς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ εἶναι προφητικός, ἀνεξάρτητα ἀπὸ ἐὰν µᾶς ἀποδέχονται ἢ ὄχι. Οἱ προφῆτες δὲν εἰσακούσθηκαν, µᾶλλον ἐδιώχθησαν. Ὄµως ὅλοι ἐπιβεβαιώθηκαν.

ΣΤ. Πρόταση µας δὲν εἶναι νὰ ἐγκαταλειφθοῦν τὰ παιδιὰ στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ νὰ βρεθοῦν λύσεις ποὺ νὰ µὴν προσβάλλουν τὸν θεσµὸ τῆς οἰκογένειας καὶ τοῦ γάµου. Τὸ πρόβληµα δὲν εἶναι ὅτι δὲν ὑπάρχουν λύσεις καὶ δυνατότητα νοµικῶν ρυθµίσεων πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση, οὔτε καὶ ἡ ἔλλειψη ἐπιχειρηµάτων ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ πλευρά. Τὸ πρόβληµα ἀναδεικνύεται καὶ µεγενθύνεται ἀπὸ τὴν ἔλλειψη πολιτικῆς βούλησης καὶ τὴν πληθώρα παραπλανητικων δικαιολογιῶν ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς Κυβέρνησης.

Γιὰ παράδειγµα ἡ Κυβέρνηση ἐπιµένει στὴ λεγόµενη τεκνοθεσία αὐτῶν τῶν παιδιῶν. Εἶναι ὅµως τόσα λίγα τὰ παιδιὰ ὁµοφυλόφιλων καὶ πολὺ λιγότερα αὐτὰ ποὺ ἐνδεχοµένως θὰ ὀρφανέψουν. Ἡ ἄποψη ποὺ ἐξέφρασε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ὅτι τὰ παιδιὰ δὲν εἶναι «κατοικίδια ζῶα συντροφιᾶς» ἢ «ἀξεσουάρ» δὲν εἶναι ἀστεῖο λογοπαίγνιο. Σύµφωνα µὲ ἐπίσηµα στοιχεῖα τοῦ Ὑπουργείου Ἐργασίας37 τὸ 2021 ὑπῆρχαν 73 διαθέσιµα παιδιὰ πρὸς υἱοθεσία καὶ ἐκκρεµοῦσαν 825 αἰτήσεις γιὰ υἱοθεσία. Συνεπῶς δὲν ἔχουµε παιδιὰ γιὰ τὰ ὁποῖα δὲν ὑπάρχουν οἰκογένειες νὰ τὰ υἱοθετήσουν. Δυστυχῶς, τὸ ἐπιχείρηµα τῶν παιδιῶν τὰ ἐργαλειοποιεῖ καὶ ἐµποδίζει νὰ διακρίνουµε τὴν ἀλήθεια.

Ἐκτὸς τούτου, ὅπως ἀναφέρει ὁ Σεβασµιώτατος Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστοµος «Τὰ ἑτερόφυλα ζευγάρια γιὰ νὰ υἱοθετήσουν παιδὶ περνοῦν ἀπὸ ψυχολογικὴ εξέταση. Αὐτὸ δὲν σηµαίνει κάτι; Δὲν βλέπουν ὅτι ἐπιστηµονικὰ δὲν µπορεῖ νὰ γίνει υἱοθεσία µεταξὺ ὁµόφυλων ζευγαριῶν; ἀφήνω τὸν κοινωνικὸ ἀντίκτυπο στὴν ἄκρη…».

Ζ. Τὸ πρόβληµα τῶν παιδιῶν ποὺ µεγαλώνουν σὲ τέτοιο περιβάλλον εἶναι µεγαλύτερο ποὺ γεννήθηκαν ἀπὸ ὅταν καὶ ἂν ὀρφανεύσουν. Τοῦτο, διότι δὲν εἶναι ὅτι δὲν ἔχουν πατέρα ἢ µητέρα, ἀλλὰ ὅτι ἔχουν ἀντὶ γιὰ µητέρα πατέρα καὶ ἀντὶ γιὰ πατέρα µητέρα. Ἡ σύχγυση εἶναι προφανής. Ἡ µονογονεϊκὴ οἰκογένεια προκαλεῖ στέρηση ἀλλὰ ὄχι σύγχυση. Ἡ ὁµοφυλοφιλικὴ προξενεῖ καὶ τὰ δύο.

Παρὰ ταῦτα, τὸ θέµα δὲν εἶναι τόσο ἡ τεκνοθεσία, ἀφοῦ πρὸς τὸ παρὸν ἀφορᾶ ἐλάχιστα παιδιά. Αὐτὰ δὲ ποὺ ἐνδεχοµένως θὰ χάσουν τὴ φυσικὴ ἢ τὴ νόµιµη µητέρα τους καὶ πρέπει κάποιος νὰ τὰ ἀναδεχθεῖ εἶναι ἐλάχιστα.

Τὸ θέµα εἶναι κυρίως ὁ γάµος. Αὐτὸς θὰ αὐξήσει καὶ τὶς παρὰ φύσιν αὐτὲς σχέσεις, θὰ αὐξήσει τὰ ἄτοµα ποὺ ἐµφανίζονται µὲ σύγχυση ταυτότητος φύλου καὶ θὰ αὐξήσει τὸν ἀριθµὸ τῶν δύστυχων αὐτῶν παιδιῶν ποὺ γεννιοῦνται κάτω ἀπὸ τέτοιες ἀφύσικες συνθῆκες.

Μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ πρόβληµα τῆς ὀρφάνιας, ὅτι τὸ παιδὶ θὰ χάσει τὸν βιολογικό του γονέα, εἶναι ὅτι µεγαλώνει ἀφύσικα µὲ δυὸ γονεῖς τοῦ ἴδιου φύλου. Πρέπει πάσῃ θυσίᾳ νὰ προληφοῦν οἱ γεννήσεις τέτοιων παιδιῶν. Καὶ ἀντὶ αὐτὸ νὰ ἐπιδιώξει ὁ νόµος, ἐπιτυγχάνει τὸ ἀντίθετο.

Η. Τελικά, ὑπάρχει τὸ ἑξῆς παράδοξο. Αὐτὸ ποὺ µέχρι τώρα γνωρίζαµε ἀπὸ τὴν Κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ ἦταν ἡ ἀπέχθεια πρὸς τὴν οἰκογένεια, τὸν γάµο, τὰ παιδιά, τοὺς θεσµούς, τὴν Ἐκκκλησία. Καὶ τώρα ζητοῦν τὴν προστασία τοῦ Κράτους γι’ αὐτὰ ποὺ ἡ ἰδεολογία καὶ ἡ πρακτική τους πολεµοῦσε. Δὲν τὰ ζητοῦν ἐπειδὴ ἄλλαξαν γνώµη, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ παραµορφώσουν κατὰ τὸ δοκοῦν. Καὶ ἡ Κυβέρνηση συναινεῖ καὶ ἐξαγγέλλει… τὸ θαῦµα! Ἡ κραυγὴ ἀπορίας τοῦ Ἀπο- στόλου Παύλου γιὰ τὴ συµπεριφορὰ τῶν Γαλατῶν, ἐκράζεται καὶ ἀπὸ ἐµᾶς γιὰ τὴν ἀνεξήγητη ἐπιµονὴ καὶ στάση τῆς Κυβέρνησης: «Ὦ ἀνόητοι Γαλάται, τίς ὑµᾶς ἐβάσκανε τῇ ἀληθείᾳ µὴ πείθεσθαι»38!

Θ. Ὁ Πρωθυπουργὸς ὁµολόγησε δηµόσια ὅτι ἡ ψήφιση τοῦ νοµοσχεδίου ἐπαφίεται στὴ συνείδηση τῶν βουλευτῶν καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸν δὲν θέτει θέµα κοµµατικῆς πειθαρχίας. Θέµα συνείδησης ὅµως, σηµαίνει ὅτι εἶναι ἀξιακὸ καὶ ἰδεολογικό.

Στὴν πράξη αὐτὸ ποὺ βλέ- πουµε προκλητικῶς νὰ προτάσσεται τῆς ἠθικῆς συνείδησης εἶναι ἡ πολιτικὴ συνείδηση, δηλαδὴ ἡ ἀνάγκη διατήρησης τῆς ἑνότητας τῆς παράταξης. Ἂν εἶναι δυνατόν!

Γιὰ τὴν Ἐκκλησία τὸ θέµα δὲν εἶναι ἡ προστασία τῆς δικῆς της τυπικῆς παράδοσης (ἔτσι ἔµαθε νὰ λέει καὶ νὰ κάνει), ἀλλὰ τῆς βαθειᾶς συνείδησης τῆς πίστεως. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸν οὔτε πιέσεις ἄνωθεν ἀσκοῦνται στοὺς Μητροπολίτες, οὔτε ἐκκλησιαστικὴ πειθαρχία χρειάζεται, οὔτε διαρροὲς ὑπάρχουν, οὔτε ἡ ὁµοφωνία κινδυνεύει, οὔτε βέβαια ὀργανωµένα «φροντιστήρια» γίνονται. Μακάρι τὰ µέλη τῆς Κυβέρνησης νὰ εἶχαν λίγη ἀπὸ τὴν ἐλευθερία συνείδησης τῶν µελῶν τῆς Ἱεραρχίας µας! Πόσο διαφορετικὸ θὰ ἦταν τὸ ἀποτέλεσµα! Πόση διαφορετικὴ ἡ κοινωνία!

Τὸ ὅλο θέµα εἶναι θέµα κοινῆς λογικῆς καὶ προσωπικῆς καὶ κοινωνικῆς ἠθικῆς. Ἐξ αὐτοῦ πηγάζει καὶ ἡ ποιµαντική µας εὐθύνη καὶ ἡ εὐθύνη τοῦ λόγου. Ἡ Ἐκλησία ἀσφαλῶς καὶ δὲν νοµοθετεῖ. Οὔτε καὶ θὰ ἤθελε. Ἔχει τοὺς νόµους της καὶ εἶναι διαχρονικοί, αἰώνιοι καὶ θεόσδοτοι. Δὲν νοµοθετεῖ, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν φέρει εὐθύνη. Φέρει ὅµως βαρύτατη εὐθύνη µόνον ἐὰν σιωπήσει. Καὶ δὲν πρέπει νὰ τὸ κάνει. Πρέπει νὰ φωνάξει καὶ δυνατά.

Ι. Ὅπως ὑπαινίχθην προηγουµένως, ἡ στάση τῆς Ἐκκλησίας παρουσιάζεται ὡς ἀφιλάνθρωπη καὶ ἀνάλγητη ἔναντι τῶν δῆθεν πιεστικῶν προβληµάτων τῶν δύστυχων αὐτῶν ὁµάδων καὶ ὡς ἐντελῶς ἀσυνεπὴς ἔναντι τῆς εὐαγγελικῆς διδασκαλίας της περὶ ἀγάπης.

Παίρνω ἕνα ἀπόσπασµα ἀπὸ τὴν κατακλεῖδα τῆς ὑπέροχης, ἐµπεριστατωµένης, συστηµατικῆς καὶ περιεκτικῆς παρέµβασης τοῦ Σεβασµιωτάτου Μητροπολίτου Γουµενίσσης κ. Δηµητρίου, ποὺ βιωµατικὰ ἐκφράζει τὸ πῶς ζεῖ ἡ Ἐκκλησία τὴν πρόκληση τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν ἁµαρτάνοντα καὶ τοῦ µίσους ἔναντι τῆς ἁµαρτίας, τὸ ὁποῖο καὶ παραθέτω:

«Ἡ Ἐκκλησία ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ τοὺς µετανοιωµένους γιὰ κάθε πάθος, γιὰ κάθε πτώση. ΔΕΝ στιγµατίζει. ΔΕΝ στοχοποιεῖ. ΔΕΝ καταδικάζει. ΟΜΩΣ, ΔΕΝ συµβιβάζεται µὲ τὴν παθολογία. Υἱοθετεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν προοπτικὴ τῆς µετάνοιας, τῆς ὀντολογικῆς φυσικότητας καὶ κυρίως τῆς σωτηρίας. ΔΕΝ υἱοθετεῖ τὰ πάθη τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ συµβιβασµὸς θὰ ἦταν σὰν ὁ γιατρὸς νὰ ὀνοµατίσει τὸν καρκίνο ὅτι εἶναι φυσιολογικὴ κατάσταση ὑγείας… Ὁ Θεὸς ἔσωσε τὴν πόρνη, τὸν ληστή, τὸν τελώνη, τὸν ἄσωτο υἱό, σὰν ἀνθρώπους, ὄχι σὰν παθιασµένους ἀνθρώπους… ΔΕΝ γίνεται λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία ―ὡς σῶµα Χριστοῦ― νὰ ἐνεργεῖ διαφορετικά. ΔΕΝ εἶναι χῶρος πανδηµίας τῶν παθῶν».

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟΥΣ ΧΕΙΡΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Α. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ πίεση ποὺ ἀσκεῖται µὲ τὴν πανδηµία τῆς ἔµφυλης ἰδεολογίας εἶναι τεράστια σὲ παγκόσµιο ἐπίπεδο. Μὲ ὅλη αὐτὴ τὴν προπαγανδιστικὴ διάχυση τῆς σχετικῆς πληροφορίας οὔτε νὰ ξεχωρίσει ἡ ἀλήθεια ἀπὸ τὸ ψέµµα εἶναι ἐφικτό, οὔτε νὰ σκεφθεῖ κανεὶς καὶ νὰ κρίνει ἐλεύθερα εἶναι δυνατό, οὔτε καὶ οἱ κυβερνήσεις νὰ ἀξιολογήσουν καὶ νὰ ἀποφασίσουν ἀνεπηρέαστες εἶναι εὔκολο. Ἡ πίεση τῆς περιρρέουσας ἀτµόσφαιρας εἶναι ἀσφυκτική, τόσο ποὺ προκειµένου νὰ προχωρήσουν οἱ κυβερνήσεις σὲ κάποιες νοµοθετικὲς ρυθµίσεις καὶ προσαρµογὲς δὲν χρειάζονται ὁδηγίες ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Ἡ πίεση τῶν συνθηκῶν ἀρκεῖ.

Συνεπῶς, δὲν εἶναι εὔκολο ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες ἡ Κυβέρνηση νὰ ταυτίσει τὶς ἐπιλογές της µὲ τὶς ἀρχὲς τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ὅµως ἐπιβεβληµένο νὰ σεβαστεῖ τὴν ἰδιοπροσωπία τοῦ λαοῦ µας, τὴν ἱστορία, τὶς παραδόσεις, τὸν πολιτισµό µας, τὴν Ἐκκλησία. Δὲν τὸ κάνει. Ἐδῶ εἶναι τὸ πρόβληµα. Οἱ κυβερνήσεις ποὺ ἔχει ἀνάγκη ὁ τόπος δὲν εἶναι γιὰ τὰ εὔκολα, εἶναι γιὰ τὰ δύσκολα, ἀλλὰ ἀληθινὰ καὶ συνετά.

Β. Τὸ ἐρώτηµα ποὺ αἱωρεῖται ἀναπάντητο εἶναι τελικά, ποιός ὁ λόγος αὐτῆς τῆς ἀπόφασης; Ποιά ἡ ἀνάγκη; πόσους ἀφορᾶ ἄµεσα; Πόσες τελικὰ εἶναι αὐτὲς οἱ περιπτώσεις ποὺ χρήζουν νοµοθετικὴ θεραπεία; Γιατί τόση σπουδή;

Θὰ µποροῦσαν ἐνδεχοµένως οἱ κυβερνητικοὶ νὰ προχωρήσουν ἀνεχόµενοι τὴν κατάσταση, συρόµενοι σὲ λύσεις ποὺ κάπως τοὺς ἐπιβάλλονται ἢ καὶ νὰ περιµένουν. Ἀντίθετα, αὐτοὶ διακηρύσσουν τὴν πολιτική τους µὲ ἐνθουσιασµό. Βιάζονται. Ἔχουν στρατηγικὸ σχεδιασµό καὶ καυχῶνται.

Γ. Τὸ πρόβληµα λοιπὸν δὲν εἶναι ὅτι ψηφίζουν τὸ νοµοσχέδιο, ἀλλὰ ὅτι τὸ ὑποστηρίζουν καὶ τὸ προβάλλουν ὡς πρόοδο. Εἶναι ὅτι, ἐνῶ ἀντιλαµβάνονται ὅτι ἡ συνείδηση τῶν βουλευτῶν τους, τὴν ὁποία ἐπικαλοῦνται, εἶναι ἀντίθετη, προχωροῦν µὲ κάθε µέσο βιάζοντάς της. Εἶναι ὅτι οἱ δύο-τρεῖς µὴ θεσµικοὶ σύµβουλοι τοῦ πρωθυπουργοῦ ἐπι- βάλλουν τὶς ἐπιλογές τους στὴν πλειοψηφία τῶν ἐκλεγµένων ἀπὸ τὸν λαὸ βουλευτῶν τῆς Κυβέρνησης. Εἶναι ὅτι ἡ Κυβέρνηση µᾶς λέει τὶ εἶναι καὶ τὶ δὲν εἶναι ἁµαρτία, καταργῶντας στὴν οὐσία τὴν Ἐκκλησία, ἐνῶ στὰ λόγια διακηρύσσει ὅτι τὴ σέβεται. Αὐτὸ ποὺ ἡ Ἐκκκλησία ὡς ἁρµόδια µπορεῖ νὰ πεῖ εἶναι ὅτι µεγαλύτερη ἀπὸ τὴν ἁµαρτία αὐτῶν ποὺ ἔχουν τὸ πρόβληµα εἶναι ἡ ἁµαρτία αὐτῶν ποὺ τὸ δηµιουργοῦν νοµοθετῶντάς το καὶ τὸ πολλαπλασιάζουν. Κάτι παραπάνω γνωρίζει γιὰ τὸ τὶ εἶναι ἁµαρτία ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπὸ τὸν Κυβερνητικὸ Ἐκπρόσωπο!

Δ. Στὸ σηµεῖο αὐτὸ θὰ ἤθελα νὰ ἀναφερθῶ σὲ αὐτὸ ποὺ πρόσφατα δήλωσε ὁ Σεβασµιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης κ. Ἱερώνυµος ὅτι «ὅποιος ἀψηφᾶ τὶς παρακαταθῆκες τῆς Ἐκκλησίας κάνει κακὸ στὴν κοινωνία». Αὐτὸ γιατὶ ἡ Ἐκκλησία, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐµπειρία τῆς θείας χάριτος, ἔχει καὶ τὴν µακροχρόνια ἐµπειρία τῆς ζωῆς, µάλιστα, ἂς µοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ πῶ, πολὺ µεγαλύτερη ἀπὸ τὴν ἐµπειρία τῆς κάθε Κυβέρνησης, ποὺ ἐνῶ εἶναι προσωρινή καυχᾶται ὅτι ἡ ὀπτική της εἶναι ἀναγκαστικὰ εὐρύτερη. Εἶναι ἁπλό. Κάνουν λάθος. Εἶναι ἀναγκαστικὰ ἀσύγκριτα στενότερη, µυωπική. Γιατί, ἐνῶ νοµοθετοῦν, ἀγνοοῦν τὸν ἄνθρωπο. Δείχνουν νὰ µὴν τὸν σέβονται.

Ε. Ἀντιθετα, ἡ διαχρονικὴ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι νὰ ἀναδεικνύει καὶ νὰ προστατεύει τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία βασίζεται στὴν ἠθικὴ καὶ αὐτὴ στοὺς φυσικοὺς ὅρους. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Πανεπιστήµιο ἀνθρωπολογίας. Ἕνα ξεφύλλισµα τοῦ Εὐαγγελίου, µιὰ µατιὰ στὴ Φιλοκαλία, λίγες σελίδες ἀπὸ τὰ συναξάρια, ἀρκοῦν νὰ τὸ ἀντιληφθεῖ κανείς. Ἡ πολιτεία ἔχει εὐθύνη κυρίως νὰ προστατεύσει τὴν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν καταρρέει ἡ ἀξία καταργεῖται καὶ ἡ ἀξιοπρέπεια. Καὶ τότε ἀποτυγχάνει ἡ Κυβερνητικὴ πολιτικὴ καὶ τὴν πληρώνει ἡ κοινωνία.

ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Α. Σὲ τελικὴ ἀνάλυση τὸ θέµα εἶναι ψυχοκοινωνικὸ καὶ τὸ ὅλο πρόβληµα ξεκινάει ἀπὸ τὸ ὅτι ἀποξενώνεται ἡ σεξουαλικότητα ἀπὸ τὴν βιολογικὴ ταυτότητα καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι ταυτίζεται ἡ ἀγάπη µὲ τὴν σεξουαλικὴ ἕλξη. Ἡ ἐπικρατοῦσα τάση εἶναι νὰ ὑποταχθεῖ ἀκόµη καὶ ἡ φυσιολογία στὴν «πολιτικὴ ὀρθότητα», τὸ τὶ εἶναι ἕνας ἄνθρωπος στὸ πῶς θὰ ἤθελε νὰ εἶναι ἢ στὸ πῶς θέλουµε νὰ τὸν καταντήσουµε. Τὴν ἀρχὴ τῆς συµπληρωµατικότητας τὴν ἀντικατέστησε τὸ δόγµα τῆς συµπεριληπτικότητας καὶ τὴν ἀξία τῆς ἐλευθερίας ὁ νόµος τοῦ δικαιωµατισµοῦ.

Β. Ἀντὶ ἡ σύγχρονη κοινωνικὴ ἀντίληψη νὰ προσπαθεῖ νὰ δικαιολογήσει τὰ πάντα καὶ ἔνοχα νὰ ὑποστηρίζει τὸ φαινόµενο αὐτῆς τῆς ψυχοσωµατικῆς δυσαρµονίας ἢ νοµικὰ νὰ δώσει διέξοδο σὲ κάθε ἀφύσικη, ἀλόγιστη καὶ νοσηρὴ ἐπιθυµία ἢ καὶ νὰ ἀναπτύξει ἀντίστοιχες τεχνολογίες, θὰ ἔπρεπε φιλάνθρωπα νὰ τὸ ἀναγνωρίσει ὡς πρόβληµα καὶ νὰ ἀγωνιστεῖ µὲ ὅλα τὰ µέσα ποὺ διαθέτει, πνευµατικά, ψυχολογικά, νὰ τὸ θεραπεύσει, ὥστε ὅσοι ἐπιθυµοῦν νὰ µποροῦν νὰ βοηθηθοῦν. Ὅταν ἡ ψυχὴ δὲν ἐναρµονίζεται µὲ τὸ σῶµα, τότε ἡ ψυχιατρικὴ ἀντί, ἀποκλείοντας τὴν παρέκκλιση ἀπὸ τὴ φυσικὴ ὁδὸ ὡς ψυχικὴ διαταραχή, νὰ καταθέσει τὰ ὅπλα, θὰ ἔπρεπε νὰ τὰ ἀξιοποιήσει. Καὶ ἀντὶ νὰ ποινικοποιηθοῦν οἱ «θεραπεῖες µεταστροφῆς», θὰ ἔπρεπε νὰ ἀνα-πτυχθοῦν θεραπεῖες ἐπιστροφῆς σὲ αὐτὸ ποὺ ὁ κάθε ἄνθρωπος στὴ φύση του εἶναι, ἀλλὰ δυστυχῶς κάποιοι δυσκολεύονται νὰ βιώσουν.

Γ. Ἀπὸ τότε ποὺ ἡ ψυχιατρικὴ διέγραψε τὴν ὁµοφυλοφιλία ἀπὸ τὴ λίστα τῶν ψυχικῶν διαταραχῶν, παραιτήθηκε ἀπὸ τὴ σχετικὴ ἔρευνα καὶ ἔµειναν τὰ δύστυχα αὐτὰ ἄτοµα ἀβοήθητα µὲ µοναδικὴ συντροφιὰ τὴν ἐλπίδα σὲ µιὰ βολικὴ νοµοθεσία καὶ τὴ διεκδίκηση δικαιωµάτων µὲ παρελάσεις αὐτοεξευτελισµοῦ καὶ ντροπῆς.

Τὸ µεγαλύτερο λάθος µας ὡς Ἐκκλησίας θὰ ἦταν νὰ δεχθοῦµε ὅτι ἡ ὁµοφυλοφιλικὴ πράξη, ἐκτὸς ἀπὸ ψυχικὴ διαταραχή, δὲν εἶναι καὶ ἁµαρτία. Τὰ πρόσωπα αὐτά, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐλπίδα τῆς ψυχιατρικῆς θεραπείας, θὰ εἶχαν χάσει ὁριστικὰ καὶ τὴ σωτήρια διάθεση µετανοίας καὶ τὴν ἀναζήτηση τῆς παρηγορίας τοῦ θείου ἐλέους γιὰ τὶς δικές τους ἐκτροπές.

Ἡ ὁµοφυλοφιλία εἶναι µία ἀσθένεια ποὺ τὴ γέννησε ἡ διάχυτη κοινωνικὴ ἁµαρτία καὶ µπορεῖ ἀσφαλῶς νὰ τὴ θεραπεύσει ἡ Ἐκκλησία. Μαζὶ µὲ ὅλες τίς µεγάλες δικές µας ἁµαρτίες, µπορεῖ νὰ ἀγκαλιάσει θεραπευτικὰ καὶ αὐτήν.

Δ. Τελικά, ἡ ἐξίσωση τοῦ γάµου µεταξὺ ἀτόµων τοῦ ἰδίου φύλου µὲ τὸν ἱερὸ θεσµὸ τοῦ γάµου, ὅπως τὸν γνωρίζει ἡ ἀνθρώπινη φύση καὶ τὸν ἀναγνωρίζει ἡ Ἐκκλησία, θὰ µονιµοποιήσει τὴν παρὰ φύσιν ἐκτροπή, θὰ συµβάλει στὴν µετάδοση καὶ τὸν πολλαπλασιασµό της µὲ καταστροφικὲς συνέπειες γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ζωὴ καὶ τὴν κοινωνία.

Καὶ τὴν αἰτία της δὲν θὰ πρέπει νὰ τὴν ψάξουµε σὲ νευροφυσιολογικὰ αἴτια.

Ἡ κρίση εἶναι πνευµατική. Καὶ δυστυχῶς πολὺ βαθειά.

Ἡ εὐθύνη µας ὡς Ἐκκλησίας νὰ καταδείξουµε τὸ πρόβληµα καὶ νὰ ἀντιδράσουµε εἶναι µεγάλη. Ἡ ἀντίδρασή µας πρέπει νὰ εἶναι δυναµική. Ἁπλᾶ πρέπει νὰ εἴµαστε καὶ προσεκτικοί. Ὁ λόγος µας πρέπει νὰ συνδυάζει τὴν προφητικὴ δύναµη τῆς αἰώνιας καὶ σώζουσας ἀλήθειας µὲ τὴ διακριτικὴ κατανόηση τῆς πραγµατικότητας καὶ τῶν ἀδυναµιῶν τῆς ἀνθρώπινης φύσεως.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1 Ὁµιλία στὴν Ἔκτακτη Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, 23 Ἰανουαρίου 2024.

2 Ἐπίσης: κοινωνικό φύλο, binary, genderqueer, androgynous, gender nonconforming, τρανς «µετάβαση», πανσέξουαλ, πολυσέξουαλ, coming out, «ἑτεροκανονικότητα», τρανσοφοβία κ.ἄ.

3 Μόλις πρόσφατα, στὶς 18.12.2023, ὁ Πάπας Φραγκίσκος ἔδωσε τὴ συγκατάθεσή του στὸ νὰ µποροῦν οἱ καθολικοὶ ἱερεῖς νὰ εὐλογοῦν ὁµόφυλα ζευγάρια, δίνοντας εὐλογία «ὑπὲρ τῆς ὑγείας, τῆς ἀλληλοβοηθείας, τῆς συµπαράστασης καὶ τῆς ψυχικῆς γαλήνης», χωρὶς ὅµως νὰ ἐπιτρέπεται νὰ τελοῦν θρησκευτικὲς τελετές, τέτοιες ποὺ θὰ µποροῦσε νὰ δηµιουργήσουν σύγχυση µὲ τὴν τελετὴ τοῦ γάµου, https://www.cnn.gr/kosmos/. Pope says Roman Catholic priests can bless same-sex couples, https://www.bbc.com/news 4 Δὲν ὑπάρχει καµµία ἐκ τῶν 50 πολιτειῶν τῶν ΗΠΑ στὴν ὁποία νὰ µὴν ἔχουν τὰ τελευταῖα χρόνια ἐκλεγεῖ σὲ κάποια πολιτικὴ θέση ἀνοιχτὰ δηλωµένοι ὁµοφυλόφιλοι, εἰς δὲ τὶς 48 ἐκ τῶν 50 ἔχουν ἐκλεγεῖ ἀπὸ τὴν κοινότητα LGBT εἴτε γερουσιαστὲς εἴτε µέλη τοῦ κοινοβουλίου εἴτε καὶ τὰ δύο, ἐνῶ σὲ τρεῖς ἀπὸ τὶς δέκα µεγαλύτερες σὲ πληθυσµὸ πόλεις τῶν ΗΠΑ (Chicago, San Diego, Houston) ἔχουν ἐκλεγεῖ καὶ δήµαρχοι (Βλ. List of first openly LGBT politicians in the United States (en.m.wikipedia.org).

Στὴν Εὐρώπη ὑπάρχουν καὶ σὲ ἀνώτερο ἐπίπεδο, πρόεδροι, πρωθυπουργοί κ.λπ., ὅπως ὁ πρωθυπουργὸς τοῦ Λουξεµβούργου καὶ µόλις πρόσφατα (31.5.2023) ὁ πρόεδρος τῆς Λετονίας καὶ ὁ πρωθυπουργὸς τῆς Γαλλίας (9.1.2024). Στὴ Σερβία καθυστεροῦσαν οἱ ἐνταξιακὲς διαπραγµατεύσεις, ἐπειδὴ ἡ Κυβέρνηση ἀπαγόρευσε τὴν «παρέλαση ὑπερη- φανείας» στὸ Βελιγράδι (Βλ. Δήλωση τοῦ πρώην ἐπικεφαλῆς τῆς ἀντιπροσωπείας τῆς ΕΕ στὴ Σερβία Vensan Dežer, Antivirus, https://avmag.gr/ 8.9.2013). Μόλις ἐπετράπει τὸν Σεπτέµβριο τοῦ 2014 ξεκίνησαν, τὸ δὲ ἐντυπωσιακὸ εἶναι ὅτι τὸ 2017 διορίσθηκε πρωθυ- πουργὸς γνωστὴ λεσβία ἀκτιβίστρια (ἡ Ana Brnabic), ἡ ὁποία µάλιστα ἀπέκτησε καὶ τέκνο τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2019!

Γιὰ τὰ ἐν Ἑλλάδι συµβαίνοντα παρέλκει κάθε σχολιασµός.

5 Ἐπὶ συνόλου 705 µελῶν τοῦ Εὐρωκοινοβουλίου, 17.1.2024, https://www.bvoltaire.fr

6      Μητροπολίτου    Ἀργολίδος    Νεκταρίου,    Ένα    ἀπέραντο    φρενοκοµεῖο,   18.1.2024, https://www.argolidaportal.gr

7 Ὁ ὅρος καθαρὰ ἑλληνικός (ὁµο- (ἴδιος) καὶ φοβία), πρωτοεισήχθη ἀπὸ τὴν ἀγγλικὴ γλῶσσα (homophobia) τὸ 1969 ἀπὸ τὸν George Weinberg καὶ ἔγινε γνωστὸς µὲ τὸ βιβλίο του Society and the Healthy Homosexual (1971).

8 https://el.wikipedia.org, https://www.psychology.gr/sexualikotita

9 Οἱ εὐρωπαϊκὲς χῶρες ποὺ ἐπιτρέπεται εἶναι οἱ ἑξῆς: Ὁλλανδία (2001), Βέλγιο (2003), Ἱσπανία (2005), Σουηδία (2009), Νορβηγία (2009), Φινλανδία (2010), Πορτογαλία (2010), Δανία (2012), Γαλλία (2013), Ἰρλανδία (2015), Λουξεµβοῦργο (2015), Γερµανία (2017), Μάλτα (2017), Αὐστρία (2019), Ἡνωµένο Βασίλειο (2014/2020), Σλοβενία (2022), Ἑλβετία (2022), Ἐσθονία (2023)

Οἱ χῶρες στὸ κόσµο ποὺ ἐπιτρέπουν τὸν γάµο ὁµόφυλων ζευγαριῶν: Καναδάς (2005), Νότια Ἀφρική (2006), Ἀργεντινή (2010), Ἰσλανδία (2010), Βραζιλία (2013), Οὐρουγουάη (2013), Νέα Ζηλανδία (2013), Ἡνωµένες Πολιτεῖες (2015), Κολοµβία (2016), Αὐστραλία (2017), Ταϊβάν (2019), Ἐκουαδόρ (2019), Κόστα Ρίκα (2020), Χιλή (2022), Μεξικό (2022), Κούβα (2022), Ἀνδόρα (2023)

10 Συνέντευξη κ. Ἄδωνι Γεωργιάδη στὸν Σκάι, Σα 20.1.2024.

11 https://www.hometest.gr

12 Αὐτ. στ. 19-20.

13 «ἁγίασον ἡµῶν τὰς ψυχὰς καὶ τὰ σώµατα» (Θ. Λειτουργία Χρυσοστόµου, Εὐχὴ Τρισαγίου ὕµνου).

14 Α΄ Κορ. στ΄ 19.

15 Αὐτ. στ. 15.

16 Ἐφεσ. ε΄ 31.

17 Φιλιπ. β΄ 2, α΄ 27.

18 Α΄ Κορ. ιγ΄ 7, 8.

19 Ἐφες. ε΄ 32

20 Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη θεολογικὰ-ἠθικὰ Γ΄, Προς παρθένους παραινετικός,

ΒΕΠΕΣ 61,101.

21 Ρωµ. ιστ΄ 4.

22 «Γεν. α΄ 26

23 Ρωµ. α΄ 20-32

24 «πεπληρωµένους, ἀδικίᾳ, πορνείᾳ, πονηρίᾳ, πλεονεξίᾳ, κακίᾳ, µεστοὺς φθόνου, φόνου, ἔριδος, δόλου, κακοηθείας, ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγεῖς, ὑβριστάς, ὑπερηφάνους, ἀλαζόνας, ἐφευρέτας κακῶν, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀσυνέτους, ἀσυνθέτους, ἀστόργους, ἀσπόνδους, ἀνελεήµονας» (Αὐτ. στ. 29,30).

25 «ἄνθρωπος ἐν τιµῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡµοιώθη αὐτοῖς», Ψαλµ. ΜΗ΄ 13.

26 Α΄ Κορ. στ΄ 9.

-27 Κατάλληλος ἡ παρανοµία τῇ δυσσεβείᾳ. Ὥσπερ γὰρ µετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, οὕτω τὴν ἔννοµον τῆς ἐπιθυµίας ἀπόλαυσιν µετέβαλον εἰς παράνοµον (Θεοδώρητος, PG 83).

28 Μάνης Χρυσόστοµος: Ὁ ἱερὸς Χρυσόστοµος περὶ τῆς ὁµοφυλοφιλίας (Συµβολὴ στὴν ἐπι- καιρότητα τοῦ θέµατος), 2024.

29 Πάντα µὲν οὖν ἄτιµα τὰ πάθη µάλιστα δὲ ἡ κατὰ τῶν ἀρρένων µανία· καὶ γὰρ πάσχει ἐν τοῖς ἁµαρτήµασιν ἡ ψυχὴ µᾶλλον καὶ καταισχύνεται ἢ τὸ σῶµα ἐν τοῖς νοσήµασι… Πρὸς τὴν ἀλλόκοτον ταύτην λύσσαν ἐξώκειλαν… Ὅθεν καὶ συγγνώµης ἁπάσης εἰσὶν ἐκτὸς καὶ εἰς αὐτὴν τὴν φύσιν ὑβρίσαντες».

(Ἰωάννου Χρυσοστόµου, Ὁµιλία Ε΄, Ρωµ. 1, 18-25, ΕΠΕ 16Β, 406, σσ. 406-408)

30 Βλ. Madoc Cairns, Scandinavian bishops speak out on sexuality and gender, 28 March 2023, THE TABLET, https://www.thetablet.co.uk/news

When a “view of human nature that abstracts from the embodied integrity of personhood, as if physical gender were accidental” is put forward, however, “we must dissent”. Further to this, “we protest when such a view is imposed on children as if it were not a daring hypothesis but a proven truth”.

31 Τάκης Θεοδωρικᾶκος: Δὲν ἔχουµε κανένα µέλλον ὡς χώρα χωρὶς τὴν ἀντιµετώπιση τοῦ δηµογραφικοῦ, Ὁµιλία στὴν Ὁλοµέλεια τῆς Βουλῆς, 15.12.2023.

32 Παντελίδου, Ρόη, Ο γάµος ως ένωση δύο προσώπων διαφορετικού φύλου, ΤΟ ΒΗΜΑ, Σα 15.1.2024

33 Γεωργιάδης Γεώργιος, Περί «ισότητας στο οικογενειακό δίκαιο», Ποιο είναι λοιπόν το όριο στις επιθυµίες των πολιτών; Εάν υιοθετήσουµε το µοντέλο νοµοθέτησης που προτείνεται, δεν υπάρχει όριο, Νοµική Βιβλιοθήκη, 16.1.2024, https://daily.nb.org/arthrografia/peri-isotitas-sto-oikogeneiako-dikaio

4 «Πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα εἰς τὸ ἐπθυµῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐµοίχευσεν αὐτήν…», Ματθ. ε΄ 28.

35 Ὁσία Γαβριηλία (Παπαγιάννη), ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ἑβραῖο συγγραφέα Yehuda Hanegbi, Ἡ Ἀσκητικὴ τῆς ἀγάπης, σ. 414.

36 Γεν. α΄ 27.

37     https://ypergasias.gov.gr/proti-dimosiefsi-dedomenon-gia-tis-yiothesies-kai-tis-anadoches- stin-ellada-1o-trimino-2021/

38 Γαλ. γ΄ 1.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι φωτογραφίες είναι επιλογή των Ανιχνεύσεων. Η πηγή του κειμένου είναι η romfea.gr