ΕΕ-ΡΩΣΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ: Μεταξύ βλακείας και… παιδισμού!

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

της Abnousse Shalmani

Ο αντιρωσισμός, όσον αφορά στον πολιτισμό, εκφράζει μια κουλτούρα που βλέπει τον Αλλο εκ προοιμίου ως εχθρό, υποστηρίζει η ιρανικής καταγωγής Γαλλίδα συγγραφέας.Abnousse Shalmani

Το τηλεοπτικό κανάλι Russia Today (RT) και το πρακτορείο ειδήσεων Sputnik έχουν πλέον απαγορευτεί στην Ευρώπη. Ναι, είναι λογοκρισία. Αλλά η λογοκρισία εν καιρώ πολέμου είναι «ηθική» –και απαραίτητη. Το να επιτρέπεται να εκφράζεται η ρωσική προπαγάνδα, η οποία απαγορεύει τη λέξη «πόλεμος», η οποία ξαναγράφει την Ιστορία με μια πεισματική συνωμοσία, υποβιβάζοντας την Ουκρανία σε μια κοινότητα νεοναζί, δεν είναι συμβατή με την πραγματικότητα της επίθεσης και της ρωσικής εισβολής.

Από την άλλη πλευρά, η «μποσιζοποίηση» [από το «boche», έναν υποτιμητικό όρο που άλλοτε προσδιόριζε Γερμανούς στρατιώτες] των Ρώσων, της οποίας γινόμαστε μάρτυρες, είναι απόδειξη ότι η  κουλτούρα ακύρωσης και το γουοκίσμ έχουν εμποτίσει μόνιμα το μυαλό μας. Η “La Poutine” – ένα πιάτο που αποτελείται από πατάτες τσένταρ καλυμμένες με καφέ σάλτσα – είναι καθιερωμένη στο Κεμπέκ. Αλλά από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, τα εστιατόρια που σερβίρουν Poutine δέχτηκαν απειλές και θανατηφόρες απειλές – στη Γαλλία όπως και στον Καναδά. Το ότι η άγνοια έχει γίνει το πιο κοινό χαρακτηριστικό είναι ένα πράγμα, αλλά το γεγονός ότι ένας ανησυχητικός αριθμός ανθρώπων δεν γνωρίζουν ότι το «poutine» είναι μια αργκό λέξη που σημαίνει «τουρλού» ή «παζάρι» αναζωπυρώνει την ανησυχία μου. Το ότι ένα εστιατόριο του Κεμπέκ θέλησε να «αφαιρέσει» το όνομα «Poutine» κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης χειροτερεύει τα πράγματα.

Από εδώ και πέρα, πριν από την επεξήγηση του κειμένου, πηγαίνουμε απευθείας στο πλαίσιο λογοκρισίας. Έτσι, η παγκόσμια ομοσπονδία αιλουροειδών επέλεξε να απαγορεύσει γάτες ρωσικής καταγωγής από αγώνες, ενώ η Φιλαρμονία του Στρασβούργου – που αρνείται να χρησιμοποιήσει τις λέξεις “Ρώσος” ή “Μόσχα” – θα συνεχίσει να παίζει τους Στραβίνσκι, Ραχμάνινωφ, ή Προκόφιεφ, χωρίς να αναφέρει τα ονόματά τους! Στο μεταξύ, στο Μιλάνο, μια διάλεξη για τον Ντοστογιέφσκι του συγγραφέα Πάολο Νόρι ακυρώθηκε. Όταν ο Nόρι εξέφρασε τις ανησυχίες του για την απόφαση, του είπαν ότι έπρεπε να «εξισορροπήσουμε τη διάσκεψη με τους Ουκρανούς συγγραφείς». Οι νέοι Ρώσοι πιανίστες αποκλείονται επίσης από τους δυτικούς διαγωνισμούς.

Η Ρωσία εξομειώνεται με τον Πούτιν

Η δημιουργία ταμπού φαίνεται να έχει γίνει παγκόσμιο άθλημα. Σε λιγότερο από εβδομήντα δύο ώρες, η Ρωσία, παρελθόν και παρόν, λογοτεχνική όσο και καλλιτεχνική, επιστημονική και πολιτική, περιορίζεται στον Βλαντιμίρ Πούτιν. Δεν είναι καν βλακεία πια, είναι διεστραμμένη παιδικότητα και παραδοχή της αποτυχίας, απόδειξη ότι έχουμε εγκαταλείψει συλλογικά την ιδέα της λεπτότητας, της ετερότητας και του μέτρου. Η ουσιαστικοποίηση έχει εξαπλωθεί, περιορίζοντας κάθε άνθρωπο στην τυχαία συναρμολόγηση των γονιδίων του: κάθε Ρώσος είναι ένας εν δυνάμει Πούτιν, κάθε ελεύθερη βούληση εξαφανίζεται μπροστά στην υπερίσχυση της προέλευσης της γέννησης.

Σε μια άλλη ήπειρο, άλλο ένα παράδειγμα αυτής της παρεκκλίνουσας μετατόπισης. Στα μέσα Φεβρουαρίου, οι  New York Times , οι οποίοι από την προεδρία Τραμπ έγινε η  Πράβντα των προοδευτικών, ξεκίνησαν μια διαφημιστική καμπάνια με το προφίλ μιας εκστατικής γυναίκας με τη λεζάντα: «Η Λιάννα φαντάζεται τον Χάρι Πότερ χωρίς την δημιουργό του». Οι  New York Times  επικυρώνουν έτσι τη δολοφονία της JK Rowling, θύματος απειλών για μήνες, με το πρόσχημα ότι τόλμησε να πει μια αλήθεια τόσο αληθινή όσο η γη είναι στρογγυλή: η βιολογία καθορίζει το φύλο.

Η «μποσιζοποίηση» των Ρώσων είναι μέρος του ίδιου παραληρηματικού κινήματος που δεν αποδέχεται πλέον την πραγματικότητα ούτε το παράδοξο, το οποίο φαντασιώνεται  έναν κόσμο όπου ο Άλλος δεν υπάρχει πια παρά μόνο ως εχθρός, όπου η αυστηρή ομοιότητα είναι ο κανόνας και όπου η ίδια η επιστήμη θυσιάζεται στον βωμό του φασιστικού εγκλεισμού. Η ειρωνεία δεν πρέπει να παραβελφτεί: ενώ εξυμνούμε υστερικά τη γεωγραφική, εθνική και θρησκευτική φυλακή γέννησης, προετοιμάζοντας το έδαφος για παράλογα μίση, αρνούμαστε με την ίδια βλακώδη δύναμη, το φύλο γέννησης, θεωρούμενο ότι είναι απλώς θέμα  προτίμησης (από ποιον; με τι; πώς;).

L’EXPRESS

«Να πεθάνουν οι ηλίθιοι…»

του Jean – Christophe Buisson στη Figaro

Μήπως η Ευρώπη, αποκλείοντας παράγοντες και τον ίδιο τον ρωσικό πολιτισμό, επέστρεψε στους Intex του καθολικισμού, που οδήγησαν στην πυρά αθώους και με αντίθετη άποψη ανθρώπους;

Τι βλακεία ο πόλεμος. Ειδικά όταν οδηγεί σε ανοησίες όπως η αμφισβήτηση της σκοπιμότητας να  «συνεχίσουμε τη μετάδοση των Ρώσων καλλιτεχνών, να παίζουμε τη  μουσική τους ή να εκθέτουμε τα έργα τους στο όνομα της οικουμενικότητας του πολιτισμού», όπως το έκανε μια απογευματινή εφημερίδα. Το πανεπιστήμιο Bicocca του Μιλάνου προχώρησε ακόμη παραπέρα  αποκλείοντας τον Ντοστογιέφσκι από τα μαθήματα λογοτεχνίας  «για να αποφύγει κάθε μορφή διαμάχης»  (sic). Αλλά και το  Φεστιβάλ Καννών που θέλει να απαγορεύσει όλες τις ρωσικές ταινίες στην επόμενη διοργάνωσή του, κάνει καλύτερα; Και το Radio France, που αφαιρεί από τους Ρώσους μουσικούς το δικαίωμα να συμμετάσχουν σε μια Συναυλία για την Ουκρανία και την Ειρήνη; Και η Φιλαρμονική του Στρασβούργου, που απαγορεύει τις λέξεις «Ρώσος» και «Μόσχα» από τα προγράμματά της όπου παίζονται οι Προκόφιεφ, Στραβίνσκι και Ραχμάνινοφ; Ακόμη και οι μεγαλύτεροι αντιστασιακοί των ετών 1939-1945 δεν σκέφτηκαν ποτέ να σταματήσουν να διαβάζουν τον Γκαίτε ή να ακούνε τον Βάγκνερ, αν και ήταν ο αγαπημένος συνθέτης του Χίτλερ. Αντιθέτως! Σύμφωνα με αυτούς, ο Φύρερ ενσάρκωσε ακριβώς το αντίθετο της αιώνιας Γερμανίας…

Δεν ισχυριζόμαστε ότι  ο πρώην KGBίτης που κυβερνά τη Ρωσία είναι ακριβώς το αντίθετο της αιώνιας Ρωσίας, αλλά έχουμε μια βεβαιότητα: το να αγαπάς τη Ρωσία, τον πολιτισμό της, τους καλλιτέχνες της, τους συγγραφείς της, τα αστεία της, τη γαστρονομία της, τα τρένα της και τους κατοίκους της δεν σε κάνει οπαδό του πουτινισμού. Αλλά αν οι διαιτητές της ηθικής κομψότητας θέλουν να το πιστεύουν, δεχόμαστε εκ των προτέρων την εξευτελιστική ταμπέλα. Όπως λένε οι σοφοί χωρικοί των Ουραλίων:  «Όποιος πετάει τσουκνίδες στον γείτονά του, θα τις δει να φυτρώνουν στον κήπο του».

Στο μεταξύ, ας διαβάσουμε ή ας ξαναδιαβάσουμε μπροστά σε μάρτυρες  Πόλεμος και Ειρήνη,  Άννα Καρένινα, Οι Δαιμοσμένοι, Δρ. Ζιβάγκο, Η Μύτη, Έγκλημα και Τιμωρία, Νεκρές ψυχές, Ζωή και Πεπρωμένο, Ο Δάσκαλος και η Μαργαρίτα, Η κόρη του Καπετάνιου, Χατζή Μουράτ, Η Κυρία της πίκας, Σκυλίσια καρδιά  και  Tάρας ΜπούλμπαΑς ακούσουμε και πάλι στη μέγιστη ένταση Μπόρις Γκοντούνωφ,  Ρουσλάν και Λουντμίλα  και τις συμφωνίες του Σοστακόβιτς. Ας ξαναδούμε  την Μπαλάντα του Στρατιώτη, Ο Απατηλός Ήλιος, Η Μόσχα δεν πιστεύει στα δάκρυα, Όταν περνούν οι Πελαργοί, Η Επιστροφή, Το Νησί …

Και προπαντός ας σηκώσουμε τα γεμάτα βότκα ποτήρια ευχόμενοι:  «Να πεθάνουν οι ηλίθιοι»!

Μετάφραση: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος

 

spot_img

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,900ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα