Καθηγητής Dr Julian Lindley-French
Πρόεδρος στο The Alphen Group
27 Νοεμβρίου 2023
«Η διευθέτηση του ουκρανικού προβλήματος, που έχει πλέον επιτευχθεί, είναι, κατά την άποψή μου, μόνο το προοίμιο μιας ευρύτερης διευθέτησης στην οποία ολόκληρη η Ευρώπη μπορεί να βρει ειρήνη. Σήμερα το πρωί είχα άλλη μια συνομιλία με τον Ρώσο Πρόεδρο, τον κ. Πούτιν, και ιδού η εφημερίδα που φέρει το όνομά του καθώς και το δικό μου. Μερικοί από εσάς, ίσως, έχετε ήδη ακούσει τι περιέχει, αλλά θα ήθελα απλώς να σας το διαβάσω: ”… Θεωρούμε τη συμφωνία που υπογράφηκε χθες το βράδυ και τη ρωσο-ουκρανική ειρηνευτική συμφωνία με τη μεσολάβηση της Δύσης ως σύμβολο της επιθυμίας των λαών μας να μην ξαναπάμε σε πόλεμο ο ένας με τον άλλον».
Τι θα μπορούσε να πει ο Neville Chamberlain για μια πιθανή ρωσο-ουκρανική συμφωνία «ειρήνης».
28 Νοεμβρίου. Είναι αυτή η στιγμή του Μονάχου της Ουκρανίας; Σίγουρα έτσι φαίνεται. Οι ειδήσεις ότι οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί (ειρωνικά) πιέζουν τους Ουκρανούς να διαπραγματευτούν με τους Ρώσους φαίνονται σε κάθε ιστορικό οποιασδήποτε αξίας ως προοίμιο μιας πολύ ευρωπαϊκής «ειρηνευτικής» συμφωνίας στην οποία ο επιτιθέμενος ανταμείβεται και το θύμα αποζημιώνεται.
Η αναστάτωση από τις επισκέψεις στο Κίεβο, την περασμένη εβδομάδα, του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Τόνι Μπλίνκεν και του Υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ Λόιντ Όστεν, για να μην αναφέρουμε τον Γερμανό Υπουργό Άμυνας Μπόρις Πιστόριους, πρκλήθηκε για κάποιο λόγο.
Φυσικά, οι επισκέψεις καλύφθηκαν από ανακοινώσεις για αυξημένη υποστήριξη στις σκληρά πιεζόμενες ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας, αλλά αυτός δεν ήταν ο πραγματικός στόχος.
Λέγεται ότι ο Πρόεδρος Μπάιντεν δεν θέλει τον πόλεμο να επικρέμαται πάνω του κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ ή της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ 75 στην Ουάσιγκτον τον Ιούλιο. Οι μερκαντιλιστές Γερμανοί απλώς αισθάνονται πολύ άβολα που βρίσκονται σε διαμάχη με τους Ρώσους, γεγονός που εξηγεί γιατί τόσες πολλές από τις ευρωπαϊκές εταιρείες που έχουν εγκατασταθεί στην Τουρκία και σε άλλα μέρη για να παρακάμψουν τις κυρώσεις της ΕΕ στη Ρωσία είναι γερμανικές.
Για μια φορά, τουλάχιστον οι κατευναστές δεν είναι Βρετανοί.
Το 1938, ως μέρος της διευθέτησης του «τσεχοσλοβακικού προβλήματος», ο Chamberlain διαπραγματεύτηκε το 20% της τότε Τσεχοσλοβακίας.
Οποιαδήποτε τέτοια συμφωνία αναμφίβολα θα απαιτούσε από την Ουκρανία να παραδώσει το 20% του εδάφους της στους Ρώσους, οι οποίοι θα μπορούσαν να κρατήσουν μεγάλο μέρος του Ντονμπάς και της Κριμαίας που έχουν καταλάβει παράνομα με τη βία, καθώς και τη Μαριούπολη, ένα σημαντικό ουκρανικό λιμάνι σιτηρών στη Μαύρη Θάλασσα.
Δεν θέλω να πω ότι σας το είπα, αλλά σας το είπα.
Τον Αύγουστο έγραψα, «…θα γίνει επίσης προφανές ότι οι Σύμμαχοι έχουν, ήδη, δώσει το 90% αυτού που πρόκειται να δώσουν στην Ουκρανία, είτε παραδοθεί όπως είχαν υποσχεθεί είτε όχι». Έγραψα επίσης τον Μάιο ότι οι 28 εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες από τη Δύση Ουκρανικές ταξιαρχίες δεν είχαν το στρατιωτικό βάρος για να διαπεράσουν τις ρωσικές αμυντικές γραμμές στη νότια και ανατολική Ουκρανία. Αυτό συνέβη εν μέρει επειδή το ρωσικό Γενικό Επιτελείο είχε πάρει κάποια οδυνηρά μαθήματα, αλλά και επειδή η Δύση άργησε να παραδώσει τις σχετικά περιορισμένες προμήθειες όπλων που είχε υποσχεθεί.
Το πυροβολικό είναι το καθοριστικό χαρακτηριστικό αυτού του ρωσικού πολέμου και τώρα αποδεικνύεται ότι η ΕΕ θα αποτύχει να παραδώσει τα υποσχεθέντα 1 εκατομμύριο βλήματα πυροβολικού μέχρι τον προσεχή Μάρτιο, κυρίως λόγω της αδυναμίας να αναβαθμίσει την ταχεία ευρωπαϊκή παραγωγή όπλων.
Εν τω μεταξύ, η Ρωσία έχει λάβει πάνω από 1 εκατομμύριο βλήματα πυροβολικού από τις αρχές Αυγούστου από τη Βόρεια Κορέα, και σαφώς την υποστήριξη της Κίνας.
Με άλλα λόγια, η Ρωσία κερδίζει τον πόλεμο του πυροβολικού.
Γιατί συμβαίνει αυτή η αλλαγή σχεδίου τώρα;
Η διατήρηση ζωντανής της Ουκρανίας ΕΙΝΑΙ ζωτικό συμφέρον της Δύσης, η αποκατάσταση των συνόρων της Ουκρανίας του 2014, πόσο μάλλον των συνόρων της του 1991, δεν είναι.
Υπάρχουν αρκετοί άλλοι παράγοντες, ο πιο σημαντικός από τους οποίους είναι η έλλειψη συνεκτικής δυτικής στρατηγικής από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022.
Η Δύση έχει συνηθίσει να δίνει στην Ουκρανία αρκετά όπλα για να εμποδίσει τη Ρωσία να κατακτήσει ολόκληρη τη χώρα, αλλά ποτέ δεν υπέγραψε τον πολεμικό στόχο της Ουκρανίας να ανακαταλάβει όλα τα εδάφη που είχαν καταλάβει οι Ρώσοι.
Ειλικρινά, ο κίνδυνος ενός ευρύτερου πολέμου με τους Ρώσους για το Ντονμπάς και την Κριμαία έχει λειτουργήσει αποτρεπτικά για τη Δύση, στην οποία πολλές ευρωπαϊκές χώρες θεωρούν ότι την Ουκρανία την δανείστηκαν, μόνο, από τη Ρωσία, ενώ για πολλούς Αμερικανούς η Ουκρανία είναι μια μεγάλη χώρα μακρινή για την οποία γνωρίζουν ελάχιστα. Δύσκολο αλλά αληθινό.
Πώς θα δικαιολογούσε η Δύση μια τέτοια υποχώρηση (και θα ήταν);
Πρώτον, εάν υπάρξουν διαπραγματεύσεις (υπάρχουν ήδη εκτεταμένες επαφές με τους Ρώσους), οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί θα έπαιζαν επάνω στη «νίκη» μιας τσαλακωμένης Ουκρανίας.
Δεύτερον, το Βερολίνο και η Ουάσιγκτον, και αναμφίβολα οι Βρυξέλλες και το Παρίσι (για να μην αναφέρουμε εγκαίρως το Λονδίνο) θα έλεγαν ότι επιβιώνοντας απλώς ως ανεξάρτητη χώρα, η θυσία τόσων γενναίων Ουκρανών άξιζε τον κόπο.
Τρίτον, θα υπαινίσσονταν πόσο φθηνότερο θα ήταν για τη Δύση, με τους Ευρωπαίους στο προσκήνιο, να ανοικοδομήσουν την Ουκρανία εάν δεν χρειαστεί να πληρώσουν για το κατεστραμμένο από τον πόλεμο Ντονμπάς και την κατεχόμενη Κριμαία.
Τέταρτον, θα είχαν εξασφαλίσει τον τερματισμό της απωλειών στρατιωτών θυσιάζοντας κάποιο ουκρανικό έδαφος για την υποστήριξη της ουκρανικής κυριαρχίας.
Πώς θα έβλεπαν η Μόσχα και το Πεκίνο μια τέτοια ρωσική νίκη γιατί έτσι θα την παρουσίαζε ο Πούτιν;
Αναμφίβολα θα επισήμαναν ξανά την έλλειψη αποφασιστικότητας της Δύσης και το μεγάλο χάσμα μεταξύ της δυτικής ρητορικής για τις αξίες στην αρχή του πολέμου και των συμφερόντων της Δύσης κατά τη διάρκεια του.
Θα επισήμαναν και πάλι την έλλειψη συλλογικής στρατηγικής υπομονής από τη Δύση που είναι εμφανής στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία και μπορεί κάλλιστα να διαμορφώνει την απάντηση στην επίθεση της 7ης Οκτωβρίου της Γάζας στο Ισραήλ και την απάντηση του Τελ Αβίβ. Θα αναφέρουν περαιτέρω αποδείξεις ότι η Δύση, ιδιαίτερα οι Δυτικοευρωπαίοι, αποστρέφονται βαθιά τον κίνδυνο, σε σημείο κατευνασμού, και το μόνο που πρέπει να κάνουν η Μόσχα και το Πεκίνο είναι να τους περιμένουν. Θα υπογράμμιζαν επίσης τη φαινομενικά αιώνια έλλειψη δυτικής συνοχής και
κάθε πραγματικά ουσιαστική σχέση μεταξύ των σκοπών στους οποίους η Δύση ισχυρίζεται ότι πιστεύει, και των τρόπων, μέσων και κινδύνων που είναι διατεθειμένη να επενδύσει η Δύση για να τα πραγματοποιήσει – δράση χωρίς στρατηγική.
Πάνω απ’ όλα, η Μόσχα και το Πεκίνο θα πρότειναν ότι αν οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί συμβιβάζονταν σε μια τέτοια «ειρήνη», θα ήταν ελάχιστα διαφορετική από αυτή που επιβλήθηκε στο Αφγανιστάν, αν και οι συνέπειές της για το ΝΑΤΟ και τους Ευρωπαίους θα ήταν πολύ πιο άμεσες και πιο επικίνδυνες.
Ο Πούτιν θα έβλεπε το όραμά του για μια Novorossiya και την ανοικοδόμηση μιας Ρωσικής Αυτοκρατορίας να δικαιώνεται και αναμφίβολα θα πίστευε ότι είχε ολοκληρώσει επιτυχώς τις φάσεις ένα και δύο.
Η πρώτη φάση ήταν η κατάληψη της Κριμαίας. Δεύτερη φάση, η επιτυχημένη αν και δαπανηρή κατάληψη του Ντονμπάς και της Μαριούπολης. Φάση 3;
Αφού θα είχε αναδημιουργήσει τις ρωσικές δυνάμεις, ας πούμε το 2030, θα κινηθεί για να καταλάβει την Οδησσό και να αποκόψει την Ουκρανία από τη Μαύρη Θάλασσα.
Θα καταλάμβανε επίσης όλη την Ουκρανία ανατολικά του ποταμού Δνείπερου, συμπεριλαμβανομένου του “καλαθιού ψωμιού”. [σσ Αποικίες του “καλαθιού ψωμιού”, “bread-basket” λέγονταν οι μεσαίες αποικίες των κουάκερων λόγω του εύφορου εδάφους τους, ιδανικό για γεωργία].
Η φάση 4 θα διαρκούσε λίγο περισσότερο, ο χρόνος της οποίας θα εξαρτιόταν από τον βαθμό στον οποίο οι Αμερικανοί θα ήταν απασχολημένοι με τον Ινδο-Ειρηνικό και από τον βαθμό στον οποίο ο Πούτιν θα μπορούσε να παρασύρει τους Γερμανούς πίσω σε μια στρατηγική υπνηλία και ενεργειακή εξάρτηση. Ο ΣΤΟΧΟΣ? Λοιπόν, αυτό είναι αρκετά προφανές. Τα κράτη της Βαλτικής.
Με άλλα λόγια, οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί είχαν κατανοήσει καλύτερα τις μακροπρόθεσμες γεωπολιτικές συνέπειες οποιασδήποτε λύσης επιβάλλουν στην Ουκρανία για βραχυπρόθεσμη πολιτική ανακούφιση. Εάν αποτύχουν να μάθουν το πραγματικό μάθημα από τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας ότι ο Πούτιν είναι πραγματικά μιλιταριστής και τυχοδιώκτης και εάν οι Ευρωπαίοι αποτύχουν ξανά να επανεξοπλιστούν σωστά, τότε το μόνο που θα είχε κερδίσει η Ευρώπη είναι μια στρατηγική παύση. Είναι επίσης δύσκολο να πιστέψουμε ότι το Κίεβο θα μπορούσε ενδεχομένως να δεχτεί μια τέτοια συμφωνία, εκτός και αν προσφερθεί σε ό,τι έχει απομείνει από την Ουκρανία να γίνει μέλος στο ΝΑΤΟ τη στιγμή που θα τεθεί σε ισχύ οποιαδήποτε τέτοια συμφωνία. Αυτό εγείρει ένα επιπλέον ερώτημα: θα συμφωνήσουν όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ στην ένταξη της Ουκρανίας;
Η Συμφωνία του Μονάχου είναι μια προειδοποίηση. Τον Μάρτιο του 1939, ο Χίτλερ έσπασε τη συμφωνία και κατέλαβε την Πράγα και την υπόλοιπη Τσεχοσλοβακία και την κατέστησε ανυπεράσπιστη στις διαθέσεις του Μονάχου. Η ειρωνεία ήταν ότι ο Neville Chamberlain καταλάβαινε τις συνέπειες και θα έπρεπε να το ξέρει. Έγραψα τη διατριβή μου στην Οξφόρδη για τον βρετανικό επανεξοπλισμό τη δεκαετία του 1930. Η Βρετανία χρειάστηκε χρόνο για να επιδιορθώσει περαιτέρω τις άμυνές της πουλώντας την τσεχική κυριαρχία. Πρόκειται να κάνουμε το ίδιο πράγμα στην Ουκρανία;
