του Δημήτρη Μακροδημόπουλου
Φωτογραφία: οι ηγέτες που υπέγραψαν και εγγυήθηκαν την Συμφωνία του Μινσκ
Στις 8 Ιουνίου η Άγκελα Μέρκελ στη συνέντευξη – απολογία της στο κατάμεστο Μπερλίνερ Ανσάμπλ του Βερολίνου ήταν αποκαλυπτική: Στις κατηγορίες ότι η δική της πολιτική έστρωσε το δρόμο για τις σημερινές εξελίξεις στην Ουκρανία, ισχυρίστηκε ότι ο πόλεμος θα είχε ξεσπάσει ήδη από το 2008, αν η ίδια δεν είχε μπλοκάρει την ενταξιακή πορεία της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, ενώ “ποιός ξέρει, πρόσθεσε, πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα το 2014” αν δεν είχε σπεύσει, από κοινού με τον Γάλλο ομόλογό της, να διαπραγματευθεί τις συμφωνίες του Μινσκ, που πάγωσαν τη διαμάχη στο Ντονμπάς. Για να καταλήξει: “Η Ουκρανία αξιοποίησε αυτά τα επτά χρόνια για να ετοιμαστεί”. (Καθημερινή 9/6/2022). Αυτή η ομολογία της εξηγεί την παρελκυστική της στάση επί χρόνια, όπως και του Γάλλου προέδρου, στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων των συμφωνιών του Μινσκ, ως εγγυητριών δυνάμεων, όχι για να υλοποιηθούν οι συμφωνίες και να παγιωθεί η ειρήνη αλλά για να μπορέσει η Ουκρανία να “ετοιμαστεί”.. Ούτε καν την απόδοση καθεστώτος υποψήφιας προς ένταξη χώρας στην ΕΕ χρησιμοποίησαν για να δελεάσουν το Κίεβο να τηρήσει τις συμφωνίες που υπέγραψε αλλά το έπραξαν στην εμπόλεμη πλέον Ουκρανία για να ενισχύσουν τη συνέχιση του πολέμου. Παρέλειψε η κυρία Μέρκελ να αναφέρει ότι η ίδια ως καγκελάριος υπήρξε μαζί με τις ΗΠΑ ο υποβολέας των εξελίξεων στην πλατεία Μειντάν το 2014 που αποκαθήλωσε πραξικοπηματικά τον εκλεγμένο πρόεδρο Γιαννουκόβιτς, ότι ο Γερμανός ΥΠΕΞ Βεστέβερλε επί των ημερών της, ενθάρρυνε στα οδοφράγματα τους πραξικοπηματίες ναζιστές του Δεξιού Τομέα και του εθνικοσοσιαλιστικού Σβόμποντα μαζί με τον Τζο Μακκέιν, τη λαίδη Άστον, τη Βικτόρια Νούλαντ, τον Τζέφρι Πάιατ, ότι η ίδια δέχονταν τους ηγέτες των πραξικοπηματιών στο Βερολίνο. Μήπως τελικά η επιλογή της Γερμανίας ως εγγυήτριας των συμφωνιών προεξοφλούσε το αδιέξοδο των συνομιλιών;
Αποφεύγουν να αναφερθούν στις συμφωνίες του Μινσκ που εγκρίθηκαν με ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και προέβλεπαν την ειρήνευση μεταξύ των αντιμαχομένων, του Κιέβου αφενός και των αυτονομιστών του Ντονμπάς αφετέρου, και τον τρόπο συνύπαρξης τους: Με τη χορήγηση μερικής αυτονομίας στους ρωσόφωνους και σεβασμό στην εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας. Σε τί περισσότερο προσδοκά ο πρόεδρος Ζελένσκι από τον πόλεμο, πέρα από τις πρόνοιες των συμφωνιών του Μινσκ ακόμη κι αν αναδειχθεί νικήτρια η Ουκρανία;
Ο θρυλικός Ρότζερ Γουότερς, μέλος του συγκροτήματος Pink Floyd σε ανοικτή επιστολή προς τη σύζυγο του προέδρου Ζελένσκι της υπενθύμισε τις προεκλογικές δεσμεύσεις του συζύγου της. Δηλαδή:
- Τερματισμό του εμφυλίου πολέμου στα ανατολικά και ειρήνη στο Ντονμπάς και μερική αυτονομία του Ντόνετσκ και του Λούγκανσκ.
- Επικύρωση και εφαρμογή του υπόλοιπου πακέτου των συμφωνιών του Μινσκ.
Πού αποδίδει ο Ρότζερ Γουότερς τη μεταστροφή του Ζελένσκι από τις προεκλογικές του δεσμεύσεις με τις οποίες εκλέχθηκε με πολύ μεγάλη πλειοψηφία;
“Μπορεί κανείς μόνο να υποθέσει ότι η πολιτική εκστρατεία του συζύγου σας δεν ταίριαζε καλά με ορισμένες πολιτικές φατρίες στο Κίεβο και ότι αυτές οι φατρίες έπεισαν τον σύζυγό σας να αλλάξει ριζικά πορεία, αγνοώντας την εντολή του λαού. Δυστυχώς, ο σύζυγός σας συμφώνησε με ολοκληρωτικές, αντιδημοκρατικές μεθόδους αντίθετες με τη θέληση του ουκρανικού λαού και έκτοτε η Ουκρανία κυβερνάται από τις δυνάμεις του ακραίου εθνικισμού που προηγουμένως δόλια παραμόνευαν στη σκιά. “.
Βέβαια η κύρια ευθύνη δεν βαρύνει τον πρόεδρο Ζελένσκι που ως ηθοποιός μπορεί να ζει το όνειρό του χειροκροτούμενος από τους ηγέτες της Δύσης, αλλά τη Γερμανία και τη Γαλλία, ως εγγυήτριες χώρες των συμφωνιών Μινσκ. Αντί μέσα από την ουκρανική κρίση και τον ρόλο τους ως εγγυητών των συμφωνιών Μινσκ να αναδείξουν τον αυτόνομο ρόλο της Ευρώπης στη διαμόρφωση των εξελίξεων, οδηγούν, χειραγωγούμενες από τις ΗΠΑ, τους ευρωπαϊκούς λαούς σε ένα δυστοπικό μέλλον απρόβλεπτων διαστάσεων.
Μήπως η νίκη της Ρωσίας ή της Ουκρανίας ή ένας συμβιβασμός μεταξύ τους θα οριοθετήσει και τις απειλές για την παγκόσμια ειρήνη; Ασφαλώς όχι, διότι ο επεκτατισμός των νικητών του Ψυχρού πολέμου δεν εξαντλείται στο αποτέλεσμα του πολέμου στην Ουκρανία. Γιατί; Διότι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ανέδειξε μια ιστορική πρωτοτυπία που καθορίζει τις παγκόσμιες εξελίξεις. Ενώ μέχρι τότε η ιστορική εμπειρία μας δίδαξε ότι η αναθεώρηση των συνόρων των κρατών συντελείται στην διάρκεια του πολέμου και επισφραγίζεται με τις συνθήκες ειρήνης που ακολουθούν τη λήξη των εχθροπραξιών, με τον Ψυχρό Πόλεμο συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή, προηγήθηκε η «συνθηκολόγηση» της ΕΣΣΔ, με την υπογραφή της διάλυσης του Συμφώνου της Βαρσοβίας και ακολούθησαν οι συνέπειες της ψυχροπολεμικής σύγκρουσης που είχε λήξει. Ενώ οι συνθήκες ειρήνης οριοθετούν το μέγεθος των συνεπειών του πολέμου, οι συνέπειες του Ψυχρού πολέμου έχουν ως αφετηρία το τέλος του, γιαυτό είναι απροσδιόριστες και σε μέγεθος και σε διάρκεια και θα καθορίζουν τις διεθνείς εξελίξεις μέχρις ότου αναδειχθούν δυνάμεις που θα εξισορροπήσουν την αμερικανική υπεροπλία. Πότε και πώς θα συμβεί αυτό; Ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί ένα στάδιο μόνον που επιταχύνει τις εξελίξεις.
Γιαυτό οι ευθύνες της Γερμανίας και της Γαλλίας ως εγγυητών των συμφωνιών του Μινσκ είναι τεράστιες. Ποιός θα αναλάβει την ευθύνη απέναντι στην ανθρωπότητα, αν η Ρωσία μπροστά στο φάσμα της ήττας εξαπολύσει ένα στοχευμένο πυρηνικό πλήγμα; Ποιός θα τολμήσει να της το ανταποδώσει; Υπάρχει πάντα η πρώτη φορά, όπως το ιστορικό προηγούμενο το 1945, όταν οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά το ατομικό τους οπλοστάσιο, όχι για να αποδυναμώσουν στρατιωτικά την Ιαπωνία αλλά εξολοθρεύοντας τον άμαχο πληθυσμό σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι. Γιατί να μην επαναληφθεί στην Ουκρανία;;
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
17/9/2022
