ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ: Η σιωπηλή ανάσταση ενός λαού

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -
 Μετάφραση- Επιμέλεια: Ευάγγελος Δ. Νιάνιος

[H Γαλλία βρίσκεται σήμερα στην τελική φάση αποχριστιανισμού της και η πολιτική του Προέδρου Μακρόν όχι απλώς την επιταχύνει αλλά αλλάζει τα στερεότυπα της χώρας με τον ευρωπαϊσμό του και την αθρόα είσοδο μουσουλμάνων. Χρειάστηκε – δυστυχώς – η καταστροφή του ναού της Παναγίας των Παρισίων για να θυμηθεί ο γαλλικός λαός τις χριστιανικές του ρίζες. Γενική είναι η εντύπωση ότι η καταστροφή αυτή αποτελεί «σημείο» προς αποκρυπτογράφηση. Το δήλωσε μάλιστα και η πρώτη κυρία της Γαλλίας, η Μπριζίτ Μακρόν, προσερχόμενη στο ναό του Αγίου Σουλπικίου, στον οποίο εκκλησιάστηκε: « Μας στέλνει ένα μήνυμα… Κάτι μας λέει, το όλο θέμα είναι να το ακούσουμε.» Ο Χριστός δεν παραβιάζει την ελευθερία κανενός. Και αν αυτοπροσκλήθηκε στην οικία του Ζακχαίου είναι γιατί είχε βρει ήδη μια θέση στην καρδιά του. Και αν έφυγε από τη χώρα των Γεργεσηνών είναι γιατί «ιδόντες αυτόν παρεκάλεσαν όπως μεταβή από των ορίων αυτών». Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τη Γαλλία. Επειδή ο Θεός «ουκ εν χειροποιήτοις ναοίς κατοικεί» επέτρεψε, κατά την ταπεινή μας γνώμη, αυτή την καταστροφή, όπως παλαιότερα, επέτρεψε τη βεβήλωση του ιερού ναού της Αγίας Σοφίας. Ε.Δ.Ν.]

του Michel Maffesoli

 

Γάλλοι-και μάλιστα νέοι- προσεύχονται αντικρύζοντας το ναό της Παναγίας των Παρισίων να καίγεται.

Aυτή την ολέθρια νύχτα καιγόταν η Παναγία των Παρισίων! Και παντού γύρω της, σιγά-σιγά, συγκεντρωνόταν ένα τεράστιο πλήθος. Ανίσχυρο, αλλά σαν σε κοινό πεπρωμένο με το καιόμενο οικοδόμημα. Σιωπηλοί άνθρωποι. Τότε, ξαφνικά, αρχίζουν να ψάλλουν ή να λένε το “Χαίρε Mαρία”. Στην Πλατεία Σαιν Μισέλ,, στο Σταθμό Ορλεάνη, στη Γέφυρα Σαιν Λουί, η συγκίνηση μετουσιώθηκε σε ένα ύμνο που δεν είχε τίποτε το επιθετικό, αλλά τον ακούγαμε ως ηχώ μιας συλλογικής ψυχής, η οποία, από τον Μεσαίωνα, περιβάλλει αυτή την προστάτιδα μορφή της πόλης.

Πολλοί είναι αυτοί που την έχουν υμνήσει, όπως ο Βικτόρ Ουγκώ στο «Η Παναγία των Παρισίων» (1831). Δεν υπογραμμίζουν ότι οι καμπάνες της, ειδικά η μεγάλη βαρύτονη καμπάνα, συγκινούν τα πιο ορθολογικά μυαλά και κάποιες μέρες, πυρπολούν ολόκληρη την πόλη.

Αυτό που εντυπωσιάζει είναι το κλίμα ευσέβειας που επικρατεί γύρω από τον καθεδρικό ναό. Κάτι από στοχαστική σκέψη. Έρχεται στο μυαλό μου η παρατήρηση του Χάιντεγκερ, ο οποίος θεωρεί τη “σκέψη ως ευσεβιστική άσκηση”. Ευσέβεια (Piété) χαρακτηριστική αυτών που είναι ευσεβείς (pieux). Ο πάσσαλος (pieu) είναι, επίσης, το ίσιο ξύλο που εγγυάται σιγουριά και σταθερότητα.

Η Παναγία μας ως πάσσαλος χώθηκε στο έδαφος για να χρησιμεύσει ως βάση για να είμαστε όλοι μαζί.

Η ενημερωτική μάστιγα που ενδημεί στα μεγαλύτερα ΜΜΕ, αδιάφορη γι’ αυτή την καταστροφή, εξέφραζε τη λύπη της, επειδή απειλούσε την έλξη που ασκούσε αυτός ο παγκοσμίου φήμης ναός, – 14 εκ. τουρίστες ετησίως. Βάζοντάς την στο ίδιο επίπεδο με τη Ντίσνεϋλαντ.

Κοντόθωρη χρησιμοθηρική υποτίμηση, χωρίς να συλλαμβάνει τη δύναμη του φαντασιακού, αιτία και αποτέλεσμα μιας τέτοιας κατασκευής. Οι οικοδόμοι των καθεδρικών ναών κινούνταν από έναν άλλο στόχο: την ενσάρκωση του ιερού. Και η συλλογική συγκίνηση που βιώνει ο καθένας, βλέποντας αυτό τον καθεδρικό ναό να καίγεται, δεν είναι παρά η ακαταμάχητη ανθεκτικότητα αυτού που ο Ζοζέφ ντε Μαίστρ ονόμαζε “το θεϊκό υπόλειμμα“.

Υπόλειμμα ως στερεό υπόστρωμα κάθε κοινωνίας, και μάλιστα κάθε πολιτισμού. Υπόλειμμα που, όπως ο πάσσαλος της ευσέβειας, είναι ασφαλώς ριζωμένο σε ένα δεδομένο μέρος, αλλά δεν παύει να ακτινοβολεί με τρόπο όσο γίνεται ευρύτερο. Και ήταν αρκετό να ακούσουμε, στο πυκνό πλήθος, τι ψιθύριζαν στις λατινογενείς μας γλώσσες, για να κατανοήσουμε την “ενότητα των διαφορών” που συμβολίζει η Παναγία των Παρισίων. Συνενώνει τα διάσπαρτα. Είναι το πρωτότυπο του δυναμικού ριζώματος. Αυτό της «συναναστροφής», με την ευρεία έννοια, την προ-νεωτερική, και που σίγουρα θα είναι και μετανεωτερική.

“Συναναστροφή” που συναντούμε στο μυθιστόρημα του Βικτόρ Ουγκό, όπου ο Κουασιμόδο, η Eσμεράλδα, ο Τσιγγάνος και ο όμορφος Φοίβος ανακατεύονται σε μια μπαρόκ συμφωνία, όπου οι διαφορετικές γλώσσες υπογραμμίζουν ωστόσο τη θεμελιώδη μοναδικότητα γύρω από μια κοινή αρχή. Τη νοσταλγία για αλλού, εκείνη του ανθρώπου της επιθυμίας, που βασανίζεται πάντα από την υπέρβαση.

Αυτό εξέφραζαν οι προσευχές, οι ύμνοι που ξεπηδούν αυθόρμητα, τα δάκρυα που ρέουν χωρίς ντροπή: μια έμμονη υπερβατικότητα, ανακουφιστική, τονωτική ενός συγκεντρωμένου λαού.

Ο Ντυρκάιμ μίλησε για «εξιλεωτικές τελετές»: τελετουργίες δακρύων. Στιγμές όπου η συλλογική συγκίνηση έχει μια χαρισματική λειτουργία, δηλαδή μια ενωτική, ταυτοτική λειτουργία. Αναγέννηση μιας σχέσης που ο σύγχρονος ατομικισμός δεν κατάφερε να σπάσει τελείως και που μερικές φορές ξαναβρίσκει αναμφισβήτητη δύναμη και σθένος. Σίγουρα η πολυλογία των ΜΜΕ και των πολιτικών ρίχνει το βάρος στην τουριστική έλξη του καθεδρικού ναού, η οποία πολύ απέχει από το να είναι το σημαντικότερο. Επειδή πέρα από ή πάνω από τον τουρισμό, η πραγματική έλξη είναι πνευματική ή ακόμα και μυστηριακή. Αφού μυστήριο είναι ό,τι καθιστά ορατή μια αόρατη δύναμη. Η ανάγκη για ένα πέρα από τον εγωιστικό εγκλεισμό που χαρακτηρίζει τη νεωτερικότητα. Διάλογος του ορατού και του αόρατου, αγνοώντας την κυρίαρχη εμπορευματοποίηση.

Έτσι, πέρα από την καταστροφή ενός κοσμήματος της κληρονομιάς της ανθρωπότητας, ο φόβος που εξέφραζαν τα πρόσωπα ήταν που έβλεπαν να εξαφανίζεται ένα πραγματικό συλλογικό ” matrimonium “. Τόπος – πνευματική μήτρα για κάθε ζωή εν κοινωνία.

Αλλά όπως και σε μια ανθρώπινη σταδιοδρομία, είναι απαραίτητο, σύμφωνα με τα λόγια του Αγίου Αυγουστίνος: «in te ipsum redi», να επιστρέφει κανείς στον εαυτό του για να ξαναγεννηθεί ακόμα μεγαλύτερος. Όλα είναι σύμβολα. Στο ναό, ο φωτεινός σταυρός στο ιερό συνέχισε να λάμπει. Ίσως πρέπει να δούμε αυτή τη φωτιά ως “κατάβαση”. Η κάθοδος στον Αδη είναι το σημάδι μιας ανάστασης που έρχεται. Αυτό αισθανόμασταν με τη συλλογική ευσέβεια γύρω από την καιγόμενη Παναγία των Παρισίων!

Πηγή: https://www.atlantico.fr/decryptage/3570722/notre-dame–la-silencieuse-resurrection-du-peuple-francais-michel-maffesoli

 

«Το μέτωπο των καθεδρικών ναών»

του Jean-Pierre Daumard

Notre Dame Cathedral Church Paris Sunset

Ναός Παναγίας των Παρισίων: η καταστροφή της θύμισε στους Γάλλους το χριστιανικό τους παρελθόν

Η έκφραση είναι του Ζωρζ Μπερνανός. Ο Μπερνανός έγραψε: “Η Γαλλία είναι η γη των καθεδρικών ναών, των αγίων, των ηρώων και των σαλών. “Ο καθεδρικός των καθεδρικών ναών στη Γαλλία, η Παναγία των Παρισίων, παρανάλωμα των φλογών κατέρρευσε, στις 15 Απριλίου 2019. Κατέρρευσε τη Μεγάλη Τρίτη.

Στις 21 Μαΐου 2019, στην Παναγία των Παρισίων, επρόκειτο να υπάρξει μια «αγρυπνία υπέρ της ζωής». Στις 19 Απριλίου, θα γινόταν η λιτανεία του Σταυρού μπροστά από την Παναγία των Παρισίων. Και μετά, από τον Απρίλιο έως τον Μάιο, είχε προγραμματιστεί μια σειρά διαλέξεων για τον Ζωρζ Μπερνανός, χριστιανό συγγραφέα, «θεολόγο της αγιότητας», συγγραφέα του «Ημερολογίου ενός επαρχιακού ιερέα» για τον οποίο «Όλα είναι μέσα στη χάρι». Στις 29 Απριλίου θα άρχιζε ένας κύκλος διαλέξεων από τον επίσκοπο Σωβέ για τον Μπερνανός, “προφήτη της εποχής μας. ”

Σημειώνω αυτά απλώς και μόνο επειδή δεν είμαι καθόλου πιστός, πόσο μάλλον εκκλησιαζόμενος τακτικά, και είναι πάρα πολύ καιρός που κατέγραψα την ντε φάκτο αποδόμηση του χριστιανισμού, αλλά τα επισημαίνω ως ένδειξη. Ίσως ένα σημείο. Ακριβώς γιατί πρόκειται για τον Ζωρζ Μπερνανός.

Ο Ζωρζ Μπερνανός, τον οποίο θα προτιμούσα πάντα από τον Ντριέ λα Ροσέλ,  αν πρόκειται να μιλήσω για το τι ουσιαστικά κάνει τη Γαλλία να ξεχωρίζει, άσχετα με το τι λέμε και το τι κάνουμε, από το μύθο μιας Europa που υπόκειται στη γερμανική τάξη, ναζιστική τάξη κάποτε και που ονομάζουμε σήμερα «φιλελεύθερη τάξη».

Ο Ζωρζ Μπερνανός, ο οποίος στις 22 Αυγούστου 1940, αυτό διάβαζα χθες, 15 Απριλίου 2019, θεία πρόνοια, λίγες ώρες πριν μάθω ότι η Παναγία των Παρισίων ήταν παρανάλωμα πυρός, έγραψε ένα άρθρο Το μέτωπο των καθεδρικών ναών, στο οποίο σύγκρινε το μέτωπο της γραμμής Mαζινό, χωμένο μέσα στο μέτωπο των καθεδρικών ναών, της Σαρτρ ή της Παναγίας των Παρισίων, με το “μέτωπο των καθεδρικών ναών” για το οποίο είχε την ευχαρίστηση ότι τουλάχιστον αυτό, σε αντίθεση με το άλλο, είχε “κρατήσει καλά”. Πρέπει λοιπόν να πιστέψουμε ότι, τελικά, και αυτό κατέρρευσε;

Ο Ζωρζ Μπερνανός γράφει: “Το μέτωπο των καθεδρικών ναών είναι εκείνο του γαλλικού λαού, εννοώ αυτού του τόσο μεγάλου τμήματος του λαού μας που αντιδρά φυσιολογκά, όπως αισθάνεται, και με αυθόρμητες κινήσεις, που οι νεαροί ρεαλιστές περιγράφουν περιφρονητικά ως” συναισθηματικές ασκήσεις ” αλλά που είναι όντως κληρονομικά αντανακλαστικά τα οποία σχηματίστηκαν κατά τη διάρκεια των αιώνων και μια ανθρώπινη φύση χίλιες  φορές πιο πολύτιμη από τα τεχνητά σύμπλοκα για τα οποία υπερηφανεύονται τόσο γελοία φτωχοί νεαροί χωρίς φρεσκάδα, οι οποίοι μουλιάζουν σε όλες τις διανοητικές ή πνευματικές ουσίες του συρμού, όπως τα τουρσιά στο ξύδι. ”

Αυτή η φυσιολογκή αντίδραση του γαλλικού λαού, με τις “αυθόρμητες κινήσεις … που είναι πραγματικά κληρονομικά αντανακλαστικά”, την είδα στο κίνημα των “κίτρινων γιλέκων”, τα οποία, οχι μόνο δεν νικήθηκαν αλλά απόρριψαν και την ταπείνωση . Σ ‘αυτό αποδεικνύονται «τέκνα καθεδρικών ναών» (Μπερνανός).

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Γαλλία χτυπιέται στην καρδιά της από μια καταστροφή καθεδρικού ναού. Θυμόμαστε ότι στις 6 Αυγούστου 1914 ο καθεδρικός ναός της Ρεμς, ιστορικό κέντρο της Γαλλίας στη βασιλική και χριστιανική της παράδοση, βομβαρδίζεται σκόπιμα από το γερμανικό στρατό. “Ένα φρικτό χέρι την έγδαρε ζωντανή”, έγραψε τότε ο Aλμπέρ Λοντόν. Όλη η Γαλλία συγκινήθηκε, και όχι μόνο η Καθολική Γαλλία. Ο Μπαρές βέβαια, αλλά και ο Ανατόλ Φρανς και ο Προυστ.  Σαν να βλέπουμε σε καρτ ποστάλ της εποχής, μπροστά στον φλεγόμενο καθεδρικό ναό, την Ζαν ντ’ Αρκ να μάχεται με τον [Γερμανό αυτοκράτορα] Γουλιέλμο τον 2ο.

Για ποια σύγκρουση πρόκειται σήμερα, βλέποντας την Παναγία των Παρισίων στις φλόγες; Ποιο σημείο χωρίς υπογραφή πρέπει να δούμε σ’ αυτό; Και τι στάση θα κρατήσουμε σε όλες τις προσπάθειες ερμηνείας – συμπεριλαμβανομένων των πιο τρελών – και αποκρυπτογράφησης του αινίγματος της καταστροφής; Σε κάθε περίπτωση, είναι βέβαιο ότι θα συνδέσουμε αυτό το βαθύ κίνημα των κίτρινων γιλέκων με αυτό το σημείο ή αυτή την προειδοποίηση που εκφράζει η Παναγία των Παρισίων στις φλόγες. Σημείο και προειδοποίηση για τον Mακρόν ίσως, για να αρχίσουμε.

Ο Μακρόν, στις 26 Ιουνίου 2018, πρόσφερε στον Πάπα μια σπάνια έκδοση του Ημερολογίου του επαρχιακού ιερέα του Μπερνανός, μεταφρασμένου στα ιταλικά, αλλά ο Mακρόν, ως συνήθως, δρα ενάντια σε αυτό που θέλει να κάνει. Επείγεται να εγκρίνει, με την υπεροψία και την αναίδεια που τον χαρακτηρίζει, την κατάρρευση όλων των μέτωπων, ξεκινώντας από αυτό της εθνικής συνείδησης, παραδίνοντας τη χώρα και το λαό της σε όλων των ειδών τους Φαρισαίους.

Οι φλόγες της Παναγίας των Παρισίων, σαν μια επιστροφή του πυρός μέσα στο οποίο έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να καούμε, σαν δοκιμασία της αλήθειας, μια μεσαιωνική δοκιμασία.

Πηγή:  http://comite-valmy.org/spip.php?article11124

spot_img

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Είναι άλλο πράγμα μιά γαλλομαθής κουτσομπόλα(στήν καλύτερη)

    κι άλλο νά σού προσφέρεται Μετάφραση – Επιμέλεια
    από τόν κ. Ευάγγελο Δ. Νιάνιο!…

    Εύγε κι Ευχαριστούμε, λέω!

  2. Και ο ”υπερσυγχρονος” Γαλλος Προεδρος κ.Μακρον ,-οπως ειναι πασιγνωστον-, ενομοθετησε προσφατως και για τον γονεα 1 και γονεα 2 στην οικογενεια , για να εξαλειψει τις εννοιες πατερας και μητερα , επειδη οι λεξεις δηλωνουν, ετεροφυλα και οχι ομοφυλα ζευγαρια ,ενω αρσεν και θηλυ εποιησεν ο Θεος τον ανθρωπον και ευλογησε τον γαμον αρρενος-ανδρος και θηλεος-γυναικος, για να αυξανονται και να πληθυνονται και να κατακυριευσουν την γην και απο την γενναν των οποιων αναμενουν οι 1 και 2 ”συγχρονοι”γονεις να υιοθετησουν παιδια , για να αισθανθουν ως οικογενεια, χωρις να υπολογιζουν αυτοι και τα κρατη ,που ομοιως νομοθετουν , αν θελουν τα υιοθετουμενα παιδια να τους εχουν γονεις με αριθμους σαν τα κρεματορια.
    Κατα τα αλλα και με περισση αυθαδεια και περηφανεια τα κρατη που νομοθετουν γιαυτα τα ”συγχρονα ”θεματα ισχυριζονται οτι ”προστατευουν” τα παιδια , ενω ενδιαφερονται περισσοτερο για τους ομοφυλοφιλους και τις ψηφους τους.
    Η ΠΑΝΑΓΙΑ ομως -των Αγγλων, Γαλλων , Πορτογαλλων και Ελληνων κλπ -,ειναι μητερα του Χριστου και ολων μας και δεν ειναι γονεας 2 , οπως την θελει ο κ. Μακρον και πολλοι αλλοι ανα τον κοσμον και την Ελλαδα μας και αυτο ειναι υβρις ,με την αρχαια τραγωδιακη σημασια της , που καποτε πληρωνεται, οπως τωρα με την πυρκαια στην Παναγια των Παρισιων την νυκτα της Μ.Δευτερας προς Μ.Τριτην του καθολικου Πασχα , που θα γιορτασθει αυριο.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,400ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα