Παλαβωμένες Χριστιανικές αρετές, ποσότητα, ποιότητα και το μεταναστευτικό

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -

του Αθανάσιου Μπούνταλη*

Το πιο πρόσφατο επεισόδιο του σήριαλ ήταν η «λίστα Μπογδάνου» με τα ονόματα μαθητών νηπιαγωγείου του κέντρου της Αθήνας: τρία ελληνικά και δεκαεπτά ξένα.

Ο εμφυλιοπολεμικός κατήφορος που ακολούθησε ικανοποίησε άπαντες: τον Μπογδάνο για να διαχειρισθεί την εκλογική μηχανική της Α’ Αθήνας, καθώς και την Αριστερά που χρειαζόταν απεγνωσμένα φρέσκους «φασίστες» αφότου η ΝΔ έβαλε στην φυλακή την Χρυσή Αυγή.

Όμως, ο εκλογικός οπορτουνισμός του Κ. Μπογδάνου είχε μια βάση: το μεταναστευτικό είναι ένα φλέγον ζήτημα που απασχολεί μια μεγάλη μερίδα των Ελλήνων. Το 90% των πολιτών του Β. Αιγαίου το θεωρεί πρόβλημα, και το 65% τους πρόσφυγες-μετανάστες ως «απειλή» (ΚΑΠΑ RESEARCH). Το 83% πανελληνίως (73% μεταξύ ψηφοφόρων ΣΥΡΙΖΑ) ανησυχεί (Pulse), το 90% (66% μεταξύ ψηφοφόρων ΣΥΡΙΖΑ) συμφώνησε με το κλείσιμο των συνόρων κατά την επίθεση στον Έβρο, το 86% (51% ΣΥΡΙΖΑ) ζητά σκλήρυνση της στάσης της Κυβέρνησης και το 83% (60% ΣΥΡΙΖΑ) θεωρεί το φαινόμενο ασύμμετρη απειλή (Opinion Poll).

Η απόδραση των λέξεων: από τον Lévi-Strauss στον Μίκη

Βεβαίως το θέμα παραμένει ταμπού για το «κεντρώο» πολιτικό σύστημα που αδυνατεί να ανατρέψει την ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς. Εδώ και δεκαετίες τρομοκρατείται από λέξεις όπως «φασίστας», «ρατσιστής», και «ακροδεξιός», τις οποίες η Αριστερά έχει φυλακίσει σε δική της νοηματοδότηση και τις οποίες εξαπολύει κατά το δοκούν.

Ήδη από το 1971, σε διάλεξη στην Ουνέσκο («Race et culture»), ο ανθρωπολόγος Claude Lévi-Strauss έπαιρνε αποστάσεις από το κλασικό του έργο «Φυλή και Ιστορία» και απενοχοποιούσε αυτό που η ύστερη Αριστερή διανόηση θα ονόμαζε «ταυτοτική αναδίπλωση».

Αργότερα (Le regard éloigné, 1983, μετάφραση δική μου) εξηγούσε πιο ξεκάθαρα την υφαρπαγή του όρου «ρατσισμός» και την διαστροφή του νοήματός του: πλέον δεν περιέγραφε «το δόγμα που βλέπει νοητικά και ηθικά χαρακτηριστικά μιας ομάδας ανθρώπων ως αποτέλεσμα γενετικής κληρονομιάς». Αντιθέτως, ο όρος είχε καταλήξει να περιγράφει «συμπεριφορές φυσιολογικές έως θεμιτές και πάντως αναπόφευκτες».

Ο Lévi-Strauss διαφωνούσε με την κατάταξη στην κατηγορία του «ρατσιστή» «ατόμων ή ομάδων των οποίων η πίστη σε κάποιες αξίες τους καθιστά αναίσθητους σε άλλες». Θεωρούσε απολύτως θεμιτό μια ομάδα ατόμων «να θεωρεί κάποιον τρόπο ζωής και σκέψης υπέρτερο όλων των άλλων». Διαπίστωνε δε ότι «πηγή της διαφορετικότητας είναι η επιθυμία της κάθε κουλτούρας να εναντιωθεί σε όσες την περιβάλλουν».

Η διάλεξη συντάραξε την Ουνέσκο, αλλά το σοκ έμεινε εντός στενών ακαδημαϊκών κύκλων. Στον δημόσιο σχολιασμό η ιδεολογική τρομοκρατία κράτησε δεκαετίες περνώντας από τα Πανεπιστήμια στα ΜΜΕ. Σταδιακά όμως το πολυφορεμένο ρούχο πάλιωσε από την πολυχρησία, τόσο που ο Μίκης Θεοδωράκης κατέληξε να χλευάσει δημοσίως τους δεσμοφύλακες των λέξεων. Στο συλλαλητήριο κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, προσφώνησε τους συγκεντρωμένους: «αδέλφια μου φασίστες, ρατσιστές».

Γιατί ο τρόμος σπάει μόνο με την χλεύη.

Οι μοναχικές παλαβωμένες αρετές μας

 

Την Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2016 στην Κολονία, περίπου δύο χιλιάδες «άνδρες βορειοαφρικανικής και αραβικής εμφάνισης» επιτέθηκαν σεξουαλικά σε εκατοντάδες γυναικών. Η συμβουλή της Δημάρχου Henriette Reker; Να κρατούν οι γυναίκες «μια χεριά απόσταση» από άνδρες που δεν γνωρίζουν! Η δε αστυνομία, ενόψει του επικείμενου Καρναβαλιού, κυκλοφόρησε φυλλάδιο με συστάσεις προς τις ίδιες τις γυναίκες!

Το 2017, κάτοικοι της Παρισινής συνοικίας Chapelle-Pajol διαμαρτυρήθηκαν για σεξουαλικές παρενοχλήσεις γυναικών από μετανάστες. Η Caroline de Haas, φεμινίστρια(!) ακτιβίστρια του Σοσιαλιστικού Κόμματος, πρότεινε να… πλατύνουν τα πεζοδρόμια!

Το 2009 ο Νορβηγός Karsten Nordal Hauken, «SV-ίστας [ΣτΣ: μέλος του Αριστερού Σοσιαλιστικού Κόμματος], φεμινιστής, αντιρατσιστής», έπεσε θύμα βιασμού από Σομαλό λαθρομετανάστη που φιλοξενούσε σπίτι του  (βλ. εδώ στα αγγλικά). Παρότι η εμπειρία τον οδήγησε στο ποτό και στα ναρκωτικά, όταν αργότερα ενημερώθηκε από την Νορβηγική Αστυνομία ότι ο βιαστής του εξέτισε ποινή φυλάκισης και ότι είναι σε διαδικασία απέλασης, αισθάνθηκε ενοχές που εξαιτίας του(!) ο βιαστής του θα έφευγε από την Νορβηγία.

Τέτοιες γκροτέσκες παραμορφώσεις του «γυρνώ το άλλο μάγουλο» και του «αγαπώ τον πλησίον μου» παραπέμπουν στην αποστροφή του G. K. Chesterton περί «Χριστιανικών αρετών που έχουν παλαβώσει» («Orthodox, 1908, μετάφραση-έμφαση δική μου):

«Ο σύγχρονος κόσμος δεν είναι κακός· από κάποιες πλευρές ο σύγχρονος κόσμος παραείναι καλός. Είναι γεμάτος από άγριες και σπαταλημένες αρετές. Όταν ένα θρησκευτικό σχήμα θρυμματίζεται (όπως ο Χριστιανισμός στην Μεταρρύθμιση), δεν είναι μόνον τα ελαττώματα που ξαμολιούνται. Τα ελαττώματα όντως ξαμολιούνται και τριγυρνούν και κάνουν ζημιά. Αλλά και οι αρετές ξαμολιούνται· και οι αρετές τριγυρνούν πιο άγρια, και οι αρετές κάνουν πιο τρομερή ζημιά. Ο σύγχρονος κόσμος είναι γεμάτος από τις παλιές Χριστιανικές αρετές που έχουν παλαβώσει. Οι αρετές έχουν παλαβώσει διότι απομονώθηκαν η μία από την άλλη και τριγυρνούν μονάχες. Έτσι, κάποιοι επιστήμονες νοιάζονται για την αλήθεια· και η αλήθεια τους είναι ανελέητη. Έτσι, κάποιοι ανθρωπιστές νοιάζονται μόνο για έλεος· και το έλεός τους (λυπάμαι που το λέω) είναι αναληθές.»

Μεταμοντέρνοι Χριστιανοί με τόσες ενοχές που θεοποιούν οποιονδήποτε πιο άτυχο από αυτούς, και κυρίως τον μετανάστη-πρόσφυγα, ως αρχέτυπο θύματος, φτάνοντας στον τοτεμισμό της κούκλας Αμάλ. Έλεος ολοκληρωτικό, αποχωρισμένο από οποιαδήποτε λογική απαίτηση, όπως π.χ. εκείνη του Παύλου ότι «Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω» (Προς Ρωμαίους, ΙΓ’:1-7). Δηλαδή του σεβασμού στους νόμους του κράτους.

Χριστιανοί που αδυνατούν να του καταλογίσουν ευθύνες, ακόμα κι αν βλάψει αυτούς τους ίδιους: φταίει ο «άδικος κόσμος», φταίνε τα «στενά πεζοδρόμια», φταίνε οι απρόσεκτες γυναίκες. Σε τι να έφταιγαν άραγε η μικρή Μυρτώ Παπαδομιχελάκη ή ο Μανώλης Καντάρης;

Χριστιανοί βιαστικοί να «γυρίσουν το άλλο μάγουλο», παρερμηνεύοντας την αποφυγή αντεκδίκησης του «οφθαλμός αντί οφθαλμού» (Ματθ. Ε’:38-39) ως στάση αυτοκτονικής πραότητας και αυτοκαταστροφικού πασιφισμού.

Χριστιανοί που ξεχνούν ότι στο «αγαπήσεις… τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Λουκ. Ι’:27), «πλησίον» ήταν μόνον ο καλός Σαμαρείτης, και ότι το «ως σεαυτόν» προϋποθέτει να αγαπάμε τον εαυτό μας και να τον υπερασπιζόμαστε. Μαχητικά, ακόμα και ενόπλως. Ακόμα κι ο Ιησούς παρήγγειλε στους μαθητές του μετά τον Μυστικό Δείπνο: «ὁ ἔχων βαλλάντιον ἀράτω, ὁμοίως καὶ πήραν, καὶ ὁ μὴ ἔχων πωλήσει τὸ ἱμάτιον αὐτοῦ καὶ ἀγοράσει μάχαιραν» (Λουκ. ΚΒ’:36).

Χριστιανοί που ξεχνούν τους στρατιώτες Αγίους, όπως τον Άγιο Δημήτριο, και ιερείς-πολεμιστές όπως τον Παπαφλέσσα, τον Γερμανό Καραβαγγέλη, και τον παπα-Ανυπόμονο.

Στον θρυμματισμένο Χριστιανικό μας κόσμο, δεν διακρίνουμε μεταξύ του «γυρνώ το άλλο μάγουλο» και του «σκύβω το κεφάλι». Μεταξύ του «αγαπώ τον πλησίον μου» και του «αφήνομαι να πεθάνω».

Στην Ελλάδα, παλαβωμένες τριγυρνούν και οι αρετές του θρυμματισμένου αρχαίου κόσμου του Ξενίου Διός. Τότε ο ξένος ήταν ιερός, αλλά είχε και περιορισμούς.  Έπρεπε κάποια στιγμή να συνεχίσει το ταξίδι του· ο Οδυσσέας την Ιθάκη έψαχνε, όχι πολιτικό άσυλο. Έπρεπε να σέβεται τον οικοδεσπότη του· ο Πάρις τελικώς τιμωρείται σκληρά για την αρπαγή της Ελένης από τον Μενέλαο. Δεν έπρεπε να ανατρέπει την κοινωνική τάξη· οι Φαίακες δυστροπούν όταν υποψιάζονται τον Οδυσσέα ως υποψήφιο μνηστήρα της Ναυσικάς. Οι μνηστήρες της Πηνελόπης, που ταυτοχρόνως ασχημονούν κατά του οικοδεσπότη τους αλλά και επιδιώκουν την ανατροπή της κοινωνικής τάξης, εκτελούνται από τον Οδυσσέα.

Και στον θρυμματισμένο κόσμο μας, η παλαβωμένη αρετή της φιλοξενίας έχει ξαμοληθεί και τριγυρνά μονάχη, αποκομμένη από την αγάπη των «βωμών και εστιών». Και απαιτεί να υποδεχθούμε και να περιθάλψουμε τον κάθε ξένο ανεξαρτήτως ταυτότητας και προέλευσης, και χωρίς να του θέσουμε καμία απαίτηση, ούτε για την συμπεριφορά του, ούτε για την διάρκεια της επίσκεψής του.

Στο θρυμματισμένο κόσμο μας, δεν διακρίνουμε πλέον μεταξύ του «σαν στο σπίτι σου» και του «ορίστε τα κλειδιά».

Η ποσότητα που γίνεται ποιότητα

Στο βιβλίο που κατέληξε να γίνει γνωστό απλώς ως «Αντι-Ντίρινγκ», μεταξύ άλλων ο Ένγκελς επεκτείνει τις απόψεις του Μαρξ σχετικά με την συσχέτιση ποσότητας και ποιότητας (Κεφάλαιο, Τ. 1, κεφ. ΧΙ), απόψεις που ο Μαρξ με την σειρά του είχε δανεισθεί από τον Χέγκελ.

Σύμφωνα με αυτές, μια ποσοτική αλλαγή, πέραν κάποιου σημείου, μετατρέπεται σε ποιοτική αλλαγή: η ποσότητα γίνεται ποιότητα.

Από επαγγελματική διαστροφή απήλαυσα ιδιαιτέρως τα παραδείγματά τους, που αναφέρονταν στο πώς τα αλκάνια αλλάζουν φυσική κατάσταση όταν τους προσθέτουμε ένα-ένα άτομα άνθρακα: σε θερμοκρασία δωματίου το βουτάνιο (C4H10) είναι αέριο αλλά το πεντάνιο (C5H12) υγρό· το δεκαπεντάνιο (C15H32) είναι υγρό αλλά το δεκαεξάνιο (C16H34) στερεό.

Ο Μαρξ μιλούσε για την ποσοτική συσσώρευση των καπιταλιστικών μέσων παραγωγής. Ποια η σχέση με την μετανάστευση; Πολύ απλά: ένας μετανάστης μόνος του σιγά-σιγά μπορεί, αν θέλει, να αφομοιωθεί στην κοινωνία που τον φιλοξενεί και να υιοθετήσει τα τοπικά ήθη και έθιμα, ακολουθώντας τον χρυσό κανόνα: «Στην Ρώμη κάνε ό,τι οι Ρωμαίοι».

Οι Αλβανοί έμαθαν ελληνικά, βαπτίσθηκαν Χριστιανοί Ορθόδοξοι και έδωσαν στα παιδιά τους ελληνικά ονόματα. Όχι, όμως, μόνον λόγω πολιτισμικής συνάφειας και επιθυμίας. Ήταν επίσης λίγοι σε σχέση με τον ελληνικό πληθυσμό, αναμίχθηκαν με αυτόν και έμαθαν πώς ζούμε στην Ελλάδα.

Όταν όμως οι αριθμοί υπερβούν ένα όριο, οι νεοφερμένοι δημιουργούν συσσωματώσεις, και διαχωρίζονται από την μάζα του ντόπιου πληθυσμού, σαν λάδι με νερό. Αναπαράγουν τα ήθη και έθιμα των πατρίδων τους και στήνουν δικές τους China Town, όπου ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Εκεί, με την ισχύ των αριθμών επιβάλλουν τον δικό τους τρόπο ζωής: συμπεριφορά, ενδυμασία, γλώσσα, διατροφή, καταστήματα. Εκδιώκουν τους ντόπιους που πλέον αισθάνονται ξένοι στον τόπο τους. Δεν εκτίθενται στα ντόπια ήθη και δεν τα υιοθετούν. Οι παλιοί γίνονται άγκυρα για νέους και οι νέοι πισωγυρίζουν τους παλιούς στα ήθη της πατρίδας, όπως με την «Ισλαμική Αστυνομία» του κέντρου της Αθήνας. Και όλοι μαζί ξαναστήνουν πέτρα-πέτρα την χώρα από την οποία τόσο κόπο έκαναν να ξεφύγουν και την εξαπλώνουν σε ξένο έδαφος.

Μετά από ένα σημείο, η ποσότητα γίνεται ποιότητα, πράγμα που αναδεικνύει ξεκάθαρα ένα καταθλιπτικό και εξοργιστικό ρεπορτάζ του Pro News.

Τότε δεν έχουμε απλώς μια συνοικία με εξωτικά εστιατόρια για καλοβαλμένους αστούς, αλλά μια ξένη επικράτεια: παρότι ο χώρος παραμένει γεωγραφικώς εντός της χώρας, δεν της ανήκει πλέον, αφού δεν ισχύουν οι νόμοι του κράτους, παραπέμποντας στις παραχωρήσεις (Concessions) της Κίνας: στο Μακάο, ίσχυαν οι Πορτογαλικοί νόμοι, στην Σανγκάη οι Αγγλικοί, κοκ. Όπως λέει μέλος επιτροπής κατοίκων στο παραπάνω ρεπορτάζ: «η Αχαρνών πια δεν είναι ελληνικό έδαφος. Σε λίγο θα μας ζητάνε διαβατήριο».

Και αν αυτό ακούγεται παρατραβηγμένο, στην Μασσαλία είναι καθημερινότητα: πολλές συνοικίες εργατικών κατοικιών (Cités) διοικούνται από καρτέλ εμπόρων ναρκωτικών, κατά συντριπτική πλειοψηφία βορειοαφρικανικής προέλευσης. Τσιλιαδόροι στήνουν μπλόκα για τον έλεγχο της κυκλοφορίας, διενεργούν ελέγχους στα αυτοκίνητα των κατοίκων, και ανήλικοι διενεργούν ελέγχους ταυτότητας.

Δεν είναι ότι κυριαρχεί η αναρχία. Και νόμος υπάρχει και τάξη… Αλλά όχι ο νόμος και η τάξη του γαλλικού κράτους. Η ποσότητα έγινε ποιότητα.

Τι ποιότητα όμως;

Το Ισλάμ

Στην Ελλάδα διαβιοί εδώ και δεκαετίες μια σημαντική κοινότητα Φιλιππινέζων. Κυρίως Καθολικοί στο θρήσκευμα, η απλή ένταξη, έως και αφομοίωσή τους, είναι ομαλές. Οι δε Αλβανοί, παρά τα προβλήματα της πρώτης δεκαετίας, με παραπλήσιο πολιτισμικό υπόβαθρο και ασπαζόμενοι κατά πλειοψηφικά την Ορθοδοξία, σταδιακά αφομοιώθηκαν.

Όμως το δεύτερο μαζικό κύμα μετανάστευσης που ήρθε μετά το 2000 από την Β. Αφρική και την Κ. Ασία ήταν κατά μείζονα λόγο Ισλαμικό, και από σημαντικά διαφορετικό πολιτιστικό υπόβαθρο.

Το θέμα βεβαίως είναι απλώς το Ισλάμ, αλλά και ποιο Ισλάμ. Και δεν αναφέρομαι απλώς σε  θεολογικά ρεύματα–Σούνα, Σία, Σουφισμό–αλλά σε καθημερινή ορθοπραξία.

Στην Γαλλία έχω γνωρίσει Μουσουλμάνες του Καζακστάν που τρόμαξαν πρωτοβλέποντας τις μαντήλες του Μαγκρέμπ και Μουσουλμάνους του Κοσόβου, για τους οποίους Ραμαζάνι είναι να μην πίνουν τσίπουρο 60 βαθμών κατά την διάρκεια της ημέρας.

Όμως, το κέντρο της Αθήνας έχει εποικήσει το Ισλάμ του Αφγανιστάν, του Μαγκρέμπ και του Πακιστάν. Μέσω των δισεκατομμυρίων του Κόλπου, ή τουρκικών οργανώσεων όπως της Μιλί Γκορούς, έχει πάρει μια συντηρητική στροφή αδιανόητη πριν μισό αιώνα–είναι γνωστή η ξεκαρδιστική αποστροφή του Νάσσερ στον αρχηγό των Αδελφών Μουσουλμάνων: «Αν δεν μπορείς να κάνεις την ίδια σου την κόρη να φοράει την μαντήλα, πώς θες εγώ να την φορέσω σε 10 εκατομμύρια γυναίκες;».

Έχουμε απέναντί μας ένα Ισλάμ στους αντίποδες των Μουσουλμάνων της Θράκης, που είναι αυτόχθονες αιώνων, που αισθάνονται Έλληνες, που τιμούν την ελληνική σημαία, που αντιστέκονται στον δάκτυλο του τουρκικού προξενείου και που μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά με τους Χριστιανούς συμπατριώτες τους.

Μπορεί αυτό το νεοφερμένο και ξενοκίνητο Ισλάμ να αφομοιωθεί; Να ενσωματωθεί έστω;

Εξηγούσε ο Βασιλιάς Χασάν Β’ του Μαρόκου στην δημοσιογράφο Anne Sinclair το 1993:

  • Anne Sinclair: Θα θέλατε να ενσωματωθούν [οι Μαροκινοί] στην Γαλλία; Η αρχή της ενσωμάτωσης σας βρίσκει υπέρ ή κατά;
  • Χασάν Β’: Δεν θα ήθελα καθόλου να γίνουν αντικείμενο τέτοιας προσπάθειας, γιατί δεν θα ενσωματωθούν ποτέ.
  • AS: Πιστεύετε ότι οι ίδιοι δεν θέλουν, ή ότι οι Γάλλοι τους απορρίπτουν;
  • Χασάν Β’: Θα εκφράσουν ότι δεν μπορούν. Είναι δυνατόν μεταξύ Ευρωπαίων. Η κλωστή είναι η ίδια. Τα κινήματα στην ευρωπαϊκή ιστορία ήταν Ανατολή-Δύση. Και οι κινήσεις των ανθρώπων. Η θρησκεία… και τόσα άλλα. Αλλά εδώ είναι άλλη ήπειρος. Ό,τι και να κάνετε θα γίνουν κακοί Γάλλοι.
  • AS: Μας αποθαρρύνετε να προσπαθήσουμε να τους ενσωματώσουμε.
  • Χασάν Β’: Σας αποθαρρύνω όσον αφορά τους δικούς μου, τους Μαροκινούς, να επιχειρήσετε μια εκτροπή εθνικότητας γιατί ποτέ δεν θα γίνουν 100% Γάλλοι. Περί τούτου σας διαβεβαιώ. 

Τι πιθανότητες αφομοίωσης έχουν οι Σιίτες που γιορτάζουν την Ασούρα αυτομαστιγωνόμενοι με ξυράφια μέχρι αιμορραγίας μέσα στους δρόμους του Πειραιά; Ή οι Αφγανοί, που κατά 99% επιθυμούν την επιβολή της σαρίας και κατά 85% τον λιθοβολισμό των μοιχών και μοιχαλίδων;

Αν η αφομοίωση είναι εφικτή από μεμονωμένα άτομα, είναι αδύνατη για ολόκληρες κοινότητες.

Αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί την σύγχρονη Αριστερά των αλληλέγγυων αντιρατσιστών, που έχει ξεχάσει έστω και καθαρά υλιστική κριτική των Μάρξ (1870), Ένγκελς (1893) και Georges Marchais (1980), που έβλεπαν την μετανάστευση ως καπιταλιστικό εργαλείο συμπίεσης των μισθών, τον περίφημο «βιομηχανικό στρατό εφεδρείας» (Κεφάλαιο, τ. 1, κεφ XXV).

Η σύγχρονη Αριστερά έχει εγκαταλείψει τις ντόπιες λαϊκές και εργατικές τάξεις–τους εφεξής «εθνολαϊκιστές» ή «ελληναράδες»–αντικαθιστώντας το προλεταριάτο με το προφηταριάτο. Ο κ. Βίτσας δίπλα στον Τζαβέντ Ασλάμ, απευθυνόμενος στο νέο του–εκλογικό;–κοινό, δεν συμβουλεύει τους Πακιστανούς απλώς να μάθουν ελληνικά, αλλά και να μας μάθουν Ουρντού.

Τους ενθαρρύνει να αφομοιωθούν ή να μας αφομοιώσουν;

 

Πόσο μέχρι να σπάσει η φούσκα;

Αλγερινός φίλος μου έλεγε ότι προτιμά την ζωή στην Γαλλία, διότι στην πατρίδα του μόνον όποιος βγάζει πολλά λεφτά και χτίζει γύρω του μια φούσκα ζει μια ικανοποιητική ζωή. Δεν το έθετε ως θέμα πολυτέλειας αλλά ως πλέγμα κοινωνικών σχέσεων.

Αυτό λοιπόν που ο ίδιος εγκατέλειψε στο Αλγέρι, το βλέπουμε σήμερα στο κέντρο της Αθήνας. Και αν παλιότερα μπορούσε κάποιος να ζει μια φυσιολογική ζωή στην Κυψέλη, τώρα πρέπει να αποτραβιέται σε φούσκες όπως η Εκάλη, το Κολωνάκι ή το Πανόραμα και να στέλνει τα παιδιά του στο Κολλέγιο και στο Ανατόλια. Συχνά δε, όσοι έχουν αυτήν την πολυτέλεια, αποκαλούν ρατσιστές τους φουκαράδες που δεν μπορούν να ζουν σε τέτοιες φούσκες, και που διαμαρτύρονται για την δραματική υποβάθμιση της καθημερινότητάς τους. Τους τρομοκρατεί η μελλοντική υποχώρηση των πάγων στην Αρκτική, αλλά δεν βλέπουν τι συμβαίνει τώρα τρεις δρόμους παρακάτω. Από το καφέ «Βιβλιοθήκη» η ζωή ακόμη φαντάζει κανονική.

Το μέλλον μας θα πρέπει να το αναζητήσουμε σε πλουσιότερες ευρωπαϊκές χώρες που προσέλκυσαν πιο έντονα αυτήν την πρόσφατη μετανάστευση. Γάλλοι αστυνομικοί δέχονται εδώ και χρόνια επιθέσεις με μολότωφ και καλάσνικωφ, κάτι που απεικονίζει με σκληρότητα η ταινία «BAC Nord». Στην Σουηδία, η ανεξέλεγκτη βία από συμμορίες μεταναστών έχει μετατρέψει το Malmö σε «no-go zone». Στην Ελλάδα, πόσο καιρό έχουμε μέχρι ο Τζαβέντ Ασλάμ να υλοποιήσει την απειλή του ότι «οι μετανάστες έχουν χέρια και μπορούν να τα σηκώσουν»;

Η μεν πολιτεία είναι επείγον να ξεπεράσει τα ταμπού της και να ασχοληθεί με το θέμα συντεταγμένα και δημοκρατικά, προκειμένου να αποφύγουμε τον Χομπσιανό πόλεμο όλων εναντίον όλων που ήδη σιγοβράζει. Ειδάλλως, περιστατικά όπως η δολοφονία του ναρκεμπόρου Mohamed Ahmed από αντιεξουσιαστές το 2015, ή ο πρόσφατος ξυλοδαρμός αστυνομικού από Σύρο, μπορεί να είναι προάγγελοι κάτι πιο εκρηκτικού.

Η δε Αριστερά θα πρέπει να αναθεωρήσει την τακτική της να κλείνει το θέμα σε ιδεολογική υγειονομική ζώνη, στρογγυλοκαθήμενη σε λέξεις όπως «ρατσιστής». Αλλιώς κινδυνεύει να επαναλάβει το κατόρθωμα του Άγιου Παντελεήμονα που μετέτρεψε την Χρυσή Αυγή από νεοναζιστική συμμορία σε κοινοβουλευτικό κόμμα.

Εκτός κι αν αυτός είναι ο σκοπός της.

Τι κάνουμε;

Η Ελλάδα δεν είναι παρθένα γη. Έχει συνεχή ιστορία και πολιτισμό χιλιετιών.

Θα κάνω λοιπόν την αξιωματική παραδοχή ότι έχει το απόλυτο δικαίωμα να επιβιώσει με την ταυτότητά της ακέραια και κυρίαρχη στο έδαφός της. Όλες οι υπόλοιπες πολιτικές εξ αυτού θα εκπορευθούν. Στο μέτρο λοιπόν που η ανεξέλεγκτη μετανάστευση απειλεί αυτήν την επιβίωση, ο αυστηρός περιορισμός της είναι μονόδρομος.

Κάποιος βεβαίως θα μπορούσε να κάνει την παραδοχή–εξίσου αξιωματική–ότι οι μετανάστες έχουν το απόλυτο δικαίωμα να μετακινούνται όπου αυτοί επιθυμούν διατηρώντας ακέραιη την «διαφορετικότητά» τους. Δεχόμενοι τούτο, τα ανοιχτά σύνορα καθίστανται η αυτόματη επιλογή.

Μεταξύ των δύο θεμελιωδών παραδοχών, επιβίωση της Ελλάδας ή δικαιώματα των μεταναστών, οπουδήποτε οι δύο είναι ασυμβίβαστες, αναπόφευκτα θα επικρατεί αυτή που επιλέξαμε. Αν μια μειοψηφία επιλέγει «να πεθάνει η Ελλάδα να ζήσουμε εμείς»–ένα «εμείς» απροσδιόριστο–στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι Έλληνες κάνουν την πρώτη παραδοχή και αρνούνται ως πολιτισμός να πεθάνουν.

Το παρόν άρθρο δεν αποτελεί λεπτομερές πρόγραμμα διαχείρισης του μεταναστευτικού, αλλά εν συντομία μπορούμε να αναφέρουμε ότι η Ελλάδα έχει, ευτυχώς, εργαλεία στην διάθεσή της, που δεν περιορίζονται μόνον στον έλεγχο των συνόρων («Αφγανική κρίση και φύλαξη των ελληνικών συνόρων»).

Πρώτον, σε αντίθεση με την Γαλλία, που δεσμεύεται από τον νόμο του 1905 διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους (laïcité), και που δένει τα χέρια της Πολιτείας στην διαχείριση τζαμιών και μεντρεσέδων με αποσχιστικές τάσεις, το ελληνικό κράτος διαθέτει ένα τέτοιο εργαλείο αν αποφασίσει να το χρησιμοποιήσει.

Δεύτερον, η ύπαρξη Συνταγματικά κατοχυρωμένης επίσημης θρησκείας αποτελεί πολιτισμική πυξίδα για τους νεοφερμένους, είτε για όσους θέλουν να αφομοιωθούν, είτε για όσους απλώς θέλουν να γνωρίζουν τους αποδεκτούς τύπους συμπεριφοράς. Το κράτος θα πρέπει να ξεκαθαρίζει ότι λόγω ιστορίας, πολιτισμού και Συντάγματος, προτεραιότητα στις δημόσιες λατρευτικές εκδηλώσεις θα έχει π.χ. η λιτανεία της εικόνας του Αγίου Δημητρίου έναντι του Εΐντ, και όχι το αντίστροφο.

Τρίτον, δεδομένων των συνθηκών, το jus soli όταν εφαρμόζεται με αυτοματισμούς, ανοίγει τον δρόμο για απόδοση ελληνικής υπηκοότητας σε παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε πλήρη απομόνωση από τον ελληνικό τρόπο ζωής, παρότι σε ελληνικό έδαφος. Αντιθέτως, η υπηκοότητα θα πρέπει να δίνεται μόνον σε όσους έχουν πλήρως υιοθετήσει τον ελληνικό τρόπο ζωής, και έχουν κάνει κτήμα τους την ελληνική γλώσσα, την ιστορία, τον πολιτισμό, πράγμα που θα μπορούν ενδεχομένως να πιστοποιούν οι τοπικές κοινότητες, όπως γίνεται π.χ. στην Νιγηρία ή την Ελβετία.

Τέταρτον, τυχόν απονομή υπηκοότητας θα πρέπει να γίνεται με την προϋπόθεση ότι η είσοδος στην χώρα δεν ήταν εξ’ αρχής παράνομη: για την ελληνική μεταναστευτική πολιτική πρέπει να αποφασίζει το ελληνικό κράτος, και όχι de facto οι μετανάστες με το τετελεσμένο της άφιξής τους.

Πέμπτον, τυχόν αιτήματα ασύλου θα πρέπει να ικανοποιούνται επιλεκτικά και όχι μαζικά. Ο θεσμός του ασύλου πρέπει να αφορά έναν Αϊνστάιν, έναν Σολζενίτσιν, έναν Σνόουντεν, έναν Ασάνζ, έναν Οτσαλάν, ή τους οκτώ Τούρκους αξιωματικούς. Και αυτά, εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων όπως η τελευταία, θα πρέπει να κατατίθενται σε ελληνικές προξενικές αρχές του εξωτερικού, και όχι σε ελληνικό έδαφος θέτοντας το ελληνικό κράτος προ τετελεσμένου.

Έχω σχολιάσει ότι η οικογένεια Αντετοκούμπο αποτελεί ένα ευτυχές παράδειγμα αφομοίωσης, το οποίο όμως έγινε εφικτό: πρώτον, διότι την δεκαετία του 1990 αυτή η οικογένεια ήταν μια από λίγες σε ένα ελληνικό περιβάλλον, δεύτερον, επειδή η ίδια βάσει του πολιτισμικού της υποβάθρου επιθυμούσε διακαώς την αφομοίωση, και τρίτον, επειδή υπήρχε ακόμα η απαίτηση της αφομοίωσης.

Το παράδειγμα όμως αυτό δεν μπορεί να γενικευθεί απεριόριστα. Δεν είναι όλοι οι μετανάστες εν δυνάμει Αντετοκούμπο, καθώς μεγάλη μάζα τους ασπάζεται ένα συντηρητικό Ισλάμ που αρνείται την αφομοίωση και σε αριθμούς που επιτρέπουν την μη αφομοίωση.

Συνεπώς, μόνον από σεβασμό σε τέτοιες επιτυχείς και κοπιώδεις προσπάθειες αφομοίωσης οι απαιτήσεις θα πρέπει να είναι υψηλές από όσους χτυπούν την πόρτα της Ελλάδας. Αυτοί θα πρέπει να την σεβαστούν όπως την βρήκαν, αν απλώς θέλουν να παραμείνουν σε αυτήν, ή να αφομοιωθούν αν θέλουν να αποκτήσουν την ελληνική υπηκοότητα.

Είναι όλα αυτά απαιτητικά; Σαφώς!

Όμως, βάσει της αρχικής παραδοχής, πρωταρχικό ζητούμενο είναι η διατήρηση του ελληνικού τρόπου ζωής, και όχι η αποφυγή κάθε ξεβολέμματος όσων ζητούν να φιλοξενηθούν στην Ελλάδα.

Ο αιτών φιλοξενία οφείλει να προσέρχεται με διάθεση να κάνει συμβιβασμούς και όχι με υψωμένη την γροθιά.

Διότι τότε δεν έρχεται ως φιλοξενούμενος, αλλά ως εισβολέας.

*Ο Αθανάσιος Μπούνταλης είναι Χημικός- Ερευνητής

spot_img

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Πρόβλημα ἔχει στίς μέρες μας ὁ Χριστιανισμός στή Δύση. Ἔχουν ξεχασθεῖ ἀπό πολλούς τά βασικά του νοήματα καί μοιάζει ἀχρείαστη ἡ θρησκεία μέ σκοπό πού δέν φαίνεται νά συγκλίνει πουθενά μέ τόν σύγχρονο τρόπο ζωῆς.
    Βασική παράμετρος τοῦ Χριστιανισμοῦ τό πρόσωπο καί κύρια ἐντολή πρός τούς Ἀποστόλους ¨να διαδώσουν το Ευαγγέλιο σε όλα τα έθνη ” .
    Ὁ ἄνθρωπος προχωράει προσπαθώντας νά γίνει καλύτερος, νά καλυτερεύσει τήν ψυχή του, ζητούμενο πού ἦταν διδακτέο στήν γενιά μου καί πού οἱ ἄνθρωποι τό ἐπόπτευαν, στίς πράξεις καί στίς σκέψεις τους καί οἱ γονεῖς καί οἱ δάσκαλοι τό δίδασκαν στούς νέους. Μέ σκοπό νά ἀποδοθεῖ δικαιοσύνη τήν ὥρα τῆς Κρίσης. Ἦταν κατανοητό δηλαδή ὅτι οἱ πράξεις καί οἱ σκέψεις τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι ἀποτυπωμένες καί φαίνονται στήν ψυχή του, καί ὁ κάθε ἄνθρωπος αἰσθανόταν ὑπεύθυνος γιά τίς δικές του πράξεις, τά ἀποτελέσματα τῶν ὁποίων θά τά ἔβρισκε μπροστά του. Μέ σκοπό τήν κρίση ἀπό τόν Κριτή, τῶν δικῶν του πράξεων καί σκέψεων.
    Σέ πάρα πολλούς ἀνθρώπους στήν ἐποχή μας, στήν δυτική κοινωνία, ἔχει χαθεῖ ἡ ἀξία τοῦ νά γίνεσαι καλύτερος, δέν φαίνεται νά ὑπάρχει λόγος γι’ αὐτό, ἡ θρησκεία δέν εἰσακούεται ὅπως πρίν. Οἱ πράξεις πολλῶν ἀνθρώπων δείχνουν ὅτι λείπει ὁ σεβασμός, στήν τέχνη λείπει ἡ ὀμορφιά, οἱ εἰδήσεις στά ΜΜΕ συναγωνίζονται στήν ἐκπομπή κακῶν εἰδήσεων. Τί νά δείξουμε στά πλήθη ἀμαθῶν πού ἔρχονται γιά καλύτερη ζωή;
    Ἡ ἔννοια τοῦ προσώπου εἶναι συνυφασμένη μέ τήν ταυτότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Αὐτός ὁ ἴδιος ἄνθρωπος, μέ τήν συγκεκριμένη καταγωγή, μέ τούς συγκεκριμένους γονεῖς, ἀπό συγκεκριμένο τόπο καί ἱστορικό. Δέν νοεῖται δηλαδή νά θέλουμε νά γίνει κάτι ἄλλο. Μία ἐξέλιξη ποιοτική σέ μία φυλετική κοινότητα συμβαίνει μέ ἐπιρροές, θά ἀκολουθήσει ὅμως στοιχεῖα πολιτισμικῆς ἐξέλιξης τῆς κοινότητας καί ὄχι ἀφομοίωσης μέσα σέ κάποια ἄλλη, ὡς ἀνώτερης. Καί οἱ ἑλληνικές κοινότητες κατά τίς διάφορες ἱστορικές περιόδους ἐπιρρέασαν καί ἐπιρρεάσθηκαν ἀπό ἄλλες κουλτοῦρες, ἀφομοίωσαν στοιχεῖα καί πολλά τά ἐξέλιξαν. Ἀκόμα καί χριστιανικά ἄν τό δοῦμε ἡ ἐντολή εἶναι ¨να διαδώσουν το Ευαγγέλιο σε όλα τα έθνη “.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα