Το μεταναστευτικό-προσφυγικό πρόβλημα

Print Friendly, PDF & Email
- Advertisement -


του Νικολάου Γ. Ιντζεσίλογλου
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής του ΑΠΘ
Όσο τα αίτια (πόλεμος στη Μ. Ανατολή και πείνα στην υποσαχάρια Αφρική) που κυρίως προκαλούν το σύγχρονο πρόβλημα του μεγάλου πλήθους των εισερχομένων στην Ελλάδα κατά κύματα προσφύγων και μεταναστών δεν αναιρούνται, και όσο η παρακώλυση εισόδου από τα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας δεν είναι αποτελεσματική (λόγω της θαλάσσιας φύσης των συνόρων σε συνδυασμό με τη νομική και ηθική υποχρέωση διάσωσης των ναυαγών), όλες οι προτεινόμενες λύσεις είναι εκ προοιμίου αναποτελεσματικές, δεδομένου και του γεγονότος ότι οι χώρες της Ενωμένης Ευρώπης είναι απρόθυμες να επωμισθούν το βάρος που τους αναλογεί.

Μένουμε, δηλαδή, ως χώρα και λαός, τουλάχιστον συγκυριακά, σχεδόν μόνοι να αντιμετωπίσουμε τις δυσμενείς συνέπειες ενός εξόχως δυσχερούς στην αντιμετώπισή του διεθνούς προβλήματος, που θα συνεχίσει να παράγει τις δυσμενείς συνέπειές του μακροχρόνια, όσο εξακολουθούν να είναι ενεργά τα ως άνω δύο κυρίως αίτια που προκαλούν το πρόβλημα. Υπό την έννοια αυτή πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι όσο υπάρχουν τα αίτια και κυρίως ο πόλεμος δίπλα μας, εμείς δεν μπορούμε να αξιώνουμε ή να νομίζουμε ότι θα συνεχίσουμε να ζούμε όπως προηγουμένως, σαν να μη “τρέχει” τίποτα στη διεθνή γειτονιά μας. Αυτή η συνειδητοποίηση δεν σημαίνει ότι πρέπει να δεχτούμε παθητικά τις συνέπειες του προβλήματος. Αντίθετα, πρέπει να οδηγηθούμε σε πλήρη συνειδητοποίηση των κινδύνων που εγκυμονούνται, σε επαγρύπνηση και σε αποτελεσματική δράση, προς την κατεύθυνση μιας στοιχειώδους έστω πρόληψης και σημαντικής άμβλυνσης των δυσμενών συνεπειών, που ενδέχεται να υπάρξουν για τη χώρα μας, από την αναμενόμενη στο άμεσο μέλλον επιδείνωση του μεταναστευτικού-προσφυγικού προβλήματος.

Οι συνέπειες του προβλήματος είναι, πράγματι, πολύ επιβαρυντικές και αρνητικές για τη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας, και ευλόγως προκαλούνται ανησυχίες και αντιδράσεις στην ελληνική κοινωνία, διότι, πρώτ’ απ’ όλα, στη συγκεκριμένη περίπτωση και συγκυρία, το πλήθος των μεταναστών-προσφύγων είναι χρονικά (δηλαδή για πόσο χρόνο θα εισέρχονται στην Ελλάδα) και ποσοτικά (δηλαδή πόσοι τελικά σκοπεύουν να έλθουν) απροσδιόριστο. Αυτός ο υψηλός βαθμός απροσδιοριστίας είναι ένας σημαντικός συντελεστής, που ενεργοποιεί και θέτει σε εφαρμογή μια κοινωνική νομοτέλεια, την οποία αποκαλώ “ο σιδηρούς νόμος της ξενοφοβίας”. Σύμφωνα με αυτή την κοινωνική νομοτέλεια, που ισχύει τόσο από λογική άποψη, όσο και σύμφωνα με την κτηθείσα διεθνώς ιστορική εμπειρία:

“Όσο μεγαλύτερο είναι το μέγεθος του εισερχόμενου πληθυσμού σε μια κοινωνία υποδοχής, και όσο μεγαλύτερη είναι η ταχύτητα εισόδου (ταχύτητα εισόδου = μέγεθος εισερχομένου πληθυσμού ανά μονάδα του χρόνου), και όσο περισσότερο διαφορετικός από πολιτισμική άποψη είναι ο εισερχόμενος πληθυσμός σε σχέση με τον πληθυσμό υποδοχής, τόσο οι πιθανότητες εμφάνισης φαινομένων ξενοφοβίας στον πληθυσμό υποδοχής είναι μεγαλύτερες και τόσο η ενσωμάτωση του εισερχομένου πληθυσμού μέσα στην κοινωνία υποδοχής είναι δυσχερέστερη”.

Η ενσωμάτωση αυτή καθίσταται ακόμη δυσχερέστερη όταν όχι μόνο υπάρχει κάποια πολιτισμική διαφορά μεταξύ του εισερχόμενου πληθυσμού, αφ’ ενός, και της κοινωνίας υποδοχής, αφ’ ετέρου, αλλ’ επί πλέον όταν αυτή η πολιτισμική διαφορά είναι μια διαφορά θρησκείας, και η θρησκεία των προσφύγων και μεταναστών συμβαίνει να είναι μια θρησκεία, που ευνοεί, τουλάχιστον στην τρέχουσα ιστορική συγκυρία, την καλλιέργεια φανατισμού και φονταμενταλισμού και διέπεται από μια δυιστική κατηγοριοποίηση των ανθρώπων ανάμεσα σε πιστούς και απίστους, καθώς επίσης και από μια επιθετική νοοτροπία και τάση επέκτασης παγκοσμίως, και με όλα τα μέσα, του κόσμου των πιστών σε βάρος του κόσμου των απίστων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιων δυσχερειών ενσωμάτωσης, παρά την ύπαρξη και επιτυχημένων αντίθετων παραδειγμάτων ενσωμάτωσης, είναι και το γεγονός ότι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η γαλλική κοινωνία και το ουδετερόθρησκο γαλλικό κράτος, είναι ένας αυτόβουλος διαχωρισμός (séparatisme) εντός κυρίως των μεγάλων γαλλικών πόλεων όλο και πιο εκτεταμένων θρησκευτικών κοινοτήτων, αποτελούμενων από Μουσουλμάνους κυρίως τρίτης και τέταρτης γενιάς μεταναστών, που συσπειρώνονται γύρω από τους τοπικούς θρησκευτικούς τους ηγέτες και τους δικούς τους λατρευτικούς τους χώρους, σε αναζήτηση μιας δικής τους ξεχωριστής ταυτότητας, μετά από δύο γενιές ομόθρησκών τους μεταναστών, που προσπάθησαν να ενσωματωθούν και μερικώς μόνο το επέτυχαν.

Εν όψει όλων των ανωτέρω, λόγω της φύσης του προβλήματος και της διεθνούς ιστορικής εμπειρίας και συγκυρίας, θεωρώ ότι η απαγόρευση εκ μέρους της Ελλάδας της μαζικής εισόδου μεταναστών από τα σύνορα του Έβρου, είναι προς την ορθή κατεύθυνση.  Αλλά όσον αφορά τη φύλαξη των θαλάσσιων συνόρων μας,  θα πρέπει να παύσουμε να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας και να κατηγορεί ο ένας τον άλλο για αναποτελεσματικότητα, και να δέρνει ο ένας τον άλλο, ψάχνοντας δήθεν αποτελεσματικές λύσεις, που δεν θα είναι παρά απλές ασπιρίνες ή μάλλον προσπάθειες άμβλυνσης ως ένα βαθμό των δυσμενών συνεπειών του προβλήματος για τη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας.

Για να μη χαθεί πλήρως ο έλεγχος της κατάστασης και για να μειωθούν στον μέγιστο δυνατό βαθμό οι δυσμενείς κοινωνικά συνέπειες, απαιτείται επειγόντως εθνική ομοψυχία και συμπεφωνημένη από όλα τα κόμματα εθνική πολιτική για το μεταναστευτικό-προσφυγικό. Ειδάλλως τα πολύ χειρότερα για την ελληνική κοινωνία έρχονται στο στενό θαλάσσιο πέρασμα μεταξύ Σκύλλας (χάους) και Χάρυβδης (αυταρχισμού).
 

spot_img

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Διαβάστε ακόμα

Stay Connected

2,900ΥποστηρικτέςΚάντε Like
2,767ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
29,800ΣυνδρομητέςΓίνετε συνδρομητής
- Advertisement -

Τελευταία Άρθρα