Το καλοκαίρι του 2027 ο πρόεδρος Μακρόν θα κάνει τον απολογισμό των δέκα ετών του στην εξουσία και της προσπάθειάς του να εδραιώσει την «εθνική κυριαρχία» της Ευρώπης. Με τον όρο αυτό ο Γάλλος πρόεδρος εννοεί την απεξάρτηση της Ε.Ε. από τη ρωσική ενέργεια, τις αμερικανικές αμυντικές υποδομές, καθώς και από την κινεζική βιομηχανική παραγωγή.

Ο Μακρόν διακρίνεται για την εργατικότητα, τη φιλοδοξία και την αυτοπεποίθησή του. Μπορεί, όμως, να δώσει την εντύπωση αλαζόνα πολιτικού, απωθώντας άθελά του μέρος του εκλογικού σώματος. Ο πρόεδρος συνειδητοποιεί ότι χρειάζεται τη Γερμανία, με την πρώτη του επίσημη επίσκεψη να είναι προγραμματισμένη για το Βερολίνο στις 14 Μαΐου. Η Ευρώπη θα βρεθεί πάλι να διοικείται από το γαλλογερμανικό δίδυμο, ενώ ο Μακρόν αναμένεται να βρει στον καγκελάριο Ολαφ Σολτς έναν πιο ενθουσιώδη εταίρο από την Αγκελα Μέρκελ, παρά την αδυναμία του καγκελαρίου να αναλάβει ρόλο πολεμικού ηγέτη στην ουκρανική κρίση.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, ο γαλλογερμανικός άξονας δεν επαρκεί. Ευτυχώς για τους Μακρόν και Σολτς, άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες πέτυχαν τη μετάβαση από διαχειριστές της οικονομίας σε ηγέτες εν καιρώ πολέμου, όπως ο Μάριο Ντράγκι, αλλά και ο Ισπανός πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ, ο Ολλανδός Μaρκ Ρούτε και η πρωθυπουργός της Εσθονίας Κάγια Κάλας.

Ο Γάλλος πρόεδρος δια-κρίνεται για την εργατικότητα, τη φιλοδοξία και την αυτοπεποίθη- σή του, αλλά μπορεί να δώσει την εντύ- πωση αλαζόνα.

Πίσω από την ευρωπαϊκή δυστοκία για κοινή δράση κρύβεται η σταθερή άνοδος της εθνικιστικής, αντιφιλελεύθερης, αντικεντρώας ιδεολογίας, την οποία προωθούν σε ίδιο βαθμό οι ακροδεξιοί Μαρίν Λεπέν και Ερίκ Ζεμούρ, όπως και ο ακροαριστερός Ζαν-Λικ Μελανσόν. Την ίδια στιγμή, ο Μακρόν αντιμετωπίζει βουλευτικές εκλογές τον Ιούνιο, οι οποίες είναι αμφίβολο ότι θα οδηγήσουν σε αυτοδυναμία του «προεδρικού» κόμματος, Δημοκρατία σε Κίνηση. Επίσης, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις στην Ιταλία, το ακροδεξιό Ιταλοί Αδελφοί και η Λέγκα του Βορρά θα είναι ικανά να σχηματίσουν αυτοδύναμη κυβέρνηση σε περίπτωση διεξαγωγής πρόωρων εκλογών.

Απογοήτευση από το Κέντρο

Η διαδεδομένη απογοήτευση του εκλογικού σώματος σε όλη την Ευρώπη από το φιλελεύθερο Κέντρο έχει πολλά αίτια. Μεταξύ τους, ξεχωρίζουμε τις μακροπρόθεσμες συνέπειες της «ταχύρρυθμης» παγκοσμιοποίησης, όπως αυτή εκφράσθηκε στην Ε.Ε., το γεγονός ότι μετά την κρίση του 2008 οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι, τις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας και τώρα τον πόλεμο στην Ουκρανία, που πιέζει ανοδικά τις τιμές ενέργειας και το κόστος ζωής. Τα χειρότερα, όμως, έπονται. Αν η εσωτερική πολιτική σκηνή σε δύο μόλις κράτη-μέλη της Ε.Ε. αναδείξει λαϊκιστές ηγέτες, έτοιμους για αντιπαράθεση με τις Βρυξέλλες, το έργο του Μακρόν θα καταστεί πολύ δυσκολότερο.

* Ο κ. Τίμοθι Γκάρτον Ας είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

“Καθημερινή”