του Νίκου Καρατουλιώτη*
Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και το τέλος του ψυχρού πολέμου η Ουκρανία κληρονόμησε 5.000 πυρηνικά με αποτέλεσμα να είναι η Τρίτη χώρα μετά από την Αμερική και την Ρωσία, σε ισχύ πυρηνικών. Ήταν εγκατεστημένα σε υπόγεια σιλό και μέσου των πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς, μπορούσαν να μεταφέρουν έως και δέκα πυρηνικές κεφαλές, η καθεμιά εξ αυτών πολύ ισχυρότερη από την πυρηνική βόμβα που ισοπέδωσε την Χιροσίμα.
Στα τέλη του 1994 οι Ρωσία – Ουκρανία – Βρετανία – ΗΠΑ υπέγραψαν το Μνημόνιο της Βουδαπέστης με το οποίο η Ουκρανία θα επέστρεφε τα πυρηνικά της στην Ρωσία (για χάρη της πηρυνικής ασφάλειας) και ως αντάλλαγμα οι παραπάνω δυνάμεις υποσχόταν ότι κανένα από τα κράτη αυτά δεν θα χρησιμοποιούσε δυνάμεις ή απειλές εναντίον της Ουκρανίας και ότι όλα τα μέρη θα σέβονταν τα κυριαρχικά της δικαιώματα και τα υπάρχοντα σύνορά της. Η συμφωνία προέβλεπε επίσης ότι, σε περίπτωση επιθετικότητας, οι συνυπογράφοντες θα αναζητούσαν άμεσα την εμπλοκή του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ προς υποστήριξη της Ουκρανίας.
Ο Βολοντίμιρ Τολούμπκο, πρώην διοικητής πυρηνικής βάσης που είχε εκλεγεί βουλευτής, υποστήριξε ότι το Κίεβο δεν θα έπρεπε να παραδώσει ποτέ το πλεονέκτημα των πυρηνικών, παρόλα αυτά η Ουκρανία εμπιστευόμενη την συμφωνία παρέδωσε τα πυρηνικά της και αυτοχειριάσθηκε. Γιατί εάν είχε τα πυρηνικά, η Ρωσία πολύ θα το σκεφτόταν να κάνει αυτά που κάνει σήμερα.
Συμπέρασμα: Οι συμφωνίες γίνονται για να παραβιάζονται, όπως έλεγε ο Στάλιν. Ο δε δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, όπως είπε και ο Καρλ Μαρξ.
Υστερόγραφο : Ελπίζω τα παραπάνω να γίνουν μάθημα στις ελληνικές κυβερνήσεις και να μην δεχθούν τον αφοπλισμό των ελληνικών νησιών, με οποιαδήποτε αντάλαγμα.
Κοζάνη 15/2/2022
Νίκος Καρατουλιώτης Υποστράτηγος ΕΑ
